https://athens.indymedia.org/post/1633182/
04/12/2024 6:40 μμ.
Στις 6 Δεκέμβρη το αίμα του αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη θα είναι ακόμα ζεστό. Ετούτο τον Νοέμβρη και ετούτο τον Δεκέμβρη τους οδηγούν οι ένοπλοι μάρτυρες της κοινωνικής επανάστασης. Σε όλη τη λαϊκή ιστορία μας, η ένοπλη πρωτοβουλία ποτίζει το δέντρο του άμεσου ανατρεπτικού αγώνα.
Όπως πάντα, το κράτος προσπαθεί να εξουδετερώσει το μήνυμα της αφοσίωσης του νεκρού επαναστάτη, εξαπολύοντας μια αντεπαναστατική επιχείρηση. Ότι και να λένε τα ιδεολογικά μέσα του ταξικο-πολιτικού εχθρού, ο αγώνας του Κυριάκου είχε τον πρώτο και θα έχει τον τελευταίο λόγο. Θα μιλήσουμε για την κρατική βία με τη δική μας γλώσσα, της επιτακτικής κοινωνικής ανάγκης για ανατροπή του καπιταλισμού. Θα μιλήσει η λαϊκή καρδιά που βλέπει τον φόβο της αστικής τάξης στην τρομοκρατία της.
Η αιχμαλωσία ανθρώπων από το κοινωνικό περιβάλλον του νεκρού ένοπλου αγωνιστή αποτελεί πρακτική της κεντρικής αντιαντάρτικης στρατηγικής: Διάχυση της αντεπαναστατικής τρομοκρατίας στις κοινωνικές βάσεις της ανατρεπτικής πάλης, με σκοπό την απομόνωση των ένοπλων αγωνιστών και τη γενική υποχώρηση του κοινωνικού κινήματος. Το διωκτικό μπαράζ δεν είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας της κυβέρνησης να παρουσιάσει έργο, δεν είναι ούτε αποτέλεσμα των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μίας κυβέρνησης. Οι βασικές γραμμές της αντιαντάρτικης πολιτικής έχουν συμπαγή δομή, δεν αλλάζουν μαζί με τους πρωθυπουργούς. Το διωκτικό μπαράζ υπηρετεί την εφαρμογή του ειδικού αντεπαναστατικού νόμου (187Α) για τη δίωξη ανατρεπτικής οργάνωσης, αλλά η πολιτική σχέση είναι αντίστροφη: ο νομικός τύπος και οι εφαρμογές του εκφράζουν την κεντρική πολιτική στρατηγική του διαχωρισμού μεταξύ κοινωνικού αγώνα και ανατρεπτικής δράσης, μέσω της απόδοσης γενικών ευθυνών. Δεν θα μιλήσουμε τη γλώσσα του διαχωρισμού, δεν θα επικυρώσουμε την αντεπαναστατική επιδρομή.
Οι διευρυμένες διώξεις φτιάχνονται πάντα με το ιδεολογικό-νομικό πλαίσιο του τεχνοκρατικού μυστικισμού των “ιχνών” και των “πληροφοριών”. Το αντιαντάρτικο χειρίζεται, φτιάχνει και μετακινεί “ίχνη” ανεξέλεγκτα, πέρα από τις επιστημονικές και νομικές ανεπάρκειες των διωκτικών ερμηνειών τους. Κάθε πολιτική συζήτηση περί “στοιχείων” ανήκει στη σφαίρα της αντεπανάστασης. Στην εξελισσόμενη τρομοκρατική επιχείρηση αντιτάσσουμε την ενιαία πολιτική υπεράσπιση όλων των ομήρων. Το κοινωνικό κίνημα πρέπει να απαιτήσει με τη δράση του την άμεση αποφυλάκιση της Μαριάνας, του Δημήτρη, της Δήμητρας, του Νίκου και του Αργύρη. Λευτεριά σε όλους τους ομήρους για όλες τις υποθέσεις πολιτικής καταστολής.
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, η προληπτική αντεπανάσταση κορύφωσε την αντιεξεγερτική επίθεση στη νεολαία και την πολιορκία των Εξαρχείων, με την αστυνομική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Το 2014 ο αναρχικός αιχμάλωτος Νίκος Ρωμανός, αδελφικός φίλος του Αλέξη, ως απεργός πείνας υποχρέωσε το κράτος σε υποχώρηση. Ο αγώνας του συντρόφου έγινε πλατυά μάχη. Το αλληλέγγυο κίνημα έδειξε την αποφασιστικότητά του, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου, πολλές ακόμα καταλήψεις σε όλη την επικράτεια, με μαζικές πορείες και επιθετικές δράσεις. Δέκα χρόνια πριν από σήμερα, στις 6 Δεκέμβρη, η ανοιχτή σύγκρουση με τις κρατικές δυνάμεις έγινε η αιχμή της αλληλεγγύης και σφράγισε τη νίκη του απεργού. Σήμερα το κράτος τον εκδικείται και προκαλεί. Ούτε εμείς ξεχνάμε. Όλες οι γενιές των Νοέμβρηδων και των Δεκέμβρηδων στον δρόμο, για την απελευθέρωση όλων των ομήρων της τρέχουσας αντιαντάρτικης επιχείρησης. Η μαζικότητα του Νοέμβρη να γίνει εξεγερσιακή πάλη, αντιθεσμικά και μαχητικά, όπως αρμόζει σε κάθε Δεκέμβρη.
Δε ξεχνάμε τον Κώστα Φραγκούλη, δεν ξεχνάμε κανέναν δολοφονημένο από τους κρατικούς μισθοφόρους.
Μας οδηγεί ο μάρτυρας της κοινωνικής επανάστασης Κυριάκος Ξυμητήρης. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχει η λαϊκή-κοινωνική βία ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική τυραννία και εκμετάλλευση.
“Στη γραμμή αντίστασης του Κυριάκου Ξυμητήρη, του Λάμπρου Φούντα, του Μιχάλη Πρέκα, του Χριστόφορου Μαρίνου, του Χρήστου Τσουτσουβή, του Χρήστου Κασσίμη, του Βασίλη Τσιρώνη, μέχρι τη λευτεριά”