1549254
από Σύμπραξη εξεγερσιακών αναρχικών 21/09/2015 1:07 μμ.,
«Πρέπει να δείχνετε πολύ λίγη εμπιστοσύνη σε όσους έχουν ανεπτυγμένο πολύ το ένστικτο της δικαιοσύνης! Αυτοί αποτελούν τη χειρότερη γενιά και την χειρότερη καταγωγή. Μέσα από τα μάτια τους παραμονεύει ο δήμιος και το μαντρόσκυλό τους. Πρέπει να δείχνετε πολύ λίγη εμπιστοσύνη σε όλους εκείνους που ασχολούνται πολύ με τη δικαιοσύνη τους. Όταν ονομάζουν τον εαυτό τους «καλό και δίκαιο» έχετε υπ’ όψιν πως δεν τους λείπει άλλο από τη δύναμη για να γίνουν φαρισαίοι.»
Νίτσε
Η Εύη είναι μία από εμάς
Η απεργία πείνας είναι το τελευταίο οχυρό αντίστασης και αξιοπρέπειας ενός φυλακισμένου ανθρώπου. Είναι μία χειρονομία περιφρόνησης προς τον θάνατο και αδάμαστης θέλησης για ζωή.
Έτσι συναντάμε μία παράδοξη συνέπεια. Συχνά ο απεργός πείνας στον αγώνα του για την απελευθέρωση της ζωής του, φλερτάρει με τον θάνατο. Όμως ο θάνατος δεν είναι ακριβώς το αντίθετο της ζωής. Ο θάνατος είναι το τέλος της διαδρομής. Η υποταγή και η αιχμαλωσία είναι το αντίθετο της ζωής. Γι’ αυτό ο απεργός πείνας βάζει ενέχυρο την ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία του.
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές απεργίες πείνας κυρίως από αναρχικούς κρατούμενους και όχι μόνο…Αρκετοί νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία, κάποιοι έφτασαν μία ανάσα από τον θάνατο, ορισμένοι απέκτησαν μόνιμα προβλήματα υγείας, ενώ οι περισσότεροι νίκησαν και ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους…
Παρόλα αυτά αρκετές φορές η απεργία πείνας ως μέσο αγώνα αντιμετωπίζεται αρχικά τουλάχιστον από μερίδα του αναρχικού χώρου ως μία «υπόθεση ρουτίνας» ως ένα τελετουργικό καθήκον αλληλεγγύης. Η συχνότητα των απεργιών πείνας μοιάζει να σκούριασε τα αντανακλαστικά επείγουσας γενικευμένης εγρήγορσης του ριζοσπαστικού κινήματος.
Έτσι στην πρόσφατη μαζική απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων (Μάρτης 2015) ενώ μία δραστήρια μειοψηφία έθεσε σε κίνηση από την πρώτη κιόλας μέρα μία εκστρατεία αλληλεγγύης, αυτή δεν πλαισιώθηκε από το ευρύτερο κίνημα. Το αποτέλεσμα ήταν ορισμένοι σύντροφοι να «διακτινίζουν» τον εαυτό τους σε διάφορα εγχειρήματα αλληλεγγύης ώστε να καλύψουν τα κενά συμμετοχής, να ακυρωθούν μοτοπορείες λόγω έλλειψης κόσμου και η δυναμική των διαδηλώσεων σε αντίθεση με την κλιμάκωση της απεργίας να ακολουθεί πτωτική τάση ( η πρώτη πορεία είχε 1500-2000 άτομα και η τελευταία στις 40 και πλέον μέρες απεργίας πείνας 400-500).
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Βέβαια είναι γεγονός ότι η συχνότητα των απεργιών πείνας προκάλεσε μία φθορά στην οξύτητα του μέσου. Υπήρξαν παραδείγματα που κατά την γνώμη μας η απεργία πείνας από ύστατο οχυρό αντίστασης και αξιοπρέπειας έγινε η πρώτη και πιο συνηθισμένη επιλογή από τη μεριά των κρατουμένων. Όμως ακόμα κι έτσι ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για μια «εύκολη επιλογή;» Ποιος θα μπορούσε να ζυγίσει την επιθυμία ενός κρατούμενου για ελευθερία και αξιοπρέπεια και ποια θα ήταν η μονάδα βάρους…Είναι σίγουρο πως έχουν γίνει αρκετά λάθη Όμως η κριτική, ακόμα και η διαφωνία είναι δημιουργική και προωθητική όταν εκφράζεται στο τέλος της μάχης ενάντια στο κράτος και στις φυλακές του και όχι όταν λειτουργεί ως άλλοθι για την απουσία από τον δρόμο του αγώνα και την επιλογή της επίθεσης. Κανένα πρόσχημα, καμία ιδεολογική καθαρότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απουσία και τον αδρανή σκεπτικισμό, όταν είτε σύντροφοι μας, είτε αναρχικοί, είτε πολιτικοί κρατούμενοι με τους οποίους διαφωνούμε, δίνουν μία μάχη ελευθερίας και αξιοπρέπειας κόντρα στο κράτος και στην εξουσία του θανάτου.
Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με ταύτιση με τον απεργό πείνας αλλά με ξεκαθάρισμα θέσης.. ή με τον κόσμο του αγώνα ή με τον κόσμο του εχθρού…
Η Εύη είναι μία από εμάς….
Φυσικά η περίπτωση της Εύης απέχει από την κανιβαλική εσωστρέφεια που αρκετές φορές ακρωτηριάζει το ριζοσπαστικό κίνημα.
Μακριά από τις πολιτικές ετικέτες τις «αντίπαλες» επαναστατικές τάσεις, τις φράξιες και τα δόγματα του διαχωρισμού, η Εύη βρίσκεται όμηρος του κράτους για τις αξίες και τον πολιτισμό που πρεσβεύει και δεν είναι ιδιοκτησία, ούτε κεφαλοποιείται από κανέναν μικροπολιτικό χώρο. Η Εύη κρατείται όμηρος της εξουσίας εδώ και έξι μήνες γιατί βαδίζει ενάντια στις προσταγές της εποχής της.
Γιατί πρεσβεύει τον πολιτισμό της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της ελευθερίας. Η Εύη στέκεται αλληλέγγυα στον προσωπικό της σύντροφο Γ. Τσάκαλο που εδώ και πέντε χρόνια κρατείται στις φυλακές έχοντας αναλάβει την ευθύνη για την συμμετοχή του στην αναρχική οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Η Εύη παραμένει αξιοπρεπής, χωρίς να σκύβει το κεφάλι απέναντι στους ιεροεξεταστές της και δίχως να ζητάει συγχωροχάρτια και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων εξακολουθεί να δηλώνει ότι ήταν, είναι και θα είναι με τον κόσμο του αγώνα.
Η Εύη αντιστέκεται στην ασχήμια και στον φόβο της φυλακής που της έχουν επιβάλει και μέσα από τα κείμενά της διατηρεί ακέραιη τη φωνή της αμφισβητώντας την εξουσία και το πραξικόπημά τους πάνω στις ζωές μας.
Η Εύη αγωνίζεται για την ελευθερία, γιατί μπάτσοι , δικαστές και ανθρωποφύλακες δεν κατάφεραν να της αιχμαλωτίσουν την θέλησή της γι’ αυτήν. Η απεργία πείνας που πραγματοποιεί από τις 14/9 είναι ο αποχαιρετισμός της στα κάγκελα της φυλακής που θέλουν να της φορέσουν ως μία φυσιολογική συνθήκη ζωής από δω και πέρα.
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Δεν φτάσαμε όμως ξαφνικά στο σήμερα…Οι διώξεις και οι φυλακίσεις φιλικών, συγγενικών προσώπων πολιτικών κρατουμένων είναι μία ιστορία από το παρελθόν που επιστρέφει σήμερα κάνοντας ακόμα πιο σιδερένια την καταστολή…Φυλακές, εξορία αλλά ακόμα και εξόντωση των οικογενειών και των συγγενών των κομουνιστών στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια και πάλι φυλακές, απαγόρευση επικοινωνίας, ιδιότυπης εξορίας (περίπτωση της Α.Τσάκαλου) στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ιδιαίτερα από το 2009 και μετά το κράτος στα πλαίσια της κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, οργανώνει μία συνολική αντιτρομοκρατική σταυροφορία με σκοπό να χτυπήσει το εξεγερτικό κομμάτι του αναρχικού χώρου. Μέχρι σήμερα η αντιτρομοκρατική έχει συλλάβει πάνω από 60 αναρχικούς για δήθεν συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς, την ίδια στιγμή που μόλις δέκα άτομα έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις της οργάνωσης. Συνέλαβαν ανθρώπους για ένα αποτύπωμα σε ένα βιβλίο ή ένα κηροπήγιο (π.χ. Αντιγόνη Χ.) πλαστογράφησαν προσωπικά δεδομένα με σκοπό να αυξήσουν το θεαματικό σοκ (περίπτωση Φ. Μάγιερ που παρουσιάστηκε ως κόρη ανταρτών της RAF) φυλάκισαν αναρχικούς που τελικά απαλλάχτηκαν για να μην αποκαλυφτεί η δικαστική παραποίηση της αλήθειας (περίπτωση Δημήτρη Μ. Χρήστου Π.) διόγκωσαν κατηγορητήριο άλλων αναρχικών εμφανίζοντάς τους ως μέλη των Πυρήνων (περίπτωση Βελβεντού, 4 Ν.Σμύρνης κ.α.) παρέτειναν αόριστα τα 18μηνα προφυλάκισης τόσο για τους αντάρτες πόλης της Σ.Π.Φ.( Γ. Τσάκαλο, Ο.Οικονομίδου, Γ. Πολύδωρος) που έφτασαν τα 4 χρόνια υποδικίας) όσο και για άλλους αναρχικούς αγωνιστές (περίπτωση Κ. Σακκά κ.α.).
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Η λίστα της εκδικητικότητας των διωκτικών αρχών δεν έχει τελειωμό. Όμως θέλουμε να σταθούμε και σε κάποιες πιο αθέατες πλευρές της καταστολής που σφίγγουν σαν αόρατη μέγγενη το σύνολο του ριζοσπαστικού κινήματος και επιβάλλουν τους όρους τους πιο ύπουλα…Είναι οι μικρές ενδείξεις για τον γενικευμένο φασισμό που έρχεται.
Πολλοί σύντροφοι που πέρασαν από τις συμπληγάδες της καταστολής για την Σ.Π.Φ. ενώ δεν ήταν μέλη της και τελικά αποφυλακίστηκαν,φέρουν το στίγμα της διαρκούς αιχμαλωσίας.
Οι περιοριστικοί όροι που τους επιβλήθηκαν τους μετέτρεψαν σε οιωνεί κρατούμενους. Η λήξη της φυσικής τους αιχμαλωσίας και η ανακούφιση ότι επέστρεψαν στο κίνημα, μας θάμπωσε και δεν διακρίναμε το plan B της εξουσίας. Η εξουσία πειραματίζεται πάνω σ’ αυτούς τους συντρόφους. Η επιβολή περιοριστικών όρων, όπως αναγκαστική νυχτερινή διαμονή στο σπίτι, απαγόρευση επικοινωνίας μεταξύ τους, απαγόρευση παρουσίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα κ. α. είναι η ισχύς του φόβου και εκτός φυλακής. Είναι μία διαρκής ομηρία με στόχο τον παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ανατρεπτικών στοιχείων.
Η αλαζονεία της εξουσίας και η επιδεξιότητά της να εφαρμόζει τέτοια φασιστικά κατασταλτικά μέτρα, προετοίμασαν το έδαφος για την σημερινή επιτομή της κυριαρχίας τους. Η Εύη Στατήρη βρίσκεται σήμερα στις φυλακές γιατί τόλμησε να σταθεί δίπλα στον σύντροφό της που είναι πολιτικός κρατούμενος. Η δικαστική εξουσία σε συνεργασία με την πολιτική και αστυνομική εξουσία, ύφανε σιγά-σιγά τον ιστό της ξεκινώντας τον πειραματισμό της με όλα αυτά που αναφέραμε, για να φτάσει στον απόλυτο φασισμό της. Και το πέτυχε…
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Η τελευταία απεργία πείνας σχεδόν του συνόλου των πολιτικών κρατουμένων τον Μάρτη του 2015, έχει αφήσει μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ήταν σίγουρα η πρώτη εχθροπραξία με την αφομοίωση που ήθελε να επιβάλλει η αριστερή κυβέρνηση του Σύριζα. Ίσως γι’ αυτό αντιμετωπίστηκε μουδιασμένα από ένα κομμάτι του κινήματος που θεωρούσε ότι έπρεπε να δοθεί χρόνος στους αριστερούς εργολάβους της ελπίδας για να ικανοποιήσουν από μόνοι τους τα αιτήματα των απεργών δίχως κινητοποιήσεις , ταραχές και αλληλεγγύη…
Ένα είναι σίγουρο. Αν δεν είχε γίνει η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, οι φυλακές τύπου Γ όχι μόνο δεν θα είχαν καταργηθεί, αλλά θα ήταν η εμπροσθοφυλακή του εγκλεισμού για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος. Ανάμεσα στα πολλά αιτήματα ( ο μεγάλος αριθμός των αιτημάτων θεωρούμε ότι δυσκόλεψε την ύπαρξη μιας κεντρικής αιχμής) που στήριξαν οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι αλληλέγγυοι ( ο καθένας με τον δικό του τρόπο και ένταση) ήταν και η απελευθέρωση της Εύης με την παύση των διώξεων των συγγενικών και φιλικών προσώπων των πολιτικών αιχμαλώτων.
Και σε αυτήν την περίπτωση αποδείχτηκε πόσο ύπουλη είναι η αριστερή διαχείριση της εξουσίας. Επιδιώκοντας να σπάσει την απεργία πείνας και να θολώσει τα νερά, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε μία τροπολογία η οποία εμφανίστηκε ως η λύση του προβλήματος. Βέβαια ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα η τροπολογία αυτή κατέληξε να είναι μία αοριστολογία που έδινε τη δυνατότητα στους δικαστές να αντικαταστήσουν την προσωρινή κράτηση με κατ’ οίκον κράτηση και βραχιολάκι αιχμαλωσίας (σύστημα γεοεντοπισμού).
Όμως ακόμα κι έτσι η τροπολογία αυτή παραμένει ανεφάρμοστη καθώς οι δικαστές που απορρίπτουν τη μία μετά την άλλη τις αιτήσεις της Εύης, ούτε καν αναφέρονται σε αυτήν. Ή μάλλον για να είμαστε πιο «δίκαιοι» η τροπολογία αυτή εφαρμόστηκε για να ανακουφίσει τα «δικά τους παιδιά» καθώς ήδη έχουν αποφυλακιστεί με αυτήν δύο άτομα που εμπλέκονται στο γνωστό σκάνδαλο «ENERGA» και τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν…
Η Εύη είναι μία από εμάς.
Αυτή τη στιγμή είναι ξεκάθαρο πως η Εύη δεν έχει άλλη επιλογή από το να θέσει το σώμα της με την απεργία πείνας ως το τελευταίο ενέχυρο για την επιστροφή της αρπαγμένης της ελευθερίας.
Εδώ είναι ξεκάθαρο πως αυτή η απεργία πείνας συνδέεται με ένα κομμάτι της προηγούμενης, καθώς έρχεται ως φυσική συνέπεια και συνέχεια να διεκδικήσει εκκρεμότητες ελευθερίας που υποτίθεται ότι έχουν κερδηθεί με την απεργία πείνας του Μαρτίου.
Δεν είναι όμως απλά μία ρεβάνς απέναντι στο ψέμα της εξουσίας. Δεν είναι απλά ότι η Εύη πρέπει να απελευθερωθεί…
Είναι άλλη μία πρόκληση της εποχής μας, είναι άλλο ένα ραντεβού με την ιστορία, είναι άλλη μία αναμέτρηση ανάμεσα στον κόσμο της ελευθερίας και στον πολιτισμό της εξουσίας.
Από το 2012 μέχρι σήμερα, έχουμε χάσει ως αναρχικό κίνημα ιστορικές ευκαιρίες να εκτροχιάσουμε την φθίνουσα πορεία της εξουσίας. Σε μία τριετία που η οικονομική κρίση προκαλεί κοινωνική γενοκτονία, εμείς χάσαμε τις ευκαιρίες να συνδέσουμε τους αγώνες μας με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους, να επικοινωνήσουμε τη δική μας οπτική, να μοιραστούμε την επιθυμία μας για ανατροπή. Χάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου, των πλατειών, των φλεγόμενων αρνήσεων. Εγκλωβιστήκαμε στην εσωστρέφεια, στους ηγεμονισμούς, στον μικρόκοσμό μας. Η ιστορία όμως συνεχίζει δίχως να δίνει σημασία στα μικροπολιτικά καμώματά μας… Η ευθύνη βαραίνει όλους μας, όπως και το στοίχημα να ξεπεράσουμε τον βάλτο που βουλιάζουν οι δυνατότητες του κινήματος.
Η υπόθεση της Εύης μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για να ανατινάξουμε τα βαρίδια του παρελθόντος και να κάνουμε μία επανεκκίνηση της συλλογικής αναρχικής προοπτικής.
Η υπόθεση της Εύης δεν είναι η υπόθεση μίας ομάδας, μιας τάσης ή ενός ρεύματος της αναρχίας .
Η υπόθεση της Εύης συνθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι κληρονομιά του κόσμου του αγώνα…αλληλεγγύη, αντίσταση, αξιοπρέπεια.
Στο πρόσωπο της Εύης, η καταστολή δεν χτυπάει μόνο την ίδια, τον αιχμάλωτο σύντροφό της και την οργάνωση που συμμετέχει ή μία τάση της αναρχίας. Χτυπάει όλους μας , γιατί Η ΕΥΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ…
Είμαστε μαζί με την Εύη
Αυτή λοιπόν είναι η δικιά μας ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τον εχθρό. Να αποδείξουμε ότι ο δρόμος του αγώνα μπορεί να ξαναγράψει ιστορία και να νικήσει αποφάσεις δικαστών και ανακριτών, ότι μπορεί να ανοίξει τις πόρτες των φυλακών, ότι μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της εξουσίας.
Σε αυτό το σταυροδρόμι με την ιστορία, τα διαφορετικά μονοπάτια της κάθε αναρχικής τάσης μπορούν να συνθέσουν την κοινότητα του αγώνα. Διατηρώντας την αυτονομία και την ιδιαιτερότητα των αναφορών τους, είναι δυνατόν να συγκροτηθεί «η δικιά μας πλευρά» απέναντι στα ανάκτορα της εξουσίας. Η υπόθεση της Εύης μπορεί να γίνει η αφορμή να επανεξετάσουμε τις δυνατότητες που έχουμε αν επιλέξουμε να βγούμε έξω από τα χαρακώματα της εσωστρέφειας. Η υπόθεση της Εύης μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για να συγκροτήσουμε ένα πολύμορφο και πολυτασικό μέτωπο του εσωτερικού εχθρού ενάντια σε ότι μας σκλαβώνει. Γιατί πολύ απλά η υπόθεση της Εύης είναι ένα στιγμιότυπο του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ…
Ο κύβος ερρίφθει…
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ (Απεργία πείνας 14/9 ενάντια στο φόβο και στο άδικο).
Σύμπραξη εξεγερσιακών αναρχικών