από αναρχική συλλογικότητα α π ό π ε ι ρ α
16/01/2025 12:19 μμ.
πορεία αντίστασης και μνήμης 12 χρόνια μετά τη φασιστική δολοφονία του πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 17/1, 18.30, Πλ.Μερκούρη, Πετράλωνα
πορεία αντίστασης και μνήμης
12 χρόνια μετά τη φασιστική δολοφονία
του πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν
Ο Σαχζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε στον δρόμο καθώς γυρνούσε από την δουλειά του, από δυο φασίστες που αναζητούσαν στόχο, οπλισμένοι με μαχαίρια. Οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι του, Χρήστος Στεργιόπουλος και Διονύσης Λιακόπουλος του επιτέθηκαν γιατί ήταν πακιστανός μετανάστης. Η Χ.Α., ένα ναζιστικό μόρφωμα με κεντρική θέση στην οργάνωση των παρακρατικών συμμοριών από την δεκαετία του 80′ είχε πραγματοποιήσει δεκάδες ακόμα επιθέσεις σε πρόσφυγες, μετανάστες, αναρχικούς, κομμουνιστές και πλήθος άλλων αγωνιστών, συντασσόμενη με την αντιμεταναστευτική και κατασταλτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Η μακροχρόνια στρατηγική της, για να αναρριχηθεί στην κρατική ιεραρχία, ως ακραιφνής εκφραστής του κρατισμού και των ιδεολογημάτων της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού, υπήρξε η βίαιη υλοποίηση στον δρόμο, από μέρους της, των κρατικών στοχεύσεων.
Την εποχή που ο Σαχζάτ Λουκμάν έπεφτε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας, τα συστημικά media μιλούσαν καθημερινά για τους κινδύνους της “λαθρομετανάστευσης” και τα χερσαία και υδάτινα σύνορα του πρώτου κόσμου κλείδωναν για τους απόκληρους της λεηλατημένης καπιταλιστικής περιφέρειας. Στην ενδοχώρα έπεφταν τα θεμέλια για την ανέγερση δεκάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης ανθρώπων “χωρίς χαρτιά” και τις επιχειρήσεις “σκούπα” της αστυνομίας υπό τον ευφημισμό “Ξένιος Ζευς” διαδέχονταν αιματηρά φασιστικά πογκρόμ. Ενώ διάφοροι ακροδεξιοί κρατικοί αξιωματούχοι εισήγαγαν για πρώτη φορά δημόσια -σε μια έκρηξη ειλικρινών προθέσεων-, ως επίσημη κρατική πολιτική για την αποτροπή της εισόδου και της διαμονής προσφύγων και μεταναστών στην χώρα, την κακομεταχείρισή τους, νομιμοποιώντας και αποθρασύνοντας ανοιχτά την δολοφονική δράση των φασιστών στους δρόμους.
Πρόκειται για μια εποχή όπου αλλεπάλληλα κύματα μεταναστευτικών πληθυσμών καταφθάνουν στις ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Άνθρωποι που αναζητούν μια ευκαιρία ζωής, προερχόμενοι από τον πρόσφατο πόλεμο στη Συρία, καθώς και από πλήθος άλλων διαλυμένων χωρών. Αυτών που υφίστανται τις συνέπειες της 20χρονης “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, του διαρκούς πλιάτσικου της σύγχρονης δυτικής αποικιοκρατίας, των ασταμάτητων πολεμικών επιχειρήσεων για τον διαμελισμό και διαμοιρασμό τους σε σφαίρες επιρροής. Μια συνθήκη που κλιμακώνεται διαρκώς και στην οποία εμπλέκεται όλο και περισσότερο το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο.
Είναι επιπλέον μια περίοδος όπου το ελληνικό κράτος επιχειρεί την πιο ραγδαία και βίαιη αναδιάρθρωση των σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης υπό τις οδηγίες και την επιτήρηση της ΕΕ και του ΔΝΤ., επιδεινώνοντας ακαριαία της συνθήκες φτωχοποίησης του πληθυσμού, ώστε να αποφευχθούν οι αρνητικές συνέπειες της έκρηξης της συστημικής κρίσης πάνω στα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η σημασία των δράσεων των φασιστών αναγνωρίζεται ως ιδιαίτερα κρίσιμος παράγοντας στην υπηρεσία του καθεστώτος. Οι παρακρατικές φασιστικές ομάδες, ως χρήσιμοι θιασώτες του “δόγματος της κακομεταχείρισης” έχουν την ευκαιρία να αναβαθμιστούν σε εμπροσθοφυλακή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας για την διάχυση του ρατσισμού, τον εκφοβισμό και την διαίρεση της τάξης των φτωχών. Και ταυτόχρονα, να αποτελέσουν την βάση ενός αντεπαναστατικού πόλου στον δρόμο, ως απαραίτητο συμπλήρωμα της συνολικής κατασταλτικής επιχείρησης, για την εξουδετέρωση των διογκούμενων κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων και την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας πάνω στις ζωές όλων μας, ντόπιων, προσφύγων, μεταναστριών.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά την δολοφονία του Σαχζάτ και του Παύλου και εξαιτίας της πολύμορφης ανάπτυξης της αντιφασιστικής πάλης, αυτό το ναζιστικό μόρφωμα ανήκει πρακτικά στα σκουπίδια της ιστορίας. Η Χ.Α. αποσύρθηκε επίσημα από την πολιτική σκηνή μέσα από την δίκη της πριν 4,5 χρόνια καθώς η σύγχρονη ολοκληρωτική Δημοκρατία, ήταν πλέον έτοιμη και προσανατολισμένη στην βαθύτερη ενσωμάτωση και ανάπτυξη φασιστικών χαρακτηριστικών, έχοντας κάνει σημαντικά βήματα μετασχηματισμού της στην κατεύθυνση επιβολής ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Βήματα όπως, την διαρκή όξυνση της ιδεολογικής και κατασταλτικής επίθεσής στην κοινωνία. Την συνολική “δεξιά” μετατόπιση όλου του επίσημου πολιτικού φάσματος. Την παρανομοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και της συνδικαλιστικής δράσης. Την απαγόρευση των συναθροίσεων -που με απόλυτο τρόπο δοκιμάστηκε με πρόσχημα την πανδημία- και την ανάπτυξη αστυνομικού στρατού κατοχής στην πόλη. Την ολοκληρωτική καθεστωτική στράτευση των ΜΜΕ και τον απόλυτο έλεγχο της δικαστικής εξουσίας. Την συνεχή αναβάθμιση της “αντι”τρομοκρατικής νομοθεσίας και την διεύρυνση της στοχοθεσίας της. Την επίθεση στους χώρους αγώνα, την εγκληματοποίηση της αντικαθεστωτικής δράσης και του ανατρεπτικού λόγου. Το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων και την αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα. Την επίταση του δόγματος “νόμος και τάξη”.Έτσι, ο φασισμός στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, όχι μόνο δεν έχει πεταχτεί στα “σκουπίδια της ιστορίας” μαζί με την κύρια παρακρατική οργάνωσή του, αλλά αντίθετα διαμορφώνει ανοιχτά, πολλά χαρακτηριστικά της συνολικής λειτουργίας του κράτους, των θεσμών του, της επιβολής του στην κοινωνία και στις αντιστάσεις της. Ενώ, ορίζει πλέον απόλυτα το πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής όπως και αυτής απέναντι στους ρομά. Όλοι οι στόχοι που εξυπηρετούσε ο παρακρατικός φασισμός και οι λόγοι που τον εξέθρεψαν, τίθενται και ολοκληρώνονται σήμερα, μέσα από το μετά-μεταπολιτευτικό κράτος.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι κρατικές επιχειρήσεις βίαιης επαναπροώθησης, που πραγματοποιούν τα τάγματα εφόδου του λιμενικού και της αστυνομίας, συνεπικουρούμενα από μη ένστολους φασίστες και υπό την εποπτεία της FRONTEX, εντατικοποιούνται και πολλαπλασιάζονται, συνιστώντας ένα διαρκές συστηματοποιημένο και θεσμικά νομιμοποιημένο κρατικό έγκλημα με αμέτρητους πια νεκρούς στον Έβρο και στο Αιγαίο, παράλληλα με την επιβολή ενός φασιστικού καθεστώτος στα πρότυπα του απαρτχάιντ για όσους ανθρώπους “χωρίς χαρτιά” καταφέρνουν να φτάσουν στο εσωτερικό της χώρας. Ένα διαρκές μαζικό έγκλημα, στην σκοτεινή πλευρά της Δημοκρατίας και της δημόσιας σφαίρας, για την ολοκληρωτική διαχείριση αυτού του πληθυσμού ως εργαλείο διακρατικού ανταγωνισμού και ως ελεγχόμενη, φτηνή και σκληρά εκμεταλλευόμενη εργατική δύναμη στην υπηρεσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ο φασισμός του ελληνικού κράτους αναπτύσσεται στην νοτιοανατολική ευρωπαϊκή συνοριακή ζώνη, για να διακόψει μια αναπόφευκτη ώσμωση μεταξύ δυο κόσμων, ώστε να την επανακαθορίσει με συγκεκριμένους ρυθμούς ροής, που θα εξαρτώνται άμεσα από την απαίτηση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε εργατικά χέρια. Μια ροή, που θα είναι κρατικά διαμεσολαβημένη, ελεγχόμενη και θεσπισμένη με όρους σύγχρονης σκλαβιάς στα πρότυπα των κάτεργων του παγκόσμιου κυπέλλου ποδοσφαίρου του Κατάρ ή όπως ορίζουν οι πρόσφατες συμφωνίες μεταξύ του ελληνικού και σειράς κρατών της λεηλατημένης καπιταλιστκής περιφέρειας.
Τέλος, αναγνωρίζουμε ότι οι κρατικές σφαίρες των αποσπασμάτων θανάτου της αστυνομίας, που εκτέλεσαν τους ρομά Νίκο Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη, Χρήστο Μιχαλόπουλο, εκκινούν από τον θεσμικό -και αξιοποιώντας επιπλέον τον διάχυτο- αντιτσιγγανισμό μεταφέρουν στους δρόμους των πόλεων το μήνυμα, της αιματηρής εφαρμογής του φασιστικού κρατικού δόγματος “νόμος και τάξη”. Γνωρίζουμε ότι αυτό το μήνυμα έχει αποδέκτες όλες και όλους τους ρομά, ευρύτερα όλους τους απόκληρους, συνολικά όλους μας. Όσες και όσους ανήκουμε στην τάξη των από κάτω, όσες και όσους βρισκόμαστε στον αγώνα, αμφισβητώντας ανοιχτά την ισχύ του νόμου, το κράτος και τον καπιταλισμό.
Η αυτοοργάνωση των “από κάτω” και η κοινωνική αλληλεγγύη, η ενίσχυση των αντιφασιστικών και ανθρωπιστικών αντανακλαστικών και ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση είναι το μόνο πραγματικό τείχος που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον κρατικό και παρακρατικό φασισμό. Η ιστορία του αντιφασιστικού αγώνα μας υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει καμία θεσμική αντιμετώπιση του φασισμού, παρά μόνο η θεσμική κάλυψη του, πως η μάχη με τον φασισμό δεν ήταν ποτέ ένα περιθωριακό φαινόμενο μητροπολιτικής βίας αλλά μια σκληρή πολιτική και κοινωνική μάχη, ένας αγώνας διεκδίκησης δημόσιου χώρου και λόγου για τους/τις καταπιεσμένους/ες και τους/τις φτωχούς/ες.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Όσο οι φασίστες κραυγάζουν για θάνατο, θα είμαστε πάντα απέναντί τους αγωνιζόμενες και αγωνιζόμενοι για την ζωή, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία.