https://athens.indymedia.org/post/1633737/
20/01/2025 10:37 πμ.
(Το παρακάτω κείμενο είναι από απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής παρέμβασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου της συντρόφισσας Ρούπα Κράτος εναντίον Κομμούνας, που διοργανώθηκε από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τα καταδικασμένα μέλη του Ε.Α. στις 31/5/2024 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο): […] [….Κανείς από αυτούς δεν αναγνωρίζεται ως πολιτικός κρατούμενος, όμως η διακριτή τους μεταχείριση είναι εμφανής. Ανάλογες εξελίξεις προς το χειρότερο έχουμε και στην Ελλάδα που στοχεύουν στην παραμονή περισσότερο στη φυλακή. Π.χ. των πολυϊσοβιτών καταδικασμένων για την 17Ν που έχουν συμπληρώσει πάνω από 22 χρόνια όπως και η δική μου περίπτωση που δεν είμαι ισοβίτης, όμως έχω ξεπεράσει κατά πολύ το όριο αναστολής αλλά δεν με αποφυλακίζουν γιατί αρνούμαι να κάνω οποιαδήποτε δήλωση αποκήρυξης, “σωφρονισμού” και μετάνοιας…..]…[…]
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ«ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ» ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΤΙΣ 31/5/2024
Συντρόφισσες-σύντροφοι, σας χαιρετώ. Εύχομαι σε όλες και όλους δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι η βιβλιοπαρουσίαση του «Κράτους εναντίον Κομμούνας» της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα, έπρεπε να έχει γίνει εδώ και 2 χρόνια και παραπάνω, όταν η συντρόφισσα βρισκόταν ακόμα στη φυλακή.
Υποθέτω ότι η συντρόφισσα θα μιλήσει πιο αναλυτικά. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα της έννοιας του πολιτικού αντιπάλου, του πολιτικού “εγκλήματος” και κατ’ επέκταση των πολιτικών κρατουμένων και την ιστορική εξέλιξή του.
Καταρχάς να πω, ότι το «Κράτος εναντίον Κομμούνας» είναι καρπός της πολιτικής υπεράσπισης του Επαναστατικού Αγώνα στις δίκες της οργάνωσης όλα τα χρόνια που κράτησαν οι δίκες μας. Είναι καρπός μιας πολιτικής υπεράσπισης, που όπως έχουμε τοποθετηθεί σε όλες της δίκες του Επαναστατικού Αγώνα, είναι φυσικό το δικαίωμα αντίστασης εναντίον της εκάστοτε κρατικής εξουσίας και στις αυθαιρεσίες της. Γι’ αυτό και δεν αισθανθήκαμε ποτέ ένοχοι για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα και δεν απολογηθήκαμε ποτέ ως εγκληματίες στα δικαστήρια.
Το δικαίωμα αντίστασης ενάντια στο Κράτος και την αυταρχική εξουσία έχει μια διαχρονική ιστορικά νομιμοποίηση, που στηρίζεται στο φυσικό δίκαιο στο οποίο στηρίζονταν οι ακρατικές ή αυτοoργανωμένες κοινωνίες που βασίζονταν στον κοινοτισμό, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια των μελών τους.
Και σε αυτές τις αυτοοργανωμένες κοινωνίες, όπως π.χ. στις ελεύθερες πόλεις, τις κομμούνες της Ευρώπης που υπήρχαν από την εποχή του μεσαίωνα μέχρι και την ανάδυση του συγκεντρωτικού έθνους-κράτους, υπήρχε ως φυσικό δίκαιο το δικαίωμα αντίστασης και αντίδρασης –κύρια ένοπλης–, ενάντια σε αυταρχικούς ηγέτες και κράτη, μονάρχες, φεουδάρχες ή τον ανώτερο εκκλησιαστικό κλήρο.
Αυτό το δικαίωμα αντίστασης αποτυπωνόταν π.χ. και σε συνταγματικούς χάρτες στις κομμούνες της Ευρώπης όπως και στο Σύνταγμα της Γαλλικής Επανάστασης του 1793 –το πιο δημοκρατικό της Γαλλικής Επανάστασης– που προέβλεπε ότι ο λαός έχει δικαίωμα να εξεγερθεί εναντίον της κυβέρνησής του όταν παραβιάζει τα δικαιώματά του.
Κάτι που συνέβη και εδώ με την εξέγερση του 2010-’12 εναντίον των μνημονίων που είναι ακόμα και με το ισχύον δίκαιο παράνομες και αντισυνταγματικές συμβάσεις.
Όσον αφορά την έννοια της αναγνώρισης του πολιτικού αντιπάλου ή του πολιτικού “εγκλήματος”, υπάρχει μια ιστορική εξέλιξη.
Όταν ο κοινοτισμός ήταν η κυρίαρχη κοινωνική οργάνωση παγκοσμίως από την αρχαιότητα, και το Κράτος και η αυταρχική εξουσία ήταν η εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα, οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν ως “πολιτικό έγκλημα”, τη δράση των κρατών και των αυταρχικών ηγετών, μοναρχών, αυτοκρατόρων, αριστοκρατών, δουλοκτητών, εκκλησιαστικών αρχόντων, που με τη βία, τον πόλεμο και τις σφαγές, προσπαθούσαν να υποτάξουν και να επιβάλουν την εξουσία τους σε αγρότες, χωρικούς, στις ελεύθερες πόλεις, στον λαό γενικότερα.
Αυτό συνέβαινε και στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, όπου ως «πολιτικό έγκλημα» αντιμετωπιζόταν από τους πολίτες οι επιβουλές κατά του Δήμου, κατά της Δημοκρατίας από τους οπαδούς της ολιγαρχίας και της τυραννίας. Γι’ αυτό και η δολοφονία αυτών που επιβουλεύονταν τη Δημοκρατία, ο φόνος των τυράννων, η τυραννοκτονία, τιμούνταν από τους πολίτες, ήταν μια μη κολάσιμη πράξη και αποτυπώθηκε στην Εκκλησία του Δήμου το 411 π. Χ. στο λεγόμενο ψήφισμα του Δημοφάντους.
Αργότερα, στο ιστορικό σημείο καμπής, της μετάβασης από την φεουδαρχία προς την αστική κοινωνία και την ανάδυση του συγκεντρωτικού έθνους-κράτους που είχε στόχο το μονοπώλιο της διαχείρισης όλων των κοινωνικών υποθέσεων αρπάζοντας με τη βία αυτήν την αρμοδιότητα από τις κοινότητες, πράγμα που το κατάφερε τελικά, η έννοια του “πολιτικού εγκλήματος” και η έννοια του πολιτικού αντιπάλου άλλαξε και αφορούσε πλέον τη δράση των λαϊκών κινημάτων ενάντια στο συγκεντρωτικό Κράτος.
Ως κάποιο σημείο, ακόμα και η ανερχόμενη αστική τάξη μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, γιατί δεν είχε ακόμα εδραιώσει την εξουσία της και επεδίωκε την εξάλειψη των φεουδαρχικών υπολειμμάτων, αναγνώριζε την έννοια του πολιτικού αντιπάλου και εξυμνούσε τον πολιτικό “εγκληματία”.
Ήταν μια εποχή που υπήρχαν επαναστάτες που τιμούνταν από τα λαϊκά κινήματα, όπως τα μέλη της Συνομωσίας των Ίσων, ο Γράκχος Μπαμπέφ και ο Φιλίππο Μπουοναρότι που έζησαν την Γαλλική Επανάσταση, αλλά και ο γνωστός επαναστάτης Αύγουστος Μπλανκί, όλοι τους υπέρμαχοι της συνωμοτικής ένοπλης δράσης από αφοσιωμένους επαναστάτες για την ανατροπή του καθεστώτος.
Ο φυλακισμένος μάλιστα Μπλανκί, είχε ανακηρυχθεί το 1871 επίτιμος πρόεδρος της Παρισινής Κομμούνας. Το ίδιο υπέρμαχος της συνωμοτικής ένοπλης δράσης από αφοσιωμένους επαναστάτες ήταν και ο αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν, του οποίου οι θέσεις υποστηρίζονταν από την πλειοψηφία των τμημάτων της Α΄ Διεθνούς.
Όταν μετά την ένοπλη εξέγερση της εργατικής τάξης εναντίον της αστικής τον Ιούνιο του 1848 στο Παρίσι και κυρίως, μετά τη σφαγή της Παρισινής Κομμούνας (1871), όταν πλέον εδραιώθηκε η αστική τάξη στην εξουσία στη Γαλλία –στην Αγγλία ήταν ήδη στην εξουσία–, στην Γερμανία, τις ΗΠΑ, η αστική τάξη πλέον δεν αναγνώριζε ότι υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι, παρά μόνο εγκληματίες και τρομοκράτες.
Και οι πρώτοι που χαρακτηρίστηκαν έτσι ήταν οι αναρχικοί, σε μια εποχή που από τη δεκαετία του 1890 ως τον μεσοπόλεμο, οι αναρχικοί “προπαγανδιστές της πράξης” προχωρούσαν σε εκτελέσεις-τυραννοκτονίες βασιλιάδων, προέδρων κρατών, πρωθυπουργών, στρατιωτικών και αστυνομικών δημίων ή σε επιθέσεις κατά στόχων του κεφαλαίου.
Δυστυχώς και ο Έγκελς και η μαρξιστική σοσιαλδημοκρατία της εποχής καταδίκαζαν τέτοιες ενέργειες, χαρακτηρίζοντάς τις ως πράξεις “ατομικής τρομοκρατίας” ευνοώντας τη συμμετοχή των σοσιαλιστικών κομμάτων στις εκλογές για το Κράτος.
Αργότερα, μετά τη Ρώσικη Επανάσταση του 1971, ο χαρακτηρισμός ως εγκληματών και εγκληματικών στοιχείων σε μια προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και συνάμα ποινικοποίησής τους, συμπεριέλαβε τους κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα.
Αυτό ήταν κάτι που το είδαμε και στην Ελλάδα, αρχής γενομένης από τον νόμο Ιδιώνυμο του Βενιζέλου του 1929 και κυρίως μετά τη δικτατορία του Μεταξά, με αποκορύφωμα τα χρόνια του εμφυλίου τη δεκαετία του ’40 και την περίοδο 1946-’49, όπου οι κομμουνιστές και οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού χαρακτηρίζονταν «ληστοσυμμορίτες» στην προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της ταυτότητάς τους ή και απανθρωποίησής τους με στόχο την εξόντωσή τους. Υπήρχε το λεγόμενο “κυνήγι κεφαλών”, όπως παλιότερα όταν έκοβαν τα κεφάλια των επικηρυγμένων ληστών.
“Τρομοκράτες” και ληστές χαρακτηρίζονταν στην κατεχόμενη Ευρώπη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τις δυνάμεις του Άξονα και τις συνεργαζόμενες δοσιλογικές κυβερνήσεις και κράτη, οι αντάρτες των κινημάτων Εθνικής Αντίστασης, πολλοί εκ των οπίων ήταν κομμουνιστές σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Γιουγκοσλαβία.
“Τρομοκράτες” και ληστές επίσης εξακολουθούσαν να χαρακτηρίζονται οι αναρχικοί στην Ισπανία στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, όσοι έκαναν ένοπλο αγώνα εναντίον του καθεστώτος.
Μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το 1989-’91, την κατάρρευση των καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και την ανάδειξη των ΗΠΑ ως μοναδικής υπερδύναμης και την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, υπήρχε μια αντίφαση στη Δυτική Ευρώπη και στον δυτικό κόσμο –δυτικό με την πολιτική έννοια του όρου–, όπου εν μέρει και κατά περίπτωση, αναγνωριζόταν η έννοια του πολιτικού αντιπάλου ή του πολιτικού “εγκληματία” κυρίως όσον αφορά αγωνιστές που δρούσαν εναντίον δικτατορικών καθεστώτων, απελευθερωτικά κινήματα και ομάδες που αγωνίζονται είτε για εθνική απελευθέρωση κατά του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού.
Π.χ. η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Μιτεράν είχε δώσει αμνηστία σε φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης αντάρτικού Αction Directe όταν εκλέχτηκε το 1981, αναγνωρίζοντας την πολιτική ιδιότητά τους, όπως είχε αρνηθεί να εκδώσει Ιταλούς συντρόφους δίνοντάς τους πολιτικό άσυλο, που τους ζητούσε το ιταλικό κράτος κατηγορώντας τους για “τρομοκρατία”. Όμως αυτό αναιρέθηκε λίγο αργότερα, όταν η Αction Directe επανεργοποιήθηκε και σύναψε το αντιιμπεριαλιστικό σύμφωνο με τη RAF.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι μέχρι το 1976 στις βρετανικές φυλακές αναγνωριζόταν η ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου στους φυλακισμένους του IRA. Η αναίρεση αυτή μετά το 1976 προκάλεσε αντιδράσεις από την μεριά των κρατούμενων του IRA, που κορυφώθηκε με τη μεγάλη απεργία πείνας του 1981 επί κυβέρνησης Θάτσερ όπου πέθαναν 10 απεργοί, όπως ο Μπόμπι Σαντς.
Στην Ελλάδα, η αντίφαση αυτή αποτυπώθηκε στην αρχική απόφαση του εφετείου της Αθήνας το 1976 που απέρριψε το αίτημα της Δυτικής Γερμανίας για έκδοση του Ρολφ Πόλε,, μέλος της RAF, ο οποίος είχε συλληφθεί στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή του το 1975 –μαζί με άλλους κρατούμενους–, ως αποτέλεσμα της απαγωγής από την οργάνωση αντάρτικου 2 Ιούνη του στελέχους του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, Πέτερ Λόρεντς, με αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων μελών οργανώσεως αντάρτικου.
Το σκεπτικό του εφετείου της Αθήνας για τον Πόλε αναγνώριζε την δράση του ως πολιτική, δηλαδή της οργάνωσής του ως πολιτική που στρεφόταν κατά του ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αυτή ήταν ακριβώς η διατύπωση του εφετείου της Αθήνας.
Η απόφαση αυτή του εφετείου στη συνέχεια αναιρέθηκε από τον Άρειο Πάγο και ο Πόλε εκδόθηκε τελικά στη Δυτική Γερμανία.
Αυτή η επισήμανση είχε γίνει πολύ εύστοχα από τη συντρόφισσα Ρούπα στην 1η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα το 2011, όταν είχαμε κάνει ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου για τα πολιτικά “αδικήματα”, ζητώντας να δικαστούμε από μικτό ορκωτό δικαστήριο στο οποίο συμμετέχουν 4 λαϊκοί δικαστές, δηλαδή, πολίτες και 3 επαγγελματίες (δικαστές) όπως ορίζει το Σύνταγμα για τα πολιτικά “εγκλήματα”.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η αναίρεση της μη αναγνώρισης πια της έννοιας του πολιτικού αντιπάλου και του πολιτικού “εγκληματία” και του πολιτικού κρατούμενου στο δικαιικό σύστημα διεθνώς, συμπίπτει με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού και την κατίσχυσή του στον δυτικό κόσμο στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του ’80, κάτι που έγινε παγκόσμια συνθήκη μετά το 1989-’91 με την πτώση του αντίπαλου δέους, του “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Έτσι δεν θεωρείται πια ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στον δυτικό κόσμο, δεν αναγνωρίζεται καν η έννοια του πολιτικού αντιπάλου, ούτε του πολιτικού “εγκληματία”. Πλέον, στην προσπάθεια αποπολιτικοποίησης του πολιτικού αντιπάλου, το σημερινό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και κρατισμού, χρησιμοποιεί τον θολό και ασαφή όρο της “τρομοκρατίας”, πράγμα που εδραιώθηκε μετά την 11η /9 του 2001 και τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”. Αυτές τις μεταβολές τις επισημάναμε στις δίκες του Επαναστατικού Αγώνα.
Αυτές οι μεταβολές είναι αποτέλεσμα του ότι τα τελευταία 30 χρόνια, ο ολοκληρωτισμός του Κράτους και του καπιταλισμού, δηλαδή η δικτατορία των αγορών, έχει προχωρήσει και ισχυροποιηθεί.
Έχουν νομοθετηθεί παντού ειδικές “αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες”, έχει γίνει ιδιώνυμο μόνο και μόνο η σύσταση και ένταξη σε οργάνωση αντάρτικου, ενώ τις υποθέσεις αυτές εκδικάζουν πια όχι μικτά ορκωτά δικαστήρια όπου πλειοψηφούν οι λαϊκοί δικαστές, δηλαδή πολίτες που μπορεί να αποδέχονται την πολιτική ιδιότητα των οργανώσεων αντάρτικου, αλλά αποκλειστικά επαγγελματίες δικαστές για σίγουρη καταδίκη και πιο αυστηρές ποινές. Και όχι μόνον αυτό, αλλά έχουν γίνει πιο αυστηρά και τα κριτήρια αναστολής, δηλαδή αποφυλάκιση υπό όρους, όπου το κύριο ζητούμενο πια είναι η δήλωση αποκήρυξης και μετάνοιας.
Ακόμα και σε αυτό το επίπεδο, υπάρχει μια χειροτέρευση της κατάστασης σε σχέση με το παρελθόν.
Για να κάνω μια σύγκριση με το παρελθόν, στην Ελλάδα, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ που καταδικάστηκαν μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας και οι αντάρτες του ΔΣΕ –τουλάχιστον όλοι όσοι γλίτωσαν τις εκτελέσεις–, δεν έμειναν στη φυλακή παραπάνω από 15 χρόνια πάνω-κάτω. Στις αρχές ή τα μέσα της δεκαετίας του ’60 είχαν αποφυλακιστεί.
Αντίθετα, οι κρατούμενοι του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης ξεπερνούσαν τα 20 και πλέον χρόνια στη φυλακή, τα 25, ή τα 27 σε αρκετές περιπτώσεις.
Να υπενθυμίσω ότι Ζ. Ι. Αμπνταλά των FARL είναι ήδη 40 χρόνια στη φυλακή στη Γαλλία, γιατί παραμένει αμετανόητος και ο Κάρλος είναι ήδη 30 χρόνια, όπως επίσης και ο Μαουρίτσιο Φερράρι των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Έχουν ξεπεράσει και τον Μπλανκί. Ο Οτσαλάν επίσης είναι ήδη 25 χρόνια στη φυλακή και δεν υπάρχουν προοπτικές για να βγει.
Κανείς από αυτούς δεν αναγνωρίζεται ως πολιτικός κρατούμενος, όμως η διακριτή τους μεταχείριση είναι εμφανής. Ανάλογες εξελίξεις προς το χειρότερο έχουμε και στην Ελλάδα που στοχεύουν στην παραμονή περισσότερο στη φυλακή. Π.χ. των πολυϊσοβιτών καταδικασμένων για την 17Ν που έχουν συμπληρώσει πάνω από 22 χρόνια όπως και η δική μου περίπτωση που δεν είμαι ισοβίτης, όμως έχω ξεπεράσει κατά πολύ το όριο αναστολής αλλά δεν με αποφυλακίζουν γιατί αρνούμαι να κάνω οποιαδήποτε δήλωση αποκήρυξης, “σωφρονισμού” και μετάνοιας. Και ως γνωστόν, έχει (είχε) γίνει αναίρεση και στην περίπτωση της συντρόφισσας Ρούπα.
Πλέον έχει εδραιωθεί μέσω του νομοθετικού πλαισίου, της καταστολής και της μαζικής προπαγάνδας από τα ελεγχόμενα από το σύστημα ΜΜΕ αλλά και λόγω της οπισθοχώρησης του κινήματος, η θέση ότι τίποτα πολιτικό δεν υπάρχει έξω από το Κράτος, τίποτα πολιτικό δεν υπάρχει εκτός του συστήματος του αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού, όπως τίποτα δεν υπάρχει και εκτός υπερεθνικών θεσμών όπως το ευρωκοινοβούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι σύνοδοι των ηγετών κρατών-μελών της Ε.Ε.
Το ότι τίποτα πολιτικό δεν υπάρχει εκτός Κράτους, είχε αποτυπωθεί και στο ελληνικό δικαιικό σύστημα με την απόφαση του Αρείου Πάγου του 2010, που ορίζει ότι η «τρομοκρατία», εννοώντας τη δράση των αντάρτικων επαναστατικών οργανώσεων δεν είναι πρόσφορη, δηλαδή ικανή να επιφέρει πολιτικές ή πολιτειακές μεταβολές παρά μόνο τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, τα οποία φυσικά γίνονται από σκληροπυρηνικά μέλη του ίδιου του κρατικού μηχανισμού. Δηλαδή από στρατιωτικούς φασίστες, ναζί, κάθε είδους ακροδεξιούς οπαδούς του κρατικού ολοκληρωτισμού. Γι’ αυτό και δεν θεωρείται πολιτική η δράση αυτών των οργανώσεων (αντάρτικου πόλης). Τίποτα δηλαδή πολιτικό εκτός του Κράτους.
Για το κυρίαρχο διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας, πολιτικοί αντίπαλοι θεωρούνται πια μόνο αντίπαλα κράτη-τρομοκράτες, όπως π.χ. τη δεκαετία του ’90 η Β. Κορέα, το Ιράν, το Ιράκ του Σαντάμ Χουσείν μέχρι την ανατροπή του το 2003 και την κατάληψη του Ιράκ στα πλαίσια του πολέμου κατά της “τρομοκρατίας”, η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς που βομβαρδίστηκε το 1999 από το ΝΑΤΟ.
Σήμερα πολιτικοί αντίπαλοι για το διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας εξακολουθούν να είναι το Ιράν και η Β. Κορέα, όμως κυρίως είναι η Κίνα όσο και η Ρωσία του Πούτιν μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, γιατί τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία επιδιώκουν ένα πιο πολυπολικό σύστημα εξουσίας σε αντίθεση με το Μονοπώλιο της ισχύος των ΗΠΑ που επιμένουν να είναι η ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Αντιθέτως, δεν θεωρείται πολιτική οντότητα η Ομοσπονδία της Β. Συρίας που προήλθε από την Επανάσταση στη Ροζάβα μετά το 2012, ακριβώς γιατί δεν είναι κράτος αλλά μια Συνομοσπονδία Κοινοτήτων (Κομμούνων), άρα δεν αναγνωρίζεται σε εκπροσώπους της να συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις για την επίλυση του συριακού εμφυλίου.
Όμως ο σημερινός ολοκληρωτισμός του Κράτους και της παγκόσμιας δικτατορίας των αγορών δεν έχει μόνο ως συνέχεια τη μη αποδοχή των πολιτικών κινήτρων του ένοπλου αγώνα που χαρακτηρίζεται ως “τρομοκρατία”, παράλληλα με την εδραίωση της έννοιας της “τρομοκρατίας” για τον ένοπλο αγώνα, έχει προχωρήσει η καταστολή και η αποπολιτικοποίηση κι άλλων μορφών αγώνα, μη ένοπλων όπως π.χ. καταλήψεις δημόσιων χώρων, η συρρίκνωση του δικαιώματος των δημόσιων συναθροίσεων, των διαδηλώσεων, η συρρίκνωση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και του δικαιώματος της απεργίας.
Αυτό το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα με τις αλλεπάλληλες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις.
Τα κινήματα, οι αγώνες των πολιτών, τα συνδικάτα, οι απεργίες, κατά την επικρατούσα λογική δεν ασκούν πολιτική, γιατί πολιτική κάνουν μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί μέσα στα πλαίσια αποκλειστικά του Κράτους, οι κυβερνήσεις, οι βουλευτές, τα κόμματα που επιδοτούνται από το Κράτος και οι υπερεθνικοί οργανισμοί, η ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, η Π.Τ., ο ΠΟΕ, οργανισμοί οι οποίοι δεν είναι όμως αιρετοί και δεν ελέγχονται αλλά υπαγορεύουν την πολιτική που ακολουθούν οι αιρετές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των εθνών-κρατών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτά είχα να πω συντρόφισσες/σύντροφοι σε γενικές γραμμές. Κλείνοντας, να τονίσω, ότι παρά το γεγονός ότι ζούμε σε ζοφερές εποχές όπου ενισχύεται ο ολοκληρωτισμός του κράτους μαζί με τη δικτατορία των αγορών, οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε την πολιτική μας ταυτότητα, την πολιτική δράση μας και να επιδιώκουμε την επανακοιοποίηση της πολιτικής, δηλαδή της διαχείρισης των κοινών από τους ίδιους τους πολίτες, τους απλούς ανθρώπους, όπως ίσχυε στα χρόνια που υπήρχε η Κομμούνα και ο κοινοτισμός, κόντρα στον συγκεντρωτισμό και ολοκληρωτισμό του κράτους και του κεφαλαίου. Η διαμάχη, η πάλη του Κράτους εναντίον της Κομμούνας αντιπροσωπεύει την ίδια την ιστορία από πολύ παλιά, είναι η ίδια η ιστορία και μέσα σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται και η πάλη των τάξεων.
Συντρόφισσες/σύντροφοι, ευχαριστώ που με ακούσατε.