21 Απρίλη 2024
Τηλεφωνική παρέμβαση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη από τις φυλακές Δομοκού:
Συντρόφισσες/σύντροφοι, καταρχήν σας χαιρετώ θερμά, σας εύχομαι δύναμη και σας στέλνω μια δυνατή αγκαλιά από τις φυλακές Δομοκού, στην Ελλάδα.
Συνοπτικά θα μπορούσα να πω, ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν μια οργάνωση αντάρτικου που με τη δράση και τον λόγο του προωθούσε το στόχο της κοινωνικής επανάστασης στην Ελλάδα.
Συμφωνήσαμε με τη συντρόφισσα Ρούπα να μιλήσει η συντρόφισσα κυρίως για την οργάνωση και εγώ να μιλήσω για την μπροσούρα «ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΑΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ».
Η μπροσούρα αυτή δημιουργήθηκε για να καλύψει ένα μεγάλο κενό στον ελλαδικό αναρχικό χώρο. Το κενό αυτό ήταν να γίνει με όσο γίνεται πιο συγκεκριμένο τρόπο μια αναρχική-ελευθεριακή πρόταση που θα μπορούσε να είναι μια κοινωνία χωρίς κράτος και κεφάλαιο, χωρίς κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς, μια αμεσοδημοκρατική Πολιτεία χωρίς επαγγελματίες και διαχειριστές. Είναι ουσιαστικά ένα μοντέλο διακυβέρνησης, μια πρόταση διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων συνολικά, σε πολιτικο-κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Και αυτό δεν πιστεύω ότι είναι ένα έλλειμμα μόνο για τον ελλαδικό χώρο αλλά και διεθνώς, στο διεθνές αναρχικό-ελευθεριακό κίνημα.
Ως Επαναστατικός Αγώνας, ήμασταν η μόνη συλλογικότητα στον ελλαδικό χώρο από το 2009 και ενώ μεγάλη οικονομική κρίση άρχισε να πλήττει τότε την Ελλάδα, ήμασταν οι μόνοι που προτείνουμε έγκαιρα, στον ελλαδικό αναρχικό χώρο την δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος με θέσεις και προτάσεις, ένα είδος πολιτικού προγράμματος, έτσι ώστε να κάνει μια απόπειρα ανατροπής ενός συστήματος που κατέρρεε λόγω χρεωκοπίας και κυρίως λόγω κοινωνικής ανυποληψίας. Ήμασταν δυστυχώς οι μόνοι στον ελλαδικό χώρο που πιστεύαμε ότι υπήρχαν τότε προϋποθέσεις για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα, την εποχή των λεγόμενων μνημονίων.
Και άρα, θα έπρεπε να έχουμε εκείνες τις θέσεις για το πώς θα μπορούσε το κίνημα μαζί με μια εξεγερμένη κοινωνία να βάλει τις βάσεις για μια κοινωνική κοινοτιστική οργάνωση ακρατική και αταξική με τη μορφή της ομοσπονδίας ή της συνομοσπονδίας.
Η συγκεκριμένη μπροσούρα είναι συνέχεια των θέσεων και προτάσεων που είχαμε διατυπώσει ως οργάνωση στις προκηρύξει της καμπάνιας των επιθέσεων του 2009 (ένοπλη επίθεση κατά των ΜΑΤ μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, βομβιστικές επιθέσεις κατά Citibank, Eurobank, Χρηματιστήριο Αθηνών) αλλά και με την πλατφόρμα προτάσεων που δημοσιοποιήσαμε με τη βομβιστική επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα το 2014 στο παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που την είχαμε αφιερώσει στον νεκρό σύντροφό μας Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με την αστυνομία στις 10 Μαρτίου 2010 σε προπαρασκευαστική ενέργεια προετοιμασίας βομβιστικής επίθεσης εναντίον του Α΄ Μνημονίου.
Η μπροσούρα καταπιάνεται με το ζήτημα του κράτους, κάνει αναφορά σε ιστορικά επαναστατικά εγχειρήματα, τον κοινοτισμό, καταπιάνεται με ζητήματα που για μας αποτελούν διαχρονικές αδυναμίες του αναρχικού κινήματος όπως η σύγχυση της ταύτισης της έννοιας κράτους-εξουσίας ή τη σύγχυση ότι κράτος και κυβέρνηση ή διακυβέρνηση είναι το ίδιο πράγμα. Ρεαλιστικά, μια επανάσταση θέτει αυτονόητα το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας, όχι όμως κατ’ ανάγκην του κράτους, όπως έγινε με τους μπολσεβίκους στη Ρώσικη Επανάσταση.
Μορφές είτε αυταρχικής εξουσίας είτε πιο δημοκρατικά ελεγχόμενων μορφών διαχείρισης υπήρχαν πριν την εμφάνιση του κράτους και πριν την εμφάνιση του έθνους-κράτους. Π.χ. οι γενοκρατικές-μητρογραμμικές κοινωνίες, οι κομμούνες-ελεύθερες πόλεις του μεσαίωνα που περιγράφει ο Κροπότκιν στο σημαντικό έργο του «Αλληλοβοήθεια».
Όσον αφορά το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας, γι’ αυτό ακριβώς αναφέρεται το παράδειγμα της Ισπανικής Επανάστασης του 1936-’39, όπου ενώ οι αναρχικοί, η CNΤ-FAI, ιδιαίτερα στην Καταλονία και τη Βαρκελώνη είχαν την εξουσία, είχαν κολεκτιβοποιήσει τη βιομηχανία και τη γεωργία, είχαν την ένοπλη υπεροχή, προτίμησαν να συνεργαστούν με το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο στο όνομα του αντιφασισμού, παρά να καταλάβουν την πολιτική εξουσία, όπως υπήρξαν εισηγήσεις από κομμάτια του κινήματος και να οικοδομήσουν μια δομή πολιτικής διαχείρισης στη θέση του καταλανικού κράτους. Ή ακόμα και του ισπανικού και άφησαν το καταρρέον λόγω του φρανκικού πραξικοπήματος κράτος να επανακάμψει με τη βοήθεια των σταλινικών κομμουνιστών, σοσιαλιστών, καταλανιστών και να καταστείλει το επαναστατικό εγχείρημα, πολύ πριν νικήσει ο Φράνκο.
Παρά το γεγονός ότι είχαν οι αναρχικοί την ένοπλη υπεροχή στις μάχες της Βαρκελώνης τον Μάιο του 1937, δεν είχαν την πολιτική βούληση να καταλάβουν την πολιτική εξουσία συντρίβοντας αντεπαναστατικά το Λαϊκό Μέτωπο και να επιβάλλουν μια ελευθεριακή διαχείριση των πραγμάτων, όπως θα έπρεπε.
Άρα, αν μεταφερθούμε στη σύγχρονη εποχή, αν υποθετικά γινόταν μια κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα, π.χ. την περίοδο 2010-2012, σε μια ευνοϊκή κατ’ εμάς συγκυρία για να γίνει μια επανάσταση, αν υπήρχε ένα επαναστατικό κίνημα τότε, που θα είχε μια ένοπλη υποδομή και το κυριότερο, εφόσον είχε το πολιτικό πρόγραμμα, δηλαδή, θέσεις και προτάσεις για το πώς θα αντικατασταθεί το κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας, θα μπορούσε –έχοντας την πολιτική βούληση– να βοηθήσει τον λαό που πολιορκούσε το 2010-2012 το κοινοβούλιο να το καταλάβει και θα ανέτρεπε την τότε κυβέρνηση. Θα ακύρωνε τις μνημονιακές συμβάσεις και θα καταλάμβανε την εξουσία επιβάλλοντας έναν επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, μια κοινοτιστική συνομοσπονδιακή οργάνωση που την εξουσία ή την διαχείριση θα την έχουν οι δήμοι και οι κοινότητες.
Αυτό θα σήμαινε ότι η Ελλάδα θα έβγαινε από τα πλαίσια του διεθνούς συμπλέγματος της κρατικο-καπιταλιστικής εξουσία, π.χ. την ΕΕ.
Υποθετικά, αν γινόταν μία επανάσταση στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, θα μπορούσε δυνητικά να επεκταθεί και στην ΕΕ, ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που ταλανίζονταν πιο πολύ από την κρίση χρέους και είχαν επιβληθεί σκληρά προγράμματα λιτότητας, παρόμοια με την Ελλάδα. Π.χ. Πορτογαλία, Ισπανία ακόμα και στην Ιταλία που δεν είχαν επιβληθεί μνημόνια.
Το γεγονός ότι δεν υπήρξε ένα τέτοιο επαναστατικό κίνημα τότε στην Ελλάδα, με θέσεις και προτάσεις, με ένα πολιτικό πρόγραμμα είναι –κατά τη γνώμη μου– η αιτία της ήττας της κοινωνικής εξέγερσης κατά των μνημονίων το 2010-’12 αλλά και η αιτία της πολιτικής ήττας γενικότερα του α/α χώρου και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού χώρου με αποτέλεσμα την πολιτική στήριξη κομματιών του χώρου στον ΣΥΡΙΖΑ, που διαχειρίστηκε την ήττα του κινήματος, την άνοδο νεοναζιστικών μορφωμάτων, την εσωστρέφεια και την οπισθοχώρηση σε όλα τα επίπεδα στο κίνημα σήμερα.
Στο 4ο κεφάλαιο της μπροσούρας συντρόφισσες/σύντροφοι, αποσαφηνίζεται η πρότασή μας, η μορφή της ακρατικής-αταξικής συνομοσπονδιακής οργάνωσης.
Αυτή η συνομοσπονδιακή κοινωνική οργάνωση είναι δομημένη σε τρίτα επίπεδα:
Το πρώτο και βασικότερο, το πρωτοβάθμιο, είναι οι δήμοι και τα χωριά που θα λειτουργούν με όρους άμεσης δημοκρατίας, δηλαδή με τις πρόσωπο με πρόσωπο λαϊκές συνελεύσεις που θα αποφασίζουν για τα πάντα, για τη διαχείριση των πόρων λαμβάνοντας υπόψη το φυσικό περιβάλλον, θα αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική, την παραγωγή, την ενέργεια, τη γη, τους υδάτινους πόρους, την εργασία, το εμπόριο, την παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια, την απονομή της δικαιοσύνης. Όλες οι αρμοδιότητες που έχει σφετεριστεί από τις κοινότητες το συγκεντρωτικό έθνος-κράτος και η κυβέρνησή του με το αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο, περνάνε στους δήμους και τα χωριά. Γενικά δηλαδή, περνάνε στις κοινότητες οι οποίες εκλέγουν τα δημοτικά/κοινοτικά συμβούλια ή τα συμβούλια γειτονιάς που θα διαχειρίζονται τα κοινά με όρους άμεσης δημοκρατίας, δηλ. με εκπροσώπους αιρετούς για περιορισμένο χρονικό διάστημα και άμεσα ανακλητούς στην περίπτωση που οι εκπρόσωποι δεν εκτελούν τις αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων.
Ένα τέτοιο μοντέλο άμεσης δημοκρατίας στις γειτονιές, τα χωριά, τις πόλεις, όπου οι ίδιοι οι πολίτες αποφασίζουν στις λαϊκές συνελεύσεις και ελέγχουν άμεσα τους εκπροσώπους τους, είναι πολύ διαφορετικό από το αντιπροσωπευτικό σύστημα του συγκεντρωτικού έθνους-κράτους όπου λίγοι άνθρωποι, η κυβέρνηση αλλά και οι βουλευτές του, αποφασίζουν και υποκαθιστούν τους πολίτες στην διαχείριση και νομοθετούν αγνοώντας τους πολίτες ή και ενάντια στους πολίτες. Λίγοι, δηλαδή, επαγγελματίες πολιτικοί αποφασίζουν για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, είτε αγνοώντας τους ή ακόμα και ενάντια στη θέλησή τους όπως π.χ. έγινε με τα μνημόνια στα οποία ήταν αντίθετη η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Σε οικονομικό επίπεδο, πιστεύουμε ότι οι δήμοι και οι κοινότητες θα πρέπει να έχουν υπό τη διαχείρισή τους τα μέσα παραγωγής. Π.χ. βιομηχανικές μονάδες (εργοστάσια), αλλά και κοινωφελείς υπηρεσίες όπως η ύδρευση, οι τηλεπικοινωνίες, οι αστικές συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας, τα σχολεία.
Άρα, όλα αυτά θα είναι κοινωνικοποιημένα ή δημοτικοποιημένα, θα υπάρχει κοινοκτημοσύνη ή κοινή διαχείριση.
Δημοτική-κοινοτική γη θα μπορούσε να είναι ό,τι σήμερα θεωρείται δημόσια γη, δηλαδή κρατική. Π.χ. τα δάση, οι αιγιαλοί ή εκτάσεις που θα απαλλοτριωθούν από το μεγάλο κεφάλαιο, μεγάλες επιχειρήσεις, πολυεθνικές, τράπεζες για να χρησιμοποιηθούν για κοινό όφελος, π.χ. στέγαση, γεωργική καλλιέργεια, χτίσιμο κοινωφελών υποδομών. Γενικότερα, το κοινοτιστικό μοντέλο διαχείρισης προωθεί τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και τις κοινωνικοποιημένες υπηρεσίες και την κοινή διαχείρισής τους ενάντια στη λογική της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και των υπηρεσιών που βασίζονται στη λογική του ατομικού κέρδους, στη μισθωτή εργασία και εκμετάλλευση.
Στη γεωργία, κύρια στους μικρομεσαίους αγρότες, οποιαδήποτε κολεκτιβοποίηση θα ήταν αποκλειστικά και μόνο εθελοντική και όχι αναγκαστική, μια διαδικασία εθελοντική, όπως π.χ. έγινε στην Ισπανία το 1936 αποφεύγοντας το σταλινικό παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης το 1927, της βίαιης δηλαδή κρατικοποίησης της γεωργικής γης που απέφερε εκατομμύρια θύματα από λιμό.
Οι απαλλοτριώσεις θα είναι αναγκαστικές μόνο στην περίπτωση του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων. Ούτως ή άλλως οποιεσδήποτε αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, αποφασίζονται από τους ίδιους τους πολίτες στις λαϊκές συνελεύσεις των κοινοτήτων τους με γνώμονα το κοινό όφελος και συμφέρον.
Γενικότερα, ο κοινοτισμός, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ήταν η πρώτη οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας, είτε μιλάμε για την περίοδο που οι άνθρωποι ήταν τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί είτε όταν ανακάλυψαν τη γεωργία (πιθανότατα οι γυναίκες) και εγκαταστάθηκαν σε μόνιμους οικισμούς, χωριά και πόλεις.
Το κοινοτιστικό μοντέλο το συναντάμε ιστορικά από την εποχή των πρώτων κοινωνιών, των γενοκρατικών-μητρογραμμικών μέχρι και τις ελεύθερες πόλεις-κομμούνες από τον μεσαίωνα μέχρι και την σύγχρονη εποχή που η ανάδυση του συγκεντρωτικού έθνους-κράτους κατέστρεψε με τη βία τις κοινότητες.
Ένα τέτοιο μοντέλο το συναντάμε στους πρώτους οικισμούς, χωριά και πόλεις από την 8η-7η χιλιετηρίδα π.Χ. στη Μεσοποταμία, τη Μ. Ασία (π.χ. Τσαταλχογιούκ), την κοιλάδα του Λυδού, τα Βαλκάνια, την Ελλάδα, τη σημερινή Ουκρανία, κοινωνίες αρχικά μητρογραμμικές που μετεξελίχθηκαν αργότερα σε πατριαρχικές με πολεμικούς θεούς μέσα από διαδοχικά κύματα μεταναστεύσεων και καταστροφών από επιδρομές νομαδικών πολεμικών λαών που από την 5η χιλιετηρίδα ως τα τέλη της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ. επέβαλαν την πατριαρχία και αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης, πρώιμα κράτη.
Μέσα στα ίδια πλαίσια του κοινοτισμού τοποθετούνται και οι αρχαίες ελληνικές πόλεις της κλασσικής περιόδου και η αρχαία ελληνική δημοκρατία με κύριο σύμβολο την πόλη της Αθήνας με την Εκκλησία του Δήμου τον 6ο-4ο αιώνα π.Χ., με την σημαντική επισήμανση ότι εδώ έχουμε μια πατριαρχική κοινωνία και τον αποκλεισμό των γυναικών από την πολιτική διαχείριση όπως και το ότι υπάρχουν ταξικοί διαχωρισμοί και η δουλεία.
Στα ίδια πλαίσια του κοινοτισμού μαζί με τις ελεύθερες πόλεις και κομμούνες του μεσαίωνα, τοποθετείται και η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης την περίοδο 1342-’49 που προέκυψε μετά από μια ριζοσπαστική αντιφεουδαρχική κοινωνική επανάσταση.
Γενικότερα τον κοινοτισμό που βασιζόταν στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια τον περιέγραψε πολύ εύστοχα ο Κροπότκιν στο έργο του, «Η Αλληλοβοήθεια».
Ξαναγυρνώντας τώρα στην πρόταση του συνομοσπονδισμού που πραγματεύεται η μπροσούρα, εκτός των ανεξάρτητων δήμων και κοινοτήτων που αποτελούν το πρωτοβάθμιο επίπεδο της συνομοσπονδιακής οργάνωσης, αναπόφευκτα θα υπάρχει ένα δευτεροβάθμιο που θα αφορά τη συνεργασία των δήμων και κοινοτήτων σε επίπεδο νομού ή περιφέρειας μιας ορισμένης περιοχής.
Αυτή η συνεργασία, μια συνομοσπονδιακή ένωση δήμων και κοινοτήτων μιας ευρύτερης περιοχής, θα αφορά κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα, όπως π.χ. δημόσια έργα, υποδομές που θα συνδέουν δήμους και κοινότητες, τη διαχείριση της γης, το εμπόριο, οτιδήποτε κοινό.
Αυτή η διαδημοτική συνεργασία θα υλοποιείται μέσω νομαρχιακών ή περιφερειακών συμβουλίων που θα αποτελείται από εκπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς, από τις λαϊκές συνελεύσεις των δήμων και κοινοτήτων, δηλαδή των πρωτοβάθμιων οργάνων της συνομοσπονδίας.
Σε τριτοβάθμιο επίπεδο που θα αφορά ολόκληρη εθνική επικράτεια, προτείνεται να υπάρχει μια Εθνική Συνομοσπονδιακή Συνέλευση, η οποία θα έχει αρμοδιότητες που θα αφορούν σε τομείς μιας ολόκληρης εθνικής επικράτειας και φυσιολογικά δεν μπορούν να αφεθούν στις τοπικές κοινωνίες, τους τοπικούς δήμους και κοινότητες.Τέτοιοι τομείς είναι: η άμυνα της χώρας (δηλαδή, οι ένοπλες δυνάμεις), η διπλωματία και οι σχέσεις με το εξωτερικό (δηλαδή με άλλους λαούς, συνομοσπονδίες, κράτη), η διαχείριση κοινωνικοποιημένων τομέων που αφορούν όλη την εθνική επικράτεια, όπως οι υπεραστικές συγκοινωνίες και οι μεταφορές, η ακτοπλοΐα, ο σιδηρόδρομος, η πολιτική αεροπορία, τα δημόσια έργα εθνικού επιπέδου, (δηλαδή οι εθνικές οδοί), η κατασκευή δρόμων που συνδέουν τους δήμους σε συνεργασία πιθανόν με τα νομαρχιακά ή περιφερειακά συμβούλια (δηλαδή τα δευτεροβάθμια όργανα της συνομοσπονδίας), λιμάνια, γέφυρες και γενικά οι κοινωφελείς υποδομές.
Η Συνομοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση είναι ένα είδος κοινοβουλίου που θα αποτελείται από εκπροσώπηση των δήμων και κοινοτήτων όλης της χώρας, οι οποίοι θα είναι αιρετοί και άμεσα ανακλητοί από τις συνελεύσεις των κοινοτήτων τους.
Και από τα μέλη της Συνομοσπονδιακής Λαϊκής Συνέλευσης θα εκλέγεται ένα συμβούλιο, το Συνομοσπονδιακό Λαϊκό Συμβούλιο, το οποίο είναι ένα είδος κυβέρνησης και θα είναι επιφορτισμένο με τις αρμοδιότητες που περιγράφηκαν παραπάνω και αφορούν όλη την εθνική επικράτεια.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος, μια τέτοια συνομοσπονδιακή κοινωνική οργάνωση λειτουργεί κλιμακωτά σε τρία επίπεδα.
Το κλειδί της επιτυχίας σε ένα τέτοιο εγχείρημα είναι ο έλεγχος από το πρωτοβάθμιο επίπεδο. Δηλαδή από τις λαϊκές συνελεύσεις των δήμων και κοινοτήτων που απαρτίζουν τη Συνομοσπονδία ή την Ομοσπονδία και όπου μέσω των αιρετών και άμεσα ανακλητών εκπροσώπων της θα ελέγχουν τη λειτουργία των δευτεροβάθμιων οργάνων. Και συγκεκριμένα των νομαρχιακών ή περιφερειακών συμβουλίων αλλά και τη λειτουργία των τριτοβάθμιων οργάνων, της Συνομοσπονδιακής Λαϊκής Συνέλευσης και της κυβέρνησης.
Αυτή η κλιμακωτή λειτουργία, από το πρωτοβάθμιο σε δευτεροβάθμιο και από αυτό το επίπεδο σε τριτοβάθμιο (επίπεδο), είναι κάτι που λειτουργεί και στην Ομοσπονδία της Β. Συρίας που είναι το αποτέλεσμα της Επανάστασης στη Ροζάβα.
Γι’ αυτό και αναφέρεται στην μπροσούρα το παράδειγμα της Κομμούνας του Χαλεπίου του 2011, όπου οι Κούρδοι στις γειτονιές τους στο Χαλέπι εφάρμοσαν ένα σύνθετο αμεσοδημοκρατικό σύστημα, έναν συνδυασμό συμβουλίων όπου σχηματίστηκαν συμβούλια από λαϊκές συνελεύσεις, πρώτα σε επίπεδο γειτονιάς της πόλης, μετά σε επίπεδο συνοικιών –πολλές γειτονιές μαζί– και ακολούθως σε επίπεδο καντονιού, δηλαδή, το συμβούλιο της περιφέρειας του Χαλεπίου. Σύμφωνα μ’ αυτό το σύστημα, πρώτα συνεδριάζουν τα συμβούλια στο πρώτο επίπεδο, σε επίπεδο γειτονιών, και κλιμακωτά τελευταίο το συμβούλιο της περιφέρειας της πόλης.
Φανταστείτε συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι ένα τέτοιο αμεσοδημοκρατικό σύστημα πρέπει να λειτουργήσει σε μια χώρα, σε μια εθνική επικράτεια. Άρα είναι αναπόφευκτο να υπάρχει μια συνέλευση –ένα είδος κοινοβουλίου– που θα αποτελείται από εκπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς, όλων των δήμων και κοινοτήτων μιας ολόκληρης εθνικής επικράτειας και επίσης μια κυβέρνηση που αναλαμβάνει τους τομείς που αφορούν όλη την εθνική επικράτεια.
Ένα τέτοιο σύνθετο αμεσοδημοκρατικό σύστημα για να έχει επιτυχία, πρέπει να έχει σκοπό την όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στις λαϊκές συνελεύσεις αλλά και σε όλα τα όργανα σε όλα τα επίπεδα αυτής της συνομοσπονδιακής οργάνωσης, από τις γειτονιές, τα χωριά, τους δήμους μέχρι και τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα.
Με την όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή, μπορεί να αποφευχθεί η δημιουργία μιας νέας ελίτ επαγγελματιών πολιτών και διαχειριστών που θα μονοπωλεί τη συμμετοχή στα διάφορα όργανα, βάζοντας κατά κάποιον τρόπο από το παράθυρο τους επαγγελματίες πολιτικούς που χαρακτηρίζουν το σημερινό έθνος-κράτος και το αντιπροσωπευτικό σύστημα που δεν είναι φυσικά δημοκρατικό. Ούτως ή άλλως οι πολίτες πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων.
Αν ο στόχος μας είναι η απαλλαγή της ανθρωπότητας από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, τότε αυτό δεν θα πρέπει να περιοριστεί να εφαρμοστεί σε κάποια χώρα ή εθνική επικράτεια, αλλά θα πρέπει να γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο.
Άλλωστε ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και υπάρχει μια αλληλεπίδραση.
Άρα ο στόχος μας θα πρέπει να είναι μια Παγκόσμια Συνομοσπονδία Δήμων και Κοινοτήτων και αυτό σημαίνει ότι σε ένα τελευταίο επίπεδο οργάνωσης θα υπάρχουν διεθνή όργανα συνεργασίας που θα εκτελούν τις αποφάσεις των τοπικών κοινωνιών, των Δήμων και Κοινοτήτων σε διάφορες χώρες
Μια τέτοια προοπτική δεν είναι κάτι καινούριο ιστορικά.
Αυτό ήθελε να κάνει και το παλιό εργατικό κίνημα από την εποχή της Α΄ Διεθνούς, καταργώντας τους εθνικούς διαχωρισμούς, τα σύνορα, απορρίπτοντας τους εθνικισμούς και προωθώντας μια Παγκόσμια Κομμούνα.
Γι’ αυτό μιλούσε και ο Μπακούνιν, ακόμα και την εποχή που θεωρείτο πανσλαβιστής και έλεγε ότι οι σλαβικοί λαοί της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πρέπει να κατακτήσουν την ελευθερία τους και να ενωθούν σε μια Σλαβική Ομοσπονδία με τους απελευθερωμένους από τον τσαρισμό Σλάβους της Ρωσίας και ότι η Σλαβική Ομοσπονδία θα είναι ένα πρώτο στάδιο για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας των Λαών και αργότερα για μια Παγκόσμια Ομοσπονδία των Λαών (Μ. Μπακούνιν- Έκκληση προς τους Σλάβους).
Οι Κούρδοι, το κουρδικό επαναστατικό κίνημα είναι αυτό που κατάφερε σήμερα να κάνουν πράξη ένα κοινοτιστικό μοντέλο που το ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό και Δημοκρατική Αυτονομία στα εδάφη της Β.Συρίας, μια ομοσπονδία που δεν περιλαμβάνει μόνο τους Κούρδους αλλά και άλλες εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες: Άραβες, Συροϊκακωβίτες, Γιεζίντι, Ασσύριοι, Τουρκμένιοι.
Από τα πιο σημαντικά είναι ότι έβαλαν τις γυναίκες στο επίκεντρο αυτού του επαναστατικού εγχειρήματος. Είναι ένα εγχείρημα ενάντια στην πατριαρχία πρώτα απ’ όλα.
Αποδεικνύεται ότι ρεαλιστικά μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία που απορρίπτει το έθνος-κράτος, τον εθνικισμό, το κεφάλαιο και την οικονομία της αγοράς και βάζοντας την κοινότητα με όρους άμεσης δημοκρατίας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας ως το μοντέλο διαχείρισης όπου όλες και όλοι ανεξαρτήτως φύλου, εθνότητας, πολιτιστικών διαφορών ή ταυτοτικών ιδιαιτεροτήτων, θα πρόσθετα εγώ, μπορούν να αποφασίζουν για τη ζωή τους χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς, διαχειριστές και γραφειοκράτες.
Είναι ένα εγχείρημα το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε παραδείγματα εθνικών συγκρούσεων με όρους ισότητας και αλληλεγγύης, Παλαιστίνιοι Άραβες και Εβραίοι σε μια κοινότητα, χωρίς να υπάρχει ούτε κράτος του Ισραήλ, ούτε παλαιστινιακό κράτος, χωρίς να υπάρχει κράτος και κεφάλαιο.
Και το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στην Κύπρο μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ή στα Βαλκάνια, όπου υπάρχει παράδοση εθνικών συγκρούσεων.
Συντρόφισσες-σύντροφοι, σίγουρα από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Και η ίδια η εμπειρία και η ζώσα πραγματικότητα και οι συνθήκες είναι αυτές που θα περάσουν οποιαδήποτε θεωρία από τη βάσανο της δοκιμασίας.
Μακάρι στη διάρκεια της ζωής μας να μας δινόταν η ευκαιρία να περάσουμε αυτή τη δοκιμασία και να προσπαθήσουμε να κάνουμε πράξη αυτά που πιστεύουμε, αρκεί όταν κι αν παρουσιαστεί η ευκαιρία να έχουμε τη βούληση και τα εφόδια να το προσπαθήσουμε.
Η έκδοση αυτή ήταν μια αφετηρία για συζήτηση, ζύμωση και κριτική μέσα στο κίνημα, ένα εφόδιο. Είναι μέρος του θεωρητικού έργου που έχει παράξει ο Επαναστατικός Αγώνας. Είναι μέρος της παρακαταθήκης της οργάνωσης.
Σας ευχαριστώ συντρόφισσες και σύντροφοι που με ακούσατε.
Εύχομαι ένα καλύτερο αγωνιστικό μέλλον και ελπίζω να τα πούμε υπό καλύτερες συνθήκες.
Σας ευχαριστώ.