https://athens.indymedia.org/post/1634976/
από ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΛΩΡΟΣ
08/04/2025 7:11 μμ.
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΦΛΩΡΟΥ
Συντρόφισσες, Σύντροφοι
Τα γεγονότα γύρω από την κρατική – καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, δεν αποτελούν απλά το κομβικό –αλλά περιοδικό– ζήτημα της επικαιρότητας. Αποτελούν καταλύτη της κοινωνικής αφύπνισης, ένα σημείο καμπής του πολιτικού χρόνου. Με έναν παράλληλο τρόπο, σηματοδοτούν ταυτόχρονα ένα τέλος και μια αρχή.
Το τέλος της –επίπλαστης– περιόδου κυριαρχίας της κυβέρνησης της Ν.Δ. και της παράλληλης κατά συνέπεια σιγής και οπισθοχώρησης των κοινωνικών/ταξικών αγώνων των προηγούμενων χρόνων, της φαινομενικής (και εν πολλοίς κατασκευασμένης) δήθεν αποδοχής από την κοινωνική πλειοψηφία των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων, που παρουσιάζονται από το πολιτικό και οικονομικό μπλοκ εξουσίας ως μια ριζική ρήξη με το διεφθαρμένο και το αρτηριοσκληρωτικό προηγούμενο κρατικό/συστημικό περιβάλλον. Οι πολιτικές της ισοπέδωσης και φτωχοποίησης χιλιάδων ανθρώπων, της καταστολής, της ολοένα και εντονότερης πρόσδεσης στο άρμα των πολεμικών εξελίξεων, της κατεδάφισης της δημόσιας υγείας και παιδείας, της κανονικοποίησης της εθνικιστικής και ακροδεξιάς ρητορικής και πολιτικών σε μια σειρά ζητημάτων, και τόσων άλλων που αποτελούν απαραίτητα στοιχεία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όπως εκφράζεται στον παρόντα χωροχρόνο στην Ελλάδα, εντός του ρευστού γεωπολιτικού περιβάλλοντος, παρουσιάζονται ως κοινωνικά αιτήματα ώστε να «νοικοκυρευτεί το κράτος», να επέλθει η κανονικότητα και η πρόοδος, και τόσα άλλα προπαγανδιστικά κατασκευάσματα που συσκοτίζουν τη λυσσαλέα ταξική φύση των όσων βιώνουμε και αντιστρέφουν τη βάναυση πραγματικότητα που μας περιβάλλει όλο και πιο έντονα.
Τα Τέμπη θρυμμάτισαν την κάλπικη εικόνα της κοινωνικής συναίνεσης και επανέφεραν στο προσκήνιο μέσω της εκκωφαντικής παρουσίας εκατομμυρίων ανθρώπων στον δρόμο, την πραγματική διάσταση όσων βιώνουμε, αυτήν της βαθιάς αίσθησης ασφυξίας που μας περιβάλλει, της έλλειψης προοπτικής στη ζωή, της ανάγκης για «να γίνει κάτι», καθώς και της έκφρασης ενός βαθιού αιτήματος δικαιοσύνης.
Ένα αίτημα που από μόνο του και στη θεσμικά οριοθετημένη έκφραση του, αναγκαστικά συγκρούεται με τον μηχανισμό προστασίας του πολιτικού προσωπικού και της οικονομικής εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου και του «παράνομου» κεφαλαίου, που δρα παραπληρωματικά με εκτεταμένα δίκτυα της «επίσημης» κρατικής εξουσίας, της αστυνομίας και της αστικής δικαιοσύνης. Ένα αίτημα που βρίσκει τοίχο στον πολυδαίδαλο μηχανισμό λειτουργίας της τελευταίας, ώστε να υπάρχει απόλυτος έλεγχος των αποφάσεων, ειδικά σε κομβικές υποθέσεις που επηρεάζουν τις εξελίξεις και την κοινωνική αντίληψη. Αθώωσης ή άμβλυνσης των ποινικών ευθυνών, (στην περίπτωση ημέτερων προσώπων και θεσμών) είτε εγκληματικοποίησης, φυλάκισης και συντριπτικής καταδίκης όταν αφορά αγωνιστές ή πληβειακά κοινωνικά κομμάτια, αόρατους/ες. Η λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης, την ίδια ώρα χρησιμοποιείται ώστε να βομβαρδίζεται η κοινωνία με τη δήθεν ανεξαρτησία της και τη διάκριση των εξουσιών. Στο βάθος, υπάρχει πάντοτε ο στόχος να μην αποκαλυφθούν τα παράλληλα και αλληλοεξαρτώμενα συμφέροντα που δρουν από κοινού ενάντια στον βίο και την αξιοπρέπειά μας. Για τα ριζοσπαστικά και επαναστατικά υποκείμενα, τα παραπάνω αποτελούν δομικά στοιχεία της φύσης και της λειτουργίας του κρατικού/καπιταλιστικού οικοδομήματος και όχι κάποιο ελληνικό φαινόμενο ή ιδιορρυθμία, κάποιου είδους παρέκκλιση ή «προδοσία» έναντι ενός ρόλου που υποτίθεται έχουν βουλευτές, δικαστές, μπάτσοι, εφοπλιστές κλπ. Η «δουλειά» τους είναι να πλουτίζουν, να αναπαράγουν την εξουσία τους, να εκχυδαΐσουν τη ζωή ώστε να μείνει μόνο ο πλουτισμός και ο κοινωνικός δαρβινισμός, ο εθνικισμός και ο κρατισμός ως αξίες, να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου, και να δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να μην ξεσπάσει και απλωθεί η αντίσταση, και να μην αναπτύσσεται η ταξική συνείδηση. Να συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που καθημερινά μας προετοιμάζει να σφαγιαστούμε σαν κρέας για τα κανόνια τους και σαν γρανάζια στις μηχανές τους.
Δεν υπάρχει οξυγόνο και δικαίωση στον καπιταλισμό και την ανηθικότητα του κράτους. Στα Τέμπη εκρήγνυται η κάλπικη κοινωνική ειρήνη, τέμνονται οι κάθε είδους αδικίες που παρακολουθούμε με τόσο κραυγαλέο τρόπο με τη βάναυση πραγματικότητα της ακρίβειας, της ανισότητας, της φτώχειας, της κατάλυσης κοινωνικών/ταξικών κεκτημένων, της καταστροφής του φυσικού κόσμου. Στα Τέμπη, η κραυγή για δικαιοσύνη περιλαμβάνει υποδόρια πολλά παραπάνω από μια απαίτηση για θεσμική τιμωρία. Είναι απαραίτητο όμως να ριζώσει στην κοινωνική συνείδηση πως δικαιοσύνη και τιμωρία των υπευθύνων είναι ασύμβατες έννοιες, δε γίνεται οι υπεύθυνοι να δικάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Επιπρόσθετα στα παραπάνω, το κράτος έχει συνέχεια, κατά συνέπεια, ανεξαρτήτως της πτώσης ή μη της κυβέρνησης, ή της αλλαγής του Μητσοτάκη στη θέση του πρωθυπουργού, δε θα τεθεί υπό αμφισβήτηση ένας πυλώνα του συστήματος όπως η αστική δικαιοσύνη. Οι συγγενείς και συνολικά η απαίτηση για θεσμική καταδίκη θα προσκρούσει πάνω σε αυτό το όριο, κάτι που υπό προϋποθέσεις μπορεί να φέρει μια περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση.
Ακόμη και αν στην πλατιά κοινωνική συνείδηση τα αιτήματα που εκφράζονται δεν εδράζονται πάνω σε μια κατεύθυνση επαναστατικής αλλαγής, κάτι που θα περιελάμβανε και την απόδοση της δικαιοσύνης από τα κάτω, η σύγκρουση με την κρατική ουσία με την παρούσα ειδικά μορφή που έχει λάβει, αναδεικνύει το ασυμβίβαστο των εννοιών ζωή και αξιοπρέπεια και προστασία του συστημικού οικοδομήματος. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει ένα επιπρόσθετα σημαντικό και βαθειά ρηξιακό σημείο στην κατεύθυνση της συνειδητοποίησης της πραγματικής φύσης του κόσμου που ζούμε, αλλά και της τροχιάς που πρέπει να λάβουν τα χαρακτηριστικά, τα περιεχόμενα και οι στόχοι των διαδηλώσεων, των δράσεων, της κοινωνικής διαμαρτυρίας και αντίστασης.
Δεν υπάρχει ειρήνη και δικαιοσύνη στον καπιταλιστικό κόσμο. Δε συντασσόμαστε με τους διαχειριστές της εξουσίας κάθε απόχρωσης. Φέρνουμε στο προσκήνιο με την παρουσία, τον λόγο, τα συνθήματα, τις προτάσεις, τις δράσεις, την οργή μας, το ότι η ρήξη και η σύγκρουση είναι ανάσα και αναγκαιότητα, και όχι μια, σκοτεινή, ύποπτη και εχθρική για τα κοινωνικά αιτήματα συνθήκη.
Ξετυλίγουμε το κουβάρι των προηγούμενων κύκλων αγώνων και εμπειριών που έχουν χαραχθεί στη συλλογική κοινωνική μνήμη, και έχουν καθορίσει τις εξελίξεις έως την παρούσα εποχή. Από την εξέγερση του ‘08, τα φοιτητικά του ‘06-’07, τα αντιμνημονιακά χρόνια, τους αντιφασιστικούς αγώνες, αλλά και τη μεγάλη αναδίπλωση των χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ, που σφράγισε την επαναφορά μιας συστημικής σταθερότητας, εκτόνωσε την οργή και νομιμοποίησε τους κομματικούς σωτήρες εις βάρος των ακηδεμόνευτων και από τα κάτω αγώνων. Στα παραπάνω φυσικά προστίθενται τα τελευταία χρόνια οι αγώνες ενάντια στην κατασταλτική και ισοπεδωτική κρατική διαχείριση των χρόνων της πανδημίας, οι φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες, η αντίσταση στην πατριαρχία και την έμφυλη βια.
Υπάρχει ένα φορτίο γύρω από την κρατική / καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, που βαραίνει πολλαπλά κοινωνικά και ηλικιακά στρώματα και έρχεται να προστεθεί στην πεπατημένη των συγκαλύψεων πάσης φύσεως μπάτσων – δολοφόνων, παιδοβιαστών, μαστροπών, μαφιόζων, υπουργών, βουλευτών, εφοπλιστικών παραγόντων. Η ελίτ της εξουσίας και όσων κατέχουν νευραλγικές θέσεις, μας φτύνουν στα μούτρα, μας κουνάνε το δάχτυλο, επικαλούνται τη θεϊκή τους εν ολίγοις υπόσταση απέναντι στον «απλό λαό», που αντιμετωπίζεται ως όχλος χωρίς τα εφόδια και τη δυνατότητα να ορίσει τη ζωή του και να προστατέψει την αξιοπρέπειά του.
Η κρίση συναίνεσης, τα ειδικά και γενικά χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτικού-οικονομικού status quo, οι αντιθέσεις που αποτελούν βόμβα στα θεμέλιά του, η διαρκής υποτίμηση και καταπίεσή μας, στα Τέμπη βρήκαν ένα σημείο καμπής. Ο κόσμος φωνάζει «αρκετά».
Και είναι δουλειά των συστημικών εφεδρειών των ΜΜΕ, των αναλυτών, των κάθε λογής ειδικών όπως ο Καλύβας, να αλλοιώσουν, να περιχαρακώσουν, να υποβαθμίσουν το νόημα και τα πολλαπλά περιεχόμενα της κοινωνικής οργής. Να παρουσιάσουν όλον αυτόν τον κόσμο σαν να παρακινείται από μια απλή δυσαρέσκεια, κατατάσσοντάς τον στην κομματική αυλή μέχρι και της Ν.Δ., σε μια συντονισμένη προσπάθεια να περιχαρακωθεί η κοινωνική/ταξική οργή και να μην πάρει αντισυστημικά/αντικαπιταλιστικά/αντικρατικά στοιχεία. Πόσες φορές η κρίση συναίνεσης, διαρκής και καταγεγραμμένη και μέσω της αποχής, παρουσιάζεται ως απλά μια αρνητική περίοδος στις σχέσεις κράτους – πολιτών, με τους δεύτερους μονίμως να τυποποιούνται ως φιλήσυχοι, νομοταγείς που διατυπώνουν μοναχά θεσμικά αιτήματα και τίποτε άλλο. Παράλληλα, ειδικά τις τελευταίες μέρες, ξεδιπλώνεται η αναμενόμενη επικοινωνιακή επίθεση από κράτος και ΜΜΕ, ώστε να αμφισβητηθεί η παρουσία αδήλωτου φορτίου που οδήγησε αποδεδειγμένα στην έκρηξη και τη φωτιά, που ήταν η αιτία για πολλούς από τους θανάτους. Ειδικά γύρω από το οργανωμένο και μελετημένο χάος που δημιουργούν σχετικά με τα πορίσματα και τον τρόπο που διοχετεύουν τις ειδήσεις, να παρουσιαστούν ως θύματα σκευωρίας, επαναλαμβάνοντας την τακτική που χρησιμοποιήθηκε και γύρω από την περίπτωση της Νοβάρτις. Κάτι τέτοιο στοχεύει να εκτονώσει την πίεση που ασκείται προς την κατεύθυνση της συγκάλυψης των στοιχείων και των πολιτικών επιλογών που οδήγησαν στην σύγκρουση των δύο τραίνων και είναι σίγουρο πως έχει πολύ βάθος στη διαπλοκή κρατικών θεσμών και οικονομικών παραγόντων, ενώ παράλληλα θα είναι και ο μοχλός πίεσης ώστε να αντιστραφεί η πλατιά άποψη περί ευθυνών συνολικά του πολιτικού συστήματος, οδηγώντας συνολικά σε μια αθώωσης του κράτους και επίκλησης κυρίαρχα των ατομικών ευθυνών κάποιων εργαζομένων η κάποιων διαχρονικών λαθών δυστυχώς δύναται να υπάρχουν. Με το βλέμμα στραμμένο στη δίκη, την δεδομένη αθώωση πολιτικών προσώπων και μεγάλο παραγόντων και τη μελλοντική διαχείριση της παρούσας κρίσης συναίνεσης συνολικά από το σύστημα εξουσίας. Σπέρνουν την αμφιβολία, επικαλούνται μια δήθεν ηθική τάξη που είναι σύμφυτη με το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση, παρουσιάζονται ως θύματα, αντιστρέφουν το περιεχόμενο της κοινωνικής οργής και των συλλαλητηρίων περιγράφοντάς τα ως μηνύματα προς την κυβέρνησηπροκειμένου να βελτιωθεί, προβαίνουν σε δολοφονία χαρακτήρα έως και συγγενών θυμάτων και τόσα άλλα που είναι βγαλμένα από τα τεφτέρια διαχείρισης κρίσεων των χρυσοπληρωμένων επικοινωνιακών τους συμβούλων.
Την ίδια ώρα στήνονται προανακριτικές για τα μάτια του κόσμου και κονταροχτυπιούνται στα έδρανα τις Βουλής γύρω από αστείες προτάσεις μομφής που κρύβουν συμφωνίες διαχείρισης και εκτόνωσης της κοινωνικής αδιαμεσολάβητης οργής, που όπως ομολογεί η συντριπτική πλειοψηφία του συστημικού κόσμου, κουβαλάει πολλά περισσότερα από μια απλή διαμαρτυρία και μια θεσμική αιτηματικότητα.
Μη γελιόμαστε. Τα Τέμπη είναι η κραυγή αγωνίας ειδικά της νέας γενιάς για το μέλλον της, τα όνειρά της, τις ευκαιρίες της. Δολοφόνησαν τους συνομήλικούς τους στην πιο πολυσύχναστη γραμμή με τον πιο εξωφρενικό τρόπο.
Τα Τέμπη έχουν μορφή αναγέννησης και μετάλλαξης. Ο πόνος και η κρατική κυνικότητα και εμπαιγμός συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα που μπορεί να διαλύσει πεποιθήσεις ζωής. Και αναδεικνύει τη σημασία που έχουν η φροντίδα, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, οι ταξικές αντιστάσεις και τόσα άλλα, ως ανάχωμα στην καπιταλιστική λεηλασία.
Γι’ αυτό βλέπουμε κάθε λογής ανθρώπους να συνειδητοποιούν ευρύτερα ζητήματα και να ξεσπούν. Να διαφοροποιούνται και να μετακινούνται ενδεχομένως, έστω και σε κάποιο μικρό βαθμό, από κομματικές και πολιτικές ταυτότητες και πεποιθήσεις.
Ο αγώνας άλλωστε και η συμπαράσταση στον συνάνθρωπό μας, που πλήττεται βάναυσα, απέναντι στο κράτος, το κέρδος, τα συμφέροντα –νόμιμα και παράνομα– επιφέρει ανακατατάξεις και ανακινεί την κοινωνική κίνηση προς τη συγκρότηση άλλου τύπου σχέσεων, αναδεικνύοντας και τις αιτίες των δεινών μας. Ωστόσο, χρειάζεται να προτάξουμε και να κατευθυνθούμε προς την εκκωφαντικά αναγκαία επαναστατική προοπτική, οριοθετώντας τα χαρακώματα του κοινωνικού/ταξικού πολέμου, υπερβαίνοντας τις επίπλαστες ταυτότητες και ιδεολογήματα που κατακερματίζουν την τάξη μας, με αυτοοργάνωση, με συνείδηση, με όραμα. Όχι μόνο για τα αγωνιστικά υποκείμενα, αλλά ως ζητούμενα για ολόκληρη την τάξη μας που συναντιέται ξανά στους δρόμους.
Κατόπιν τούτων, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες ιδέες και προτάσεις είτε βραχυπρόθεσμου είτε μακροπρόθεσμου χαρακτήρα, εκφράζοντας την ανάγκη να μπορούμε και από θέση αιχμαλωσίας να υπάρχουμε ως αγωνιστικά υποκείμενα και να συμμετέχουμε όσο μπορούμε στο δημόσιο διάλογο γύρω από τα όσα διαδραματίζονται και αποτελούν υψίστης σημασίας εξελίξεις.
Πρέπει να καλούμε συνεχώς και δικές μας, διακριτές συγκεντρώσεις πορείες, μικροφωνικές, σε κάθε θεσμό και παράγοντα κλπ, που φέρει ειδικό βάρος ευθύνης στη συγκεκριμένη περίοδο, επικοινωνώντας την ανάγκη να μη σταματήσει η κοινωνική κίνηση για το ζήτημα των Τεμπών και να μην εφησυχαστούμε σε μια λογική μεταφοράς του αγώνα στις δικαστικές αίθουσες.
Προοδευτικά μέσα στο χρόνο, να συμβάλλουμε να αποκαλύπτονται και να μένουν στην επιφάνεια οι λεπτομέρειες και η πραγματικότητα της κρατικής διαχείρισης του μπαζώματος, της συγκάλυψης, του παράνομου φορτίου, της κρατικής επικοινωνιακής τακτικής κ.λ.π., ειδικά στην παρούσα φάση και την αναμενόμενη συστημική αντεπίθεση. Από μια αφήγηση περί «διαχρονικών ευθυνών και ανθρωπίνων λαθών» που εν πολλοίς αθωώνει το πολιτικό σύστημα, στο ότι άνθρωποι δολοφονούνται, καίγονται ζωντανοί από τη σμίλευση κράτους-παρακράτους, οικονομικά ισχυρών και μαφίας, η απόσταση είναι τεράστια και οι τριγμοί που θα επιφέρει η αδιάκοπη διατήρηση στο προσκήνιο αυτής της διάστασης, συντρίβοντας τα αφηγήματα ότι αποτελούν όλα αυτά δήθεν θεωρίες συνωμοσίας, θα εγγράψουν ανεξίτηλα στην ιστορία όχι μόνο της ΝΔ, αλλά του συστημικού μπλοκ, το ότι μιλάμε για ένα κανιβαλικό, δολοφονικό οικοδόμημα.
Να παράξουμε αναλύσεις, εκδηλώσεις, αφίσες, βίντεο, που να αναλύουν πώς διάφορα σκάνδαλα αλληλοσυνδέονται και πώς πασχίζουν όλα αυτά να μη βγουν στην επιφάνεια. Από τις υποκλοπές και τον Μίχο, από το Noor 1 και το λαθρεμπόριο πετρελαίου και τα κολοσσιαία κέρδη του εφοπλιστικού κόσμου, από την διαπλοκή της ΕΛ.ΑΣ. και της μαφίας (έως και το ότι σημαντικό κομμάτι στα παραπάνω διαδραματίζει το ίδιο το πρωθυπουργικό περιβάλλον με το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον να κρατά την μπαγκέτα), όλα αυτά είναι πραγματικότητα και κοστίζουν προλεταριακό αίμα. Αποτελούν μηχανισμούς αφαίμαξης και αντιεξέγερσης. Δρουν παραπληρωματικά στην επίθεση στα κοινωνικά/ταξικά κεκτημένα. Άλλωστε, πλέον, ας αναλογιστούμε ως δείκτη των παραπάνω, πως το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα σε μεγάλο βαθμό συντηρείται από το ναρκοχρήμα και το μαύρο κεφάλαιο, είναι ενδογενές στον καπιταλισμό. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε podcasts με ερευνητική δουλειά, κανάλια στις διάφορες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, ανοιχτές συζητήσεις, και άλλα.
Να σταθούμε έμπρακτα δίπλα στους συγγενείς, καλώντας τους στους χώρους μας, δίνοντάς τους βήμα να μιλήσουν, να εκφραστούν, να αισθανθούν μεγαλύτερη αλληλεγγύη. Διαλύοντας τα μηντιακά κατασκευάσματα για τον χώρο μας, τις αξίες μας, την παρουσία μας. Η σύνδεση αυτή έχει και μια βαθύτερη προοπτική, να βάλει την ανόθευτη και ανιδιοτελή ανθρώπινη επαφή, ταξική αλληλεγγύη και στήριξη ως μοναδικής και ύψιστης σημασίας αγαθό, μπροστά στην αδικία και τον πόνο που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο που το σύνθημα «εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές», βρίσκεται σε τόσα χείλη. Και δεν είναι τυχαίο που αυτό το σύνθημα έρχεται από τα Δεκεμβριανά του ‘08 και επανέρχεται μέσα στα χρόνια, σε κάθε κορύφωση της κοινωνικής αναταραχής και σύγκρουσης.
Να προσπαθήσουμε να απλώσουμε τον αγώνα στις γειτονιές, καλώντας σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, σε πρωτοβουλίες αγώνα που θα διευρύνουν το έδαφος της συνύπαρξης και της συμπόρευσης. Εκεί που θα μπορέσουμε να θέσουμε με περισσότερη σαφήνεια και άλλα θέματα. Την ακρίβεια, το στεγαστικό, τις συνθήκες στους χώρους εργασίας, κ.λ.π. Προτάσσοντας απαλλοτριώσεις, δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών ταξικής αλληλοβοήθειας, τη δημιουργία αυτοοργανωμένων κέντρων στέγασης, καταλήψεων, αυτοδιαχειριζόμενων δικτύων υπεράσπισης αστέγων, κακοποιημένων ατόμων, και τόσα άλλα που φαντάζουν μακρινά, αλλά έχουμε μακριά ιστορία και μεγάλη φαντασία και ορμή ώστε να τα επιδιώξουμε. Η δημιουργία, η πρόταση και η σφυρηλάτηση ολοένα και ευρύτερων σχηματισμών αυτοδιεύθυνσης και αλληλοβοήθειας, είναι απαραίτητο για να ανασάνει ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, μέσω αυτών θα πιστέψουμε πάλι στις δυνάμεις μας ως κοινωνική πλειοψηφία, θα αρχίσουμε και πάλι να ψηλαφούμε δρόμους αυτοδιαχείρισης της ζωής μας.
Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με αγώνες που παραδοσιακά δεν το επιδιώκουμε, όπως π.χ. με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, όπου τα ζητήματα της οικονομικής αφαίμαξης, των καρτέλ ενέργειας, τροφής, κλπ, το ζήτημα της ταξικής συνεργασίας, της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής και τόσα άλλα είναι ζητήματα που σπανίως έχουν τεθεί από εμάς σε αυτά τα κοινωνικά κομμάτια. Σε αυτό να προστεθεί πως ιστορικά αποτελούμε ένα κατά βάση αστεακό και μητροπολιτικό κίνημα, με μικρή γείωση και σύνδεση στις τοπικές κοινωνίες και την ύπαιθρο, όπου όμως υπάρχει τεράστιο και γόνιμο έδαφος, ανοιχτά αυτιά, παραγωγικές δυνατότητες, δίψα για διαφορετικά πρότυπα και επιλογές, μεγαλύτερη ανθρώπινη εγγύτητα και πολλά ακόμη.
Να ξεκινήσουμε στο επόμενο μεγάλο ραντεβού με πορείες από τις γειτονιές, με καταλήψεις δημαρχείων στις γειτονιές, δημιουργώντας και βάζοντας πλάτη στο ποτάμι που μπορεί να κατέβει παραλύοντας την παραγωγή, διασκορπίζοντας τις κατασταλτικές δυνάμεις. Να μείνουμε στον δημόσιο χώρο και να κατεβάσουμε τις εφημερίδες μας, τις μικροφωνικές μας και να προπαγανδίζουμε συνεχώς τις θέσεις μας. Όχι μόνο για τα Τέμπη, αλλά για την οριζοντιότητα, τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια, την αυτοοργάνωση ως απαραίτητα στοιχεία του αγώνα και της κοινωνικής αλλαγής.
Να βάλουμε στον δημόσιο διάλογο το αίτημα της γενικής απεργίας διαρκείας, οξύνοντας τη θεσμική κρίση, παραλύοντας την παραγωγή, οργανώνοντάς τη με ζητούμενο τη συνεχή και σταθερή παρουσία στον δρόμο, υποβοηθούμενη από τις απαραίτητες δομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πρώτων βοηθειών, περιφρούρησης απέναντι στην καταστολή, τροφής.
Να παλέψουμε να μείνουμε στα οδοφράγματα μαζί με τους συνανθρώπους μας, διατρανώνοντας ότι έχουμε ταξικό πόλεμο, και συντρίβοντας την προβοκατορολογία.
Να παράξουμε λόγο και περιεχόμενο με βίντεο, ιστορικές αναδρομές, ανάλυση της καταστολής και σε επίπεδο αστυνομικών εγχειριδίων και τακτικής, ώστε να απαντήσουμε στην προβοκατορολογία. Η ΕΛ.ΑΣ. αποτελεί έναν αιματοβαμμένο, βρώμικο μηχανισμό, με ειδικά της τμήματα να αποτελούν λαομίσητες μονάδες. Έχουν αιματοκυλήσει αμέτρητες κινητοποιήσεις, έχουν δολοφονήσει, τραυματίσει, βασανίσει χιλιάδες ανθρώπους. Η αντεπίθεση σε αυτούς, η αμφισβήτηση του μονοπωλίου της κρατικής βίας και τρομοκρατίας δεν αποτελεί φετιχισμό, αλλά ουσιώδη και απαραίτητη επιλογή προστασίας της κοινωνικής αντίστασης και της διεύρυνσης του εδάφους που απελευθερώνεται ώστε αυτή να ανθίσει.
Σε μια χώρα που η πεποίθηση πως είναι όλη η Βουλή μια διεφθαρμένη φωλιά, οι δικαστές, η αστυνομία, οι εισαγγελείς κλπ, μια κολεγιά συμφερόντων, ότι κανείς δε θέλει το καλό μας, είναι ταυτόχρονα παράδοξο αλλά και σημαντικός σκόπελος να μη μεταφράζονται τα παραπάνω σε υλική και συνειδησιακή ριζοσπαστικοποίηση.
Θα μπορούσαμε να θέσουμε στη δημόσια σφαίρα και να συμβάλλουμε να αναπτυχθούν αγώνες που αφορούν τον δημόσιο χώρο και την αυτοοργάνωση στις γειτονιές. Πόσα εγκαταλελειμμένα οικόπεδα θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κήπους, πάρκα, καλλιεργημένες εκτάσεις που θα προσφέρουν τροφοδοσία σε κουζίνες αλληλεγγύης, που με τη σειρά τους όπως προείπα θα παλεύουν το ζήτημα της φτώχειας και της πείνας; Ιατρεία αλληλεγγύης σε κοινωνικά κέντρα στις γειτονιές, θα μπορούσαν να παρέχουν ανακούφιση για βασικές ανάγκες απέναντι στην ολοένα και πιο αποσαθρωμένη δημόσια υγεία, το αυξανόμενο κόστος, την καθίζηση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης.
Με ένα γενικό κάλεσμα σε γιατρούς, νοσηλευτές, ιατρικό προσωπικό που ταυτόχρονα παλεύει ενάντια στη διάλυση των δομών υγείας, μέσα από τα σωματεία και εντός των χώρων εργασίας.
Με δίκτυα ταξικής αλληλοϋποστήριξης και μπλοκαρίσματος κοψίματος ρεύματος και νερού.
Με ένταση των παρεμβάσεων στους χώρους εργασίας, απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα και τα εργατικά «ατυχήματα». Να προωθήσουμε την ταξική αυτόνομη οργάνωση με εργατικές ενώσεις βάσης, πέρα από στενά κλαδικά ζητήματα, επαναφέροντας στο προσκήνιο εργαλεία από την ιστορία των καταπιεσμένων, όπως π.χ. ταμεία αλληλοβοήθειας σε περίπτωση απεργιών ή εργατικού «ατυχήματος».
Θα μπορούσαμε να θέσουμε την ταξική κοινωνική άρνηση πληρωμών σε διόδια, ΕΝΦΙΑ, και διάφορα ταξικά χαράτσια που κληρονομήσαμε από τα μνημόνια.
Να εντείνουμε τους αγώνες γύρω από τη στέγαση, με δίκτυα αποτροπής πλειστηριασμών και εξώσεων, με στεγαστικά εγχειρήματα, με κατάδειξη των εταιριών και των τραπεζών που πλουτίζουν από το real estate και την καπιταλιστική ανάπλαση στον δημόσιο χώρο.
Πολλά θα μπορούσαν να προταθούν. Η ουσία είναι πως καπιταλισμός σημαίνει πόλεμος, φασιστική ροπή, διάλυση του φυσικού κόσμου, ξεριζωμός, προσφυγιά, κοινωνική έρημος.
Δεν κάνουμε «τη δουλειά του κράτους» με τα παραπάνω, ούτε αναζητούμε νησίδες εναλλακτικής ψυχαγωγίας και ψευδαισθήσεων. Η εργατική τάξη πρέπει να προστατέψει τα σώματα, τα μυαλά και την αξιοπρέπειά της. Με υλικούς όρους, χειραφετητικούς, και αυτοποιητικούς, αλλά και επανοικοδομώντας τη φαντασιακή κοινότητα των κοινών συμφερόντων, των βασικών ανθρωπίνων αναγκών και της ουσίας της ζωής, στο προσκήνιο. Στον αποστειρωμένο, καταναλωτικό, εξατομικευμένο κόσμο της αλλοτριωμένης και κατασκευασμένης αποθέωσης της ιδιοτέλειας, της κάλπικης ελευθερίας «αυτοπροσδιορισμού» (στον δυτικό κόσμο ειδικά) και της αντικοινωνικής σφαίρας των social media που μας αποξενώνουν –μέσα στην εκκωφαντική τους δημοσιότητα– από τον ίδιο μας τον εαυτό, της αντικατάστασης των δεξιοτήτων και της γνώσης, της εμπειρίας, της παρατήρησης, της κατανόησης, από ένα στείρο άθροισμα εξειδικεύσεων που ικανοποιεί τις ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σε έναν κόσμο λοιπόν χωρίς εναλλακτικές, χωρίς φαντασία, χωρίς ανθρώπινη εγγύτητα, που οι πιο μαύρες και αδηφάγες αξίες της καπιταλιστικής τάξης επιχειρούν να καταστούν ως κυρίαρχες και μοναδικές στην ιστορία, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως σε στιγμές που όλα τα παραπάνω, έστω και έμμεσα, υποδόρια, συχνά ασυναίσθητα, ανακινούνται, ο ρόλος μας είναι να πράξουμε ρηξιακά, πάνω στην καμπύλη του πολιτικού χωροχρόνου.
Προτάσσοντας μια άλλη ζωή, εδώ και τώρα, και παλεύοντας για αυτήν. Τοποθετώντας τον προορισμό και την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή ως μοναδική λύση στα κοινά προβλήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας. Μέσα από την ανθρώπινη επαφή, την εγγύτητα, το κοινό αγωνιστικό περιβάλλον, πλάθεται ένας άλλος κόσμος, σφυρηλατούνται ανταγωνιστικές ως προς τις κυρίαρχες αξίες. Είναι ο κόσμος που κουβαλάμε στις καρδιές μας που μένει, με τόλμη και πειθώ να τον εκθέσουμε στους διπλανούς και τις διπλανές μας, όταν μοιραζόμαστε στους δρόμους την αγανάκτηση και την οργή για τη ζωή που μας κλέβουν άλλα και τη μηδαμινή της αξία για κράτος και κεφάλαιο.
Γι’ αυτό και στα Τέμπη βλέπουμε απούσα μια «εθνική ρητορική».
Γιατί σε αυτά τα βαγόνια, όπως και στις πλημμύρες και τις φωτιές, στα νοσοκομεία και στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα, υποφέρει, θανατώνεται και καταστρέφεται ο φυσικός κόσμος και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεδομένων των συνθηκών ζωής και των ολοένα και διογκούμενων αποκλεισμών, η τάξη μας, το παγκόσμιο προλεταριάτο, πληρώνει τον βαρύ φόρο της βίας και του θανάτου της καπιταλιστικής μηχανής.
Αγώνας, λοιπόν, επαναστατικός, αντικρατικός, αντιθεσμικός, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Για να ανασάνει η ζωή και να ανθίσει με όλες τις ομορφιές. Με όπλα μας την αλληλεγγύη, τη συνείδηση, τη συνεργασία, τις ισότιμες σχέσεις αλλά και την αντίσταση, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη.
Στήριξη στους ανθρώπους που έχασαν τους αγαπημένους/ τις αγαπημένες τους, σε όσες και όσους τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά.
Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές
Ενάντια στις συστημικές εφεδρείες και την κοινοβουλευτική / κομματική εκτόνωση.
Εξέγερση ενάντια στην εξαθλίωση
Όλες και όλοι στην απεργία της 9ης Απρίλη
Ανδρέας Φλώρος,
5/4/2025,
Φυλακές Άμφισσας