https://athens.indymedia.org/post/1633892/
από Σύμπραξη για την επαναστατική αλληλεγγύη
30/01/2025 1:19 πμ.
Πολιτική επιστολή του καταζητούμενου συντρόφου Burkhard Garweg που κατηγορείται απο κοινού με την Daniela Klette και τον Ernst-Volker Staub για απαλλοτριώσεις τραπεζών και χρηματαποστολών μετά τη διάλυση της RAF.
Χαιρετισμούς από την παρανομία
στην οικογένεια, στους φίλους, στους συντρόφους, στους συμμάχους, στους κατοίκους των τροχόσπιτων1. Σε όλους όσους θέλουν να ασχοληθούν με τη δική μου και τη δική μας άποψη. Νόμιμοι, παράνομοι, οτιδήποτε2. Στις 26 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους (2024), η Daniela Klette συνελήφθη στο Βερολίνο. Δημοσιογράφοι που υπηρετούν πρόθυμα ως μυστικοί αστυνομικοί – και βοήθησαν να προστεθεί στην φαρέτρα του όλο και πιο αυταρχικό κράτους, η κρατική και κοινωνική κοινότητα των ερευνητών και των πληροφοριοδοτών – χρησιμοποίησαν την τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης για να εντοπίσουν εικόνες της Daniela στο διαδίκτυο. Η ιστορική αξία αυτών των podcast-δημοσιογραφικών πληροφοριοδοτών ορίζεται από το γεγονός, ότι παρείχαν την κατάλληλη στιγμή, την απόδειξη της δήθεν αναγκαιότητας βιομετρικού ελέγχου -μέσω της αναγνώρισης προσώπου- που τόσο πολύ το κράτος χρειάζεται για την μεταρρύθμιση του σε ένα ολοκληρωτικό κράτος ελέγχου.
Εξαπάτηση του κοινού
Έκτοτε, το επακόλουθο κατασταλτικό ανθρωποκυνηγητό εναντίον του Volker Staub και εμού χαρακτηρίζεται από ψέματα και τρομοϋστερία. Η αστυνομία και τα αστικά μέσα ενημέρωσης λένε ότι είμαστε βίαιοι εγκληματίες ή τρομοκράτες που δεν θα δίσταζαν να σκοτώσουν για το χρήμα. Το σπίτι όπου έμενε η Daniela εκκενώθηκε, όπως και τα γειτονικά σπίτια, λόγω δήθεν επικίνδυνων εκρηκτικών. Ελήφθησαν μέτρα για την αναστάτωση του πληθυσμού με βάση το ανθρωποκυνηγητό που ξέσπασε εναντίον μας και άρχισαν επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου. Σήμερα είναι γνωστό ότι μία χειροβομβίδα και ένα αντιαρματικό που βρέθηκαν ήταν ομοιώματα. Η αστυνομία το γνώριζε αυτό από την πρώτη στιγμή. Όλη αυτή η πολυήμερη δράση ήταν μια επιχείρηση εξαπάτησης και χειραγώγησης του κοινού.
Η συνεχής προπαγάνδιση της βιαιότητάς και της επικινδυνότητάς μας, οι πολεμικού τύπου έρευνες σε σπίτια και τροχόσπιτα, τα θωρακισμένα οχήματα και οι οπλισμένοι με MP αστυνομικοί σαν να είχε ξεσπάσει πόλεμος, οι έλεγχοι και οι συλλήψεις με τις μεθοδευμένα σκηνογραφημένες εικόνες, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της αναγκαιότητας της στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας και μια σκηνοθεσία για την παρότρυνση του πληθυσμού σε κυνήγι κεφαλών.
Πάνω απ’ όλα όμως, δημιουργώντας μια εικόνα βίαιων εγκληματιών, στοχεύουν στην αποπολιτικοποίηση και την καταδίκη της ιστορίας της αντίστασης από τα κάτω – της ιστορικής συμβολής μας στο ζήτημα της απελευθέρωσης από τις βίαιες σχέσεις του καπιταλισμού, η οποία προέκυψε από την αντίσταση του κινήματος του 1968 και συνδέθηκε με τους παγκόσμιους επαναστατικούς και αντιαποικιακούς αγώνες.
Πριν από 26 χρόνια, το αντάρτικο πόλης της RAF έληξε. Ωστόσο, για εμάς, που διωχθήκαμε ως αγωνιστές της RAF, η ζωή στην παρανομία δεν τελείωσε: η εικόνα που επιχειρείται να δημιουργηθεί για εμάς περιγράφει μια βίαια συμμορία ληστών3 που είναι επικίνδυνη για το ευρύ κοινό και είναι επίσης διατεθειμένη να σκοτώσει -μόνο και μόνο- για χρήματα. Για εμάς, ωστόσο, αποκλείεται να χρησιμοποιήσουμε δολοφονική ή σωματική βία εναντίον ανθρώπων για χρήματα. Κάθε τραυματισμός των υπαλλήλων των ταμείων ή των χρηματαποστολέων είναι λυπηρός, και δεν υπάρχει λόγος να πιστέψετε οτιδήποτε από όσα λέει η αστυνομία ή οι δικαστικοί μηχανισμοί, επειδή παρακινούνται από την επιθυμία να απονομιμοποιήσουν τον αντίλογο της βάσης και να δημιουργήσουν ένα κλίμα στο οποίο η κρατική βία και η καταστολή φαίνονται δικαιολογημένες.
”Η βία είναι το θεμέλιο της αστικής κοινωνίας: στη μιζέρια του σωφρονιστικού της συστήματος, στα γκέτο κάτω από την καθημερινή αστική ζωή, στη στρατιωτικοποίηση της εσωτερικής ασφάλειας, στη σχέση εκμετάλλευση.”
Peter Brückner-1976
Η κρατική βία πλήττει πολλούς -τους φτωχούς, τους εκμεταλλευόμενους, τους περιθωριοποιημένους. Στρέφεται εναντίον όσων διαμαρτύρονται ή αμύνονται ενάντια σε αυτή την κανονικότητα πραγμάτων και δεν την αποδέχονται ως δεδομένη. Πρόκειται για εκείνους που διαδηλώνουν κατά της γενοκτονίας στη Γάζα και ενάντια σε μια γερμανική κυβέρνηση που προμηθεύει τα όπλα γι’ αυτήν, και ως εκ τούτου εκτίθενται σε ένα αυταρχικό και βίαιο συνονθύλευμα αστυνομικών γκλομπ, φυλακίσεων, απειλών από τη δικαιοσύνη, απειλών απέλασης, απώλειας της εργασίας και παρακολούθησεων από τις μυστικές υπηρεσίες. Πρόκειται και για εκείνους, των οποίων οι διαδηλώσεις απαγορεύονται εντελώς. Εκείνους που καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια και ξυλοκοπούνται από την αστυνομική βία. Αυτούς που έχουν κάτι να πουν σε εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη και τους απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα, ή καλλιτέχνες, συγγραφείς και ακαδημαϊκούς από όλο τον κόσμο, των οποίων οι εκθέσεις, οι διαλέξεις ή οι εκδηλώσεις ακυρώνονται επειδή έχουν τη ”λάθος” άποψη. Είναι οι Εβραίοι ακτιβιστές που στιγματίζονται ως αντισημίτες επειδή δεν εκπροσωπούν τη γερμανική raison d’ état και γι’ αυτό κακοποιούνται από τους κυβερνώντες.
Είναι αυτοί που οργανώθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στην καταστροφή κάθε ζωής σε αυτόν τον πλανήτη από τον καπιταλισμό και ανακηρύσσονται τρομοκράτες ή φυλακίζονται γι’ αυτό. Είναι αυτοί που εκδιώκονται από τα χωριά τους επειδή οι εταιρείες ενέργειας, θέλουν να βγάλουν κέρδη από τα ορυκτά καύσιμα που βρίσκονται στους τόπους τους. Είναι αυτοί που αντιτίθενται σε αυτή την υπερεκμετάλλευση του καπιταλισμού και την κλιματική καταστροφή που την συνοδεύει. Είναι εκείνοι που αντιστέκονται τους εκσκαφείς των εταιρειών και γι’ αυτό καταστέλλονται βίαια. Είναι εκείνοι στον Νότο που σήμερα, ως αποτέλεσμα, αναγκάζονται να φύγουν κατά εκατομμύρια, επειδή το καπιταλιστικό σύστημα επιβάλλει με το αστυνομικό γκλοπ, τα κέρδη των εταιρειών στις μητροπόλεις, καθιστώντας ολόκληρες περιοχές του κόσμου κατεστραμμένες και ακατοίκητες. Είναι εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι το κράτος αντιμετώπισε τον κορωνοϊό ως ευκαιρία ώστε να προωθήσει τη διαμόρφωση του αυταρχισμού, και καταστέλλονται γι’ αυτό.
Είναι αυτοί που αγωνίζονται στο αντιφασιστικό κίνημα ενάντια στον φασισμό και τους ναζί και γι’ αυτό βρίσκονται -υπό τις απειλές της αστυνομίας και της δικαιοσύνης- στην παρανομία ή κλεισμένοι στις φυλακές. Είναι οι σύντροφοι που οργανώνονται ενάντια στην καταπίεση των Κούρδων, που αντιτίθενται στην παράνοια που προκύπτει από τους πολέμους των δυτικών κρατών, του ισλαμικού κράτους, και που υπερασπίζονται την απελευθέρωση των πατριαρχικών δομών και τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό στο Κουρδιστάν και διώκονται ως μέλη του PKK από τη γερμανική δικαιοσύνη και κλείνονται για χρόνια στις φυλακές.
Είναι αυτοί που στο όνομα της Κ.Ο.Μ.Ι.Τ.Ε.Ε. φέρονται να αντιτάχθηκαν στον μιλιταρισμό και στο ρατσιστικό καθεστώς των απελάσεων. Διώκονται και εκτοπίζονται σε εξορία από τη δικαιοσύνη για σχεδόν 30 χρόνια.
Είναι οι δομές που εκκενώθηκαν στο Βερολίνο τα τελευταία χρόνια: Syndikat, Liebig 34, Meuterei, Potse-Drugstore, Köpi Wagenplatz. Αστυνομική τρομοκρατία και εκτοπισμός για το κέρδος των εγκληματιών επενδυτών και ενάντια στην ουτοπία της συλλογικής και αλληλέγγυας διαβίωσης. Αυτοί που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν το ενοίκιο του διαμερίσματός τους είναι αυτοί που καταστέλλονται από την αστυνομία. Αυτοί που διώκονται καθημερινά επειδή πρέπει να ζήσουν σε σκηνές ή κάτω από γέφυρες περιτριγυρισμένοι από πλούτου. Είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι έχουν κάθε ηθικό δικαίωμα στον κόσμο, σε εποχές που οι μάζες δεν μπορούν πλέον να αντέξουν τα ενοίκια, να οικειοποιηθούν απλά τα σπίτια κάνοντας καταλήψεις και να μην αποδέχονται πλέον τον νόμο της ιδιοκτησίας των λίγων -αλλά καταλήγουν στους μύλους της αστυνομίας και της δικαιοσύνης γι’ αυτό. Είναι οι μάζες που βρίσκονται σε επισφαλή απασχόληση. Αυτοί που πρέπει να πουλήσουν την εργασία τους φτηνά. Αυτοί που πιέζονται από το πρωί ως το βράδυ και των οποίων οι μισθοί μόλις και μετά βίας αρκούν για να ζήσουν στο τέλος.
Είναι αυτοί που κλείνονται στην απομόνωση, στις φυλακές ή στα κλειστά ψυχιατρεία, παρόλο που η απομόνωση είναι διεθνώς παράνομη ως λευκό βασανιστήριο.
Είναι εκείνοι που απειλούνται καθημερινά από τον ρατσισμό της γερμανικής αστυνομίας ή ο Oury Jalloh, ο οποίος κάηκε ζωντανός στο αστυνομικό τμήμα του Dessau, με χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια και χωρίς την παραμικρή δυνατότητα κίνησης, επειδή ήταν μαύρος. Είναι ο απελπισμένος έφηβος πρόσφυγας Mouhamed Dramé, ο οποίος πέθανε χτυπημένος από ένα πολυβόλο μέσα σε μια βροχή από σφαίρες της αστυνομίας του Ντόρτμουντ, και ο οποίος δεν αποτέλεσε ούτε δευτερόλεπτο κίνδυνο για τους δολοφόνους του. Ο 16χρονος, άοπλος έφηβος Χαλίμ Ντενέρ, ο οποίος δολοφονήθηκε από αστυνομικό που τον πυροβόλησε πισώπλατα επειδή είχε κολλήσει αφίσα υπέρ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Οι άνθρωποι εκείνοι που δολοφονήθηκαν από την NSU επειδή προέρχονταν από οικογένειες μεταναστών -με τους δολοφόνους τους να παραμένουν για χρόνια ανενόχλητοι, ελεύθεροι από κρατικές διώξεις και με αποδεδειγμένες διασυνδέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες.
Είναι αυτοί που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν λόγω πολέμων, κλιματικής καταστροφής και φτώχειας και που πνίγονται κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο, απορρίπτονται στα σύνορα της Γερμανίας και της ΕΕ ή καταλήγουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προς απέλαση.
Είναι οι χιλιάδες στην πρώην Γιουγκοσλαβία των οποίων οι ζωές σβήστηκαν από τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ, που μετέφερε και διέταξε η γερμανική κυβέρνηση με την καταχρηστική πολεμική κραυγή ”Ποτέ ξανά Άουσβιτς”. Είναι οι 141 άνθρωποι που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τις βόμβες του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν -με εντολή του Γερμανού στρατιώτη της Bundeswehr, Klein, ο οποίος έδωσε τη διαταγή παρόλο που είχε προηγουμένως ενημερωθεί από τον αμερικανικό στρατό ότι οι 141 άνθρωποι ήταν άμαχοι, και ο οποίος προήχθη σε στρατηγό από τη γερμανική κυβέρνηση γι’ αυτό.
Είναι οι δεκάδες χιλιάδες ή και περισσότεροι που δεν αντέχουν πια όλα αυτά, που καταφεύγουν στην εξάρτηση από τα σκληρά ναρκωτικά ή προτιμούν να βάλουν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους.
Είναι όλοι εκείνοι που αντιτίθενται στον πόλεμο, που αντιτίθενται στη φασιστικοποίηση και τη στρατιωτικοποίηση της καπιταλιστικής κανονικότητας. Όσοι δεν θέλουν να τα αποδεχτούν απλώς όλα αυτά. Αυτοί που αντιστέκονται. Αυτοί που δεν παραιτούνται, αλλά ορθώνουν το ανάστημά τους για έναν κόσμο απελευθερωμένο από κάθε κυριαρχία, χωρίς μια κορυφή και έναν πάτο και χωρίς τη βία της αστυνομίας και του στρατού, που την προστατεύουν. Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που μπορούν να τραγουδήσουν ένα τραγούδι για τις πραγματικές συνθήκες βίας στο καπιταλιστικό σύστημα.
Ωστόσο, είναι εκείνοι οι απολογητές του καπιταλισμού που έχουν ένα κοινό συμφέρον: την μη ύπαρξη εναλλακτικής στον καπιταλισμό. Τους αρέσει ιδιαίτερα να μιλούν για την υποτιθέμενη βία εκείνων που επαναστατούν όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο, των οποίων η θλίψη και ο θυμός γίνεται συλλογική αντίσταση. Ωστόσο, δεν μιλούν σχεδόν ποτέ για τη δική τους βία-τη δομική και βάναυση βία του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η βία είναι που πρέπει να συζητηθεί.
Δομική βία του καπιταλισμού-επαναστατική αυτοάμυνα-απελευθέρωση
Ως μέρος της επαναστατικής αριστεράς, ήμασταν-και είμαστε ακόμη-πεπεισμένοι ότι ένα σύστημα που βασίζεται στη βία δεν έχει καμία νομιμοποίηση και ότι η απελευθερωτική του υπέρβαση μπορεί να επιτευχθεί. Απεχθανόμαστε κάθε μορφή βίας και επιθυμούμε έναν κόσμο που δεν θα βασίζεται στη βία, το θάνατο και τη δυστυχία. Ξεκινήσαμε κάποτε να συμβάλουμε στο να τερματιστεί η βία του καπιταλισμού, η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, η εκμετάλλευση, ο μιλιταρισμός και ο πόλεμος και να μετατραπεί σε μια διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα. Ήμασταν μέρος όλων εκείνων που επαναστάτησαν στην ιστορία των αγώνων για την ανθρώπινη χειραφέτηση, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Ξεκινήσαμε από την εξής παραδοχή: όποιος θέτει το ζήτημα μιας μη βίαιης κοινωνίας που δεν είναι προσηλωμένη στο κέρδος των λίγων, στη διαίρεση των ανθρώπων σε μαύρους και λευκούς, πλούσιους και φτωχούς ή άνδρες και γυναίκες, πρέπει αναπόφευκτα κάποια στιγμή να έρθει αντιμέτωπος με το ζήτημα της δομικής βίας του συστήματος, του επαναστατικού αντικινήματος και της επαναστατικής αυτοάμυνας.
Η πολεμική στάση του κρατικού μηχανισμού ασφαλείας εναντίον μας στο πλαίσιο της κρίσης
Η πολεμική στάση εναντίον μας λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της παρούσας κοινωνικής εξέλιξης, στην οποία επικαιροποιείται το ζήτημα του αντικαπιταλιστικού εναλλακτικού συστήματος. Ως εκ τούτου, κάθε σκέψη και κάθε ιστορία αντίθεσης από τα κάτω στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό περιβάλλον πρέπει να απαξιωθεί. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει περιέλθει σε μια συνολική και πολυεπίπεδη κρίση. Οι δυνατότητες ανάπτυξής του, οι οποίες είναι υπαρξιακά αναγκαίες για τον καπιταλισμό, φτάνουν όλο και περισσότερο στα όριά τους. Οι συνέπειες είναι οι εξής, και θα συνεχίσουν να αυξάνονται σημαντικά: φτώχεια, μαζικές απολύσεις από επιχειρήσεις και διάλυση του κράτους πρόνοιας.
Την κρίση δεν την πληρώνουν οι δέκα χιλιάδες που βρίσκονται από πάνω, αλλά οι από τα κάτω: οι ηλικιωμένοι, των οποίων οι συντάξεις δεν αρκούν για να ζήσουν, όσοι εξαρτώνται από τα κρατικά κοινωνικά επιδόματα, για τους οποίους οι αυξανόμενες τιμές των τροφίμων γίνονται υπαρξιακό πρόβλημα. Όσοι δεν θα μπορούν πλέον να πληρώνουν τα σπίτια τους, όσοι χρειάζονται ακόμη πιο επισφαλείς θέσεις εργασίας για να επιβιώσουν, οι άνεργοι, οι οποίοι θα πειθαρχούν σε κάθε νέα αυστηροποίηση του συστήματος του ΟΑΕΔ, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι νέοι (ιδίως στις φτωχότερες συνοικίες της πόλης) και όσοι αναγκάζονται να ζουν στο δρόμο. Ή όσοι πλήττονται από τη βία και πολλοί άλλοι, των οποίων οι χώροι όπου είχαν λάβει στήριξη ή μπορούσαν να συναντηθούν, κλείνουν.
Οι πολιτικοί και η αστυνομία αρέσκονται να μιλούν για τις φυλές των μεταναστών σαν να είναι το πρόβλημα της κοινωνίας. Ωστόσο, δεν μιλούν ποτέ για τις φατρίες των Hohenzollern ή των Quants, παρόλο που εκπροσωπούν την τρέλα του καπιταλισμού με τον τεράστιο πλούτο τους και τη διανομή του και είναι εν μέρει υπεύθυνοι για αυτή την παράνοια. Παγκοσμίως, οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι κατέχουν τόσο πλούτο όσο τα 3,5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι μαζί.
Φόβος, πίεση και πειθαρχία για υπακοή – ταξική δικαιοσύνη
Η δικαιοσύνη καταδικάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της αυταρχικής κρατικής αντίδρασης στην κρίση: οι φτωχοί φουκαράδες καταλήγουν επίσης ”ευχαρίστως” κατά καιρούς στη φυλακή επειδή υποτίθεται ή πραγματικά θέλουν να πάρουν μέρος από την πίτα. Καταδικάζονται δικαστικά όσοι υποτίθεται ή όντως παίρνουν ”άδικα” μερικά ευρώ από τον ΟΑΕΔ ή όσοι φωνάζουν το ”λάθος” σύνθημα σε διαδηλώσεις προς όφελος των κυβερνώντων. Ωστόσο, οι πλούσιοι και ισχυροί, όπως οι καπιταλιστές, οι δισεκατομμυριούχοι και οι πολιτικοί που εμπλέκονται στην υπόθεση cum-ex και έχουν βγάλει εκατομμύρια από τις ιστοσελίδες τους, δεν καταδικάζονται.
Το αυταρχικό κράτος της κρίσης δίνει προτεραιότητα στην εσωτερική στρατιωτικοποίηση -τον εξοπλισμό της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών -καθώς και στην γενικευμένη στρατιωτικοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι τεράστια χρηματικά ποσά εισρέουν στην αστυνομία, τον στρατό, την βιομηχανία όπλων και τους πολέμους. Αντίθετα, όλο και λιγότερα φτάνουν σε όσους πλήττονται από τη φτώχεια ή από κάθε είδους ανάγκη -μια γιγαντιαία διαδικασία αναδιανομής από κάτω προς τα πάνω. Η διαχείριση της κρίσης από τους κυβερνώντες αποσκοπεί στην αναζωογόνηση της ”εθνικής ταυτότητας” και στο ”σφίξιμο του ζωναριού” για τις μάζες. Έτσι το αποκαλούν όταν μιλούν για φτωχοποίηση και κοινωνική διάβρωση ως συνέπειες της πολιτικής της κυριαρχίας τους και για αποδεκατισμό του δικαιώματος στο άσυλο μέχρι να μην απομείνει σχεδόν τίποτα από αυτό ή να έχουν δικαίωμα να ζουν στη μητρόπολη μόνο όσοι είναι εκμεταλλεύσιμοι για το κεφάλαιο.
Δύο μαχαιρώματα -αυτά στο Σόλινγκεν και στο Μανχάιμ- ήταν αρκετά για μια ολοκληρωμένη αναβάθμιση της αστυνομίας, συνοριακούς ελέγχους, περαιτέρω βήματα στη διαδικασία κατάργησης του δικαιώματος ασύλου και μαζικές απελάσεις. Οι 360 γυναικοκτονίες το 2023, από την άλλη πλευρά, δεν κινητοποίησαν τους κυβερνώντες να κάνουν τίποτα. Σήμερα, ο μουσουλμανικός πληθυσμός και οι πρόσφυγες είναι εχθρικές εικόνες που επιθυμούνται και κατασκευάζονται από τα πάνω, για μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία μιας ”εθνικής ταυτότητας”. Ισχυριζόμενοι ότι αυτοί είναι η αιτία των προβλημάτων, οι κυβερνώντες διαιρούν και διοχετεύουν τη δυσαρέσκεια εντός πλατιών τμημάτων του πληθυσμού και αποκρύπτουν το γεγονός ότι οι ίδιοι και ο καπιταλισμός είναι η αιτία των βασικών προβλημάτων.
Τα εχθρικά στερεότυπα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να στηρίξουν αυταρχικές, κατασταλτικές πολιτικές και να κατασκευάσουν μια ευρεία συναίνεση. Αυτό λειτουργεί ιδιαίτερα καλά σε περιόδους που απουσιάζει μια σχετική κοινωνική επαναστατική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Η συναίνεση της νεοφασιστικής δεξιάς και ολόκληρου του αστικού φάσματος είναι προφανής. Τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας: η οικολογική καταστροφή, ο εθνικισμός, ο πόλεμος και η φτώχεια δεν μπορούν, αντικειμενικά , να επιλυθούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ο αντιφασισμός οφείλει να είναι αντικαπιταλιστικός, αλλιώς παραμένει αναποτελεσματικός.
Η άνοδος της ριζοσπαστικής δεξιάς σε όλη την Ευρώπη είναι έκφραση της συνεχιζόμενης και αυξανόμενης κρίσης του καπιταλισμού, και τα δεξιά κόμματα που ενσωματώνονται στις άρχουσες ελίτ σε όλο και περισσότερες χώρες της ΕΕ -Ιταλία, Ολλανδία, Αυστρία, Γαλλία, κτλ- συσπειρώνουν πίσω τους ένα τμήμα, εκείνων που έχουν μείνει πίσω ή που φοβούνται την κοινωνική παρακμή, με πλασματικές λύσεις που δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τον καπιταλισμό. Οι ευρωπαϊκές ελίτ και τα δεξιά κόμματα έχουν εδώ και καιρό στο πρόγραμμά τους την ίδια λύση για την κρίση: ένα αυταρχικό κράτος ενάντια στους ανυπάκοους, διάλυση κάθε δομής πρόνοιας, μαζικός εξοπλισμός και αύξηση της δυνατότητας διεξαγωγής πολέμου, εξοπλισμός της αστυνομίας και επέκταση των εξουσιών της, καθώς και έλεγχος της κοινωνίας από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, εθνικισμός, στοχοποίηση των μεταναστών ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και μαζικές απελάσεις.
Όλα τα κόμματα της νεοφασιστικής δεξιάς και του λεγόμενου κέντρου στη Γερμανία -από το AFD μέχρι τους Πράσινους- συμφωνούν σε αυτό. Είναι αυταπάτη να ελπίζει κανείς ότι ο ρατσισμός και το όραμα της ”γερμανικής λαϊκής κοινότητας” της νεοφασιστικής δεξιάς μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά με ρατσισμό και με τα ίδια οράματα του αστικού κράτους. Τα οράματα του AFD και άλλων ευρωπαϊκών δεξιών κομμάτων αποτελούν εδώ και καιρό τη συναίνεση των κυβερνώντων και σηματοδοτούν την πορεία τους στο μέλλον.
Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα -η οικολογική καταστροφή, ο πόλεμος και η φτώχεια- δεν μπορούν, αντικειμενικά , να επιλυθούν μέσα στον καπιταλισμό. Η συνολική κρίση του παρόντος είναι ο καταλύτης για όλα αυτά και οδηγεί τον κόσμο προς μια πιθανή στρατιωτική, πυρηνική και κλιματική άβυσσο. Η λύση μπορεί να αναζητηθεί μόνο σε μια αντικαπιταλιστική και απαλλαγμένη από την κυριαρχία οργάνωση της ζωής, απαλλαγμένη από τον καταναγκασμό της ανάπτυξης που ενυπάρχει στον καπιταλισμό. Από αυτή την σκοπιά, η ριζοσπαστικοποίηση του κράτους και της κοινωνίας που αναδύεται με την κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την αναζήτηση τρόπων για την εξεύρεση ενός εναλλακτικού συστήματος. Το κοινωνικό ζήτημα, η αντίσταση στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, η αντίσταση στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη που προκύπτει από τον καπιταλισμό και η οργάνωση του αλληλέγγυου διεθνισμού σηματοδοτούν αναγκαστικά αυτόν τον δρόμο.
Στη μάχη της Δύσης ενάντια στην απειλή να χάσει την παγκόσμια ηγεμονία της, οι εξουσιαστές στηρίζονται στη στρατιωτικοποίηση και σχεδιάζουν πόλεμο σε κλίμακα Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχουμε φτάσει στην εποχή του ολοένα και πιο αυταρχικού κράτους. Πρόκειται αναμφίβολα για μια απειλητική κοινωνική κατάσταση. Μιλάμε επίσης για ένα αυξημένο επίπεδο αστάθειας του καπιταλισμού. Η απληστία του για κέρδος, απαιτεί μεγαλύτερη συσσώρευσης, η οποία είναι όλο και πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Το καπιταλιστικό σύστημα παραπαίει από κρίση σε κρίση. Είναι η εποχή των πολέμων, των κοινωνικών αναταραχών και του αντιδραστικού προβληματισμού για τον λαό και το έθνος. Υποδηλώνεται ταυτόχρονα ότι τα πράγματα μπορεί να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των εξουσιαστών και τίθεται το ερώτημα: Τι κάνουμε; Θα αναπτυχθούν στο μέλλον ταξικοί αγώνες που θα αμφισβητήσουν και θα καταπολεμήσουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης μέσα από συλλογικές διαδικασίες; Σε μια εποχή κοινωνικής και οικονομικής διάβρωσης, αυξανόμενης στρατιωτικής επαναδιαπραγμάτευσης της εξουσίας και μη αναστρέψιμης οικολογικής καταστροφής του πλανήτη, τα ερωτήματα για το πώς μπορεί να επιτευχθεί ο κοινωνικός μετασχηματισμός είναι πιο υπαρξιακά και επίκαιρα από ποτέ.
Ο κύκλος κλείνει
Οι επαναστατικές αντιλήψεις της ιστορίας δεν μπόρεσαν να δώσουν τις απαντήσεις για την υπέρβαση του καπιταλισμού. Παρ’ όλα αυτά, βρισκόμαστε ουσιαστικά αντιμέτωποι με τα ίδια ερωτήματα υπό αλλαγμένες συνθήκες. Το κράτος βασίζεται στη διαίρεση.
Η παρανομία, η αλληλεγγύη και οι ”τρομοκράτες”
Έχουμε συναντήσει πολλούς ανθρώπους σε δεκαετίες παρανομίας. Φίλους, συμμάχους, γείτονες, συμπολίτες μας από την Wagenplatz και πολλούς άλλους. Έζησα για πολλά χρόνια με ανθρώπους που δεν ήξεραν από τι είδους ιστορία προέρχομαι. Ως παράνομος, δεν είναι δυνατόν να μιλάς για τη δική σου συνθήκη. Παρακαλώ συγχωρέστε με γι’ αυτό.
Με το τέλος αυτής της περιόδου, ήρθε μαζί η καταστολή και για αυτούς. Έρευνες σε πάρκινγκ αυτοκινήτων και σπίτια, τοπικές προσομοιώσεις πολέμου -κάτι που ποτέ δεν ήθελα, αλλά στο τέλος δεν ήταν πλέον στα χέρια μου. Τους επαναστατικούς και απελευθερωτικούς αγώνες, ακολουθεί η καταστολή- και έτσι θα είναι μέχρι ο αγώνας για τη χειραφέτηση να θριαμβεύσει πάνω στην αδικία. Είμαστε μέρος της ιστορίας των παγκόσμιων εξεγέρσεων που υπάρχουν από τότε που υπάρχει κυριαρχία και σκλάβοι. Που υπάρχουν από τότε που η πατριαρχία, ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία ήταν το κακό της ανθρωπότητας. Από αυτή την άποψη, η ευθύνη για την καταστολή ανήκει στους κυρίαρχους και σε κανέναν άλλον- η καταστολή είναι ένα εργαλείο της κυριαρχίας. Κατά την άποψή μου- και αυτή θα ήταν η δική μας άποψη- υπάρχει μόνο μία απάντηση: η αλληλεγγύη.
Ενώστε τις δυνάμεις σας ενάντια στην καταστολή που δέχτηκε η Daniela!
Δημιουργήστε (αντι)δημοσιότητα! Δείξτε αλληλεγγύη!
Είμαστε όπως ήμασταν και είμαστε όπως μας γνώρισαν πολλοί άνθρωποι κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου της παρανομίας. Οι αντιπαραθέσεις σχετικά με τις βίαιες σχέσεις -πατριαρχική βία, φτώχεια και ρατσισμός- όπως και πολλά άλλα πράγματα, αντηχούσαν στις συναντήσεις και τις φιλίες με ανθρώπους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και αποτελούν μέρος της ζωής μου και της ζωής μας. Πολλά από αυτά που είχαμε να κάνουμε με άλλους στις δεκαετίες της παρανομίας μας, οι δρόμοι που ακολουθήσαμε με άλλους, μαρτυρούν την αναζήτηση μιας αλληλέγγυας και χειραφετημένης πραγματικότητας πέρα από τις καπιταλιστικές σχέσεις βίας. Η σύνδεση με τους άλλους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητάς μας -του πώς και ποιοι είμαστε.
Στην ιστοριογραφία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία, υπάρχει θεμελιώδης αντίσταση στο καπιταλιστικό σύστημα: έγκλημα, βία και τρόμος. Η εικόνα που δημιουργείται έχει σκοπό να αντικαταστήσει την πραγματικότητα και να αποκρύψει το γεγονός ότι η δομική βία του συστήματος είναι το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Η κατασκευασμένη εικόνα του ”τρομοκράτη” έχει σκοπό να αποπολιτικοποιήσει την ιστορία της αντίστασης ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις βίας, να διχάσει, να αποκρύψει το γεγονός ότι η κρατική βία και οι βίαιες σχέσεις του καπιταλιστικού συστήματος είναι στην πραγματικότητα μόνο τρόμος για πολλούς ανθρώπους στον κόσμο.
”Ειρήνη στις παράγκες! Πόλεμος στα παλάτια!”
Georg Büchner-1834
Όποιος περνάει από τη διαμαρτυρία στην αντίσταση μπορεί να στιλιζαριστεί ως ”τρομοκράτης”. Οι αμέτρητες ιστορίες εξεγέρσεων και αντιστάσεων, αυτό μαρτυρούν: Klaus Störtebecker, Thomas Müntzer, Georg Büchner, ο κοινωνικός επαναστάτης, αναρχικός και εξεγερμένος κατά της αντιδραστικής γερμανικής αυτοκρατορίας August Reinsdorf, που εκτελέστηκε το 1885, ο Karl Plättner, ο συμβουλιακός κομμουνιστής, επικριτής του KPD, ακτιβιστής της Κόκκινης Βοήθειας, συγγραφέας της πρώτης έννοιας του αντάρτικου πόλης και μαχητής των εξεγέρσεων του εργατικού κινήματος της δεκαετίας του 1920, Olga Benario, Georg Elser, Phoolan Devi, Durruti, Che Guevara, Angela Davis, Ulrike Meinhof, Sigurd Debus, Patrice Lumumba, Nelson Mandela, Assata Shakur, Sakine Cansiz, Mumia Abu Jamal. Είτε πρόκειται για το Κομμουνιστικό Κόμμα του Παρισιού είτε για τους Μαύρους Ιακωβίνους -τους ανθρώπους που είχαν υποδουλωθεί από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση στη σημερινή Αϊτή στην αντιαποικιακή επανάσταση από το 1791 -είτε για τους αντάρτες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες κατά του φασισμού, είτε για τους αναρχικούς της CNT στην Ισπανία κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, είτε για τον επαναστατικό αγώνα των Μαύρων Πανθήρων, του Κινήματος της 2ας Ιουνίου, της Rote Zora ή της αντίστασης του ANC κατά του απαρτχάιντ -όλοι τους ήταν ”τρομοκράτες” κατά την προπαγάνδα των κυβερνώντων.
Η τρομοκρατία δεν έχει καμία σχέση με εμάς, αλλά με τους κυβερνώντες και το καπιταλιστικό σύστημα
Ο όρος τρομοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική αντιβία, που είναι η επαναστατική αυτοάμυνα των απελευθερωτικών κινημάτων της ιστορίας, η οποία στρέφεται αποκλειστικά και συγκεκριμένα εναντίον των εξουσιαστών. Η τρομοκρατία περιγράφει την αδιακρίτως ασκούμενη βία για την επιβολή της εξουσίας ή τη διασφάλιση της. Ο όρος τρομοκράτες στην αστική κοινωνία θα αποκτούσε, μεταξύ άλλων, πραγματική διάσταση, μόνο σε επίπεδο αυτοενοχοποίησης και περιγραφής των ίδιων των εξουσιαστών. Τότε θα ήταν ένας ουσιαστικός όρος αντί για μια χειραγωγική και χειριστική φράση. Σήμερα, ο όρος ”τρομοκράτης” είναι πάνω απ’ όλα ένα μέσο κυριαρχίας. Η εκμετάλλευση, η καταστολή, το καθεστώς της Frontex, η έλλειψη ταξικής δικαιοσύνης και το σωφρονιστικό σύστημα, η πείνα, οι πόλεμοι, τα πραξικοπήματα και οι στρατιωτικές δικτατορίες υπό την καθοδήγηση των καπιταλιστικών κέντρων και με την ιστορική ευθύνη κάθε γερμανικής κυβέρνησης -τα εκατομμύρια των νεκρών δεν μπορούν πλέον να μετρηθούν. Η τρομοκρατία δεν έχει καμία σχέση με εμάς, αλλά με αυτούς και το σύστημά τους.
Η αλληλεγγύη δεν έχει όρια
Σε μια κατάσταση αδυναμίας, η αλληλεγγύη για μας σήμαινε πολλά και μας έδωσε κουράγιο: η διαδήλωση αλληλεγγύης τον Μάρτιο στο Βερολίνο για την απελευθέρωση της Daniela και την αλληλεγγύη σε εμάς τους παράνομους εκτοπισμένους, ενάντια στις έρευνες σε τροχόσπιτα και σπίτια, ενάντια στην αναταραχή και σε όλη την κρατική τρομοκρατία, οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στη φυλακή της Vechta, τα συνθήματα στους τοίχους και οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, καταφέραμε να οργανωθούμε συλλογικά έξω από τους δρόμους που όριζε για μας η αστική κοινωνία, η οποία δεν είχε σχεδιάσει τίποτα άλλο, παρά να μας κλείσουν μέσα ή να μας εκτελέσουν. Καταφέραμε να βρούμε τρόπους να ζήσουμε μια ζωή στην οποία, μέσα από όλα τα σκαμπανεβάσματα, θα μπορούσε να αναδυθεί μια κοινωνική πραγματικότητα διαφορετική από την καπιταλιστική κανονικότητα της αποξένωσης, της απομόνωσης και της εκμετάλλευσης. Κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει αυτό. Θα παραμείνει μέρος της ιστορίας των από τα κάτω.
Αλληλεγγύη μεταξύ μας, με όσους επαναστάτησαν, επαναστατούν ή θα επαναστατήσουν ενάντια σε αυτό το σύστημα χθες, σήμερα ή αύριο.
Η Daniela σήμερα βρίσκεται κλειδωμένη σε ένα κελί φυλακής, μέρα με τη μέρα. Και αυτό παρά την αβυσσαλέα πραγματικότητα της κατάστασης που επικρατεί γύρω μας: μπορεί οι ισχυροί να έχουν κάποιους νόμους με το μέρος τους, αλλά δεν έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση. Οι ιστορικές προσπάθειες αμέτρητων ανθρώπων επί πολλούς αιώνες να ξεπεράσουν αυτή τη συνθήκη -ενάντια στη βία εκείνων που θέλουν τη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, που δηλώνουν ότι η ανθρώπινη χειραφέτηση και η απελευθέρωση είναι λάθος, ενώ η κοινωνική και ταξική αδικία είναι σωστή -παραμένουν απολύτως νομιμοποιημένες.
Η δικαιοσύνη του κράτους που διαδέχθηκε τους Ναζί, η οποία σχεδόν ποτέ δεν τους καταδίκασε για τον ναζιστικό φασισμό, σχεδιάζει τώρα πολυετείς εν είδει παραδειγματισμού εναντίον της Daniela, στις οποίες πρόκειται να καταδικαστεί ως εκπρόσωπος της ιστορίας της αντίστασης από τα κάτω και να φυλακιστεί για πολλά χρόνια. Το κράτος επικεντρώνεται στην αποτροπή, στοχοποιώντας όχι μόνο την Daniela αλλά όλους εκείνους που δεν συμμορφώνονται, όσους δεν αποδέχονται ότι η ανθρωπότητα δεν έχει εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και συνεπώς στην καταστροφή του πλανήτη. Μια φάρσα που αφορά όλους -ανεξάρτητα από την ιστορία ή την άποψή τους- για τους οποίους ο καπιταλισμός δεν πρέπει να παραμείνει η τελευταία λέξη της ιστορίας.
Δείξτε αλληλεγγύη!
Το να κάνουμε το αδύνατο δυνατό, όπως έλεγε ο Che Guevara, έχει υπαρξιακό νόημα για την ανθρωπότητα σήμερα: ενάντια στις αβύσσους της ”καμπής μιας εποχής”, να μάθουμε να ξανασκεφτόμαστε το εναλλακτικό σύστημα σε συλλογικές διαδικασίες και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό συλλογικά και διεθνώς -να σπάσουμε τη λογική των εξουσιαστών ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στον καπιταλισμό, ”δεν υπάρχει εναλλακτική”, μέσα μας και σε όλες τις σχέσεις. Το ιστορικό παράθυρο της κοσμοϊστορικής αλλαγής -της συστημικής και κοινωνικής διάβρωσης του καπιταλισμού- ανοίγει σήμερα όλο και πλατύτερα. Μια νέα εποχή βαρβαρότητας παραμονεύει μέσα στη συνεχιζόμενη εντατικοποίηση των σχέσεων. Μόνο οι αγώνες ενός κοινωνικού επαναστατικού αντι-κινήματος θα μπορούσαν να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση.
”Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” όπως προέβλεψε η Rosa Luxemburg το 1919, προβλέποντας με ακρίβεια την ιστορική πραγματικότητα: μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την παγκόσμια οικονομική κρίση της εποχής, άνοιξε το παράθυρο της διάβρωσης του καπιταλισμού και της επανάστασης. Από το 1918 έως το 1923, το εργατικό κίνημα, οι επαναστάτριες φεμινίστριες, οι αναρχικές και οι κομμουνιστές στη Γερμανία προσπάθησαν να εφαρμόσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας ξεσηκώθηκε σε εξεγέρσεις στις πέντε ηπείρους. Στη Γερμανία, η προσπάθεια του εξεγερμένου εργατικού κινήματος να ξεπεράσει τον καπιταλισμό απέτυχε. Θα ήταν ο μόνος τρόπος να αποτραπεί η μετέπειτα εποχή της βαρβαρότητας. Η απόπειρα της σοσιαλιστικής επανάστασης συντρίφτηκε και αυτό που απέμεινε ήταν ο καπιταλισμός, ο οποίος στη Γερμανία πήρε τη μορφή του ναζιστικού φασισμού και οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στο Άουσβιτς.
Με τη σημερινή βαθιά κρίση του καπιταλισμού και τις παγκόσμιες κοσμογονικές αλλαγές, η ιστορική στιγμή του ερωτήματος ”σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” θα μπορούσε να προκύψει ξανά με σαφή τάση και αυξανόμενη ταχύτητα. Η εμμονή στα αστικά-φασιστικά-καπιταλιστικά κόμματα δεν θα μπορέσει να αποτρέψει την εξέλιξη του γερμανικού κράτους κρίσης και της ΕΕ σε αναπτυσσόμενο αυταρχισμό και πόλεμο. Δεν υπάρχει τίποτα να σωθεί. Μόνο η κατάργηση του καπιταλισμού που θα παλέψει από τα κάτω στη διαδικασία του μετασχηματισμού θα μπορέσει να βάλει τέλος σε αυτή την εξέλιξη.
Σήμερα, η σοσιαλεπαναστατική εναλλακτική λύση στην προοδευτική εκφασιστικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, την εξάπλωση της φτώχειας στις μητροπόλεις, τον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο και την οικολογική καταστροφή του πλανήτη, θα ήταν ένας σοσιαλισμός που μαθαίνει από τα λάθη της ιστορίας και έτσι προσφέρει τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας απελευθερωμένης κοινωνίας -για έναν κόσμο συλλογικότητας, ελευθερίας από την πατριαρχία, την εκμετάλλευση, την κυριαρχία και το έθνος. Για την επιβίωση της φύσης.
Αυτός ο κόσμος δεν θα είναι εφικτός χωρίς ένα μαχητικό, δημιουργικό και ποικιλόμορφο κίνημα που θα είναι παρόν στην αυξανόμενη κρίση και στους ραγδαία αυξανόμενους κοινωνικούς αγώνες του μέλλοντος. Αυτό θα είναι η ανασυγκρότηση της ικανότητας δράσης μιας αντικαπιταλιστικής, κοινωνικά επαναστατικής και διεθνιστικής αριστεράς που θα λειτουργεί πέρα από τα σύνορά της. Το τέλος του ύπνου της Ωραίας Κοιμωμένης: είναι καιρός, είναι καιρός να κινηθούμε.
Αλληλεγγύη στην Daniela!
Αλληλεγγύη στους εξόριστους συντρόφους, σε όλους όσους βρίσκονται στην παρανομία και στους φυλακισμένους από τους αγώνες των Antifa, της αντίστασης, των Κούρδων και Τούρκων συντρόφων, του οικολογικού κινήματος και όλων των άλλων απελευθερωτικών αγώνων στον κόσμο!
Το αίτημα για την άμεση απελευθέρωση της Daniela είναι δiκαιο.
Martin (Burkhard Garweg)
Σημειώσεις
- Αναφέρεται σε μια μορφή συλλογικής διαβίωσης σε πάρκα τροχόσπιτων που είναι αρκετά διαδεδομένη στο Βερολίνο. Ο ίδιος ζούσε σε ένα τέτοιο πάρκο τροχόσπιτων πριν από τη σύλληψη της Daniela Klette και την επακόλουθη απόφασή του να είναι και πάλι σε φυγή.
- Παραπέμπει σε ένα κοινό γερμανικό σύνθημα του κινήματος της δεκαετίας του ’80 και του ’90.
- Oι σύντροφοι Daniela Klette, Burkhard Garweg και Ernst-Volker Staub κατηγορούνται για μια σειρά ληστειών σε τράπεζες και χρηματαποστολές σε σούπερ μάρκετ μετά τη διάλυση της RAF.