https://athens.indymedia.org/post/1631933/
27/09/2024 5:53 μμ.
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ 7 ΟΚΤΩΒΡΗ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ ΣΕΡΧΙΛΝΤΑΝ. Όλη η ιστορία της Παλαιστινιακής αντίστασης συμπυκνώθηκε σε νέα βαθμίδα στις 7 Οκτώβρη και προχωρά με κουράγιο και πίστη μέχρι την απελευθέρωση, έχοντας διαλύσει και πάλι τη μοιρολατρεία. Η μνήμη είναι τόσο ζωντανή όσο η πράξη της αντίστασης. Έτσι σήμερα κατοικούμε στο ρήγμα που ανοίξαμε στις 7 Οκτώβρη. / EVERY DAY AND EVERYWHERE OCTOBER 7- PALESTINE, KURDISTAN, INTIFADA SERHILDAN. The whole history of the Palestinian resistance was condensed to a new level on October 7 and is moving forward with courage and faith until liberation, having once again dispelled fatalism. Memory is as vivid as the act of resistance. So today we inhabit the rift that we opened on October 7.
Τι κάναμε στις 7 Οκτώβρη 2023
Εδώ κι έναν χρόνο κάθε μη αδιάφορος άνθρωπος στον πλανήτη και μη αποκλεισμένος από τις γενικές μορφές ενημέρωσης, όταν ακούει αυτή την ημερομηνία την νοηματοδοτεί αυτόματα με ένα συγκεκριμένο γεγονός με ιστορική βαρύτητα. Κι όμως, όλο αυτό το διάστημα, εκτός από την Παλαιστινιακή αντίσταση, μόνο οι ΝΑΤΟϊκοί ιμπεριαλιστές και υποτακτικοί ανατρέχουν σε αυτή την ημερομηνία, με τους όρους της αντεπανάστασης, τις αφηγήσεις της «αντιτρομοκρατίας», προκειμένου να αθωώσουν τη γενοκτονία ενός επαναστατημένου λαού. Η αντιστασιακή μαρτυρία δημιουργεί σε άμεσο χρόνο τη συνέχεια της ζωντανής μνήμης, αναμεταδίδοντας και επεκτείνοντας τη δύναμη της επαναστατικής εμπειρίας. Ενάντιά της στρατεύονται οι αφηγήσεις που παίρνουν απόσταση από τη μαρτυρία του αντιστασιακού υποκειμένου και η σιωπή, που σαν μία απειλητικά ύπουλη εντολή, αντικειμενικά κατεστημένη, επιχειρεί να εξαφανίσει τις ανατρεπτικές για την τάξη των εξουσιαστών ιστορικές εισβολές της επαναστατικής πρωτοβουλίας. Η σιωπή περί της κοσμογονικής πρωτοβουλίας της 7 Οκτώβρη αποτελεί αμετάκλητα ενοχική αναπροσαρμογή των αφηγήσεων που τότε εξίσωσαν στη συνθηκολογημένη συνείδησή τους την επανάσταση με την αντεπανάσταση, περιγράφοντας δύο τέρατα με τα οποία συγκρινόμενο το μεταφυσικό «καλό» αυτοαξιώνεται. Βεβαίως, αυτή η ανάγκη διαχωρισμού από το αναπόφευκτα βίαιο επαναστατικό ρήγμα στο πάγωμα της ιστορίας, αποτελεί έκφραση υποτέλειας στον στρατοκρατικό και ιδεολογικό ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου. Έχει παράξει αγώνα η ιδεολογική εξαφάνιση της 7 Οκτώβρη και της οργανωμένης ένοπλης Παλαιστινιακής αντίστασης; Ναι, έχει παράξει μία κινηματική στάση διαμαρτυρίας προς την ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή, με αίτημα τον εξευμενισμό του τέρατος που ξυπνήσαμε στις 7 Οκτώβρη. Διόλου συμπτωματικά, η ιδεαλιστική διαμαρτυρία έχει μηδενική επίδραση στην εξέλιξη του πολέμου.
Αν μιλάμε μέσα από την αντίσταση σήμερα, έχουμε ευθύνη να μιλάμε μέσα από τη ζωντανή παρουσία της 7 Οκτώβρη. Πώς να προχωρήσουμε την επαναστατική πάλη, ξεχνώντας τα ιστορικά επιτεύγματά της; Πώς να αγωνιστούμε σήμερα, αποσιωπώντας όσα καταφέρνει τώρα την ίδια στιγμή; Μιλώντας μέσα από την αντίσταση, όλη η συγχρονική και ιστορική εμπειρία της μιλάει ενθάδε. Η επαναστατική μαρτυρία έχει πάντα τον τόνο του πρώτου προσώπου. Μπορεί για λόγους ακρίβειας να χρησιμοποιεί τρίτο πρόσωπο για τις πράξεις στις οποίες δεν ήταν άμεσα ενεργών ο μεταφορέας της μαρτυρίας και τρίτο πρόσωπο για τις γενικές αποφάνσεις, η φωνή όμως μετέχει σε μια συλλογική υποκειμενικότητα που διατρέχει τη Γη και την ιστορία. Οι ερμηνείες τρίτου προσώπου, με το επίχρισμα κάποιου τρίτου δρόμου ή κανενός δρόμου για την ελευθερία, αποτελούν στο εδώ και τώρα αντεπαναστατική μοιρολατρία με πολιτικές αξιώσεις. Πριν ακόμα μιλήσουμε για γεγονότα αγώνα, στην επιλογή πρώτου ή τρίτου προσώπου έχει εκφραστεί η σύγκρουση επαναστατικής λαϊκής μαρτυρίας και αντεπαναστατικής επικυριαρχίας. Η 7 Οκτώβρη έριξε άπλετο φως στο ιστορικό/εξελικτικό τείχος, αφού διέρρηξε το τείχος της ιμπεριαλιστικής-αποκιοκρατικής φυλακής. Τα πολιτικά υποκείμενα που έμειναν πίσω από το ρήγμα δεν μπορούν να μιλάνε μέσα από την αντίσταση (κυριολεκτικά και όχι λόγω υποθετικής απαγόρευσης από την επαναστατική δεοντολογία). Αυτοί που έσπασαν τον φραγμό, το έκαναν για όλους/ες μας. Όποιος/α θέλει να αποδράσει από την καπιταλιστική θεοκρατία για να βρεθεί στην επαναστατική ροή, πρέπει να γκρεμίσει τα τείχη που ο/η ίδιος/α συντηρεί.
Πριν τις 7 Οκτώβρη, επί χρόνια, για την ιμπεριαλιστική μητρόπολη η Παλαιστίνη ήταν τελειωμένη και επίσης για την αριστερά και το αντιεξουσιαστικό κίνημα. Οι μ-λ και ένα κομμάτι του εργατίστικου ελευθεριακού μαρξισμού που εξακολουθούσαν να έχουν αναφορές στην Παλαιστινιακή αντίσταση, θεωρούνταν εμμονικοί και γραφικοί. Σε τρέχοντα χρόνο η διεθνής αγωνιστική γραμμή αδυνατούσε να προχωρήσει πιο μπροστά από την καταγγελία του απαρτχάιντ με όρους φιλελεύθερου ανθρωπισμού. Στις 7 Οκτώβρη η νεκρή Παλαιστίνη επέστρεψε με όρους πιο επαναστατικούς από ποτέ πριν και ταρακούνησε τη Γη. Η Γάζα ήταν ένα κλειστό πεδίο γενοκτονικής τρομοκρατίας, επειδή ο λαός της είχε επιλέξει (ή ανεχόνταν, δεν έχει σημασία) την κυβέρνηση ενός κόμματος που αντιστεκόταν στους αποικιοκράτες. Σε μία άλλη κλίμακα μαζικότητας και χρόνων, η αντίσταση της Γάζας, η διάρρηξη του τείχους και η επακόλουθη ισοπέδωσή της, θυμίζουν την οργανωμένη απόδραση των εβραίων του Κόκκινου Στρατού από το στρατόπεδο εξόντωσης του Σόμπιμπορ, πριν 80 χρόνια. Παρά την επιτυχία του εγχειρήματος, ελάχιστοι επιβίωσαν τότε. Μετά οι ναζί διέλυσαν το στρατόπεδο, για να διαγραφεί από την ιστορία το σημείο επαναστατικής διάρρηξης του Ολοκαυτώματος. Και σήμερα οι απώλειες δεν λογίζονται με αριθμούς, αλλά η αντίσταση νικάει από την πρώτη μέρα.
Η 7 Οκτώβρη έδειξε ότι η διέξοδος από το ιστορικό σιωνιστικό και ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα εξόντωσης του Παλαιστινιακού λαού, μπορεί να είναι μόνο επαναστατική. Το τρομερό τεχνοκρατικό σκιάχτρο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας έπεσε καθώς η αποικιακή βάση του διατρύθηκε και εκτέθηκε στην αντίσταση, για πρώτη φορά ριζικά. Στις 7 Οκτώβρη η Παλαιστινιακή αντίσταση εξαπέλυσε μια οργανωμένη μαζική επίθεση και κατέλαβε τις στρατιωτικές βάσεις και φασιστικούς οικισμούς στην περιοχή της μετωπικής ζώνης όπου διατρύθηκε το τείχος. Ήταν μια επιχείρηση στρατιωτικής εκμηδένισης, δηλαδή εστιασμένη στην εξουδετέρωση της στρατιωτικής ισχύος του εχθρού. Η αιχμαλωσία αποίκων, που με κοινωνικούς όρους είναι απολύτως δίκαιο και επιεικές μέσο αντίστασης, ήταν ο κρίκος για τη συνέχεια της επαναστατικής μάχης. Με πλήθος ντοκουμέντων και μαρτυριών από τους ίδιους τους αποίκους, καταδείχτηκε δημόσια ότι η αντιστασιακή επιχείρηση όχι μόνο δεν είχε χαρακτηριστικά ανταγωνιστικά προς τον απελευθερωτικό πολιτικό σκοπό της, αλλά και πραγματοποιήθηκε με πειθαρχία στη χρήση της ελάχιστης αναγκαίας βίας.
Η πρώτη αντίδραση του αποικιακού στρατού ήταν η εφαρμογή της πάγιας εντολής εξόντωσης των αιχμάλωτων αποίκων, μα και όσων απλά βρίσκονταν σε σημεία που είχαν καταληφθεί από τους Παλαιστίνιους αντάρτες. Επιθετικά ελικόπτερα και άρματα βομβάρδισαν και έκαψαν δικούς τους οικισμούς και πλήθος από το αισχρό ρέιβ πάρτυ, προκειμένου να αποφύγουν οι αποικιοκράτες τη διαπραγμάτευση από θέση αδυναμίας. Η κανιβαλική ντιρεκτίβα καταδηλώνει ότι το κράτος προτιμάει να εξοντώσει και το έσχατο, το πιο σεχταριστικό και άνισο ψίγμα ανθρωπισμού του, προκειμένου να μην χάσει ούτε ψίγμα από την ισχύ του. Για την αστική ιδεολογία, όπως ειδικότερα για το δίκαιό της, η προληπτική τυφλή εξόντωση των ιδίων πολιτών και στρατιωτών, αποτελεί ακατανόμαστο έγκλημα, ένα ταμπού1, διότι όποιες αντιφάσεις και εξαιρέσεις κι αν επικαλεστεί, καταργεί βάυναυσα τα αξιωματικά θεμέλιά της ταυτόχρονα στην ιστορική και στη λογική διάσταση. Παρά την υπέρχειλη τεκμηρίωση της εκτεταμένης εφαρμογής της ντιρεκτίβας, η φιλελεύθερη και αριστερή σιωνιστική αντιπολίτευση δεν θέλησε να κάνει τίποτα παραπάνω για να υπερασπιστεί τη δική της αποικιοκρατική κοινότητα απέναντι σε ένα αυτοκαταστροφικό πολιτικό καθεστώς, εκτός από ειρηνικές διαμαρτυρίες. Οι ιμπεριαλιστές, οι διακρατικοί θεσμοί τους και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις τους, έχουν νομιμοποιήσει το ταμπού, επιβάλλοντας απόλυτη σιωπή. Αυτό και μόνο δείχνει ότι η αστική τάξη ενσυνείδητα προτιμάει και παραμένει έτοιμη να εξοντώσει όλη την ανθρωπότητα, παρά να εγκαταλείψει την εξουσία της. Για άλλη μια φορά στην ιστορία, το επιδεικνύει ωμά.
Μετά από έναν χρόνο, πόσοι από αυτούς τους κατά δήλωσή τους αλληλέγγυους στον Παλαιστινιακό λαό, που βιάστηκαν να αναπαράξουν την αντεπαναστατική προπαγάνδα περί σφαγής και βιασμών, έχουν απολογηθεί; Τι λένε σήμερα για τα ανείπωτα βασανιστήρια, τους τουφεκισμούς εγκύων και παιδιών στα χέρια των μανάδων τους και τους βιασμούς που διαπράττει σύσσωμος ο αποικιακός στρατός, συστηματική, με πολιτικό πρόγραμμα και γενική συναίνεση από τη φασιστική πολιτεία του; Σιωπούν, αν δεν εξακολουθούν να υποτιμούν το έγκλημα της αποικιοκρατίας κι έτσι να το προστατεύουν, εξισώνοντάς το με το «έγκλημα» της ένοπλης αντίστασης.
Η επαναστατική επιχείρηση της 7 Οκτώβρη είχε ορίζοντα πολύ πέρα από την ενακτήρια εισβολή· δεν ήταν ένα άλμα δίχως αύριο. Η αντίσταση ήταν έτοιμη για έναν μακροχρόνιο πόλεμο, γνωρίζοντας τους αυτοματισμούς της αλλαζονείας των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών και την υπέρμετρη αγριότητά τους. Η διάρρηξη του αποικιακού φρουρίου ήταν η απαραίτητη πρόκληση για το ρούφηγμα και την κατάρρευση του αποικιακού στρατού και παρεπόμενα όλου του αποικιακού σχηματισμού και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών μέσα στην οργανωμένη αντιστασιακή παγίδα, στο οχυρό Γάζα. Η αιχμαλωσία αποίκων δεν αποσκοπούσε στην αποτροπή της αντεπαναστατικής αντεπίθεσης. Θα μπορούσε η έμπειρη Παλαιστινιακή αντίσταση να επενδύσει σε ένα συντηρητικό πολεμικό μέτρο; Οι αιχμάλωτοι άποικοι ήταν το συμβολικό σημείο που αλυσώδεσε την αποικιοκρατική αλλαζονεία στην παγίδα. Στον έσχατο τόπο αποκλεισμού όπου δόθηκε η κρίσιμη μάχη επί έναν χρόνο, το αντιστασιακό οχυρό στέκεται αλώβυτο και ο Παλαιστινιακός λαός σθεναρός, το αποικιακό σύστημα ταπεινώθηκε και η φασιστική πολιτεία του κατακριμνήστηκε σε μία ραγδαία δυναμική αποσύνθεσης. Η αντίσταση κρατάει την πρωτοβουλία, η 7 Οκτώβρη συνεχίζεται. Όποιοι πάγωσαν πίσω από το σπασμένο τείχος, δεν έχουν πού να σταθούν σήμερα.
Η Παλαιστινιακή αντίσταση της 7 Οκτώβρη, αποκαλύπτοντας την απεριόριστη απανθρωπιά του ιμπεριαλιστικού συστήματος και του σιωνιστή χωροφύλακα, ξεσήκωσε το πιο πλατύ κίνημα διεθνιστικής αλληλεγγύης των τελευταίων δεκαετιών και ειδικά την πιο πλατυά αλληλεγγύη στην ιστορία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι φιλελεύθεροι φονταμεταλιστές που τον Οκτώβρη του ‘23 ξεσκόνιζαν τον δρόμο της σιωνιστικής γενοκτονίας διατεινόμενοι ότι ο εξισλαμισμός της αντίστασης την απομόνωσε από τη διεθνή αλληλεγγύη, διαψεύστηκαν. Για τον αφορισμό της παρούσας αντίστασης γίνεται η απόπειρα εξευγενισμού της ιστορίας της. Αν η Παλαιστινιακή αντίσταση είναι σήμερα ικανή να διεξάγει αμιγώς στρατιωτικές επιχειρήσεις και να επιδεικνύει επιείκια προς τους σφαγείς του λαού, το έχει καταφέρει επειδή όταν ήταν απαραίτητο για να ριζώσει πολιτικά όντας περικυκλωμένη από αδίστακτους τυράννους, σήκωσε την ευθύνη της πρόκλησης, με αεροπειρατείες, με την επίθεση στη σιωνιστική αποστολή της Ολυμπιάδας του Μονάχου κλπ. Όλη η ιστορία της Παλαιστινιακής αντίστασης συμπυκνώθηκε σε νέα βαθμίδα στις 7 Οκτώβρη και προχωρά με κουράγιο και πίστη μέχρι την απελευθέρωση, έχοντας διαλύσει και πάλι τη μοιρολατρεία. Η μνήμη είναι τόσο ζωντανή όσο η πράξη της αντίστασης. Έτσι σήμερα κατοικούμε στο ρήγμα που ανοίξαμε στις 7 Οκτώβρη. Όπως είχε πει ένας σύντροφος πριν 30 χρόνια, φέρνοντας σε μία συνέλευση ως παράδειγμα τη σχέση μας με την Παλαιστινιακή αντίσταση, αν ταξιδεύεις με αεροπλάνο και γίνει αεροπειρατεία, δεν μπορείς να πεις, «εγώ είμαι αναρχικός, είμαι μαζί σας, αφήστε με να κατέβω». Θα πάμε μέχρι τέρμα μαζί. Όπως μας δίδαξε η RAF με τους μάρτυρές της, η πτήση για την καπιταλιστική μητρόπολη απογειώνεται από τους τόπους και με τους τρόπους των εσχάτων.
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ 7 ΟΚΤΩΒΡΗ
ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ ΣΕΡΧΙΛΝΤΑΝ
Ο λιβανέζος κομμουνιστής επαναστάτης, Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά πέρασε 40 χρόνια στην αιχμαλωσία των ιμπεριαλιστών. Στις 7 Οκτώβρη 2024 εξετάζεται από το γαλλικό κράτος νέα αίτηση απελευθέρωσής του, που εκκρεμμεί από πέρισυ. Αν στις 7 Οκτώβρη το γαλλικό κράτος δεν αποφυλακίσει τον Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά ουσιαστικά θα έχει αναλάβει ωμά τη συνευθύνη του, με τη συμμετοχή της αριστεράς του, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και στην τρομοκρατική αντικοινωνική επίθεση στο Λίβανο.
Από τους δρόμους, τα αντάρτικα οχυρά και τις φυλακές φωνάζουμε, ΛΕΥΤΕΡΙΑ στον ανένδοτο ήλιο της αντίστασης Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Σεπτέμβρης 2024
1 Μην ξεχνάμε ότι η προληπτική τυφλή μαζική εξόντωση ιδίων πολιτών επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί με την επιβολή του βιοτεχνολογικού εμβολιασμού για τον Sars-CoV-2 πάνω σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο στατιστικής επιδημιολογίας.
[ENG]
What we did on 7 October 2023
For a year now, every person on the planet who is not indifferent or excluded from the general forms of information, when they hear this date, they automatically associate it with a specific event of historical significance. And yet, all this time, apart from the Palestinian resistance, only the NATO imperialists and their subordinates have been referring to this date, in the terms of counter-revolution, the narratives of “counter-terrorism”, in order to exonerate the genocide of a revolted people. The testimony of resistance creates in immediate time the continuity of living memory, relaying and extending the power of revolutionary experience. Against this experience stand the narratives which take a distance from the testimony of the resistance subject, as well as the silence that, like a threateningly insidious command, objectively established, attempts to eliminate the historical intrusions of those revolutionary initiatives that are subversive for the rulers’ order. The silence about the world-changing initiative of October 7 is an irrevocably guilty readjustment of the narratives that then equated, in their capitulated consciousness, the revolution with the counter-revolution, describing two monsters in contrast to which the metaphysical “good” evaluates itself. Of course, this need to disassociate oneself from the inevitably violent revolutionary rupture into the standstill of history, is an expression of subservience to the militaristic and ideological totalitarianism of capital. Has the ideological obliteration of October 7 and of the organized armed Palestinian resistance produced a struggle? Yes, it has produced a protest movement against the NATO war machine, demanding the appeasement of the monster we aroused on October 7. Not by coincidence, the idealistic protest has had zero effect on the progress of the war.
If we speak from the point of view of the resistance today, we have a responsibility to speak through the living presence of October 7. How can we advance the revolutionary struggle by forgetting its historical achievements? How can we fight today, if we put a lid on what the resistance is achieving as we speak? Speaking through the resistance, its entire concurrent and historical experience speaks right here. Revolutionary testimony always has the tone of speaking in first person. It may, for the sake of accuracy, use third person for acts in which the bearer of the testimony was not directly active, and third person for general statements, but the voice of the testimony participates in a collective subjectivity that permeates the Earth and history. Third person interpretations, with the veneer of some third way or no way to freedom, comprise, in the here and now, counter-revolutionary fatalism with political assertions. Even before we talk about the actual struggle, in opting between first or the third person for doing so, lies the conflict between revolutionary popular testimony and counter-revolutionary domination. October 7 has shed plenty of light on the historical/evolutionary wall, after breaking through the wall of the imperialist-colonial prison. The political subjects who stayed behind the breach cannot speak from the perspective of the resistance (literally and not because of a supposed prohibition by revolutionary ethics). Those who broke the barrier did it for all of us. Anyone who wants to escape from the capitalist theocracy to be in the revolutionary flow must break down the walls he/she maintains.
Before October 7, for years, Palestine was finished for the imperialist metropolis, and also for the left and the anti-authoritarian movement. The m-l (tn: Marxists-Lenininsts) and a part of workerist libertarian Marxism that continued to refer to the Palestinian resistance were considered obsessive and dated. In current time, the international line of struggle was unable to go further than denouncing the apartheid in terms of liberal humanism. On October 7, dead Palestine returned in terms more revolutionary than ever before and shook up the Earth. Gaza was a closed field of genocidal terror because its people had chosen (or tolerated, it doesn’t matter) the government of a party that resisted the colonialists. On a different scale of size and time, Gaza’s resistance, the breaking of the wall and the subsequent razing Gaza to the ground, is reminiscent of the organized escape of Red Army Jews from the Sobibor extermination camp 80 years ago. Despite the success of the operation, very few survived at the time. The Nazis then dismantled the camp, to erase from history the point of revolutionary breach of the Holocaust. And today the losses are not counted in numbers, but the resistance has been victorious from day one.
October 7 demonstrated that the way out of the historical zionist and imperialist program of extermination of the Palestinian people, can only be revolutionary. The terrible technocratic scarecrow of imperialist domination collapsed as its colonial base was breached and exposed to resistance, for the first time radically. On October 7, the Palestinian resistance launched an organized mass offensive and took over the military bases and fascist settlements in the area of the frontal zone where the wall was breached. It was an operation of military neutralization, i.e. focused on neutralizing the enemy’s military power. The capture of colonists, which in social terms is a perfectly just and lenient means of resistance, was the link in the chain of the revolutionary battle. It was publicly demonstrated by numerous documents and testimonies from the colonists themselves that the resistance operation not only did not have characteristics antagonistic to its liberating political purpose, but was carried out with discipline in the use of the minimum necessary force.
The first reaction of the colonial army was to implement the standing order to exterminate the captured colonists, but also those who simply were present in places occupied by the Palestinian guerrillas. Combat helicopters and tanks bombed and burned down their own settlements, as well as many from the obscene rave party, in order for the colonialists to avoid negotiating from a position of weakness. The cannibalistic directive demonstrates that the state prefers to exterminate the last, most sectarian and discriminating shred of its humanity in order not to lose a single shred of its power. For bourgeois ideology, as for its set of laws in particular, the preemptive, blind extermination of its own citizens and soldiers is an unspeakable crime, a taboo*, because whatever contradictions and exceptions it invokes, it thoroughly abolishes its axiomatic foundations, both in the historical and logical dimensions. Despite the overwhelming documentation of the widespread application of this directive, the liberal and leftist zionist opposition has been unwilling to do anything more to defend its own colonial community against a self-destructive political regime, other than peaceful protests. The imperialists, their transnational institutions and their humanitarian organizations have legitimized the taboo by imposing absolute silence. This alone shows that the bourgeoisie consciously prefers and remains ready to exterminate all humanity rather than give up its power. Once again in history, it crudely demonstrates this.
One year later, how many of those who profess solidarity with the Palestinian people, who hasted to reproduce the counter-revolutionary propaganda about massacres and rapes, have apologized? What do they say today about the unspeakable torture, the shootings of pregnant women and children at the hands of their mothers and the rapes committed by the entire colonial army, systematically, with a political program and general consent from its fascist state? They are silent, if not continuing to belittle the crime of colonialism and thus protect it by equating it with the “crime” of armed resistance.
The revolutionary operation of October 7 had a horizon far beyond the first invasion; it was not a leap without a tomorrow. The resistance was ready for a long war, knowing the automatism of the arrogance of the zionists and imperialists and their excessive savagery. The breach of the colonial fortress was the necessary provocation for the spiraling down and collapse of the colonial army and subsequently of the entire colonial formation and imperialist planning, within the organized resistance trap, the Gaza fort. The capture of colonists was not intended to prevent counter-revolutionary counter-attack. Could the experienced Palestinian resistance invest in a conservative war measure? The captured colonists were the symbolic point that chained colonial arrogance to the trap. In the ultimate place of exclusion where the crucial battle has been fought for a year, the resistance stronghold stands defiant and the Palestinian people strong, the colonial system has been humiliated and its fascist polity has collapsed in a rapid dynamic of disintegration. The resistance holds the initiative, October 7 continues. Those who froze behind the broken wall have nowhere to stand today.
The Palestinian resistance of October 7, revealing the unlimited inhumanity of the imperialist system and its zionist gendarme, has awakened the broadest movement of internationalist solidarity of the last decades and especially the broadest solidarity in the history of the Palestinian struggle. The liberal fundamentalists who in October ’23 were whitewashing the road of zionist genocide by proclaiming that the Islamification of the resistance has isolated it from international solidarity, were proved wrong. In order to denounce the present resistance, an attempt is made to gentrify its history. If the Palestinian resistance is today capable of carrying out purely military operations and showing clemency to the butchers of its people, it has done so because, when it was necessary to take roots politically, surrounded by ruthless tyrants, it took up the responsibility of the provocation, with hijackings, the attack on the zionist mission of the Munich Olympics, etc. The whole history of the Palestinian resistance was condensed to a new level on October 7 and is moving forward with courage and faith until liberation, having once again dispelled fatalism. Memory is as vivid as the act of resistance. So today we inhabit the rift that we opened on October 7. As a comrade said 30 years ago, bringing to an assembly the example of our relationship with the Palestinian resistance, if you are traveling by plane and there is a hijack, you cannot say, “I am an anarchist, I am with you, let me get off”. We will go all the way together. As RAF taught us with its martyrs, the flight to the capitalist metropolis takes off from the ultimate places and in the ultimate ways.
EVERY DAY AND EVERYWHERE OCTOBER 7
PALESTINE, KURDISTAN, INTIFADA SERHILDAN
The Lebanese communist revolutionary, George Ibrahim Abdallah has spent 40 years in the captivity of the imperialists. On the 7th of October 2024 the french state will examine a new demand for his release, which is pending since last year. If on the 7th of October the french state does not release Georges Ibrahim Abdallah, it will have effectively taken responsibility, with the participation of its left wing, for the genocide of the Palestinian people and the terrorist antisocial attack against Lebanon.
From the streets, the guerrilla forts and the prisons we shout, FREEDOM to the unrelenting sun of resistance Georges Ibrahim Abdallah.
Dimitris Chatzivasileiadis
Septembre 2024
*Let us not forget that the preventive blind mass extermination of a regime’s own citizens was attempted to be legitimized by the imposition of biotechnological vaccination for Sars-CoV-2 on an ideological framework of statistical epidemiology.