https://athens.indymedia.org/post/1631338/
από @
22/07/2024 8:17 μμ.
Kείμενο με αφορμή τη δολοφονία ενός Αλβανού κρατούμενου, του Αλφόνς Ντότσι,στις φυλακές Κορυδαλλού στις 26/6/2024.
Υπάρχουν φορές που η ιστορία σου χτυπάει την πλάτη, χωρίς να μπορείς να κάνεις αυτό που επιτάσσεται ή καλό θα είναι να γίνει κάτι γι΄αυτό το ακούμπημα. Όχι ότι κάθε φορά που με ακουμπούσε ένα συγκεκριμένο υποχόρδιο (το υποχόρδιο είναι σαν λεπτή ίνα που εξέχει όπως μια παραφυάδα από τον βασικό κορμό ή, στην προκειμένη χορδή, συμπαγής ή όχι) της ιστορικής σπείρας που συνδέει ότι βιώνουμε στη ζωή. Το εν λόγω υποχόδριο θέλω να πιστεύω, έχει σταθερή θέση στους αέναους, γήινους και άρα καθημερινούς κύκλους. Όσες/οι έχουν αγγιχτεί σε διάφορα σημεία του σώματος ή του είναι τους έχουν αντιδράσει με ποικίλους τρόπους κάτι που αφορά άλλη θεματική.
Σ΄ αυτό το κείμενο βγαίνω από μια σχετική ακινησία με τα εγκόσμια σ΄αυτόν τον πλανήτη, η οποία έκρυβε σημεία και τέρατα, αλλά κι αυτό είναι άλλη θεματική. Η αφορμή δόθηκε από μία πληροφόρηση σχετικά με την άγνοια κάποιων σχετικά με το ποιός ήταν αυτός που σκότωσε τον Αλφόνς Ντότσι. Οπότε, πιστεύοντας όσες μιντιοσελίδες ειδησιογραφίας διάβασα, χωρίς να έχω διασταυρώσει από εντός των τειχών πληροφορίες σχετικά με το εν λόγω συμβάν, και δεν βρίσκω και το λόγο να λένε ψέματα όταν ο ίδιος ο δράστης ομολόγησε, ακόμα κι αν ανέλαβε τον φόνο επί πληρωμής και συγκαλύπτει κάποιον άλλο, πρόκειται για τον Χαλίλι Τζουλιάνο, είναι ο ίδιος που μαζί με τον Ντάσι Κασίμι, το μπατζανάκι του αδερφού του αρχιφύλακα Δομοκού, με γρατζούνισαν “λίγο” στο κεφάλι πριν από τρία χρόνια και γλίτωσα τη μόνιμη, σε άγνωστο ποσοστό, αναπηρία. Ο τελευταίος αφού του έδωσαν άδεια μετά από δύο χρόνια, σχεδόν μόλις έληξε το εν ενεργεία πειθαρχικό παράπτωμα(ενώ άλλοι κρατούμενοι παιδεύονται για ένα παρόμοιο πειθαρχικό να ξαναπάρουν άδεια αρκετά ή και πολύ παραπάνω από ένα ή δύο χρόνια) που του στερούσε το δικαίωμα της ολιγοήμερης άδειας ενώ ήδη είχε πάρει ένα – δύο άδειες το προηγούμενο διάστημα από άλλη φυλακή, “εξαφανίστηκε”…Δραπέτης το εξ αγχιστείας μπατζανάκι (ο οποίος είναι ισοβίτης για μία ή δύο δολοφονίες) του αρχιφύλακα…Ακούστηκε; Αναπαράχθηκε στα μίντια; Δεν νομίζω. Αν ήταν κάποια/oς από το αναρχικό/κομμουνιστικό κίνημα ή κάποιος φτωχοδιάβολος κρατούμενος να υποθέσω ότι θα υπήρχε άλλου είδους ενημέρωση; Απλά, είναι αυτονόητο πια.
Όμως, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός και λανθάνω η ουσία ξεπερνάει την ταυτότητα του δράστη. Το ερώτημα είναι πώς μπορείς να λύνεις ζητήματα που έχουν να κάνουν με το μείζον ζήτημα της δικαιοσύνης και ειδικότερα με δολοφόνους και πόσο μάλλον ανθρώπους που έχουν εκτελέσει μικρά παιδιά, ανήλικα, όπως έχουν καταχωρηθεί με βάση την ηλικία τους. Και πώς σε μια μελλοντική επαναστατημένη κοινωνική έκρηξη που φαντασιωνόμαστε οι αναρχικοί/ές θα εφαρμοστεί το κομμάτι συνθήματος “ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ”.
Ο Μιχαήλ Μπακουνίν σε διάφορα κείμενα του αγγίζει το θέμα της παραβατικότητας μέσα από μια καλόψυχη προσέγγιση πάνω στο αιτιατό, ενώ στο αίτιο κατακεραυνώνει το κοινωνικό περιβάλλον, καθώς αυτό ευθύνεται σχεδόν απόλυτα για το δρόμο που παίρνει ένας παραβατικός άνθρωπος, θέτοντας μία άκαμπτη αλήθεια, και βάζοντας μία προσωπική παράφραση της υποστηρίζω ότι καταλήγει στο αυτονόητο συμπέρασμα : τα παραβατικά άτομα δεν έχουν έρθει από κάποιον κακό και υποχθόνιο μακρινό πλανήτη, απεναντίας σε κάποιο/ους τόπο/ους μεγάλωσε και αναλόγως τα ερεθίσματα , τη γνώση, τα μαθήματα και την εμπειρία ζωής όπου στα χρόνια ως παιδί, έφηβος ή και ενηλικιωμένος νέος έλαβε, τον καθορίζουν, ώστε μελλοντικά να εμφανίσει έναν ανάλογο συμπεριφορικό τρόπο. Ρομαντικός; Έχοντας αριστοκρατική καταγωγή δεν είχε γευτεί τον ανθρώπινο πόνο και τις κακουχίες μιας δύσκολης προλεταριακής ζωής; Εν μέρει ισχύει αλλά τα μετέπειτα χρόνια της επαναστατικής διαδρομής του έφεραν εξορία, φυλακές, σκορβούτο και εξάντληση της σωματικής υγείας και σε ηλικία 62 ετών άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Βέρνης στην Ελβετία. Πηγαία θεώρηση και προσέγγιση μιας θετικής μελλοντικής πιθανής κατεύθυνσης – διαχείρισης ενός εκ των πιο δύσκολων ζητημάτων όπως η δικαιοσύνη, η κοινωνική αντιμετώπιση ειδεχθών και βαρύτατών παραβατικών συμπεριφορών, που βασίζεται σε μια προσωπική επιθυμιακή οπτική πάνω στα ανθρωπινά και συλλογικά πεπραγμένα; Το παρακάτω απόσπασμα από κείμενο του Ρώσου επαναστάτη ίσως προσφέρει μία εικόνα στον τρόπο σκέψης του σε σχέση με αυτό το ζήτημα ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται και στη συντηρητική άποψη των έμφυτων ηθικών τάσεων.
Μόλις δεχτούμε ότι τα ελαττώματα και τα κουσούρια, όπως και οι καλές ιδιότητες, είναι έμφυτα, τότε πρέπει να εκτιμήσουμε αν μπορούν ή όχι να ξεπεραστούν από την εκπαίδευση. Στην πρώτη περίπτωση, η ευθύνη όλων των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ανθρώπους θα πέσει στην κοινωνία που απέτυχε να τους δώσει σωστή αγωγή, και όχι στα ίδια άτομα, τα οποία, αντιθέτως μπορούν να θεωρηθούν μόνο θύματα αυτής της έλλειψης προνοητικότητας εκ μέρους της κοινωνίας. Στη δεύτερη περίπτωση, αφού αναγνωρίζονται οι έμφυτες προδιαθέσεις προδιαθέσεις ως αναπόφευκτες και ανεπίδεκτες βελτίωσης( θα πρόσθετα και τις επίκτητες), κανένας άλλος δρόμος δεν μένει για την κοινωνία παρά να ξεφορτωθεί όλα τα άτομα που είναι προσβεβλημένα από κάποιο φυσικό ή έμφυτο ελάττωμα. Προκειμένου όμως να μην πέσει στο φρικτό ελάττωμα της υποκρισίας, η κοινωνία θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι το κάνει αποκλειστικά προς το συμφέρον της αυτοδιατήρησης και όι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης.
Υπάρχει και μια άλλη εκτίμηση που μπορεί να μας βοηθήσει να διευκρινίσουμε αυτό το ζήτημα:στον διανοητικό και ηθικό κόσμο, όπως και στο φυσικό κόσμο, μόνο το θετικό έχει ύπαρξη, το αρνητικό δεν υπάρχει, δεν αποτελεί ένα ον καθ’ εαυτόν, είναι μόνο μια περισσότερο ή λιγότερο σημαντική μείωση της ζέστης. Το ίδιο ισχύει για το σκοτάδι, που δεν είναι παρά φως μειωμένο εξαιρετικά. Το απόλυτο κρύο και το απόλυτο σκοτάδι δεν υπάρχουν.
Στον διανοητικό κόσμο, η ηλιθιότητα δεν είναι παρά η αδυναμία του πνεύματος, και στον ηθικό κόσμο, η κακοβουλία, η τσιγκουνιά και η δειλία είναι μόνο καλοσύνη, γενναιοδωρία και θάρρος μειωμένα όχι στο μηδέν αλλά σε πολύ μικρή ποσότητα, η οποία, με τη βοήθεια της εκπαίδευσης, μπορεί να αναπτυχθεί, να δυναμώσει και να αυξηθεί με τη θετική έννοια…Προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι τα ελαττώματα όπως και οι ηθικές ιδιότητες – γεγονότα της ατομικής και κοινωνικής συνείδησης – δεν είναι δυνατό να κληρονομούνται φυσικά, και ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φυσιολογικά προκαθορισμένος προς το κακό ούτε και αμετάκλητα ανίκανος για το καλό. Ποτέ όμως δεν είχαμε κατά νού να αρνηθούμε το ότι οι ατομικές φύσεις διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, ότι κάποιες απ’ αυτές είναι προικισμένες σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλες με μια ικανότητα για πλήρη ανθρώπινη ανάπτυξη. Πιστεύουμε βέβαια ότι αυτές οι φυσικές διαφορές έχουν υπερτονιστεί και ότι οι περισσότερες απ’ αυτές θα έπρεπε να αποδίδονται όχι στη Φύση αλλά στη διαφορετική εκπαίδευση που παρασχέθηκε σε κάθε άτομο.
Εκ του ασφαλούς μην έχοντας χάσει πολύ κοντινούς ανθρώπους από δολοφονία, βιασμό ή και τα δύο ταυτόχρονα, θεωρώ προσωπικά ότι συλλογικά ως κοινωνία βρισκόμαστε στην πρώτη περίπτωση όπου η ευθύνη για εγκληματικές συμπεριφορές ατόμων πέφτει στην κοινωνία όχι που δεν προνόησε αλλά που δεν φρόντισε για τη σωστή ανάπτυξη και ωρίμανση των συγκεκριμένων ατόμων. Πόσο μάλλον όταν οι αναπτυξιακές, αντιληψιακές, εκπαιδευτικές και συναισθηματικές δυνατότητες αναπτύσσονται σε αποικιοκρατικούς, ιμπεριαλιστικούς, καπιταλιστικούς τόπους και χώρους.
Πώς αποδίδεται δικαιοσύνη από μια επαναστατημένη κοινωνία που αποτινάζει από πάνω της όλα τα δεινά και τις κακουχίες που βίωσε τα προηγούμενα χρόνια σε πολλές πτυχές της ζωής; Το πιθανότερο είναι, μέχρι να επέλθει η νίκη των επαναστατημένων, να απελευθερωθούν καταπιεσμένες επιθυμίες στη βάση προσωπικών αισθημάτων περί απονομής δικαιοσύνης και εξισορρόπησης απωλειών του κάθε ατόμου ή μικροσυνόλου ατόμων όπως π.χ μιας οικογένειας.
Πώς να διαχειριστείς ταυτόχρονα την επιθυμία για “Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά” με την επιθυμία για απονομή δικαιοσύνης των οικογενειών που έχασαν τους ανθρώπους τους από τον Χαλίλι Τζουλιάνο που μεταφράζεται π.χ σε εκτέλεσή του;
Όταν η διεθνής-αστική δικαιοσύνη στην πλειοψηφία της έχει καταργήσει την θανατική ποινή σε παραβατικές συμπεριφορές αντικαθιστώντας την με τον μακροχρόνιο εγκεισμό σε φυλακές πώς η επανάσταση για πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία θα αφήσει τις σφαίρες και τις “λαιμητόμους” να τρέχουν στη βάση της ατομικής ή “μίκρο”-συλλογικής αίσθησης του δικαίου; Μέχρι να ηρεμήσουν τα μίση και οι πληγές του παρελθόντος; Όταν η διεθνής-αστική δικαιοσύνη στην πλειοψηφία της έχει καταργήσει την θανατική ποινή σε παραβατικές συμπεριφορές αντικαθιστώντας την με τον μακροχρόνιο εγκλεισμό σε φυλακές, πώς η επανάσταση για πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία θα αφήσει τις σφαίρες και τις “λαιμητόμους” να τρέχουν στη βάση της ατομικής ή “μικρο”-συλλογικής αίσθησης του δικαίου; Μέχρι να ηρεμήσουν τα μίση και οι πληγές του παρελθόντος; Και μετά θα ξεκινήσει η νέα εποχή όπου η κατανόηση, η συγχώρεση, η απονομή δικαιοσύνης, η αίσθηση της αποζημίωσης θα περιπλέκονται πιο σφιχτά;
Αν τελικά πολεμάμε τον αντίπαλο, θα χρησιμοποιήσουμε τα μέσα του, έστω και εν μέρει, για την απονομή δικαιοσύνης; Θα κρατηθούν κάποιες φυλακές, λίγες μεν, και μόνο για όσους/ες έχουν κάνει ειδεχθή εγκλήματα ώστε να μην έρθουν αντιμέτωποι με την ασίγαστη επιθυμία κάποιων συγγενών και φίλων των θυμάτων για θανατική ποινή παίρνοντας το ρόλο του πανίσχυρου ενδιάμεσου τοίχου; Με ποια προοπτική; Βορειοαμερικάνικου τύπου ισόβια, όπως την εφαρμόζουν κάποιες πολιτείες όπου η ισόβια σημαίνει εγκλεισμός σε φυλακή μέχρι το θάνατο του θύτη; ( Έχουν καταφέρει άραγε οι Βορειοαμερικάνικες πολιτείες ή και άλλα κράτη σε όλα αυτά τα χρόνια που έχουν κρατήσει σε ισχύ τη θανατική ποινή ή την ισόβια ποινή να είναι ισόβιος εγκλεισμός να μειώσουν τον αριθμό παρόμοιων αδικημάτων;Η Βόρεια Αμερική πάντως με 2,3 εκατομμύρια κρατούμενους/ες, σχεδόν το 1% του πληθυσμού της σε δημόσιες και ιδιωτικοποιημένες φυλακές- αναλογικά με τον ελληνικό πληθυσμό, περίπου 10 εκατομμύρια, ο αντίστοιχος υπολογισμός είναι 100.000 γηγενείς κρατούμενοι/ες(!!!), ενώ με το ζόρι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 5.000 Έλληνες/ιδες, δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάτι σχετικά με το ζήτημα της δικαιοσύνης.) Θα παραμένουν έγκλειστοι/ες μέχρι οι άμεσα επηρεασμένοι από τη δράση του ατόμου συμφωνήσουν να απελευθερωθεί από τη φυλάκισή του ή από μια κοινή- συλλογική απόφαση διαχείρισης τέτοιων γεγονότων;(θυμάμαι ένα κείμενο Ιταλών κρατουμένων-ισοβιτών κάπου περίπου το 2007-8 που ζητούσε τη μείωση του χρόνου εγκλεισμού για την ποινή της ισόβιας αλλιώς, έγραφαν, προτιμούν την θανατική ποινή! Αλήθεια, ψέμα ή υπερβολή; Άξιο έρευνας.) Ο θεσμός που έχει εφαρμοστεί σε προηγούμενες επαναστατικές περιόδους όπως το λαϊκό δικαστήριο θεωρείται μία όσο το δυνατόν, και με τις συνθέσεις των ατόμων που τα συγκροτούσαν, πιο ανθρώπινη και δίκαιη μορφή απονομής δικαιοσύνης σε σχέση με την εποχή που πήραν σάρκα και οστά; Μήπως και σε αυτά τα ιστορικά πεπραγμένα χρειάζονται, δομικές ή μη, αλλαγές για τη σύγχρονη βελτίωση τους προς τη κατεύθυνση της ανθρώπινης εξέλιξης για να μην επαναληφθούν λάθη και υπερβολές του παρελθόντος;
Κλείνοντας αυτό το κείμενο και προφανώς έχοντας γλιτώσει τα χειρότερα από την άνανδρη επίθεση των δύο συγκρατούμενων, όπως το να έχω κάποια σοβαρή και μόνιμη σωματική βλάβη, έχοντας περάσει δύο χρόνια μακριά από το περιβάλλον της συγκεκριμένης φυλακής – Δομοκού -και γνωρίζοντας ότι για έναν εξ αυτών ο εγκλεισμός θα είναι μακράς διάρκειας, ίσως να έχουν κατευναστεί οι αρχικές επιθυμίες μου για ανταπόδοση της βίας που δέχτηκα -και γιατί όχι- με βάση το παρελθόν τους σε ακραίο σημείο. Είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός όπως λένε; Δεν το βρίσκω διόλου απίθανο όμως μιλώντας πάλι εκ του ασφαλούς, καθώς δεν μπορώ να έχω μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο μαζί τους και δή να είμαι κι εγώ – υπό άλλες συνθήκες – με κάποιους φίλους και συντρόφους ώστε να φανεί αν όσα έγραψα στο κείμενο ισχύουν ή πάνε στον κάλαθο των αχρήστων…
Η θεωρία κάποιες φορές απέχει από την πράξη ένα χιλιοστό και κάποιες άλλες έτη φωτός. Σε κάθε περίπτωση νομίζω πως η πράξη γεννάει τη θεωρία, ή όπως γράφει πάλι ο Μ. Μπακούνιν “Στην αρχή ήταν η πράξη. Είναι πρόδηλο ότι στο Σύμπαν που έχουμε συλλάβει μ΄ αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να υπάρχουν απριόρι ιδέες ούτε νόμοι που έχουν συλληφθεί εκ των προτέρων. Οι ιδέες, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας του Θεού, υπάρχουν στη γη μόνο στο βαθμό που παράγονται από το πνεύμα. Είναι, συνεπώς, σαφές ότι εμφανίστηκαν πολύ αργότερα από τα φυσικά γεγονότα, πολύ αργότερα από τους νόμους που διέπουν τα γεγονότα αυτά” τα προηγούμενα χρόνια αν θεωρητικολογούσα αυτό ακολουθούσε και μια κίνηση μου εντός του αναρχικού κινήματος που αφορούσε διάφορα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά ή εσωτερικά κινηματικά ζητήματα.Τώρα, σ’ αυτούς τους καιρούς, σχεδόν ακίνητος, “άοπλος” και προσγειωμένος σε νέες συνθήκες ζωής, ένα βρέφος μεγαλώνει μέσα μου. Στην αρχή το βρέφος αρνιόταν να βγει από τη μήτρα της μητέρας και ζητούσε να γυρίσει στο κυτταρικό γίγνεσθαι. Νοσταλγώντας τα αρχικά του χρόνια αναπτύσσεται και δυσκολεύεται να βρει τα παλιά του πατήματα. Νέα αρχή; Συνένωση; Τέλος; Ψάχνοντας τον εαυτό μου, τη μετουσίωση όπως λένε άλλες/οι, χαμένος ανάμεσα σε παλιούς και νέους δρόμους η ζωή συνεχίζει να ρέει. Όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει ίδιο, έλεγε ο Ηράκλειτος. Άρα;
Γ. Δημητράκης 22/7/2024
Υ.Γ.: Το υποχόρδιο δεν υπάρχει ως λέξη, είναι καλοκαιρινή κατασκευή.
Υ.Γ.1: Η ιστορική σπείρα είναι κυκλική σαν νήμα που ξεδιπλώνεται κυκλικά, καθώς μέσα στη δική μας αντίληψη και ό,τι συμβεί, πραγματώνεται, συμβαίνει στο χρόνο μεταξύ αυτής της εναλλαγής, ξημερώματος και βαθιάς νύχτας, και στον επόμενο κύκλο η εκκίνηση είναι ίδια αλλά κάθε φορά διαφορετική. Άρα πολλοί κύκλοι που όμως δεν μπορούν να ταυτιστούν ο ένας με τον άλλον, οπότε δεν μπορούν να είναι η ιστορία, ο χρόνος, κάτι σαν ευθύς πύργος όπου οι μέρες – οι δικές μας ( γήινες εννοώ) – πέφτουν απλά η μία πάνω στην άλλη και φτιάχνουν μια ευθύ κυκλική ράβδο χωρίς εσωτερικό. Αν κοιτάξει κάποιος/α από συγκεκριμένη γωνία θα δει ότι είναι έτσι, ενώ εάν το δει από πάνω, ίσως, να φαίνεται σαν ενιαίος σωλήνας, ευθύς ή στριφογυριστός, σαν ένα άπειρο διακλαδωτό έντερο χωρίς εμπόδια στη ροή του εσωτερικού του.