https://athens.indymedia.org/post/1619854/
από @
13/07/2022
Πολιτική τοποθέτηση του αναρχικού αιχμαλώτου Θ. Χατζηαγγέλου για τα 2 χρόνια από τα γεγονότα που σημάδεψαν την κρατική δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου.
Υπάρχουν μέρες που μυρίζουν θάνατο. Σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο που έχουν αποτυπωθεί με κηλίδες αίματος για να μνημονεύουν τη θλίψη και την απώλεια, μα πάνω απ’όλα το ιστορικό χρέος που επιφορτίζει τον καθένα και την καθεμία για να δικαιώσει το χαμό. Οι μικρές και μεγάλες διαδρομές ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο από τα λόγια και τα έργα της συλλογικής κοινότητας αντίστασης. Βρίσκουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην αντρεπτική μνήμη και μέσα από τα μονοπάτια του επαναστατικού αγώνα περνούν στην αθανασία.
2 χρόνια πριν, ο σύντροφος Βασίλης Μάγγος έχασε τη μάχη με τη ζωή. Την τελευταία μάχη στην οποία δήλωσε παρών. Έχασε, όμως δεν νικήθηκε, γιατί ταξιδεύει κάθε στγμή σαν ιαχή πολέμου σε κάθε εχθροπραξία. Με τις ιδιαιτερότητες και τις αντιφάσεις που κουβαλάει ο καθένας μας, ο Βασίλης ήταν μία αμόλυντη καρδιά ταγμένη από νωρίς στα μέτωπα αντίστασης. Ο βασανισμός του στις 14 Ιούνη του 2020 από την ένστολη μαφία του Μπέου έξω από τα δικαστήρια του Βόλου ήταν κάτι που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ψυχολογία του, οδηγώντας τον στην κατάρρευση και το θάνατο ένα μήνα μετά. Ένας θάνατος που από μόνος του δεν στάθηκε αρκετός, με τους έμμισθους δολοφόνους του Χρυσοχοίδη να απαγάγουν το νεκρό σώμα του συντρόφου βεβηλώνοντάς το από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λάρισας στη Θεσσαλονίκη για να διενεργηθεί κρυφή νεκροτομή ερήμην του συγγενικού του περιβάλλοντος.
Για όποιον επέλεξε έστω και λιγοστές φορές τα μονοπάτια της τοπικής αντίστασης στην πόλη του Βόλου, ο σύντροφος Βασίλης ήταν μία εκρηκτική φυσιογνωμία που σίγουρα στάθηκε στο πλάι του. Παρών σε μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, στα αντιφασιστικά αναχώματα, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, στο κίνημα υπεράσπισης των καταλήψεων, στις πορείες αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές, στους αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις, στο τοπικό κίνημα αυτοδιάθεσης των Σταγιατών, σε κάθε κοινωνικό και ταξικό φραγμό μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει καθημερινά από τον βραχνά της τοπικής μαφίας που παρασιτεί στη δημοτική αυτοδιοίκηση. Για τον Βασίλη ακατόρθωτο και αδιανόητο δεν ήταν ο αγώνας ενάντια στην τυραννία αλλά η αδιαφορία και η παραίτηση. Ακατόρθωτο ήταν να βλέπει σβάστικες και σύμβολα μίσους στους τοίχους και να μην κάνει τίποτα. Ακατόρθωτο ήταν να διαπραγματεύεται επί χρήμασι ακόμα και τον αέρα που αναπνέει, επειδή οι μεγαλοπαράγοντες αυτής της πόλης αποφασίζουν να θάψουν μια ολόκληρη κοινωνία κάτω από την τέφρα του προσωπικού τους κέρδους.
Δύο χρόνια πίσω με τον σύντροφο Βασίλη βρεθήκαμε ακόμη μία φορά να μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες. Δίπλα δίπλα στη μεγάλη πορεία ενάντια στη δημιουργία μονάδας παραγωγής και καύσης SRF-RDF, που οδήγησε στην πολιορκία του κάτεργου της ΑΓΕΤ-La Farge από εκατοντάδες οργισμένους διαδηλωτές. Δίπλα δίπλα στον πετροπόλεμο και τις συγκρούσεις σώμα με σώμα, στο λυσσαλέο κυνηγητό από τους ένστολους μπράβους του Μπέου, στις αλλεπάλληλες επιθέσεις μέσα στην πόλη, στην αστυνομική διεύθυνση, στα δικαστήρια την επόμενη μέρα όπου και η στοχοποίησή του οδήγησε στο βασανισμό και την κακοποίησή του. Ένα μήνα μετά, η είδηση του θανάτου του με βρήκε στην Αθήνα, όπου τα βήματα οδηγούσαν μηχανικά στην ΑΣΟΕΕ και την αντανακλαστική συνέλευση που είχε καλεστεί. Συναντώντας βλέμματα συντρόφων και συντροφισσών που με την πάροδο των χρόνων είχαμε χαθεί, αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως αυτή η έντονη προσωπικότητα δεν είναι πια κοντά μας. Πως θα πάμε σε μια συναυλία και ο Έβαμερ δεν θα είναι εκεί, κλέβοντας την παράσταση.
Ένα χρόνο μετά στη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για το χαμό του Βασίλη, θυμάμαι ακόμα πως στο άκουσμα των συνθημάτων που δήλωναν την εκκωφαντική παρουσία του συντρόφου, έσκυβα το κεφάλι για να κρύβω τα δάκρυα μπροστά στους εχθρούς της ελευθερίας. Γιατί οι χαμένοι μας σύντροφοι βασιλεύουν στο οξύ μας βλέμμα και το χαμόγελο μπροστά στα μάτια του εχθρού. Σήμερα που η σιδηρόφραχτη αιχμαλωσία μου στερεί σωματικά και μόνο τη δυνατότητα να είμαι παρών σε κάθε ανάχωμα αντίστασης, η σκέψη μου επαναλαμβάνει εμμονικά κάθε ξεχωριστό βήμα πλάι στον σύντροφο Βασίλη.
Ηθικός αυτουργός στη δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου είναι το ίδιο το κράτος μέσα από τους ένστολους βασανιστές του. Είναι ο ίδιος δεξιός εσμός που την ίδια στιγμή που αρνείται να δημοσιοποίησει τα στοιχεία των ένστολων μαφιόζων που βασάνισαν τον Βασίλη, αποφυλακίζει το δολοφόνο του αναρχικού συντρόφου Α. Γρηγορόπουλου, Ε. Κορκονέα. Η δική μας θέση είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες, στους οποίους δόθηκαν ολόψυχα οι νεκροί μας σύντροφοι για να δικαιώσουμε το χαμό τους. Να ταξιδέψουμε τις διαδρομές τους στο διάβα της ιστορικής μνήμης. Να πολεμάμε για πάντα, και ας μην νικήσουμε ποτέ.
Κύριε Γιάννη, με την ίδια ταπεινότητα και σεβασμό θα σας θυμίσω τα ίδια λόγια που είχαμε πει ένα χρόνο πριν, όταν σας κράτησα για πρώτη φορά ατο χέρι, στέλνοντάς σας ένα μικρό μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης: την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε ένα γιο, εμείς κερδίζαμε έναν πατέρα. Μια υψωμένη γροθιά στις οργισμένες μειοψηφίες που παρέδωσαν στις φλόγες της αντεκδίκησης το Αστυνομικό Τμήμα Ανακασιάς, κάνοντας το φόβο να αλλάξει στρατόπεδο. Αυτός ο κόσμος θα ανασάνει μόνο μέσα από τις στάχτες του.
Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Βασίλης Μάγγος αδιάλειπτα παρών
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
13/7/2022