Εδώ Κάλυμνος. Μόλις φτάνεις στο νησί από το λιμάνι αμέσως – αμέσως συναντάς τους μετανάστες στοιβαγμένους στο λιμεναρχείο Καλύμνου. Μένουν και κοιμούνται έξω στον περίγυρό του. Στον δρόμο. Τα ρούχα τους βρίσκονται απλωμένα απέναντι στα κάγκελα της προβλήτας του λιμανιού και διάφοροι περίγυροι ξεφυσούν για το «κακό που τους βρήκε». Αυτοί οι περίγυροι δυσανασχετούν με την άθλια εικόνα που δίνεται στο νησί για τον τουρισμό αλλά δεν φαίνεται να επιδιώκουν και πολλά για να το λύσουν πέραν του να δημιουργούν ρατσιστικά συναισθήματα νομίζοντας πως έτσι συνδράμουν με την σειρά τους στην εξάλειψη των προσφύγων. Η πόλη της Καλύμνου πάσχει από χώρους σκιάς και οι μετανάστες ασφυκτιούν. Προχθές ρώτησα για την κεντρική παραλία της Καλύμνου μια γυναίκα ντόπια. Μου είπε αμέσως πως βρίσκεται αριστερά με το που φθάνεις στο νησί αλλά έχει απαγορευτεί το κολύμπι εκεί λόγω του ότι και εκεί συχνάζουν οι πρόσφυγες. Επί 3 μέρες σκεφτόμουν τα λόγια αυτής της γυναίκας και προσπαθούσα να καταλάβω πως γίνεται να απαγορεύεται η θάλασσα. Η θάλασσα που δεν κάνει – δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις , η θάλασσα που ανήκει σε όλον τον κόσμο. Αποφάσισα να πάω στην παραλία και να κολυμπήσω και δεν μπορούσε κανείς μα κανείς να μου το απαγορεύσει αυτό. Και ήταν μια υπέροχη παραλία με μια κρυστάλλινη θάλασσα . Με μια όμορφη συνύπαρξη ντόπιων και προσφύγων που επιτέλους όλοι απολάμβαναν σκιά κάτω από τα αρμυρίκια, κολυμπούσαν στα διαμαντένια νερά και αν ήθελαν απολάμβαναν και έναν δροσερό καφέ στις συμπαθητικές ξύλινες ξαπλώστρες. Ήταν η ομορφότερη παραλία της Καλύμνου που είχα επισκεφτεί και έμεινα εκεί αρκετές ώρες.
Στα παραθαλάσσια θέρετρα της Καλύμνου τα εγκαταλειμμένα ξενοδοχεία και σπίτια είναι πολλά. Γιατί δεν πηγαίνουμε τους πρόσφυγες να μείνουν εκεί σαν άνθρωποι ? Να έχουν το μπάνιο τους , την κουζίνα τους , τα δωμάτια τους από το να οργιάζει η ρατσιστική δεισιδαιμονία ? Και τα παιδάκια – τα παιδάκια είναι τόσο πολλά… Εχθές ένα μικρούλικο γύρω στα 5 κάθονταν στο πεζοδρόμιο – έξω από ένα κεντρικό ξενοδοχείο της Καλύμνου, στον ίσκιο. Βγήκε ένας μαλάκας από το παράθυρο του ξενοδοχείου και το κυνήγησε. Προφανώς ήταν από τους ιδιοκτήτες του. Μόνο που το πεζοδρόμιο δεν ήταν ιδιοκτησία του. Αυτά συμβαίνουν στην Κάλυμνο σήμερα. Στην Αυγουστιάτικη Κάλυμνο του 2015. 50μ πιο κάτω από το κτήριο του λιμεναρχείου ευρωπαίοι τουρίστες περιμένουν το καραβάκι να πλεύσουν για την Τουρκία και να συνεχίσουν τις ειρηνικές διακοπές τους στην Αλικαρνασσό, την Σμύρνη…
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Η ιστορία είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται όταν και μέχρις ότου συνεχίζονται τα ίδια λάθη.
“ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠ΄ΤΑ ΚΕΛΙΑ”, 16 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2015
