https://athens.indymedia.org/post/1544207/
Κείμενο του Φρανσίσκο Σoλάρ
από anarxx 14/05/2015 11:40 πμ.,
Συνεισφορά του Φρανσίσκο Σολάρ για το 3ημερο Αντίστασης και Αλληλεγγύης
________________________________________
Η συνεισφορά του Φρανσίσκο Σολάρ για το 3ημερο Αντίστασης και Αλληλεγγύης που οργανώθηκε 26-28 Μαρτίου 2015 στη Αθηνά από την Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”
Το ακόλουθο κείμενο του Xιλιανού αναρχικού συντρόφου Φρανσίσκο Σολάρ, προφυλακισμένου στις ισπανικές φυλακές (στο καθεστώς FIES 3 που επιβάλλεται σε ένοπλες οργανώσεις) από το Νοέμβριο 2013, συντάχθηκε μέσα από τις τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον ίδιο.
Σύντροφοι, συντρόφισσες,
Στη προσπάθειά μου να συνεισφέρω, έστω με ένα μικρό κείμενο, στο 3μερο που οργανώνετε αυτές τις μέρες στην Αθήνα, θα βασιστώ στις δικές μου εμπειρίες στις φυλακές, τόσο Χιλής όσο της Ισπανίας.
Βασιζόμενος, προφανώς, σε αυτά που γνωρίζω για την πραγματικότητα στις δύο χώρες, θα αναφερθώ αποκλειστικά στο καθεστώς τις απομόνωσης, γιατί δεν “διέμεινα” καθόλου στις κανονικές πτέρυγες, αν εξαιρέσουμε ένα 2μερο της μεταγωγής εδώ και ενάμιση μήνα που έχω κάποτε περάσει στις Φυλακές Ύψιστης Ασφάλειας στο Χιλή, οι οποίες, τουλάχιστον αρχιτεκτονικά μιλώντας, είναι ίδιες με αυτές εδώ. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι και στις δύο περιπτώσεις ήμασταν και ήμαστε «ειδικοί» κρατούμενοι, κάτι που επηρεάζει άμεσα την καθημερινή μας ζωή και ως εκ τούτου, την αντίληψή μας για τη φυλακή.
Σε γενικές γραμμές η φυλακή ύψιστης ασφάλειας στη Χιλή μοιάζει πάρα πολύ με αυτό που εδώ ονομάζεται πρώτος βαθμός του FIES (δηλαδή απομόνωση): η παρουσία των σωφρονιστικών είναι μόνιμη, ο σωματικός έλεγχος είναι καθημερινός, συμβαίνει κάθε φορά που αφήνεις το κελί σου, καθώς και οι χώροι είναι εξαιρετικά περιορισμένοι. Έτσι, οι διαφορές είναι μόνο “ποσοτικές”: εδώ έχω περισσότερες ώρες προαυλισμού, δυνατότητες γυμναστικής άσκησης, καλύτερη ποιότητα και ποσότητα της τροφής, ιατρική περίθαλψη υπάρχει μία φορά την εβδομάδα και άλλα πράγματα τα οποία στη Χιλή ήταν αδιανόητα.
Το νόημα όμως, ουσιαστικά, παραμένει το ίδιο: η προσπάθεια άσκησης πλήρους ελέγχου πάνω στον κρατούμενο, με σαφή στόχο να τον αποσπάσει από το περιβάλλον του (στην δική μας περίπτωση το πολιτικό περιβάλλον), και έτσι να λυγίσουν και τις ιδέες του, οι οποίες αντανακλώνται σε συγκεκριμένες πράξεις. Ο έλεγχος αυτός, κατά την άποψή μου, είναι πιο αυστηρός και αποτελεσματικός εδώ στην Ισπανία, και πραγματοποιείται κατά κύριο λόγο πάνω στην επικοινωνία: από τα έντυπα, άρθρα και περιοδικά, τα οποία απαγορεύονται να μπουν στη φυλακή, μέχρι την φυσική επαφή (επισκεπτήρια με τζάμι και χωρίς) με τους κοντινούς σου. Τότε στη Χιλή, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, είχαμε 3 ώρες ανοιχτού επισκεπτηρίου την εβδομάδα και ακόμα τρεις ώρες περισσότερο πίσω από το τζάμι, τις οποίες όμως για λόγους αξιοπρέπειας δεν τις χρησιμοποιήσαμε καθόλου. Εκεί είχαμε επίσης 7 ώρες την εβδομάδα (μία ολόκληρη ημέρα σχεδόν) όπου μπορούσε να έρθει να σε δει όλη η οικογένεια μαζί με τους φίλους σου, και οι ερωτικές συνευρέσεις ήταν 7ώρες, 2 φορές το μήνα. Εδώ στην Ισπανία αυτά θεωρούνται αδιανόητα. Δεν υπάρχουν εδώ επισκεπτήρια για τους φίλους, ενώ η ερωτική συνεύρεση με τον σύζυγο σου και το ανοιχτό επισκεπτήριο με την οικογένεια αντιστοιχούν σε 2 ώρες το μήνα κάθε μια. Το καθεστώς αυτό χαρακτηρίζεται από την αποπροσωποποιημένη επαφή του κρατούμενου με τον “έξω” κόσμο, κόβοντας όλη την εγγύτητα και δίνοντας προτεραιότητα σε απρόσωπες επικοινωνίες, όπως τηλεφωνικές κλήσεις (8 λεπτά την εβδομάδα, αν έχεις τα χρήματα) και επιστολές (2 την εβδομάδα), χωρίς να ξεχάσουμε ότι και αυτά φυσικά, κρίνονται και ελέγχονται από τις αρχές.
Η ποσότητα των ψυχοφαρμάκων που φυλακές οι ίδιες δίνουν στους κρατούμενους είναι καταπληκτική. Αυτό, προφανώς, αποτελεί μέρος της σωφρονιστικής πολιτικής που είναι ένα βασικό κομμάτι αυτού του συστήματος. Σχεδόν το 90% των κρατουμένων παίρνει κάποιο φάρμακο, το οποίο συνήθως τους αφήνει “ζόμπι” και η κατάσταση αυτή εγκαθιδρύεται σαν κύρια δυναμική του κόσμου της φυλακής. Όλη η αξιοπρέπεια των κρατουμένων εξαφανίζεται μέσα από τα χάπια, τα οποία εξολοθρεύουν και το μυαλό τους, κάτι που επηρεάζει τη συμπεριφορά τους. Αυτό, νομίζω, καθορίζει αρνητικά κάθε πιθανή διαμαρτυρία μέσα στη φυλακή. Δεν έχω δει εδώ κανένα ίχνος έστω εν δυνάμει διαμαρτυριών, κάτι που στη Χιλή συνέβαινε και στο οποίο συμμετείχα. Δεν θυμάμαι που το διάβασα αλλά συνεχώς έρχεται στο μυαλό μου μια φράση με την οποία συμφωνώ απολυτά: «Οι φυλακές αντικατοπτρίζουν την κοινωνία» και η συμπεριφορά των κρατουμένων στη χώρα αυτή αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά των πασχόντων αμνησίας, αποξενωμένων και φιλήσυχων καταναλωτών του Βασιλείου της Ισπανίας.
Ένα από τα πιο διεστραμμένα και ειδικό ισπανικό στοιχείο της πραγματικότητα των φυλακών είναι ο διασκορπισμός των κρατουμένων. Το να βρίσκεσαι 700 ή 1.000 χιλιόμετρα μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα, από το πιο κοντινό περιβάλλον σου, αποτελεί μια εκτεταμένη μορφή τιμωρίας και όχι μόνο για τον φυλακισμένο αλλά και για την οικογένεια και τους συντρόφους του που κάθε εβδομάδα διασχίζουν ολόκληρη τη χερσόνησο για ένα επισκεπτήριο. Είναι μια άλλη μορφή της απομόνωσης και μία από τις προκλήσεις της αλληλεγγύης. Είναι και ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τον αγώνα. Η μεταγωγές είναι κάτι δεδομένο στο καθεστώς των φυλακών. Υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός που προορίζεται για την εν λόγω δραστηριότητα, ακόμη περισσότερο, νομίζω ότι σήμερα ένα από τα κύρια καθήκοντα της Guardia Civil είναι ακριβώς αυτό: οι μεταγωγές των κρατουμένων. Είναι εκπληκτικό να είσαι στις φυλακές Valdemoro [Μαδρίτη] (όπου περνάνε όλες μεταγωγές της Ισπανίας) και να βλέπεις ότι συνεχώς φτάνουν τα λεωφορεία φορτωμένα με κρατουμένους από όλη τη χώρα και για χίλιους διαφορετικές λόγους.
Κάθε συνένοχο γράμμα, κάθε χειρονομία αλληλεγγύης, κάθε χαμόγελο πίσω από το τζάμι του επισκεπτηρίου, κάθε εξεγερμένη λέξη μετατρέπουν αυτά που κάποτε μας προκάλεσαν φόβο και μας τρόμαζαν σε κάτι που σήμερα, μακριά από εκφοβισμό, μας ενθαρρύνει και ζωντανεύει. Όσο περισσότερο μαθαίνουμε να γνωρίζουμε τους εαυτούς μας τόσο περισσότερα γελάμε με αυτά που πιστεύαμε ότι ήταν αξεπέραστα, και, με το πείσμα μας, μπορούμε να πηδήξουμε πάνω από τα πιο ψηλά εμπόδια και να καταστρέψουμε τους πιο χοντρούς τοίχους, να σπάσουμε την απομόνωση.
Η ζωή είναι, μεταξύ άλλων, μια διαρκής προσπάθεια να ξεπεράσεις τα εμπόδια και η φυλακή είναι ένα από αυτά. Ένα δύσκολο εμπόδιο που πρέπει να καταστραφεί μαζί με τον κόσμο που το διατηρεί, μαζί με το κράτος που μας περιορίζει και υποτάσσεται. Είναι ένα εμπόδιο που υπερβαίνει τον φυσικό χώρο που τον αντιπροσωπεύει, αφού αποτελεί κομμάτι των σχέσεων που επιβάλλονται από την Εξουσία, βασισμένες στην αλλοτρίωση των ζωών μας. Αποτελεί, τελικά, τα θεμέλια της κοινωνίας.
Έτσι, κάθε προσπάθεια να πάρουμε τον έλεγχο της ίδιας μας της ύπαρξης είναι μια προσπάθεια ρήξης με την κυριαρχία της φυλακής. Κάθε λάμψη της ελευθερίας που προκύπτει από την σύγκρουση με τη Εξουσία προκαλεί ρήγματα στο καλούπι του πολιτισμού και δίνει περιεχόμενο στην ιδέα / σύνθημα: κάνεις αναρχικός στη φυλακή ποτέ δεν είναι μόνος του.
Δύναμη στους συντρόφους και συντρόφισσες απεργούς πείνας!