https://athens.indymedia.org/post/1633086/
από Μαριάννα Μ.
30/11/2024 5:04 μμ.
Για τον Σύντροφό μου Κυριάκο Ξ.
Αντίο Συντρόφέ μου,
“Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής
Και δεν μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τα αδέρφια της μάχης
και να το ξέρεις
θα βγούμε νικητές
κι ας είναι βαριές μας
οι θυσίες”
Ναζίμ Χικμέτ
Καθυστερημένα λοιπόν θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια για τον σύντροφο και συνοδοιπόρο τα τελευταία 6 χρόνια της ζωής μου Κ. Ξυμητήρη που έφυγε από την ζωή σε ένα διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας.
Με τον σύντροφο Κυριάκο γνωριστήκαμε στην πόλη του Βερολίνου πριν από μερικά χρόνια. Η κοινή μας αποφασιστικότητα και αγωνία για έναν καλύτερο κόσμο μας έφερε γρήγορα κοντά. Με μεταμεσονύχτιες κουβέντες στο μπαρ που δούλευε, με βόλτες στα στενά της πόλης ανταλλάσσαμε απόψεις, με τον Κυριάκο να έχει τις πιο εμπεριστατωμένες απόψεις και γνώσεις πάνω σε κάθε προβληματισμό μου. Το κοινό μας όραμα ρίζωνε μέσα μας ταυτόχρονα δημιουργώντας μια σχέση δυνατή βασισμένη στην κατανόηση, την συντροφικότητα και την αγάπη.
Μαζί αγωνιστήκαμε και διαμορφώσαμε απόψεις για ό,τι μας προβλημάτιζε. Μεγάλωσα μαζί του σε ένα ταξίδι αναζήτησης της αγωνιστικής μου ταυτότητας. Και ο Κυριάκος πάντα δίπλα μου, όχι μπροστά ούτε πίσω, δίπλα. Να μου κρατάει το χέρι, να με υποστηρίζει, με το χαμόγελο του και την οξυδέρκεια του. Να δίνει πάντα τις σωστές απαντήσεις όπου όλοι οι άλλοι μασούσαμε τα λόγια μας, να καθαρίζει το τοπίο όπου όλοι οι άλλοι νιώθαμε χαμένοι. Με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης στεκόταν πάντα δίπλα σε όποιον το είχε ανάγκη, αδιαφορώντας για την καταστολή, την στοχοποίηση, την βόλεψή του. Πάντα πρώτος σε όλους τους αγώνες: ενάντια στην καταστολή, τον εξευγενισμό, τα εργασιακά κάτεργα, την αποικιοκρατία, την πατριαρχία, τις φυλακές. Αναγκαίος ως σύντροφος και ως φίλος, όπου βρισκόταν με την σεμνότητα και την αγωνιστικότητά του γέμιζε τον χώρο.
Υποστηρίζοντας την ενότητα στον αγώνα για την επαναστατική υπόθεση, τη συγκρουσιακότητα, τη μαχητικότητα και την αντεπίθεση πάντα με σεβασμό στη διπλανή του, έδινε χώρο εκεί που οι άλλοι ασφυκτιούσαμε. Έτσι έζησε, τουλάχιστον δίπλα μου, στρατευμένος και επίμονος, αισιόδοξος και χαμογελαστός. Έτοιμος για όλα, παίρνοντας ρίσκα μικρά και μεγάλα έδινε την καθημερινότητά του στον αγώνα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πάντα δίπλα
σε μένα, στους φίλους και τις συντρόφισσες του, σε όποιον τον είχε ανάγκη για το πιο μικρό ή το πιο μεγάλο.
Πάντα δίπλα
να αναλαμβάνει τον πιο κουραστικό, τον πιο ριψοκίνδυνο ρόλο.
Πάντα δίπλα
να μας κρατήσει το χέρι, να μας συνοδεύσει, να ανοίξει τον δρόμο.
Πάντα δίπλα
στον μετανάστη, την κακοποιημένη, τον εργαζόμενο, τη φυλακισμένη.
Και πάντα δίπλα μου
να με στηρίζει, να με βοηθήσει, να με ακούσει, να αγωνιστεί μαζί μου, να με αγκαλιάσει διώχνοντας τον φόβο, να με ενθαρρύνει διώχνοντας τις δεύτερες σκέψεις, να γεμίσει τις μέρες και τις νύχτες με συντροφικότητα και αγωνιστικότητα.
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΚΥΡΙΑΚΟ
Κανένα αντίο δεν είναι αρκετό. Κανένα κείμενο δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο της απώλειάς σου. Στις 31/10 έμεινα μισή σε έναν δρόμο που σε ήθελα δίπλα μου. Στις 31/10 έχασα το χαμόγελο που μόνο εσύ ήξερες να μου προκαλείς. Στις 31/10 έχασα την αισιοδοξία που μόνο εσύ μπορούσες να μου μεταδώσεις. Στις 31/10 έδωσα όμως και υπόσχεση σε εσένα, σε εμένα, σε εμάς και σε τόσους άλλους να μην ξεχαστείς. Στις 31/10 έμεινα πίσω για να μιλήσω για σένα, για τον αγώνα που έδωσες και γι’ αυτούς που δεν πρόλαβες να δώσεις. Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και με το ματωμένο μου στόμα ορκίστηκα ΑΓΩΝΑ. Στις 31/10 ύψωσα γροθιά και μέσα στα συντρίμμια της οδού Αρκαδίας είπα ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ.
“ Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα
δεν σ’ το ‘χω πει ακόμα “
Ναζίμ Χικμέτ
Με απεριόριστη αγάπη
η συντρόφισσά σου
Μαριάνα Μ.