https://athens.indymedia.org/post/1628362/
από μαύρες πέτρες
30/12/2023 10:19 πμ.
Οργανώσεις για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων κρατουμένων, όπως η Επιτροπή Υποθέσεων Κρατουμένων και Πρώην Κρατουμένων, η Παλαιστινιακή Εταιρεία Κρατουμένων, η Ανταμίιρ (Addameer) και το Κέντρο Πληροφόρησης Ουάντι Χιλουέχ (Wadi Hilweh), καταγράφουν μαρτυρίες πρώην και νυν κρατουμένων και των οικογενειών τους και αποκαλύπτουν βάναυσες επιθέσεις εναντίον τους και μέτρα αντιποίνων που επιβλήθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις και τις αρχές των φυλακών μετά την 7η Οκτωβρίου. Το Ισραήλ κρατά σήμερα περισσότερους από 2.870 διοικητικά φυλακισμένους, αριθμός που αντιπροσωπεύει το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης χωρίς κατηγορία ή δίκη από την πρώτη Ιντιφάντα το 1987. Οι οργανώσεις ανέφεραν επίσης ότι έξι κρατούμενοι πέθαναν στις ισραηλινές φυλακές, οι οποίοι βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της κράτησής τους. Ο συνολικός αριθμός των κρατουμένων που βρίσκονται σήμερα στις ισραηλινές φυλακές υπολογίζεται σε 7.800 – αν και σε αυτόν δεν περιλαμβάνονται οι κρατούμενοι από τη Γάζα, καθώς οι ισραηλινές αρχές δεν έχουν δώσει πληροφορίες. Από τη Δυτική Όχθη, το ισραηλινό κράτος έχει συλλάβει από τις 7 Οκτωβρίου τουλάχιστον 5.000 άντρες, με το υψηλότερο ποσοστό στη Χεβρώνα (1.000 κρατούμενοι), 150 γυναίκες, μεταξύ των οποίων και Παλαιστίνιες πολίτες του Ισραήλ και 255 παιδιά. Για το πρώτο μέρος του άρθρου, βλ. https://athens.indymedia.org/post/1628331/
Ο υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ayman Lubbad μιλάει για την κράτησή του από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Γάζα
28 Δεκεμβρίου 2023
Οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις (IOF) πραγματοποιούν μαζικές συλλήψεις Παλαιστινίων από την έναρξη της χερσαίας εισβολής τους στη Λωρίδα της Γάζας. Ένας στρατιωτικός επικεφαλής των IOF ανακοίνωσε ότι από τις 17 Δεκεμβρίου 2023 είχαν συλλάβει πάνω από χίλιους Παλαιστίνιους στη Γάζα. Η ανακοίνωση αυτή ακολούθησε την εμφάνιση φωτογραφιών και βίντεο σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, που αποκαλύπτουν την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των Παλαιστινίων στην πόλη Μπέιτ Λάχια, στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν έδειχναν εκατοντάδες κρατούμενους -συμπεριλαμβανομένων και παιδιών- να αναγκάζονται να κάθονται στο δρόμο, ημίγυμνοι και απογυμνωμένοι από τα ρούχα τους υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, προτού μεταφερθούν με γεμάτα ισραηλινά στρατιωτικά φορτηγά σε άγνωστες τοποθεσίες.
Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο συνάδελφός μας Αϊμάν (Ayman Lubbad), ερευνητής στη Μονάδα Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (PCHR), ο οποίος διέμενε στο σπίτι της οικογένειάς του στη βόρεια πόλη Μπέιτ Λάχια. Συνελήφθη στις 7 Δεκεμβρίου 2023 και αφέθηκε ελεύθερος στο πέρασμα Κερέμ Σαλόμ νότια της Λωρίδας της Γάζας στις 14 Δεκεμβρίου 2023. Επί του παρόντος, βρίσκεται στην πόλη Ράφα, μακριά από τη σύζυγο και τα τρία παιδιά του. Για σχεδόν μια εβδομάδα, κανείς δεν είχε καμία πληροφορία για το πού βρίσκεται ή την κατάστασή του.
Ο Αϊμάν αφηγήθηκε την τρομερή εμπειρία του, ανάλογη με την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση που έχουν υποστεί οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στη Γάζα σε διάφορες ισραηλινές εγκαταστάσεις κράτησης:
“Στις 7 Δεκεμβρίου 2023, περίπου στις 10:00 π.μ., ακούσαμε τις IOF να διατάζουν τους ανθρώπους, μέσω μεγαφώνων, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να ‘παραδοθούν’. Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι έλαβαν εντολή να πάνε στο νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν, ενώ οι άνδρες και τα αγόρια ηλικίας μόλις 14 ετών έλαβαν εντολή να γδυθούν και να γονατίσουν στο δρόμο.
Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν τον γείτονά μας δημοσιογράφο, Μοχάμαντ Αλ Καχλούτ (Mohammed Al-Kahlout), τραυματίζοντας το χέρι του. Μας φωτογράφιζαν ανάρμοστα ενώ ήμασταν ημίγυμνοι και ανάγκασαν κάποιους από εμάς να χορέψουν. Έκαψαν επίσης τα σπίτια που ανήκαν στις οικογένειες Αλ Μουκάιντ (Al-Muqayd), Μάχντι (Mahdi), Αλ Καλχούτ (Al-Kahlout) και Σοροούρ (Sorour) μπροστά στα μάτια μας.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, μας οδήγησαν στην περιοχή Zikim δίπλα στη θάλασσα, όπου παραμείναμε μέχρι αργά το βράδυ. Αργότερα έμαθα ότι κάποιοι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Τους υπόλοιπους μας πήγαν στη στρατιωτική βάση Ofekim, με χειροπέδες και δεμένα μάτια. Μόλις φτάσαμε εκεί, μου έδωσαν τον αριθμό 059775 και με οδήγησαν ενώπιον ενός ανακριτή για να δώσω τα προσωπικά μου στοιχεία. Όταν έμαθε ότι εργάζομαι για μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο ανακριτής είπε απειλητικά: ‘Θα σας διδάξω πολύ καλά τα δικαιώματά σας στη φυλακή’.
Αργότερα, μας μετέφεραν σε ένα χώρο κράτησης που προορίζεται για τους κρατούμενους της Γάζας. Περιβαλλόταν από συρματοπλέγματα και είχε δύο ψηλά σημεία για την τοποθέτηση στρατιωτών. Υπήρχαν 500-700 κρατούμενοι με ένα μπάνιο για κάθε θέση.
Οι IOF μας κακοποιούσαν σε καθημερινή βάση από τις 5:00 π.μ. περίπου μέχρι τα μεσάνυχτα. Μας επέτρεπαν να καθόμαστε μόνο στα γόνατά μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξουμε τη θέση ή να αφαιρέσουμε το μαντήλι στα μάτια μας αντιμετώπιζε αυστηρή τιμωρία, συμπεριλαμβανομένης της ορθοστασίας με τα χέρια υψωμένα πάνω από το κεφάλι για πάνω από τρεις ώρες. Εγώ, μαζί με μια ομάδα κρατουμένων, μεταφέρθηκα σε ένα παρόμοιο μέρος για το οποίο δεν είχαμε καμία πληροφορία. Ακούγαμε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη να απογειώνονται και να προσγειώνονται. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου, χτυπήθηκα από Ισραηλινούς στρατιώτες αρκετές φορές χωρίς λόγο. Με χτυπούσαν συνεχώς στα πλευρά μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ για δύο νύχτες λόγω της σοβαρότητας του πόνου.
Τη Δευτέρα, 11 Δεκεμβρίου, μεταφέρθηκα σε ένα νέο χώρο κράτησης, ο οποίος ήταν καλύτερος από τους δύο προηγούμενους χώρους. Μας κρατούσαν μέσα στο χώρο κράτησης χωρίς χειροπέδες ή δεμένα μάτια, μπορούσαμε να κινούμαστε και να κοιμόμαστε χωρίς να μας ενοχλούν ιδιαίτερα οι στρατιώτες. Αργότερα έμαθα από κάποιους κρατούμενους ότι βρισκόμασταν σε ένα μέρος που βρισκόταν στο Jabal Al Mukaber στην Ιερουσαλήμ.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, υποβλήθηκα σε ανάκριση που διήρκεσε μέχρι τις 10 το βράδυ, μια συνεχής συνεδρία ανάκρισης. Ο ανακριτής πήρε τα προσωπικά μου στοιχεία και ξεκίνησε την ανάκριση λέγοντας ότι ο ίδιος ήταν ψυχικά άρρωστος και δεν έπαιρνε φάρμακα. Επέμεινε ότι οι ερωτήσεις του ήταν ακριβείς και απαίτησε να του πω όλες τις πληροφορίες που είχα για τα μέλη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Εμβάθυνε στη φύση της εργασίας μου στην PCHR και ζήτησε τη γνώμη μου για το τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου. Είπε ότι θα άρχιζαν να συμπεριφέρονται στους κατοίκους της Γάζας σαν ‘σκυλιά’.
Ο ανακριτής με ρώτησε και με πίεσε για τους συγγενείς μου και την υποτιθέμενη σχέση τους με τη Χαμάς. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις του λόγω της αδυναμίας μου και της περιορισμένης κοινωνικής αλληλεπίδρασης που έχω με αυτά τα μακρινά μέλη της οικογένειας. Με απείλησε, με έβρισε και με χτύπησε στο πρόσωπο. Καθώς θύμωνε όλο και περισσότερο, συνέχιζε να επαναλαμβάνει τις ίδιες ερωτήσεις. Απαίτησε να προσπαθήσω να θυμηθώ. Συνέχισε να μπαίνει και να βγαίνει από το δωμάτιο. Κάθε φορά που έβγαινε από το δωμάτιο, μου έκλεινε τα μάτια με ένα μαντήλι.
Την τελευταία φορά που επέστρεψε, του επανέλαβα ότι δεν είχα καμία πληροφορία ή λεπτομέρεια. Στο τέλος της ανάκρισης, σηκώθηκε θυμωμένος, μου έκλεισε τα μάτια και με έβγαλε βίαια έξω από το κτίριο. Έμεινα για περίπου μία ώρα στην ύπαιθρο καθισμένος στα γόνατά μου με δεμένα τα μάτια. Δεν μπορούσα να αντέξω το υπερβολικό κρύο, ήρθαν αρκετοί στρατιώτες και με χτύπησαν και μου είπαν ‘Κάθε σκύλος έχει τη μέρα του’.
Άκουγα άλλους κρατούμενους να ουρλιάζουν καθώς τους χτυπούσαν με τρόπο χειρότερο από τον δικό μου ξυλοδαρμό. Περίπου μια ώρα αργότερα, με πήγαν πίσω στο χώρο κράτησης. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες μαζί μου ήταν εργάτες από τη Γάζα που συνελήφθησαν στο Ισραήλ μετά τις 7 Οκτωβρίου και Παλαιστίνιοι που συνελήφθησαν από τον υποτιθεμένο ανθρωπιστικό διάδρομο στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν, τον οποίο το Ισραήλ άνοιξε για τους αμάχους που μετακινούνταν από το βορρά προς το νότο της Γάζας. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες κρατούνται για περίπου 30-40 ημέρες.
Αργά το βράδυ της Τετάρτης, 13 Δεκεμβρίου 2023, μας ξύπνησαν ενώ κοιμόμασταν για να μετρήσουν τον αριθμό των κρατουμένων. Παρατηρήσαμε ότι είχαν φέρει αρκετές χειροπέδες μαζί με άλλα κουτιά που αποδείχθηκε ότι περιείχαν τα αντικείμενα των κρατουμένων. Εμφανίστηκαν πολιτικά λεωφορεία, οπότε ξέραμε ότι θα μας άφηναν ελεύθερους. Όταν επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο, οι στρατιώτες μας φόρεσαν χειροπέδες στα χέρια και τα πόδια. Κάθε δύο κρατούμενοι ήταν δεμένοι μεταξύ τους.
Την Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου 2023, περίπου στις 12:00 π.μ., τα λεωφορεία άρχισαν να μετακινούνται από το κέντρο κράτησης μέχρι που φτάσαμε στο πέρασμα Καρέμ Αμπού Σάλεμ, ανατολικά της Ράφα, περίπου στις 05:00 π.μ.. Έβγαλαν τις χειροπέδες από τα χέρια και τα πόδια μας. Βγήκαμε από το λεωφορείο και αρχίσαμε να περπατάμε προς την παλαιστινιακή πλευρά. Δεν είχα τίποτα στην κατοχή μου εκτός από την ταυτότητά μου. Επικοινώνησα με τα μέλη της οικογένειάς μου που παρέμειναν στην περιοχή Μπέιτ Λάχια για να τους ενημερώσω ότι βγήκα έξω και πήγα να αναζητήσω τους εκτοπισμένους συγγενείς μου στην πόλη Ράφα“.
Η περίπτωση του Ayman είναι παραδειγματική της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης καθώς και των βασανιστηρίων που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι. Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι από τη Γάζα κρατούνται σε ισραηλινά κέντρα κράτησης και ο τόπος κράτησης και η τύχη τους είναι άγνωστη. Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν το θάνατο έξι Παλαιστινίων σε ισραηλινές φυλακές από τις 7 Οκτωβρίου, ενώ τουλάχιστον δύο πέθαναν σε ισραηλινές εγκαταστάσεις κράτησης. Οι οργανώσεις μας εκφράζουν τη βαθιά ανησυχία τους για την ασφάλεια και την υγεία των κρατουμένων.
Οι δικηγόροι των οργανώσεών μας προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις για να ζητήσουν πληροφορίες σχετικά με τους Παλαιστίνιους κρατούμενους, αλλά οι αρχές αρνήθηκαν να αποκαλύψουν οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το ποιοι κρατούνται και υπό ποιες συνθήκες, μια συμπεριφορά που ισοδυναμεί με εξαναγκαστική εξαφάνιση. Όπως αποδεικνύεται από την περίπτωση του Ayman, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι μπορεί να υποβάλλονται σε συστηματικά βασανιστήρια.
Το Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, οι οργανώσεις Al Mezan και Al-Haq επαναλαμβάνουν την απαίτησή τους για τον τερματισμό της αναγκαστικής εξαφάνισης εκατοντάδων Παλαιστινίων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων γυναικών, από τη Γάζα και την αποκάλυψη του τόπου διαμονής και των ονομάτων τους, καθώς και για τον άμεσο τερματισμό των συνεχιζόμενων βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια αυθαίρετων συλλήψεων και κρατήσεων ατόμων από τη Γάζα, καθώς και των Παλαιστινίων κρατουμένων και φυλακισμένων γενικότερα.
Επαναλαμβάνουμε την έκκλησή μας προς τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς και τη διεθνή κοινότητα να παρέμβουν άμεσα για την προστασία των Παλαιστινίων πολιτών και να ασκήσουν πίεση στις ισραηλινές αρχές να απελευθερώσουν όλους τους αυθαίρετα κρατούμενους Παλαιστίνιους.
Η Επιτροπή για τους κρατούμενους και πρώην κρατουμένους και η Ένωση Παλαιστινίων Κρατουμένων εξέδωσαν επείγουσα ανακοίνωση, τη Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023, προς τον κόσμο και τις διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ώστε να ασκήσουν πίεση στο Ισραήλ για να αποκαλύψει την τύχη ανθρώπων από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη που κρατούνται σε άγνωστες τοποθεσίες και να σταματήσει το έγκλημα της εξαναγκαστικής εξαφάνισης σε βάρος τους.
Αυτό έγινε μετά την αποκάλυψη στοιχείων σχετικά με την κλιμάκωση των φρικτών εγκλημάτων που πραγματοποιούνται σε βάρος των κρατουμένων, το τελευταίο από τα οποία είναι αυτό που ανέφερε η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz: εκατοντάδες Παλαιστίνιοι που κρατούνταν στη Γάζα και μεταφέρθηκαν στη βάση “Sde Teman” κοντά στην Μπερσέμπα πέθαναν ως αποτέλεσμα των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης, ενώ ο ακριβής αριθμός τους και οι συνθήκες του θανάτου τους δεν είναι σαφείς.
Η εφημερίδα ανέφερε ότι ο ισραηλινός στρατός συνέλαβε 500 Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι το τέλος του περασμένου Νοεμβρίου, ισχυριζόμενος ότι ανήκαν στα κινήματα της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Και πρόσθεσε ότι οι κρατούμενοι βρίσκονται σε περιφραγμένους χώρους με τα μάτια τους καλυμμένα και τα χέρια τους δεμένα με χειροπέδες για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, με περιορισμένη κίνηση και περιορισμένη τροφή. Κοιμούνται σε πολύ λεπτά στρώματα σε τρία τμήματα κράτησης, το καθένα από τα οποία περιλαμβάνει περίπου 200 κρατούμενους, ενώ ένα τέταρτο τμήμα βρίσκεται υπό κατασκευή.
Η Ευρωμεσογειακή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Monitor ανακοίνωσε ότι οι μαρτυρίες που συνέλεξε ήταν σύμφωνες με τα ευρήματα της ισραηλινής εφημερίδας σχετικά με το μαρτύριο των Παλαιστινίων κρατουμένων λόγω βασανιστηρίων σε ισραηλινό κέντρο που το Euro-Med Monitor χαρακτήρισε ως ένα “νέο Γκουαντάναμο”.
Η Monitor υπογράμμισε επίσης πως οι κρατούμενοι απογυμνώθηκαν, τους πέρασαν χειροπέδες, κακοποιήθηκαν, αναγκάστηκαν να καθίσουν στα γόνατά τους σε ανοιχτούς χώρους και υποβλήθηκαν σε σοβαρούς ξυλοδαρμούς και παρενοχλήσεις παρά τον πολύ κρύο καιρό. Στον περίβολο των φυλακών, το φως είναι αναμμένο όλη τη νύχτα. Ορισμένοι κρατούμενοι χρησιμοποιήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό ως ανθρώπινες ασπίδες. Δήλωσε επίσης ότι η ηλικιακή ομάδα των Παλαιστινίων κρατουμένων που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της έρευνας κυμαίνεται από ανήλικους έως και ηλικιωμένους ανθρώπους.
Μεταξύ των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τον ισραηλινό στρατό κατοχής κατά των αμάχων είναι ο αναγκαστικός εκτοπισμός, οι επιτόπιες εκτελέσεις, οι τυχαίες και αυθαίρετες συλλήψεις και παρενοχλήσεις.
Ανακοίνωση της Λέσχης Παλαιστινίων Κρατουμένων
Χιλιάδες κρατούμενοι στις κατοχικές φυλακές απειλούνται με λιμοκτονία, εκτός από τα συνεχή βασανιστήρια και την κακομεταχείριση, η οποία έχει ενταθεί από τις 7 Οκτωβρίου, απειλώντας τη ζωή χιλιάδων από αυτούς, ιδιαίτερα των ασθενών, των ηλικιωμένων και των παιδιών.
Από την έναρξη της καθολικής επίθεσης και γενοκτονίας στη Γάζα, οι επιχειρήσεις λιμοκτονίας είναι ένα από τα πιο εμφανή μέτρα που επιβάλλει η διοίκηση των φυλακών κατά των κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των μερίδων γεύματος, του κλεισίματος της καντίνας και της κατάσχεσης των όποιων προμηθειών τροφίμων είχαν απομείνει στους κρατούμενους, χωρίς να απαγγέλεται καμία κατηγορία σε βάρος τους.
Το φαγητό είναι φτωχό τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Οι ποικιλίες που παρέχονται το τελευταίο διάστημα είναι οι ίδιες, συχνά κακομαγειρεμένες και πολλές φορές μη βρώσιμες. Το φαγητό είναι μόνο μπουκιές, με μια μερίδα που προορίζεται για δύο κρατούμενους να δίνεται σε 12 κρατούμενους σε ένα κελί.
Στις κατοχικές φυλακές, πολλοί διαβητικοί ασθενείς έχουν βιώσει λιποθυμίες λόγω της ασιτίας, με αποτέλεσμα να απειλείται άμεσα η ζωή τους, ειδικά με τα συνεχιζόμενα συστηματικά ιατρικά εγκλήματα σε βάρος τους.
Μαρτυρία από τη φυλακή: πρωτοφανής βία κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων
Από τις 7 Οκτωβρίου, οι ισραηλινές αρχές των φυλακών έχουν εξαπολύσει μια βίαιη εκστρατεία καταστολής κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων, που περιλαμβάνει σοβαρούς ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς και στέρηση τροφής, υγειονομικής περίθαλψης και βασικών αγαθών.
Αυτή η μαρτυρία είναι από την καθημερινή μας ζωή στη φυλακή. Την ετοίμασα εσπευσμένα εν μέσω δύσκολων συνθηκών φυλάκισης, ιδιαίτερα σκόπιμων διακοπών ρεύματος, έλλειψης ειδών πρώτης ανάγκης όπως τα τσιγάρα, το φαγητό, το νερό, και της γενικής βίαιης κατάστασης στην οποία ζούμε.
Την ώρα που ο λαός μας και η αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας αντιμετωπίζουν μια άνευ προηγουμένου φασιστική επίθεση από τις 7 Οκτωβρίου, που περιλαμβάνει γενοκτονία και αναγκαστικό εκτοπισμό, η οποία λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου, καθώς και την κατάφωρη παραβίαση όλων των διεθνών συμβάσεων και κανόνων που καθορίζουν τους κανόνες του πολέμου, την ώρα που ο λαός μας στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ αντιμετωπίζει καθημερινά καταστολή, κακοποίηση, συλλήψεις και σφαγές, την ώρα που ο λαός μας στα κατεχόμενα εδάφη του 1948 αντιμετωπίζει συνεχείς εκστρατείες ισραηλινοποίησης, σχέδια καταστροφής από το οργανωμένο έγκλημα, εκστρατείες συλλήψεων και φίμωση, την ώρα που ο λαός μας στην Παλαιστινιακή διασπορά καταδιώκεται και στερείται του φυσικού του δικαιώματος να υψώσει τη φωνή του ενάντια στον σιωνιστικό αποικιοκρατικό φασισμό, την ώρα αυτή, εμείς, στην “έκτη Παλαιστινιακή γεωγραφία”, στις φυλακές των σιωνιστών αποικιοκρατών που εκτείνονται σε ολόκληρη την παλαιστινιακή γη, αντιμετωπίζουμε μια βάναυση φασιστική επίθεση, η οποία, από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας των ισραηλινών φυλακών, μετά τη δεύτερη καταστροφή μας το 1967, πρώτη φορά έχει αυτή την ένταση.
Αυτή η επίθεση έχει ανατρέψει όλους μας τους αγώνες για την κατάκτηση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης ως κρατούμενοι, όπως το φαγητό, το νερό, τα είδη καθαρισμού, το χρόνο στην αυλή, την υγειονομική περίθαλψη, τις επισκέψεις από μέλη της οικογένειάς μας, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, την πρόσβαση σε βιβλία, σε στυλό και σημειωματάρια, την πρόσβαση σε προσωπικά αντικείμενα όπως ρούχα και οικογενειακές φωτογραφίες, την πρόσβαση σε μέσα προστασίας από το ακραίο κρύο του χειμώνα, και πολλά άλλα.
Οι κρατούμενοι βρίσκονται στο επίκεντρο της “Επιχείρησης Πλημμύρα Αλ Άκσα”
Οι πολιτικές του αργού θανάτου από τους σιωνιστές αποικιοκράτες δεν αποτελούν πλέον μια μεταφορά που εκφράζεται μέσα από τη συνεχή στοχοποίηση των κρατουμένων είτε σε κελιά είτε σε ανακριτικά κέντρα είτε σε φυλακές. Αντίθετα, έχουν γίνει μέρος μιας απτής πραγματικότητας, που εφαρμόζεται καθημερινά και με διάφορους τρόπους εναντίον όλων των κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων των συστηματικών βασανιστηρίων και των σκληρών ξυλοδαρμών. Οι νέοι κρατούμενοι, ένας σημαντικός αριθμός των οποίων απελευθερώθηκε και φυλακίστηκε εκ νέου από τις 7 Οκτωβρίου, εκτός από τους κρατούμενους από τη Λωρίδα της Γάζας, ιδιαίτερα εκείνους που εργάζονταν στα κατεχόμενα εδάφη του 1948, αποτελούν τους κύριους στόχους αυτών των επιθέσεων.
Ως αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών, έξι κρατούμενοι έχουν δολοφονηθεί, μεταξύ των οποίων οι Omar Daraghmeh, Arafat Hamdan, Abdel Rahman Marei, Thaer Abu Asab, Majed Zaqoul και ένας άλλος κρατούμενος από τη Λωρίδα της Γάζας, του οποίου η ταυτότητα δεν είναι ακόμη γνωστή (σ.τ.μ.: βλ. επόμενο κείμενο). Επιπλέον, δεκάδες κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και ηλικιωμένοι, έχουν υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς, χωρίς να έχουν λάβει καμία θεραπεία.
Σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών κρατουμένων, οι προαναφερόμενοι βάναυσοι ξυλοδαρμοί δεν ασκούνται μόνο από μέλη των μονάδων καταστολής που έχουν αναπτυχθεί στη φυλακή Ofer, αλλά και από μέλη της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών. Οι πρακτικές αυτές περιλαμβάνουν τη ρίψη σφαιρών από καουτσούκ και τον εξαναγκασμό νέων κρατουμένων που οδηγούνται σε ανακρίσεις από την Shin Bet [Σιν Μπέιτ, υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ] και την αστυνομία να σκύβουν την πλάτη και το κεφάλι τους με ακραίο τρόπο. Όποιος δεν συμμορφώνεται με αυτές τις εντολές υποβάλλεται σε σκληρούς ξυλοδαρμούς.
Προσθέστε σε αυτό ένα μπαράζ προσβολών, βρισιών και προκλήσεων κατά τη διάρκεια της καθημερινής καταμέτρησης και επιθεώρησης των παραθύρων και των ορόφων, με σκοπό να ωθήσουν τους κρατούμενους να αντιδράσουν και έτσι να χρησιμοποιήσουν ακόμη περισσότερη βία ως απάντηση. Έχοντας επίγνωση της πρόθεσης που κρύβεται πίσω από αυτές τις πρακτικές, οι κρατούμενοι, ωστόσο, διατηρούν τον αυτοέλεγχο για να αποφύγουν να στοχοποιηθούν ή ακόμη και να δολοφονηθούν.
Είναι σαφές ότι η δολοφονία κρατουμένων μέσω βασανιστηρίων και σκληρού ξυλοδαρμού είναι πλέον στην ατζέντα της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών, μια μετάφραση των πολιτικών που προωθεί ο υπουργός της λεγόμενης Εθνικής Ασφάλειας, Itamar Ben-Gvir.
Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης αποκάλυψαν ότι οι σιωνιστικές υπηρεσίες ασφαλείας θεώρησαν ότι η έναρξη της επίθεσης εναντίον του λαού μας στη Λωρίδα της Γάζας ήταν μια καλή ευκαιρία για να εφαρμόσουν το σχέδιο του Ben-Gvir για την καταστολή των κρατουμένων και την εξάλειψη των κατακτήσεών τους μετά από δεκαετίες αγώνα. Δεν φοβούνται πλέον την κατάσταση που θα ξεσπάσει ως αποτέλεσμα του ζητήματος των κρατουμένων – η οποία έχει ήδη γίνει εκρηκτική, αφού το σύνθημα “ασπρίστε όλες τις φυλακές”* βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της επιχείρησης “Πλημμύρα Αλ-Άκσα”. Ως εκ τούτου, οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι έχουν γίνει στόχοι εκδίκησης. Κατά συνέπεια, η Ισραηλινή Σωφρονιστική Υπηρεσία δεν χρειάζεται πλέον να εφαρμόζει αυτό που μπορεί να φαίνεται ως πολιτική περιορισμού για τη διαχείριση των κρατουμένων. Αντ’ αυτού, ο λόγος και η πρακτική έχουν μετατοπιστεί με τη χρήση σιδηράς πυγμής, δίνοντας έμφαση στις προσπάθειες άσκησης ελέγχου μέσω της αυξημένης βίας – μια σαφής ένδειξη επιστροφής στις παραδοσιακές μεθόδους καταστολής που χρησιμοποιήθηκαν τα πρώτα χρόνια της συγκρότησης του κινήματος των κρατουμένων.
Κεντρικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα παίζει η εκδήλωση άμεσης “δομικής βίας” που περιλαμβάνει βασανιστήρια, βάναυσους ξυλοδαρμούς και επιθέσεις με σκύλους. Επιπλέον, ασκούνται και έμμεσες μορφές βασανιστηρίων, οι οποίες ίσως μεταφράζονται καλύτερα από την ανάλγητη προσέγγιση της ισραηλινής αποικιοκρατικής αρχής των εποίκων “αφήστε τους να πεθάνουν”. Αυτό εφαρμόζεται μέσω της πείνας, της ιατρικής παραμέλησης, της έκθεσης σε ακραίο κρύο, της άρνησης βασικών ανθρώπινων αναγκών και της ασφυκτικής πολιορκίας στην κίνηση των κρατουμένων, εκτός από άλλες μορφές βίας και βασανιστηρίων.
Συλλογική τιμωρία κατά των αγωνιστών της ελευθερίας
Το να αισθάνεται ένας κρατούμενος πλήρης από άποψη φαγητού είναι πλέον παράνομο με επίσημο διάταγμα. Σήμερα, οι μερίδες πρωινού των Παλαιστινίων κρατουμένων περιορίζονται σε μια κουταλιά γιαούρτι και μια φέτα ντομάτας ή πιπεριάς. Το μεσημεριανό γεύμα είναι συχνά μια περιορισμένη ποσότητα άψητου ρυζιού, με μερικούς κόκκους βρασμένων φακών, καλαμποκιού, φασολιών ή μπιζελιών, και μερικές φορές χοτ ντογκ ή “σνίτσελ” που προστίθεται. Η γαλοπούλα σερβίρεται ωμή, οπότε οι κρατούμενοι δεν την τρώνε. Όσον αφορά το δείπνο, είναι μια κουταλιά χούμους και μερικές φορές ένα αυγό με μια πατάτα. Τα φρούτα έχουν απαγορευτεί από την έναρξη της επίθεσης. Οι κρατούμενοι νιώθουν πραγματική πείνα που διατρέχει τις φλέβες τους. Προσπαθούν να τη σβήσουν τρώγοντας ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό, αν υπάρχει.
Η κατάσταση ήταν διαφορετική πριν από την καταστολή – οι πολιτικοί κρατούμενοι διαχειρίζονταν την κουζίνα της φυλακής, αλλά σήμερα τους απαγορεύεται να το κάνουν. Πριν από την έναρξη της καταστολής, το φαγητό παρασκευαζόταν στα κελιά με ηλεκτρικές κουζίνες, οι οποίες αργότερα κατασχέθηκαν. Η σημαντική έλλειψη στην ποσότητα και την ποιότητα του φαγητού αντισταθμίστηκε με αγορές από το κυλικείο της φυλακής, συμπεριλαμβανομένων των φρούτων και των λαχανικών που επιτρέπονταν μερικές φορές. Τώρα, η καντίνα είναι κλειστή και απαγορεύεται η μεταφορά χρημάτων στους κρατούμενους, είτε προέρχονται από τις οικογένειές τους είτε από την Παλαιστινιακή Αρχή.
Το νερό είναι το μόνο υγρό που επιτρέπεται να έχουν οι κρατούμενοι, μετατρέποντας το τσάι και τον καφέ σε είδος πολυτελείας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα τσιγάρα- τα αποθέματα που κατείχαν προηγουμένως οι κρατούμενοι έχουν τελειώσει.
Οι κρατούμενοι αντιμετωπίζουν συλλογική τιμωρία, συμπεριλαμβανομένης της ημερήσιας διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος στα κελιά των φυλακών, αφού τα φώτα επιτρέπεται να ανάβουν μόνο τη νύχτα για την παρακολούθηση και τις έρευνες κάθε μισή ώρα. Αυτή η πρακτική, όπως και άλλες διαδικασίες, αντανακλά μια εκδικητική νοοτροπία που έχει βαθιές ρίζες στον αυταρχισμό και τον φασισμό. Ο χρόνος στην αυλή έχει επίσης περιοριστεί σε ένα σύντομο διάλειμμα 15 λεπτών ανά κελί (στο οποίο συνήθως κρατούνται οκτώ άνθρωποι), που χρησιμοποιείται κυρίως για ντους και για σύντομους περιπάτους και περιορισμένη αλληλεπίδραση με κρατούμενους σε γειτονικά κελιά μέσα από το πλέγμα των σιδερένιων θυρών τους.
Συνηθίζαμε να λέμε ότι οι αποικιακές αρχές των εποίκων ασκούν μια σκόπιμη πολιτική “ιατρικής αμέλειας”. Σήμερα, χρειαζόμαστε μια διαφορετική περιγραφή, επειδή η ιατρική περίθαλψη απουσιάζει εντελώς. Ενώ οι κρατούμενοι που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες εξακολουθούν να λαμβάνουν κάποια από τα φάρμακά τους κάθε εβδομάδα, οι ασθενείς που πάσχουν από επείγουσες και εποχικές ασθένειες, όπως η γρίπη, δεν μπορούν να λάβουν κανένα φάρμακο, υγειονομική περίθαλψη ή νοσοκομειακή περίθαλψη. Είναι, επομένως, αναγκασμένοι να τα καταφέρνουν χρησιμοποιώντας φάρμακα που ίσως να έχουν στα κελιά τους.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, γενικοί γιατροί δεν επισκέφθηκαν τα τμήματα για να εξετάσουν τους άρρωστους κρατούμενους. Επιπλέον, οι κρατούμενοι έχουν γίνει πολύ απρόθυμοι να αναζητήσουν υγειονομική περίθαλψη, παρά την ανάγκη τους γι’ αυτήν, λόγω του φόβου ότι το ταξίδι τους στην κλινική θα μπορούσε να μετατραπεί σε δικαιολογία για σωματική κακοποίηση, γεγονός που αποδεικνύει την αποικιοκρατική νοοτροπία των εποίκων “αφήστε τους να πεθάνουν”. Αυτή η λογική διέπει πάντα την προσέγγιση απέναντι στους κρατούμενους που κάνουν ανοιχτή απεργία πείνας.
Έχει υιοθετηθεί μια πολιτική αυστηρής περικοπής στην παροχή των απολύτων αναγκαίων για τους κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων βασικών υλικών υγιεινής, όπως χαρτί υγείας, υγρό πιάτων, σαμπουάν κ.λπ. Πολύ περιορισμένες ποσότητες αυτών των υλικών παρέχονται από το κλειστό κυλικείο, με έξοδα των κρατουμένων. Επιπλέον, απαγορεύεται στους κρατούμενους να διατηρούν στα κελιά τους βασικά εργαλεία καθαρισμού, όπως σκούπες.
Από τις 7 Οκτωβρίου, οι οργανωτικές δομές των κρατουμένων μέσα στις φυλακές έχουν επίσης στοχοποιηθεί. Συγκεκριμένα, οι επιτροπές αγώνα των κρατουμένων, οι εθνικές επιτροπές, οι επιτροπές κυλικείων, καθώς και η εκπροσώπηση των πολιτικών παρατάξεων και των πτερύγων των φυλακών έχουν διαλυθεί. Η διοίκηση των φυλακών αρνείται επί του παρόντος να ασχοληθεί με οποιαδήποτε μορφή συλλογικής εκπροσώπησης των κρατουμένων, αποδεικνύοντας έτσι τη στοχοποίηση της συλλογικής δράσης και των επικεφαλής των διαφόρων παρατάξεων. Αντ’ αυτού, η διοίκηση των φυλακών επιδιώκει να επιβάλει ένα σύστημα ατομικής μεταχείρισης των κρατουμένων σε μια προσπάθεια να γυρίσει 56 χρόνια πίσω στο χρόνο.
Επιπλέον, η επίθεση κατά των κρατουμένων περιλαμβάνει την αναστολή των οικογενειακών επισκέψεων σε όλες τις φυλακές και την κατάσχεση τηλεοράσεων, ραδιοφώνων, βιβλίων, στυλό, τετραδίων και όλων των περιουσιακών στοιχείων, όπως οικογενειακές φωτογραφίες, υποδήματα, ρούχα – οι κρατούμενοι μπορούν να κρατήσουν μία αλλαξιά ρούχα – εκτός από την αφαίρεση της πρόσβασης σε καθρέφτες, υπαίθρια παιχνίδια, ψυγεία με κρύο νερό κ.λπ.
Η συλλογική τιμωρία περιλαμβάνει επίσης τη διατήρηση των παραθύρων των κελιών των φυλακών ανοιχτά παρά το υπερβολικό κρύο και τη μη επιστροφή των κατασχεμένων χειμερινών ενδυμάτων στους κρατούμενους. Τα υπάρχοντα των κελιών περιορίζονται σε ένα στρώμα και μια κουβέρτα στην καλύτερη περίπτωση, ενώ ορισμένοι κρατούμενοι έχουν μόνο μια ελαφριά καλοκαιρινή κουβέρτα. Απαγορεύεται επίσης το ξύρισμα και έχουν κατασχεθεί εργαλεία ξυρίσματος.
Η παροχή συλλυπητηρίων από κρατούμενους των οποίων μέλη των οικογενειών έχουν δολοφονηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης του γενοκτονικού πολέμου βρίσκεται επίσης στην πρώτη γραμμή των περιορισμών κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων. Για παράδειγμα, αυτή ήταν η περίπτωση ενός πατέρα που συνελήφθη μαζί με δύο από τους γιους του, ενώ ο τρίτος δολοφονήθηκε, ή η περίπτωση ενός άλλου κρατούμενου που έχασε τον αδελφό του. Έχει επίσης απαγορευτεί η προσευχή στα προαύλια.
Ο κατάλογος των απαγορεύσεων και των ποινών εκτείνεται ατελείωτα
Οι κρατούμενοι ζουν κάτω από τεράστιες πιέσεις, αλλά παραμένουν ακλόνητοι απέναντι στη διοίκηση των φυλακών και στις μονάδες καταστολής που είναι έτοιμες να ασκήσουν το μέγιστο βαθμό κακοποίησης εναντίον τους, ειδικά από τη στιγμή που οι κρατούμενοι φαντάζονται ότι πλησιάζει η απελευθέρωσή τους. Για τους κρατούμενους, τίποτα δεν συγκρίνεται με την ομορφιά της πολυαναμενόμενης ελευθερίας.
Στη φυλακή, δεν λέμε ότι όλα τελείωσαν. Στη φυλακή, καλούμαστε να πούμε ότι όλα αρχίζουν. Και η αρχή είναι η ελευθερία. Οι Παλαιστίνιοι μαχητές της ελευθερίας διαβεβαιώνουν ότι το τρομοκρατικό κύμα επιθέσεων εναντίον τους δεν θα τους απομονώσει από τον λαό, ο οποίος πληρώνει βαρύ τίμημα για την επίτευξη της ελευθερίας, ούτε θα τους εμποδίσει να σκέφτονται ελεύθερα, κάτι που μπορεί να σπάσει τους πιο αυστηρούς περιορισμούς. Όπως έλεγε και ο Νέλσον Μαντέλα: “Τίποτα στη φυλακή δεν είναι ικανοποιητικό εκτός από ένα πράγμα: να έχεις χρόνο να διαλογίζεσαι και να σκέφτεσαι“.
Ανώνυμος Συνεργάτης, σάιτ Mondoweiss, 21 Νοεμβρίου 2023
[Η ταυτότητά του έχει αποκρυφτεί για να προστατευτεί από την εκστρατεία αντιποίνων του αποικιοκρατικού κράτους των εποίκων κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων].
* Σ.τ.Μ.: “Λεύκανση των φυλακών”, παρότρυνση, μεταφορικά, να γεμίσουν οι φυλακές με λευκούς, να μπει τέλος στην ιδεολογία της “λευκής ανωτερότητας”, της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής υπεροχής έναντι των ιθαγενών, των κατώτερων φυλών, των μαύρων και σκουρόχρωμων που είναι “κατάλληλοι” για κατάκτηση, εκμετάλλευση και κυριαρχία.
[Συνεχίζεται]
Μαρτυρίες πρώην και νυν Παλαιστινίων κρατουμένων
από μαύρες πέτρες 30/12/2023 1:27 μμ.
Τον πήραν από το σπίτι του υγιή. Επέστρεψε και περιμένει το θάνατό του
Ο Φαρούκ Ίσα, 30 ετών, συνελήφθη από τις ισραηλινές δυνάμεις και τέθηκε υπό διοικητική κράτηση ως ένας υγιής νέος άνδρας. Αλλά τέσσερις μήνες αργότερα, επέστρεψε ένα φάντασμα του εαυτού του και οι γιατροί λένε ότι έχει μόλις λίγες ημέρες ζωής. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή, ο Farouq ξυλοκοπήθηκε από τους ισραηλινούς δεσμοφύλακες και αρρώστησε βαριά. Αργότερα διαγνώστηκε με καρκίνο του στομάχου σε τελικό στάδιο. (Βλ. πρώτη φωτογραφία).
Την Τετάρτη, 20 Δεκεμβρίου 2023, άρχισε να κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία που προκάλεσε θλίψη, οργή και φόβο στους Παλαιστίνιους. Ήταν μια σύγκριση του 30χρονου Farouq Ahmad Issa, πριν και μετά την παραμονή του στις ισραηλινές φυλακές. Η φωτογραφία “πριν” δείχνει έναν χαμογελαστό Farouq, έναν υγιή 30χρονο άνδρα. Η φωτογραφία “μετά” δείχνει έναν πονεμένο, αδυνατισμένο και λιπόσαρκο άνδρα, που έχει καταντήσει δέρμα και κόκαλα, ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου να τον χαϊδεύει η μητέρα του.
Η αρχική ανάρτηση που μοιράστηκε το Quds News Network είχε πάνω από 8 εκατομμύρια προβολές. Πολλοί άνθρωποι στην πλατφόρμα συνέκριναν την εικόνα του Φαρούκ με εκείνες των Εβραίων κρατουμένων που λιμοκτονούσαν και βασανίζονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Πολλοί αναρωτήθηκαν τι προκάλεσε μια τόσο σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης του Φαρούκ. Ήταν τα βασανιστήρια; Η πείνα; Ιατρική αμέλεια; Όλες αυτές οι τακτικές έχουν αναφερθεί ευρέως από ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και Παλαιστίνιους που απελευθερώθηκαν πρόσφατα.
Σύμφωνα με την οικογένειά του, ο Φαρούκ υπέστη τα πάντα: ξυλοδαρμούς, στέρηση τροφής και ιατρική παραμέληση. Η ιατρική παραμέληση, ωστόσο, ήταν αυτή που οδήγησε τον Φαρούκ εκεί που βρίσκεται τώρα. Λαμβάνει παρηγορητική φροντίδα σε νοσοκομείο της Ραμάλα, περιμένοντας τον θάνατο να χτυπήσει την πόρτα του.
“Ακόμα δεν μπορούμε πραγματικά να επεξεργαστούμε ή να καταλάβουμε πώς φτάσαμε εδώ“, δήλωσε στο σάιτ Mondoweiss ο Husam Issa, 33 ετών, ο μεγαλύτερος αδελφός του Farouq. “Είμαστε σοκαρισμένοι και συντετριμμένοι. Οι γιατροί μας είπαν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να προσευχηθούμε για έλεος από τον Θεό“.
Ο Farouq, κάτοικος του χωριού Αμπού Σκεϊντίμ στην περιοχή της Ραμάλα στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, συνελήφθη στα τέλη Αυγούστου από τον ισραηλινό στρατό. Η σύλληψη αποτέλεσε σοκ για την οικογένεια, η οποία μόλις δύο μήνες πριν είχε πάρει τον Φαρούκ πίσω στο σπίτι του, αφού είχε συμπληρώσει τετραετή ποινή σε ισραηλινή φυλακή.
Ο Φαρούκ καταδικάστηκε από ισραηλινό στρατοδικείο σε έξι μήνες διοικητικής κράτησης, μια πολιτική που επιτρέπει στο Ισραήλ να φυλακίζει Παλαιστίνιους επ’ αόριστον χωρίς κατηγορία ή δίκη. Η πολιτική αυτή χρησιμοποιείται συχνά από το Ισραήλ ως όπλο εναντίον πρώην κρατουμένων όπως ο Φαρούκ προκειμένου να τους συλλαμβάνουν κατ’ επανάληψη και να τους στέλνουν στη φυλακή με κλειστούς φακέλους “μυστικών στοιχείων”. Εν ολίγοις, ούτε ο Farouq ούτε η οικογένειά του ενημερώθηκαν γιατί συνελήφθη και μπήκε ξανά στη φυλακή για άλλους έξι μήνες.
“Για τον πρώτο περίπου μήνα της κράτησής του, απ’ όσο γνωρίζαμε, τα πράγματα ήταν εντάξει. Ο δικηγόρος του ήταν σε επαφή μαζί του και από άποψη υγείας, όλα ήταν καλά“, δήλωσε ο Husam. Αλλά στις 7 Οκτωβρίου, όλα άλλαξαν.
Το Ισραήλ άρχισε να ασκεί μια βάρβαρη πολιτική στους Παλαιστίνιους παντού, ακόμη και μέσα στις ισραηλινές φυλακές. Οι ισραηλινές αρχές των φυλακών πραγματοποίησαν εκτεταμένες επιδρομές, μεταφέροντας κρατούμενους, κατάσχοντας τα προσωπικά τους αντικείμενα, περιορίζοντας την πρόσληψη τροφής και αποκλείοντάς τους από τον έξω κόσμο. Αυτό σήμαινε ότι δεν υπήρχαν τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουν τις ειδήσεις, δεν υπήρχαν επισκέψεις δικηγόρων και οικογενειών.
“Ξαφνικά, σταματήσαμε να ακούμε νέα από τον Φαρούκ και τον δικηγόρο του. Κανείς δεν μπορούσε να τον επισκεφθεί ή έστω να του μιλήσει. Αλλά απ’ όσο γνωρίζαμε, όλα ήταν καλά“, δήλωσε ο Husam. Στα τέλη Νοεμβρίου, αφού δεν είχαν νέα του Φαρούκ για περισσότερο από ένα μήνα, η οικογένειά του δέχτηκε ένα χτύπημα στην πόρτα τους. Ήταν ένας νεαρός άνδρας από την περιοχή, πρόσφατα αποφυλακισμένος, ο οποίος είχε επείγοντα νέα για τον Φαρούκ.
“Ξέρετε τι συμβαίνει στον αδελφό σας;” είπε ο Χουσάμ, επαναλαμβάνοντας την πρώτη ερώτηση που του έκανε ο νεαρός, ο οποίος είπε ότι ήταν στην ίδια φυλακή με τον Φαρούκ πριν αποφυλακιστεί. “Όταν του είπαμε ότι δεν ξέρουμε για τι πράγμα μιλάει, μας είπε ότι ο αδελφός μας πεθαίνει. Και έπρεπε να τον σώσουμε πριν να είναι πολύ αργά“, δήλωσε ο Χουσάμ.
Μέσα από τις πληροφορίες που έγιναν γνωστές από τον νεαρό, καθώς και από τον Φαρούκ μετά την απελευθέρωσή του, η οικογένεια κατάφερε να συνθέσει τα κομμάτια του τι του συνέβη. Μετά την 7η Οκτωβρίου, οι ισραηλινές αρχές των φυλακών άρχισαν να πραγματοποιούν συχνές και αυθαίρετες μεταγωγές – μια συνήθης τακτική συλλογικής τιμωρίας που χρησιμοποιείται κατά των Παλαιστινίων κρατουμένων, με σκοπό να τους κουράσει ψυχικά και σωματικά, διαλύοντας τυχόν πολιτικές ομάδες που οργανώνονται στη φυλακή, χωρίζοντας τους κρατουμένους από συγκρατούμενους με μεγαλύτερες ποινές με τους οποίους μπορεί να έχουν δημιουργήσει δεσμούς και υποβάλλοντάς τους σε επίπονες μετακινήσεις μεταξύ των φυλακών.
Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας μεταφοράς κρατουμένων από τη φυλακή Ofer στη φυλακή Nafha στη Ραμάλα, που βρίσκεται στην έρημο Νακάμπ, ο Farouq ξυλοκοπήθηκε άσχημα από ισραηλινούς δεσμοφύλακες μαζί με πολλούς άλλους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Σύμφωνα με τον Χουσάμ, ένας Ισραηλινός δεσμοφύλακας χτύπησε με δύναμη τον Φαρούκ στο στομάχι με ένα μεγάλο σιδερένιο γκλομπ, όπως το περιέγραψε.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο Farouq άρχισε να αντιμετωπίζει μια σειρά από συμπτώματα, όπως έντονο κοιλιακό άλγος και πρήξιμο στο στομάχι. Όταν ο Φαρούκ ζήτησε ιατρική περίθαλψη, του αρνήθηκαν και αντ’ αυτού οι ισραηλινοί φρουροί τον έριξαν στην απομόνωση, όπου υποβλήθηκε σε στέρηση ύπνου και τροφής. Η κατάσταση του Farouq συνέχισε να επιδεινώνεται, με το στομάχι του να διογκώνεται σε “μέγεθος καρπουζιού”. Παρουσίαζε αδυναμία, εμετό και ατονία, δεν μπορούσε να κάνει κένωση για αρκετές εβδομάδες. Ο Φαρούκ άρχισε να χάνει βάρος με ταχείς ρυθμούς, με την οικογένειά του να λέει ότι έχασε περισσότερα από 30 κιλά μέσα σε ένα μήνα.
Με την υγεία του να επιδεινώνεται σοβαρά, μεταφέρθηκε στην κλινική των φυλακών Ramleh, μια ισραηλινή κλινική φυλακών διαβόητη για την ιατρική παραμέληση των ασθενών Παλαιστίνιων κρατουμένων. Εκεί, του χορηγήθηκε θεραπεία με παυσίπονα. Χωρίς πραγματική ιατρική φροντίδα για την αντιμετώπιση των σοβαρών παθήσεών του, η υγεία του συνέχισε να επιδεινώνεται. Τελικά, η κατάσταση του Farouq έγινε τόσο σοβαρή που εισήχθη σε ένα ισραηλινό νοσοκομείο, το Ιατρικό Κέντρο Soroka, στις 29 Νοεμβρίου. Για αρκετές ημέρες, υποβλήθηκε σε διάφορες εξετάσεις. Μια εβδομάδα αργότερα, διαγνώστηκε με καρκίνο του στομάχου σε τελικό στάδιο και άρχισε να λαμβάνει μια σειρά από ενδοφλέβια φάρμακα για να μειωθούν οι πόνοι. Μια εβδομάδα αφότου έλαβε τη διάγνωσή του, μεταφέρθηκε πίσω στην επιτήρηση των γιατρών της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών (IPS).
Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της δοκιμασίας, η οικογένεια του Farouq δεν γνώριζε τι του συνέβαινε και ότι διαγνώστηκε από Ισραηλινούς γιατρούς με καρκίνο σε τελικό στάδιο.
“Δεν είχαμε ακόμη καμία πληροφορία γι’ αυτόν, αλλά κάθε μέρα, αφού ο νεαρός μας επισκέφθηκε για να μας πει για την κατάσταση του Φαρούκ, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προσπαθήσουμε να τον βρούμε ή να λάβουμε οποιαδήποτε πληροφορία γι’ αυτόν“, δήλωσε ο Χουσάμ. “Επικοινωνήσαμε με όλους. Ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ομάδες κρατουμένων, δικηγόρους, αξιωματούχους της Παλαιστινιακής Αρχής – όλους. Απλά για να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον που να μπορεί να τον επισκεφθεί και να εκτιμήσει την κατάστασή του“.
Σύμφωνα με τον Husam, κάθε έκκληση από όλες τις οργανώσεις, τους αξιωματούχους και τους δικηγόρους που επικοινώνησαν με την IPS για λογαριασμό της οικογένειας απορρίφθηκε. Μετά από σχεδόν ένα μήνα προσπαθειών να λάβουν οποιαδήποτε πληροφορία για τον Φαρούκ, η οικογένεια έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον δικηγόρο τους στις 20 Δεκεμβρίου, λέγοντας ότι ενημερώθηκε από την IPS ότι θα μπορούσε να επισκεφθεί τον Φαρούκ στη φυλακή.
“Ανακουφιστήκαμε, αλλά μόλις μία ώρα αργότερα, λάβαμε άλλο ένα τηλεφώνημα που έλεγε ότι ο Farouq θα αποβιβαζόταν στο σημείο ελέγχου Nil’in κοντά στη Ραμάλα και ότι θα έπρεπε να πάμε να τον παραλάβουμε“, δήλωσε ο Husam. “Σοκαριστήκαμε και μπερδευτήκαμε επειδή ο Φαρούκ είχε ακόμη δύο μήνες διοικητικής κράτησης. Και το Ισραήλ δεν απελευθερώνει έτσι απλά κανέναν“, είπε ο Husam, προσθέτοντας ότι η οικογένεια έσπευσε στο σημείο ελέγχου, φοβούμενη για την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν τον γιο τους.
Οι χειρότεροι φόβοι τους επιβεβαιώθηκαν όταν είδαν τον Φαρούκ να τους πλησιάζει. “Δεν τον αναγνωρίσαμε. Ήμασταν εντελώς σοκαρισμένοι. Ήταν ένα τρομακτικό θέαμα. Έμοιαζε με δέρμα και κόκαλα“, αφηγήθηκε ο Χουσάμ.
Η οικογένεια μετέφερε τον Φαρούκ σε νοσοκομείο στη Ραμάλα, όπου οι γιατροί έκαναν μια σειρά από εξετάσεις για να επιβεβαιώσουν τη διάγνωση που είχαν κάνει οι Ισραηλινοί γιατροί: Ο Φαρούκ είχε καρκίνο στο στομάχι σε τελικό στάδιο, ο οποίος εξαπλωνόταν και σε άλλα μέρη του σώματός του. Δεν του είχε απομείνει πολύς χρόνος και το μόνο που μπορούσε να κάνει η οικογένεια ήταν να του παρέχει παρηγορητική φροντίδα.
“Δεν μπορώ να το πιστέψω. Τώρα απλά περιμένουμε να πεθάνει“, δήλωσε ο Husam, εκφράζοντας το σοκ της οικογένειάς του. “Όταν μας άφησε ο Φαρούκ, ήταν απόλυτα υγιής. Όταν επέστρεψε, ήταν σαν φάντασμα“.
Η οικογένεια είναι σίγουρη για το ποιος ήταν ο ρόλος που έπαιξαν οι ξυλοδαρμοί που υπέστη ο Φαρούκ στις ισραηλινές φυλακές και για το ότι η ιατρική παραμέληση που αντιμετώπισε επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας του.
“Επί εβδομάδες, ο Φαρούκ παραπονιόταν για τους πόνους του, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Περίμεναν μέχρι να χειροτερέψει τόσο πολύ που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τον πάνε στο νοσοκομείο“, δήλωσε ο Husam. “Οι Ισραηλινοί δεν του έδωσαν την ευκαιρία για θεραπεία. Επίσης, δεν του έδωσαν την ευκαιρία να ενημερώσει την οικογένειά του, ούτε μας ενημέρωσαν οι ίδιοι“, συνέχισε. “Πρόκειται για έγκλημα – αυτό που έκαναν σε εκείνον και σε εμάς, την οικογένειά του. Αν δεν ήταν ο συγκρατούμενός του που αποφυλακίστηκε, δεν θα ξέραμε τίποτα για τον Φαρούκ. Ίσως θα είχε πεθάνει στη φυλακή και δεν θα το ξέραμε μέχρι που θα ήταν πολύ αργά“.
Αν και είναι πολύ αργά για τον αδελφό του, ο Husam ελπίζει ότι οι φωτογραφίες του Φαρούκ θα προκαλέσουν κάποια αντίδραση στους ανθρώπους. “Ελπίζω ότι ο κόσμος βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες του Φαρούκ, θα κινητοποιηθεί, θα αναλάβει δράση για τους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Κοιτάξτε τον Φαρούκ πριν και μετά. Κοιτάξτε αυτό το έγκλημα. Δεν μπορώ να το κατανοήσω“, είπε, συγκρίνοντας τη μεταχείριση των Παλαιστινίων κρατουμένων από το Ισραήλ με τη μεταχείριση των Εβραίων θυμάτων των Ναζί κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
“Ο κόσμος πρέπει να ανοίξει τα μάτια του. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στους κρατουμένους μας. Δεν μπορείτε να το αγνοείτε“, είπε. “Δεν θέλουμε οι άνθρωποί μας να επιστρέφουν από τη φυλακή μέσα σε φέρετρα. Θέλουμε να επιστρέφουν ζωντανοί και υγιείς. Αυτό είναι το δικαίωμά μας και αυτό είναι και το δικαίωμά τους”.
Η Israa Jaabis για την απελευθέρωσή της από την ισραηλινή φυλακή
Η μεγαλύτερη ανησυχία της 38χρονης Ισράα Τζαάμπις, όταν αποφυλακίστηκε από τη φυλακή για τις γυναίκες Παλαιστίνιες κρατούμενες Χασαρόν, ήταν ο τρόπος που θα γίνει δεκτή πίσω στην κοινότητά της.
Η Τζαάμπις πάσχει από εγκαύματα πρώτου και τρίτου βαθμού στο 60% του σώματός της και οκτώ από τα δάχτυλά της ακρωτηριάστηκαν όταν το αυτοκίνητό της έπιασε φωτιά 500 μέτρα από το ισραηλινό σημείο ελέγχου Αλ Τζαγίμ στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ τον Οκτώβριο του 2015. Κατηγορήθηκε από το Ισραήλ για απόπειρα δολοφονίας όταν συνέβη το περιστατικό, κατηγορία την οποία αρνήθηκε.
Δεν μπορεί να σηκώσει τα χέρια της μέχρι επάνω, επειδή το δέρμα της μασχάλης της έχει συρρικνωθεί, και το δεξί της αυτί έχει εξαφανιστεί σχεδόν εντελώς. Ζει σε μια κατάσταση διαρκούς πόνου και πρέπει να αναπνέει από το στόμα λόγω μιας τρύπας που ανοίγει στη μία πλευρά της μύτης της.
Ο Ουμπάι, από τους τελευταίους Παλαιστίνιους κρατούμενους που απελευθέρωσε το Ισραήλ
Ο Ubai Youssef Abu Maria είναι 18 ετών, ζει βόρεια της Χεβρώνας και έχει ήδη συλληφθεί έξι φορές από τις ισραηλινές δυνάμεις. Άλλοτε τον κρατούσαν για μέρες, άλλοτε για ώρες. Την πρώτη φορά, ήταν 14 ετών και κρατήθηκε για 15 ημέρες.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν ήταν μόλις 15 ετών, συνελήφθη ξανά και κρατήθηκε για εννέα μήνες. Η τελευταία φορά που τον προσήγαγαν ήταν στις 8 Οκτωβρίου και του είπαν ότι θα παραμείνει υπό διοικητική κράτηση, ένα σχεδόν άτυπο καθεστώς που φαινομενικά διαρκεί έξι μήνες, αλλά συχνά ανανεώνεται ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να απαγγέλλονται κατηγορίες ή να δικάζεται ο κρατούμενος. Κάθε φορά, οι γονείς του παρακολουθούσαν και περίμεναν, ανησυχώντας για τον γιο τους.
Τότε κηρύχθηκε “ανθρωπιστική παύση” μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, με την ανταλλαγή αιχμαλώτων με κρατούμενους ως μέρος της συμφωνίας – η ελπίδα σήκωσε κεφάλι και οι γονείς του Ubai, Φιντάα και Γιούσεφ, άρχισαν να ετοιμάζονται, σε περίπτωση που ο γιος τους απελευθερωνόταν.
Τελικά απελευθερώθηκε, στην έβδομη και τελευταία παρτίδα Παλαιστίνιων κρατουμένων που απελευθερώθηκαν από τις ισραηλινές φυλακές. Κουρασμένος αλλά ανακουφισμένος, ο έφηβος είναι ικανοποιημένος που μπορεί να συνεχίσει τη θεραπεία για να σώσει το χέρι του και να κυνηγήσει ξανά τα όνειρά του για το μέλλον.
Το πρώτο πρωινό της ελευθερίας του μετά την αποφυλάκισή του από τις ισραηλινές φυλακές, ο Ubai Youssef Abu Maria περιπλανήθηκε στο σπίτι του, ελέγχοντας τους γονείς του, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι όλοι ήταν εκεί. Ενώ το σώμα του ήταν κουρασμένο, ήταν τόσο χαρούμενος που βρισκόταν στο σπίτι που κατάφερε να κοιμηθεί μόνο δύο ώρες πριν πάει στο δωμάτιο των γονιών του και τους ξυπνήσει. Φυλακίστηκε χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες.
Μόνο μισοαστειευόμενος, ζήτησε από τη μητέρα του Fidaa, 38 ετών, να του φτιάξει ένα πρωινό που ονειρευόταν από τις 7 Οκτωβρίου – qalayet banadora, ένα πικάντικο τηγάνι με φρέσκες ντομάτες σιγοβρασμένο με καυτερές παλαιστινιακές πιπεριές τσίλι. Καθώς έτρωγε, ο Ubai είπε στη μητέρα του ότι τους τελευταίους δύο μήνες δεν είχε φάει τίποτα που να μην είχε απαίσια γεύση. Στη συνέχεια, πήγε στο κουρείο για να περιποιηθεί τα “άγρια” μαλλιά του που ήταν απεριποίητα για δύο μήνες και επέστρεψε νιώθοντας λίγο πιο φυσιολογικός. ‘Είδα την ευτυχία στα μάτια του πατέρα μου‘, είπε.
Συλλήψεις, ξυλοδαρμοί και εξευτελισμός, αλλά “καμία σαφής ερώτηση” από τις ισραηλινές δυνάμεις
Ο Μουτζαχέντ Ζαχράν, 20 ετών, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους περισσότερους από 30 Παλαιστίνιους που συνελήφθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις στο Ντέιρ Αμπού Μεσάαλ, βορειοδυτικά της Ραμάλα, λέει ότι του έδεσαν τα μάτια και τον ανάγκασαν να μπει σε ένα SUV όταν ξεκίνησαν οι ξυλοδαρμοί.
“Άρχισαν να με εκφοβίζουν, λέγοντάς μου ότι είμαι μέλος της Χαμάς“, δήλωσε. “Υπήρχε ένας στρατιώτης που με χτυπούσε στους τοίχους αρκετές φορές, και μου είχαν δέσει τα μάτια, οπότε δεν είχα επίγνωση του τι ακριβώς συνέβαινε. Μας εξευτέλιζαν επίσης“, είπε, αναφερόμενος στην ομάδα των Παλαιστινίων που κρατούνταν σε ένα δωμάτιο. “Έρχονταν και στέκονταν μπροστά μου και άρχιζαν να γελούν. Προσπάθησαν επίσης να με κάψουν με ένα τσιγάρο. Δεν υπήρχαν σαφείς ερωτήσεις. Δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς ήθελαν. Ήταν απλώς πρόκληση”.
Η μητέρα του Ουμ Χουτχάιφα δήλωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν λεηλατήσει το σπίτι τους, βανδαλίζοντας και καταστρέφοντας “τα πάντα”. “Έσπασαν τα παράθυρα, τους καθρέφτες, τις τζαμαρίες. Τα πάντα έχουν καταστραφεί και υποστεί ζημιές, προσπαθούμε να καθαρίσουμε από το πρωί“, είπε, προσθέτοντας ότι οι στρατιώτες είχαν αδειάσει το ελαιόλαδο, τα μπαχαρικά και το αλεύρι στο πάτωμα.
“Ήθελαν απλώς να μας προκαλέσουν. Είναι σαν να ήθελαν να έρθουν για να βανδαλίσουν, να καταστρέψουν το μέρος και αυτό ήταν όλο“, είπε χαρακτηριστικά ο Ζαχράν.
Το Παρατηρητήριο Εργαζομένων στην Υγεία περιγράφει τα βασανιστήρια Παλαιστίνιων γιατρών σε ισραηλινή κράτηση
Το Παρατηρητήριο Healthcare Workers Watch-Palestine αναφέρει ότι έχει συλλέξει τις μαρτυρίες 10 από τους συνολικά 34 γιατρούς που έχουν συλληφθεί από τις 7 Οκτωβρίου. 99 Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας από την Λωρίδα της Γάζας παραμένουν υπό κράτηση.
Ένας νοσηλευτής είπε ότι του είχαν δέσει τα μάτια, του είχαν φορέσει χειροπέδες και τον βασάνιζαν επί πέντε ημέρες πριν απελευθερωθεί, ενώ ένας γιατρός περιέγραψε ξυλοδαρμούς, άσεμνες προσβολές και πράξεις εξευτελισμού, ενώ τον κρατούσαν δεμένο με χειροπέδες έξω στο κρύο.
“Η εσκεμμένη στοχοποίηση γιατρών, νοσηλευτών και παραϊατρικών είναι εντελώς ασυγχώρητη“, ανέφερε ο παρατηρητής. “Είμαστε συγκλονισμένοι από τις συνεχιζόμενες συλλήψεις εργαζομένων στον τομέα της υγείας, πολλοί από τους οποίους απήχθησαν από νοσοκομεία ή ασθενοφόρα εν ώρα υπηρεσίας. Το Ισραήλ επιδεικνύει πλήρη αδιαφορία για την ειδική προστασία που θα έπρεπε να παρέχεται στους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης σε περιόδους συγκρούσεων, επιδίδεται σε επαναλαμβανόμενες, κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου“.
‘Μας χτύπησαν όλους σε ευαίσθητες περιοχές’: η Ερυθρά Ημισέληνος της Παλαιστίνης καταγγέλλει
Η Εταιρεία Ερυθράς Ημισελήνου της Παλαιστίνης (PRCS) μοιράστηκε τη μαρτυρία του Μοχάμεντ Σάλεχ, διασώστη στο κέντρο ασθενοφόρων της PRCS στη συνοικία Τζαμπάλια στη Βόρεια Γάζα, σχετικά με τους ξυλοδαρμούς και τον εξευτελισμό που υπέστησαν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του όταν οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στο κέντρο και τους συνέλαβαν.
“Όλοι μας ταπεινωθήκαμε. Μας χτύπησαν όλους σε ευαίσθητες περιοχές και στο κεφάλι και την πλάτη μας“, δήλωσε ο Σάλεχ. “Οι ισραηλινές δυνάμεις επιτέθηκαν στον συνάδελφό μας Μοχάμαντ Αμπού Ρούκμπεχ. Έχει τραυματιστεί εξαιτίας της επίθεσης και έχει υποστεί εγκαύματα στα πόδια του. Πιθανότατα θα χρειαστεί μεταμόσχευση δέρματος επειδή ένας από τους στρατιώτες της κατοχής πέταξε πέτρες στα πόδια του“.
Η PRCS δήλωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις συνεχίζουν να κρατούν οκτώ μέλη της ομάδας τους που συνελήφθησαν στο κέντρο ασθενοφόρων της Τζαμπάλια.
Ο πρώην κρατούμενος Μοχάμεντ Ουατζίχ, 21 ετών, αφηγείται την εμπειρία του κατά τις βάρβαρες συλλήψεις από το χωριό Ντέιρ Αμπού Μεσάαλ, κοντά στη Ραμάλα στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, όπου οι ισραηλινές δυνάμεις συνέλαβαν περισσότερους από 30 Παλαιστίνιους.
“Ήταν πολύ βάρβαρη η επέμβασή τους. Αφού παραβίασαν την πόρτα του σπιτιού, έψαξαν τα πάντα. Κατέστρεψαν την κουζίνα. Πήγαν πάνω και κάτω, έψαξαν όλες τις ντουλάπες. Δεν άφησαν τίποτα“, δήλωσε ο Ουατζίχ.
Ο Νίντα Ιμπραχίμ δήλωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα συλλαμβάνοντας Παλαιστίνιους. Τους έδεσαν τα μάτια, τους έδεσαν τα χέρια και τους πήγαν σε ένα ανοιχτό κτίριο στο δρόμο όπου κρατούνταν για ώρες.
Ο Ουατζίχ είπε ότι τον ανέκριναν για τον αριθμό των ανθρώπων στο σπίτι του και κατέσχεσαν όλα τα τηλέφωνά τους. “Είπαν κάποια προκλητικά λόγια και στη συνέχεια με πέταξαν στη μέση του πουθενά και έκανε πολύ κρύο και μου ζήτησαν να μείνω εκεί“.
Ο κύριος στόχος αυτών των συλλήψεων είναι να ενσταλάξουν φόβο στη νέα γενιά. “Θέλουν να τους δείξουν ότι αν κάποιος θέλει να αντιταχθεί στην κατοχή του Ισραήλ, τότε το αποτέλεσμα θα είναι οι συλλήψεις και ο εκφοβισμός“, είπε.
“Θα ήταν καλύτερα αν μας πυροβολούσαν“: Παλαιστίνιοι αφηγούνται τα βασανιστήρια στις ισραηλινές φυλακές
Πρόσφατα αποφυλακισθέντες κρατούμενοι περιγράφουν με λεπτομέρειες την ταπείνωση, τα βασανιστήρια, τις απειλές για βιασμούς και τις δολοφονίες.
Η απελευθέρωση 240 Παλαιστινίων κρατουμένων και φυλακισμένων κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προσωρινής παύσης πυρός μεταξύ του Ισραήλ και των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων έριξε φως στη σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών μέσα στις ισραηλινές φυλακές από την έναρξη του πολέμου. Οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν από τις 7 Οκτωβρίου από την Ισραηλινή Υπηρεσία Φυλακών (IPS), υπό τις οδηγίες του υπουργού Εθνικής Ασφάλειας Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ (Itamar Ben Gvir), περιλαμβάνουν τον περιορισμό του φαγητού και του χρόνου προαυλισμού, την κατάσχεση προσωπικών αντικειμένων, την απαγόρευση του ζεστού νερού, των παπουτσιών και των μαξιλαριών και την απαγόρευση των επισκέψεων μελών της οικογένειας και δικηγόρων. Αυτοί οι περιορισμοί, ωστόσο, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Οι μαρτυρίες που συγκέντρωσε το περιοδικό +972 από Παλαιστίνιους που απελευθερώθηκαν από τις ισραηλινές φυλακές τις τελευταίες εβδομάδες – τόσο στο πλαίσιο της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός όσο και ανεξάρτητα από αυτήν – δίνουν μια εικόνα από την έξαρση της κακοποίησης και του εξευτελισμού μέσα στα κελιά των φυλακών, στις αίθουσες ανάκρισης και κατά τη διάρκεια των συλλήψεων. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτές, οι ισραηλινές δυνάμεις και οι αρχές των φυλακών έχουν χρησιμοποιήσει μεθόδους βασανιστηρίων, έχουν απειλήσει να βιάσουν μια γυναίκα κρατούμενη και τη μικρή της κόρη και έχουν ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου έναν κρατούμενο – έναν από τους έξι Παλαιστίνιους που έγινε γνωστό ότι πέθαναν υπό ισραηλινή κράτηση από τις 7 Οκτωβρίου.
Σύμφωνα με τη ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα HaMoked, μεταξύ των περισσότερων από 7.600 κρατουμένων “ασφαλείας” που βρίσκονται σήμερα σε φυλακές σε όλο το Ισραήλ και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τουλάχιστον 260 Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζονται ως “παράνομοι μαχητές“, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που συμμετείχαν στις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου. Τα μέλη αυτής της ομάδας, λένε οι πρώην κρατούμενοι, κρατούνται σε ένα καθορισμένο τμήμα της φυλακής Ofer, δυτικά της Ραμάλα, και οι συνεχείς κραυγές τους ακούγονται μαζί με το γάβγισμα των σκύλων. Το Ισραήλ αποκρύπτει τα ονόματα και τις συνθήκες κράτησης πολλών από τους κρατούμενους από τη Γάζα και εμποδίζει τους δικηγόρους και τον Ερυθρό Σταυρό να τους επισκεφθούν.
“Ήμουν στη φυλακή για πολλά χρόνια“, λέει ο Καντούρα Φάρες (Qadura Fares), επικεφαλής της Επιτροπής για τις υποθέσεις κρατουμένων της Παλαιστινιακής Αρχής. “Δεν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. Άκουσα πράγματα που δεν μπορώ να πιστέψω“.
Σύμφωνα με τον Αμτζάντ Α Νατζάρ (Amjad a-Najjar), από την Παλαιστινιακή Εταιρεία Κρατουμένων, “ο Ben Gvir έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον των κρατουμένων. Τα εργαλεία επικοινωνίας είναι τα γκλομπ και οι ξυλοδαρμοί. Ο θάνατος πλανάται πάνω από τις φυλακές, ανάλογα με τις αποφάσεις και τις διαθέσεις των δεσμοφυλάκων”.
Χτυπήθηκε μέχρι θανάτου σε ένα κελί
Στις 18 Νοεμβρίου, η Υπηρεσία Φυλακών ανέφερε τον θάνατο του 38χρονου κρατούμενου Ταέρ Σαμίχ Αμπού Ασάμπ (Thaer Samih Abu Assab), κατοίκου της πόλης Καλκίγια της Δυτικής Όχθης, στο νοσοκομείο Soroka στο νότιο Ισραήλ. Ο Abu Assab είχε εκτίσει 18 χρόνια ποινής 25 ετών στη φυλακή Ketziot στην έρημο Νακάμπ. Η οικογένειά του δεν έχει λάβει περισσότερες πληροφορίες, ενώ δήλωσε ότι δεν έπασχε από κάποια προϋπάρχουσα ασθένεια.
Ο Μαχμούντ Κατνάνι, ένας από τους κρατούμενους που απελευθερώθηκαν στο πλαίσιο της συμφωνίας ανταλλαγής μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, βρισκόταν στο ίδιο κελί όπου κρατούνταν ο Αμπού Ασάμπ. “Στις 18 Νοεμβρίου, στις 6 μ.μ. κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης ασφαλείας, οι δυνάμεις από τη μονάδα ταχείας αντίδρασης της IPS, Keter, άρχισαν να εισβάλλουν στο δωμάτιο. Ήμασταν 10 κρατούμενοι στο δωμάτιο και καθόμασταν όπως συνήθως: γονατιστοί με τα χέρια πάνω από το κεφάλι μας και τα κεφάλια κάτω. Ξαφνικά, οι δυνάμεις μας επιτέθηκαν χωρίς λόγο, χτυπώντας μας με γκλομπ και κλωτσώντας μας”.
“Ο ξυλοδαρμός συνεχίστηκε άγρια”, πρόσθεσε o Κατνάνι. “Έριξαν βίαια τον κρατούμενο Thaer Abu Assab στο πάτωμα και τον έσυραν σε μια γωνία κοντά στο μπάνιο, χτυπώντας τον στο κεφάλι και το σώμα του για αρκετά λεπτά. Στη συνέχεια βγήκαν από το δωμάτιο, αφήνοντας τον Thaer μέσα σε λίμνη αίματος που έτρεχε από το κεφάλι του. Τον πλησιάσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπάει. Τον τραβήξαμε στη μέση του δωματίου – είχε πεθάνει.
“Τον σκεπάσαμε με μια κουβέρτα και αρχίσαμε να ουρλιάζουμε στους φρουρούς για μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσουν στο δωμάτιο μια νοσοκόμα, δεσμοφύλακες και μέλη της ίδιας δύναμης“, συνέχισε ο Κατνάνι. “Το σώμα του Αμπού Ασάμπ απομακρύνθηκε. Λίγο αργότερα, ένα μέλος της δύναμης έφτασε και μας ενημέρωσε για τον θάνατό του“.
Οι συνθήκες που περιβάλλουν τους θανάτους πολλών άλλων Παλαιστινίων υπό ισραηλινή κράτηση τους τελευταίους δύο μήνες είναι λιγότερο σαφείς. Δύο Παλαιστίνιοι από τη Γάζα – μεταξύ των οποίων ο 32χρονος εργάτης Μάτζεντ Άχμεντ Ζακούλ (Majed Ahmed Zaqoul) που συνελήφθη εντός του Ισραήλ κάποια στιγμή μετά τις 7 Οκτωβρίου, και ένας άλλος του οποίου τα στοιχεία δεν είναι γνωστά – πέθαναν στο κέντρο κράτησης Anatot λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Ο Αμπντ Αλ Ραχμάν Άχμεντ Μουχάμαντ Μάρι (Abd al-Rahman Ahmed Muhammad Mar’i), ένας 33χρονος κάτοικος από την πόλη Καραουάτ Μπάνι Χασάν στη βόρεια Δυτική Όχθη, πέθανε στις 13 Οκτωβρίου στις φυλακές Megiddo στο βόρειο Ισραήλ, όπου κρατούνταν από τον Φεβρουάριο χωρίς δίκη.
Ο Ομάρ Χάμζα Νταραγκχμέχ (Omar Hamza Daraghmeh), ένας 58χρονος από την πόλη Τούμπας στη βόρεια Δυτική Όχθη και υψηλόβαθμο μέλος της Χαμάς, συνελήφθη μαζί με τον γιο του Hamza στο σπίτι τους στις 9 Οκτωβρίου. Μεταφέρθηκε από την Anatot στις φυλακές Megiddo στις 23 Οκτωβρίου, όπου δικάστηκε μέσω τηλεδιάσκεψης. Αργότερα την ίδια ημέρα ήταν νεκρός – η Χαμάς κατηγόρησε το Ισραήλ ότι τον δολοφόνησε.
Ο αδελφός του Daraghmeh, Αμπντέλ Χακίμ (Abdel Hakim), δήλωσε: “Ο αδελφός μου ήταν άρρωστος. Λίγο πριν από τη σύλληψή του, του είχαμε κάνει καθετηριασμό στεφανιαίας αρτηρίας με μεταμόσχευση στεντ. Χρειαζόταν καθημερινή φαρμακευτική αγωγή, η πιο κρίσιμη από τις οποίες ήταν ένα αντιπηκτικό για την πρόληψη της θρόμβωσης. Ο αδελφός μου πέθανε στη φυλακή, όπου δεν υπήρχε ούτε ιατρική περίθαλψη ούτε φροντίδα“.
Δολοφονήθηκε από “αμέλεια”
Ο έκτος Παλαιστίνιος που πέθανε υπό ισραηλινή κράτηση από τις 7 Οκτωβρίου είναι ο Αραφάτ Γιασέρ Χαμντάν. Στις 22 Οκτωβρίου, οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στο σπίτι του στο χωριό Μπέιτ Σίρα, κοντά στη Ραμάλα. Στον Χαμντάν, έναν 25χρονο με διαβήτη και παγκρεατική δυσλειτουργία, πατέρα μιας μικρής κόρης, του πέρασαν χειροπέδες και του έβαλαν μια σακούλα στο κεφάλι μπροστά στη σύζυγο και τη μητέρα του, πριν τεθεί υπό κράτηση. Δύο ημέρες αργότερα, οι ισραηλινές αρχές ενημέρωσαν την οικογένειά του ότι είχε πεθάνει. Έκτοτε η οικογένεια δεν έχει λάβει καμία περαιτέρω πληροφορία.
Ο Σ.Α., ένας 58χρονος από τη νότια Χεβρώνα, ήταν μαζί με τον Χαμντάν την ημέρα που πέθανε. “Το πρωί της 24ης Οκτωβρίου, μας τοποθέτησαν σε ένα όχημα που θα μας μετέφερε από το κέντρο κράτησης Gush Etzion στο στρατιωτικό δικαστήριο του Ofer“, λέει. “Ο Αραφάτ ήταν μαζί μου. Ξαφνικά, κατέρρευσε αναίσθητος μέσα στο όχημα, με το πρόσωπό του χλωμό. Παρά τις εκκλήσεις μας, κανένας από τους στρατιώτες δεν έδωσε σημασία. Μετά από περίπου 10 λεπτά, ένας στρατιώτης έφτασε τελικά κρατώντας ένα μικρό πλαστικό ποτήρι με νερό, το οποίο έδωσε στον Αραφάτ να πιει“, συνέχισε ο Σ.Α.. “Ο στρατιώτης κάθισε τον Αραφάτ στο μπροστινό μέρος του οχήματος. Μετά από άλλα 10 λεπτά, ο στρατιώτης επέστρεψε τον Αραφάτ σε εμάς, αναγκάζοντάς τον να καθίσει στο έδαφος με τα χέρια και τα πόδια του δεμένα με χειροπέδες, όπως και οι υπόλοιποι από εμάς. Η κατάστασή του επιδεινωνόταν“.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, εξήγησε ο Σ.Α., οι άλλοι κρατούμενοι ενημέρωναν επανειλημμένα τους φρουρούς ότι ο Αραφάτ πονούσε πολύ λόγω έλλειψης ζάχαρης – αφού δεν είχε φάει για δύο ημέρες λόγω της κακής ποιότητας του φαγητού που τους είχαν δώσει – και ότι έπρεπε να πάρει τα φάρμακά του. “Κανένας από τους στρατιώτες δεν έδωσε καμία σημασία“, είπε. “Ήταν σαν να μην υπήρχαμε“.
Το όχημά τους έφτασε στη φυλακή Ofer και οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα μικρό κελί διαστάσεων 3 επί 4 μέτρων, όπου βρίσκονταν 20 κρατούμενοι. “Ενώ περιμέναμε, συνεχίσαμε να ζητάμε ζάχαρη και νερό για τον Αραφάτ, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα“, συνέχισε ο Σ.Α. “Τελικά, ένας από τους στρατιώτες έφερε ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας – δεν ξεπερνούσε το 1 εκατοστό. Παραμείναμε μέσα στο κελί μέχρι τις 3 μ.μ., ζητώντας συνεχώς ζάχαρη. Έφτασε ένας νοσοκόμος και του είπαμε ότι ο νεαρός είχε χαμηλό σάκχαρο στο αίμα, αλλά ο νοσοκόμος έφυγε και δεν επέστρεψε“.
Τις επόμενες ώρες, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν σε διαφορετικά τμήματα της φυλακής και σύντομα άρχισε να διαδίδεται ότι ο Χαμντάν είχε πεθάνει. “Δεν υπήρχε ούτε ένα κουταλάκι ζάχαρη για να σωθεί αυτός ο νεαρός άνδρας“, είπε κλαίγοντας ο Σ.A.
‘Θα τους ζητήσω να σε βιάσουν εδώ και τώρα’
Η Λάμα Κχατέρ (Lama Khater), δημοσιογράφος και συγγραφέας από τη Χεβρώνα και μητέρα πέντε παιδιών, συνελήφθη στις 26 Οκτωβρίου στο σπίτι της στην περιοχή Loza, δυτικά της Χεβρώνας. “Δεν μπορούσα να φανταστώ τη σοβαρότητα της κατάστασης“, είπε, περιγράφοντας πώς οι στρατιώτες κατέστρεψαν τα πάντα στο σπίτι της κατά τη διάρκεια της σύλληψης. “Με πήγαν σε ένα στρατιωτικό όχημα όπου με ανάγκασαν να ξαπλώσω στο πάτωμα, με χειροπέδες και δεμένα μάτια. Οι στρατιώτες κάθισαν δίπλα μου μέχρι να φτάσουμε σε μια άγνωστη σε μένα τοποθεσία. Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο“, συνέχισε η Khater. “Μπορούσα να δω με περιορισμένη ορατότητα κάτω από το μαντήλι στα μάτια. Ζήτησα να πάω στην τουαλέτα και να πιω νερό, αλλά η γυναίκα στρατιώτης αρνήθηκε. Ισχυρίστηκαν ότι δεν καταλάβαιναν αραβικά – προσπάθησα να μιλήσω αγγλικά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από μια ώρα κράτησης, μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα και ήπια νερό από τη βρύση εκεί. Η γυναίκα στρατιώτης αρνήθηκε να μου επιτρέψει να κλείσω εντελώς την πόρτα της τουαλέτας“.
Μετά από αυτό, η Khater οδηγήθηκε από μια γυναίκα στρατιώτη σε ένα δωμάτιο ανάκρισης, με χειροπέδες και δεμένα ακόμα τα μάτια. Την έβαλαν να καθίσει σε μια καρέκλα και την ανάγκασαν να ακούσει μια ηχογράφηση κάποιου που μιλούσε για “τις φρικαλεότητες που διαπράττει η Χαμάς στις ισραηλινές κοινότητες κοντά στον φράχτη της Γάζας”.
Ο ανακριτής “με ρώτησε τη γνώμη μου για τον βιασμό ενός 10χρονου ισραηλινού κοριτσιού“, θυμάται. “Δήλωσα ότι δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτό. Ο ανακριτής μου φώναξε και με προσέβαλε χρησιμοποιώντας προσβλητικές εκφράσεις. Στη συνέχεια είπε: ‘Θα πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχουν 20 στρατιώτες σε αυτό το δωμάτιο – θα τους ζητήσω να σε βιάσουν ακριβώς εδώ’”.
Οι απειλές του ανακριτή συνεχίστηκαν. “Είπε: ‘Το κορίτσι που βιάστηκε μοιάζει με την κόρη σου Yaman, θα μπορούσαμε να φέρουμε την Yaman εδώ και να τη βιάσουμε, θα μπορούσα να πάω στο σπίτι σου και να κάψω τα παιδιά σου ενώ κοιμούνται. Εδώ δεν υπάρχουν νόμοι ή δικαιώματα. Είσαι αιχμάλωτος πολέμου και ελπίζω ότι θα έρθει μια κυβέρνηση που θα μας επιτρέψει να κάνουμε ό,τι θέλουμε με εσάς τους Παλαιστίνιους“.
Σε εκείνο το σημείο, εξήγησε η Khater, ο ανακριτής πήγε κατευθείαν κοντά της και της αφαίρεσε το μαντήλι. Φορούσε πολιτικά ρούχα και μάσκα και τη φωτογράφισε πριν φύγει από το δωμάτιο.
Στη συνέχεια η Khater μεταφέρθηκε στη φυλακή HaSharon στο κεντρικό Ισραήλ. “Μια άλλη γυναίκα κρατούμενη και εγώ υποβληθήκαμε σε σωματικό έλεγχο“, αφηγείται. “Μπροστά από το κελί στο οποίο επρόκειτο να μπούμε, οι φρουροί έβγαλαν έναν κρατούμενο, το πρόσωπο του οποίου ήταν σημαδεμένο με εξογκώματα και φουσκάλες και το σώμα του τυλιγμένο με μια κουβέρτα. Οι φρουροί μιλούσαν μεταξύ τους, σαν να είχε κάποια σοβαρή μολυσματική ασθένεια.
“Τα ρούχα του άνδρα κρατούμενου ήταν πεσμένα στο πάτωμα και το πάτωμα ήταν γεμάτο σάλια. Υπήρχαν δύο στρώματα στο πάτωμα, το ένα από τα οποία έφερε ίχνη από τον εμετό του. Η πόρτα της τουαλέτας ήταν ανοιχτή, εκτεθειμένη στο κελί. Εμείς παραμείναμε όρθιες στο κέντρο του κελιού περιτριγυρισμένες από μια διάχυτη οσμή και υγρασία από την τουαλέτα“.
Οι κρατούμενες παρέμειναν εκεί για περίπου 10 ώρες, χωρίς πρόσβαση σε νερό. Στη συνέχεια, οι φρουροί έφεραν άλλες τέσσερις Παλαιστίνιες κρατούμενες γυναίκες στο μικρό δωμάτιο, οι οποίες, όπως έμαθε η Khater, είχαν συλληφθεί στην οδό Σαλάχ Αλ Ντιν κατά τη διάρκεια της μαζικής αναγκαστικής εξόδου των Παλαιστινίων από το βόρειο τμήμα της Λωρίδας εν μέσω της χερσαίας εισβολής του Ισραήλ. Αυτές οι κρατούμενες, είπε, φορούσαν ανοιχτά καφέ ρούχα, στα οποία ήταν γραμμένο το εβραϊκό γράμμα “ע” – το πρώτο γράμμα της εβραϊκής λέξης για τη Γάζα.
“Οι γυναίκες είχαν χειροπέδες στα χέρια και τα πόδια τους, με ένα σχοινί γύρω από τα χέρια“, αφηγείται η Khater. “Ήταν χωρίς μαντίλες. Τις πήγαν σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο. Αργότερα, προσπάθησα να μιλήσω σ’ αυτές μέσα από το παράθυρο της πόρτας. Το πρώτο αίτημα που έκαναν ήταν για μαντίλες. Μία από αυτές είχε αναγκαστεί από τους Ισραηλινούς στρατιώτες να δώσει το 2 μηνών μωρό της, που ήταν μαζί της κατά τη στιγμή της σύλληψης, σε έναν ξένο πριν την προφυλάκιση“.
Από εκεί, η Khater μεταφέρθηκε στις γυναικείες φυλακές Al-Damon και η κακομεταχείριση συνεχίστηκε. “Όλα τα υπάρχοντα των κρατουμένων στα δωμάτια κατασχέθηκαν, αφήνοντας μόνο τα κρεβάτια“, εξήγησε.
‘Αρνήθηκα να φιλήσω την ισραηλινή σημαία και μου έσπασαν τρία πλευρά’
Αρκετοί άλλοι Παλαιστίνιοι που αποφυλακίστηκαν πρόσφατα από τις ισραηλινές φυλακές περιέγραψαν λεπτομερώς την εκτεταμένη κακοποίηση που βίωσαν μέσα σε αυτές. Ο Φάντ Χασάν (Foad Hasan), ένας 45χρονος πατέρας πέντε παιδιών από το χωριό Κούσρα, κοντά στη Ναμπλούς, απελευθερώθηκε στις 12 Νοεμβρίου αφού πέρασε μια εβδομάδα στις φυλακές Megiddo. “Οι συνθήκες στη Μέγκιντο είναι τρομακτικές, αδύνατον να περιγραφούν“, δήλωσε.
“Προσπάθησαν να με αναγκάσουν να φιλήσω την ισραηλινή σημαία και όταν αρνήθηκα, με χτύπησαν τόσο άσχημα που μου έσπασαν τρία πλευρά“, συνέχισε. “Ένας άλλος άνδρας από το Τζαμπάα (Jaba’, ένα χωριό κοντά στην Τζενίν), αρνήθηκε επίσης να φιλήσει την ισραηλινή σημαία και οι δεσμοφύλακες έσπασαν και εκείνου το πόδι και τα πλευρά. Όταν φτάνεις στο Μέγκιντο, σου λένε: ‘Καλώς ήρθατε στην κόλαση’“.
Ο Νασχάατ Νταουμπσέχ (Nashaat Dawabsheh), ένας 17χρονος από τη γειτονιά Σιλουάν της Ιερουσαλήμ, απελευθερώθηκε στις 26 Νοεμβρίου στο πλαίσιο της ίδιας ανταλλαγής ομήρων-κρατουμένων. “Στις 7 Οκτωβρίου, η αρχή των φυλακών πήρε όλα τα υπάρχοντά μας και ό,τι είχαμε στο κελί μας“, δήλωσε. “Μας έμεινε ένα σετ ρούχα, αυτό είναι όλο. Μας χτυπούσαν κάθε μέρα χωρίς κανένα λόγο – βρισιές και εξευτελισμός κάθε μέρα“.
Ο Νασράλα Αλ Ααουάρ (Nasralla al-A’war), ένας άλλος 17χρονος από τη Σιλουάν, ο οποίος απελευθερώθηκε μαζί με τον Dawabsheh στις 26 Νοεμβρίου, δήλωσε ότι “οι δεσμοφύλακες εξαπέλυσαν τα σκυλιά πάνω μας χωρίς φίμωτρο. Μας χτυπούσαν και δεν σταματούσαν να μας βρίζουν και να μας ταπεινώνουν“.
Ο Αμπντελκαντέρ Αλί Αλ Χετνάουι (Abdelkader Ali al-Hethnawi), ένας 46χρονος από την πόλη Καμπατίγια, κοντά στην Τζενίν, δήλωσε ότι συνελήφθη από τις ισραηλινές δυνάμεις στις 30 Οκτωβρίου με την αιτιολογία ότι αναζητούσαν τον ανιψιό του. Τον μετέφεραν στις φυλακές Megiddo, όπου και εκείνος αναγκάστηκε να φιλήσει τη σημαία και δέχτηκε επίθεση από τους φρουρούς.
“Η ζωή είναι σχεδόν ανύπαρκτη μέσα στη φυλακή“, δήλωσε ο al-Hethnawi. “Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν υπήρχαν επιπλέον ρούχα, οπότε αναγκαστήκαμε να φοράμε εσώρουχα αμέσως μετά το πλύσιμό τους, χωρίς να έχουν στεγνώσει. Κάποιες ημέρες νηστεύαμε για να επιτρέψουμε στους ανήλικους κρατούμενους να φάνε περισσότερο φαγητό. Χρονίως άρρωστοι κρατούμενοι, που έπασχαν από παθήσεις όπως η υπέρταση και ο διαβήτης, στερούνταν τα απαραίτητα φάρμακα. Ακόμα και σε όσους τραυματίστηκαν ως αποτέλεσμα επιθέσεων, με σπασμένα χέρια ή δόντια, αρνήθηκαν τη θεραπεία.
Είδα αίμα στα πατώματα των κελιών απομόνωσης“, συνέχισε. “Κάποιοι αντιμετώπισαν βάναυσους ξυλοδαρμούς επειδή δεν έβριζαν τη Χαμάς. Οι φρουροί πατούσαν με τα παπούτσια τους τα κεφάλια των κρατουμένων. Οι κρατούμενοι δέχονταν χτυπήματα στο κεφάλι με ζώνες, ενώ στο σώμα τους έριχναν καυτό και παγωμένο νερό εναλλάξ. Χτυπούσαν επίσης κρατούμενους σε ευαίσθητα σημεία του σώματός τους, ενώ τους έλεγαν: ‘Θα σου στερήσουμε τη δυνατότητα να γίνεις πατέρας’“. Ο Al-Hethnawi ολοκλήρωσε την αφήγησή του κλαίγοντας: “Αν μας είχαν πυροβολήσει και μας είχαν σκοτώσει, θα ήταν καλύτερα από αυτά τα βασανιστήρια“.
‘Έζησα τον εξευτελισμό με κάθε δυνατό τρόπο’
Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν αυτές τις μορφές κακοποίησης όχι μόνο μέσα στις φυλακές αλλά και κατά τη διάρκεια των συλλήψεων. Στις 30 Οκτωβρίου, ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι του Μπαράα Χουράινι (Bara’a Huraini) στην πόλη Γιάτα, νότια της Χεβρώνας. Τον υπέβαλαν σε άγριο ξυλοδαρμό μέσα στο σπίτι του και το ίδιο έκαναν στον αδελφό του Χασάν. Χτύπησαν το κεφάλι του στο έδαφος μέχρι να αιμορραγήσει. Στη συνέχεια οι στρατιώτες απομάκρυναν βίαια και τα δύο αδέλφια από το σπίτι.
“Μας έσπρωξαν προς το πλάι του στρατιωτικού τζιπ, δένοντάς μας τα μάτια με ύφασμα“, δήλωσε ο Huraini. “Ο ένας από αυτούς με άρπαξε από τα χέρια και ο άλλος από το παντελόνι μου, με αποτέλεσμα το παντελόνι να πέσει μέχρι τα γόνατά μου. Με πέταξαν στο πάτωμα του τζιπ. Όταν ζήτησα να φορέσω το παντελόνι μου, η απάντηση ήταν ‘Σκάσε’. Οι στρατιώτες έδεσαν σφιχτά τα πόδια μου σε μια πλαστική σφήνα, αφήνοντάς τα έξω από την πόρτα. Καθώς με έσπρωχναν μέσα, ένιωσα ότι το αριστερό μου πόδι είχε παραλύσει.
Οι στρατιώτες άρχισαν να επιβιβάζονται στο τζιπ ενώ με πατούσαν με τα παπούτσια τους“, συνέχισε ο Huraini. “Πριν το όχημα κινηθεί, ένας από αυτούς πίεσε το παπούτσι του στο κεφάλι μου και αυτό συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Στο μεταξύ, με χτυπούσαν σε όλο το υπόλοιπο σώμα μου με τα χέρια τους και τα κοντάκια των όπλων τους. Έζησα τον εξευτελισμό με κάθε δυνατό τρόπο“.
Σύμφωνα με τον Huraini, το τζιπ σταμάτησε μετά από περίπου 20 λεπτά και οι στρατιώτες προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να βγει έξω. “Προσπάθησαν να με αναγκάσουν να σηκωθώ για να βγω, αλλά ήμουν εξαντλημένος από τους ξυλοδαρμούς, με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα του οχήματος. Οι στρατιώτες με άρπαξαν ξανά και με πέταξαν έξω από το όχημα. Προσγειώθηκα με το πρόσωπό μου και ένιωσα έντονο πόνο. Προσπάθησα να σηκώσω το κεφάλι μου και το μαντήλι έπεσε από τα μάτια μου. Ένας στρατιώτης μου επιτέθηκε, με χτύπησε στο πρόσωπο πριν μου ξαναβάλει το μαντήλι στη θέση του.
Μετά από αυτό, οι στρατιώτες με έσυραν από τα χέρια και τα πόδια μου στο έδαφος μέσα από το χώμα και τα αγκάθια, μέχρι που κάθισα σε μια καρέκλα μέσα σε ένα άλλο όχημα“, συνέχισε ο Huraini. “Ένας από αυτούς σήκωσε το παντελόνι μου και το όχημα ξεκίνησε. Χρειαζόμουν νερό, αλλά η απάντηση ήταν ‘Σκάσε, σκάσε’. Όταν το όχημα σταμάτησε, ο φόβος με κατέλαβε λόγω του έντονου πόνου. Απέφυγα να ζητήσω οτιδήποτε για να μην αντιμετωπίσω άλλον έναν γύρο ξυλοδαρμού“.
Όταν το όχημα σταμάτησε, ο Huraini ρίχτηκε ξανά στο πάτωμα, με τον αδελφό του δίπλα του. “Υπήρχε ένας αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών που μας είπε: ‘Η μεταχείριση έχει αλλάξει, Da’esh [ISIS], δώστε το μήνυμα σε όλους’. Μετά από αυτό, μας άφησαν να φύγουμε και πήγα στο νοσοκομείο, καθώς υπήρχαν πολλές πληγές στο κεφάλι μου”.
Το ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ έχει δώσει το πράσινο φως για την πλήρη καταστολή κάθε πολιτικού δικαιώματος
Στις 2:30 π.μ. της 15ης Νοεμβρίου, οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν σε ένα άλλο σπίτι στη Ντούρα, νότια της Χεβρώνας, και συνέλαβαν την 22χρονη φοιτήτρια πανεπιστημίου Τζενίν Αμρ, μαζί με τον 24χρονο αδελφό της Χαμάμ. “Οι στρατιώτες με πήραν και με έριξαν μπρούμυτα στο πάτωμα του οχήματος και έκαναν το ίδιο με τον αδελφό μου“, αφηγήθηκε η Amr μετά την απελευθέρωσή της. “Το όχημα προχωρούσε μέχρι που οι στρατιώτες έφεραν μια άλλη νεαρή γυναίκα και την έριξαν πάνω μας.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, οι στρατιώτες μας κλωτσούσαν και μας χτυπούσαν με τα κοντάκια των όπλων“, συνέχισε. “Το αυτοκίνητο σταμάτησε στο κέντρο μιας δημόσιας πλατείας κοντά στον καταυλισμό Adoraim, νότια της Χεβρώνας, και οι στρατιώτες μας απομάκρυναν βίαια από το στρατιωτικό όχημα. Έπεσα στο έδαφος και η μαντήλα μου γλίστρησε από το κεφάλι μου. Ο στρατιώτης άρχισε να γελάει, λέγοντας: ‘Φοράς όμορφα χρυσά σκουλαρίκια’. Μόνο μετά από λίγο καιρό μου επέτρεψε να φορέσω ξανά τη μαντήλα μου.
Καθόμασταν στο πάτωμα μέχρι τις 6:30 π.μ.“, συνέχισε η Amr. “Υποστήκαμε λεκτική ταπείνωση από τους στρατιώτες, ενώ μας βιντεοσκοπούσαν με τα τηλέφωνά τους. Μετά από αυτό, μας επιβίβασαν σε ένα λεωφορείο που είχε φτάσει εκεί. Καθώς το λεωφορείο άρχισε να κινείται, ένας από τους στρατιώτες μπήκε μέσα, μιλώντας στα αραβικά με αιγυπτιακή προφορά, και είπε: ‘Τώρα θα σας στείλουμε σε εκτέλεση – ήρθε η ώρα να εκδικηθούμε για την 7η Οκτωβρίου’“. Τα αδέλφια μεταφέρθηκαν σε κέντρο ανάκρισης και αργότερα αφέθηκαν ελεύθερα. Στις 3 Δεκεμβρίου, η Αμρ συνελήφθη ξανά.
