https://athens.indymedia.org/post/1618170/
από @
17/04/2022 6:28 μμ.
Πολιτική τοποθέτηση για τις σκοπιμότητες της Αντιτρομοκρατικής πίσω από την προφυλάκιση των συντρόφων Γεωργίας Βούλγαρη και Πάνου Καλαϊτζή
Από την πρώτη μέρα της σύλληψής μου έχω επιλέξει συνειδητά να κρατήσω μία συνεπή στάση άρνησης στη συνεργασία με τις διωκτικές και ανακριτικές αρχές. Όσες φορές μίλησα το έκανα για να αναλάβω συγκεκριμένες πολιτικές και ιστορικές ευθύνες. Ευθύνες απέναντι στην ατομική και συλλογική μου διαδρομή μέσα στα πεπραγμένα της επαναστατικής βίας όπως και απέναντι σε δύο συντρόφους, στην πλάτη των οποίων η αντιτρομοκρατική επιχειρεί από την πρώτη στιγμή να προσωποποίησει τα χαμένα κομμάτια του παζλ της υποτιθέμενης εξάρθρωσης της Α.Δ.
Σε αυτήν την υπόθεση, πάνω από τις αντικειμενικές αλήθειες και τα ψέματα, η μεγαλύτερη επικινδυνότητα κρύβεται πίσω από τις πολιτικές στοχεύσεις της αντιτρομοκρατικής. Ποια είναι λοιπόν, τα τρανταχτά αποδεικτικά στοιχεία της, γνωστής για τα μεθοδευμένα ψέματα, υπηρεσίας; Ένα αστείο ανώνυμο τηλεφώνημα που κατονομάζει εμένα προσωπικά ως υπεύθυνο για ένα σύνολο επιθέσεων στην πόλη της Θεσ/νίκης (ένα τηλεφώνημα που υποθέτω ο αριθμός θα αγνοείται στη δίκη από τους χάκερ της υπηρεσίας), ένα σύνολο παρακολουθήσεων αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης από την προσωπική μου καθημερινότητα, η σύλληψή μου μαζί με τη συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη στο σπίτι του Π. Καλαϊτζή, όπου στην κατοχή μου βρίσκεται ένα σύνολο κατασχεθέντων που βαφτίζονται οπλοστάσιο και δύο ξεκάθαρες πολιτικές τοποθετήσεις : η κοινή ανάληψη ευθύνης μίας και μόνο επίθεσης στο ΙΕΘΠ από εμένα και τη συντρόφισσά μου και η προσωπική μου ανάληψη ευθύνης για συμμετοχή στην Α.Δ.
Απέναντι λοιπόν, στα ανακριτικά ψεύδη μιας διαδικασίας που προφυλάκισε τρεις ανθρώπους κατά παραγγελία, θα θέσω τα δικά μου ερωτήματα: πως βαφτίζονται ως μέλη της Α.Δ. οι σύντροφοι Βούλγαρη και Καλαϊτζής χωρίς το παραμικρό στοιχείο αναφοράς τους στη δράση της οργάνωσης; Πως συμπεριλαμβάνεται μια αποσπασματική ενέργεια επαναστατικής βίας στη στρατηγική μιας οργάνωσης που έχει ως απαράβατη αρχή να αναλαμβάνει τις ευθύνες ακόμα και στα λάθη; Πως ένα σύνολο κατασχεθέντων ονοματίζεται ως οπλοστάσιο της Α.Δ.; Τρέφοντας αμέριστη εκτίμηση και σεβασμό στην πολιτική συγκρότηση της συντρόφισσάς μου, πως προκύπτει η συμμετοχή ενός νεαρού ανθρώπου 22 χρονών σε ένα σχήμα που δραστηριοποιείται 6 χρόνια, όταν δηλαδή αντικειμενικά βρισκόταν σε άλλη πόλη πηγαίνοντας ακόμη σχολείο; Πως ταυτοποιείται ο σύντροφος Καλαϊτζής ως μέλος της Α.Δ. σε μια δικογραφία που δεν αναφέρει πουθενά το όνομά του πουθενά σε ενέργεια, παρακολούθηση, κοινή συνεύρεση, κλπ; Οι απαντήσεις σε έναν κύκλο ρητορικών ερωτημάτων, βρίσκουν καταφύγιο στις στρατηγικές επιδιώξεις της Αντιτρομοκρατικής, που εργαλειοποιεί τις ζωές ανθρώπων για το ρεβανσισμό και τα παιχνίδια εξουσίας.
Δεκαετίες τώρα η Αντιτρομοκρατική επιχειρεί να σκιαγραφήσει ένα απαράβατο μοντέλο “τρομοκράτη” στα πρόσωπα των μελών επαναστατικών οργανώσεων. Βάσει αυτού του μοντέλου, ο ¨τρομοκράτης” είναι ένα αντικοινωνικό υποκείμενο, αποκομμένο από τις κοινωνικές διεργασίες, χωρίς καμιά επαφή με κινηματικές διαδικασίες, όπου όλη του η καθημερινότητα (σχέσεις, πράξεις, κινήσεις) σχετίζεται με την Οργάνωση. Για σχεδόν δύο δεκαετίες έχω επιλέξει τη δημόσια στρτάτευση πίσω από τα προτάγματα του αναρχισμού. Έχω στηρίξει και συμμετάσχει σε αμέτρητα κοινωνικά πεδία που κυοφορούσαν εστίες αγώνα. Σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, σε λαϊκές συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες, σε εκδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις, σαμποτάζ και επιθέσεις. Έχω υπάρξει τόσο κοινωνικός όσο και παράνομος. Συνεπώς με βάση το modus operandi της Αντιτρομοκρατικής πρέπει είτε να υποθέσουμε πως η Α.Δ. είναι ίσως ο μεγαλύτερος σχηματισμός με χιλιάδες μέλη σε όλη τη χώρα, με παράνομους χώρους κάτω από το προκάλυμμα της αυτοδιαχείρισης και διαδικασίες που ξεπερνούν τη δυναμική ακόμα και ιστορικών εξεγερτικών γεγονότων, είτε πως όλη η υπόθεση είναι μία τρύπα στο νερό. Κι όμως υπάρχει το παρασκήνιο.
Η Αντιτρομοκρατική επιχειρεί να διαχύσει το φόβο και τον τρόμο στα αγωνιζόμενα κοινωνικά υποσύνολα έτσι ώστε να απομονώσουν κοινωνικά και διαπροσωπικά όσους στηρίζουν τις ενέργειες επαναστατικής βίας, πόσο μάλλον τα μέλη οργανώσεων. Όποιος στηρίζει και συνοδοιπορεί με αυτούς, όποιος διατηρεί συντροφικές, φιλικές ακόμα και συνεργατικές σχέσεις θα μπορεί αύριο μεθαύριο να βρεθεί κατηγορούμενος ή προφυλακισμένος με το μισό ποινικό κώδικα. Δεν χρειάζονται στοιχεία, αρκεί το μικρόβιο του φόβου έτσι ώστε το κίνημα να απομονώσει τα ριζοσπαστικά κομμάτια με πρόσχημα την ασφάλεια (προσωπική ή συλλογική). Στα ίδια πλαίσια έτσι κι αλλιώς κινούνται και οι τελευταίες αντιτρομοκρατικές διατάξεις που ποινικοποιούν ακόμα και την πολιτική-ηθική-οικονομική στήριξη των φυλακισμένων για ενέργειες επαναστατικής βίας.
Κι όμως απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια πολιτικής και κοινωνικής απομόνωσης των ανατρεπτικών προθέσεων του αναρχικού κινήματος, την καλύτερη απάντηση τη δίνουμε από την πρώτη μέρα της σύλληψής μας, περνώντας από τα πιο δυστοπικά μονοπάτια. Απέναντι στην κατασταλτική δίψα για δηλώσεις μετάνοιας, αποκηρύξεις, πισώπλατα μαχαιρώματα και αδειάσματα σχέσεων και συναισθημάτων, παραμένουμε αξιοπρεπείς, αλύγιστοι μπροστά στο βάθεμα της καταστολής, αλληλέγγυα ενωμένοι ο ένας δίπλα στους άλλους, ακόμα και αν υπερασπιζόμαστε διαφορετικές διαδρομές. Αν το κόστος της αυταξίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δείχνει το δρόμο προς τη φυλακή, τότε με περηφάνια το σηκώνουμε κάθε μέρα που περνάει. Γιατί ακόμα και στην εποχή του εξατομικευμένου φιλοτομαρισμού, θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και τον διπλανό τους. Καμία διαπραγμάτευση για την αλληλεγγύη.
Άμεση απελευθέρωση των συντρόφων Γ.Βούλγαρη και Π.Καλαϊτζή
Ή με την καταστολή ή με την επαναστάση
Μέση λύση δεν υπάρχει
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Α.Δ.
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
17/4/22