https://athens.indymedia.org/post/1634922/
05/04/2025 8:35 μμ.
από prolprot.espivblogs.net
Καλό ταξίδι συντρόφισσα Petra Κrause [Βερολίνο 19/2/1939 – Μιλάνο 2/4/2025]
[…] Όποιος είχε την τύχη να γνωρίσει άμεσα ή έμμεσα αυτούς τους συντρόφους και αυτές τις συντρόφισσες, όποιος μπόρεσε και θέλησε να διαβάσει, να συζητήσει και να αγκαλιάσει αυτή την τόσο βαθιά ανθρωπιά εκείνων που αφιέρωσαν σκέψη και σώμα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, όποιος αντιλήφθηκε ποιο ήταν και ποιο εξακολουθεί να είναι και σήμερα το διακύβευμα, γνωρίζει καλά ότι αυτοί οι σύντροφοι και αυτές οι συντρόφισσες αποτελούνε μέρος της συνολικής κληρονομιάς του επαναστατικού κινήματος, τη συγκολλητική ουσία των κομματιών της ταξικής μνήμης. Οι πληγές, οι ρυτίδες και τα λόγια τους, μάς μετέδωσαν μια άλλη Ιστορία, “ανεπίσημη”, παράνομη και φιμωμένη. Μας απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν σκλάβοι αν αυτοί οι ίδιοι δεν θέλουν να ζουν ως τέτοιοι. Μας δίδαξαν την ομορφιά της αξιοπρέπειας και της εξέγερσης. Άγγιξαν κατευθείαν τις καρδιές μας και μας είπαν καθαρά και ξάστερα πως παρά τις αντιφάσεις, τις μικρότητες και τις φοβίες μας, ενώπιον ενός ιστορικού εχθρού επί το παρόντος ισχυρότατου, εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να χαιρόμαστε για τη ζωή […]
Simone (Haute-Savoie, Φλεβάρης 2021)
Στις 2/4/2025 πέθανε η Γερμανοεβραία αγωνίστρια Petra Krause. Μια διεθνίστρια επαναστάτρια που αφιέρωσε τη ζωή της στα απελευθερωτικά κινήματα της δεκαετίας του ’70 και την πάλη ενάντια στις δικτατορίες και τον ιμπεριαλισμό. Mια γυναίκα που διένυσε διά πυρός και σιδήρου την Ιστορία του 20ου αιώνα, πληρώνοντας το τίμημα αυτής της μαχόμενης επιλογής της, με διώξεις και αιτήματα έκδοσης, συλλήψεις και φυλακίσεις στην Ελβετία και την Ιταλία. Μετά από την πολύχρονη στοχοποίηση της και κατά τη διάρκεια της φυγοδικίας της, ώστε ν’ αποφύγει την έκδοση της στη Γερμανία, θα βρει καταφύγιο αρχικά στη Γαλλία και έπειτα για ένα διάστημα στην Ελλάδα. Έφυγε από τη ζωή στο Μιλάνο, έχοντας τη φροντίδα και την αγάπη του γιού της Marco και της συζύγου του Flor.
Ως ένα ελάχιστο φόρο Τιμής στη Μνήμη της, δημοσιεύουμε μεταφρασμένο το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Davide Steccanella, Le indomabili [Οι αδάμαστες] που κυκλοφόρησε το 2017 στην Ιταλία από τις εκδόσεις Paginauno.
Καλό ταξίδι συντρόφισσα.
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Απρίλης 2025
Petra Κrause
H Πέτρα Κράουζε γεννιέται στο Βερολίνο το 1939. Κόρη οικογένειας που στάλθηκε στο Άουσβιτς. Σε ηλικία 11 ετών υιοθετείται από μια οικογένεια από το Ανατολικό Βερολίνο. “Όταν ήμασταν παιδιά κανένας δεν μας μίλαγε για το παρελθόν μας. Γιατί για τη γενιά του ναζισμού, η πρόσφατη ιστορία ήταν ένα ταμπού που έπρεπε να εξορκιστεί σιωπηλά. Αν πρέπει να περιγράψω την πρώτη μου πολιτική παρόρμηση πρέπει να την ψάξω μέσα στην αυθόρμητη ανάγκη να μάθω και ν’ αντιδράσω στο φόβο που κουβαλούσα μέσα μου. Όμως, για όλο αυτό το πράγμα ούτε και τώρα καταφέρνω να μιλήσω αποστασιοποιημένα”, θα πει σε μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Panorama στις 8 Νοέμβρη του ’77.
Το 1957 έρχεται στην Ιταλία, στον Τάραντα για να δουλέψει σ’ ένα σπίτι ως οικιακή βοηθός. Εδώ, αρχίζει να κάνει παρέα με μερικούς νέους κομμουνιστές και παντρεύεται τον γιατρό Giorgio Ognissanti. Το 1960 γεννιέται ο γιός της Μάρκο. Αφού χωρίζει από το σύζυγο της, επιστρέφει στη Γερμανία και εγγράφεται σε σχολή δημοσιογραφίας. Γράφει άρθρα για το αριστερό ριζοσπαστικό περιοδικό Konkret της Ούλρικε Μάϊνχοφ. Το 1964 επιστρέφει στην Ιταλία και εργάζεται ως μεταφράστρια σε μια εταιρεία παραγωγής πλαστικών προϊόντων. Αυτή η δουλειά της προσφέρει την ευκαιρία να ταξιδεύει συχνά σε Ασία, Αφρική και Αμερική, οπού μαζεύει υλικό και ντοκουμέντα που παρέχει στο Κεντρο Frantz Fanon του Μιλάνου. Το 1969 έρχεται σ’ επαφή με τον Ugo Lemke και του λέει ότι είδε τον φασίστα Giancarlo Cartocci ν’ απομακρύνεται -την ημέρα των βομβιστικών επιθέσεων- από το Μνημείο της πατρίδας στη Ρώμη.
Στη Γερμανία διανέμει σε underground βιβλιοπωλεία περιοδικά της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς . “Κατάλαβα ότι για να πολεμήσουμε το αστικό Κράτος χρειάζονται άλλα εργαλεία, αυτά που μπορούμε να εντοπίσουμε στην κομμουνιστική επανάσταση”, από την ίδια συνέντευξη στο περιοδικό Panorama.
Στις αρχές του ’70 στο Μιλάνο έρχεται σε επαφή με το χώρο της Εργατικής Αυτονομίας και γνωρίζεται με τον Carlo Fioroni, καθηγητή στο Βαρέζε και στρατευμένο στην Potere Operaio [Εργατική Εξουσία], καταδικασμένου για την δολοφονία του Carlo Saronio [σ.τ.μ, γιό οικογένειας βιομηχάνων που ήταν και αυτός στρατευμένος στην Εργατική Εξουσία] στις 14 Απρίλη 1975. Αυτός θα πει στους ανακριτές ότι “η Κράουζε ενδιαφερόταν προπάντων για τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε διεθνές επίπεδο”. Με βάση τις ομολογίες δύο συλληφθέντων αναρχικών, των Daniel von Arb και Urs Stadeli που συνελήφθησαν στην Dumemza του Βαρέζε, η Πέτρα συλλαμβάνεται στη Ζυρίχη στις 19 Μάρτη του ’75. Εκδίδεται άμεσα ένταλμα και στην Ιταλία, ως ιδιοκτήτρια ενός αυτοκινήτου Simca 1000 που είχε χρησιμοποιηθεί στη δράση ενάντια στις εγκαταστάσεις Face Standard τον Οκτώβρη του 1974. Μέσα στο όχημα είχε βρεθει ένα πρόστιμο για την Anna Maria Grenzi, όνομα που χρησιμοποιούσε στην παρανομία.
Στη φυλακή θα κάνει 3 απεργίες πείνας για να μην καταλήξει στο ψυχιατρείο Rheina του δόκτωρα Knab. Το ’77 θ’ αποτελέσει το πρόσωπο μιας μεγάλης εκστρατείας αλληλεγγύης στον Τύπο που προωθήθηκε από τη Franca Rame, την Κόκκινη Βοήθεια [Soccorso Rosso] και την εφημερίδα Lotta Continua [Συνεχής Αγώνας], για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης της σε πλήρη απομόνωση, περιμένοντας για χρόνια τη δίκη της. “Ανάμεσα στις μεθόδους βασανισμού των ναζιστών και αυτές των Ελβετών δεσμοφυλάκων υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, οι πρώτοι συχνά ήξεραν οτι διέπρατταν εγκλήματα ενώ οι δεύτεροι ποτέ”, έγραψε σ’ ένα γράμμα της προς τον Dario Fo και τη Φράνκα Ράμε που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Repubblica στις 28 Ιoύλη 1977, σ’ ένα άρθρο των δυο καλλιτεχνών με τίτλο “Η τρομακτική περίπτωση Πέτρα Κράουζε”.
Στις 28 Ιούλη 1977 μια επιτροπή από Ιταλίδες βουλεύτριες πάει στην Ζυρίχη αλλά οι αρχές δεν την δέχονται. Πρόκειται για τις Susanna Agnelli, Giancarla Codrigoni, Vera Squarcialupi, Luciana Castellina και Maria Magnani Noja, οι οποίες πραγματοποιούν μια δημόσια συνέντευξη Τύπου που δημιούργησε ένα σχετικό πάταγο. Μετά από προφυλάκιση δύο χρόνων και τεσσάρων μηνών χωρίς δίκη, οι Ελβετικές αρχές την εκδίδουν στην Ιταλία και στις 5 Αυγούστου 1977 προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Μιλάνου και οδηγείται στη γυναικεία φυλακή του Pozzuoli, απ’ όπου θ’ αποφυλακιστεί -εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας της- στις 28 Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης της θα δηλώσει στον ανακριτή: “Θα σας αποκαλύψω τα ονόματα των υπευθύνων για την επίθεση και τον εμπρησμό στην Face μόνο όταν απελευθερωθούν όλοι οι παρτιζάνοι που έδρασαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πάψει η αιματηρή καταστολή των δίκαιων αγώνων των κρατουμένων”.
Το 1978, η Ελβετία ζητάει από την Ιταλία την έκδοση της που την απορρίπτει, αφού με τα συγκεκριμένα συμβάντα ασχολείται ήδη η ιταλική δικαιοσύνη. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς, η Petra Κrause υπογράφει ένα κείμενο που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Lotta Continua, ενάντια στις απειλές που είχε δεχθεί από μερικούς ταξιαρχίτες η γραμματέας του Partito Radicale [Ριζοσπαστικού Kόμματος] Adelaide Aglietta, η οποία είχε κληρωθεί ως ένορκη στη δίκη του ιστορικού πυρήνα των Brigate Rosse (BR) [Κόκκινων Ταξιαρχιών] που διεξαγόταν στο Τορίνο.
Στις 14 Νοέμβρη του ’78 αθωώνεται για την απόπειρα στην Face του Fizzonasco, ενώ στη συνεχεια ο Carlo Fioroni, o οποίος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή της Matera έγινε ο πρώτος μετανοημένος των ερευνών που αφορούσαν τις αριστερές ανατρεπτικές οργανώσεις, θα δηλώσει στους δικαστές ότι η Πέτρα του είχε δανείσει το αυτοκίνητο “χωρίς η ίδια να έχει ιδέα γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε”.
Στις 2 Ιούνη του 1980 θα καταδικαστεί μαζί με τον δικηγόρο Sergio Spazzali -o οποίος πέθανε στις 24 Γενάρη του 1994 στο Miramas της Γαλλίας- και μερικούς ντόπιους αναρχικούς, για εισαγωγή στην Ιταλία εκρηκτικών που είχαν κλαπεί από τον ελβετικό στρατό. Σ’ αυτό το σημείο και ενώ εκκρεμεί αίτημα έκδοσης της στη Γερμανία, το σκάει και τα ίχνη της χάνονται. Όλα τα ΜΜΕ θα την περιγράψουν σαν ένα “διεθνή κόκκινο φαντομά της ανατροπής”.
Mετά από πολλά χρόνια, η Κράουζε θα στοχοποιηθεί άδικα για δήθεν συνεργασία της με τις νέες BR, οι οποίες ανέλαβαν την ευθύνη για την εκτέλεση του D’Antona στις 20 Μάη 1999.
Στην έκθεση της “Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Έρευνας για την τρομοκρατία στην Ιταλία” που συστάθηκε με σχέδιο νόμου στις 23 Δεκέμβρη 1999, διαβάζουμε: “Εξαιτίας του ειδικού βάρους της, του ιστορικού της ρόλου, ακόμα και την εποχή της αναρχο-εξεγερσιακής στράτευσης της, και προπάντων εξαιτίας του εύρους και της επιρροής των διεθνών επαφών που έχει διατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια, η Πέτρα Κράουζε μπορεί αντικειμενικά και νηφάλια να χαρακτηριστεί ως ο -σημαντικότερος και ταυτόχρονα ασύλληπτος- συνδετικός επίσημος κρίκος των επαφών της ηπειρωτικής και διηπειρωτικής τρομοκρατίας. Την βρίσκουμε στο επίκεντρο ευρωπαϊκών, νοτιοαμερικάνικων και μεσανατολιτικών, ανατρεπτικών και εξεγερτικών δικτύων. Την βρίσκουμε σε στρατηγικές θέσεις μέσα στο κομβικό μέτωπο αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, με αντιαμερικανισμό και αντιμιλιταρισμό. Η -επί δεκαετίες- ανατρεπτική δράση της, χαρακτηρίστηκε απο την αμετακίνητη πεποίθηση της (που προκύπτει από εμμονικές συμπεριφορές και θέσεις) για την αναγκη επιθεσης και καταστροφής των κόμβων του βορειοαμερικάνικου συστήματος κυριαρχίας ανά τον κόσμο. Οι στόχοι πάνω στους οποίους επικεντρωσε τις προσπαθειες της ήταν εκείνοι που το επαναστατικο-ανατρεπτικο φαντασιακο προπαγάνδισε και έθεσε στο στόχαστρο του, υπό τον θλιβερά γνωστό όρο του ιμπεριαλισμού. Όπως είδαμε, ακόμα και από τους πρώτους αμερικάνικους στόχους που χτυπήθηκαν στην Γερμανία, η στοχοποίηση των δομών του ΝΑΤΟ αποτέλεσε κοινό μέτωπο αγώνα σε διεθνές επίπεδο. Με τον εντοπισμό και την επιλογή τέτοιων στόχων, η Κράουζε κατάφερε να χτίσει τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες με τις πιο επικίνδυνες τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, κυρίως σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο “.
Η ιστορία της περιγράφεται από την Ida Farè στο βιβλίο της “Η Μάρα και οι άλλες” (εκδ. Felitrinelli, 1979). Το 2009 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο της Mara Fortuna με τίτλο “Η συνέντευξη της Petra Κrause” που εκδόθηκε από τον Τullio Pironti.
Μετάφραση από τα ιταλικά: Τoni Nuri.
Επιμέλεια: Λ.Β
