https://athens.indymedia.org/post/1631185/
11/07/2024 7:04 μμ.
Πολιτικές τοποθετήσεις του μέλους της Αναρχικής Δράσης Θάνου Χατζηαγγέλου κατά τη διάρκεια του Εφετείου της οργάνωσης
Το εφετείο της οργάνωσης, που είχε οριστεί για τις 22 Μάη του 2024, επανεξέτασε 2 ενέργειες (στην πρώτη δίκη της οργάνωσης, ελλείψει στοιχείων φυσικής αυτουργίας και με μοναδικό τέχνασμα ενοχής την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για συμμετοχή στην Αναρχική Δράση, το δικαστήριο προχώρησε στην απαλλαγή των κατηγορουμένων από τη συντριπτική πλειοψηφία των ενεργειών)-τα εμπρηστικά αντίποινα της Αναρχικής Δράσης απέναντι στον τότε συνήγορο υπεράσπισης των βιαστών της Γ. Μπίκα, Θεόφιλο Αλεξόπουλο, που επέλεξε να τραμπουκίσει το θύμα μέσα στο ΑΤ για να αποσύρει τη μηνυτήρια αναφορά προς τον πελάτη του και την εμπρηστική επίθεση στο Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού, μια ενέργεια επαναστατικής βίας για την ανάδειξη του συστηματικού βιασμού ενός 11χρονου κοριτσιού απο 37χρονο ιερέα.
Το δικαστήριο καταδίκασε εκ νέου το αιχμάλωτο μέλος της Αναρχικής Δράσης Θάνο Χατζηαγγέλου και για τις δύο ενέργειες καθώς και για το σύνολο των υπόλοιπων κατηγοριών που επιβλήθηκαν από την πρώτη δίκη (οπλοκατοχή, απείθεια) καθώς και τη συντρόφισσα Γεωργία Βούλγαρη για απλή συνέργεια στην επίθεση στο ΙΕΘΠ και απείθεια, μειώνοντας τις ποινές τους σε 5 χρόνια και 5 μήνες και 10 μήνες αντίστοιχα.
Το τέλος του Εφετείου της Αναρχικής Δράσης οδήγησε στην απελευθέρωση του αιχμάλωτου μέλους της οργάνωσης με περιοριστικούς όρους την απαγόρευση εξόδου απο τον νομό Θεσσαλονίκης, την εμφάνιση στο ΑΤ της περιοχής του κάθε 1η και 16η του μήνα και την υποχρεωτική διαμονή σε δηλωθείσα κατοικία για το υπόλοιπο της ποινής (3 χρόνια).
….Δε μας φυλακίσατε ποτέ για τις πράξεις μας, αλλά για την υπόνοια πως ο δρόμος που επιλέξαμε μπορεί να γίνει συλλογικό κτήμα. Γιατί η σύγκρουση μας με την εξουσία, ανοίγει το συλλογικό πέρασμα για την έφοδο στα ανάκτορα σας. Τη νομοτέλεια όμως της κοινωνικής απελευθέρωσης και της επαναστατικής ανατροπής, δε θα τη σταματήσουν ούτε οι φυλακές σας, ούτε οι σφαίρες σας. Θα ξεκινάμε από την αρχή, για όσες φορές μας το ζητήσει η ίδια η Ιστορία.
*
Μύνημα αλληλεγγύης από τη συντρόφισσα Marina Bernardo, πρώην αιχμάλωτη επανάστρια της ETA-Χώρα των Βάσκων, με αφορμή την έναρξη του εφετείου της Αναρχικής Δράσης
Συντρόφια, για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στις πόρτες ενός δικαστηρίου για να παραβρεθούμε σε μια δίκη φαρσοκωμωδία, μπροστά σε μια σκηνή προετοιμασμένη να εκπροσωπήσει όλα τα σύνεργα του δημοκρατικού τσίρκου: τα κοστούμια του, τους φρουρούς του, τις συζύγους του, τα ρόπαλα του, τους κανόνες του, τους νόμους του, τον ποινικό του κώδικα και τον αυταρχισμό του. Βρισκόμαστε εκεί με έναν σύντροφο που κρατείται ως όμηρος.
Δεν έχει σημασία τι έχει κάνει ο σύντροφος, δεν έχει σημασία αν έχουν στοιχεία, αν τον έπιασαν εδώ ή εκεί, αν είχε κάτι πάνω του. Ο σύντροφος είναι αναρχικός και σήμερα εδώ κρίνεται γι’ αυτό. Κρίνονται οι ιδέες, κρίνεται ένα όραμα ζωής και το πνεύμα εξέγερσης. Ο σύντροφος είμαστε όλες μας, αλλά αυτή τη φορά ήταν η σειρά του. Κι ακόμη κι απόσταση 3000 χλμ., σήμερα αυτός ο σύντροφος μας αντιπροσωπεύει, επειδή έρχεται σε αυτό το θέατρο γεμάτος με δίκια, με επαναστατική αλληλεγγύη και με απελευθερωτικές ιδέες.
Έρχεται επίσης κουβαλώντας ένα από τα πράγματα που τους πληγώνει περισσότερο: την ανυπακοή. Το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζει την εξουσία αυτού του δικαστηρίου, ότι δεν παίζει το παιχνίδι της κρατικής δικαιοσύνης και δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι σε παράλογες κατηγορίες, τους εξοργίζει.
Σας μιλάω με βάση τη δική μου εμπειρία. Μετά από 12μιση χρόνια στην φυλακή και 5 δίκες φαρσοκωμωδίες, σας διαβεβαιώνω ότι αυτό τους εξοργίζει. Γιατί το σύστημά τους βασίζεται στον φόβο και τα πιο ισχυρά του όπλα είναι οι απειλές και ο εξαναγκασμός. Χωρίς αυτό δεν είναι τίποτα. Και το να βρεθούν μπροστά σε αποφασισμένους ανθρώπους, που είναι πρόθυμοι να αναλάβουν τις συνέπειες των πράξεών τους και να υπερασπιστούν τις ιδέες τους μέχρι τέλους τους αφοπλίζει, το μυαλό τους βραχυκυκλώνει, δεν μπορούν να το καταλάβουν με την λογική της εμπορευματοποίησης που διαθέτουν.
“Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους για τις ιδέες τους; Γιατί διακινδυνεύουν την ελευθερία τους; Πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν εμάς που είμαστε τόσο δυνατοί; Δεν φοβούνται τίποτα;”
Κι όμως, φοβάμαι να μην έχω τα βασικά αγαθά για να μπορέσω να βιοποριστώ ή να προστατευτώ από το κρύο. Φοβάμαι να ζήσω σε έναν ομοιόμορφο κόσμο. Φοβάμαι ότι θα μας σκοτώσουν ή θα μας βιάσουν, επειδή είμαστε γυναίκες. Φοβάμαι ότι μπορεί να με “εξαφανίσουν” και να με βασανίσουν. Να ζήσω στον κομφορμισμό μιας κανονιστικής ζωής. Φοβάμαι να μου πουν που μπορώ να περπατήσω και που όχι, ποιά σύνορα μπορώ να διασχίσω. Φοβάμαι να με φυλακίσουν επειδή δεν έχω χαρτιά. Φοβάμαι να ζήσω σε έναν λεηλατημένο πλανήτη. Φοβάμαι τον θάνατο στη ζωή. Και ακριβώς επειδή φοβάμαι τόσα πολλά πράγματα, αποφάσισα να μην φοβάμαι πια.
Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να εξαλείψουμε τον φόβο από τη ζωή μας: να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας και να πολεμήσουμε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό και λυτρωτικό, από το να αφοσιωθείς με όλη σου την καρδιά σε έναν αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι συντρόφισσες μας σε αιχμαλωσία που αντιστέκονται. Και αυτή είναι η δύναμή μας.
Και σήμερα, από τη Βαρκελώνη, θέλω να εκφράσω τον πιο ειλικρινή σεβασμό και την αλληλεγγύη μου σε όλες τι συντρόφισσες της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, που αγωνίζονται με αποφασιστικότητα, και σήμερα ιδιαίτερα στον σύντροφο Θάνο. Και θέλω να σας ευχαριστήσω για τον αγώνα σας, που συνεχίζετε να φωτίζετε τον ουρανό στη μέση της σκοτεινής νύχτας.
Marina Bernardo-καταδικασμένο μέλος της ΕΤΑ|Euskadi Ta Askatasuna
*
Πολιτική δήλωση για την έναρξη της δεύτερης δίκης της Αναρχικής Δράσης
Το ιστορικό αποτύπωμα της Αναρχικής Δράσης δεν είναι μια ποινική απόδοση ευθυνών, αλλά το πολιτικό πέρασμα κάποιων ανθρώπων που μίλησαν και μιλούν ακόμα και σήμερα για Επανάσταση. Μιλούν μια γλώσσα ξένη για την εποχή σας, μια γλώσσα γεμάτη οξύτητα χωρίς στρογγυλέματα, που διεκδικεί τη θέση της στην ιστορία, για να αναμετρηθεί η αλήθεια της με τη συστημική βρωμιά και τη συκοφαντία της κυριαρχίας. Αυτή η γλώσσα ξέρει να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί, ξέρει να εκφράζεται πολεμικά, ξέρει να μαθαίνει την ανθρωπότητα να εξεγείρεται. Αυτή η γλώσσα μου έμαθε και μένα, πως να αντιλαμβάνομαι τη ζωή μου. Να τιμώ τους όρκους μου δίχως ελαφρότητα, να σηκώνω το βλέμμα μου με πολιτική ευθύτητα μπροστά σε εχθρούς και συντρόφους, να μην σκύβω το κεφάλι, να μην προσκυνώ, να μην ζητιανεύω.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την συμμετοχή μου στην Αναρχική Δράση, είναι το πολιτικό και κοινωνικό επιστέγασμα αυτής της βαθιά συνειδησιακής διαδρομής. Ανέλαβα την πολιτική ευθύνη για να ακυρώσω κάθε φιλοδοξία της κυριαρχίας, μετατρέποντας την αιχμαλωσία μου σε μια επιθετική έκφραση συνέχειας της διαλεκτικής αμφισβήτησης. Για να τιμήσω την ιστορία μου και την επαναστατική παράδοση εκατοντάδων γενιών αντίστασης, μην επιτρέποντας σε βρώμικα στόματα να μιλούν για την οργάνωσή μας, λοιδορώντας και εγκληματοποιώντας το υπόβαθρο κάθε επαναστατικής πράξης. Ανέλαβα την πολιτική ευθύνη γιατί η μνήμη και η συνείδησή μου δεν ορίζουν άλλο τρόπο να τιμήσω το πέρασμα όλων αυτών των υπέροχων ανθρώπων που κατέθεσαν το αίμα και τις ανάσες τους για την Επανάσταση. Ανέλαβα την πολιτική ευθύνη, γιατί αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ανθρωπάκια, είναι η βαθύτατη και αμετάπιστη δέσμευση και συνέπεια στους στρατευμένους όρκους των εύκολων καιρών.
Το γεγονός ότι αυτή και μόνο αυτή η επιλογή, μου αποστέρησε την ελευθερία μου για κάτι λιγότερο από 2,5 χρόνια, με γεμίζει αμέριστη περηφάνια και βεβαιότητα για το δίκιο που υπερασπίζομαι. Σήμερα στέκομαι απέναντί σας με επαναστατική αξιοπρέπεια ως ένας άνθρωπος αδιάλλακτος απέναντι στην εκμετάλλευση και την αδικία. Σήμερα στέκομαι στο πλάι των συντρόφων μου με ταπεινότητα αλλά και μια δοκιμασμένη αξιοπιστία πως δεν ξεπουλήσαμε τα όνειρα για τα οποία πολεμήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα έχω το θάρρος και την δύναμη ψυχής και συνείδησης να κοιτώ την κοινωνία κατάματα, μιλώντας για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Μπορώ να κοιτώ ανθρώπους σαν τη Μαρία Καρυστιανού, που ο λόγος και η δύναμη τους σας τσακίζουν και να λέω πως τούτη την αρετή στην πολιτική και το ήθος στην ανάληψη ευθυνών που ψάχνουν, εγώ το υπηρετώ, το κουβαλάω μέρα-νύχτα μέσα μου.
Δεν αναγνωρίζω στα πρόσωπά σας κανένα δικαίωμα να κρίνετε και να δικάσετε το αντάρτικο πέρασμα της Αναρχικής Δράσης. Αυτή η δίκη και κάθε πράξη της αστικής δικαιοσύνης, είναι μια πράξη πολέμου για τους επαναστάτες. Είναι μια πράξη που τίθεται εχθρικά απέναντι στην κοινωνία, προσβάλλοντας τη συλλογική νοημοσύνη όταν τα στόματά σας μιλούν για δικαιοσύνη. Για μια δικαιοσύνη φθήνιας και σήψης, μία δικαιοσύνη παρακμάζουσα. Το ιστορικό καθήκον όσων στρατεύτηκαν στις γραμμές του αντάρτικου πόλης, είναι να μεταβάλλουν τις στιγμές νομικής έκφρασης της εξουσιαστικής βαρβαρότητας σε στιγμιότυπα κοινωνικού επαναστατικού πολέμου. Οι δίκες της Αναρχικής Δράσης είναι αντάρτικες δίκες, όπου κατήγορος είναι μια Αναρχία ζωντανή, στρατευμένη και επικίνδυνη για να δώσει φωνή στο δίκιο της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης.
Δεν αναγνωρίζω ούτε στα πρόσωπά σας, ούτε και σε κανέναν άλλο φορέα της αστικής νομιμότητας και της ένοπλης ειρήνης το δικαίωμα να δικάσετε τα βήματα της Αναρχικής Δράσης. Κάθε πράξη της αστικής δικαιοσύνης είναι και ένα αποτέλεσμα πολιτικής έκφρασης και οχύρωσης των συμφερόντων της αδικίας και της εκμετάλλευσης πάνω στις ζωές και τα σώματα μας. Οι μισθοί σας, είναι πληρωμένα συμβόλαια θανάτου της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας, για να εξασφαλίσετε την ακεραιότητα των πολιτικών σας προϊσταμένων. Και είστε εσείς οι ίδιοι που πρώτοι εκφυλίζετε την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των μηχανισμών καθυπόταξης, όταν τα αποτελέσματά τους δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα που εξυπηρετείτε. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η εισαγγελική έφεση επί της αθωωτικής απόφασης για τη μητέρα της 12χρονης από την υπόθεση του Κολωνού, επειδή οι ένορκοι παμψηφεί ακύρωσαν τις καταδικαστικές προτροπές των επαγγελματιών δικαστών. Μόνο εκεί εντοπίσατε αυτό το διάστημα κακοδικία αλλά αυτή είναι η Δημοκρατία σας. Μια συστημική θηλιά στα κεφάλια μας, που αποζητά στα απόνερα της κοινωνίας, πειθήνιους υπηρέτες που θα υπηρετήσουν το απόστημα της ένοπλης ειρήνης. Σκλάβους ψάχνετε στα γρανάζια σας, να προσκυνούν για λίγα ψίχουλα.
Η Αναρχική Δράση δεν προσκυνάει ούτε θεούς, ούτε αφέντες. Δεν γονατίζουμε μπροστά στους εχθρούς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν υπηρετούμε τους στρατούς και τα επιτελεία της αντεπανάστασης. Δεν ζητιανεύουμε λιγότερη σκλαβιά και χρυσές αλυσίδες. Δεν ξεπουλάμε το χαμό των νεκρών μας συντρόφων. Δεν αδειάζουμε όσους αφήσαμε πίσω μας αιχμάλωτους στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Γερμανία, την Χιλή, παντού επειδή παραμένουν αμετανόητοι. Δεν ξεχνάμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε ποιοι οφείλουμε να είμαστε.
Η Αναρχική Δράση είναι το αδιάλλακτο βάδισμα μιας πολιτικής θεωρίας που μεταστρέφει, συνεχώς και αμφίδρομα, το λόγο σε πράξη για να δηλώσει παρούσα στον απελευθερωτικό αγώνα. Η Αναρχική Δράση είναι το περήφανο ξέσπασμα των οργισμένων μειοψηφιών, που πράττουν πρώτα και πάντα επαναστατικά, για τις υπηρεσίες της κοινωνικής σύγκρουσης. Η Αναρχική Δράση είναι η κάθετη θέση στα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα της πολιτικής ιστορίας. Είναι η φωνή που αφαιρεί τον λόγο από τους θιασώτες της νομιμότητας όταν φλυαρούν για το τί έγινε, τί γίνεται, τί μένει να συμβεί, κραυγάζοντας δηλωτικά και απερίσπαστα «τα πάντα».
Δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ όσα είμαι και έχω κάνει στην πολιτική μου ζωή. Δεν μετανιώνω που ζω την εποχή μου περήφανα. Δεν μετανιώνω που αισθάνομαι και εννοώ κάθε λέξη που ξεστομίζω. Δεν μετανιώνω που ονειρεύομαι. Δεν μετανιώνω που έμαθα να αγαπώ και να μισώ δίχως συμβάσεις. Δεν μετανιώνω που η ανακωχή και η διαπραγμάτευση δεν ανήκουν στο λεξιλόγιο μου.
Από τη πρώτη μέρα που αποφάσισα να υπηρετήσω τους σκοπούς και τις ανάγκες αυτού του πολιτικού χώρου κύκλωνα το Α με αίμα και όχι μελάνι, για να λεκιάσει την καρδιά και τη συνείδηση μου. Αν σήμερα άλλαζα κάτι μετά από τόσα χρόνια, θα ήταν ένα και μόνο πράγμα, θα άλλαζα τον κόσμο. Αυτή είναι η Αναρχική Δράση: τα ένοχά μας βλέμματα όταν κοιταζόμαστε αλυσοδεμένοι στους διαδρόμους της «δικαιοσύνης» σας, οι καρδιές μας που σπάνε τείχη, κάγκελα και τζάμια σε επισκεπτήρια για να χτυπήσουν αντάμα, τα δάκρυα μας όταν μας χωρίζετε, ο θυμός και η απελπισία σας που δεν λυγήσαμε ούτε στιγμή.Αυτό είμαι.
Αυτό είμαστε. Αυτό είναι η Αναρχική Δράση: ένα κομμάτι του παρελθόντος, του παρόντος και των μαχών που έπονται στο μέλλον για ζωή, δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια και Επανάσταση.
*
Πολιτική δήλωση για τη μαρτυρική σιγή υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης
Ένα χρόνο πριν στάθηκε στο πλευρό μας ένα πλήθος ανθρώπων, που η δεσμευτική στράτευσή τους στον αγώνα για την Ανατροπή και την Επανάσταση, τους κάνει να ξεχωρίζουν για τον τρόπο με τον οποίο τιμούν την ιδιότητα τους. Το διεθνές μέτωπο πολιτικής υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης αποτέλεσε ιστορικά ακόμα ένα δηλωτικό πέρασμα της αναγκαιότητας ύπαρξης επαναστατικών αξιών και προσεγγίσεων σε μια εποχή πολιτικής σήψης και ασάφειας. Στάθηκαν στο πλευρό μας επαναστάτες από την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία, το Βέλγιο για να υπερασπιστούμε συλλογικά την ένοπλη κοινωνική θέληση για Ανατροπή, μια ιστορία χωρίς αρχή και αναμφίβολα δίχως τέλος.
Οι πολιτικοί μάρτυρες υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης, μίλησαν για το ήθος που διέπει τους επαναστάτες στην ανάληψη ευθυνών, για την ταξική καταγωγή που χαρακτηρίζει την αντάρτικη παράδοση, για την ένοπλη δικαιοσύνη που γεννιέται στους δρόμους των μητροπόλεων που καίγονται, για τους υπέροχους συντρόφους που χάσαμε στις μάχες, τους συντρόφους που ριζώνουν μέσα μας μια για πάντα για να μας θυμίζουν τα καθήκοντά μας κάθε φορά που αρνείται να δύσει ο ήλιος της εκμετάλλευσης. Σήμερα κάποιοι από αυτούς δεν είναι πια κοντά μας. Άλλοι πλήρωσαν το τίμημα της επαναστατικής στράτευσης ανταμώνοντας το θάνατο όπως οι σύντροφοι του Λαϊκού Μετώπου στα ελληνοτουρκικά σύνορα και άλλοι με την ελευθερία τους όπως οι σύντροφοι Halil Demir και Αντρέας Φ. που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας. Με τον ίδιο τρόπο που με τίμησαν με τη συντροφική τους παρουσία και την επαναστατική τους αλληλεγγύη θα κουβαλώ το καθήκον να συνεχίζω τον κοινό μας αγώνα, στέλνοντας στον καθέναν τους ξεχωριστά το βαθύτατο σεβασμό και την αδιαπραγμάτευτη αγάπη μου, με την υπόσχεση πως όσο χτυπάει η καρδιά μου, θα χτυπάει για τις ανάγκες και τα καθήκοντα της Επανάστασης.
Σήμερα όμως είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για την ιστορία της Αναρχικής Δράσης και ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα απ’ όλα. Πάντοτε θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτο καθήκον, οι πράξεις μας να αποτελούν τη φωνή όσων δε μπορούν να ακουστούν, όσων θάβονται, σπιλώνονται, ξεχνιούνται. Σήμερα είναι η στιγμή να ακουστούν εκείνες οι φωνές που δείχνουν πόσο αναγκαία παραμένει η κοινωνική αντίσταση στη συνθηκολόγηση με τη θανατοπολιτική και την εκμετάλλευση. Σήμερα είναι η στιγμή να δοθεί ο λόγος στην εκκωφαντική σιωπή εκείνων των ανθρώπων που γνώρισαν όσο κανένας μας το αντιστάθμισμα του κύρους της κρατικής αριστείας, όποιο πολιτικό χρώμα κι αν έχει.
Όσοι από μας στρατεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια στις οπλισμένες αρνήσεις της επαναστατικής δράσης, το έκαναν συνειδητά ως την ύψιστη πράξη ανθρωπιάς μέσα σε μία κοινωνία διαιρεμένη σε τάξεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αναμετρούνται συνεχώς με το θάνατο. Από το παν ενδεχόμενο του αντάρτικου πόλης, μέχρι τους αγώνες για πολιτική ζωντάνια και αξιοπρέπεια στις φυλακές, ήταν ηθική και αξιακή επιλογή μας να ταλαντευόμαστε στο νεκρό χώρο μεταξύ μιας μαχόμενης ζωής και ενός περήφανου και γεμάτου αξιοπρέπεια θανάτου. Κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας όμως, μανάδες και πατεράδες μας, φίλοι και αδελφές μας ή παιδιά μας, ξύπνησαν ένα πρωί σαν όλα τ’ άλλα και κάηκαν ή πνίγηκαν ζωντανοί. Βίωσαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο, το πόσο κοστίζει τελικά η ανθρώπινη ζωή μπροστά στα κέρδη των αφεντικών, του κράτους και των λακέδων τους.
Αυτούς τους ανθρώπους, που εμείς μνημονεύουμε διαρκώς με την πρακτική μας θεωρία γιατί ο χαμός του καθενός είναι και μια ξεχωριστή χαρακιά στη μνήμη και τη συνείδησή μας, εσείς και το σινάφι σας προσπαθείτε σκοπίμως να τους ξεγράψετε από τα κατάστιχα της κοινωνικής συνείδησης. Με τις πράξεις «δικαιοσύνης» σας, τους σκοτώνετε ξανά και ξανά στα μάτια μας, προσβάλλοντας την αντίληψη και τη νοημοσύνη όλων για την έννοια του φυσικού δικαίου, που ευτελίζεται στα αιματοβαμμένα σας χέρια. Όταν φυλακίζετε εμάς για επαναστατικές ενέργειες που φέρουν στον κοινωνικό διάλογο τις παθογένειες του συστήματος που υπηρετείτε και ξεπλένετε όλους τους πολιτικούς σας προϊσταμένους που ευθύνονται για εμπρησμούς που άφησαν πίσω τους πάνω από 200 νεκρούς τα τελευταία χρόνια, το κάνετε αβίαστα και δίχως ανασφάλεια για να θεσμοθετήσετε τη νόμιμη και δίχως όρια βία της εξουσίας σας. Και το κάνετε αβίαστα, γιατί πιστεύετε πως δεν υπάρχει κόστος. Όμως η ίδια η ιστορία θα σας δείξει το δρόμο όπου θα ανταμώσετε μια μέρα με τις συνέπειες των επιλογών σας. Αν ένα χρόνο πριν δόθηκε το βάρος μας στη πολιτική υπεράσπιση της ιστορίας μας, σήμερα η Αναρχική Δράση δίνει απλόχερα τη φωνή της στη πιο εκκωφαντική σιγή, που μνημονεύει μέσα μας πως η δικαιοσύνη είναι μια έννοια που γεννιέται σε καθαρά στόματα και πεθαίνει σε βρώμικα.
Σας ζητώ να σεβαστείτε την ακόλουθη μαρτυρική σιωπή των 212 νεκρών συνανθρώπων μας, που δολοφονήθηκαν από το κράτος και το κεφάλαιο στο Μάτι, στην Κάρυστο, στο Χοροστάσι Αλμυρού και στον Άγιο Γεώργιο Φερρών, στη Ρόδο, στην Κάτω Τιθορέα, στη Δαδιά, στη Μαγνησία και την Καρδίτσα, στα Τέμπτη που θα συντροφεύουν για πάντα το κοινωνικό δίκιο των αγώνων μας. Ο λόγος στη σιγή των: Δημήτριος (αβάπτιστο βρέφος), Αβραμίδου Αικατερίνη, Αθανασοπούλου Ζωή, Αλεξόπουλος Δημήτριος, Ανδρουλιδάκη Αιμιλία, Βονικόπουλος Ευθύμιος, Γαζεπίδου-Γαζέπη Τάνια, Γαλάνη Μαρία, Γιαννακοδήμος Βασίλειος, Γιαννακοπούλου Σοφία, Γιαννοπούλου Αγγελική, Δεσύπρη Θέκλα, Διονυσιώτη Μαργαρίτα, Δόξας Παναγιώτης, Δόξας Αργύριος, Δρούβης Χαράλαμπος, Ζαφειρίου Ευστράτιος, Θάνος Ιωάννης, Κάκκαρης Σπυρίδων, Καλαμπανίδα Μαρία, Καλαμπανίδα Μαριάνθη, Καλεγιαννάκος Ιωάννης, Καλεγιαννάκου Παρασκευή, Καλεγιαννάκος Νικόλαος, Κανδαλέπα Σμαράγδα, Καραγκιαούρη Γαρυφαλλιά, Κάραλη Αθηνά, Κατσαργύρης Βασίλειος, Κατσουλάκης Μάρκος, Κατσουλάκης Πάρης, Κέρτσος Κωνσταντίνος, Κλάδιος Ιάκωβος, Κλάδιου Μαρία, Κλάδιος Ιωάννης, Κοκκινίδη Πιπίνα, Κοκκινίδης Παναγιώτης, Κοκκινίδης Γεώργιος, Κοκκινίδης Δημήτριος, Κοκκόνης Επαμεινώνδας, Κόσσορας Νικόλαος, Κούκλα – Πολυχρονίδου Μαρία, Κούκλας Χρήστος, Κωνσταντάκη Μαριάνθη, Κωστοπούλου Βασιλεία, Λαμπρίδης Μιχαήλ, Μάσχα Αγγελική, Μάσχας Άγγελος, Μαυρίδου Βασιλεία, Μίχας Βίκτωρας, Μόσχου Μαρία, Μωραΐτη Ασπασία, Νιτσοτόλη Κατίνα, Ντούτσα (Γαβάκη) Νικολέτα, Ορφανού Κωστούλα, Παγωμένου Μαρία, Παλιούρα Βασιλική, Παντελιδάκης Στυλιανός, Παπαιωάννου Ιωάννης, Παπαιωάννου Παναγιώτης, Παπαιωάννου Ζόγκα Φλώρα, Παπαποστόλου Σπυρίδων, Πατελάρου Μοίρα, Πεταλά Ευαγγελία, Πεταλάς Διονύσιος, Πλυμάκης Λεωνίδας, Πολίτου Ευγενία, Πολυπόρτης Μιχαήλ, Σαριέβα Ελένη, Σιαπέρα Ευαγγελία, Σιαπκάρα Καλλιόπη, Σιδέρη Ελένη, Σκαραμαγκά Ζαμπέτα, Σκαραμαγκάς Δημήτριος, Σπανού Κασσιανή, Σπηλιώτη Χρύσα, Σπυρίδης Σπύρος, Σπυροπούλου Θάλεια, Τζούλιας Δημήτριος, Τουρναβίτης Δημήτριος, Τσαούση Θεοδώρα, Τσαρμπός Παύλος, Τσέκος Βίκτωρας, Φιλιππόπoυλος Φίλιππος, Φιλιπποπούλου Σοφία, Φιλιπποπούλου Βασιλική, Φύτρος Ανδρέας, Φύτρος Γρηγόριος, Φύτρου Εβίτα, Χαμηλοθώρης Παναγιώτης, Χαρδαλούπα Ελισάβετ, Χατζόπουλος Νικόλαος, Χερουβείμ Εβελίνα, Χερουβείμ Ευπραξία, Χερουβείμ Μαρίλια, Χερουβείμ Βασιλική, Χριστοφίδου Στυλιανή, Bonte Dirk, Korzeniowska-Beata Terasa, Korzeniowski Kacper Nikolaj, O’ Callaghan-Westropp Brian, Παναγιώτης Μπουρνάζης, Αναστασία Παπαγγελή, Θώμη Πλακιά, Χρύσα Πλακιά, Αναστασία Πλακιά, Αναστάσιος Κουτσόπουλος, Μάρθη (Μαρία Θωμαή) Ψαροπούλου, Φραντσέσκα Μπέζα, Γιώργος Παπάζογλου, Ελένη Τσίντζα, Ιορδάνης Αδαμάκης, Κλαούντια Λάτα, Αφροδίτη Τσιωμά, Αγάπη Τσακλίδου, Ιφιγένεια Μήτσκα, Άγγελος Τηλκερίδης, Χρήστος Μουλάς, Περικλής Στεφανίδης, Ντένις Ρούτσι, Κυπριανός Παπαϊωάννου, Νικήτας Καραθεόδωρος, Αναστασία Αδαμίδου, Καλλιόπη Πορφυρίδου, Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου, Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, Δημήτρης Ασλανίδης, Νίκος Ναλμπάντης, Σωτήρης Καραγεωργίου, Ελπίδα Χούπα, Γιάννης Καρασάββας, Δημήτρης Οικού, Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους, Σοφία-Ελένη Ταχμαζίδου, Δημήτρης Μασσάλης, Βάιος Βλάχος, Αθηνά Κατσάρα, Μοχάμεντ Εντρίς, Σπύρος Βούλγαρης, Ιονέλ Κουλέλα, Λένα Δουρμίκα, Βάγια Μπλέκα, Ιωάννης Βουτσινάς, Ανδρέας Παυλίδης, Μαρία Μουρτζάκη, Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας, Βαγγέλης Μπουρνάζης, Βασιλική Χλωρού, Μαρία Εγούτ, Γιάννης Τζοβάρας, Χρυσούλα Κουκαριώτη, Μαρία Μιάρη, Γιώργος Φωτόπουλος, Γιώργος Κουτσούμπας, Παβλίνι Μπόζο, Γιάννης Καριώτης, Ευαγγελία Κουκαριώτη, Γιώργος Κυριακίδης, Σύρος μετανάστης, Εριέττα Μόλχο (δεν βρέθηκε ποτέ).
Στη μνήμη σας ορκιζόμαστε πίστη και προσήλωση. Το δίκιο σας, είναι το δίκιο όλων μας.
*
Πολιτική τοποθέτηση “…αντι απολογίας” στη δεύτερη δίκη της οργάνωσης
Αυτή η δίκη είναι ακόμη μια πολεμική έκφραση της κυριαρχίας, πάνω στις επαναστατικές αξίες και αντιλήψεις που εκπροσωπούμε. Είναι μια επιθετική κίνηση προς τον επαναστατικό απελευθερωτικό αγώνα, που προσπερνά την ουσία των κατηγοριών και ακροβατεί στο πολιτικό παρασκήνιο και τις προτροπές της κυβέρνησης και της Αντιτρομοκρατικής. Για την πολιτική μου δράση και τις επιλογές μου, για την αντίληψη που έχω για τον αγώνα και τον τρόπο με τον οποίο πορεύομαι στη ζωή μου, δεν απολογούμαι. Δεν αναγνωρίζω στο αστικό δίκαιο τίποτε παραπάνω από την οργανωμένη και θεσμοθετημένη έκφραση των συμφερόντων της κυριαρχίας, που καταστρατηγεί κάθε πρόθεση ελευθερίας, ισότητας και αυτοδιάθεσης. Είμαι αναρχικός επαναστάτης, αμετανόητος για τις υπηρεσίες μου στην Αναρχική Δράση και το μόνο όργανο στο οποίο λογοδοτώ είναι η ιστορία και η κοινωνική συνείδηση. Όποιος προβαίνει σε πράξεις αποδοχής της αστικής τρομοκρατίας, εκκολάπτει τη δηλωτική συναίνεση προς το έγκλημα της συστημικής θανατοπολιτικής. Και όποιος λεκιάζεται με αυτό το έγκλημα, αξίζει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Θα το επαναλαμβάνω διαρκώς, όσες φορές και αν χρειαστεί και με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και αν με θάψετε ζωντανό: ζήτω η Αναρχική Δράση-ζήτω η Επανάσταση και ας ταξιδεύει ο αντίλαλος της φωνής μου μέχρι να έρθει η μέρα μας, η μέρα όπου το λαϊκό επαναστατικό δίκαιο θα ξαναβάλει στον κόσμο χρώματα.
Θα ‘θελα να μου πείτε τι βλέπετε όταν με κοιτάτε στα μάτια. Βλέπετε φόβο; Όχι. Βλέπετε φθήνια και διαφθορά; Όχι. Βλέπετε αλαζονεία και καιροσκοπισμό; Δηλωτικά όχι. Θα σας πω εγώ τί ακριβώς βλέπετε. Βλέπετε έναν ορκισμένο σας εχθρό, που δεν παζαρεύει τις αρχές και τις αξίες του. Βλέπετε έναν αμετανόητο αναρχικό που δε ξεπουλάει και δε ξεπουλιέται, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Βλέπετε έναν στρατευμένο μαχητή, που παραμένει πιστός και προσηλωμένος στις αντάρτικες αρνήσεις, με σαφή πρόθεση τον ανυποχώρητο πόλεμο στη συστημική διαφθορά και την εξαθλίωση.
Πάνω απ’ όλα όμως, βλέπετε έναν συγκροτημένο άνθρωπο, που ξέρει να τιμά τα λόγια του, γιατί κάθε λέξη προδίδει τη σκέψη και προεικονίζει τις πράξεις του. Έναν άνθρωπο, που ζει την εποχή του με περηφάνια, που ξέρει να δίνει και δίνεται δίχως όρια και συμβάσεις. Έναν άνθρωπο, που ακόμα και αν στο βλέμμα του κουβαλάει τη φθορά και την κούραση του έγκλειστου χρόνου, παραμένει συνεπής και προσηλωμένος στο επαναστατικό πρόγραμμα, δίχως ίχνος μεταμέλειας. Γιατί οι μετανοημένοι, είναι το πεδίο επίθεσης που έχει επιλέξει ο εχθρός, για να αποσυνθέσει τον κόσμο της επαναστατικής πάλης.Δεν είναι η δικαιοσύνη τυφλή. Τυφλοί είναι οι μηχανισμοί καθυπόταξης, που νομοθετούν για τα συμφέροντα της συστημικής εκμετάλλευσης και της υποταγής. Τυφλωμένοι είστε εσείς, τυφλωμένοι από την απληστία και την αλαζονεία της εξουσίας που υπηρετείτε, τυφλωμένοι από το φθόνο και τη λαιμαργία που λιμνάζει στα σαλόνια της καπιταλιστικής αφθονίας και ιερότητας των λίγων. Ξεχνάτε πως όταν ξεφυλλίζετε δικογραφίες δεν είναι περιοδικά, είναι οι ζωές ανθρώπων, που τελειώνουν όταν τσιμεντώνονται στα κελιά τόσο εύκολα, όσο εύκολα κοιτάτε τον ήλιο που βγαίνει για όλους. Καπηλεύεστε το δίκαιο, μια λέξη ιερή και με τις πράξεις σας το εκφυλίζετε και το σκοτώνετε καθημερινά.
Για την κατάντια της κοινωνίας, έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης. Ο δεσμός της υποταγής θρέφεται από δύο πόλους-του αφέντη και του σκλάβου, που κουβαλάει με φυσικότητα τις αλυσίδες του, που πιστεύει πως χρωστάει τη ζωή του σε αυτές. Όλοι μας έχουμε ευθύνη για τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς εξευτελισμούς που βιώνουμε, για την υποκρισία και την εξατομίκευση, για την εξαθλίωση και τη μοναξιά που νιώθουμε. Έχουμε ευθύνη μέσα από τις πράξεις συναίνεσης και αποδοχής, από την ανάθεση, από τις σιωπές μας, από την απουσία μας στις ζωές και τις ανάγκες των ανθρώπων μας, από την ελαστικότητα και την ανοχή στο βιασμό της ατομικής και συλλογικής μας αξιοπρέπειας. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη στράτευση μου στην Αναρχική Δράση δεν ήταν μια πράξη ηρωισμού και αυτοθυσίας, αλλά μια αβίαστη επαναστατική κίνηση επίθεσης, που έχει τις ρίζες της στην άρνηση της παθητικότητας και της σιωπής.
Όταν μιλάμε πολιτικά για τις ζωές μας, μιλάμε για τις ζωές όλων. Για εκατομμύρια στόματα που προσπαθούν να ακουστούν και δε βρίσκουν χώρο. Μιλάμε δυνατά, για να κλείσουμε και εκείνα τα στόματα που μιλούν ανήθικα, που φτύνουν δηλητήριο και θάνατο. Τίποτα απ’ όσα λέμε και πράττουμε δεν είναι τυχαίο και αποσπασματικό. Κάθε μας σκέψη, κάθε μας πρόθεση, είναι και μια σκοπίμως μελετημένη κίνηση, που περιστρέφει τη δίνη της πυξίδας στο χάρτη της αντίστασης. Αυτή είναι η ιστορία μας, η ιστορία των επαναστάσεων. Τα εκατομμύρια διαφορετικών αφηγήσεων των ανθρώπων, που κουβάλησαν μέσα τους το ίδιο ένστικτο για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία.
Κι όμως έρχονται μέρες, που τα σημάδια του ορίζοντα προμηνύουν θύελλες που δε τιθασεύονται. Εκείνες τις μέρες ούτε οι στρατοί σας, ούτε τα γραφεία σας, θα σταθούν εμπόδιο στην οργή ενός λαού που καθημερινά συνειδητοποιεί τα λάθη και τις υποχωρήσεις του. Εκείνες τις μέρες εμείς θα βρισκόμαστε ξανά στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής σύγκρουσης, γιατί παραμείναμε συνεπείς και αμετάβλητα προσηλωμένοι στις ανάγκες της κοινωνικής αντίστασης, χωρίς να αποζητούμε λαϊκίστικη αποδοχή απο τις μάζες. Θυμάμαι τα λόγια του συντρόφου μου Pasquale Abatangelo που στρατεύθηκε στους Ένοπλους Προλεταριακούς Πυρήνες και μετέπειτα στις Ερυθρές Ταξιαρχίες: “…Είναι βασικό να είμαστε συνεπείς. Να είμαστε επαναστάτες όμως προϋποθέτει κάτι παραπάνω. Σημαίνει να μην έχουμε ψευδαισθήσεις για τον εχθρό. Σημαίνει να έχουμε την ταπεινότητα να ξαναρχίζουμε απο χαμηλά, όταν οι ήττες έχουν ξεριζώσει τις πρωτοπορίες από τις μάζες. Σημαίνει ότι δε μπορούμε να είμαστε πάντοτε συμπαθητικοί και θα υπάρχει κάποιος λόγος που η αντίθεση ανάμεσα στα μέσα και τους σκοπούς της πάλης, ξεπρόβαλλε πάντοτε στην ιστορία“.
Συμμερίζομαι την ανησυχία των συναδέλφων σας από την Ένωση Δικαστών για τα λαϊκά δικαστήρια που έχουν στηθεί (στο άκουσμα του δικαστικού ξεπλύματος των πολιτικών σας προϊσταμένων για τον Μάτι), με την ίδια ευκολία που κατανοώ και τη θέληση σας να εξαντλήσετε πάνω μας όλη την εκδικητικότητα και το θύμο σας. Έτσι και αλλιώς οι σπασμωδικές κινήσεις της τυραννίας προδίδουν πάντα την αδυναμία της, μπροστά στην ηθική ανωτερότητα μας. Η σύγκρουση που ενυπάρχει μεταξύ μας, είναι από μέρους μας σύγκρουση δύο κόσμων, όχι σύγκρουση προσώπων. Μπροστά σας στέκουν τα σώματα μας και μόνο, που στις στιγμές πολιτικής αθανασίας τους περιφέρονται σα λάφυρα πολέμου, από τις φυλακές στα ιεροεξεταστία και πάλι πίσω. Όμως το πολιτικό μας αποτύπωμα γεννιέται, πεθαίνει και ζωντανεύει ξανά και ξανά στα πέρατα αυτού του σηψαιμικού κόσμου. Κραυγάζει κάτω από χαλάσματα βομβαρδισμών, υψώνει με θάρρος το ανάστημα του μπροστά στις σφαίρες σας, ακούγεται στους σπαρακτικούς λυγμούς όσων βασανίζονται και ξυλοκοπούνται στα κολαστήρια, όσων καίγονται ζωντανοί ή πνίγονται στις θάλασσες του βίαιου ξεριζωμού. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε σα τα άστρα, σκορπίζοντας φως. Είναι η σιωπή μας που ζητά εξηγήσεις. Η αυστηρή σιωπή των νεκρών στα εργοδοτικά κάτεργα, η σιωπή των απανθρακωμένων συνανθρώπων μας που αναμετρήθηκαν με τα οφέλη των αφεντικών, η σιωπή των δολοφονημένων γυναικών. Η πολεμική σιωπή στο βλέμμα ενός νεκρού παιδιού από ασιτία στη Λωρίδα της Γάζας. Είμαστε τα χίλια πρόσωπα της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας, σε μια εποχή που θεωρείται προτέρημα να σκύβεις το κεφάλι και να προσκυνάς.
Στο μέτρο που μας αναλογεί και με τις μικρές μας δυνάμεις, συγκροτηθήκαμε πολιτικά και στρατιωτικά, για να δώσουμε απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα που θέτει η ιστορία στις πρωτοπορίες. Για να βάλουμε έναν μαχητικό φραγμό στις υποχωρήσεις, να μιλήσουμε ανοιχτά, ριζοσπαστικά και με συλλογικούς όρους για το μικρόβιο της ανεκτικότητας, να σταθούμε με πράξεις και όχι φλύαρα λόγια στο πλευρό των συνανθρώπων μας. Στο πέρασμα της ιστορίας, απλώναμε τα χέρια μας, πρόθυμοι να οπλιστούμε. Γιατί θεατές και θεατρίνοι δεν υπήρξαμε ποτέ. Γι’ αυτό στρατευτήκαμε στην Αναρχική Δράση, για να φέρουμε στο παρόν, τους ανοιχτούς λογαριασμούς μας με την τυραννία.
Κάτω από τη μαύρη σημαία της Αναρχικής Δράσης, συγκρουστήκαμε με το συνολικό οικοδόμημα του συστημισμού και των λακέδων του. Με τους νομοπαρασκευαστικούς μηχανισμούς καθυπόταξης, με τη ρασοφόρα αγέλη της ιερής μαστροπείας, με τα ένστολα και μη φασιστικά τάγματα εφόδου, με το ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο, με την μήτρα του ιμπεριαλισμού και της στρατοκρατίας. Επιτεθήκαμε σε πολιτικούς, μπάτσους, δικαστές, φασίστες, εργοδότες, πολιτεύομενα μιάσματα, παπάδες, τραμπούκους, καραβανάδες, μαυραγορίτες, τραπεζικούς, βιομηχάνους και επενδυτές, για να αρθρώσουμε πολιτικό και επαναστατικό αντίλογο απέναντι στη θεσμοθετημένη, οργανωμένη και πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο συγκροτημένη μορφή βίας στην κοινωνία, μια διαρκώς επιθετική κατάσταση -αυτή του κράτους-, που έχει σαν άμεσο και μακροπρόθεσμο στόχο την κατάκτηση της και τη πλήρη υποταγή στις κυριαρχικές συνθήκες εκμετάλλευσης. Για να σταθούμε με πράξεις αλληλέγγυες και επαναστατικές στο πλευρό μιας κοινωνίας που αυτοεξευτελίζεται, να εκδικηθούμε για το χαμό που γενικεύεται, να αρνηθούμε κάθε ψευδαίσθηση πασιφιστικής μεταρρύθμισης των όρων της σκλαβιάς μπροστά στους απολογητές και τους ιεροκήρυκες της ένοπλης ειρήνης, για να εξεγερθούμε. Γιατί η ανθρωπιά που φωλιάζει μέσα μας, αυτή η αίσθηση δυσφορίας κάθε βράδυ, όταν αναλογίζεσαι την αδικία γύρω σου, δε μας αφήνει άλλο μονοπάτι να διαβούμε, πέρα από τον πόλεμο. Έτσι βαδίζουμε μπροστά και μαζί μας κάνει ένα βήμα τη φορά και η ανθρωπότητα: με μπαρούτι και φιτίλια αναμμένα, με φωτιά και μολύβι, με το θάρρος να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από τις ψευδαισθήσεις.
“Η επανάσταση δεν είναι ένα μωρουδίστικο παιχνίδι, ούτε μια ακαδημαϊκή συζήτηση όπου συγκρούονται μονάχα οι ματαιοδοξίες, μα ούτε και μια λογοτεχνική αντιμαχία στην οποία δεν χύνεται παρά μελάνι. Η επανάσταση είναι ο πόλεμος, και όποιος λέει πόλεμος λέει καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Είναι χωρίς αμφιβολία ενοχλητικό για την ανθρωπότητα που αυτή δεν μπόρεσε ακόμα να εφεύρει ένα πιο ειρηνικό μέσο προόδου, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή κάθε καινούργιο πράγμα μέσα στην ιστορία ήλθε πραγματικά σε πέρας μονάχα αφότου βαπτίστηκε μέσα στο αίμα“.
Μιχαήλ Μπακούνιν
Πάνω σε αυτή τη θέση γίνεται κρυστάλλινα καθαρή η πρόθεσή μας να υπερασπιστούμε την επαναστατική απελευθερωτική βία του αναρχικού αγώνα. Μια βία που κρατάει εχθρικά ίσες αποστάσεις τόσο απ’ όσους την επικαλούνται καταχρηστικά για να υποθάλψουν τη ματαιοδοξία και τις αυτοαναφορικές προθέσεις εκτόνωσης τους, όσο και από αυτούς που καταφέρονται καταγγελτικά όντας πλήρως στρατευμένοι στις υπηρεσίες της ένοπλης ειρήνης της αστικής τάξης. Η βία ως φαινόμενο από μόνη της, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Εξαρτάται από τον φορέα που την ασκεί και τις προθέσεις που εξυπηρετεί. Συνεπώς δεν αρκεί ως επαναστατική συνθήκη, η άσκηση βίας από τους καταπιεσμένους, αν και εφόσον δεν ευθυγραμμίζεται με απελευθερωτικές λογικές και προθέσεις. Το κράτος επιδιώκει να αποτελέσει την καθολική και μονοπωλιακή μήτρα βίαιης επιβολής και υποταγής. Γι’ αυτόν το λόγο προβλέπει και την ύπαρξη ενός καθόλα ελεγχόμενου αντιπολευτικού αντίλογου, νομιμοποιημένου και θεσμοθετημένου (από την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μέχρι το θεσμικό συνδικαλισμό). Ο λόγος είναι η σαφής πρόβλεψη και ενσωμάτωση της κοινωνικής αντίθεσης σε ελεγχόμενες μορφές έκφρασης, διαμεσολάβησης και εκτόνωσης, με σκοπό να απομονωθούν και να πνιγούν στο αίμα και την καταστολή οι πραγματικά ριζοσπαστικές και απελευθερωτικές δυνάμεις. Η μεταπολιτευτική νομιμοποίηση του ΚΚΕ για παράδειγμα, ήταν εκείνο το βήμα προς το άδειασμα της πραγματικής και ασυνθηκολόγητης πολιτικής αντίστασης του αντιδικτατορικού αγώνα.
Δεν νοείται απελευθερωτική διαδικασία που δεν εκδηλώνεται συνολικά και με πολεμικό πρόσημο ενάντια στο σύστημα και τους μηχανισμούς της κυριαρχίας. Και δεν νοείται τέτοια εκδήλωση κάτω από τη σημαία του αναρχισμού, όταν αυτή δεν είναι βίαιη, ουσιαστικά επιθετική και αδιάλλακτη. Η βίαιη εκδήλωση της απελευθερωτικής διαδικασίας είναι η έμπρακτη δήλωση του ριζώματος του καθήκοντος της αντίστασης εκείνου του ανθρώπου, που δεν αποστρέφεται τις ευθύνες του για τις σφαγές και την εκμετάλλευση που υφίσταται η τάξη του από την κυριαρχία. Η βίαιη απελευθερωτική δράση είναι μία δηλωτική έκφραση επίθεσης στις ψευδαισθήσεις της ειρηνικής συνύπαρξης εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων.
Σήμερα καταφέρεστε καταδικαστικά και συκοφαντικά απέναντι σε δύο επαναστατικές πράξεις με χαρακτήρα ανταποδοτικής διαλεκτικής ανάδειξης των παθογενειών του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, θάβοντας ακόμα και το ίδιο το έγκλημα που γεννά και θρέφει την αναγκαιότητα έκφρασης τους. Αυτό δεν είναι πάρα μια πράξη πολιτικής δειλίας και φόβου. Φοβάστε να παραδεχτείτε στην κοινωνία πως το κυβερνητικό σώμα αποτελείται από επαγγελματίες βιαστές και μαστροπούς ανήλικων παιδιών. Φοβάστε να πείτε ανοιχτά πως οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι στο Μαξίμου έχουν μισογύνικες και αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, όπως το “επιστημονικό” ξέσπασμα ρατσιστικής ευγονικής του Βαρτζόπουλου. Φοβάστε να πείτε ότι ο φαλλοκρατισμός, είναι ταυτοτικό ζήτημα της Νέας Δημοκρατίας, που μέσω του Μαρινάκη βάζει πλάτη στον σκοταδισμό. Μα πιο πολύ απ’ όλα, φοβάστε μια γυναίκα, που στα 22 της χρόνια παίρνει τη ζωή στα χέρια της, χειραφετείται, αντιστέκεται. Σας φοβίζει που εξεγείρεται, που δε σκύβει το κεφάλι, που χάνεται ο έλεγχος σας στο σώμα και τη συνείδηση της. Σας φοβίζει που γίνεται φωτεινό παράδειγμα για τη γενιά της. Δε μας φυλακίσατε ποτέ για τις πράξεις μας, αλλά για την υπόνοια πως ο δρόμος που επιλέξαμε μπορεί να γίνει συλλογικό κτήμα. Γιατί η σύγκρουση μας με την εξουσία, ανοίγει το συλλογικό πέρασμα για την έφοδο στα ανάκτορα σας. Τη νομοτέλεια όμως της κοινωνικής απελευθέρωσης και της επαναστατικής ανατροπής, δε θα τη σταματήσουν ούτε οι φυλακές σας, ούτε οι σφαίρες σας. Θα ξεκινάμε από την αρχή, για όσες φορές μας το ζητήσει η ίδια η Ιστορία.
Θα ρθουν στιγμές στο μέλλον, που θα καλεστείτε να επιλέξετε ανάμεσα στη θέση εξουσίας σας και την ανθρωπιά σας. Αν τότε οι δρόμοι μας συγκλίνουν και σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλον, θα καταλάβετε πως εκεί που καταλήγει το αντίκρισμα των ματιών σας, ξεκινάει το βλέμμα της καρδιάς και της συνείδησης μας. Θα καταλάβετε πως δεν αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο. Δεν θρηνούμε με τον ίδιο τρόπο, γιατί όταν χάνουμε τους αγαπημένους μας, πεθαίνει και ένα κομμάτι μέσα μας. Ίσως τότε καταλάβετε τι ανθρώπους είχατε απέναντι σας. Ίσως τότε καταλάβετε τι ανθρώπους φυλακίζατε, κρατούσατε χώρια, βασανίζατε όταν δε τους αφήνατε ούτε ένα ηλιοβασίλεμα να δουν αγκαλιά. Μέχρι τότε βέβαια εμείς θα είμαστε αυτοί που θα γεμίζουν τις φυλακές σας, γιατί οι βιαστές της σόουμπιζ, οι πολιτικοί και ρασοφόροι μαστροποί, οι βασανιστές, οι φασίστες, τα ταξικά αρπακτικά και οι ναρκέμποροι, είναι πιο χρήσιμοι στις δημοκρατικές σας κοινωνίες. Μέχρι τότε θα είμαστε σε πόλεμο, πόλεμο αρχών και αξιών, πόλεμο επαναστατικό.
Στη ζωή μου δεν έχω προσκυνήσει ποτέ κανέναν από τους τυράννους μου. Δεν έχω ανεχτεί τους εξευτελισμούς της εκμετάλλευσης, σιωπώντας. Δεν έχω ζητήσει ούτε οίκτο, ούτε συγχώρεση. Τις αποφάσεις για τις συνέπειες που θα έχει η επαναστατική μου στράτευση τις είχα πάρει από την αρχή. Σήμερα σας ζητώ ένα και μόνο πράγμα: κλείνοντας αυτή την ιερά εξέταση, αν η θέση μου είναι ξανά στη φυλακή, να κοιτάξετε στα μάτια την κοινωνία, τους ανθρώπους που ξεφτιλίζονται καθημερινά από τη φτώχεια και την πείνα, τα παιδιά που βιάστηκαν στα πολιτικά πορνεία της δεξιάς αγέλης, τις οικογένειες των απανθρακωμένων συνανθρώπων μας στο Μάτι και στα Τέμπη, τα μνήματα των νεκρών της δημοκρατίας σας και να πείτε με περηφάνια “αποδόθηκε δικαιοσύνη“.
Εικόνες: