https://athens.indymedia.org/post/1617492/
από Διεθνιστική αναρχική ομάδα
11/03/2022 1:43 πμ.
ΑΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΝΑΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
(Από την ιταλική αναρχική εφημερίδα “Bezmotivny”, Φεβρουάριος 2022)
«Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα»
(Διαχρονικό σύνθημα των κινητοποιήσεων του ελληνικού αναρχικού κινήματος)
Στη μνήμη του αναρχικού επαναστάτη Λάμπρου Φούντα
Όταν οι αναγνώστες θα έχουν στα χέρια τους αυτές τις γραμμές, η κρίση στην Ουκρανία θα έχει κατά πάσα πιθανότητα αγγίξει τον χαρακτήρα παροξυσμού ξεσπώντας ακόλουθα σε μια δραματική εξέλιξη. Ή ίσως και όχι. Ορισμένες από τις ακόλουθες γραμμές θα μπορούσαν να έχουν ξεπεραστεί ή διαψευστεί από τα γεγονότα ή ακόμη και να βρίσκονται σε αναμονή για την επιβεβαίωσή τους. Δεν ανησυχούμε όμως κατά κανένα απολύτως τρόπο για ένα πιθανό ανεπίκαιρο των όσων γράφουμε, διότι είμαστε απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι οι ακόλουθες γραμμές και οι λέξεις δεν μπορούν παρά να είναι αποφασιστικά έξω από τη μόδα της εποχής. Εμπρός από τον πόλεμο, ο αναρχισμός πήρε πάντοτε την ίδια θέση που ιστορικά ανήκε στον Μπακούνιν από τον καιρό της Γαλλο-Πρωσικής πολεμικής σύγκρουσης και της Παρισινής Κομούνας. Επιβάλλεται κατά συνέπεια να ξεκινήσουμε από τις οφθαλμοφανείς συνθήκες.
Ο δικός μας διεθνισμός (ο αναρχικός για να εξηγούμαστε) μεταφράζεται άμεσα σε ένα απόλυτα απλό συναίσθημα: οι εκμεταλλευόμενες και οι εκμεταλλευόμενοι, στη Ρωσία όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουκρανία όπως στην Ιταλία, είναι οι αδελφές μας και τα αδέλφια μας, το αίμα τους είναι το αίμα μας! Οι βιομήχανοι και τα αφεντικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι στρατηγοί και οι κύριοι αξιωματικοί, όλες οι κυβερνήσεις, είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Όντας κινητοποιημένοι από προαιώνια συναισθήματα μίσους και αγάπης, τα πάθη μας δεν μπορούν παρά να ξεφύγουν από την παρούσα επικαιρότητα, από τους καιροσκοπισμούς της, από μια απολύτως συμφεροντολογική (με την κακή έννοια) εκτίμηση αναφορικά με τις συνθήκες και την προπαγάνδα της στιγμής.
Και όμως, προκειμένου να αποφύγουμε ώστε αυτά τα υψηλά συναισθήματα να υποβαθμιστούν σε αφηρημένα και αθώα προτάγματα, καλά μόνο για να εφησυχάσουμε την συνείδησή μας και, κατά βάθος, για να βρούμε διαμέσου ενός δρόμου λιγάκι πιο βασανιστικού, αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο ακόμη περισσότερο υποκριτικού, την ίδια μας τη βολή, τη προσαρμογή μας σε μια καιροσκοπική θέση, σε αυτές ακριβώς τις προθέσεις επιβάλλεται να προστεθεί μια ακόμη: η μοναδική συμβατή πρακτική με τη διεθνιστική συζήτηση είναι αυτή που στοχεύει ως κύριο εχθρό τη δική μας κυβέρνηση, το δικό μας κράτος, το δικό μας ιμπεριαλιστικό μπλοκ.
Απαγκιστρωνόμαστε άρα από κάθε μετωπικό πειρασμό, απορρίπτοντας τόσο τις θέσεις όσων στο όνομα του πλουραλισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έλκονται να συσφίξουν τις γραμμές τους γύρω από τις φιλελεύθερες δυτικές σημαίες και τα σύμβολα, όσο και από τις θέσεις αυτών που στο όνομα ενός αντί-αμερικανισμού και ενός νοσταλγικού σοβιετισμού έλκονται από την υποστήριξη φίλο-ρωσικών θέσεων.
Το τίμημα του πολέμου όπως πάντα το πληρώνουν οι προλετάριοι και είναι ήδη εδώ και αρκετούς μήνες που το πληρώνουμε ακριβά (βλέπε covid) και προκαταβολικά, με την αύξηση της τιμής των λογαριασμών «κοινής ωφέλειας», της τιμής των καυσίμων και, καταρρακτωδώς, με τη δυναμική αύξηση του πληθωρισμού που παρασύρει όλα τα εμπορεύματα. Μια διαδικασία η οποία διαπλέκεται με τη κερδοσκοπική δυναμική που ξεκίνησε με αφορμή την οικονομική επανεκκίνηση σε ακολουθία της κρίσης που προκλήθηκε από την πανδημία. Αυτή ακριβώς είναι η τιμή της κερδοσκοπίας, είναι η τιμή των αντιποίνων του Πούτιν, είναι η τιμή του τυχοδιωκτισμού του Μπάϊντεν, είναι η τιμή της υποταγής του Ντράγκι. Όλοι αυτοί οι κύριοι είναι υπεύθυνοι για τη τωρινή μας ένδεια, κανείς από αυτούς δεν είναι φίλος μας.
Παίρνοντας σαν υπόθεση εργασίας ότι η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα καταλήξει σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα (υπόθεση πολύ απίθανη, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι αδύνατη), στη «καλύτερη» των υποθέσεων, στα «προνομιούχα» γεωγραφικά μήκη και πλάτη που ζούμε, η τιμή που θα πληρώσουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία θα είναι αυτή μιας φτωχοποίησης που πριν μόλις λίγα χρόνια ήταν αφάνταστη για την ευρωπαϊκή αποικία με τα πούπουλα στα οποία είχαμε συνηθίσει: οι τωρινές αυξήσεις στα καύσιμα και την ενέργεια, και μαζί τους όλων των εμπορευμάτων, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ένα μέγεθος μιας τάξης που δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον. Η ίδια η ενεργειακή ασφάλεια, με τις παρεχόμενες ανέσεις που θεωρούνταν δεδομένες εδώ και τουλάχιστο μισό αιώνα για τους κατοίκους αυτής της μεριάς του πλανήτη, θα μπορούσε να μην είναι πλέον εγγυημένη, ακόμη περισσότερο δε μέσα σε μια εξελισσόμενη κατάσταση στην οποία η ενέργεια που υπάρχει σε όλες τις διαθέσιμες μορφές της, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τους ανώτερους σκοπούς της πολεμικής βιομηχανίας.
Ίσως το μεγαλύτερο δίδαγμα, σε γενικές γραμμές αποσιωπημένο, της πανδημικής περιπέτειας ήταν αυτό της δύσης της αποκαλούμενης «καταναλωτικής κοινωνίας». Εκείνες τις ημέρες της άνοιξης του 2020 με τα σούπερ μάρκετ να βρίσκονται σε κατάσταση υπολειτουργίας, με προϊόντα των οποίων ήταν απαγορευμένη η πώληση, συνέβη ένα πρωτοφανές φαινόμενο για όποιον, όπως ο γράφων, είχε ζήσει ανέκαθεν μέσα σε μια κοινωνία όπου ο καταναλωτισμός ήταν σχεδόν μια θρησκεία. Η κυβέρνηση ήθελε να στείλει ένα μήνυμα που προφανώς δεν είχε καμία σχέση με την δημόσια υγεία: ένα μήνυμα ηθικής λιτότητας. Είναι μια δύσκολη στιγμή, οι πολίτες θα πρέπει να το αντιληφθούν επίσης διαμέσου μιας νηστήσιμης θυσίας. Από την άλλη, ήδη από τότε είχαν αρχίσει να μας λένε «βρισκόμαστε σε πόλεμο» (με έναν αόρατο εχθρό), προκαταβάλλοντας έτσι τις μελλοντικές θυσίες.
Ένα χρόνο αργότερα, ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων πρότεινε μια πού ενδιαφέρουσα ανάλυση. Παρεμβαίνοντας στη γενική συνέλευση της οργάνωσης των αφεντικών στις 23 του περασμένου Σεπτέμβρη, περισσότερο διαυγής από τόσους άλλους επιχειρηματίες που επικαλούνται τη δυστοπική «επιστροφή στο κόσμο του παρελθόντος», ο Κάρλο Μπονόμι διευκρίνισε ότι θα περάσει πολύς καιρός, δυστυχώς, προτού η εσωτερική ζήτηση της κατανάλωσης να μπορέσει να ξαναγίνει ένας ισχυρός παράγοντας της ανάπτυξης». Το μεγάλο κεφάλαιο γνωρίζει άριστα ότι αυτή την ιστορική περίοδο δεν είναι φυσικά δυνατό να θεμελιωθεί η ανάπτυξη επάνω στην εσωτερική κατανάλωση. Πιο πρόσφατα στις 12 Φεβρουαρίου, ο διοικητής της τράπεζας της Ιταλίας, Ινιάτσιο Βίσκο, δήλωσε ότι χρειάζεται απαραίτητα να αποφευχθεί ένα σπιράλ τιμών-μισθών: «δεν καταπολεμάται ο πληθωρισμός αυξάνοντας τους μισθούς», αν αυξάνονται οι τιμές η λύση βρίσκεται στη φτωχοποίηση των προλετάριων, διαφορετικά δεν υπάρχει εξαπάτηση και κέρδος. Αυτοί οι κύριοι γνωρίζουν καλά, με πόλεμο ή δίχως πόλεμο, ότι η προλεταριοποίηση είναι ο οικονομικός στόχος των κοινωνικών φαινόμενων των χρόνων που βρίσκονται μπροστά μας.
Επιστρέφοντας στο πόλεμο, λοιπόν, αυτό που φαίνεται σαν πιο πιθανό, βάζοντας στην άκρη τις πιο δραματικές υποθέσεις, μιας πραγματικής και καθαυτής πυρηνικής σύρραξης, μεταξύ των δυνάμεων (που σε κάθε περίπτωση, επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί να αποκλειστεί) είναι ότι η τιμή που οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της μεριάς του πλανήτη θα πληρώσουν θα είναι ένας επιπλέον γύρος ζωών σε όρους λιτότητας και αυταρχισμού. Η όλη κατάσταση διαδραματίζεται ενώ, σαν την οχιά, παραμονεύει έχοντας στήσει ενέδρα η δηλητηριώδης υπόθεση της πυρηνικής ενέργειας, μιας πανάκειας για κάθε χρήση από πλευράς των υποστηρικτών της βιομηχανικής ανάπτυξης. Μια σειρήνα, αυτή της πυρηνικής ενέργειας, που δεν θα πρέπει σε καμία απολύτως περίπτωση να υποτιμηθεί: κυρίως αν τα πράγματα εξελιχθούν πραγματικά άσχημα με τη Ρωσία να κλίνει οριστικά τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου (ή τις Η.Π.Α. που εξαναγκάζουν την Ευρώπη να παραιτηθεί από τη χρήση του), μπροστά από τις στρατιωτικές και τις βιομηχανικές αναγκαιότητες αλλά και εξαιτίας τη ίδιας της αμηχανίας αναφορικά με την εμμονή του πληθυσμού σε ένα εξαναγκαστικού χαρακτήρα αντιδραστικό όνειρο να «ξαναγυρίσει στη προηγούμενη κατάσταση» ( ας φανταστούμε πόσο ισχυρή θα μπορούσε να γίνει αυτή η πίεση αν ο κόσμος έμενε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο), να γιατί λοιπόν η υπόθεση της μαζικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας θα μπορούσε να γίνει ξαφνικά αναντικατάστατη.
Ένα στοιχείο, αντίθετα, που πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα αναφορικά με ότι συνέβη τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται στην επιστροφή της «πολιτικής» επάνω στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της τεχνικής, για την οποία μας μιλούν τα γεγονότα της Ουκρανίας. Ο πόλεμος της Ουκρανίας για πρώτη φορά δεν φαίνεται να είναι ένας οικονομικός πόλεμος, αλλά ένας πόλεμος πολιτικής και στρατιωτικής κυριαρχίας. Το ίδιο το ζήτημα του φυσικού αερίου δεν είναι το κύριο φαινόμενο, αλλά μια συνέπεια του κύριου, ένα αντίποινο στο εσωτερικό των γεωπολιτικών επιλογών.
Προκαλεσμένη από ένα συνεχή και επιθετικό επεκτατισμό του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η αντίδραση της Ρωσίας στοχεύει όχι τόσο στη κατάκτηση πηγών ενέργειας και άλλων πόρων, αλλά αιτιολογείται από μια καθαρά στρατιωτική αξίωση να μην θέλει να ανεχθεί τη παρουσία αμερικανικών βάσεων στα σύνορά της, πέρα φυσικά (όπως έχει ήδη σημειωθεί) από μια «περηφάνεια» και από μια νοσταλγία απόλυτα ιδεολογικού χαρακτήρα αναφορικά με τους παρελθόντες ωραίους αυτοκρατορικούς καιρούς της. Οι ενεργειακές πηγές περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αποτελούν ένα εργαλείο για την εξάσκηση εκατέρωθεν απειλών.
Αφήνοντας κατά συνέπεια στους Ρώσους, στους Ουκρανούς και στους Λευκορώσους αναρχικούς την περιγραφή και την ανάλυση όλων αυτών που συμβαίνουν στη πλευρά του μετώπου τους, των μαχών που συνεχίζουν να δίνουν ενάντια στον αυταρχισμό των κυβερνήσεων τους, ενάντια στον οποίο μάχονται πληρώνοντας τη τιμή των συλλήψεων, των βασανιστηρίων και των νεκρών, με αυτό το διεθνιστικό πνεύμα για το οποίο ο κύριος εχθρός για εμένα ενσαρκώνεται ανέκαθεν στη κυβέρνησή μου και στους συμμάχους της, θα θέλαμε να σταθούμε σύντομα σε αυτό που συμβαίνει στη «δική» μας πλευρά του μετώπου.
Η εκλογική νίκη του Μπάϊντεν αντιπροσώπευσε μια προφανή επιτάχυνση των μιλιταριστικών κινδύνων. Το γεωπολιτικό στοίχημα του Τραμπ θεμελιώνονταν πάνω στη δυνατότητα, αν όχι μιας συμμαχίας, τουλάχιστο της διατήρησης καλών σχέσεων με τον Πούτιν σε αντί-κινεζική κατεύθυνση. Με αυτή την έννοια, ο φοβερός και απρόβλεπτος Τραμπ κατέληξε να είναι ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που μετά από πολλά χρόνια δεν άνοιξε καινούρια πολεμικά μέτωπα. Είναι απίστευτη, με αυτή την έννοια, η πολιτική κατραπακιά που δέχθηκε σχεδόν ολόκληρη η άκρα αριστερά της βόρειας Αμερικής. Τη στιγμή που μια ιστορική, κομουνίστρια, φεμινίστρια και μαύρη αγωνίστρια όπως η Άντζελα Ντέϊβις προσφέρει την υποστήριξή της στον Μπάϊντεν και την Χάρις, το γεγονός αυτό δεν μας δείχνει μονάχα την ατομική προδοσία μιας κινηματικής γραφειοκράτισσας, αλλά κυρίως μια συλλογική κατάντια ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου (αποδεδειγμένη για παράδειγμα από το γεγονός ότι η Ντέϊβις δεν εκδιώχθηκε με τις κλωτσιές μέσα από τους αγωνιστικούς κινηματικούς χώρους). Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για μια προδοσία της αναρχικής άρνησης των εκλογών (με οποιοδήποτε τρόπο κι αν αυτός υιοθετείται)-από τους κομουνιστές πολιτικάντηδες μπορούμε να τα περιμένουμε όλα αυτά καθώς και τα πολύ χειρότερα-αλλά κυρίως πρόκειται για μια λανθασμένη ανάλυση της ίδιας της συγκυρίας, στο βαθμό που ο Μπάϊντεν και η Χάρις για την ειρήνη στο κόσμο αντιπροσώπευαν φυσικά το «χειρότερο κακό».
Ένα από τα λάθη που καταλογίζονται στον Μπάϊντεν ακόμη και από πλευράς ενός τμήματος της καθεστωτικής αριστεράς (σε αυτή την κατεύθυνση διαβάσαμε πρόσφατα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην ιταλική εφημερίδα “Il Manifesto”) είναι ότι «δώρισε» τη Ρωσία στη Κίνα. Στριμώχνοντας άγρια το καθεστώς του Πούτιν, οι βορειοαμερικάνοι τον σπρώχνουν να συμμαχήσει με αυτό του Σι (Ζι Πινγκ). Η συμμαχία της δεύτερης παγκόσμιας στρατιωτικής δύναμης με τη χώρα που αντιπροσωπεύει την πρώτη τεχνολογική δύναμη και-για λίγα ακόμη χρόνια-τη δεύτερη οικονομική δύναμη, θα μπορούσε πραγματικά να γίνει ο επικρουστήρας της πρόκλησης μιας παγκόσμιας στρατιωτικής καταστροφής.
Απέναντι από την πιθανότητα ότι τα ρωσικά οπλικά συστήματα θα μπορούσαν να ενσωματώσουν την κινεζική τεχνολογία, θα μπορούσε επίσης στα σοβαρά να έλθει στο μυαλό κάποιου χασάπη του αμερικανικού πεντάγωνου η ιδέα ότι μια προληπτική επίθεση με πυρηνικά όπλα μπορεί πάντα να αντιπροσωπεύει μια καλύτερη υπόθεση σε σύγκριση με την ίδια τη δυνατότητα μιας μακροχρόνιας στρατιωτικής τριβής και ενσωμάτωσης των πιο επικίνδυνων αντιπάλων τους.
Αν περάσουμε τώρα στην Ιταλία, η οποία ανέκαθεν βρίσκονταν στη πρωτοπορία του πειραματισμού νέας μορφής πολιτικών καθεστώτων, φαίνεται ότι η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας αντιστέκεται και καθιερώνεται σε μεσοπρόθεσμους όρους ως το άθροισμα των πολιτικών δολοπλοκιών στην ωραία αυτή χώρα και σε κάθε περίπτωση έτοιμη ακόμη και να προωθήσει αυτό το μοντέλο εξάγοντάς το σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη σε περίπτωση επιδείνωσης της κρίσης.
Η Εθνική Ενότητα είναι μια έννοια που πρέπει να μπορέσει να γίνει καλά κατανοητή. Αυτή η μορφή κυβέρνησης μπορεί να μοιάζει, όμως διαφοροποιείται ουσιαστικά από τη κλασσική τεχνοκρατική κυβέρνηση η οποία συνήθως υποστηρίζεται από πλευράς της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι μια αμιγώς πολιτική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου: με αυτή την έννοια την Εθνική Ενότητα την υποστηρίζουν επίσης και τα συνδικάτα στο βαθμό που λειτουργούν στη κατεύθυνση της πληρέστερης συνεργασίας και της ειρήνευσης του εσωτερικού μετώπου! Με αυτή ακριβώς την έννοια μέσα σε αυτή συνεργάζονται επίσης και οι τεχνοκράτες στο βαθμό που η τεχνική και η ίδια η τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια αποτελούν σήμερα μια κοινωνικό-πολιτική δύναμη. Με δυο λέξεις, η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας, εν τοις πράγμασι, είναι μια πολεμική κυβέρνηση.
Ως διεθνιστές που είμαστε καταδικασμένοι ή προνομιούχοι-εξαρτάται από τη προσέγγιση-να ζούμε σε αυτά τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, το καθήκον μας επιβάλλεται να είναι το σαμποτάζ, ο εκτροχιασμός, η αποδιοργάνωση με κάθε τρόπο της Εθνικής Ενότητας καθώς και του θανατηφόρου κλίματος της κοινωνικής ειρήνης που αυτή γεννά. Αυτό ακριβώς είναι και το ραντεβού των αμέσως επόμενων μηνών από το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε απόντες. Η εθνική ενότητα, με διαφορετικά λόγια, ενώ προετοιμάζει την ειρήνη μεταξύ των τάξεων στο εσωτερικό ταυτόχρονα οργανώνει το πόλεμο μεταξύ των εθνών στο εξωτερικό. Ο δικός μας διεθνισμός υποστήριξε ανέκαθεν το αντίστροφο: κανένας απολύτως πόλεμος μεταξύ των λαών και καμιά απολύτως ειρήνη μεταξύ των τάξεων. Μαζί με τον Γκαλεάνι, επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε ενάντια στο πόλεμο και ενάντια στην ειρήνη, αλλά για την κοινωνική επανάσταση.
Όμως και στην προκειμένη περίπτωση, ο διεθνισμός εξακολουθεί να παραμένει ένα συναίσθημα. Όσο και αν καθοδηγείται από την αρχή σύμφωνα με την οποία η κυβέρνησή μου είναι ο κύριος εχθρός μου, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα περιέχει κάτι το ανεκδιήγητο. Το αποφασιστικό βήμα που πρέπει να κάνουμε εφεξής είναι να περάσουμε από το διεθνισμό στη Διεθνή. Δηλαδή να σκεφτούμε και να διαδώσουμε συγκεκριμένα μια ιστορική συνομωσία, άτυπου χαρακτήρα, αλλά όμως πραγματικού, μεταξύ των επαναστατών όλου του κόσμου. Μια «οργάνωση» όσο και αν αυτός ο όρος μας προκαλεί φόβο και προσελκύει πάνω του τα μάτια της καταστολής.
Ποιες είναι οι πραγματικές εναλλακτικές σήμερα; Η πείνα, ο πόλεμος και ο θάνατος. Η οργάνωση της συλλογικής ανθρώπινης ζωής θεμελιωμένη επάνω στην ιεραρχία και το κέρδος έχει προ πολλού καταδείξει ότι δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει την ίδια τη πολυπλοκότητα που αυτή γέννησε και μας παρασύρει όλους, μηδενός εξαιρουμένου, προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική. Μονάχα μια παγκόσμια επανάσταση μπορεί πλέον να μας σώσει. Ας αρχίσουμε λοιπόν να δουλεύουμε για αυτή.
ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πρόσκληση για μια διεθνιστική κινητοποίηση στις 25 Απρίλη και την 1η Μάη.
Κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας δημιουργήθηκε μια αποστασιοποίηση από τις επαναστατικές ιδέες: οι ίδιοι οι σύντροφοι σταμάτησαν να πιστεύουν ότι η σκέψη τους διέθετε πλέον τη δυνατότητα και την ικανότητα να προσπεράσει τον κάβο. Κάνουμε λόγο ακριβώς για τις επαναστατικές ιδέες οι οποίες σήμερα είναι αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε.
Η παραίτηση από τους κοινωνικούς αγώνες, από την ίδια την πίστη στη δυνατότητα της «νίκης», δηλαδή από την εν τοις πράγμασι καταστροφή αυτής της κοινωνίας και από τον εκτροχιασμό μιας ιστορίας η οποία βαδίζει ολοταχώς προς τη καταστροφή-υγειονομική, οικολογική, στρατιωτική-έκανε σε τελική ανάλυση πιο αδύναμους τους καταπιεσμένους, επιτρέποντας την πλήρη ασυδοσία των αφεντικών που κατάφεραν τελικά να επιτύχουν μια αυταρχική διαχείριση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα με τα σημερινά οφθαλμοφανή της αποτελέσματα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κατά την τελευταία χρονική περίοδο αυτή η πικρή αλήθεια υπήρξε περισσότερο από προφανής, μέσα από μια συνεχή κλιμάκωση που εκδηλώθηκε-για να περιοριστούμε μόνο στην τελευταία διετία-στη σφαγή στις φυλακές (Ιταλία) το Μάρτιο του 2020, στα εργοστάσια που κρατήθηκαν ανοικτά εξαιτίας της λυσσαλέας πίεσης από πλευράς του συνδέσμου των βιομηχάνων ενώ τα άτομα παρέμεναν ερμητικά κλεισμένα στα σπίτια τους, στην οικονομική επανεκκίνηση που δεν υπολογίζει τίποτα και κανένα, όπως καταμαρτυρούν δραματικά οι νεκροί στους χώρους εργασίας, στις σφαγές που συνεχίζουν να διαπράττονται καθημερινά χάρη του κέρδους των αφεντικών, στη καταστολή και τις δολοφονίες μπροστά από τα κάγκελα των επιχειρήσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας που κατεβαίνουν σε απεργίες (και ο κατάλογος θα μπορούσε να γίνει ατελείωτος).
Είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη ενός συγκεκριμένου επαναστατικού ορίζοντα που αφήνει τα αφεντικά να εξακολουθούν να κοιμούνται κάνοντας ήσυχα όνειρα και που τους επιτρέπει να απαιτούν πάντοτε περισσότερα.
Μια αυταρχική εξέλιξη της κοινωνίας ξεκάθαρα ταξικής φύσης: αν οι προλετάριοι επιβιώνουν ανέκαθεν υποκύπτοντας σε πολυάριθμους εκβιασμούς, με αφετηρία τον κυρίαρχο εκβιασμό, αυτόν του να δουλεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν, οι εκβιασμοί αυτοί έχουν πολλαπλασιαστεί τη τελευταία χρονική περίοδο. Το πράσινο διαβατήριο υγείας έρχεται για να προστεθεί ως ένα επιπλέον εργαλείο επίθεσης από πλευράς των αφεντικών, καθορίζοντας τη καθημερινή ζωή μας με ολοένα περισσότερο ολοκληρωτικό τρόπο. Τα νομοθετικά διατάγματα της τελευταίας διετίας ήλθαν για να χειροτερεύσουν πρωτίστως τον ίδιο τον εκβιασμό τη εργασίας, ο οποίος χρησιμεύει ανέκαθεν ως εργαλείο μαζοποίησης και πειθάρχησης στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Η μέθοδος που επιστρατεύεται ώστε να καταστήσει περισσότερο αποδεκτές τις καινούριες επιβολές καθώς και τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου είναι αυτή της ώθησης προς την Εθνική Ενότητα, διαμέσου της οποίας ο λαός καλείται να συσπειρωθεί γύρω από τη σημαία για να αμυνθεί από τον εχθρό. Η κυβέρνηση και το κράτος γίνονται με αυτό τον τρόπο η έκφραση της συλλογικότητας, της κοινότητας, που ζητά από την καθεμιά και από τον καθένα να ακολουθήσουν πιστά τις εντολές τους, οι οποίες είναι «αντικειμενικού χαρακτήρα» χάρη φυσικά της αποφασιστικής συμβολής των επιστημόνων και των τεχνοκρατών, αυτών των καινούριων παπάδων στην υπηρεσία της αλήθειας.
Η ίδια η έννοια της κοινότητας χρησιμοποιείται (εργαλειακά) για να ωθήσει, είτε μέσα στην εργασία είτε μέσα στην καθημερινότητα, τα άτομα να θυσιαστούν για μια υποτιθέμενη «μεγάλη οικογένεια», σαν να είμαστε δηλαδή όλοι μέσα στην ίδια βάρκα. Δεν πρόκειται για μια καινούρια πρακτική και τακτική, αντίθετα: χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα στο παρελθόν, όπως και αυτή τη στιγμή, κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, μέσα στα ίδια τα εργοστάσια με το μοντέλο Ολιβέτι καθώς και τις πολύμορφες δυστοπίες του Τογιοτισμού, με δυο λέξεις, διαμέσου της συλλογικοποίησης των προβλημάτων των αφεντικών και φυσικά της ατομικής ευθύνης των προβλημάτων των εκμεταλλευόμενων. Όποιος δεν ανταποκρίνεται σε αυτό το κέλευσμα ανακηρύσσεται και σφραγίζεται αυτομάτως ως τρελός και αποκλίνων, χάνοντας έτσι την ίδια του τη δυνατότητα να μπορέσει να εκφράσει με αξιοπρέπεια τις απόψεις του.
Είναι ακριβώς μια παρόμοια δυναμική εξέλιξη της παρούσας κατάστασης που θα μπορούσε να επανεμφανιστεί μέσα στις ενεργειακές πολιτικές που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου τα Μ.Μ.Ε. έχουν στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στην κλιματική αλλαγή, παράδοξο αποτέλεσμα ενός καπιταλισμού που καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη ενώ παράλληλα αξιώνει ότι θέλει να βρει τη λύση για τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί. Δράττοντας της ευκαιρίας της πρωτοχρονιάς, η Ευρωπαϊκή επιτροπή επανεισήγαγε από την πίσω πόρτα τη νύχτα, την πυρηνική τεχνολογία τέταρτης γενιάς μέσα στον κατάλογο των αποκαλούμενων καθαρών μορφών ενέργειας, πάνω στις οποίες θα γίνουν ακολούθως επενδύσεις στο εσωτερικό του νέου ευρωπαϊκού σχεδιασμού ανάκαμψης και επανεκκίνησης της οικονομίας. Πιθανά λοιπόν να ξανακουστεί για πολλοστή φορά ότι όποιος αντιτίθεται σε αυτή την επιλογή είναι ένας υπερασπιστής του λιγνίτη, ένας εχθρός μιας λύσης που επιβάλλεται πάλι από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Αυτό το πράγμα για το οποίο φυσικά θέλουν σχεδόν όλοι να εξακολουθούν να εθελοτυφλούν είναι το μεγάλο πρόβλημα που συνίσταται από μια κοινωνία που συνεχίζει να καταναλώνει απερίσκεπτα ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας καθώς και από την ίδια την καπιταλιστική βιομηχανοποίηση που την ωθεί προς τα εκεί.
Εμπρός από τον ταξικό πόλεμο που προωθούν τα αφεντικά, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες-όχι μόνο στην Ιταλία-απάντησαν χωρίς να περιμένουν κάποιος άλλος να το κάνει στη θέση τους, με επιθετικές πρακτικές τις οποίες συμμεριζόμαστε απερίφραστα ως δικές μας. Είμαστε αλληλέγγυοι στους αδελφούς και στις αδελφές μας, αυτούς που παραμένουν άγνωστοι στην πλειοψηφία τους και αυτούς που σήμερα πληρώνουν με μακροχρόνιες φυλακίσεις την επιλογή τους να πάρουν θέση και να δράσουν ενάντια σε όποιον δολοφονεί καθημερινά εμάς και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Και είμαστε επίσης αλληλέγγυοι στους συντρόφους και στις συντρόφισσες που βρίσκονται στη φυλακή κατηγορούμενοι για αναρχικές πρακτικές, συχνά ακόμη και με αφορμή αυτό το οποίο είπαν και έγραψαν.
Οι πρόσφατες επιθέσεις του κράτους ενάντια στον αναρχικό τύπο (δεν μιλάμε για τη Ρωσία του Πούτιν αλλά για την Ε.Ε.) φαίνεται να παραπέμπουν ξεκάθαρα, σε συνδυασμό με τόσα άλλα γεγονότα, σε μια δυναμική μιας ολοένα μικρότερης ανοχής απέναντι σε όλους αυτούς που διαφωνούν με το καθεστώς. Στην πραγματικότητα, μέσα σε αυτή την ανανεωμένη μορφή «δημοκρατίας», δεν είναι τόσο ή ίδια η φαντασμαγορική ελευθερία της γνώμης που όντως βρίσκεται σε κίνδυνο, όσο αντίθετα οι συνεπείς λόγοι που καλούν στη δράση, η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη με όποιον διέσχισε διαδρομές ελευθερίας, με όποιον απέδειξε με τις πράξεις του και όχι με τις συνήθεις πολυλογίες ότι η παρούσα κοινωνική τάξη δεν είναι ένας αναπότρεπτος προορισμός, αλλά μπορεί και πρέπει να ματώσει.
Συνεπή λόγια και συνεπείς πράξεις για τις οποίες θέλουμε να συνεχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Η Εθνική Ενότητα καλεί σε πόλεμο. Ο δικός μας διεθνισμός επίσης, αλλά εντελώς διαφορετικού είδους.
Με αυτό ακριβώς το πνεύμα προτείνουμε δυο χρονικές στιγμές δημόσιας παρέμβασης για την ερχόμενη άνοιξη: στις 25 Απρίλη (ημέρα της απελευθέρωσης από το φασιστικό καθεστώς) στο Σπολέτο και την 1η Μάη στην Καράρα. Απολύτως ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι δεν μπορούν δυο διαδηλώσεις από μόνες τους να ανατρέψουν συγκεκριμένα την αυταρχική δυναμική που βρίσκεται σε εξέλιξη, παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι ο αναρχισμός πρέπει να επιστρέψει και να ανακαταλάβει τους δρόμους με τη δύναμη και τη συνέπεια των ιδεών του.
Για τη σύνταξη μιας αποτελεσματικής προπαγανδιστικής αφίσας που να μην κάνει ούτε βήμα πίσω αναφορικά με τα περιεχόμενα, αλλά που να μπορεί επίσης να ενσαρκώσει αυτή την ιστορική περίοδο, σκεφτήκαμε τα ακόλουθα προσωρινά σημεία, στα οποία μπορούν να προστεθούν άλλα βασισμένα στην δυναμική αλλαγή της κατάστασης σε εξέλιξη ή ύστερα από αίτημα άλλων συντρόφων που θα συναντήσουμε στη πορεία μας:
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ
-ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ
-ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ
-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟ ΜΕΣΟ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Αναρχικές και αναρχικοί
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους και πολύ πιθανά στο σημερινό κατώφλι του ξεσπάσματος ενός τρίτου, ο όλεθρος και η καταστροφή έχουν ως αποκλειστική τους αιτία, για πολλοστή φορά, τις πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των κρατών έτσι ώστε να διασφαλίσουν με οποιοδήποτε κόστος τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα: δολοφονώντας κατ’ επανάληψη τους λαούς της Ευρώπης.
Κατά συνέπεια, η μοναδική ρεαλιστική πολιτική προοπτική που διαφαίνεται στον ορίζοντα για το μέλλον της σημερινής Ευρώπης (στη περίπτωση φυσικά που μάθαμε το μάθημα της ιστορίας) είναι η δημιουργία μιας Αυτοδιαχειριζόμενης Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Λαών (ΑΣΕΛ), θεμελιωμένης πάνω στη πρακτική της Γενικευμένης Αυτοδιαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων, δηλαδή την πρακτική εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας των Ευρωπαίων Πολιτών.
Οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται απέναντι από μια ιστορικού χαρακτήρα επιλογή προτού να είναι πολύ αργά. Ή να αγωνιστούν για μια εντελώς διαφορετική ζωή, ή να υποκύψουν στη λογική των κρατών και του κεφάλαιου που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στη καταστροφή και στο θάνατο. Αυτό είναι, κατά την άποψη των αναρχικών, το πραγματικό και το μοναδικό κοινωνικό στοίχημα και το διακύβευμα των ημερών μας για την εξέλιξη σε θετική ή αντίθετα σε αρνητική κατεύθυνση της πορείας του 21ου αιώνα, στην Ευρώπη και στο κόσμο.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Την άμεση καταστροφή των υφιστάμενων κρατικών σχηματισμών και των δομών, ως των άμεσων και μοναδικών υπεύθυνων των συνεπειών του πολέμου και την αντικατάσταση των ξεπουλημένων στο διεθνές κεφάλαιο κυβερνήσεων τους από νέα δημιουργημένα και άμεσα ελεγχόμενα από την κοινωνική βάση λαϊκά σχήματα σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα έχουν ως πρωταρχικό στόχο τους την άμεση επικοινωνία μεταξύ τους και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για την άμεση κατάπαυση του πυρός καθώς και την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών ειρηνικών λύσεων, για οποιοδήποτε ζήτημα και πρόβλημα.
ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΛΑΥΝΟΥΝ.
ΜΟΝΑΧΑ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.
Διεθνιστική αναρχική ομάδα freebirdsinter@protonmail.com