https://athens.indymedia.org/post/1634049/
από @
09/02/2025 2:43 μμ.
Παρέμβαση στην Ψυχιατρική κλινική του Σωτηρία μετά απο πλήθος καταγγελιών για υπέρμετρη ψυχιατρική βία
Το Σάββατο 8/02 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην ψυχιατρική κλινική του σωτηρία, ενάντια στην ψυχιατρική βία και την καταστολή. Αλληλέγγυο σώμα μπήκε μέσα στον χώρο του ψυχιατρείου φώναξε συνθήματα, μοίρασε κείμενα στους έγκλειστους, πέταξε τρικάκια και ανέβασε πανό έξω από τα κελιά.
Παρακάτω παραθέτουμε το κείμενο που μοιράστηκε:
“Η ψυχιατρική εξαθλίωση δεν έχει πάτο. Οι πρακτικές της σύγχρονης ψυχιατρικής χρησιμοποιούνται ως εργαλεία ανθρώπινης υποτίμησης ευρέως. Το Σωτηρία επιλέγει να μην αποτελεί εξαίρεση. Πλήθος καταγγελιών έχει γνωστοποιηθεί από έγκλειστα άτομα, τους συγγενείς και τις φίλες τους. Έχουμε ανάγκη να βάλουμε τέλος στην απάθεια του ψυχιατρικού συστήματος και την αποσιώπηση των φωνών των ανθρώπων στα ψυχιατρικά κελιά. Δεν μας περνάνε απαρατήρητες οι ταπεινωτικές πρακτικές και οι συνθήκες κράτησης των ατόμων στο Σωτηρία.
Οι καθηλώσεις. /Οι περιορισμοί χωρίς αφορμή και πολλές φορές με εκδικητικά κίνητρα./ Η λογική της επιβολής ενός εγκλεισμού μέσα σε ένα πλαίσιο ήδη υπάρχοντος εγκλεισμού. Με το αφήγημα μιας δήθεν ασφάλειας και επικινδυνότητας (πρόσχημα για την επιβολή μιας καθήλωσης η οποία ενέχει πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για το ίδιο το άτομο όπως συμβαίνει συχνά με περιπτώσεις θρομβοεμβολής, εν δυνάμει θανατηφόρες), ‘’θεραπευτές’’ και νοσηλεύτριες μετατρέπονται σε σωφρονιστικούς υπαλλήλους / δεσμοφύλακες. Σου απαγορεύουν να θυμώσεις και να αντιδράσεις ή ακόμα και να κατακρίνεις τις μεθόδους τους. Κάθε αντίδραση και κριτική απέναντι στις πρακτικές που επιβάλλουν πάνω στο σώμα σου μεταφράζεται ως σύμπτωμα μιας βιοχημικής ανισορροπίας, αναιρώντας κάθε δυνατότητα αυτοδιάθεσης και αναγνώρισής σου ως πολιτικό υποκείμενο. Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν και τον έγκλειστο σύντροφο Νίκο Λυκούδη σε απεργία πείνας, βάζοντας το σώμα του ως οδόφραγμα στις πρακτικές αυτές.
Φαρμακευτική καταστολή. Η φαρμακευτική αγωγή ως μονόδρομος αντιμετώπισης της κάθε ξεχωριστής περίπτωσης χωρίς τη συναίνεση ή τη συμπερίληψη του κάθε ατόμου στη διαμόρφωση του θεραπευτικού πλάνου. Τα φάρμακα επιβάλλονται μετά από ολιγόλεπτες ψυχιατρικές συνεδρίες χωρίς περαιτέρω διερεύνηση των πραγματικών αναγκών του κάθε ατόμου και των εμπειριών του, με αποτέλεσμα την άρση κάθε δυνατότητας επιλογής.
Κοινωνική απομόνωση. Η επικοινωνία των έγκλειστων ελαχιστοποιείται έως καθίσταται εντελώς ανύπαρκτη για τους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν δικό τους κινητό. Στην κλινική του Σωτηρία, για μια μεγάλη μερίδα εγκλείστων υπάρχει μόνο ένα σταθερό τηλέφωνο στο οποίο δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις κλήση παρά μόνο να περιμένεις να σε καλέσουν αν και εφόσον δεν είναι κατειλημμένο και σε ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα που όλος τυχαίος συμπίπτει με αυτό της σίτισης, των επισκεπτηρίων και της προσωπικής φροντίδας / υγιεινής. Πρέπει δηλαδή να διαλέξεις αν θα πλυθείς, θα φας, θα δεις κάποιον δικό σου ή αν θα περιμένεις μια κλήση σε ένα συνήθως κατειλημμένο τηλέφωνο. Όλα αυτά ενόσω ο προαυλισμός και τα επισκεπτήρια συνηθίζεται να περιορίζονται με ασήμαντες αφορμές.
Συνθήκες διαβίωσης / επιβίωσης. Από την κατανάλωση απαράδεκτου φαγητού σε αηδιαστικά επαναχρησιμοποιημένα πλαστικά πιάτα μιας χρήσης μέχρι τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής σε βρώμικες τουαλέτες, σε σεντόνια που δεν αλλάζονται και σε δωμάτια γεμάτα υγρασία που θυμίζουν κρατητήρια. Η έλλειψη χαρτιού υγείας και η περιορισμένη έως ανύπαρκτη χρήση οδοντόβουρτσας και σαπουνιού καθώς και η παρακράτηση κάθε λογής προσωπικών αντικειμένων μέχρι και τα κορδόνια των παπουτσιών, συμβάλλουν στην επιβολή εξευτελιστικών συνθηκών.
Ψυχίατροι, ψυχολόγοι και νοσηλευτές / δεσμοφύλακες η ευθύνη πέφτει πάνω σας. Οι εξευτελισμοί και τα βασανιστήρια έχουν την υπογραφή σας – και κυριολεκτικά. Δε θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να γεφυρώσουμε την επικοινωνία μεταξύ των αποκλινουσών συμπεριφορών εντός και εκτός των λευκών κελιών. Δεν είστε μόνα σας. Ακούμε τους ψιθύρους, τις φωνές και τις κραυγές σας. Είμαστε και θα είμαστε απέναντι στην παθολογικοποίηση συμπεριφορών και αντιδράσεων. Ας αναπτύσσουμε συνεχώς την δικιά μας αφήγηση, της δικιά μας θεώρηση, με μοναδικό γνώμονα αυτό της βιωμένης εμπειρίας, έτσι ώστε να δημιουργείται και το πεδίο σύγκρουσης με το κυρίαρχο «παραλήρημα».
Δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει μόνο συνεχής αγώνας. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στη γλώσσα της τρέλας.
Πρόκειται για το νου μας, για τις ζωές μας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις λεηλατεί.
Κανένα δεν είναι αόρατο ή μόνο στα χέρια του κράτους και των κελιών του
Η αλληλεγγύη το όπλο των τρελών, κανένα μόνο στα χέρια μπάτσων και γιατρών
E-mail επικοινωνίας: PSIdraseis@proton.me