https://athens.indymedia.org/post/1634516/
09/03/2025 4:53 μμ.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ: ΥΨΩΜΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ & ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας, αναρχικός επαναστάτης και μαχητής της οργάνωσης αντάρτικου πόλης Επαναστατικός Αγώνας, δολοφονείται τα ξημερώματα της 10ης Μάρτη 2010 από τους μπάτσους Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράκη Θεόδωρο, έπειτα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην περιοχή της Δάφνης. Ο Σύντροφος Λάμπρος πυροβολείται πισώπλατα και πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης με οραματικό και υλικό στόχο τον Αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή, την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Και παρά το γεγονός ότι οι πραιτωριανοί του καθεστώτος δεν γνώριζαν ποιόν πυροβολούσαν, αντικειμενικά καταγράφεται και αποτιμάται στην ιστορική μνήμη ως –ακόμα μια– κρατική δολοφονία!
Οι κοινωνικές/πολιτικές συνθήκες της περιόδου που δολοφονήθηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας και ο Επαναστατικός Αγώνας.
Την περίοδο εκείνη ο Ε.Α. –και ενώ είχαν προηγηθεί ενέργειες κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών, της Citibank και της Eurobank– προετοίμαζε μια σειρά από ένοπλες και βομβιστικές επιθέσεις σε οικονομικο-πολιτικούς στόχους και υποδομές που συνδέονταν με την κρίση και τις καταστροφικές λειτουργίες του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, και ειδικότερα στην Ελλάδα, εξαπέλυαν μια σφοδρή επίθεση ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης με την επιβολή των προγραμμάτων στήριξης (τα γνωστά μνημόνια), εξοβελίζοντας στο περιθώριο και προκαλώντας την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι γνωστό ότι οι προκηρύξεις-αναλύσεις του Επαναστατικού Αγώνα που συνόδευαν τις αναλήψεις πολιτικής ευθύνης των ενεργειών του, υποστήριζαν, ότι μια δομική κρίση του συστήματος έχει ήδη ξεσπάσει και το αδιέξοδο που αυτή θα πυροδοτήσει, θα είναι καταστροφικό. Ο Επαναστατικός Αγώνας διέγνωσε και εξειδίκευε ότι στον ελλαδικό χώρο οι συνέπειες που θα προκαλούσε η έκρηξη της φούσκας του χρέους –πάνω στην διόγκωση του οποίου χτίστηκε η περίοδος της «επίπλαστης ανάπτυξης και της τεχνητής ευημερίας»,– κυοφορεί με σφοδρότητα την επερχόμενη κρίση στην Ελλάδα. Όπως και έγινε τελικά με την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και όπως έγραφε τότε o E.A., η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου θα επέβαλε τα γνωστά «μνημόνια» και τα ολέθρια αποτελέσματά τους θα εξακολουθούμε να βιώνουμε για μισό –τουλάχιστον– ακόμα, αιώνα. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ο Επαναστατικός Αγώνας προετοίμαζε μια καίρια επίθεση/απάντηση ενάντια στις συστημικές διεργασίες οι οποίες αφενός μεν ήταν άμεσα υπεύθυνες για τον εγκλωβισμό της κοινωνίας και του τόπου στις δανειακές συμβάσεις, αφετέρου δε, λειτουργούσαν ως αμορτισέρ για τη συστημική, πολιτική και οικονομική ευστάθεια και σταθερότητα. Με την είσοδο στα «μνημόνια», το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διασώσει μέσω επαχθών όρων δανειοδότησης το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας ως λάφυρο στην διεθνή και εγχώρια οικονομική ελίτ τις τύχες και τη ζωή των ανθρώπων, της εργατικής τάξης και των αγέννητων ακόμα παιδιών. Το πρώτο δάνειο (που εκταμιεύτηκε) απορροφήθηκε εξ’ ολοκλήρου από τον ληστρικό τραπεζικό μηχανισμό και την ανακεφαλαιοποίησή του. Οι δεσμεύσεις για την αποπληρωμή των δανείων αλυσόδεσαν στην δίνη ενός μη διαχειρίσιμου χρέους συνολικά τον κοινωνικό πλούτο και τη «δημόσια» περιουσία που υποθηκεύτηκε στο λεγόμενο υπερταμείο, ειδικότερα όταν η κυβέρνηση Σύριζα το 2015 υπέγραψε για τη συνέχιση των προγραμμάτων «στήριξης». Οι απεχθέστεροι και πιο ληστρικοί όροι του 4ου κατά σειρά μνημονίου διαρκείας, έθεσαν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο του κεφαλαίου όλο τον κοινωνικό πλούτο που βήμα-βήμα ξεπουλιέται και μεθοδικά παραδίδεται στα αρπαχτικά του.
Οι αντικειμενικές αυτές συνθήκες ήταν μια μοναδική ευκαιρία, για να επιχειρηθεί με αφορμή την κοινωνικο-πολιτική αυτή συνθήκη, μια ανατρεπτική προσπάθεια στον ελλαδικό χώρο καθώς οξύνθηκε –πολύ περισσότερο από τις λοιπές καπιταλιστικές μητροπόλεις– ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που ήταν και είναι, σε εξέλιξη.
Σε αυτόν τον κοινωνικο-ταξικό πόλεμο που κλιμακώνεται μέσα στα χρόνια με τη βία, την καταστολή, τη τρομοκρατία και την καταστροφή, ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας πολέμησε δίνοντας ψυχή και σώμα.
Μετά τη δολοφονία του συντρόφου, η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα –στην προετοιμασία της οποίας έπεσε νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας–, όπως ήταν φυσικό, δεν πραγματοποιήθηκε. «Αναβλήθηκε» επ’ αόριστον. Ένα μήνα μετά την δραματική απώλεια του Συντρόφου, ακολουθεί μια κατασταλτική εκστρατεία που οδηγεί στην σύλληψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα κι άλλων συντρόφων που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση. Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και δήλωσαν ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Στη συνέχεια και ενώ ήταν σε εξέλιξη η 1η δίκη του Ε.Α. στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού, μετά τη λήξη του 18μηνου, ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί, πέρασαν στην «παρανομία» ακυρώνοντας στην πράξη αυτό καθ’ αυτό το κατασταλτικό χτύπημα για να συνεχίσουν τον αγώνα για τον οποίο δολοφονήθηκε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας.
Για τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα ΜΝΗΜΗ και «ΤΙΜΗ» ήταν και είναι η πολιτική επιλογή της συνέχισης του Αγώνα
Η πολιτική επιλογή των δύο συντρόφων να φυγοδικήσουν και να συνεχίσουν τη δράση του Ε.Α., ήταν μία αναγκαία πολιτικά επιλογή που κράτησε τον Επαναστατικό Αγώνα ενεργό, δεν «λύγισε» από τη δραματική απώλεια του δολοφονημένου Συντρόφου Λάμπρου Φούντα, την καταστολή και την αιχμαλωσία στη φυλακή. Η συντρόφισσα Ρούπα και ο σύντροφος Μαζιώτης «τίμησαν» στο ακέραιο τις επιλογές αγώνα του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα και της οργάνωσής τους. Στις 10 Απρίλη του 2014 με μια βομβιστική ενέργεια κεντρικής πολιτικής σημασίας ο Ε.Α. έπληξε την Τράπεζα της Ελλάδος-παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το γραφείο του τότε μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη της επίθεσης με το όνομα Επαναστατικός Αγώνας-Κομμάντο Λάμπρος Φούντας. Ο Επαναστατικός Αγώνας «χτύπησε» με την ενέργεια αυτή έναν μηχανισμό επιβολής, λεηλασίας και καταστροφής από το υπερεθνικό κεφάλαιο. Έπληξε ταυτόχρονα και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς (απέναντι από την ΤτΕ) η οποία πρωταγωνιστούσε στη κοινωνική λεηλασία. Η επιλογή για την βομβιστική αυτή ενέργεια πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα που το ελληνικό κράτος, «έβγαινε» για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια στις αγορές για δανεισμό. Επιπρόσθετα, ήταν μια απάντηση-«υποδοχή» στην εκπρόσωπο της επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονταν στην Ευρώπη –την τότε καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ– που ερχόταν στην Αθήνα την επόμενη μέρα, στις 11/4, για να στηρίξει πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση που κατάφερε να επιβάλει δια «πυρός και σιδήρου» στον ελληνικό λαό, το πολιτικό, κοινωνικό και σκληρό αυτό οικονομικό «πείραμα». Γιατί η πολιτική «διάσωσης του ίδιου του συστήματος αλλά και της ελληνικής οικονομίας» αφορούσε (και αφορά) το κεφάλαιο, την υπερεθνική άρχουσα τάξη, τις δομές και τους θεσμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
15 χρόνια μετά από τη δολοφονία του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα, οι καταστροφικές εκείνες συνθήκες της περιόδου 2010-2012, όχι μόνο δεν εξέλιπαν, με την επέλαση της πιο ακραίας μορφής νεοφιλελευθερισμού που ακολουθούν ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις αλλά τα καταστροφικά αποτελέσματά τους, και σε συνδυασμό με την επιβολή των δανειακών συμβάσεων, τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται ανελλιπώς μέσα στα χρόνια: με τη μεγαλύτερη φτωχοποίηση των ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο, με τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου, την αγοραία εκμετάλλευση της φύσης, των περιαστικών χώρων πρασίνου, των δασών, το ξεπούλημα των αιγιαλών, κλπ, την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, τους πλειστηριασμούς κατοικιών από τα αρπακτικά funds, το γενικευμένο πλιάτσικο στο χώρο της υγείας, το ξεπούλημα των κοινωνικών υποδομών και των συγκοινωνιών.
Το απότοκο των οποίων το βλέπουμε με την προδιαγεγραμμένη κρατική δολοφονία στις αμαξοστοιχίες του θανάτου στα Τέμπη, όπου 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους –ενώ τραυματίστηκαν τουλάχιστον 87 και ένας άνθρωπος βρίσκεται σε κώμα– μετά από την σύγκρουση εμπορικής αμαξοστοιχίας με την επιβατική αμαξοστοιχία της Ηellenic train, πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ (της εταρείας αυτής που το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον ν. 4336 του 3ου Μνημονίου, προχώρησε στο ξεπούλημά της στην ιταλική εταιρεία Ferrovie dello Stato Italiane Group). Ένα κρατικό «έγκλημα» που παρά την κοινωνική οργή, αποποιούνται των ευθυνών τους διαχρονικά οι κάθε λογής κρατιστές. Συμπεριλαμβανομένων, εκτός από τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, κι όλων των άλλων κρατιστών (πρώην κυβερνήσεων και κομμάτων) και που όλοι αυτοί προσποιούνται τους « αδέκαστους τιμωρούς του εγκλήματος των Τεμπών», προσποριζόμενοι πολιτική υπεραξία κι οφέλη, σκυλεύοντας όμως βέβηλα πάνω στα σκορπισμένα και καμένα κορμιά 57 ανθρώπων που επέβαιναν στα τρένα του θανάτου.
Και όσο το βάθεμα και η διαχείριση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ολοκληρώσεων εξελίσσεται, το κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας τόσο περισσότερο θα καταστρέφει ζωές για τα κέρδη του, θα διεξάγει στρατιωτικές συρράξεις και διακρατικούς πολέμους, θα δημιουργεί γεωπολιτικές εντάσεις και γενικευμένη γεωπολιτική αβεβαιότητα. Μέσα σ’ αυτή τη δυστοπική συνθήκη το ελληνικό κράτος, ειδικότερα, συμμετέχει μέσα από μιλιταριστικούς οργανισμούς –ΝΑΤΟ– ενεργά στις γεωπολιτικές εντάσεις, σε διακρατικούς πολέμους εξοπλίζοντας χώρες (π.χ. Ουκρανία) με πολεμικό υλικό, ή ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ για την κοινή Ευρωπαϊκή «αμυντική πολιτική»/πολεμική μηχανή, σπαταλά εκατομμύρια ευρώ για την «φύλαξη» των συνόρων (FRONTEX, φράχτη/συρματοπλέγματα στον ΕΒΡΟ, κλπ), ενώ φυλακίζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εκατοντάδες μετανάστες και τους επαναπροωθεί, όταν δεν τους πνίγει. Το ελληνικό κράτος συμπορεύεται με φασιστικά καθεστώτα όπως το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ που εξοντώνει τον Παλαιστινιακό λαό, ενώ η Ελλάδα φυλακίζει πολιτικούς πρόσφυγες που διώκονται στις χώρες καταγωγής τους, καταργώντας στην πράξη το πολιτικό άσυλο. Με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Abdurrahman Kaykan (Άπο) που λίγες ημέρες πριν, συνελήφθη από το ελληνικό κράτος με ένταλμα της Interpol, καθ’ υπόδειξη και εντολή του τουρκικού κράτους, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού μέχρι την έκδοση και την απέλασή του στην Τουρκία!!
Αυτό το εκμεταλλευτικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα ταξικής κυριαρχίας πολέμησε ο Σύντροφος Λάμπρος Φούντας και η οργάνωσή του, παίρνοντας ξεκάθαρη πολιτικά στάση στον αγώνα για την επαναστατική προοπτική μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή του.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες για την ανατροπή των οποίων αγωνίστηκε ο Σύντροφος, είναι περισσότερο από ποτέ ασφυκτικές. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα σε κάθε γωνιά της γης, σκορπά θάνατο, δυστυχία, καταπίεση, πολέμους, προσφυγιά, καταστροφή. Ο Σύντροφος Λάμπρος επέλεξε να ζήσει, να «σταθεί» και να πολεμήσει ως αναρχικός επαναστάτης από τη μεριά των καταπιεσμένων, στον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου, για μια εξισωτική ακρατική-αταξική κοινωνία ισότητας, ελευθερίας κι αξιοπρέπειας, δίχως θεούς και αφέντες, ρατσισμό, σεξισμό, έμφυλους διαχωρισμούς, πατριαρχία, για μια πραγματικά απελευθερωμένη ζωή.
Η ζωή, η δράση και η δολοφονία του Συντρόφου Λάμπρου Φούντα έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία της εγχώριας αλλά και της διεθνούς επαναστατικής και ταξικής πάλης και είναι –για τον α/α και ευρύτερα για τον αντικαπιταλιστικό χώρο– μια πολύτιμη παρακαταθήκη. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα αναρχικού επαναστάτη που θα μας υπενθυμίζει πάντα πως πέρα από τις εξεγερτικές απόπειρες, την ατομική και συλλογική οργή, τις γενικευμένες παραδοχές και αρνήσεις μας, ο αγώνας με στοχοθεσία και στρατηγική για την επαναστατική προοπτική, είναι μονόδρομος.
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ⓐλληλέγγυοι-ες στον Επαναστατικό Αγώνα