https://athens.indymedia.org/post/1634607/
16/03/2025 11:14 πμ.
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΠΟΙΝΗΣ – ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ
Πριν λίγο καιρό (26/2/2025), όπως είχα δημοσιοποιήσει στο κείμενo «ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΔΕΝ “ΣΩΦΡΟΝΙΖΟΝΤΑΙ” ΚΑΙ ΔΕΝ “ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΗΘΙΚΑ”»*, το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας είχε απορρίψει το αίτημά μου για υφ’ όρων αποφυλάκιση για πολλοστή φορά. Όπως επίσης είχα πει, το ότι πλέον θα εκτίσω το σύνολο της ποινής μου, και τα 5/5, είναι αποτέλεσμα της γενικότερης αυστηροποίησης, τα τελευταία φορά, της ποινικής και «σωφρονιστικής» καταστολής, η οποία με τη σειρά της είναι συνέπεια μιας μακράς αλυσίδας της κοινωνικο-πολιτικής εξελικτικής πορείας που ξεκινάει από την ήττα της κοινωνικής και λαϊκής εξέγερσης εναντίον των μνημονίων το 2010-2012, την οπισθοχώρηση των κοινωνικών αγώνων και καταλήγει στον κρατικό καθεστωτικό ολοκληρωτισμό που ζούμε σήμερα. Εκτιμώ όμως ότι μέρος αυτής της εξέλιξης προς το δυσμενέστερο, είναι και η πολιτική ήττα των «κινημάτων» και των χώρων αντίστασης που αρνήθηκαν την περίοδο της αντιμνημονιακής εξέγερσης το 2010-2012 να έχουν έναν καταλυτικό ρόλο και να θέσουν το ζήτημα μιας ανατρεπτικής και επαναστατικής απόπειρας τότε. Θα πρέπει να κάνω μια ιστορική αναδρομή για να κατανοηθεί τι εννοώ. Αυτή η αναδρομή έχει να κάνει με την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα, το πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε, τις προτάσεις του και την ποινική αντιμετώπιση που είχε μέσα σε όλη αυτή την περίοδο μέχρι σήμερα.
Από το 2003-2017 ο Επαναστατικός Αγώνας, η οργάνωση που ανήκα, ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος εσωτερικής ασφάλειας για το καθεστώς στην Ελλάδα, για το Κράτος και το Κεφάλαιο. Η ιστορία της οργάνωσης τοποθετείται μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που χαρακτηρίζονταν αφενός από τη περίοδο έξαρσης της παγκοσμιοποίησης, κατίσχυσης του νεοφιλελευθερισμού και ταυτόχρονα της ύπαρξης του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας», μέσα σε μια περίοδο όπου υπήρχε ευφορία για την παντοδυναμία του συστήματος παγκοσμίως αλλά και του ελληνικού καπιταλισμού, και αφετέρου από την περίοδο εκκίνησης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από το 2008 και μετά που επηρέασε δραματικά την Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, ο Επαναστατικός Αγώνα ήταν η μόνη ομάδα μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, που έθεσε το ζήτημα της επαναστατικής απόπειρας στον ελλαδικό χώρο μέσα στις ευνοϊκές γι’ αυτήν συνθήκες που χαρακτηρίζονταν από την κρίση χρέους, τη χρεοκοπία, την πολιτική κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος και τη γενικότερη απονομιμοποίηση του πολιτικο-οικονομικού συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας λόγω των πολιτικών αντιμετώπισης της κρίσης και των μνημονιακών προγραμμάτων, την επιβολή των οποίων ο Επαναστατικός Αγώνας είχε προγνώσει μέσα στο 2009 όταν είχε κάνει την επίθεση στο Χρηματιστήριο Αθηνών, τον Σεπτέμβριο του 2009.
Ο Επαναστατικός Αγώνας μιλούσε για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας αν ξεσπούσε μια διεθνής οικονομική κρίση απ’ όταν είχε πραγματοποιήσει επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης το 2005. Έχοντας την οπτική ότι παρουσιάζεται μια μοναδική ιστορική ευκαιρία λόγω της κρίσης, μέσα από την καμπάνια των επιθέσεων του 2009 (ένοπλες επιθέσεις εναντίον των ΜΑΤ μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, βομβιστικές επιθέσεις σε Citibank, Eurobank και Χρηματιστήριο Αθηνών), η οργάνωση έκανε πρόταση στο «κίνημα» και τους χώρους αντίστασης για να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κίνημα που θα είχε τον ένοπλο αγώνα στις στοχεύσεις του για να αποπειραθεί την κατάλληλη στιγμή η ανατροπή της κυβέρνησης και του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η κατάλληλη στιγμή π.χ. θα μπορούσε να είναι η επανειλημμένη πολιορκία του κοινοβουλίου από χιλιάδες λαού τη διετία 2010-2012, όπου θα μπορούσε υποθετικά ένα τέτοιο μαζικό επαναστατικό κίνημα να βοηθούσε στη κατάληψή του από τον εξεγερμένο λαό και στη συνέχεια την κατάληψη όλων των κέντρων της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας (υπουργεία, τράπεζες, ΤτΕ κλπ), πράγμα που θα οδηγούσε στην πτώση της τότε κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, στην ακύρωση της υπαγωγής στο πρόγραμμα ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε. και θα άνοιγε τον δρόμο για μια επαναστατική απόπειρα στον ελλαδικό χώρο προς όφελος του λαού. Μια επαναστατική απόπειρα θα είχε συνέπειες στο ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε. Μια επαναστατική απόπειρα που, όπως έλεγε ο Επαναστατικός Αγώνας, θα επέβαλε την απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής και κρατικής περιουσίας και των μέσων παραγωγής από τον λαό και την εργατική τάξη, την κοινωνικοποίησή τους και τη διαχείρισή τους από τον ίδιο το λαό, από τις Κοινότητες, τις Λαϊκές Συνελεύσεις και τα Συμβούλια του λαού και των εργαζομένων κατά το παράδειγμα επαναστάσεων του παρελθόντος, όπως π.χ. η Παρισινή Κομμούνα του 1871, η Ρώσικη Επανάσταση του 1917-’21, η Ισπανική Επανάσταση του 1936-’39.
Ο Επαναστατικός Αγώνας το 2009 μιλούσε για την εγκαθίδρυση μιας Αθηναϊκής Κομμούνας.
Ενώ λοιπόν ο Επαναστατικός Αγώνας ξεδίπλωνε το 2009-’10 την καμπάνια των επιθέσεών του για το σαμποτάρισμα της υπαγωγής της χώρας στο μνημόνιο, πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή σκοτώνεται ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας στις 10 Μαρτίου 2010 σε συμπλοκή με την αστυνομία, σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης (απαλλοτρίωση αυτοκινήτου) που θα χρησιμοποιούσε η οργάνωση σε επίθεση μεγάλης κλίμακας. Είναι γνωστό ότι ο θάνατος του Λάμπρου Φούντα οδήγησε στις πρώτες συλλήψεις μας στις 10 Απριλίου 2010. Μετά τις συλλήψεις μας με την Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία αναλάβαμε ως οργάνωση μέσα από τη φυλακή την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα και δηλώσαμε ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν μέλος της οργάνωσης, αποσαφηνίζοντας το πραγματικό και πολιτικό νόημα της συμπλοκής της Δάφνης και του θανάτου του συντρόφου και υπερασπίζοντας τη δράση της οργάνωσης. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε για να μην περάσουν τα μνημόνια τα οποία ο Επαναστατικός Αγώνας τα έχει ορθώς χαρακτηρίσει ως μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας τμημάτων του πληθυσμού. Όμως το κράτος δεν πρόλαβε να μας καταδικάσει μέσα στο 18μηνο που ορίζει το Σύνταγμα και αφεθήκαμε ελεύθεροι μετά την παρέλευσή του ενώ ήδη είχε ξεκινήσει η 1η δίκη εναντίον της οργάνωσης. Μετά από 9 μήνες ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η 1η δίκη εναντίον της οργάνωσης, μένοντας πιστοί στις επιλογές μας και στις στοχεύσεις μας, περάσαμε στην παρανομία για να συνεχίσουμε τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, σε μια εποχή που τα μνημόνια, και το 1ο και το 2ο, είχαν πια επιβληθεί. Έτσι στις 10 Απριλίου του 2014 ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε τη σοβαρότερη επίθεση αντάρτικου πόλης στα χρόνια των μνημονίων, στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας όπου βρισκόταν και το γραφείο του τότε μονίμου αντιπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα. Χτύπησε δηλαδή, τους δύο από τους τρεις διεθνείς οργανισμούς της τρόικας, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα –της οποίας παράρτημα είναι η Τράπεζα της Ελλάδας– και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που είχαν επιβάλει τα μνημόνια στον ελληνικό λαό.
Η επίθεση είχε αφιερωθεί στον δολοφονημένο σύντροφό μας Λάμπρο Φούντα στη συμπλοκή της Δάφνης το 2010 με την υπογραφή Επαναστατικός Αγώνας-Κομμάντο Λάμπρος Φούντας. Στην προκήρυξη με την οποία είχαμε αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτήν την επίθεση, ως συνέχεια των προκηρύξεων της καμπάνιας του 2009, είχαμε διατυπώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να έχει ένα επαναστατικό κίνημα, ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε την μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε., την απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής και κρατικής περιουσίας, την κοινωνικοποίηση και τη διαχείρισή τους από τον λαό και τους εργαζόμενους, την αντικατάσταση του κράτους από μια συνομοσπονδία λαϊκών συνελεύσεων και εργατικών συμβουλίων με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους.
Στην ίδια προκήρυξη επίσης προβλέπαμε ότι αν αναλάβει ο αριστερός Σύριζα την εξουσία, παρά τις διακηρύξεις του για σκίσιμο των μνημονίων και την άσκηση μιας «σοσιαλδημοκρατικής» πολιτικής υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, θα υποταχθεί πλήρως στις απαιτήσεις των δανειστών. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε το καλοκαίρι του 2015 με την ψήφιση του 3ου μνημονίου ακυρώνοντας ακόμα και το δημοψήφισμα που ο ίδιος ο Σύριζα οργάνωσε, με το 62% του λαού να λέει όχι στις απαιτήσεις των δανειστών.
Η διακυβέρνηση του Σύριζα ήταν η ταφόπλακα στον ρεφορμισμό και στην εναλλακτική διαχείριση του καπιταλισμού. Έσβησε και η τελευταία ψευδαίσθηση ότι μπορεί να σταθεί στην εξουσία σήμερα ένα οποιοδήποτε αριστερό κόμμα χωρίς να μετεξελιχθεί σε νεοφιλελεύθερο. Γι’ αυτό ήταν τουλάχιστον αφελείς αυτοί που μέσα στα «κινήματα» και στους χώρους αντίστασης στήριξαν τον Σύριζα έχοντας την αυταπάτη ότι θα «αντισταθεί» μέχρι τέλους στους δανειστές, ότι θα βγει η χώρα από την ΟΝΕ και ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική διακυβέρνηση και ευκαιρίες αγώνα! Αποδείχτηκε αυτό που έλεγε ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2009 και μετά, είτε δρούσε η οργάνωση, είτε ήμασταν στη φυλακή το 2010-2011, είτε είχαμε περάσει στην παρανομία μετά το 2012, ότι Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αυτή η θέση του Επαναστατικού Αγώνα βασιζόταν στη ανάλυση που είχε η οργάνωση πριν την επιβολή του 1ου μνημονίου, σύμφωνα με την οποία κυρίαρχο ρόλο στο παγκόσμιο σύστημα έχουν οι αγορές που έχουν επιβάλει τη δικτατορία τους. Έτσι εναλλακτικές οδοί για το σύστημα υπό την υπάρχουσα μορφή που έχει ο καπιταλισμός, όπως π.χ. το σοσιαλδημοκρατικό (κεϋνσιανό) μοντέλο που επικράτησε από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη δεκαετία του 1980, έχουν χρεοκοπήσει. Άρα τα μνημόνια ήταν μονόδρομος για το σύστημα και το ιστορικό δίλημμα της εποχής ήταν Μνημόνιο ή Επανάσταση.
Οι Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης, τα γνωστά μνημόνια, είναι μια βαθιά τομή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Σήμαιναν ουσιαστικά το τέλος της μεταπολίτευσης, το τέλος της κοινωνικής συναίνεσης στο σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής ψευτοδημοκρατίας, το τέλος της αυταπάτης ότι ο καπιταλισμός φέρνει ευημερία. Τα μνημόνια είναι μια μορφή δουλοπαροικίας ή δουλείας του ελληνικού λαού, που από εδώ και πέρα θα ζει για να πληρώνει το υπέρογκο και δυσβάσταχτο χρέος, για το οποίο δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος, αλλά η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας, και το οποίο είναι αδύνατο να αποπληρωθεί ή να μειωθεί δραστικά. Γι’ αυτό και οι πολιτικές λιτότητας και φτωχοποίησης, δηλαδή οι πολιτικές ληστείας και λεηλασίας του ελληνικού λαού, θα είναι μια μόνιμη και διαρκής συνθήκη. Και αυτό αποδεικνύει το ψέμα των κυβερνήσεων για το τέλος των μνημονίων. Τα μνημόνια δεν είναι απλώς και μόνο τα δάνεια που χορήγησαν οι διεθνείς οργανισμοί στο ελληνικό κράτος, τα οποία έλαβαν τέλος το 2018, αλλά ένα πλέγμα συνθηκών και όρων που υπαγορεύουν αυτές τις πολιτικές της διαρκούς λιτότητας και φτωχοποίησης του ελληνικού λαού έτσι ώστε να μπορεί να πληρώνει το χρέος, το οποίο είναι τώρα κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό του 2010 όταν επιβλήθηκαν τα μνημόνια. Και όσο υπάρχει το χρέος –που θα υπάρχει για πάντα– θα υπάρχουν αυτές οι πολιτικές που επιβάλλουν τη λιτότητα, την υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών, τη συμπίεση του εργατικού κόστους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που υποθηκεύτηκε σύμφωνα με την 1η μητρική μνημονική σύμβαση του 2010 για την χορήγηση των δανείων. Επίσης τα μνημόνια σηματοδότησαν τη διαρκή κρίση και παρακμή του πολιτικού συστήματος της αντιπροσώπευσης, αφού δεν έχει πια σημασία τι ψηφίζει ο λαός κάθε 4 χρόνια και ποιό κόμμα είναι στην εξουσία, γιατί οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις ανεξαρτήτου κόμματος και ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης, επιβάλλονται από τα κέντρα αποφάσεων του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού μπλοκ εξουσίας, από την Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, τους G7 ή τους G8.
Η Ελλάδα και το ελληνικό κράτος είναι μια αποικία του διεθνούς συστήματος εξουσίας που επιβάλλει ένα μόνιμο καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας. Τα μνημόνια είναι ένα τερατώδες κοινωνικό έγκλημα, το μεγαλύτερο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους-δολοφονίες, από τη λιτότητα, τη φτωχοποίηση, την έλλειψη περίθαλψης, τις αυτοκτονίες, ενώ η υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών είναι η αιτία επίσης μαζικών κοινωνικών εγκλημάτων –όχι ατυχημάτων– όπως των Τεμπών πριν 2 χρόνια και στο Μάτι το 2018. Και ένοχοι για τα μνημόνια είναι το ίδιο το κράτος, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, όλοι όσοι το ψήφισαν, που το κυριότερο που τους ενδιέφερε είναι να πληρώνεται το χρέος στα αφεντικά της υπερθνικής ελίτ και να πλουτίζουν οι ίδιοι. Όπως ένοχη είναι η ίδια οικονομική ελίτ του τόπου αλλά και οι «ανεξάρτητοι» δικαστές που τα έβγαλαν «νόμιμα» και «συνταγματικά» ενώ είναι παράνομα και αντισυνταγματικά που καταπατούν όλα τα νομικώς κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όταν ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2014 και η συντρόφισσα Ρούπα την απόπειρα αεροπειρατείας ελικοπτέρου με σκοπό την απόδρασή μου το 2016 από τις φυλακές Κορυδαλλού, οι συνθήκες είχαν αλλάξει δραματικά. Η ήττα της κοινωνικής εξέγερσης του 2010-’12 παράλληλα με την απώλεια της μοναδικής ευκαιρίας για μια επαναστατική απόπειρα στη χώρα, είναι η αιτία του κοινωνικού αδιεξόδου που ζούμε σήμερα σε κάθε επίπεδο, είναι η αιτία του εντεινόμενου ολοκληρωτισμού και εκφασισμού του συστήματος. Αφού το καθεστώς ξεπέρασε τον σκόπελο της εξέγερσης του 2010-’12, μπορεί πλέον να επιβάλλει οποιαδήποτε πολιτική χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση και με σχετική άνεση και ευκολία, όποια κυβέρνηση και αν είναι στην εξουσία. Αυτό έχει συνέπειες και στον τρόπο άσκησης της ποινικής καταστολής και στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2014 και μετά, όπως και κάποιοι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι, όχι όλοι. Γιατί διαχρονικά η άσκηση της ποινικής και «σωφρονιστικής» καταστολής εφαρμόζεται πιλοτικά πρώτα στους πολιτικούς κρατούμενους και αντιπάλους του συστήματος και στη συνέχεια στους υπόλοιπους ποινικούς κρατούμενους. Για παράδειγμα, ήμουν ο πρώτος κρατούμενος, και μάλιστα σε κατάσταση τραυματισμού και αναπηρίας, που μεταφέρθηκε στις φυλακές τύπου Γ΄ στο Δομοκό τον Δεκέμβρη του 2014 –που είχε θεσμοθετήσει η τότε κυβέρνηση Σαμαρά– και μάλιστα η μεταγωγή μου είχε προαναγγελθεί ήδη από το Ιούλιο του 2014 όταν είχα συλληφθεί μετά τη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, από τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως Κικίλια (πρώην υπουργός πολιτικής προστασίας και κλιματικής αλλαγής και νυν υπουργός ναυτιλίας και νησιωτικής πολιτικής). Να υπενθυμίσω ότι και παλιότερα, ο νόμος 187 του ποινικού κώδικα για το «οργανωμένο έγκλημα», που επιβλήθηκε μετά από απαίτηση της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ, λειτούργησε ως o πρώτος αντιτρομοκρατικός νόμος και εφαρμόστηκε πιλοτικά στις δίκες οργανώσεων αντάρτικου της μεταπολίτευσης 17Ν και ΕΛΑ το 2003-2004 και μετά γενικεύτηκε η εφαρμογή του.Λόγω της συνεπούς και αταλάντευτης στάσης μας να υπερασπιζόμαστε τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, λόγω της επιλογής μας να συνεχίσουμε τη δράση του Ε.Α. μετά το 2012, μετά την ήττα της αντιμνημονιακής εξέγερσης, λόγω της επικινδυνότητας του Επαναστατικού Αγώνα για τη συστημική σταθερότητα, όπως είχε ομολογηθεί από καθεστωτικούς παράγοντες, τόσο εγώ μετά τη σύλληψή μου το 2014 όσο κι η συντρόφισσα Ρούπα μετά τη σύλληψή της το 2017, υποστήκαμε μια ιδιαίτερα βάναυση μεταχείριση, είτε κυβέρνηση ήταν η ΝΔ είτε ο Σύριζα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Επαναστατικός Αγώνας και τα μέλη του επικηρύχτηκαν δύο φορές, μία το 2007 όταν η οργάνωση είχε χτυπήσει με αντιαρματική ρουκέτα RPG την πρεσβεία των ΗΠΑ και το State Department πρόσφερε 1 εκ. δολάρια ενώ το ελληνικό κράτος 800.000 ευρώ για τη σύλληψή μας και δεύτερη φορά, το 2014, όταν το ελληνικό κράτος μας επικήρυξε ονομαστικά, εμένα και τη συντρόφισσα Ρούπα, προσφέροντας 1.000.000 ευρώ. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 2015, παρότι βρίσκομαι στη φυλακή, μπήκα σε λίστα «διεθνών τρομοκρατών» του State Department. Έτσι, για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην ΤτΕ και το ΔΝΤ το 2014 καταδικαστήκαμε τόσο εγώ όσο και η συντρόφισσα Ρούπα σε ισόβια κάθειρξη (επί κυβέρνησης Σύριζα), μια ακραία και δυσανάλογη ποινή για μια επίθεση που δεν είχε νεκρούς αφού υπήρξε προειδοποίηση ακριβώς για την πρόληψη τραυματισμών. Να επισημάνω ότι στη δίκη του 2015-’16 στην οποία καταδικάστηκα σε ισόβια γι’ αυτή την επίθεση, προεδρεύουσα ήταν η σημερινή πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Η καταδίκη μας τότε, βασίστηκε σ’ έναν νόμο της χούντας του 1969 που δεν εφαρμοζόταν σε γενικές γραμμές. Και παρότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη για την φυσική μας παρουσία στην επίθεση στην ΤΕ και το ΔΝΤ –όπως και σε όλες τις επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα– καταδικαστήκαμε με το κριτήριο της πολιτικής υπεράσπισης της επίθεσης. Η σύγκριση μεταξύ της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα που τέλειωσε το 2013 και όπου καταδικαστήκαμε σε 50 χρόνια κάθειρξη για 16 ενέργειες της οργάνωσης, με τη καταδίκη σε ισόβια για μία και μόνο ενέργεια, για την ΤτΕ-ΔΝΤ στις δίκες του 2015-’16 και 2017-’18 αποδεικνύει τη δραματική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών και συνθηκών προς το δυσμενέστερο μετά την κοινωνική ήττα του 2012. Το χειρότερο όμως ήταν η μεταχείριση που επιφυλάχθηκε το 2017 στον 6,5 χρονών τότε γιο μας όταν συνελήφθη η συντρόφισσα Ρούπα. Μια πρωτοφανής μεταχείριση που μόνο φασιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν επιδείξει στο παρελθόν. Το κράτος μεταχειρίστηκε τον γιο μας σαν να ήταν ο ίδιος «τρομοκράτης» που αντί να παραδοθεί στους συγγενείς μας, απήχθη από την «αντιτρομοκρατική» και μεταφέρθηκε στο ψυχιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων, ενώ η τότε εισαγγελέας Ανηλίκων Μ. Ε. Νικολού, (η ίδια που πριν ένα χρόνο ως εισαγγελέας έκανε πρόταση απαλλαγής του βασικού κατηγορούμενου για βιασμό στην υπόθεση της 12χρονης του Κολωνού) μας αφαίρεσε, αν και δεν είχε την αρμοδιότητα, την γονική μέριμνα από μας. Είναι γνωστό ότι ο τότε υπουργός «δικαιοσύνης» του Σύριζα, Κοντονής, είχε βγει δημόσια και έχει υπερασπιστεί την απάνθρωπη μεταχείριση του γιου μας, δίνοντας σαφή πολιτική κάλυψη στο αίσχος αυτό. Στην προσπάθειά τους να μας αντιμετωπίσουν, υπερέβαιναν ακόμα και τα όρια του νόμου. Μπορεί ο Σύριζα την περίοδο που έκανε ακόμα «αντίσταση» στην τρόικα, την άνοιξη του 2015 να κατήργησε τις φυλακές τύπου Γ΄ για πελατειακούς λόγους, με σκοπό να αφομοιώσει κομμάτια του «κινήματος» και των χώρων αντίστασης –όπως και μέρος των τότε αναρχικών και πολιτικών κρατουμένων– που έβλεπαν ευνοϊκά την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτόν, όμως την ίδια στιγμή, παράλληλα με τον νόμο Παρασκευόπουλου, περνούσε διάταξη που επέβαλε ποινές μετά λήξεως, δηλαδή ποινές που επιβάλλονταν αθροιστικά σε κρατούμενους που έχουν κάνει πράξεις βίας μέσα στη φυλακή, που δεν συγχωνεύονται με την κύρια ποινή για την οποία έχουν καταδικαστεί, όπως ίσχυε μέχρι τότε, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη παραμονή στη φυλακή. Και όταν αργότερα έκανε τη μεγάλη στροφή και υποτάχθηκε στις απαιτήσεις των δανειστών μετά τη ψήφιση του 3ου μνημονίου, σχεδίαζε να περάσει έναν «σωφρονιστικό» κώδικα που προέβλεπε μεταξύ άλλων πτέρυγες απομόνωσης για απείθαρχους ή «επικίνδυνους» κρατούμενους ή για όσους έκαναν αποδράσεις ή απόπειρες αποδράσεων, κάτι ανάλογο με τις φυλακές αυξημένης ασφαλείας που νομοθέτησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2022. Μάλιστα όταν η συντρόφισσα Ρούπα και εγώ κάναμε απεργία πείνας τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2017 με αιτήματα να μην περιορίζονται τα επισκεπτήρια με τον γιο μας και να τον βλέπουμε 4 φορές τον χρόνο και να βγω από την απομόνωση που βρισκόμουν παράνομα για 5 μήνες, με αφορμή ένα επεισόδιο στο δικαστήριο όταν ένα πρώην μέλος της οργάνωσής μας διαχωρίστηκε ανοιχτά από εμάς κάνοντας δηλώσεις μετανοίας, είχαμε επίσης ως αίτημα να αποσυρθεί και η συγκεκριμένη διάταξη για τις πτέρυγες απομόνωσης στο νομοσχέδιο που ήταν στα σκαριά αλλά δεν ψηφίστηκε τελικά. Όμως πριν μας αποχαιρετήσει από την εξουσία ο Σύριζα με τον «σωφρονιστικό» κώδικα της 11ης Ιουλίου 2019 (με υπουργό τον Μ. Καλογήρου) νομοθέτησε το άρθρο που προέβλεπε ότι οι πολυϊσοβίτες θα έχουν δικαίωμα αίτησης για υφ’ όρων αποφυλάκιση στα 25 χρόνια αντί για τα 19 που ίσχυε στον παλιό ποινικό κώδικα. Κάτι που παρανόμως το εφαρμόζει αναδρομικά τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις φυλακές Δομοκού, αφού σύμφωνα με τον νόμο, για τους παλιούς κρατούμενους ισχύουν οι ευνοϊκότερες διατάξεις του προηγούμενου ποινικού κώδικα. Και η πιλοτική εφαρμογή αυτής της διάταξης έγινε για πρώτη φορά στον σύντροφο Δ. Κουφοντίνα και ακολούθως σε όσους πολυϊσοβίτες βρίσκονται στις φυλακές Δομοκού.
Η διαφορά των τελευταίων κυβερνήσεων Σύριζα και ΝΔ όσον αφορά την ποινική καταστολή, είναι ότι ενώ ο Σύριζα ακολουθούσε μια τακτική πιο επιλεκτικής καταστολής, η ΝΔ ακολουθεί μια ισοπεδωτική κατασταλτική πολιτική κατά πάντων. Η περίοδος της «αριστερής παρένθεσης» του Σύριζα που έκανε την αναμενόμενη στροφή συμμόρφωσης στις απαιτήσεις της τρόικας, προετοίμασε τον οδοστρωτήρα της κυβέρνησης της ΝΔ από το 2019 και μετά. Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της κοινωνικο-πολιτικής εξελικτικής πορείας από το 2010-2012 μέχρι σήμερα, όπως ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Η κυβέρνηση της ΝΔ από το 2019 και μετά, έχει αναθεωρήσει τον ποινικό και «σωφρονιστικό» κώδικα τόσες φορές όσο καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Η πρώτη αναθεώρηση του ποινικού κώδικα ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε στη θητεία της, ήδη από τον Αύγουστο του 2019.
Πέρα από την πάγια πολιτική των πλεονασμάτων που βγαίνουν από τη συνεχιζόμενη καταλήστευση του λαού με στόχο να πληρώνει το υπέρογκο χρέος, σε κατασταλτικό επίπεδο εφάρμοσε από την πρώτη στιγμή μια επιθετική πολιτική με γνώμονα το δόγμα «νόμος και τάξης». Έτσι, εκκένωσε τις περισσότερες καταλήψεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και τις καταλήψεις προσφύγων και μεταναστών, νομοθέτησε τον περιορισμό των διαδηλώσεων και συρρίκνωσε το δικαίωμα της απεργίας. Την ίδια περίοδο, το φθινόπωρο του 2019, ο Κικίλιας κάνει μια δήλωση, ότι ο Μαζιώτης σε 2 χρόνια θα μπορεί να αποφυλακιστεί, μια δήλωση που μοιάζει περισσότερο με προειδοποίηση-παραίνεση προς τη δικαστική εξουσία, αφού όντως τον Γενάρη του 2022 συμπλήρωνα τα 3/5 της ποινής που ορίζει ο παλιός ποινικός κώδικας για την υφ’ όρων αποφυλάκιση. Η οπισθοχώρηση του 2010-’12 έστρωσε επίσης τον δρόμο και για τα πρωτοφανή ολοκληρωτικά μέτρα (π.χ. ολική απαγόρευση κυκλοφορίας) που εφαρμόστηκαν στη διάρκεια του lockdown κατά την κρίση της πανδημίας του Covid. Μέτρα που οδήγησαν σε μια κοινωνία-νεκροταφείο, τα οποία δεν είχαν ως μέριμνα την υγεία των πολιτών από την πλευρά του κράτους, αλλά τη διαχείριση του συστήματος υγείας που ήταν αδύνατο να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση αφού οι κυβερνήσεις το είχαν υποβαθμίσει και καταστρέψει –και εξακολουθούν να το κάνουν– λόγω των μνημονιακών πολιτικών που εφάρμοζαν τα προηγούμενα χρόνια με τη γενικότερη υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών, ώστε να εξοικονομηθούν λεφτά για να πληρωθεί το χρέος.
Όσον αφορά την αναθεώρηση του ποινικού και «σωφρονιστικού» κώδικα προς το χειρότερο, αυτό αφενός έγινε με προτεραιότητα τη στοχοποίηση των πολιτικών κρατουμένων που έχουν παραμείνει στις φυλακές από το καλοκαίρι του 2019 και μετά, και αφετέρου για την επιμήκυνση του χρόνου παραμονής συνολικά των κρατουμένων στις φυλακές. Έτσι αυξήθηκε το μέγιστο όριο των ποινών πρόσκαιρης κάθειρξης από τα 15 χρόνια που όριζε ο ποινικός κώδικας του 2019 στα 20 χρόνια και στην περίπτωση που υπάρχουν πολλές σωρευτικές ποινές το μέγιστο όριο ανήλθε στα 25 χρόνια κατά συγχώνευση αντί των 20. Αυξήθηκαν τα όρια για την υφ’ όρων αποφυλάκιση για τις περισσότερες περιπτώσεις πρόσκαιρης κάθειρξης, από τα 3/5 στα 4/5 της ποινής, ενώ για την μία ισόβια, το όριο ανέβηκε από τα 16 στα 20 χρόνια. Στον «σωφρονιστικό» κώδικα αυξήθηκαν τα όρια χορήγησης αδειών, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις πρόσκαιρης κάθειρξης καταργήθηκε το όριο του 1/5 που ίσχυε, και πλέον έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το όριο της υφ’ όρων αποφυλάκισης, καθιστώντας το δικαίωμα της άδειας ως ένα είδος υπό εξαφάνιση. Όσον αφορά τη μία ισόβια, το όριο χορήγησης της άδειας αυξήθηκε από τα 8 στα 12 χρόνια ενώ στις περιπτώσεις των πολυϊσοβιτών, για κάθε ισόβια το όριο προσαυξάνεται κατά 3 χρόνια με ανώτατο όριο τα 22 χρόνια. Πλέον, όχι μόνο το δικαίωμα της άδειας είναι υπό κατάργηση, αλλά και η υφ’ όρων αποφυλάκιση αφού χορηγείται με το σταγονόμετρο, ενώ de facto για τη μη χορήγησή της μετράνε και τα πειθαρχικά που έχουν γίνει στο μακρινό παρελθόν, ακόμα κι αν έχει περάσει το διάστημα που ορίζει ο νόμος και υποτίθεται ότι δεν μετράνε ως κριτήριο. Επίσης, εξαιρέθηκε η έκτιση της ποινής σε αγροτικές φυλακές στους καταδικασμένους με τον 187Α, δηλαδή στους πολιτικούς κρατούμενους, όπως και σε κάποιες κατηγορίες καταδικασμένων σε ισόβια με βάση το νόμο 187 (εγκληματική οργάνωση). Και εδώ ο στόχος είναι η επιμήκυνση του χρόνου παραμονής στις φυλακές αφού ο ευεργετικός υπολογισμός εργασίας στις αγροτικές φυλακές είναι μεγαλύτερος από ότι στις κλειστές φυλακές, μειώνοντας τον πραγματικό χρόνο έκτισης της ποινής. Τέλος, επανήλθαν οι φυλακές τύπου Γ΄ ως φυλακές αυξημένης ασφαλείας όπου προβλέπεται ότι θα κρατούνται μεταξύ άλλων, και κρατούμενοι καταδικασμένοι με τον 187Α, δηλαδή οι πολιτικοί κρατούμενοι. Σημαντική είναι επίσης η διάταξη που έχει περάσει, η οποία σε αντίθεση με τη μέχρι τώρα επικρατούσα αντίληψη ότι μοναδική προϋπόθεση για την υφ’ όρων αποφυλάκιση είναι η αξιολόγηση της συμπεριφοράς του κρατούμενου στη φυλακή κατά τη διάρκεια της κράτησής του, επιβάλλει ως κριτήριο πλέον και την απαξία κατά την αντίληψη του κράτους, των πράξεων για τις οποίες έχει καταδικαστεί ο κρατούμενος και κατ’ επέκταση και την αποδοχή του κρατούμενου για την απαξία των πράξεων αυτών. Αυτό ήδη εφαρμόστηκε στην περίπτωσή μου από το προηγούμενο συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας που απέρριψε την υφ’ όρων αποφυλάκισή μου με το αιτιολογικό ότι, μεταξύ άλλων, αρνούμαι να απαξιώσω τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκα, γεγονός που αποδεικνύει το πολιτικό κριτήριο της απορριπτικής απόφασης.
Έτσι το βούλευμα 175/2024 του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας αναφέρει στο αιτιολογικό της απόφασης: […] προς τούτο λαμβάνονται υπόψη και οι εκδηλώσεις του χαρακτήρα του κατηγορούμενου, όπως αυτός αποτυπώνεται από την ενώπιον του παρόντος συμβουλίου αυτοπρόσωπη παράστασή του εξ αποστάσεως με τη χρήση τεχνολογικών μέσων, κατά την οποίαν επέδειξε πλήρη απαξίωση προς τη δικαιοσύνη και το κατάστημα κράτησης στο οποίο εκτίει την ως άνω ποινή του, θέσεις προς τις οποίες παρουσιάζεται συνεπής και από τις οποίες δεν απόσχει […] εμμένοντας στην από μέρους του άρνηση της ποινικής απαξίας των πράξεων για τις οποίες κρατείται και εκτίει την ως άνω ποινή του, υπογραμμίζοντας πως δεν τις αναγνωρίζει ως αντιβαίνουσες στην ομαλή κοινωνική συμβίωση και ποινικά κολάσιμες πράξεις […] θέση η οποία, σε κάθε περίπτωση, […] είναι δηλωτική της προσωπικότητας του καταδίκου δομικό στοιχείο της οποίας είναι η παραβατικότητα όπως αυτή στοιχειοθετείται από την απόρριψη της προσήκουσας εκδηλωτικής συμπεριφοράς, και ενδεικτική της απουσίας ηθικής βελτίωσής του, στην οποία αποσκοπεί η επιβολή και η έκτιση της ως άνω ποινής του, παρότι η τελευταία είναι πολυετής, και την οποία (ηθική βελτίωση) με σαφήνεια δήλωσε πως δεν πρόκειται να επιδείξει […].
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες του ολοένα εντεινόμενου κρατικού και καθεστωτικού ολοκληρωτισμού και εκφασισμού που είναι συνέπεια της ήττας της κοινωνικής και λαϊκής εξέγερσης κατά των μνημονίων του 2010-’12, σε συνάρτηση με την αυστηροποίηση της ποινικής καταστολής, μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί εδώ και 3 χρόνια τα δικαστικά συμβούλια έχουν απορρίψει συνολικά 7 φορές το αίτημά μου για υφ’ όρων αποφυλάκιση και ενώ έχω λάβει μέχρι τώρα 17 τακτικές άδειες. Για τον ίδιο λόγο μπορεί να κατανοηθεί γιατί όταν η συντρόφισσα Ρούπα αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους τον Νοέμβριο του 2023, έγινε αμέσως αναίρεση από τον αντιεισαγγελέα εφετών Χαλκίδας και έγιναν δύο συμβούλια μέσα σε ένα χρόνο για να αποφασιστεί αν θα παραμείνει ελεύθερη ή θα επιστρέψει στη φυλακή. Είναι πλέον βέβαιο, ότι για όλη την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα, που είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο των σύγχρονων κοινωνικών και ταξικών αγώνων και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, θα το πληρώσω μέχρι τελευταία μέρα της ποινής μου.
Ο ένοπλος επαναστατικός αγώνας σύμφωνα με την αντίληψή μας οφείλει να συμβαδίζει με τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και τις συνθήκες, με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον ενώ υπάρχει και μια διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση με το υπόλοιπο «κίνημα» και τους χώρους αντίστασης που τον τροφοδοτούν. Τα χτυπήματα που δέχτηκε ο Επαναστατικός Αγώνας και το 2010 και το 2014-’17 ήταν παράλληλα χτυπήματα στην ίδια την κοινωνία, την κοινωνική αντίσταση αλλά και στο «κίνημα» από το οποίο προερχόμαστε.
Η αποτυχία της οργάνωσης να κλιμακώσει ξανά τη δράση της, την εποχή των μνημονίων, από το 2012 και μετά, ήταν αποτέλεσμα αφενός της ήττας της κοινωνικής αντιμνημονιακής εξέγερσης του 2010-2012 και της υποχώρησης των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων το αμέσως επόμενο διάστημα, και αφετέρου της υποχώρησης του «κινήματος» και των χώρων αντίστασης των οποίων τμήματα έβλεπαν «ευκαιρίες αγώνα» στο διάστημα της διακυβέρνησης Σύριζα το 2015-’19. Αποτέλεσμα της υποχώρησης του «κινήματος» ήταν ως έναν βαθμό, και η έλλειψη αλληλεγγύης που αντιμετωπίσαμε, η οποία με τη σειρά της έθρεψε τη βάναυση ποινική αντιμετώπιση που είχαμε από την πλευρά του κράτους. Όμως ο Επαναστατικός Αγώνας δεν ηττήθηκε ποτέ πολιτικά. Γιατί η ήττα δεν είναι αποκλειστικά η «στρατιωτική» ήττα αλλά πρώτα και κύρια η πολιτική ήττα. Και πολιτική ήττα δεν είναι το να σκοτώνεται κάποιος πάνω στον αγώνα όπως ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας ούτε η μακροχρόνια φυλάκιση, εφόσον παραμένει συνεπής στον αγώνα, τη δράση του και τις επιλογές του. Πολιτική ήττα είναι η αναθεώρηση και η μετάνοια, η απαξίωση της επαναστατικής δράσης, ο διαχωρισμός κάποιου από τους συντρόφους του μπροστά στο δικαστήριο με σκοπό να σωθεί ή να ελαφρύνει τη θέση του, μια στάση που στήριξαν κομμάτια του «κινήματος» σε δικαστήριο του Επαναστατικού Αγώνα, κάτι που είναι παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία των κινημάτων και των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων. Ο Επαναστατικός Αγώνας μπορεί να έπαψε να δρα όπως ήθελαν και κάποιοι μέσα από το «κίνημα» –από το 2012 και μετά– αλλά δεν ηττήθηκε ποτέ πολιτικά. Γιατί οι αναλύσεις και προβλέψεις του δικαιώθηκαν στον χρόνο. Γιατί οι προτάσεις του για μια άλλη κοινωνία, χωρίς κράτος και κεφάλαιο και χωρίς τάξεις παραμένουν επίκαιρες.
ΥΓ: Το ότι μετά από πολλά χρόνια μετά τις 12 Φεβρουαρίου 2012, κατέβηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών –αποτέλεσμα της υποβάθμισης των κοινωνικών υποδομών όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων (Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα, Μητσοτάκη)– είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Όμως η συνολική ανατροπή του σημερινού κρατικού και καθεστωτικού ολοκληρωτισμού, παραμένει μία … επαναστατική υπόθεση.
Nίκος Μαζιώτης,
καταδικασμένος για τον Επαναστατικό Αγώνα
* (βλ. «ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΔΕΝ “ΣΩΦΡΟΝΙΖΟΝΤΑΙ” ΚΑΙ ΔΕΝ “ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΗΘΙΚΑ”»: https://epanastaticosagonas.wordpress.com/2025/02/26/