Συντρόφισσες/οι, σας χαιρετώ από τις φυλακές Δομοκού και σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας να παρέμβω στην εκδήλωση για τον σύντροφο Ζ. Ι. Αμπνταλά.
Ο Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά έχει συμπληρώσει ήδη 40 χρόνια στη φυλακή από το 1984, και είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη.
Έχει καταδικαστεί σε ισόβια, κατηγορούμενος για τις εκτελέσεις ενός Ισραηλινού και ενός Αμερικανού. Ο πρώτος ήταν γραμματέας της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι και πράκτορας της Μοσάντ και ο δεύτερος, στρατιωτικός ακόλουθος της αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι.
Οι ενέργειες αυτές εντάσσονται σe ένα ιστορικό πλαίσιο της εποχής που αφορούσαν την αντίδραση αντιστασιακών οργανώσεων στην ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 για την εκδίωξη της PLO από τον Λίβανο και τη Βηρυτό.
Ενώ όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης από τις δεκαετίες του 1970 και ’80 έχουν όλοι αποφυλακιστεί, μιλώντας κυρίως για τους ισοβίτες, εκτίοντας από 15 ή 17 χρόνια στη φυλακή, 17 π.χ. έκανε η Ζοέλ Ομπρόν της Action Directe, έως 30 χρόνια, όπως είχε εκτίσει ο Μαουρίτσιο Φερράρι των Ερυθρών Ταξιαρχιών χωρίς να είναι ισοβίτης, ο Ζ. Ι. Αμπνταλά είναι ο μοναδικός πολιτικός κρατούμενος από την εποχή εκείνη, που παραμένει στη φυλακή.
Ενώ σύμφωνα με τον γαλλικό νόμο, έχει δικαίωμα αναστολής μετά την παραμονή 20 χρόνων στη φυλακή, του αρνούνται επανειλημμένα την αναστολή μετά από συνεχείς παρεμβάσεις των ΗΠΑ και γιατί παραμένει αμετανόητος όσον αφορά την πολιτική επιλογή του.
Μάλιστα, ο νυν Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουήλ Μακρόν, είχε κάνει μια δήλωση το 2020, ότι δεν υπάρχει περίπτωση χορήγησης αναστολής στον Αμπνταλά αν δεν μετανοήσει, ακόμα και αν είχε μικρότερη ποινή.
Η επανειλημμένη άρνηση αποφυλάκισης του Αμπνταλά, αποδεικνύει με τον πιο ακραίο τρόπο την υποκρισία του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, ότι τάχα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι σήμερα, ότι η ‘‘δημοκρατία’’ τους δεν έχει πολιτικούς αντιπάλους και ότι η ‘‘δημοκρατία’’ δεν εκδικείται, κάτι που το έχουμε ακούσει και εδώ στην Ελλάδα.
Το διεθνές σύστημα εξουσίας δεν αναγνωρίζει παρά μόνο ‘‘τρομοκράτες’’, ένας όρος που χρησιμοποιείται για την απαξίωση και αποπολιτικοποίηση των αντιπάλων του που μάχονται εναντίον του με την πρακτική του ένοπλου αγώνα και του Αντάρτικου.
Επίσης, οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ για την μη αποφυλάκιση του Αμπνταλά, αποδεικνύει την υποκρισία της δήθεν ανεξάρτητης γαλλικής ‘‘δικαιοσύνης’’, αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύει την υποταγή της Γαλλίας στο διεθνές σύστημα εξουσίας στο οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ.
40 χρόνια στη φυλακή δεν έχουν μείνει όχι μόνο οι πολιτικοί κρατούμενοι του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης, αλλά ούτε οι πολιτικοί κρατούμενοι σε πιο ‘‘ανώμαλες’’ υποτίθεται εποχές, όπως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα όπου όσοι αντάρτες δεν εκτελέστηκαν, αλλά και γενικά οι πολιτικοί κρατούμενοι, εξέτιαν πάνω-κάτω 15 χρόνια. Και το ίδιο ισχύει περίπου και για την φρανκική Ισπανία, αν και εκεί το καθεστώς εκτελούσε τους πολιτικούς κρατούμενους μέχρι το 1974-’75.
Ούτε ο γνωστός Γάλλος επαναστάτης του 19ου αιώνα, Αύγουστος Μπλανκί, υποστηρικτής της συνωμοτικής ένοπλης δράσης, ο οποίος είχε κάνει αρκετές φορές φυλακή σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ‘‘αστική δημοκρατία’’, δεν εξέτισε τόσα χρόνια.
Γενικότερα, τις τελευταίες δεκαετίες, τα τελευταία 30 χρόνια, παρατηρούμε μια ολοένα και πιο οξεία σκλήρυνση του νομικού-ποινικού κατασταλτικού πλαισίου σε διεθνές επίπεδο.
Έχουν επικρατήσει οι όροι ‘‘τρομοκρατία’’ και ‘‘τρομοκράτες’’, όπου με αυτούς τους όρους χαρακτηρίζονται απελευθερωτικά-επαναστατικά κινήματα και αγώνες, είτε μιλάμε για τον παλαιστινιακό αγώνα και τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, είτε για το κουρδικό επαναστατικό κίνημα, είτε για τις οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης παλιότερα, είτε οργανώσεις όπως ο Επαναστατικός Αγώνας του οποίου ήμουν μέλος.
Η επικράτηση της θέσης ότι δεν υπάρχουν πια πολιτικοί αντίπαλοι του σημερινού κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας αλλά μόνο τρομοκράτες, έχει ως αποτέλεσμα την ολοένα και πιο δυσμενή ποινική μεταχείριση των πολιτικών κρατουμένων και την όσο γίνεται μεγαλύτερη παραμονή τους στις φυλακές, μερικές φορές μέχρι τα όρια της φυσικής εξόντωσης.
Αυτό εκφράζεται και στην περίπτωση του Αμπνταλά, όπως τέτοιες περιπτώσεις, είναι και αυτή του γνωστού Κάρλος, του Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, ο οποίος είναι ήδη 30 χρόνια στις γαλλικές φυλακές από το 1994 και του Οτσαλάν του ΡΚΚ, ο οποίος είναι ήδη 25 χρόνια στη φυλακή στην Τουρκία και είναι αμφίβολο αν θα αποφυλακιστούν κάποτε. Στις ΗΠΑ μάλιστα, υπάρχουν δύο περιπτώσεις ακόμα πιο ακραίες, όπως αυτή του ιθαγενή Σιου, Λέοναρντ Πελτιέ, μέλος του American Indian Movement, που βρίσκεται στη φυλακή από το 1976, καταδικασμένος σε ισόβια για την εκτέλεση 2 πρακτόρων του FBI σε ινδιάνικο καταυλισμό και αυτή του πρώην μέλους των Μαύρων Πανθήρων, του Μουμία Αμπού Τζαμάλ, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή από το 1981 που είχε καταδικαστεί σε θάνατο για την εκτέλεση ενός αστυνομικού, ήταν για πολλά χρόνια σε θάλαμο θανατοποινιτών, αλλά το 2011 η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια χωρίς δυνατότητα αναστολής.
Είναι αυτονόητη η σύνδεση της υπόθεσης Αμπνταλά με τον αγώνα των Παλαιστίνιων ενάντια στο κράτος του Ισραήλ και μάλιστα σε μια περίοδο σήμερα που έχουμε τον πόλεμο και τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ εδώ και 1 χρόνο στη Λωρίδα της Γάζας μετά την επίθεση της Χαμάς πέρσι, στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Εκτιμώ πως αυτή η συγκυρία του πολέμου στη Γάζα, η επέκταση του πολέμου στο Λίβανο με τη Χεζμπολάχ και η σύγκρουση του Ιράν με το Ισραήλ που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την υπόθεση του συντρόφου και την επιστροφή του στο Λίβανο στην περίπτωση που αποφυλακιστεί.
Ελπίζω, βέβαια, να διαψευστώ, όσον αφορά αυτό.
Θέλω όμως να πω κάτι ως αναρχικός για τον αγώνα των Παλαιστινίων.
Η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου πέρυσι, και λέω επίθεση, γιατί η επίθεση δεν έγινε σε ξένα εδάφη αλλά σε κλεμμένα εδάφη από το κράτος του Ισραήλ από το 1948 και την εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις εστίες τους, ξαναέβαλε τον αγώνα των Παλαιστινίων στη διεθνή ατζέντα.
Αρκετοί από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα, από τη Δύση, από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δηλαδή από το διεθνές σύστημα εξουσίας, απ’ αυτούς οι οποίοι ευθύνονται για την εδώ και 80 σχεδόν χρόνια ιστραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μίλησαν ότι η λύση είναι η δημιουργία δύο κρατών. Δηλαδή η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους πλάι στο κράτος του Ισραήλ, που θα περιλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη.
Αυτή η λύση είχε αποφασιστεί το 1993 στη συνθήκη του Όσλο που υπέγραψαν οι Ράμπιν και Αραφάτ υπό την αιγίδα του Μπιλ Κλίντον, τότε προέδρου των ΗΠΑ. Όμως αυτή η λύση έχει καταλήξει σε ένα αδιέξοδο χωρίς επιστροφή σήμερα.
Ναι μεν, έχει φτιαχτεί ένα είδος παλαιστινιακού κράτους από τότε, η λεγόμενη Παλαιστινιακή Αρχή που χρηματοδοτείται από τη Δύση, είναι αρκετά διεφθαρμένη και συνεργάζεται σε επίπεδο πληροφοριών και καταστολής με το ισραηλινό κράτος, όμως η εδαφική του επικράτεια ελέγχεται ουσιαστικά από το Ισραήλ αφού στη Δυτική Όχθη γίνονται συνεχώς εποικισμοί Εβραίων εποίκων που κατατεμαχίζουν τη Δυτική Όχθη. Και μαζί με το τείχος που έχει χτιστεί εδώ και 20 χρόνια, καταντούν την έννοια της αυτόνομης ή ανεξάρτητης παλαιστινιακής επικράτειας άνευ νοήματος και σημασίας.
Στην πραγματικότητα, η λύση των 2 κρατών, εκτός του ότι δεν είναι μια δίκαιη λύση, είναι πλέον αδιέξοδη, μη ρεαλιστική και μη εφαρμόσιμη. Αυτό που θα ήταν ρεαλιστικό αλλά που θα μπορούσε να είναι και μια πρόταση από διεθνιστικής-επαναστατικής και αναρχικής πλευράς, δεν είναι απλώς και μόνο η καταστροφή του κράτους του Ισραήλ που επιδίωκαν τα παλιά κοσμικά και αριστερά απελευθερωτικά κινήματα και οργανώσεις όπως και τα σημερινά ισλαμικά, αλλά η δημιουργία μιας ομοσπονδίας, όχι κρατών, αλλά κοινοτήτων των δύο λαών, και του παλαιστινιακού και του εβραϊκού κατά το παράδειγμα της Ομοσπονδίας της Β. Συρίας που προήλθε από την Επανάσταση στη Ροζάβα. Που είναι μια μη κρατική οντότητα και περιλαμβάνει αρκετές εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες, Κούρδους, Άραβες, Συροϊκακωβίτες, Γιεζίντι, Ασσύριους.
Το κράτος, το έθνος-κράτος δηλαδή που είναι βασικά εφεύρεση του δυτικού κόσμου και της Ευρώπης, ως μορφή κυριαρχίας και εξουσίας, είναι αυτό που προκαλεί ιστορικά διχόνοιες, ανταγωνισμούς, πολέμους, καταπίεση, γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις.
Η συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων σε κοινοτικό επίπεδο, ήταν κάτι που υπήρξε για αιώνες και στο παρελθόν πριν την επικράτηση του έθνους-κράτους και του εθνικισμού τα τελευταία 150 χρόνια.
Μια τέτοια λύση θα ήταν πρόσφορη, όχι μόνο για την Παλαιστίνη, αλλά και σε περιοχές συνηθισμένες στις εθνοτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, όπως τα Βαλκάνια, ο Καύκασος, η Κύπρος.
Μια τέτοια προτεινόμενη λύση, η οποία περιλαμβάνει την καταστροφή και το ξεπέρασμα του Κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο, θα μπορούσε να είναι μια επαναστατική-αναρχική πρόταση. Δηλαδή μια πρόταση για μια παγκόσμια ομοσπονδία ή συνομοσπονδία κοινοτήτων που θα αντικαταστήσει το σημερινό διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας.
Μια τέτοια θέση, για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Λαών ως ένα πρώτο βήμα για μια Παγκόσμια Ομοσπονδία των Λαών απελευθερωμένων από το Κράτος, ήταν και η θέση του Μιχαήλ Μπακούνιν, ήδη από τον 19ο αιώνα.
Όμως χρειάζονται να υπάρχουν και τα κινήματα σε κάθε χώρα που θα προωθήσουν έναν τέτοιο στόχο στο σήμερα και σε βάθος χρόνου.
Αυτό το λέω, γιατί ως αναρχικός, πέρα από την αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνουμε σε δοκιμαζόμενους λαούς που υποφέρουν από κατοχή, από καταπίεση, γενοκτονία, όπως οι Παλαιστίνιοι, πέρα από την αλληλεγγύη σε αγωνιστές όπως ο Αμπνταλά που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα των Παλαιστινίων για απελευθέρωση και το πληρώνουν με πολύ βαρύ αντίτιμο, οφείλουμε να καταθέσουμε τη δική μας επαναστατική πρόταση για να μην ταυτιζόμαστε με τη δημιουργία ενός έθνους-κράτους που θα ήταν άλλη μια μορφή καταπίεσης για τον παλαιστινιακό λαό.
Τέλος, θα ήθελα να πω κάτι συντρόφισσες-σύντροφοι, με αφορμή την εκδήλωση που κάνετε για τον Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά. Για την αλληλεγγύη.
Όλες και όλοι οι επαναστάτριες/ες κρατούμενες/κρατούμενοι, οι κρατούμενες/οι του Αντάρτικου στη Δυτική Ευρώπη, μιλώντας φυσικά για τους μακροχρόνια κρατούμενους, αντιμετώπισαν ένα έλλειμμα αλληλεγγύης από την πλευρά των κινημάτων παλιότερα. Για παράδειγμα, ο Αμπνταλά ήταν για χρόνια ‘‘ξεχασμένος’’ και μόνο τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν πρωτοβουλίες και κινήσεις αλληλεγγύης. Όπως π.χ. οι πορείες που γίνονται κάθε χρόνο στη φυλακή της Γαλλίας όπου κρατείται και έχει σπάσει η σιωπή γύρω από την υπόθεσή του.
Αυτό το έλλειμμα αλληλεγγύης οφειλόταν τότε σε μια γενικότερη ήττα των κινημάτων σε ένα χρονικό μεταβατικό στάδιο, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετά, με την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού εκείνη την εποχή στη Δυτική Ευρώπη, συνθήκη που οξύνθηκε αργότερα με την έξαρση της παγκοσμιοποίησης, αργότερα με την επέκταση του καπιταλισμού της Δύσης στα εδάφη που είχε καταρρεύσει ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός της Ανατολικής Ευρώπης το 1989-’91. Όμως, το να μην ξεχνάνε τα κινήματα και οι χώροι αντίστασης και αγώνα, ιδιαίτερα τους μακροχρόνια κρατούμενους/ες, είναι υπόθεση ζωτικής σημασίας. Γιατί όπως λέγαμε και παλιά στον α/α χώρο, «όποιος ξεχνάει τους αιχμάλωτους του κοινωνικοταξικού πολέμου, ξεχνάει και τον ίδιο τον πόλεμο».
Και αυτό το λέω, για να αντιπαρέλθω μια κυνική άποψη που διατυπώθηκε πριν κάποια χρόνια εντός του χώρου. Ότι η αλληλεγγύη έχει νόημα μόνο γι’ αυτούς που μπορεί να βγάλει από τη φυλακή, εννοώντας τις ‘‘σκευωρίες’’ όπως έχουμε συνηθίσει να λέγονται, εδώ στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα, η αλληλεγγύη έχει πιο μεγάλη σημασία γι’ αυτούς που υπερασπίζονται την ιστορία τους, όπως ο Αμπνταλά, που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη του αγώνα τους, που δεν αναθεωρούν παρά τα πολλά χρόνια στη φυλακή.
Αυτά είχα να πω συντρόφισσες-σύντροφοι. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Σας χαιρετώ, σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά και εύχομαι ένα καλύτερο αγωνιστικό μέλλον κόντρα στις ζοφερές συνθήκες που ζούμε.
Νίκος Μαζιώτης
Καταδικασμένος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα
Δ΄ πτέρυγα = φυλακές Δομοκού.