https://athens.indymedia.org/post/1634511/
08/03/2025 7:41 μμ.
Υπάρχει μόνο μία δύναμη στη Γη, ικανή να γκρεμίσει τις πλάνες της άδικης μοίρας… Σε κάθε γειτονιά και κάθε κάτεργο να οργανωθούν λαϊκά δικαστήρια και πολιτικά επιτελεία, κύτταρα ενός κοινού συνταγματικού-νομοθετικού σώματος. Η εξέγερση του γίγαντα που μπορεί να κάνει ό,τι πιστέψει ότι μπορεί να κάνει, να βρει τον τόπο της σήμερα κάθε μέρα.
Γράμμα στους Έλληνες και τις απάτριδες του κάτω κόσμου, για τις 28 Φλεβάρη και δώθε
Ο γίγαντας τώρα λαός
Υπάρχει μόνο μία δύναμη στη Γη, ικανή να γκρεμίσει τις πλάνες της άδικης μοίρας. Η λαϊκή μάζα, που εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα ήδη ισχύος, όταν φτάσει σε ένα ορισμένο σημείο, μπορεί να κάνει ό,τι φαντάζεται και πιστεύει ότι μπορεί να κάνει. Τη στιγμή που ανταμώνουμε πρόσωπο με πρόσωπο στη λαϊκή εξέγερση συνειδητοποιούμε ότι όλος ο ανθρώπινος κόσμος είναι στα χέρια μας, ενώ στα χέρια των αρχόντων της εκμετάλλευσης και του βασάνου, οι τίτλοι, τα χρυσάφια και τα όπλα αυτοστιγμεί γίνονται σκόνη. Ο Κόσμος επανέρχεται στη ρίζα του, στη λαϊκή καρδιά, σήμερα. Εδώ σήμερα.
Οι άρχοντες τρέμουν. Ακόμα και εάν δεν έχουν διαβάσει τις αρχαίες γραφές που διδάσκουν ότι μόνο με δέος μπορούνε να αντικρίσουν τον λαό όταν θεριεύει, το ανακαλύπτουν τώρα. Καθώς δεν διαθέτουν πια τίποτα για να μας εξαγοράσουν έναν έναν, πασχίζουν να κρατήσουν την πλάνη ότι ο γίγαντας που θέλει να αλλάξει τα πάντα, πρέπει πάλι να τους αναθέσει το έργο. Με την επιμονή τους, την μεσολάβηση του δικαίου από τους σάπιους θεσμούς τους, πασχίζουν να ξαναδιαλύσουν τον γίγαντα, για να διατηρήσουν την αδικία. Οι διαχειριστές της τυραννίας και τα τηλεσκιάχτρα που ξερνούν τους ιδεολογικούς οχετούς των πολιτικών και οικονομικών μονοπωλίων, προσπάθησαν να σπείρουν κακοπιστία και διχόνοια στο λαό ενάντια στις μαχητικές αιχμές του. Όπως είχε παρατηρήσει ο Αριστοτέλης, το βασικό μέλημα κάθε τυραννίας είναι να αφαιρέσει από το λαό το ελεύθερο φρόνημα, την ενότητά του και τα όπλα του. Για τη σωτηρία τους οι αυλικοί πυροβολούν με δηλητήριο στην καρδιά του λαού. Ακόμα έχουν το θράσος να αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε αφέντες της λαϊκότητας, προκειμένου να την πνίξουν στα μέτρα τους. Έχουν το θράσος να ονομάζουν τα πολεμικά μέτρα τους “ειρήνη” και “δημοκρατία”.
Ο γίγαντας ψήλωσε και μπορεί να δει την κορμοστασιά του. Μηδαμινοί μπροστά του οι αυλικοί που τον κολακεύουν, ενώ τα στόματά τους βρωμάνε χρήμα. Μηδαμινά τα πολεμικά μέτρα τους, μηδαμινές και οι υποσχέσεις τους. Ο γίγαντας ψήλωσε και μπορεί να δει καθαρό ορίζοντα μπροστά του.
Κοινωνία από τον κάτω κόσμο
Ο μελετητής και συναγωνιστής των ιθαγενικών και ευρύτερα λαϊκών κινημάτων της λεγόμενης Λατινικής Αμερικής, Ραούλ Ζιμπέκι, έχει παρατηρήσει ότι οι κοινότητες που φτιάχνονται με το μαζικό βίωμα και την έξοδο επιβίωσης από μία μεγάλη καταστροφή, αποτέλεσμα ταξικής επίθεσης, έχουν βαθύτατη συνοχή και χτίζουν έναν πολιτισμό αυτονομίας. Το σημερινό κίνημα των Τεμπών δημιουργήθηκε από τον αγώνα των συγγενών των δολοφονημένων. Η ενότητα και η αποφασιστικότητα αυτών των ανθρώπων που έγιναν κοινότητα μέσα στον πόλεμο, πότισε τον γίγαντα. Η οικογένεια των Τεμπών δεν είναι μόνο μια κοινότητα επιβίωσης, δεν είναι περισσότερο από όσο είμαστε όλοι μία κοινότητα επιβίωσης. Είναι μία κοινότητα από τον Άδη, η συλλογική ψυχή που επιστρέφει στον πάνω κόσμο απαιτώντας λογαριασμό από τους θεούς. Μόνο αυτοί που μετοίκησαν στον Άδη ώστε να μείνουν κοντά στους νεκρούς τους, μπορούν να ξαναστήσουν τον Κόσμο. Ενάντια στην ανίερη τάξη και την ύβρη της εξουσίας.
Ετούτες τις μέρες, όχι μόνο στο ελληνικό κάτεργο και πεδίο εξόντωσης, μα σε όλη τη Γη, είναι η φωνή των γυναικών μπροστά που ουρλιάζει για τα ιερά της Γης και του Κόσμου. Ο λακωνικός λόγος της προέδρου της επιστρέφουσας κοινότητας μπροστά στα εκατομμύρια λαού, γυναικών, παιδιών, ανυπότακτων γερόντων και αποφασισμένων νέων, θα μείνει στην λαϊκή ιστορία, εκεί που στέκονται οι λόγοι του Περικλή και του Θεμιστοκλή προς τον δήμο, εκεί που συγκλονίζουν ακόμη οι τραγωδίες του Αισχύλου και του Σοφοκλή. Αυτές οι προμηθεϊκές φράσεις, φερμένες με τα ματωμένα σπλάχνα Της Μάνας, θα αντηχούν μέχρι να λευτερωθεί ο Κόσμος και πιο πέρα.
Η κοινότητα που επέστρεψε από τον Άδη ξεσηκώνοντας πίσω της όλες τις θύελλες του κάτω κόσμου, είναι η φυσική ηγεσία του σημερινού κινήματος. Είναι άνθρωποι που βγήκαν μέσα από τις αδυναμίες, πιθανά και τις πλάνες του λαού στις τρέχουσες ταξικές συνθήκες. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι ήταν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι ή ελευθεριακοί, ίσως και κάποιοι λίγο πιο ευκατάστατοι, δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Διότι εκείνοι που η τυραννία και η απληστία στέλνουν στον Άδη, γίνονται ίσοι, κοινή ψυχή. Το κίνημα δεν μπορεί, όχι δεν πρέπει, πραγματικά δεν μπορεί να βγει πιο μπροστά από την γραμμή σύγκρουσης που προσδιορίζει η φυσική ηγεσία του, το κοινωνικό επιτελείο που πλέκει τους ιστούς της ελπίδας με δάκρυα στα έγκατα της Γης, εκεί που ψάχνουν τα παιδιά τους. Αυτό το επιτελείο έχει την πιο κοινή αρχή να το καθοδηγεί, την ανεξαγόραστη αντίσταση της ζωής και τον πιο ισχυρό κριτή να το ελέγχει, την μνήμη της αδικίας. Είναι κοινωνικό καθήκον όλων μας να εμπιστευτούμε την ικανότητα αυτής της κοινότητας να προχωρήσει μαζί με τον γίγαντα μέχρι το τέρμα. Γι αυτό, όσο κι αν έχουμε αργήσει και πάλι, εμείς τα εκατομμύρια πρόσωπα του γίγαντα, θα πάμε ένα βήμα πιο μπροστά το ελεύθερο φρόνημά μας, την ενότητά μας ενάντια στους εκμεταλλευτές και τα όπλα μας, σήμερα.
Όλοι οι αντιπολιτευτικοί ή ανατρεπτικοί πόλοι αποδειχτήκανε μικροί για τις επαναστατικές πρωτοβουλίες που απαιτούσε η λαϊκή δύναμη. Οι χιλιάδες που συγκρούστηκαν με τις φρουρές των δολοφόνων εισέφεραν την επίγνωση της κατάστασης πολέμου, σχεδόν συμβολικά, σπάζοντας την πρόσοψη ενός βαθιά διαλυμένου κόσμου, με αναλήψιμο κόστος τα βασανιστήρια και την φυλακή, το ελάχιστο από τα δέοντα του παλμού της νέμεσις. Και θα πάμε μέχρι τέρμα. Η αντιστασιακή επιστροφή των μετοίκων του Άδη είναι ανεξάντλητη χάρη για τους ζωντανούς και ιστορικούς όρκους μας.
Δικαιοσύνη και δημοκρατία
Η οικογένεια των δολοφονημένων έχει περιγράψει περιεκτικά τι σημαίνει δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Πρώτον, αλήθεια, δηλαδή διαύγαση και προσωποποίηση όλων των δομικών και διαχειριστικών πολιτικών αιτίων που συνέκλιναν σε μία μαζική φονική καταστροφή και ταυτόχρονα, όλων των πολιτικών ενεργειών απόκρυψης της αλήθειας παραπλάνησης και θεσμικής (διοικητικής και δικαστικής) συγκάλυψης των παραπάνω ευθυνών. Δεύτερον, τιμωρία των υπευθύνων προσώπων. Να υποσημειώσω εδώ ότι τα αντικοινωνικά πολιτικά εγκλήματα όπως ετούτα που οδήγησαν στην καταστροφή των Τεμπών, οργανώνονται ως επί το πλείστο από συλλογικά και συντεταγμένα υποκείμενα, κυβερνήσεις, κόμματα, διοικητικούς, δικαστικούς κι εκτελεστικούς μηχανισμούς. Οπότε, η απονομή δικαίου αφορά κατά βάση εγκληματικές οργανώσεις που έχουν την μορφή πολιτειακών και επιχειρηματικών θεσμών και μόνο ελαχίστως ευθύνες μεμονωμένων προσώπων. Τρίτον, άμεση μέριμνα στο επαρκές εύρος για να γίνουν όσα είναι απαραίτητα και να αλλάξουν όσα πρέπει να αλλάξουν, ώστε να λειτουργούν τα μεταφορικά μέσα ανταποκρινόμενα πλήρως στις κοινωνικές ανάγκες με βάση τις σύγχρονες τεχνικές δυνατότητες και με τον κίνδυνο τέτοιων καταστροφών μηδενισμένο.
Είναι αυτονόητο ότι οι παρόντες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας δεν έχουν άλλο συμφέρον εκτός από το να αποτρέψουν όλα τα παραπάνω με κάθε γνώριμη ή καινοφανή πανουργία. Ακόμη και εάν διέβλεπαν τον κίνδυνο να καταλήξουν σαν τα χαρούπια στα δέντρα της Ηρώδου Αττικού, θα συνέχιζαν να τα παίζουν όλα για όλα. Μέχρι και η μειονότητα που εξακολουθεί να περιμένει από τον άρχοντα να διορθώσει κάτι τοις, έχει γίνει επικίνδυνη, καθώς την συνεπαίρνει ο δρόμος. Οι πρώτοι εργάτες που θέρισε με πολυβόλα μπροστά στο ανάκτορο ο τσάρος, ήταν εκείνοι που πήγαν με πίστη στην καλοσύνη του να του ζητήσουν ψωμί. Αυτό εννοούν όταν λένε, “στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Σε έναν συνεχιζόμενο επί δεκαετίες πόλεμο αποσύνθεσης της λαϊκής ισχύος η αστική τάξη, που πλουτίζει και διατηρείται συντεταγμένη διαμέσω του αντικοινωνικού πολέμου, μπορεί να κυβερνά με μειοψηφικές κυβερνήσεις και δικτατορικά μέτρα. Με τον τρόμο των περιόδων του μαστιγίου, μπορεί και ξανασερβίρει τα σάπια καρότα της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλεθνικισμού. Χημικά όπλα και ψίχουλα από τον κλεμμένο μόχθο σήμερα, ο κύκλος δεν έχει αλλάξει από την εποχή των αυτοκρατόρων.
Όλες οι παρατάξεις που κάθονται στην βουλή του κεφαλαιοκρατικού πολιτεύματος θα κάνουν συνθηκολογήσεις ως προς τους όρους δικαιοσύνης που έθεσε το κίνημα του κάτω κόσμου, διότι διεκδικούν να διαχειριστούν τον ταξικό μηχανισμό που παρήγαγε τα Τέμπη, το ελληνικό κράτος. Καμία κυβέρνηση και καμία θεσμική αντιπολίτευση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους όρους αλήθειας και απόδοσης ευθυνών που απαιτεί ο λαός, διότι το κατεστημένο δίκαιο του ελληνικού κράτους έχει προστατεύσει προκαταβολικά το εγκληματικό πολιτικό, εταιρικό και δικαστικό δίκαιο συμφερόντων.
Η κοινωνική επανάσταση, μόνο αυτή, μπορεί να φέρει τη δικαίωση για τους τρεις βασικούς όρους που εγέρθηκαν από τον κάτω κόσμο των Τεμπών. Ποιος άλλος μπορεί να συντάξει και να εφαρμόσει νόμους και προγράμματα κοινωνικού δικαίου, εκτός από τις λαϊκές κοινότητες, συμπεριλαμβανομένου του εργατικού κινήματος; Ποιος άλλος μπορεί να φτιάξει ένα επαρκές δίκτυο δημόσιων συγκοινωνιών από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας, ασφαλών, συμπεριληπτικών και ελεύθερων για τις λαϊκές τάξεις; Ποιος άλλος μπορεί να κάνει την απαραίτητη κοινωνικοποίηση των παραγωγικών υποδομών, εκτός από τους συλλογικούς θεσμούς και τα πολιτικά όργανα της εργατικής τάξης; Πώς αλλιώς μπορεί να απελευθερωθεί ο λαός από τον εκμαυλισμό και την αλαζονεία των εντεταλμένων του, αν όχι με πολιτειακούς θεσμούς βασισμένους στις λαϊκές συνελεύσεις και στην ανάθεση άμεσα ελεγχόμενων και ανακλητών ευθυνών καθορισμένων έργων; Δεν υπάρχει πιο γειωμένη επίκαιρη πρόταση παρά η κοινωνική επανάσταση. Τίποτα λιγότερο δεν αξίζει στον γίγαντα που θέριεψε. Τίποτα λιγότερο για τους ανθρώπους που ξανασηκώνουν την ελπίδα από τον Άδη. Τα ιερά που πρέπουν στην ελεύθερη πολιτεία.
Τα όργανα που θα απονείμουν δικαιοσύνη για τα Τέμπη και για το σύνολο των ταξικών πολιτικών εγκλημάτων του κεφαλαίου και των προστατών του, είναι οι συλλογικοί θεσμοί του κοινωνικού κινήματος. Σε κάθε γειτονιά και κάθε κάτεργο να οργανωθούν λαϊκά δικαστήρια και πολιτικά επιτελεία, κύτταρα ενός κοινού συνταγματικού-νομοθετικού σώματος. Η εξέγερση του γίγαντα που μπορεί να κάνει ό,τι πιστέψει ότι μπορεί να κάνει, να βρει τον τόπο της σήμερα κάθε μέρα.
Τα παιδιά του Κόσμου και τα όρια της πόλης
ύστερα την κάθε αυγή, με τα χαράματα, πάντα στην Ελλάδα η καρδιά μου τουφεκίζεται
Οι επιζήσαντες των Τεμπών περιγράφουν το βίωμά τους σαν από πεδίο μάχης.
Λίγο καιρό μετά την καταστροφή ορισμένοι ειδικευμένοι επιστήμονες συμπέραναν ότι η απεικονισμένη έκρηξη δεν γίνεται να είχε άλλη αιτία, παρεκτός της ανάφλεξης συγκεκριμένων καυσίμων που χρησιμοποιούνται σε μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά τα οποία κατέχει και το Ισραήλ. Δίχως τον αγώνα της κοινότητας των δολοφονημένων αυτή η πληροφορία θα είχε ξεχαστεί. Πιθανότατα τα Τέμπη ήταν ένα από τα ισοπεδωμένα σημεία της Γάζας. Αν ήταν πράγματι αυτή η πολιτική συνθήκη της έκρηξης, το κίνητρο του σκυλέματος και της συγκάλυψής του ήταν βαθύτερο και ισχυρότερο σε σύγκριση με την πιο περιορισμένη εκδοχή της διαφαινόμενης δράσης ενός κομματικού και συνεταιρικού κυκλώματος λαθρεμπορίας.
Ωστόσο, χωρίς να υποτιμήσουμε την σημασία αυτού του συμπεράσματος στο οποίο οδηγούν οι ενδείξεις και γενικότερα την εμπλοκή και τον εγκλωβισμό των ντόπιων λαϊκών τάξεων, γηγενών και μεταναστών, στο δίχτυ του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η καταστροφή των Τεμπών είναι έτσι κι αλλιώς έγκλημα πολέμου. Η εγκατάλειψη και το ξεπούλημα του ΟΣΕ, οι εργολαβικές ληστείες και οι μίζες των πολιτικών είναι όψεις του ίδιου ταξικού πολέμου, με τους ίδιους εγκληματίες στο τιμόνι και στα ακόρντα.
Αριθμητικά, η γενοκτονία της Γάζας ισοδυναμεί με τρία Τέμπη κάθε δύο μέρες. Ηθικά, ποιος μπορεί να κατατάξει την απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική γενοκτονία σε κατώτερη θέση σε σχέση με τη θεσμική ύβρη επί των Τεμπών; Δεν υπάρχει επιλεκτική αλήθεια ούτε άνιση δικαιοσύνη.
Με ελάχιστη χρονική διαφορά από το έγκλημα των Τεμπών έγινε το ακόμα πιο ωμό έγκλημα της Πύλου, με εξακόσιους δολοφονημένους. Όπως για τους επιβάτες και τους εργάτες των δύο τρένων, έτσι και για τους πρόσφυγες και ναυτικούς τις Πύλου, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και το ελληνικό κράτος ως συνιστώσα του, οδήγησαν το ταξίδι τους στον Άδη, με μοναδικό λόγο την προστασία και την αύξηση των άνισων κατανομών του παγκόσμιου πλήθους. Η αλήθεια των Τεμπών που εκρήγνυται από τον κάτω κόσμο, δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει ότι η οικονομική μετανάστευση αποτελεί αντίσταση στις εδαφικά, φυλετικά και πολιτιστικά δομημένες ανισότητες. Το έγκλημα της Πύλου επίσης συγκαλύφθηκε. Προκειμένου να μην κινδυνεύσει η συγκάλυψη, η κυβέρνηση καταργεί τον Συνήγορο του Πολίτη, την ελάχιστη θεσμική δικλίδα λαϊκής προσφυγής στο ίδιο το δίκαιο των αρχόντων. Δεν είναι το πρώτο δικτατορικό μέτρο στο όνομα του συμφέροντος. Είναι εγγενές στην κυριαρχία της αστικής τάξης και την τελευταία δεκαπενταετία χαρακτηρίζει όλες τις κυβερνητικές πολιτικές στο ελληνικό κράτος.
Ποια κοινωνία επιτρέπει να δολοφονούν τους ανέστιους στο όνομά της; Τι μπορεί να μας χωρίζει από εκείνους που ψάχνοντας την χαμένη ζωή τους στον πάνω κόσμο καταλήγουν στις χωματερές του; Εκεί που ρίχτηκαν τα κομμάτια των νεκρών των Τεμπών από τους ίδιους άρχοντες. Υπάρχουν παιδιά που εξαιρούνται από τα ιερά δέοντα; Για πόσο ακόμα οι Έλληνες θα σηκώνουν το αίσχος του Εφιάλτη των λαών για λογαριασμό των τυράννων της Γης;
Στην άβυσσο του πελάγους ρίχτηκαν και οι ψυχές των εκδιωξάντων και συγγενών των Τεμπών. Για εκεί πρέπει να αρματώσει ξύλινα τείχη ο θεριεμένος δήμος, να ανοίξει τις πύλες στις ψυχές του κάτω κόσμου, να γίνει Άτλαντας της επιβίωσης του ανθρώπου.
Η αγάπη πάντα νικάει.
Ένας από όλους που πεισμώνουν στην αδικία και κλαίνε στην λυτρωτική χαρά
Αρχεία: