https://athens.indymedia.org/post/1631048/
30/06/2024 9 μμ.
Αυτές οι μέρες στο κελί του “αναρρωτηρίου” της φυλακής, ακόμα κι αν είναι οι τελευταίες, είναι όμορφες, σε αντίθεση με την προοπτική της πολυετούς αιχμαλωσίας υπό καθεστώς φυσικής τρομοκρατίας, διαρκώς επικρεμάμενης βασανιστικής μετακίνησης και προσθετικών ποινών. Είναι μέρες που η τρομοκρατία του κράτους, άμεση ή έμμεση, δεν με αγγίζει. Θα τιμήσω τον αγώνα που ανέλαβα. Δεν θα παραδώσω στις επόμενες αντιστάσεις από την φυλακή, τη γραμμή μη υποχώρησης πιο πίσω από το σημείο που τη ρίζωσαν προηγούμενοι απεργοί πείνας στις ελληνικές φυλακές και διεθνώς.
Συναγωνίστριες/ες, έχω αρκετά συγκροτημένη πολιτική αντίληψη και αυστηρή δέσμευση σε συλλογικά διαμορφωμένες σχολαστικές θέσεις για τη σχέση σκοπών και μέσων, ώστε να μπορώ να ζυγίζω τη σημασία της απεργίας πείνας ως μέσου αγώνα, όποτε αυτή επιλέγεται. Η κύρια γραμμή μάχης της απεργίας πείνας είναι το σώμα του απεργού και η μετωπική ισχύς αυτής της γραμμής συγκροτείται από τη συνέγερση που πυροδοτεί. Το εύρος και η συνοχή του μετώπου εξαρτώνται από την πολιτική σημασία του σκοπού και την κατανόηση της από τους αλληλέγγυους και επιπλέον, από την αντίληψη τους για την αξιοπιστία του απεργού ως προς την παραμονή του στην πρώτη γραμμή μέχρι το τέλος της μάχης και τη σταθερότητα του στον δηλωμένο σκοπό.
Κατά τα 3 χρόνια αιχμαλωσίας μου έχω κάνει μια απεργία αλληλεγγύης χωρίς προκαθορισμένη λήξη, που βάσει της εξέλιξης του αγώνα σταμάτησα στις 3 βδομάδες και επίσης πολλές σύντομες συμβολικές απεργίες (από 1 μέχρι 7 μέρες). Ετούτη η απεργία είναι διαφορετική. Τώρα εγώ ανοίγω τον αγώνα, εγώ ορίζω το σκοπό και κρατάω την πρώτη γραμμή. Οφείλω να είμαι διάφανος ως προς τον σκοπό, τις συνθήκες που έφεραν την ανάγκη και την πρακτική πρόθεση μου.
Η απεργία πείνας είναι ένα σοβαρότατο μέσο αγώνα, διότι έχει άμεσο φυσικό κόστος και διακυβεύει τη ζωή του αγωνιζόμενου προσώπου. Αυτή η συνθήκη μπορεί και γεννάει ένα ad hoc μαζικό και επιθετικό κίνημα. Επιπλέον, τα αποτελέσματα της απεργίας πείνας διαμορφώνουν συνθήκες για τους επόμενους αγώνες με το ίδιο μέσο. Αφού η κύρια γραμμή μάχης είναι το σώμα του απεργού, η ισχύς του απέναντι στον ταξικο-πολιτικό εχθρό και η επιδραστικότητα του στο κοινωνικό κίνημα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα του απεργού να αγωνιστεί μέχρι τέλος. Όποτε γίνεται αλόγιστη χρήση της κορυφούμενης απεργίας (δηλαδή αυτής που δεν έχει δηλωμένη λήξη) και καταλήξει σε υποχώρηση, αποδυναμώνεται η αξιοπιστία του μέσου για όλο το κίνημα, ο ταξικο-πολιτικός εχθρός αναθαρρεύει και οι επόμενοι απεργοί πρέπει να πορευτούν πιο βαθιά για να φτάσουν στην γραμμή κατάρρευσης της αντίδρασής του. Συντρόφισσες/οι, έχω πολιτική αντίληψη και αυτοπειθαρχία. Δεν πήρα μια αλόγιστα βιαστική απόφαση, δεν προσποιούμαι, δεν προσβλέπω σε μια διαπραγμάτευση. Η συνθήκη που με οδήγησε σε τούτη την επιλογή είναι πολιτικά και προσωπικά οριακή.
Έχω ξαναπεί πριν χρόνια ότι για τους αιχμάλωτους η απεργία πείνας δεν είναι το έσχατο μέσο, είναι το πραγματικό μέσο αντίστασης, εκτός της εξέγερσης και της μαζικής εργατικής απεργίας μέσα στη φυλακή. Για τους αιχμάλωτους δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις μέσων, δεν υπάρχει χώρος ελιγμών, δεν υπάρχει λογική για τακτικισμούς. Σε μια δομημένη έσχατη συνθήκη αντιστεκόμαστε με τα έσχατα μέσα.
Ωστόσο, οφείλω να μην αφήσω αμφιβολίες για τη σημασία του σκοπού και για το επείγον των συνθηκών. Ίσως φαίνεται αναντίστοιχο να δώσω τη ζωή μου για 4 τέσσερα τετραγωνικά μέτρα μέσα στην ειδική φυλακή. Αγωνίζομαι για έναν ελάχιστο χώρο στον οποίον δεν θα μπορεί να επικρατήσει ο νόμος του ισχυρού. Αγωνίζομαι για να απονομιμοποιηθεί η τρομοκρατική και προβοκατόρικη χρήση του κανιβαλισμού, από το κράτος. Για να μην επαπειλείται η ποινική επιβάρυνση, μέχρι και το ισόβιο θάψιμο στη φυλακή, όποιου πολιτικού κρατούμενου αντισταθεί στη φυσική βία όποιου επίδοξου εξουσιαστή. Είναι η στοιχειωδέστερη αυτοάμυνα μου σε έναν τόπο που δεν υπάρχει κοινοτική μαχητική ισχύς. Πρέπει να επιβιώσω και σαν σώμα, σαν πρόσωπο, σαν αξιοπρεπής άνθρωπος, για να παραμείνω πολιτικό υποκείμενο. Το πολιτικό νόημα του αιτήματος μου και ο αντικειμενικός σκοπός του είναι ακριβέστατα.
Αν έβαζα ένα μεγαλύτερο αίτημα, είτε σπεκουλαδόρικα, για να συνεγείρω περισσότερο, είτε καιροσκοπικά, για να αξιοποιήσω το μέγιστο μέσο στα μέγιστα, θα κορόιδευα το κίνημα. Επιπροσθέτως, σε μια τέτοια περίπτωση, αν κέρδιζα τον βασικό στόχο, θα φαινόταν σαν οπισθοχώρηση. Τι πιθανότητες νίκης θα είχαμε αν ζητούσα τη μεταγωγή μου σε άλλη φυλακή; Τα δεδομένα δεν θα βάραιναν υπέρ του αγώνα, διότι είμαι καταδικασμένος για ένοπλη επαναστατική οργάνωση και τα τείχη της ειδικής φυλακής Δομοκού είναι μέχρι τώρα αμετακίνητα για τους αμετανόητους αιχμάλωτους αντάρτες. Επιπλέον, με ποσοστιαίους όρους βρίσκομαι ακόμα, στην καλύτερη περίπτωση, στο πρώτο ήμισυ της αιχμαλωσίας μου. Ο στόχος της μετακίνησης από την ειδική φυλακή θα ήταν αστρονομικός. Καμία νίκη δεν είναι σίγουρη, ούτε για το ελάχιστο που διεκδικώ τώρα. Η φαινομενικά ελάχιστη διεκδίκηση δεν εξασφαλίζει ότι το κράτος δεν θα αντιμετωπίσει τον αγώνα ως ευκαιρία για να με δολοφονήσει, ούτε ακόμα περισσότερο αν υποχωρήσει, ότι θα αμελήσει την προσπάθεια να μου προκαλέσει τη μέγιστη φθορά με το μικρότερο κόστος για το ίδιο. Αλλά για να γίνει κατανοητή η βαρύτητα της ανάγκης που καθόρισε έναν φαινομενικά μικρό σκοπό, η διαφορά της διαβίωσης μου στην ειδική φυλακή, από τη διαβίωση σε όποια άλλη φυλακή, θα ήταν απειροελάχιστη αναλογικά στη διαφορά μιας διαβίωσης υπό διαρκή φυσική τρομοκρατία και της διαβίωσης σε μια συνθήκη στοιχειώδους αυτοάμυνας. Η βαρύτητα της ανάγκης επέβαλλε να κρατηθεί η διεκδίκηση στους βασικότερους όρους της. Και είναι μια ανάγκη που δεν γίνεται να περιμένει μέχρι να συνομιλήσουμε με το κίνημα, να οργανωθούμε κλπ. Όποιοι πιάνονται απροετοίμαστοι από τις ραγδαίες εξελίξεις της ταξικο-πολιτικής διαπάλης, μάλλον έχουν τρόπους οργάνωσης ακατάλληλους για την εποχή. Όπως έγραψε η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας: άμεση απάντηση στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών με όποιες δυνάμεις είναι διαθέσιμες.
Αυτές οι μέρες στο κελί του “αναρρωτηρίου” της φυλακής, ακόμα κι αν είναι οι τελευταίες, είναι όμορφες, σε αντίθεση με την προοπτική της πολυετούς αιχμαλωσίας υπό καθεστώς φυσικής τρομοκρατίας, διαρκώς επικρεμάμενης βασανιστικής μετακίνησης και προσθετικών ποινών. Είναι μέρες που η τρομοκρατία του κράτους, άμεση ή έμμεση, δεν με αγγίζει.
Θα τιμήσω τον αγώνα που ανέλαβα. Δεν θα παραδώσω στις επόμενες αντιστάσεις από την φυλακή, τη γραμμή μη υποχώρησης πιο πίσω από το σημείο που τη ρίζωσαν προηγούμενοι απεργοί πείνας στις ελληνικές φυλακές και διεθνώς.
Αν δεν μπορούμε να αγωνιστούμε μέχρι τη νίκη για 4 τετραγωνικά μέτρα, πως θα αγωνιστούμε για όλη τη γη; Σε αυτά τα 4 τετραγωνικά μέτρα αυτοάμυνας μέσα στη σφιχτότερη αιχμαλωσία, βρίσκεται και ο κοινός αγώνας με την Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν, τη γη Μαπούτσε, τον παγκόσμιο Νότο, εκτός και εντός μητρόπολης, ο κοινός αγώνας για ένα διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα. Όπως σημείωσε ο σύντροφος Duran Kalkan από το ΡΚΚ, θέλουν να εξοντώσουν πολιτικά ή και φυσικά το αντάρτικό και τους αιχμάλωτους αντάρτες, για να εξαλείψουν τη συνειδητότητα της αυτοάμυνας και της οργάνωσής της από την ελεύθερη κοινωνία.
Διαλεκτική από το ΡΚΚ, δεν αγωνιζόμαστε όταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές, αλλά εναντίον τους, διότι οι αντικειμενικές συνθήκες δουλεύουν για την εκδημένισή μας. Δεν πρόκειται για μια απεργία πείνας σε απαγορευτικές αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, αλλά αντιθέτως, για μια κίνηση που κατοχυρώνοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να μηδενίσει την αντίσταση, διατίθεται για το άνοιγμα χώρου και προοπτικής.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Σάββατο 29 Ιούνη, 9η μέρα απεργία πείνας
από την ειδική αντεπανασταστική φυλακή Δομοκού
ΥΣ
Πρακτική ενημέρωση: Όπως σε κάθε απεργία πείνας μου μέχρι τώρα, πίνω μόνο νερό. Βρίσκω νόημα στις παρατεταμένες απεργίες, με ζάχαρη, αλάτι και τσάι, μόνο όταν πρόκειται για καμπάνιες κινητοποίησης, όπως το εφαρμόζουν το τούρκικο και το κουρδικό επαναστατικό κίνημα. Πέραν αυτού, στις παρούσες συνθήκες και στα μέσα του καλοκαιριού, η βραδυπορία δεν θα δυναμώσει τον αγώνα. Είναι πιθανότατο να οξύνω τον αγώνα σύντομα. Οπότε και ενημερώνω εγκαίρως. Με ανοιχτά χαρτιά. Τα “στημένα ραντεβού” είναι οι κύριες μάχες.