https://athens.indymedia.org/post/1632871/
[κείμενο που διαβάστηκε στη συγκέντρωση 16/11]
από Berlin assembly in the memory of K.X and in solidarity with M.M, D.Z and D.
20/11/2024 2:49 μμ.
[gr,eng,de] Δημοσιεύουμε το κείμενο της συνέλευσης που διαβάστηκε στη συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της διεθνούς ημέρας δράσης στις 16 Νοεμβρίου στο Βερολίνο για όσους/ες δεν ήταν παρόντες. Wir posten hier den Textbeitrag der Versammlung für die Kundgebung am internationalen Aktionstag am 16.11. in Berlin für alle die nicht da waren. Here we post the assembly’s text for the Manifestation during the international actionday on November 16th in Berlin for those who were not present.
Στις 31 Οκτωβρίου, σε μία έκρηξη σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης έφυγε από τη ζωή, αγωνιζόμενος για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα υπέστει σοβαρούς τραυματισμούς και μετά τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού υπό συνεχή αστυνομική επιτήρηση, μεταφέρθηκε την Παρασκευή 15/11 στις φυλακές Κορυδαλλού. Στον απόηχο των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στις 31 Οκτωβίου, η αναρχική συντρόφισσά μας Δήμητρα και ο σύντροφος Δημήτρης τέθηκαν υπό φυλάκιση στην Αθήνα. Οι αναρχικές συντρόφισσες Μαριάννα Μ., Δήμητρα Ζ. και ο σύντροφος Δημήτρης, κατηγορούνται βάσει του αντιτομοκρατικού νόμου 187Α: για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, έκρηξη και κατασκευή, προμήθεια και κατοχή όπλων και εκρηκτικών υλών, φθορά ξένης περιουσίας.
Ο σύντροφος Κυριάκος είναι κομμάτι πολλών από εμάς. Η συμμετοχή του στους αγώνες εδώ στο Βερολίνο έχει αφήσει ένα αποτύπωμα στην πολιτική παρακαταθήκη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ως σύντροφος, μπάρμαν, εργαζόμενος σε ποδηλατάδικο και ως ενας πολύ καλός φίλος. Ένας φίλος τον οποίο είδαμε να μεγαλώνει και να αλλάζει σε διαφορετικές στιγμές στης ζωής του, να μεταμορφώνει τον αγώνα, σε καθημερινότητα. Τον είδαμε να προσπαθεί να φέρει κοντά διαφορετικούς ανθρώπους, στιγμές και διαφορετικά κομμάτια της ζωής του. Κάποιες φορές τα κατάφερε πολύ καλά, άλλες απέτυχε. Πάντα επέτρεπε στον εαυτό του και στους άλλους να κάνουν λάθη. Ωστόσο, η αποτυχία και τα λάθη δεν ήταν ποτέ μεγάλο θέμα. Η αυτοκριτική ήταν μια κουλτούρα που, άλλοι του εμφύσησαν, αλλά και ο ίδιος προσπάθησε να τη μεταδώσει στους/ισ άλλους/ες.
Γνωρίζουμε τον Κυριάκο από αμέτρητες συνελέυσεις, πορείες, παρεμβάσεις και δράσεις στο Βερολίνο. Για χρόνια παλέυαμε ο ένας δίπλα στην άλλη, για την υπεράσπιση καταλήψεων και επαναστατικών γειτονιών, για την απελευθέρωση των φυλακισμένων και σε αλληλεγγύη με τη διεθνή αντίσταση. Μαζί αλληλέγγυοι/ες στους/στις απεργούς πείνας σε όλο τον κόσμο, μαζί αλληλέγγυοι/ες στους ένοπλους αγωνιστές/στριες. Κανένας καιρός δεν ήταν πολύ κρύος ωστέ να μην πάει για αφισοκόλληση και καμία συνέλευση τόσο ώστε να μή συνεχίσουν οι βαθιές συζητήσεις με μπύρες μέχρι το επόμενο πρωί. Πάντα συνεπής στην διεκδίσκηση του δρόμου, ακόμη και φορές που έμοιαζε αδύνατο. Τα τελευταία χρόνια πολιτικοποίησής του στο Βερολίνο, περπάτησε κάτω από το άστρο της αναρχίας έχοντας ως στόχο την κοινωνική απέυθυνση.
Κυριάκο, στα τελευταία χρόνια της ζωής σου, σε γνωρίσαμε ως έναν άνθρωπο που γνώριζε πως να μετατρέπει το μαχητικό λόγο σε πράξη. Πώς να τιμά και να αγκαλιάζει κάθε διαδικασία και επιλογή του αγώνα και να αντιμετωπίζει κάθε κομμάτι του, ως ένα ζωτικό κομμάτι για την υπεράσπιση και την προετοιμασία των επαναστατικών πτυχών της ζωής. Οι συνεχείς απολογιστικές, οι συζητήσεις, η συλλογική ευθύνη, η πολιτική ή κοινωνική συναναστροφή είναι μερικά από τα πολλά στοιχεία που μπορούν να περιγράψουν τον σύντροφό μας. Πολιτικές τοποθετήσεις που συχνά τελείωναν με ένα αστείο ακόμα και αν δεν ήταν η σωστή στιγμή, πιθανόν το αστείο θα ερχόταν αργότερα. ‘Ισως στην απολογιστική της προηγούμενης κουβέντας, επειδή δεν μπόρεσε να βρεί την κατάλληλη στιγμή για το αστείο του πριν. Ακόμα και αν κάποιες φορές δεν του άρεσε και θα προτιμούσε να βρίσκεται αλλού, η δέσμευση και η αφοσίωσή του στον αγώνα δεν του το επέτρεπαν. Και αυτό ήταν επιλογή του, επειδή ο σύντροφός μας από πολύ νωρίς στη ζωή του, διάλεξε την πλευρά των εξεγερμένων και των καταπιεσμένων.
Ο σύντροφος Κυριάκος είναι και θα παραμείνει εδώ: στους δρόμους, στις μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις, στις συνελεύσεις, σε καταλήψεις, στις συζητήσεις, στις συλλογικές διαδικασίες που έχουμε διεκδικήσει όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να έκανε ένα βήμα προς την ιστορία, ανάμεσα σε όλες εκείνες τις ψυχές που επέλεξανόλοι αυτόν τον απαίσιο κόσμο. Ένας άλλος σύντροφος έγραψε για αυτόν ότι ίσως ο σύντροφός μας Κυριάκος να άκουσε όλα αυτά τα βήματα των εξεγερμένων και να αποφάσισε να τους ακολουθήσει μέσα στη φωτιά. Να θυμάσαι όμως ότι μία μέρα όλοι και όλες μαζί θα καταστρέψουμε αυτόν το σάπιο κόσμο γεμάτο καταπίεση και εκμετάλλευση και όλοι/ες θα γνωρίζουμε ότι ο σύντροφος Κυριάκος ήταν πάντα μαζί μας παρόν.
Ως συνέλευση στη μνήμη του συντρόφου μας, είναι πολιτική μας ευθύνη να στηρίξουμε το σύντροφο Κυριάκο στο δρόμο του στην ιστορία. Επιλέγουμε να μη μείνουμε σιωπηλοί/ες παρόλο που ακόμα πενθούμε και παρόλο που ακόμα είναι δύσκολο και υπάρχει φόβος για το μέλλον. Ο χαμός του συντρόφου μας και όσων/ες έφυγαν νωρίς παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο, μας υπενθυμίζει ότι η αναγκαιότητα για ανατροπή παραμένει ζωντανή και αναλλοίωτη. Η ευθύνη να υπερασπιστούμε την μαχητική και επαναστατική μνήμη εν μέσω τέτοιων συνθηκών πένθους και αγώνα, ενδυναμώνει τον καθένα και την καθεμία μας ξεχωριστά. Από τις πρώτες μέρες του θανάτου του, επιλέξαμε μία συνέλευση, να βρεθούμε στους δρόμους, να συλλογικοποιήσουμε το πένθος και την επαναστατική μνήμη του συντρόφου μας. Ενάντια στην απομόνωση, συλλογικά παλεύουμε με νέα εργαλεία, να κρατήσουμε την μνήμη του συντρόφου μας ζωντανή. Ζωντανή στον αγώνα και στις ζωές μας, ακόμα και αν κάποιοι/ες από εμάς δεν είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν.
Το να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη των πεσόντων συντρόφων μας είναι μία ευθύνη που σπάει τη σιωπή. Ένα τοίχος σιωπής και φόβου που τα σκουπίδια της αντιτρομοκρατικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχτισαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά που ταυτοποιήθηκε ο σύντροφος και η συντρόφισσα που βρίσκοταν στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας, Δε θα αφήσουμε τα καθεστωτικά να γράψουν την ιστορία του συντρόφου μας και των αγώνων του. Η οικογένειά του, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές του, οι φίλοι και οι φίλες του θα χαράξουμε μαζί του, τη δική του και τη δικιά μας ιστορία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ
Η πολυτραυματίας συντρόφισσα Μαριάννα, η οποία από το πρωί της Παρασκευής 15/11 κρατείται στη φυλακή του Κορυδαλλού, έχει υποστεί ποικίλες και συνεχόμενες απόπειρες εξευτελισμού και βασανισμού από την αντιτρομοκρατική. Τα δακτυλικά της αποτυπώματα καταγράφηκαν από την αντιτρομοκρατική, ενώ η συντρόφισσά μας ήταν χωρίς τις αισθήσεις τις και χωρίς να έχει συναινέσει. Η εξαναγκαστική ανάκριση ενός πολυτραυματισμένου ατόμου είναι βασανιστήριο, και παρόλο που εν μέρη, το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου συμβούλευε να μη διεξαχθεί και η ίδια η πολυτραυματίας συντρόφισσα μέσω του δικηγόρου της ζήτησε αναβολή μιας εβδομάδας, οι εισαγγελικές αρχές δε δίστασαν να την πραγματοποιήσουν.
Από το Σάββατο 09/11 η ανακρίτρια με υποκρησία αποφάσισε για τη σύλληψη της Μαριάννας μετά την εξαναγκαστική της ανάκριση. Το πρωί της Παρασκευής 15/11, μόνο μία μέρα μετά το δεύτερο χειρουργίο σε μία σειρά από επεμβάσεις και μετά από νοσηλεία 15 ημερών στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, μεταφέρθηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού. Η Μαριάννα αντιμετωπίζεται ως φυλακισμένη από το πρώτο λεπτό που η αντιτρομοκρατική έφτασε στο δωμάτιο της, στο νοσοκομείου του Ευαγγελισμού στις 31/11. Η συντρόφισσα ανακρίθηκε πριν το νοσοκομείο να της δώσει εξιτήριο. Οι γιατροί που επέτρεψαν τη μεταγωγή της μία μέρα μετά το τελευταίο χειρουργίο που υπεβλήθη, έχουν την ευθύνη. Η πίεση των σκουπιδιών της αντιτρομοκρατικής που συνεργάζονται στενά με την ανακρίτρια που είναι υπεύθυνη για την υπόθεση, οδήγησαν στην απαγωγή της συντρόφισσας και της μεταγωγής της στις φυλακές του Κορυδαλλου, όπου δεν υπάρχει γυναικείο νοσοκομείο και κατά συνέπεια καμία πιθανότητα παροχής κατάλληλης φροντίδας για τα τραύματά της.
Η φυλακή δεν είναι χώρος νοσηλείας για κανένα/καμία πολυτραυματία. Η συντρόφισσα Μαριάννα Μ. πρέπει να πάει στο νοσοκομείο. Η κατασκευή των “ειδικών ιατρικών” κελιών από το παρελθόν, είναι άλλη μία βιτρίνα της συστημικής εξουσίας που στήνεται για να ταπεινώσει, να εκδικηθεί και να βασανίσει φυλακισμένους/ες. Δεν έχουμε ξεχάσει πώς οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν επιβάλλει ανακρίσεις σε τραυματισμένους/ες και υπό φαρμακευτική αγωγή συντρόφους/ισσών, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τη σωματική και ψυχική τους κατάσταση με τη βία και με το να τους ναρκώνουν. Αυτές οι πρακτικές είναι βασαντιστήρια και πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Τα βασανιστήρια που ασκούνται σε βάρος της συντρόφισσάς μας έχουν τις ρίζες τους στις πιο κλασικές πρακτικές της δυτικής πατριαρχίας, η οποία είναι υποδουλωτική και αποικιοκρατική. Η αφαίρεση της υποκειμενικότητας και η μεταχείρηση του σώματός της ως αντικείμενο, με τη βία, είναι μία ιστορική πρακτική της λευκής πατριαρχίας. Η οποία, προσπαθεί με τα Ευρωπαϊκά κράτη να δημιουργήσει το μύθο ενός εξωτερικού εχθρού, ενός εχθρού χρώματος με ένα άλλο αλφάβητο.
Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η πατριαρχία είναι ένας τρέχων εχθρός σε όλη τη Δύση και το βλέπουμε και σήμερα μέσα από την κακομεταχείρηση στην οποία υπόκειται η συντρόφισσά μας. Η έλλειψη ιδιωτικότητας στην οποία οδηγείται η Μαριάννα, σε έναν κόσμο όπου η ηθική των σωμάτων παριστάνει ότι η θηλυκότητα μπορεί να υπάρξει μόνο εντός του ”αγίου”, είναι μια πρακτική που επιδιώκει να την αποθαρρύνει. Αποσκοπεί στο να δημιουργήσει ενοχή, ντροπή και πάνω απ’ όλα φόβο για άλλες μορφές εξωφρενικής πατριαρχικής βίας που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Ωστόσο, πατριαρχική βία δεν είναι μόνο η σωματική αλλά και η συναισθηματική βία του να μη σέβονται τον προσωπικό χώρο της. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να διεισδύσουν στην πιο προσωπική σφαίρα της συντρόφισσάς μας, αφαιρώντας της τον προσωπικό χώρο από τον πόνο και αφαιρώντας τη δυνατότητα να νιώσει ολοκληρωτικά τα συναισθήματά της σε μία τέτοια δύσκολη στιγμή.
Για τη συντρόφισσά μας Μαριάννα, η οποία μάχεται με όλη της την καρδιά για τη ζωή και την ελευθερία της: Γινόμαστε οι ποικιλόμορφες εκφράσεις της φωνής της, οι οποίες αντηχούν σε κάθε σύγκρουση και δε θα σταματήσουν μέχρι να ξαναβρεθούμε. Η Μαριάννα ήταν και είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι όλων μας και των αγώνων μας εδώ στην πόλη του Βερολίνου. Μαζί μοιραστήκαμε πολλούς αγώνες, πολλές συνελεύσεις, διαδικασίες και πολλά όμορφα χαμόγελα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ και θα καταστήσουμε δυνατό να ξανασυμβούν. Η δέσμευσή της και το πάθος της για τον αγώνα είναι και τώρα γίνεται ακόμα παραπάνω, πολιτική μας ευθύνη και καθήκον που αναλαμβάνουμε για το μακρύ της δρόμο. Στεκόμαστε ολόψυχα αλλυλέγγυοι και αλληλέγγυες στη συντρόφισσα Μαριάννα για τώρα και για πάντα. Μαζί της στις πιο όμορφες και στενάχωρες στιγμές του αγώνα και των ζωών μας. Ελπίζουμε ότι η οργή και η προσήλωσή μας στον αγώνα θα δώσει δύναμη στη συντρόφισσα να αναρώσει και να συνεχίσει τον αγώνα της μέσα και έξω από τα κελιά της δημοκρατίας.
Μαριάννα, οι ιδέες σου έρχονται σε εμάς με μία ευαισθησία και πείσμα, που μας βεβαιώνει ότι η διαδρομή που επιλέξαμε είναι η σωστή. Ότι σε αυτό τον κόσμο των δειλών σχέσεων, των αξιοθρήνητων δυϊσμών και στερεοτύπων που συχνά απορρίπταμε μαζι, οι πιο σκληρές επαναστατικές ιδέες συντροφεύονται από την αγάπη, την κατανόηση και σχέδια για το μέλλον. Ο αγώνας σου δίνει νόημα και στον δικό μας αγώνα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ
Στον απόηχο του τι συνέβει στις 31 Οκτωβρίου, η αναρχική συντρόφισσά μας Δήμητρα και ο σύντροφος Δημήτρης φυλακίστηκαν στην Αθήνα. Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, τα δύο σύντροφια, τέθηκαν υπό κράτηση, σχηματίζοντας έτσι ακόμα μία από τις πολλές περιπτώσεις ποινικοποιήσης των προσωπικών και πολιτικών σχέσεων. Είναι μία κοινή πρακτική των κρατικών μηχανισμών και της αντιτρομοκρατικής που στο παρελθόν συχνά φυλάκιζε αγωνιστές/στριες προκειμένου να διασπείρει ένα κλίμα φόβου απέναντι στις σχέσεις και τον αγώνα τον ίδιο, με στόχο την απομόνωση συντρόφων και συντροφισσών και την ποινικοποιήση της αλληλεγγύης.
Πολλοί/ες από εμάς γνωρίζουμε τη Δήμητρα μέσα από το συνεπή αγώνα της σε αυτή την πόλη. Η ακούραστη δέσμευσή της στις ιδέες της. η ικανότητά της να γελάει καθώς και να απαιτεί σοβαρότητα και σεβασμό όταν είναι απαραίτητο, είναι ένας όχι τόσο σύνηθες συνδυασμός σε αυτό τον κόσμο. Μια συντρόφισσα, η οποία μας δείχνει ότι η αναρχία δε διαβιβάζεται μόνο στον έξω κόσμο, αλλά και ότι χρίζεται σε όλα αυτά τα μικρα-μεγάλα πράγματα της καθημερινότητας, στους προσωπικούς τομείς. Πρόθυμη να ακούση, μα κυρίως πρόθυμη να ρωτήσει: Πώς είμαστε? Τι πιστέυουμε? Πώς βλέπουμε τα πράγματα? Από τον αγώνα της ενάντια στο διαβόητο μεταναστευτικό σύστημα της Ευρώπης, που αποκρυσταλλώνεται στα ελληνικά σύνορα, την αλληλεγγύη της στους διεθνείς αγώνες, την ασυμβίβαστη κριτική της στο γερμανικό κράτος, η αναρχική της πρακτική ήταν, είναι και θα είναι μέρος της κοινής μας ιστορίας.
Σήμερα, συντρόφισσα Δήμητρα, υπάρχει μία ακόμη φυσική απόσταση μεταξύ μας. Σήμερα, τα άσχημα νέα του εγκλεισμού σου, έφτασαν σ’εμάς με πόνο και οργή. Ο Κορυδαλλός, όπως κάθε φυλακή στον κόσμο, είναι ένα μέρος το οποίο διέπεται από κακομεταχείριση και σκληρές συνθήκες. Η γυναικεία πτέρυγα της φυλακής φροντίζεται ακόμα λιγότερο απ’ ότι η αντρική, καθιστώντας τη έτσι σε ένα ακριβές αντίγραφο της πατριαρχικής κοινωνίας, στην οποία ζούμε. Υπερπλήρη κελιά, έλλειψη πρόσβασης σε κατάλληλο φαγητό και ελάχιστοι τηλεφωνικοί θάλαμοι που οδηγούν σε συνωστισμένες ουρές και πολύωρη αναμονή. Οι τοίχοι της φυλακής του Κορυδαλλού είναι κομμάτι του συστήματος της απομόνωσης και της εξατομίκευσης ενάντια στις οποίες μαχόμαστε μαζί εδώ και τόσο καιρό. Ένα σύστημα το οποίο ψάχνει για τα πάντα, αντίθετα από ό,τι συνέβη από τη στιγμή που τα νέα για την απαγωγή σου από την αντιτρομοκρατική έφτασαν σε εμάς, γραμμένα με τον πιο σάπιο τρόπο στα αδίστακτα ΜΜΕ. Επειδή αυτό που συνέβη είναι ένα ξεχείλισμα αλληλεγγύης. Εδώ είμαστε και εδώ θα μείνουμε. Δε θα επιτρέψουμε ούτε στο κράτος, ούτε στα MME να φυτέψουν φόβο στις σχέσεις μας. Δε θα κρυφτούμε.
Δήμητρα, Μαριάννα και Δημήτρη, σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, είμαστε όλοι και όλες στο πλευρό σας.
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στο Βερολίνο και σε άλλα μέρη του κόσμου, στεκόμαστε ενάντια στην προσπάθεια του κράτους να μας εκφοβίσει. Είμαστε εδώ, αψηφώντας έναν διεθνή μηχανισμό καταστολής. Για πολλά χρόνια τώρα, οι διεθνιστικοί αγώνες μας δέχονται επίθεση από την Ευρωπαϊκή αστυνομική δύναμη. Από την επαγγελματοποίηση της επιτήρησης και της καταπίεση των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, στις οργανωμένες μαζικές δολοφωνίες μεταναστών/στριών.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει έρευνες, οι οποίες ποσπαθούν να συλλέξουν όσο το δυνατών περισσότερες πληροφορίες για τις κινήσεις, τις επαφές και τις συμπεριφορές των αγωνιστών/στριών πού αγωνίζονται σε διαφορετικά εδάφη. Υποκινούνται υπό την πρόφαση των ερευνών για παράνομη οργάνωση. Ως εκ τούτου, προσωπικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ ατόμων αποτελούν τη μοναδική βάση για να ασκηθούν κατηγορίες συμμετοχής σε, όπως αποκαλούνται, εγκληματικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις, οι οποίες εμπίπτουν στις παραγράφους του Γερμανικού ποινικού κώδικα 129.
Πολλά χρόνια τώρα έχουμε δει Γερμανούς μπάτσους να έχουν αρχηγικούς ρόλους σε Ελλαδικά εδάφη. Παρατηρούν συντρόφους, φυτρώνουν κοριούς σε αμάξια, διεξάγουν έρευνες σπιτιών και προφανώς μοιράζονται πληροφορίες με τους ομολόγους τους στην Ελλάδα. Δεν αποτελεί έκπληξη αλλά αξίζει να σημειωθεί, ότι η ταυτότητα του Κυριάκου Ξυμυτήρη αποκαλύφθηκε αφού οι Γερμανοί μπάτσοι παρέθεσαν τα δακτυλικά του αποτυπώματα από τη βάση δεδομένων τους. Τα είχαν καταγράψει επειδή ο Κυριάκος συνελήφθει μία φορά για αφισοκόλληση στο Βερολίνο. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι παρέχουν πολλά περισσότερα απ’ ότι αυτά, εάν όχι την κάθε λεπτομέρεια που έχουν συλλέξει τα τελευταία χρόνια ακολουθώντας τη Γερμανική τους παράδοση.
Η κοινή δουλεία των ΜΜΕ και του ελληνικού κράτους έχει επικεντρωθεί στην κατασκευή μιας υποτιθέμενης οργάνωσης, η οποία έχει ως αποδεικτικά στοιχεία μόνο τις σχέσεις των συντρόφων μας. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που καταδικάζει το τί συνέβη σε αυτό το διαμέρισμα στην Αθήνα, εργαλειοποιώντας το για να εξαπλώσει φόβο στην κοινωνία, το ίδιο κράτος που επιβεβαιώνει ξανά και ξανά την υποστήριξή του προς τις πράξεις που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ. Με τον συνεχή βομβαρδισμό μαζικά κατοικημένων κτιρίων, ο οποίος όχι μόνο θέτει σε τέλος τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων αλλά και υποτάσσει ολόκληρους λαούς σε μια ζωή συνεχούς καταστροφής.
Αυτό που αποκαλείτε οργάνωστη, για εμάς είναι συντροφικότητα, φιλία, συνενοχή, αλληλεγγύη… Αυτό που αποκαλείτε τρομοκρατία, για εμάς είναι ο πολύμορφος αγώνας για απελευθέρωση.
Σε αυτόν τον πολύμορφο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μαζί σου Κυριάκο. Από αυτόν τον πολύμορφο αγώνα, θα επιδιώξουμε με όλα τα δυνατά μέσα την άμεση απελευθέρωση της Μαριάννας, της Δήμητρας και του Δημήτρη. Καλούμε όλους/ες να δείξετε την αλληλεγγύη στις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας, μέσα από διαφορετικές δράσεις και μέσα. Με τις ιδέες μας, τις καρδιές και τα χέρια μας, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους, να γράψουμε τη δικιά μας επαναστατική ιστορία.
Μέχρι να περπατήσουμε ξανά μαζί στους δρόμους, με αγάπη και οργή, μέχρι το γκρέμισμα του τελευταίου κελιού.
Κανένας/καμία μόνος/η στα χέρια του κράτους.
From Berlin to Greece – no justice no peace.
Λευτεριά στη Μαριάννα
Λευτεριά στη Δήμητρα
Λευτεριά στον Δημήτρη
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ – ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ
Συνέλευση Βερολίνου στη μνήμη του Κυριάκου Ξυμητήρη και σε αλληλεγγύη με τις αναρχικές συντρόφισσες Μαριάννα Μ., Δήμητρα Ζ. και το σύντροφο Δημήτρη.
[english]
IN MEMORY OF KYRIAKOS – SOLIDARITY WITH MARIANNA M., DIMITRA Z., DIMITRIS
On the 31st of October, in an explosion in an apartment in Athens, the anarchist comrade Kyriakos Xymitiris fell in the battle for social and class liberation. The anarchist comrade Marianna suffered severe injuries, after being treated at Evangelismos Hospital under constant police surveillance, she was transferred on Friday 15/11 to Korydallos Prison. In the aftermath of what happened on 31st October, our Anarchist comrade Dimitra, and the comrade Dimitris have been imprisoned in Athens. The anarchist comrade Marianna M., Dimitra Z. and comrade Dimitris, have been charged under the anti-terrorism law 187A: formation and membership of a terrorist organization, explosion and supply, possession and manufacture of explosives, damage to private property.Comrade Kyriakos is a part of many of us. His participation in the struggles here in Berlin left a mark in the political legacy of social and class struggles. As a comrade, as a barkeeper, bike shop worker and a very good friend. A friend that we saw growing and changing in different moments of his life, transforming struggle into daily life. Attempting to bring all those different people, moments and parts of his life together. Sometimes he succeeded very well and sometimes he failed. Always allowed for himself and for others to make mistakes. However, failure and mistakes were never a big deal. Self-reflection was a culture that was rooted to him by others but as well he tried to pass it to others.
We know Kyriakos from countless assemblies, demonstrations, interventions and actions in Berlin. For years we fought side-by-side in the defense of squats and rebellious neighborhoods, for the freedom of prisoners and in solidarity with the international resistance. Together in solidarity with the hunger strikers all over the world and together in solidarity with the armed fighters. No weather too cold to go out for postering and no assembly too long, to continue deep discussions with some beers until the early mornings. Always consistent to reclaim the streets even though it seemed impossible. In his last years of politicization in Berlin, he walked under the polestar of anarchy and having as a goal the address of the public sphere.
Kyriakos, in the last years of your life, we met you as a person who knew how to transform the militant discourse into action. How to honor and embrace every process and choice of the struggle, and treat each part, as a vital for the defense and preparation of revolutionary aspects in life. Constant evaluations, discussions, collective responsibility, political or social exchange are some elements that can describe our comrade. Political statements that often ended with a joke even if it was not the right moment, this joke would probably come later. Maybe at the evaluation round of the previous discussion because he could not find the perfect moment for his joke before. Most important is that he would be there. Even if sometimes he didn’t like it and he would prefer to be somewhere else, his commitment and discipline for the struggle did not allow him. And this was his choice, because our comrade chose the side of the revolted and the oppressed from an early stage of his life.
Comrade Kyriakos is and will remain here: in the streets, at the small or big confrontations, assemblies, occupations, discussions and collective procedures that have been claimed by us, all those years. He might have done a step towards history, among all those souls that chose to confront this terrible world. Another comrade wrote for him that maybe our comrade Kyriakos, heard all those steps of the revolted and decided to follow them inside the fire. Remember though, that one day inside this rotten world full of oppression and exploitation, we will destroy it together and all of us would know that comrade Kyriakos was always present with us.
As an assembly in the memory of our comrade, it is our political responsibility to support comrade Kyriakos on his path to history. We choose to not remain silent, even if we are still grieving and even if it is still hard and there’s a lot of fear for the future. The loss of the comrade and those who left too early, fighting for a better world, reminds us that the necessity of subversion remains alive and unchanged. The responsibility to defend militant and revolutionary memory through such conditions of grief and struggle deepens each individual exceptionally. From the first days of his death, we chose to form an assembly, be at the streets, collectivize grief and the revolutionary memory of our comrade. Against the isolation, collectively we fight with new tools to keep the comrade’s memory alive. Alive in the struggle and in our lives, even if some of us didn’t have the chance to meet him.
Keeping alive the memory of the fallen comrades is a responsibility that can break silence. The wall of silence and fear, that was built by the scumbags of the Greek anti-terror unit and the media, since the first moment the comrades who were inside the flat in Arcadias street, got identified. We won’t let the media write the history of our comrade and his struggles. His family, his comrades and friends will write together with him, his and our history.
### IN SOLIDARITY AND COMRADESHIP WITH MARIANNA
The multi-injured comrade Marianna who is since Friday morning 15/11 imprisoned at Korydallos, has to endure various and ongoing attempts of humiliation and torture by the anti-terror unit. Her finger prints were taken while our comrade was unconscious and without her consenting to that. The forced interrogation of a multi-injured person is torture, with the prosecution authorities not hesitating to carry it out, even though the hospital’s medical staff advised against it and she, through her lawyer, requested a week’s postponement.
Since Saturday 09/11 the interrogator hypocritically claimed Marianna’s arrest after her forced interrogation. On Friday morning 15.11 just one day after her second surgery in a series of surgeries and while she remained hospitalized for 15 days at the hospital of Evangelismos, she was transferred to Korydallos prison. Marianna has been treated as a prisoner since the first moment that the anti-terror arrived in her hospital room in Evagelismos on 31.10. The comrade was interrogated before the hospital discharged her. The doctors who let her get transferred one day after her last surgery are responsible. The pressure of the anti-terrorist garbage unit who work in close cooperation with the interrogator in charge of this case, resulted in the comrade being kidnapped and taken to the women’s prison of Korydallos, where there is no hospital for women and therefore no possibility to provide her with proper care for her injuries.
Prison, is not a place for any treatment of a multi-injured person, comrade Marianna M. should be in hospital. The construction of ”special medical” cells is just another vitrine of systemic power that sets up to humiliate, revenge and torture prisoners. We have not forgotten how state agencies in the past have forced interrogations on injured and medicated comrades, trying to exploit their physical and mental state, by force and by drugging them. These practices are torture and have to stop immediately. The torture exercised against our comrade is rooted in the most classic practices of Western patriarchy, which is enslaving and colonial. The stripping of subjectivity and manipulation of her body as an object, by force, is a historical practice of the white developmental patriarchy. That tries from the European states to create the myth of an external enemy, an enemy of color, with another alphabet. But it is clear that the developmental patriarchy is a current enemy throughout the West, and we see it today in the mistreatment to which our comrade is being subjected. The lack of privacy Marianna is pushed to, in a world where the morality of bodies pretends to tell us that femininity can only exist in the sacred, is a practice that seeks to demoralize her. It seeks to create guilt, shame and above all fear of other forms of outrageous patriarchal violence that could come after. But there is not only patriarchal violence in the physical, the emotional violence of not respecting the intimate space to grieve, tries to infiltrate the most intimate sphere of our companion, stripping her space of pain, and the possibility of a full feeling in such a difficult moment.For our comrade Marianna, who fights with all her heart for her life and freedom: We become the multifaceted expressions of her voice, which echo in every confrontation and will not stop until we meet again. Marianna was and is still an integral part of all of us and our struggles here in the city of Berlin. Together, we shared many fights, assemblies, procedures and beautiful smiles that we will never forget and make it possible to happen again. Her commitment and passion for the struggle is and now more than ever becomes our political responsibility and the duty we take on for her long journey. We stay in solidarity with comrade Marianna unconditionally, for now and forever. Together with her in the most beautiful and saddest moments of our struggles and lives. We hope that our anger and determination for the struggle will give strength to the comrade, to recover and continue the struggle, inside and outside the cells of democracy.
Marianna, your ideas come to us with a tenderness and conviction that lets us know that the path chosen is the right one. That in this world of rudimentary relationships, of pathetic binarisms and stereotypes that we often rejected together, the hardest revolutionary ideas are accompanied by love, understanding and plans for the future. Your struggle gives sense to our struggle.
### SOLIDARITY WITH DIMITRA AND DIMITRIS
In the aftermath of what happened on 31st October, our Anarchist comrade Dimitra, and the comrade Dimitris have been imprisoned in Athens. Without any evidence, the two comrades, were found to be in custody, constructing yet another of the many cases of persecution of relationships. It is a common practice of the state machinery and the anti-terrorist unit, that has often in the past imprisoned militants in order to spread a climate of fear towards relationships and the struggle itself, with the aim of isolating comrades and persecuting solidarity. Many of us know Dimitra for her consistent fight in this city. Her tireless commitment to her ideas. Her ability to laugh as well as to demand seriousness and respect when necessary, a combination not so common in this world. A comrade who shows us that anarchy is not transmitted only to the outside world, but that it is built in those little big things of everyday life, in the private. Willing to listen, but above all willing to ask How are we? What do we think? How do we see things? From her struggle against the infamous migration system of Europe that crystallizes in the Greek borders, her solidarity with international struggles, her uncompromising criticism of the German state, her Anarchist praxis was, is and will be part of our shared history.
Today comrade Dimitra, there is a physical distance between us. Today the sad news of your imprisonment hit us with pain and anger. Korydallos, as every prison in the world, is a place ruled by mistreatment and hard conditions. The women section of the prison is even less attended than the man one, turning it thus in a faithful copy of the patriarchal society in which we live. Overcrowded cells, lack of access to proper food, and only few phone booth leading to overcrowded queues and very long waiting times. The walls of the prison in Korydallos, are part of the system of isolation and individualization, that we fight together against for so long. A system that looks for everything contrary to what happened since the news of your kidnapping by the Greek anti-terrorist unit reached us written in the most rotten way by the unscrupulous media. Because what happened is an outpouring of solidarity. Here we are and here we stay. We will not allow the states, nor the media to implant fear in our relationships. We will not hide. Dimitra, Marianna and Dimitris, today more than ever, we are by your side.
### THE RELATION BETWEEN THE GERMAN STATE AND THE GREEK STATE
With our active solidarity in Berlin and in other parts of the world we stand against the state’s effort to intimidate us. We are here, defying an international machinery of repression. For many years now our internationalist struggles are being under attack by the European police force. From their professionalization in surveillance and oppression of social and political movements, to their organized mass-murder of migrants.
In the last years we have seen investigations that were attempts to gather as many information as possible about the movements, contacts and behaviors of people that are engaged in more than one country. They are instigated under the cover of investigations on illegal organizing. Therefore, personal or political relations between people are the sole base for getting accused in being part of so called criminal or terrorist organizations, both falling under the penal law paragraphs 129.
Many years now we see german cops taking lead roles on greek territories. They observe comrades, bug cars, execute raids and of course they share information with their greek counterparts. It is not surprising but still worth mentioning, that the identity of Kyriakos Xymitiris was revealed after german cops provided the fingerprints out of their database. They had taken them from Kyriakos because he was once caught postering in Berlin. It is almost certain that they provide much more than this, if not every personal detail they had collected in the past year following their german tradition. The joint work of the media and the Greek State has been focused on the construction of an alleged organization, which only has as evidence the personal relationships of our comrades. It is the same state that condemns what happened in this flat in Athens, instrumentalizing it to implement fear in society, the same who reaffirms time and time again its support towards the acts committed by the state of Israel. With it constant bombardment of mass inhabited buildings, which not only end the lives of thousands of people but also subjugate an entire peoples to a life of a constant destruction.
What you call organization, is for us comradeship, friendship, complicity, solidarity … What you call terrorism is for us the multifaceted struggle for social liberation.
And it is in that multifaceted struggle for social liberation, that we’ll continue finding us with you Kyriakos. It is from that multifaceted struggle, that we will seek by all possible means the immediate liberation of Marianna, Dimitra and Dimitris. We call on everyone to show solidarity to our comrades through out different actions and means. With our ideas, with our hearts and hands, we will continue to meet on the streets, to write our own revolutionary history.
Noone is free, until we all are free!
Until we walk the streets together again, with love and rage! Until every cage is empty!
From Berlin to Greece – no Justice, no Peace!
Freedom for Marianna! Freedom for Dimitra! Freedom for Dimitris!
Berlin Assembly in memory of Kyriakos Xymitiris and in solidarity with the anarchist comrades Marianna M., Dimitra Z. and comrade Dimitris.
[deutsch]
IN GEDENKEN AN KYRIAKOS – SOLIDARITÄT MIT MARIANNA M., DIMITRA Z., DIMITRIS
Am 31. Oktober 2024 ist unser anarchistischer Gefährte Kyriakos Xymitiris bei einer Explosion in einer Wohnung in Athen im Kampf für die soziale Befreiung gefallen. Unsere anarchistische Gefährtin Marianna erlitt schwere Verletzungen und wurde nach ihrer Behandlung im Evangelismos-Krankenhaus unter ständiger Polizeibewachung gestern ins Korydallos-Gefängnis verlegt. Infolge der Ereignisse vom 31. Oktober wurden unsere anarchistische Gefährtin Dimitra und der Gefährte Dimitris in Athen inhaftiert. Unsere anarchistische Gefährtin Dimitra Z. und der Gefährte Dimitris werden nach dem Anti-Terror-Gesetz 187A angeklagt: Gründung und Mitgliedschaft in einer terroristischen Vereinigung, Besitz und Herstellung von Sprengstoff, sowie Beschädigung von Privateigentum.
Gefährte Kyriakos ist ein Teil von vielen von uns. Seine Teilnahme an den Kämpfen hier in Berlin hat eine Spur im politischen Vermächtnis der sozialen und Klassenkämpfe hinterlassen. Als Gefährte, als Barkeeper, als Arbeiter im Fahrradladen und als ein sehr guter Freund. Ein Freund, den wir in verschiedenen Momenten seines Lebens wachsen und sich verändern sahen, der den Kampf ins alltägliche Leben übertrug. Er versuchte, all diese verschiedenen Menschen, Momente und Teile seines Lebens zusammen zu bringen. Manchmal gelang ihm das sehr gut und manchmal scheiterte er. Er hat es sich selbst und anderen immer erlaubt, Fehler zu machen. Aber Scheitern und Fehler machen war nie eine große Sache. Selbstreflexion war eine Kultur, die ihm von anderen mitgegeben wurde, die er aber auch versuchte, an andere weiterzugeben.
Wir kennen Kyriakos von unzähligen Versammlungen, Demonstrationen, Interventionen und Aktionen in Berlin. Jahrelang kämpften wir Seite an Seite bei der Verteidigung von besetzten Häusern und rebellischen Kiezen, für die Freiheit von Gefangenen und in Solidarität mit dem internationalen Widerstand. Gemeinsam in Solidarität mit den Hungerstreikenden auf der ganzen Welt und gemeinsam in Solidarität mit den bewaffneten Kämpfer*innen. Kein Wetter zu kalt, um auf die Straße zu gehen und kein Plenum zu lang, um bis in die frühen Morgenstunden bei ein paar Bier tiefgründige Diskussionen zu führen. Immer bereit, die Straßen zurückzuerobern, auch wenn es unmöglich schien. In seinen letzten Jahren der Politisierung in Berlin stand sein Polarstern am Himmel der Anarchie und über den öffentlichen Sphären.
Kyriakos, in den letzten Jahren deines Lebens haben wir dich als einen Menschen kennengelernt, der es verstand, den militanten Diskurs in die Tat umzusetzen. Der jeden Prozess und jede Entscheidung des Kampfes zu würdigen und anzunehmen wusste. Und jeden Teil als wesentlich für die Verteidigung und Vorbereitung der revolutionären Aspekte des Lebens behandelte. Ständige Evaluationen, Diskussionen, kollektive Verantwortung, politischer oder sozialer Austausch sind einige Elemente, die unseren Gefährten beschreiben können. Politische Erklärungen, die oft mit einem Witz endeten – und wenn es nicht der richtige Moment war, würde der Witz wahrscheinlich später kommen. Vielleicht in der Auswertungsrunde der vorangegangenen Diskussion, weil er vorher nicht den richtigen Moment finden konnte. Das Wichtigste ist, dass er dabei war. Selbst wenn es ihm manchmal nicht gefiel und er lieber woanders gewesen wäre, ließen es seine Hingabe und seine Disziplin für den Kampf nicht zu. Und das war seine Entscheidung, denn unser Gefährte hat sich schon früh in seinem Leben für die Seite der Aufständischen und Unterdrückten entschieden.
Gefährte Kyriakos ist und bleibt hier: auf den Straßen, bei den kleinen und großen Konfrontationen, Versammlungen, Besetzungen, Diskussionen und kollektiven Prozessen, zu denen wir uns all die Jahre bekannt haben. Er hat vielleicht einen Schritt in Richtung Geschichte getan, gemeinsam mit all den Seelen, die sich entschieden haben, sich dieser schrecklichen Welt entgegen zu stellen. Ein anderer Gefährte schrieb ihm, dass unser Gefährte Kyriakos vielleicht all die Schritte der Aufständischen hörte und beschloss, ihnen ins Feuer zu folgen. Vergesst jedoch nicht, dass wir eines Tages diese verrottete Welt voller Unterdrückung und Ausbeutung gemeinsam zerstören werden, und wir alle werden wissen, dass unser Gefährte Kyriakos immer bei uns war.
Als Versammlung in Gedenken an unseren Gefährten ist es unsere politische Verantwortung, unseren Gefährten Kyriakos auf seinem Weg in die Geschichte zu unterstützen. Wir werden nicht schweigen, auch wenn wir immer noch trauern und auch wenn es immer noch schwer ist und es viel Angst vor dem Kommenden gibt. Der Verlust unseres Gefährten und derjenigen, die im Kampf für eine bessere Welt zu früh gegangen sind, erinnert uns daran, dass die Notwendigkeit der Subversion lebendig und unverändert bleibt. Die Verantwortung, militantes und revolutionäres Gedenken unter solchen Bedingungen der Trauer und des Kampfes zu verteidigen, berührt jedes Individuum außergewöhnlich.
Seit den ersten Tagen nach seinem Tod haben wir beschlossen, eine Versammlung zu bilden, auf die Straße zu gehen, die Trauer und das revolutionäre Gedenken an unseren Gefährten zu kollektivieren. Gemeinsam kämpfen wir mit neuen Mitteln gegen die Isolation, um die Erinnerung an unseren Gefährten lebendig zu halten. Lebendig im Kampf und in unserem Leben, auch wenn einige von uns nicht die Gelegenheit hatten, ihn kennen zu lernen. Die Erinnerung an unsere gefallenen Gefährt*innen lebendig zu halten, ist eine Verantwortung, die das Schweigen brechen kann. Die Mauer des Schweigens und der Angst, die von den Drecksäcken der griechischen Anti-Terror-Einheit errichtet wurde, von dem Moment an, in dem unsere Gefährt*innen, die in der Wohnung in der Arkadias-Straße waren, identifiziert wurden. Wir werden nicht zulassen, dass die Medien die Geschichte unseres Gefährten und seines Kampfes schreiben. Seine Familie, wir, seine Gefährt*innen und Freund*innen werden zusammen mit ihm seine eigene Geschichte schreiben.
### IN SOLIDARITÄT UND GEFÄHRT:INNENSCHAFT MIT MARIANNA
Die mehrfach verletzte Gefährtin Marianna, die seit Freitag den 15. November 2024 in Korydallos inhaftiert ist, muss verschiedene und andauernde Erniedrigungs- und Folterversuche durch die Anti-Terror-Einheit aushalten. Während unsere Gefährtin bewusstlos war wurden ohne ihre Zustimmung ihre Fingerabdrücke genommen. Das erzwungene Verhör einer mehrfach verletzten Person ist Folter, wobei das die Staatsanwaltschaft nicht davon abhielt ein Verhör durchzuführen, obwohl das medizinische Personal des Krankenhauses davon abriet und sie über ihren Anwalt einen Aufschub von einer Woche verlangte. Am Samstag, den 09. November, nach ihrem erzwungenen Verhör, verkündete der Haftrichter scheinheilig, Marianna sei nun verhaftet. Am Freitagmorgen nur einen Tag nach der zweiten von mehreren Operationen und nachdem sie 15 Tage lang im Krankenhaus von Evangelismos stationär behandelt wurde, wurde sie in das Gefängnis von Korydallos verlegt.
Von dem ersten Moment an, in dem die Anti-Terror-Einheit am 31. Oktober in ihrem Krankenhauszimmer in Evagelismos eintraf, wurde Marianna wie eine Gefangene behandelt. Die Gefährtin wurde verhört, bevor das Krankenhaus sie entließ. Die Ärzte, die einen Tag nach der letzten Operation ihre Verlegung zuließen, sind dafür verantwortlich. Der Druck der Anti-Terror-Mülleinheit, die eng mit dem zuständigen Haftrichter zusammenarbeitet, führte dazu, dass die Gefährtin entführt und in das Frauengefängnis von Korydallos gebracht wurde, wo es kein Krankenhaus für Frauen gibt und somit keine Möglichkeit, ihre Verletzungen angemessen zu versorgen.
Ein Gefängnis ist kein Ort für die Behandlung einer mehrfach verletzten Person. Die Einrichtung „spezieller medizinischer“ Zellen ist nur eine weitere Vitrine der systemischen Macht, die darauf abzielt, Gefangene zu demütigen, sich an ihnen zu rächen und sie zu foltern. Wir haben nicht vergessen, wie Behörden in der Vergangenheit verletzte und medikamentös behandelte Gefährt*innen zu Verhören gezwungen haben, und dabei ihren physischen und psychischen Zustand ausnutzten, durch Gewalt und durch die Verabreichung von Drogen. Diese Praktiken sind Folter und müssen umgehend aufhören! Die Folter, die gegen unsere Gefährtin ausgeübt wird, hat ihre Wurzeln in den klassischsten Praktiken des westlichen Patriarchats, das versklavend und kolonial ist. Das Rauben der Subjektivität und die Objektifizierung ihres Körpers durch gewaltsame Manipulation ist eine historische Praxis des weißen Entwicklungspatriarchats. Dieses versucht von den europäischen Staaten aus, den Mythos eines äußeren Feindes zu schaffen, eines nicht-weißen Feindes/Feindes of Colour, mit einem anderen Alphabet. Aber es ist klar, dass das Entwicklungspatriarchat ein aktueller Feind im gesamten Westen ist, und wir sehen es heute in der Misshandlung, der unsere Gefährtin ausgesetzt ist.
Der Mangel an Privatsphäre, der Marianna aufgezwungen wird, in einer Welt in der die Moral der Körper behauptet, dass Weiblichkeit nur im Heiligen existieren könne, ist eine Praxis, die darauf abzielt, sie zu demoralisieren. Sie zielt darauf ab, Schuldgefühle, Scham und vor allem Angst zu erzeugen. Angst vor anderen Formen ungeheuerlicher patriarchaler Gewalt, die danach kommen könnten. Aber es gibt nicht nur patriarchale Gewalt im Physischen. Die emotionale Gewalt, den intimen Raum zum Trauern nicht zu respektieren, versucht in die intimste Sphäre unserer Gefährtin einzudringen und ihr den Raum des Schmerzes und die Möglichkeit eines vollen Gefühls in einem so schwierigen Moment zu nehmen.
Für unsere Gefährtin Marianna, die mit ganzem Herzen um ihr Leben und ihre Freiheit kämpft: Wir werden zu den vielfältigen Ausdrucksformen ihrer Stimme, die in jeder Konfrontation widerhallen und nicht aufhören wird, bis wir uns wiedersehen. Marianna war und ist ein integraler Bestandteil von uns allen und unseren Kämpfen hier in Berlin. Gemeinsam haben wir viele Kämpfe, Versammlungen, Prozesse und wunderschöne Lächeln geteilt, die wir nie vergessen werden und die es möglich machen, sie weiterzuführen. Ihre Hingabe und ihre Liebe für den Kampf sind und werden — jetzt mehr denn je — unsere Verantwortung und unsere Pflicht, die wir für ihre lange Reise übernehmen. Wir bleiben mit der Gefährtin Marianna bedingungslos solidarisch, jetzt und für immer. Gemeinsam mit ihr in den schönsten und traurigsten Momenten unseres Kampfes und Lebens. Wir hoffen, dass unsere Wut und unsere Entschlossenheit für den Kampf unserer Gefährtin Marianna Kraft geben werden, sich zu erholen und den Kampf fortzusetzen, innerhalb und außerhalb der Zellen der Demokratie.Marianna, deine Ideen erreichen uns mit einer Zärtlichkeit und Überzeugung, die uns wissen lassen, dass der gewählte Weg der richtige ist. Dass in dieser Welt der rudimentären Beziehungen, der erbärmlichen Binaritäten und Stereotypen, die wir oft gemeinsam abgelehnt haben, die schwersten revolutionären Ideen von Liebe, Verständnis und Zukunftsplänen begleitet werden. Dein Kampf gibt unserem Kampf einen Sinn.
### IN SOLIDARITÄT MIT DIMITRA UND DIMITRIS
Infolge der Ereignisse vom 31. Oktober wurden unsere anarchistische Gefährtin und Genossin Dimitra und der Gefährte Dimitris in Athen inhaftiert. Ohne jegliche Beweise wurden die beiden Gefährt*innen in Gewahrsam genommen, und somit ein weiterer der vielen Fälle von Verfolgung von Beziehungen konstruiert. Dies ist eine gängige Praxis des Staatsapparates und der Anti-Terror-Einheit, die in der Vergangenheit oft Militante inhaftiert hat, um ein Klima der Angst vor Beziehungen und dem Kampf selbst zu verbreiten, mit dem Ziel, Gefährt*innen zu isolieren und Solidarität zu verfolgen.
Viele von uns kennen Dimitra für ihren kontinuierlichen Kampf in dieser Stadt. Ihre unermüdliche Hinagbe für ihre Ideen. Ihre Fähigkeit zu lachen, aber auch Ernsthaftigkeit und Respekt einzufordern, wenn es nötig ist – eine Kombination, die in dieser Welt nicht so häufig vorkommt. Eine Gefährtin, die uns zeigt, dass Anarchie nicht nur nach außen getragen wird, sondern in den kleinen großen Dingen des Alltags, im Privaten, gelebt wird. Die bereit ist, zuzuhören, aber vor allem bereit ist, zu fragen: Wie geht es uns? Was denken wir? Wie sehen wir die Dinge? Von ihrem Kampf gegen das berüchtigte Migrationssystem Europas, das sich an den griechischen Grenzen herauskristallisiert, über ihre Solidarität mit internationalen Kämpfen bis hin zu ihrer kompromisslosen Kritik am deutschen Staat, war, ist und wird ihre anarchistische Praxis Teil unserer gemeinsamen Geschichte sein.
Heute, Gefährtin Dimitra, besteht eine physische Distanz zwischen uns. Heute hat uns die traurige Nachricht von deiner Inhaftierung mit Schmerz und Wut getroffen. Korydallos ist, wie jedes Gefängnis auf der Welt, ein Ort der Misshandlung und der schlechten Bedingungen. Der Frauentrakt des Gefängnisses ist noch weniger besucht als der Männertrakt, so dass er ein getreues Abbild der patriarchalen Gesellschaft ist, in der wir leben. Überfüllte Zellen, kein Zugang zu angemessenem Essen und nur wenige Telefonzellen führen zu überfüllten Warteschlangen und sehr langen Wartezeiten. Die Mauern des Gefängnisses in Korydallos sind Teil des Systems der Isolation und Individualisierung, gegen das wir schon so lange gemeinsam kämpfen. Ein System, das nach allem sucht, was im Gegensatz zu dem steht, was passiert ist, seit uns die Nachricht von eurer Entführung durch die griechische Anti-Terror-Einheit erreichte, die von den skrupellosen Medien auf die übelste Art und Weise geschrieben wurde. Denn was geschehen ist, ist ein Ausbruch von Solidarität. Hier sind wir und hier bleiben wir. Wir werden weder den Staaten noch den Medien erlauben, Angst in unsere Beziehungen einzupflanzen. Wir werden uns nicht verstecken. Dimitra, Marianna und Dimitris, wir sind an eurer Seite, heute mehr denn je.
### DIE BEZIEHUNG ZWISCHEN DEM DEUTSCHEN UND DEM GRIECHISCHEN STAAT
Mit unserer aktiven Solidarität in Berlin und in anderen Teilen der Welt wehren wir uns gegen den Versuch des Staates, uns einzuschüchtern. Wir sind hier und trotzen einer internationalen Maschinerie der Repression. Seit vielen Jahren werden unsere internationalistischen Kämpfe von den europäischen Polizeibehörden angegriffen. Von ihrer Professionalisierung der Überwachung und Unterdrückung sozialer und politischer Bewegungen bis hin zum organisierten Massenmord an Migrant*innen.
In den letzten Jahren haben wir Ermittlungen erlebt, die darauf abzielten, so viele Informationen wie möglich über die Bewegungen, Kontakte und Verhaltensweisen von Menschen zu sammeln, die in mehr als einem Land aktiv sind. Sie werden unter dem Deckmantel von Ermittlungen zu illegaler Organisierung eingeleitet. Persönliche oder politische Beziehungen zwischen Personen sind die einzige Grundlage für die Beschuldigung, Teil einer sogenannten kriminellen oder terroristischen Vereinigung zu sein, die beide unter den Paragraphen 129 fallen. Seit vielen Jahren sehen wir deutsche Cops, die auf griechischem Gebiet eine führende Rolle spielen. Sie beobachten Gefährt*innen, verwanzen Autos, führen Razzien durch und tauschen natürlich Informationen mit den griechischen Cops aus.
Es ist nicht überraschend, aber dennoch erwähnenswert, dass die Identität von Kyriakos Xymitiris aufgedeckt wurde, nachdem deutsche Cops die Fingerabdrücke aus ihrer Datenbank zur Verfügung gestellt hatten. Sie hatten die Fingerabdrücke von Kyriakos genommen, weil er einmal beim Plakatieren in Berlin erwischt worden war. Es ist fast sicher, dass sie noch viel mehr als das zur Verfügung stellen, wenn nicht sogar alle persönlichen Details, die sie im vergangenen Jahr nach deutscher Tradition gesammelt hatten.
Die gemeinsame Arbeit der Medien und des griechischen Staates hat sich auf die Konstruktion einer angeblichen Organisation konzentriert, die lediglich die persönlichen Beziehungen unserer Gefährt*innen als Grundlage hat. Es ist derselbe Staat, der die Geschehnisse in dieser Wohnung in Athen verurteilt und sie instrumentalisiert, um Angst in der Gesellschaft zu verbreiten. Derselbe, der seine Unterstützung für die vom Staat Israel begangenen Taten verbirgt. Mit dessen ständigen Bombardierungen von Wohnhäusern, die nicht nur Tausenden von Menschen das Leben kosten, sondern auch ein ganzes Volk zu einem Leben in ständiger Zerstörung zwingen.
Was ihr Organisation nennt, ist für uns Gefährt*innenschaft, Freund*innenschaft, Kompliz*innenschaft, Solidarität … Was ihr Terrorismus nennt, ist für uns der vielseitige Kampf für die soziale Befreiung.
Und es ist dieser vielseitige Kampf für die soziale Befreiung, in dem wir uns mit dir, Kyriakos, wiederfinden werden. In diesem vielseitigen Kampf werden wir mit allen uns möglichen Mitteln für die sofortige Befreiung von Marianna, Dimitra und Dimitris kämpfen. Wir rufen alle auf, sich mit unseren Gefährt*innen durch verschiedene Mittel und Aktionen zu solidarisieren. Mit unseren Ideen, mit unseren Herzen und Händen werden wir uns weiterhin auf den Straßen treffen, um unsere eigene revolutionäre Geschichte zu schreiben.
Niemand ist frei, solange wir nicht alle frei sind!Until we walk together again, with love and rage!From Berlin to Greece – no Justice, no Peace!
Freiheit für Marianna! Freiheit für Dimitra! Freiheit für Dimitris!
Berlin Assembly in memory of Kyriakos Xymitiris and in solidarity with the anarchist comrades Marianna M., Dimitra Z. and comrade Dimitris.