1551126
από * 09/11/2015 4:24 μμ.,
________________________________________
Πολιτική δήλωση του Παναγιώτη Μασούρα στο δικαστήριο για 250 εμπρηστικές επιθέσεις της ΣΠΦ
Βρίσκομαι σήμερα εδώ επειδή έφτασε το στάδιο της διαδικασίας όπου η αστική δικαιοσύνη με καλεί να απολογηθώ. Σε μια πολιτική δίκη η έννοια της απολογίας ξεφεύγει από τα στενά όρια της νομικής ερμηνείας, παίρνοντας σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Το να ζητά η «δικαιοσύνη», η οποία είναι φύσει και θέσει ταξική, σε μια πολιτική δίκη από τους διωκόμενους αγωνιστές να απολογηθούν, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι γυρεύει μετάνοιες και διαπιστευτήρια νομιμότητας στο όνομα των αφεντικών της, της αστικής τάξης.
Η έννοια λοιπόν της απολογίας δεν είναι μία ακόμη λέξη του νομικού κώδικα στις πολιτικές δικές. Απεναντίας αυτή η λέξη συμπυκνώνει με ακρίβεια αλλά και κυνισμό την επιδίωξη της εκμεταλλεύτριας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού να διατηρήσουν το αποκλειστικό δικαίωμα διαμόρφωσης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων, να κατέχουν το μονοπώλιο στη βία.
Κάθε πολιτική δίκη αποτελεί μια προσπάθεια για ρεβάνς της αστικής τάξης απέναντι σε όσους τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ολοκληρωτική της ηγεμονία. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς διότι αυτομάτως θα αποδέχονταν πως ένας διαφορετικός δρόμος είναι εφικτός, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οπότε, δε θα μπορούσα να δεχθώ το ρόλο του απολογούμενου παρά μία θέση αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με τους διεκπεραιωτές των εγκλημάτων της πλουτοκρατίας σε βάρος της εργατικής τάξης.
Θα μπορούσα να επεκταθώ στο νομικό σκέλος των κατηγοριών και στο πώς αυτές αποδίδονται, αλλά θα ήταν μάταιος κόπος καθότι πέρα από τις κατηγορίες, στοιχεία που να τις τεκμηριώνουν, να αποδεικνύουν συσχέτιση ή έστω να αποτελούν ενδείξεις για την εμπλοκή μου με αυτές, δεν υπάρχουν πουθενά σε αυτή την ογκώδη δικογραφία. Δεν υπάρχει παρά μόνο το όνομα μου και ένα κατηγορητήριο από το οποίο δεν εξηγείται η άσκηση της δίωξης. Το ότι βέβαια δεν εξηγείται με νομικούς όρους δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξηγηθεί με μια πολιτική σκοπιμότητα. Έχω ήδη μια καταδικαστική απόφαση για ένταξη και συμμετοχή στην ε.ο. ΣΠΦ, μια απόφαση η οποία σκόπιμα με κατέταξε ως μέλος της οργάνωσης παρόλο που είχα αρνηθεί τη συμμετοχή μου σε αυτή, όπως και στις ενέργειες που μου αποδίδονταν, όπως και την αρνούμαι εκ νέου και σε αυτή τη δίκη. Ήταν μια απόφαση που τη χαρακτήρισαν οι νομικές υπερβάσεις, τα λογικά άλματα και η παντελής απουσία αποδεικτικών στοιχείων. Άλλωστε γνωρίζουμε πως στις πολιτικές δίκες το ζήτημα δεν είναι μόνο νομικό αλλά και βαθιά πολιτικό.
Πρέπει να πάμε όμως στην αρχή αυτής της δίωξης για να επισημάνω κάποια πράγματα…
Πρέπει να μιλήσουμε για τη συγκεκριμένη περίοδο που στήθηκε αυτή η δικογραφία. Να μιλήσουμε για την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που επικρατούσε το 2012. Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007-2008 και το βάθεμα αυτής κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας με την εντεινόμενη μνημονιακή λαίλαπα, αναμφιβόλως και δικαίως γέννησε νέες προβληματικές και άνοιξε πλατιά ζητήματα στο επαναστατικό κίνημα που ήθελε να ερμηνεύσει, να αποκωδικοποιήσει και να αντιπαρατεθεί ουσιαστικά με αυτή τη νέα οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνθήκη.
Αυτά τα ζητήματα καθότι διαπέρασαν και εξακολουθούν να διαπερνούν κάθετα τη καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας, με αποτέλεσμα να την καθορίζουν, πρέπει να επισημανθούν και να μελετηθούν. Για τον κόσμο του αγώνα λοιπόν αποτελεί αναγκαιότητα να αντιληφθεί το διακύβευμα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Να δει που αντανακλάται, τις διακυμάνσεις, τις μετατοπίσεις, την αλλαγή συσχετισμών, την επίθεση εν πολλοίς, στην καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Το διακύβευμα βέβαια δεν είναι άλλο από την αναστήλωση της κερδοφορίας με διαχρονική προϋπόθεση την μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, στην Ελλάδα των μνημονίων, της εσωτερικής υποτίμησης, της χρεωκοπίας και της ταξικής λεηλασίας τα τελευταία πέντε χρόνια δεν έγιναν μόνο οι φτωχοί, φτωχότεροι και περισσότεροι αλλά παράλληλα και οι πλούσιοι, λιγότεροι και προκλητικά πλουσιότεροι.Η βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω αποτελεί τον κανόνα για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης.
Εδώ όμως θα δούμε και θα διαπιστώσουμε πως το ξεπέρασμα αυτό δεν θα αποτελέσει μία εύκολη υπόθεση για το κεφάλαιο. Η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου το 2010 και το 2011 βρίσκει τα φτωχά λαϊκά στρώματα στους δρόμους. Είναι ο πρώτος καιρός με το κίνημα και το λαό να κολυμπούν στα αχαρτογράφητα νερά μιας πολιτικής που ακολουθεί την κοινωνική και ταξική γενοκτονία. Οι διαδηλωτές και ο οργανωμένος κόσμος του αγώνα θέτουν στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεών τους την αναγκαιότητα της λαϊκής αντιβίας απέναντι στην εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό, απέναντι στην εντεινόμενη οικονομική τρομοκρατία και την ολοένα αυξανόμενη κοινωνική ερημοποίηση.
Με αποκορύφωμα το 2012 και τη ψήφιση του δευτέρου μνημονίου οι αγωνιζόμενοι είναι καλύτερα οργανωμένοι, έχουν αποκομίσει συλλογικές εμπειρίες αντίστασης και αγώνα, έχουν νομιμοποιήσει τη λαϊκή αντιβία ως πράξη δίκαια και αναγκαία απέναντι στη γενοκτονία που επιβάλλεται στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι ο καιρός όπου η μαζική λαϊκή προλεταριακή αντιβία διεκδικεί το χώρο της μέσα σε μία ήδη δυναμιτισμένη κοινωνική πραγματικότητα. Ο κόσμος συγκρούεται με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών, της αστικής τάξης και του κράτους της.
Εκεί συναντά τις αστυνομικές δυνάμεις ως κυνηγούς των αγωνιζόμενων, η καταστολή ξεπερνάει κάθε όριο, στη συλλογική μνήμη μένει χαραγμένη η βεβαιότητα (για όσους είχαν ενδοιασμούς) πως η αστυνομία είναι το πιστό σκυλί του κεφαλαίου και ένας ωμός διεκπεραιωτής των εγκλημάτων του πολιτικού του προσωπικού. Ο κόσμος ακόμα και μπροστά στο όργιο της καταστολής δεν πισωπατά, στέκεται και μάχεται με επίγνωση πλέον, βλέποντας τον καπιταλισμό ξεμασκάρευτο. Νεολαίοι, εργάτες, φοιτητές, άνεργοι, συνειδητοποιημένοι αγωνιστές συγκρούονται με τους πραιτοριανούς του κεφαλαίου, συγκρούονται με αυτούς που θα έπρεπε να αποτελούν ντροπή για τις οικογένειες τους. Με αυτούς, που όντας κατά κύριο λόγο κομμάτι της εργατικής τάξης, ξεπουλήθηκαν στην αστική. Με την ελληνική αστυνομία που συμπυκνώνει με τον πιο αηδιαστικό και συνάμα ξεκάθαρο τρόπο το πώς ο άνθρωπος γίνεται προδότης. Και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε και θα αντιμετωπιστεί από το λαό.
Αυτό είναι το οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές επιχείρησαν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη μάχη αλλά και στις επόμενες. Αυτός είναι ο χώρος που επιχείρησε να σηκώσει στις πλάτες του το τεράστιο βάρος της (συμπυκνωμένης χρονικά) πολιτικής διαπαιδαγώγησης του αγωνιζόμενου λαού. Εκεί είναι που συσφίχθηκαν οι δεσμοί των αναρχικών και των κομμουνιστών με τους από τα κάτω, με τους φτωχούς, τους απόκληρους, αυτούς που τολμούν να κάνουν το βήμα και να αγωνιστούν.
Δε θα μπορούσαμε βέβαια να παραβλέψουμε ότι παράλληλα το αστικό μπλοκ αν και σε προφανή αποσυντονισμό ενεργοποίησε τους μηχανισμούς του για να θωρακίσει την ηγεμονία του, για να μην αμφισβητηθεί από εδώ και στο εξής πως έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στην άσκηση βίας.
Έτσι λοιπόν, βλέπουμε την καταστολή να παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Διαδηλωτές να ξυλοκοπούνται ανηλεώς, νεολαίοι να σέρνονται σε κλούβες και να μακελεύονται από τους σύγχρονους Μπουραντάδες της ομάδας Δέλτα, παππούδες και γιαγιάδες να δέχονται ορυμαγδών τις γκλοπιές από τα κακέκτυπα της ανθρώπινης φύσης. Ταυτόχρονα οικογένειες να οδηγούνται στον αφανισμό από την εγκληματική πολιτική των μνημονίων, κόσμος να αυτοκτονεί με τις ευχές πολυεθνικών, όπως για παράδειγμα ο Δ. Χριστούλας που μαζί με την τελευταία του πνοή στο Σύνταγμα άφησε ένα γράμμα-διαθήκη στην αγωνιζόμενη νεολαία.
Και μέσα σε όλα αυτά η αστική δικαιοσύνη λειτουργώντας ως αιχμή του δόρατος της πλουτοκρατίας για το αιματοκύλισμα των προλεταρίων, καταδικάζει και προφυλακίζει αγωνιστές όπως στις 12 του Φλεβάρη και διώκει με κουκουλονόμους. Μέσα σε αυτό το κλίμα καταστολής ανοίγει και δικογραφία που αφορά «250 ενέργειες της ΣΠΦ».
Αυτή η δικογραφία έχει τακτικούς και στρατηγικούς στόχους. Τακτικός στόχος ήταν να παρατείνει την ομηρία αγωνιστών μπλοκάροντας αρχικά τα 18μηνα, οδηγώντας έτσι σε απεργία πείνας τους συντρόφους Κ. Σακκά, Γ. Καραγιαννίδη, Α. Μητρούσια με αίτημα τη μη προφυλάκισή τους και την άμεση απελευθέρωση της Στέλλας Αντωνίου για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε και εξακολουθεί να έχει.
Είχε ως σκοπό τη μακροπρόθεσμη δικαστική ομηρία αγωνιστών, να μπλοκάρει άδειες, να λειτουργήσει παρελκυστικά μέσα σε ένα σύνολο υποθέσεων, να απομακρύνει τα εφετεία και τις ενδεχόμενες συγχωνεύσεις. Άλλωστε αρκεί απλά να δούμε ότι αυτή η δίωξη ασκήθηκε το 2012 και κοντεύουμε 2016. 4 χρόνια δικαστικής ομηρείας, 4 χρόνια μεθοδικής παρέλκυσης και αιχμαλωσίας, 4 χρόνια που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους φυλακισμένους αγωνιστές και το κίνημα, 4 χρόνια που εμποδίζουν την παρουσία τους ξανά στην πρώτη γραμμή της μάχης. Το κόστος σε συνάρτηση με την οικονομική, άρα πολιτική και κοινωνική αποσταθεροποίηση, του να γυρίσουν οι αιχμάλωτοι στο κίνημα και στην καθημερινή πάλη, είναι δυσβάσταχτο για την αστική τάξη και το κράτος της. Τέλος ο στρατηγικός στόχος ήταν να μπολιάσει το φόβο και την αποστασιοποίηση στο ριζοσπαστικό και ανταγωνιστικό κίνημα, να τιμωρήσει τους αιχμάλωτους αγωνιστές και έτσι να παραδειγματίσει όλους τους εν δυνάμει συνεχιστές του αγώνα για τη χειραφέτηση της τάξης μας.
Το εάν το κατάφεραν, χωρίς να αναρωτηθώ και πολύ, μπορώ να το διαπιστώσω κοιτάζοντας τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που κάθονται πίσω μου στη θέση των κατηγορουμένων και βρίσκονται αιχμάλωτοι. Μετά από χρόνια φυλακής, αλλεπάλληλες διώξεις και βαριές καταδίκες στέκονται εδώ με θάρρος απέναντί σας και στέκονται ως κατήγοροι. Δεν μπορώ να μην πω λοιπόν πως ως παρατηρητής από τον «ελεύθερο» κόσμο, εδώ και κάποια χρόνια, πως η αντοχή και η αγωνιστικότητά τους μας εμπνέει και μας δίνει κουράγιο.
Παρά την καταστολή, την εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου, την οικονομική και κρατική τρομοκρατία, τις προμελετημένες δολοφονίες της “πλεονάζουσας” εργατικής τάξης σε χερσαία και υδάτινα σύνορα, παρά την πολιτική γενοκτονίας των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου σε βάρος των λαών με στρατιωτικές επεμβάσεις, απολύσεις, εργασιακή εφεδρεία, πλειστηριασμούς σπιτιών, ελαστικά ωράρια, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, παρά τη σφοδρή επίθεση που δέχεται η εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, το επαναστατικό λαϊκό κίνημα και οι αγωνιστές του, ο κόσμος του αγώνα δε ξεχνά και δεν υποχωρεί.
Δεν μπορεί να υποχωρήσει γιατί νέα καθήκοντα και ευθύνες ξανοίγονται μπροστά του. Ένα πεδίο πλήρες αντιφάσεων μέσα σε μια ρευστή κοινωνική πραγματικότητα την οποία καλείται να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει. Δε θα συγχωρέσει την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, είναι και θα είναι παρών για να ζητήσει λογαριασμό για τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών. Πολεμά με αυταπάρνηση γιατί δεν έχει να χάσει τίποτα πέρα από τις αλυσίδες του, όπως μας θυμίζει ένας θεωρητικός με αλησμόνητη προσφορά στους απανταχού μαχόμενους προλετάριους. Δε λησμονεί πως το κράτος είναι το προπύργιο που συγκεντρώνεται η εξουσία της αστικής τάξης. Κατανοεί, μελετά, προβλέπει, επεξεργάζεται και δεν πολεμά ανεμόμυλους αλλά την ίδια την ουσία της εκμετάλλευσης, την μήτρα του εξανδραποδισμού των λαών, τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας.
Αυτός είναι ο δικός μας κόσμος, ο κόσμος του αγώνα και της αντίστασης, που αντλεί εμπειρίες ιστορικής και πολιτικής φύσης και της τοποθετεί σε κάδρο διαλεχτικό, μακριά από δογματισμούς και εξιδανικεύσεις. Μελετά την Παρισινή κομμούνα του 1871, την εργατική πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, τη ζωντανή ιστορία της Οκτωβριανής επανάστασης, την Ιρλανδία του 1916, την Ισπανία του 1936, την ελληνική εποποιία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΔΣΕ το 41-49, την Παλαιστινιακή αντίσταση, το φωτεινό παράδειγμα του Βιετνάμ, την Κίνα του 1949, την κουβανική επανάσταση, την Ουρουγουάη των Τουπαμάρος, την Αμερική των Μαύρων Πανθήρων, το Μεξικό των Ζαπατίστας, την ανατολική Ουκρανία των λαϊκών δημοκρατιών, το Κομπάνι. Αυτή είναι ο δικός μας κόσμος, αυτή είναι η δική μας τάξη. Γιατί εκεί χτυπούσαν και χτυπούν οι καρδιές των προλετάριων, των καταπιεσμένων, των αποκλεισμένων.
Γιατί εκεί που χτύπησε η καρδιά της λαϊκής απόπειρας για την έφοδο στον ουρανό, οι τιμημένες μαυροκόκκινες και τα τιμημένα σφυροδρέπανα σηκώθηκαν ψηλά έχοντας μπροστά τους δύσκολους καιρούς. Και όταν τα λάβαρα μας στην ιστορία σηκώθηκαν ψηλά και βρέθηκαν οι επαναστάτες επικεφαλείς στον αγώνα για αναρχία-σοσιαλισμό-κομμουνισμό, τότε οι λαοί διαπίστωσαν τον άλλο δρόμο. Αυτόν της ταξικής αντεπίθεσης, της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Από την άλλη εκεί που ανέπνεε ο καπιταλισμός, απλώθηκαν τα σάβανα του θανάτου, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, του νεοφιλελευθερισμού και του φασισμού, τα σάβανα με τα οποία οι ιμπεριαλιστές έχουν σκεπάσει προσωρινά τους λαούς.
Ως τη νίκη του προλεταριάτου και τον παγκόσμιο κομμουνισμό…