Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους

http://rioters.espivblogs.net/2009/08/22/%CE%B7-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC-fies-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9/
Πρακτορείο RIOTERS
Φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας
Posted by rioter on August 22, 2009
Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους
(επιλογή κειμένων-μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2006)
Περιεχόμενα:
1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990
2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004
3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003
1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990
Στα τέλη του 1960 και τις αρχές του �70 σημειώθηκε μια αναζωπύρωση των κοινωνικών κι επαναστατικών αγώνων σε όλο το εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Στην Ισπανία, απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, και ο σχηματισμός αυτόνομων εργατικών συνελεύσεων (asambleas) ξέσπασαν παράλληλα με την επανεμφάνιση της ένοπλης πάλης, από ομάδες όπως το MIL και οι Αυτόνομες Ομάδες. Η μετάβαση από τη φασιστική δικτατορία στο δημοκρατικό κράτος, στα μέσα του �70 δεν έκανε καμιά διαφορά, τουλάχιστον όσον αφορά την καταπίεση, και τον υπερπληθυσμό των φυλακών. Ο αγώνας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων γρήγορα μετασχηματίστηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και την κατάργηση του σωφρονιστικού συστήματος.
Τον Γενάρη του 1977, με το Μανιφέστο των κρατουμένων του Carabanchel, οι ποινικοί κρατούμενοι προσχωρήσαν στον αγώνα. Εξεγέρσεις ξέσπασαν στις φυλακές όλης της χώρας με 35 ανταρσίες και πολυάριθμες ενέργειες αλληλεγγύης. Οι κρατούμενοι οργάνωναν τον αγώνα τους μέσα από γενικές συνελεύσεις στις φυλακές και τον Φλεβάρη του 1977 δημιουργήθηκε το COPEL (συντονισμός αγωνιζόμενων φυλακισμένων ισπανών). Μετά το βασανισμό 100 νέων ανθρώπων και το μαχαίρωμα 3 κρατουμένων, ξεσπά μια άγρια εξέγερση σε μια φυλακή (Σ.τ.Μ: κάποια πράγματα για το COPEL, τους φυλακισμένους των Αυτόνομων Ομάδων που συμμετείχαν σ’ αυτό και τον αγώνα ενάντια στις φυλακές στα 1980 μπορούν να βρεθούν στην έκδοση του Γραφείου Λυσσασμένων Ταραχοποιών για τις Αυτόνομες Ομάδες, ή στο διαδίκτυο στο www.geocities.com/grafeio_lt) . Κατά την εισβολή των δυνάμεων καταστολής 36 κρατούμενοι αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, προξενώντας τραύματα στο σώμα τους, καταπίνοντας αιχμηρά αντικείμενα κλπ. Ένας κρατούμενος κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο, καταφέρνει να δραπετεύσει. Ένας άλλος βαριά τραυματισμένος ζωγραφίζει τη λέξη COPEL στους τοίχους της φυλακής. Την επόμενη μέρα 98 μεταγάγωνται σε διάφορες φυλακές ενώ 40 από αυτούς “εξαφανίζονται” σε καθεστώς απομόνωσης. Μέχρι το 1979, εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία των φυλακισμένων και άλλες ενέργειες διαχέονται σε όλη την επικράτεια.
Το COPEL διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών κράτησης, αμνηστία για όλους τους “κοινωνικούς κρατουμένους”, και την απόλυση όλης της σχετικής νομοθεσίας του Franco. Η απάντηση του κράτους ήταν, όπως πάντα, διττή: από την μια μερια διαπραγματεύσεις, κι από την άλλη, ωμή καταστολή. Το COPEL διαβρώθηκε και τα πιο δραστήρια μέλη του βγήκαν από την μέση. Πολλοί κλείστηκαν στις νέες φυλακές της Herrera de la Mancha. Αυτές είχαν χτιστεί καθ’ εικόνα και ομοίωση των φυλακών που προορίζονταν για τους πολιτικούς κρατουμένους στη Γερμανία, ειδικά κατασκευασμένες ώστε να ελέγχουν, να διαχωρίζουν και να απομονώνουν τους κρατουμένους, όπου ο φυσικός και ψυχολογικός τρόμος εξασκούνταν συστηματικά, και όπου βρίσκουμε ήδη τα χαρακτηριστικά μιας φυλακής μέσα στη φυλακή, το πρόπλασμα που αργότερα θα διαμορφώσει τα κελιά FIES. Τα μέρη αυτά προορίζονταν, σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή των φυλακών Carlos Garcia Valdès, για τους “απροσάρμοστους” και όσους θεωρούνται περισσότερο “επικίνδυνοι”. Στις φυλακές αυτές χρησιμοποιήθηκαν μονάδες της Αστυνομίας Πόλεων, κι όχι κανονικοί δεσμοφύλακες. Με την άφιξη στη Herrera de la Mancha, ο κρατούμενος τίθεται σε “πρώτο βαθμό” παρακολούθησης (απόλυτη απομόνωση). Αν δεν υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, περνάει σε “δεύτερο βαθμό”, όπου μπορεί να κάνει λίγη γυμναστική μαζί με άλλους 1-2 κρατουμένους. Όταν ο κρατούμενος περάσει από όλους τους διαφορετικούς βαθμούς χωρίς να πέσει σε κάποιο παράπτωμα, μπορεί να μεταφερθεί σε άλλες φυλακές…
Παρόλα τα κατασταλτικά μέσα, εξεγέρσεις συνεχίζουν να κατατρέχουν τις φυλακές. Για παράδειγμα στο Meco (Μαδρίτη), στις αρχές του ’80, οι κρατούμενοι στήνουν το APRE (Σύλλογος Κρατουμένων σε Ειδικές Συνθήκες). Ο αγώνας είναι σκληρός, και οι κρατούμενοι αρνούνται κάθε μορφή συνδιαλλαγής, και υπάρχει μια ριζοσπαστική μειοψηφία που έχει μονάχα ένα αίτημα: τον θάνατο όλων των δεσμοφυλάκων και των μπάτσων, τον εξοπλισμό των κρατουμένων και τον αγώνα μέχρι θανάτου. Η καταστολή που ακολουθεί, και η κάμψη του επαναστατικού αγώνα στα 80es, σηματοδοτούν και την ύφεση των αγώνων των φυλακισμένων για μια δεκαετία.
Στις αρχές του 1990 παρατηρείται μια αναζωπύρωση του αγώνα στις φυλακές. Στις 27 Ιούνη 1989 ξεσπά μια εξέγερση στο Puerto de Santa Maria. Οι εξεγερμένοι μεταφέρονται στην Herrera de la Mancha και τίθενται σε απομόνωση. Την ίδια χρονιά οι πολιτικοί κρατούμενοι της GRAPO ξεκινούν αλυσιδωτή απεργία πείνας που κρατάει συνολικά 435 μέρες και συγκεντρώνει την προσοχή. Στις 14 Φλεβάρη 1990 οι κρατούμενοι κρατούν τους δεσμοφύλακες ομήρους στις φυλακές Alcala-Meco. Απαιτούν την αποφυλάκιση του Juan Redondo Fernandez και των κρατουμένων στην Herrera de la Mancha. Τον Μάρτη, εξεγέρσεις ξεσπούν στη Daroca, Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala-Meco και Fontcalent. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, μέσα από τα μπουντρούμια της Herrera de la Mancha, ανασυντάσσεται το APRE (APRE(r)) από τους κρατουμένους Javier Avila Navas, Laudelino Iglesias, Luis Riva Dávila, Vicente Sánchez και Antonio Losa López. Το μανιφέστο του APRE(r) κυκλοφορεί από φυλακή σε φυλακή σε όλη την Ισπανία. Στις 18 Μάρτη 1991, οι κρατούμενοι της Herrera τελικά αναλαμβάνουν δράση, κρατούν ομήρους και διεκδικούν τουλάχιστον 18 αιτήματα. Η εξέγερση τσακίζεται αλλά το APRE(r) είναι στο στόμα και στη σκέψη όλων, και εξεγέρσεις, ομηρίες, αποδράσεις συγκλονίζουν όλη τη χώρα (Zamora: ανταρσία των ανήλικων κρατουμένων από την Herrera, στη Herrera ξανά στις 11 Ιουλίου 1991, στην Τενερίφη όπου οι Juan Redondo και Xosé Tarrío καταφέρνουν να πιάσουν ομήρους φρουρούς και να δώσουν ευρεία δημοσιότητα στα αιτήματα των φυλακισμένων. Σαν απάντηση στις εξεγέρσεις αυτές το κράτος εγκαθιδρύει τα FIES. Τα πιο δραστήρια μέλη του APRE(r) κλείνονται σε καθεστώς FIES, κι αρκετοί από αυτούς είναι ήδη στο 10ο, 15ο ή 20ο έτος στα σκοτεινότερα μπουντρούμια του ισπανικού κράτους.
2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004
Η εισαγωγή των FIES έγινε μέσα από μια απλή εσωτερική εγκύκλιο του γενικού διευθυντή των φυλακών Antonio Asuncion, μετέπειτα προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Alicante. Παρότι η ισπανική βουλή διέκοψε προσωρινά το καθεστώς FIES στα 1994, μετά τη διαμαρτυρία 2 κρατουμένων, ωστόσο τέθηκε πάλι σε λειτουργία μέχρι σήμερα. Οι κανονισμοί κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 93 περιλαμβάνουν:
Απομόνωση: Η μόνη άσκηση γίνεται σε ένα ατομικό κελί, το πολύ για τρεις ώρες τη βδομάδα, μαζί με άλλον έναν το πολύ κρατούμενο.
Κράτηση επ’ αόριστον: Κανονικά η κατάσταση του κρατουμένου ανανεώνεται ανά τρίμηνο, στην πράξη η κράτησή του στα FIES μπορεί να παραταθεί για δεκαετίες.
Συνθήκες κράτησης: Οι κρατούμενοι εξαρτώνται απόλυτα από τα κέφια της εκάστοτε διοίκησης. Συχνά εισάγονται μέτρα λογοκρισίας και περιορισμού της αλληλογραφίας, απαγόρευση επισκέψεων, άσκηση μόνο στο κελί τους, απαγόρευση προσωπικής ένδυσης, σωματική έρευνα γυμνοί, χρήση ακτινών Χ, συνεχή σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια…
Αγώνες ενάντια στα FIES υπήρξαν από την πρώτη κιόλας μέρα, από άτομα ή μικρές ομάδες, με νόμιμα ή “παράνομα” μέσα (όπως ενέργειες άμεσης δράσης), όμως γύρω στα τέλη του ’90 έγινε συνείδηση πολλών κρατουμένων στα FIES η αναγκαιότητα ενός συντονισμού, και μέσα από γράμματα σε άλλους κρατουμένους ή ομάδες υποστήριξης, ξεκίνησαν να οργανώνουν τον αγώνα τους. Κάτι ακόμα που βοήθησε στην επαγρύπνηση και την συνείδηση του αγώνα ήταν η έκδοση στα 1996 του βιβλίου του Xosé Tarrío: �Huy hombre huy. Diario de un preso FIES�, και η απελευθέρωση του Patxi Zamoro Duràn, κρατούμενου στα FIES που μεταφέρθηκε στην Καταλωνία, όπου δεν εγκαθιδρύθηκαν τα FIES, που στη συνέχεια ταξίδεψε σε όλη τη χώρα, μιλώντας για την εμπειρία του στα FIES. Κι έπειτα ήρθε η σύλληψη και φυλάκιση στα FIES ιταλών αναρχικών, που τράβηξε αρκετή προσοχή (η περίπτωση των 4 της Cordoba). Η πρώτη συντονισμένη δράση φυλακισμένων αποτελούνταν από chapeos: άρνηση των κρατουμένων να βγούν από τα κελιά τους για άσκηση, αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι αν δεν επεκταθεί ο αγώνας σε περισσότερους κρατουμένους κι αν δεν υπάρξει αρκετή ριζοσπαστική στήριξη από έξω, η μόνη συνέπεια θα ήταν η ένταση της καταστολής. Μέσα από δράσεις, αλληλογραφία και προκηρύξεις ο αγώνας εξαπλώθηκε και σε άλλους κρατουμένους και ομάδες έξω από τα τείχη της φυλακής, όπως η AFAPP (Σύλλογος φίλων και οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων, σχετιζόμενη με τη GRAPO), οι Μητέρες ενάντια στα ναρκωτικά, ο Σύλλογος ενάντια στα Βασανιστήρια κ.α. και μετά από λίγο καιρό έγινε μια συμφωνία πάνω σε 3 βασικές διεκδικίσεις:
α) Κατάργηση των FIES και κάθε μορφής απομόνωσης.
β) Τέλος στη διασπορά των κρατουμένων (σε φυλακές μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένεις και τους φίλους τους, διαχωρισμένοι από άλλους κρατουμένους ή συντρόφους).
γ) ’μεση αποφυλάκιση όλων των βαριά ασθενών κρατουμένων.
Με τα αιτήματα αυτά μια συλλογική απεργία πείνας έγινε από τις 16 έως 19 Μάρτη του 2000. Παρ’ όλες τις δυσκολίες περίπου 400 κρατούμενοι συμμετείχαν σε 21 διαφορετικές φυλακές. Ήταν μια συμβολική ενέργεια (4 μέρες για τους 4 τοίχους του κελιού), ένας τρόπος να δοκιμαστεί η ισορροπία των συσχετισμών δύναμης, μετά την απρόσμενη άνοδο του κινήματος τις τελευταίες εβδομάδες τόσο μέσα όσο κι έξω από τις φυλακές, στην Ισπανία και πέρα από τα σύνορα.
Στη Βαρκελώνη, η δημιουργία του AAPEL (Συνέλευση Αλληλοβοήθειας των Αγωνιζόμενων Φυλακισμένων), συνεισφέρει πολλά στον σκοπό αυτό: πληροφορεί και ενημερώνει τους έξω σε εκδηλώσεις, ραδιόφωνα, διαδηλώσεις, και δράσεις αλληλεγγύης. Επίσης στη χώρα των Βάσκων και στη Γαλικία, η ενημέρωση διαχέεται και γίνονται ενέργειες αλληλεγγύης. Στην Μαδρίτη εκδίδεται ένας φάκελος για τα FIES και παρά την πολυδιάσπαση των ομάδων υποστήριξης, γίνονται διαδηλώσεις και ενέργειες αλληλεγγύης. Επίσης στη Γαλλία και την Ιταλία, στήνονται ομάδες υποστήριξης, ενημέρωσης και δράσης. Στην Ισπανία και την Ιταλία, υπάρχει υποστήριξη κι από άλλους κρατουμένους με γράμματά τους, δηλώσεις αλληλεγγύης και ενέργειες.
Στους επόμενους μήνες η δράση συνεχίζεται τόσο μέσα όσο κι έξω από τα κελιά. Υπάρχει φυσικά και η αντίδραση από το Κράτος. Από την μια υπάρχει μια άγρια καταστολή: μαζικές μεταγωγές, λογοκρισία, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια κλπ. Οι προκηρύξεις των κρατουμένων σημαίνουν συναγερμό. Οι πρώτοι 2 κρατούμενοι δολοφονημένοι στα κελιά τους. Από την άλλη υπάρχει μια εκστρατεία στα ΜΜΕ συκοφαντίας: οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι παρουσιάζονται σαν επικίνδυνοι εγκληματίες, οι εφημερίδες “ανακαλύπτουν” καθοδήγηση των κρατουμένων από την ΕΤΑ… Στις 24 Απρίλη 2000 στέλνεται ένα πακέτο-βόμβα στον δημοσιογράφη J. M. Zuloaga της εφημερίδας “La Razon”, Που επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στη συκοφάντηση των αγώνων. Την ευθύνη ανέλαβαν οι “Los Anarquistas” (Οι αναρχικοί). Μετά την ανάληψη ευθύνης αρκετοί κρατούμενοι της Villanubla απέχουν από την άσκηση, σε αλληλεγγύη με αυτούς που έστειλαν τη βόμβα. Την περίοδο από τον Μάη ως τον Ιούλη αρκετές βόμβες στάλθηκαν σε φασιστοφυλλάδες. Καμιά τους πάντως δεν εξεράγη αποτελεσματικά. Στις 9 Νοέμβρη, 2 αναρχικοί, ο Eduardo Garcia Macias και η Estefania Maurete Diaz, συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για συμμετοχή στην αποστολή των βομβών. Γίνονται επίσης έρευνες σε πολλά σπίτια. Τα ΜΜΕ βάζουν τα δυνατά τους για να δώσουν ερείσματα στα ψέμματα της αστυνομίας. Ο Eduardo και η Estefania κατηγορούνται για σύσταση και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση από κοινού με κάποιους από τους κρατουμένους σε καθεστώς απομόνωσης!!! η Estefania τελικά αφήνεται ελεύθερη, απαλασσόμενη από τις κατηγορίες. Είναι η σύντροφος της Santiago Cobos, ενός από τους πιο δραστήριους φυλακισμένους, και η σύλληψή της θεωρείται μια απόπειρα να τον “σπάσουν”. O Eduardo αφήνεται ελεύθερος υπό όρους, αν και στις 17 Νοέμβρη μετά από μεγάλη κυβερνητική πίεση συλλαμβάνεται ξανά και φυλακίζεται στο Soto. Είναι μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και κάτι τέτοιο είναι βολικό για την αστυνομία, που ψάχνει με ζήλο για κάποια ανύπαρκτη “διεθνή συνωμοσία” ή “εγκληματική οργάνωση” για να παγιδεύσει έτσι συγκεκριμένα άτομα, κατά τη συνήθειά της.
Στο μεταξύ, στις φυλακές, το κάλεσμα για μια επ’ αόριστον απεργία πείνας γίνεται ολοένα και πιο δυνατό. Δυο κρατούμενοι έχουν ήδη ξεκινήσει, οι Laudelino Iglesias και Gabriel. Bea Sampedro στην 1 Δεκέμβρη 2000, τελικά ξεκινάει μια συλλογική απεργία πείνας, επ’ αόριστον. Τελικά θα λήξει μετά από έναν μήνα, με 50 απεργούς και 150 κρατουμένους που διεξήγαγαν άλλες πράξεις αλληλεγγύης. Η καταστολή σε συνδυασμό με την αποσιώπηση του γεγονότος από τα ΜΜΕ, επέδρασαν αρνητικά στο ηθικό πολλών κρατουμένων. Μια ρεαλιστική καταγραφή της κατάστασης ακολουθεί στην προκήρυη των “αντιστεκόμενων μαχητών της φυλακής La Moraleja” του Γενάρη 2001:
Σύντροφοι χαίρετε,
Η αποτίμησή μας της απεργίας πείνας του περασμένου Δεκέμβρη είναι μάλλον θετική σε σχέση με το κίνημα των αγωνιζόμενων κρατουμένων και την αλληλεγγύη στο δρόμο. Το ότι κάνουμε μια θετική εκτίμηση της κατάστασης, δε σημαίνει ότι αγνοούμε το γεγονός ότι η κινητοποίησή μας περιορίστηκε στις φυλακές και ότι η δύναμή μας να “πιέσουμε” από τον δρόμο είναι ακόμα περιορισμένη… Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Αλλά θυμηθείτε ότι αυτή είναι μια αντανάκλαση της συγκεκριμένης στιγμής στην ανάπτυξη του κινήματος του αγώνα, κι ότι σαν κίνημα έχουμε κάνει μοναχά τα πρώτα μας βήματα, έχουμε βάλει τα θεμέλια στα οποία θα κινηθούμε προς έναν πιο συνεκτικό κι αποτελεσματικό δρόμο, κι ότι αν μπορέσουμε να βρούμε τον τρόπο της οργανωμένης αντίστασης θα μπορέσουμε να διευρύνουμε λίγο-λίγο την έκταση των δράσεων μας και θα κερδίσουμε μια μεγαλύτερη δύναμη τόσο μέσα όσο κι έξω.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Με την προοπτική να κάνουμε τον αγώνα μας μια συνεχή δραστηριότητα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε τον αγώνα ενάντια στο σύμπλεγμα των φυλακών σαν αφετηρία ενός ευρύτερου αγώνα. Για πρώτη φορά μετά το COPEL σταθήκαμε όρθιοι απέναντι στην εγκληματική πολιτική του Κράτους στις φυλακές, με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο, με ξεκάθαρους στόχους, τόσο βραχυπρόθεσμους όσο και μακροπρόθεσμους, και με προοπτική νίκης αυτό το κίνημα επεξεργάστηκε και εκτίμησε το ίδιο τις μεθόδους του αγώνα του. Κατά τη γνώμη μας είναι ζωτικής σημασίας να δώσουμε συνέχεια στον αγώνα μας και να διασφαλίσουμε μια βάση που θα επέτρεπε να επιμείνουμε στους στόχους που έχουμε θέσει οι ίδιοι.
Περαιτέρω, είναι γεγονός ότι ο αγώνας μας έφερε ενώπιον ενός δυναμικού κινήματος στο δρόμο που αναπτυσσόταν καθημερινά κι έφερε όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά ριζώματος. Εξ αιτίας αυτής της μεγάλης διασποράς, το κίνημα αυτό είναι και φορέας πολλών αντιφάσεων, οι οποίες βγήκαν στην επιφάνεια ιδιαίτερα στις εβδομάδες πριν την απεργία πείνας του Δεκέμβρη, αλλά ωστόσο, φάνηκε ότι με τις κινητοποιήσεις μας αυτές οι αντιφάσεις μπορούν να παρακαμφθούν και να εξασφαλιστεί μια ενότητα στη δράση.
Αυτό το κίνημα αλληλεγγύης με τη σειρά του, αποτελείται από διάφορα κομμάτια του κινήματος αντίστασης, που διευρύνει περισσότερο τα μικρά περιθώρια από τα οποία ξεκινήσαμε. Αναρχικές ομάδες, σύνδεσμοι οικογενειών και φίλων των πολιτικών κρατουμένων, επιτροπές ανέργων, αντι-ιμπεριαλιστικές επιτροπές, ομάδες γειτονιάς (όπως αυτή στο Amaitu) κ.α. στήριξαν με πείσμα τον αγώνα μας. Κι έπειτα οι σύντροφοι πέρα από τα σύνορά μας. Όσο δυναμώνουμε τους δεσμούς μας μαζί τους και ενωνόμαστε στον αγώνα, η κατάστασή μας θα βρίσκει μεγαλύτερη ανταπόκριση, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σιωπήσει κανείς, να μας απομονώσουν, να μας καταστείλουν…
Ο συνδυασμός αυτών των δυο όψεων, των μέσα και των έξω από τη φυλακή, δίνει μια σημαντική αξία στην απεργία πείνας μας. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό μπορούν να το παρατηρήσουν ένα σωρό άνθρωποι, κι όχι μονάχα οι σύντροφοί μας. Το Κράτος δε θέλει με τίποτα να συμβεί κάτι τέτοιο, κι έτσι προσπαθεί να τσακίσει το κίνημα με όλα τα μέσα που διαθέτει. Αυτή είναι και η προέλευση της μεθόδευσης ενάντια στους αναρχικούς συντρόφους στην Μαδρίτη, στις διώξεις και τις κατ οίκον έρευνες της Βαρκελώνης και αλλού όπου προσπαθεί να εμφυσήσει τον φόβο, τη βάρβαρη ποινικοποίηση για να απενεργοποιήσει και να υποσκάψει την υποστήριξη της απεργίας, να αποσιωπήσει κάθε αντιπληροφόρηση σχετικά με αυτήν, κλπ, χωρίς φυσικά να αναγκάζεται να μιλήσει για την καταπίεση στις φυλακές. Βέβαια υπάρχουν και τα κοράκια που παπαγαλίζουν για τον αγώνα των φυλακισμένων όπως οι ανθρωπιστές, οι καλοί χριστιανοί και όλο το ρεφορμιστικό συνάφι που προηγουμένως μονοπωλούσε τον αγώνα των φυλακισμένων, ελέγχοντάς τον. Πλέον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, κι επιτέλους δεν μπορούν να μας βλάψουν είτε επειδή δεν έχουν τα μέσα είτε επειδή δεν έχουν επιρροή, και μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε κι αυτούς επίσης. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη προκήρυξή μας, είναι κάποια μέρη του μηχανισμού του Κράτους/Κεφαλαίου που με τον αγώνα μας ερχόμαστε άμεσα απέναντί τους.
Αν ο εχθρός δείχνει να “ανησυχεί” τόσο για τον μικρόκοσμό μας, αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Είναι πάντοτε αποθαρρυντικό να μην επιβραβεύεται η σκληρή δουλειά, και μια τέτοια ήταν και η απεργία πείνας του Δεκέμβρη. Αλλά δε θα σκεφτόμασταν ποτέ να θέσουμε “οππορτουνιστικά” τους άμεσους στόχους μας, εις βάρος των τελικών στόχων, καθότι γνωρίζουμε ότι αυτός ο σκληρός αγώνας μετασχηματίστηκε γρήγορα σε μια δύναμη έμπνευσης και ενότητας για μια ολόκληρη σειρά από διαφορετικές αρνήσεις που βρήκαν το δεσμό τους στον αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση που γεννήθηκε μέσα σ’ αυτούς τους καταραμένους τοίχους… Κι ο οποίος μπορεί να μετασχηματιστεί με τον καιρό σε μια “υλική δύναμη”. Όπως η σπίθα γεννά την πυρκαγιά. Η ενότητα κι ο αγώνας γεννάν τη δύναμη! Αντίσταση μέσα κι έξω από τις φυλακές!
Είναι πάντως σαφές ότι ο αγώνας μας θα είναι μακρύς και σκληρός, κι ένας τέτοιος διαρκής αγώνας απαιτεί αποφασιστικότητα και μια ευρεία κλίμακα τακτικών που αφήνουν χώρο να αναπτυχθεί τόσο η ατομική όσο και τοπικές πρωτοβουλίες, σύμφωνα με τις συνθήκες (π.χ. πολλοί κρατούμενοι είναι βαρυά άρρωστοι και δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις μακροχρόνιες απεργίες πείνας…). Όλοι οι κρατούμενοι αναλαμβάνουν δράση, μιλούν για τη κατάστασή τους και βάζουν μπροστά τις απαιτήσεις τους, αλλά θα συνδεθούν με το κίνημα μέσα από τις βασικές διεκδικήσεις: τέλος των FIES, τέλος της διασποράς, αποφυλάκιση όλων των ανίατα ασθενών κρατουμένων. Στις αρχές του 2001, συμφωνήθηκε και ένα 4ο αίτημα ακόμη: Η αποφυλάκιση όλων όσων συμπλήρωναν τα 20 έτη κράτησης (πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει, σύμφωνα και με τους νόμους του ισπανικού κράτους), κι έγινε ένα κάλεσμα για κινητοποιήσεις. Πέραν τούτου, έξω από τις φυλακές το AAPEL μετασχηματίστηκε στο ACOPs (συνελεύσεις ενάντια στις φυλακές) χτίζοντας ένα δίκτυο υποστήριξης των κρατουμένων που αγωνίζονταν, “ρήξης της απομόνωσης και της σιωπής, και ριζοσπαστικοποίησης των βασικών αιτημάτων (που θεωρούνται πρωταρχικά) και αποκήρυξης του σωφρονιστικού συστήματος ως εργαλείο των εξουσιαστών για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και την υπάρχουσα κατάστασης κοινωνικής αδικίας”.
Η ενότητα και η συνέχεια του κινήματος διασφαλίστηκαν μέσα από τα 4 βασικά αιτήματα, τακτικές συλλογικές δράσεις (όπως οι μηνιαίες αποχές προαυλισμού και απεργίες πείνας), την επέκταση και το δυνάμωμα του συντονισμού μέσα κι έξω, συζητήσεις σχετικά με τους αγώνες των κρατουμένων και τη θέση τους στους εξελισσόμενους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ολόκληρο το επόμενο έτος, μέχρι σήμερα, υπάρχει ένα σταθερό ρεύμα γραμμάτων, προκηρύξεων, μαρτυριών, κρατούμενοι αγωνιστές μιλούν για τα καθημερινά βασανιστήρια και τη καταπίεση, αλλά και για τους αγώνες των φυλακισμένων (αποχές προαυλισμού, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία, καμπάνιες αλληλογραφίας, πρακτικές σαμποτάζ κλπ). Επίσης στους δρόμους αναπτύσσεται μια σειρά από ενέργειες σε όλη την Ισπανία: διαδηλώσεις, συνελεύσεις, αντιπληροφόρηση, συνέδρια κι ενέργειες άμεσης δράσης.
Διεθνώς οι κρατούμενοι συνδέονται με ομάδες υποστήριξης και με άλλους φυλακισμένους στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, γράφοντας γράμματα αλληλεγγύης, συμμετέχοντας σε κοινές απεργίες πείνας κλπ. Πολλοί ακόμα συμμετέχουν στις δράσεις αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους ενάντια στις φυλακές τύπου F στην Τουρκία. Ο αγώνα στην Τουρκία (με όλο και περισσότερους νεκρούς, τη βάναυση στρατιωτική καταστολή των κρατουμένων στις 19/12/1999, των αγώνα των οικογενειών τους) καθώς επίσης κι ο αγώνας των κρατουμένων του Τέξας, όπως οι συλλογικές απεργίες πείνας το Σεπτέμβρη του 2001, καθιστούν σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στη σιωπή είναι παγκόσμιος.
Τον Μάρτιο του 2002 έλαβε χώρα ακόμα μια συλλογική απεργία πείνανς σε 38 φυλακές, όπου περίπου 500 κρατούμενοι έλαβαν μέρος. Εκτός από τον μεγάλο αριθμό των συμμετεχόντων, ένας άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν και η συμμετοχή γυναικών (όπως στις φυλακές της Alcala). Η σιωπή του τύπου, που επέβαλλε το Υπουργείο Εσωτερικών, είναι χαρακτηριστική… Στις 28 Μάη 2002, μια γενικευμένη εξέγερση σημειώθηκε στις φυλακές του Quatro Caminos στην Καταλωνία. Μετά τον ξυλοδαρμό δυο νέων κρατουμένων μέχρι λιποθυμίας, πάνω από 250 κρατούμενοι αποφάσισαν να απέχουν από την εργασία τους. Σχηματίστηκε μια επιτροπή απεργίας που συνέταξε 12 αιτήματα και ζήτησε να μιλήσει με τον Διευθυντή των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων, παρουσία του συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Καταλωνίας και του Ερυθρού Σταυρού. Ξεκίνησαν διαπραγμετεύσεις αλλά έγινε σαφές ότι ο Διευθυντής δε σκόπευε να υποχωρήσει σε τίποτα. Την επόμενη μέρα οι Mossos (καταλανικά ΜΑΤ) εισέβαλλαν στη φυλακή και η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα. Τα ΜΜΕ αυτή τη φορά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το γεγονός, κι έτσι αναγκάστηκαν να παπαγαλίσουν την άποψη του επίσημου Κράτους για τα γεγονότα: για μια ομάδα “επικίνδυνων κακοποιών που αντιδρούσαν γιατί δεν ήθελαν να δουλέψουν αλλά τελικά συνετίστηκε από την αστυνομία και τις αρχές των φυλακών”. Ούτε μια λέξη για όσα ζητούσαν οι κρατούμενοι εδώ και τρία χρόνια. Ίσως είναι πιο εύκολο να γυρίζεις το κεφάλι όταν ένας κρατούμενος μιλάει για τον εαυτό του, και να πιστεύεις αυτό που θέλεις να πιστέψεις: Ότι δεν υπάρχει βία και βασανισμοί στις φυλακές, δεν υπάρχει καθεστώς απομόνωσης, εκμετάλλευση της εργασίας των κρατουμένων, εκδικητικές μεταγωγές μακριά από το σπίτι και τους φίλους, απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης βαριά ασθενών ανθρώπων, φυλακισμένοι για δεκαετίες που δεν πρόκειται να ξαναβγούν και ούτω καθεξής.
Καταστολή και ριζοσπαστικοποίηση:
Εκτός από μερικές ένοπλες επιθέσεις (όπως αυτές που διεξήγαγαν η “Διεθνής Αλληλεγγύη” και οι “Los Anarquistas”) οι υπόλοιπες ενέργειες ήταν μη-βίαιες. Η απάντηση του Κράτους σ’ αυτές ήταν ολότελα βίαιη. Στον νομικό τομέα η κυβέρνηση του Aznar εισήγαγε τον Μάη του 2003, μέσα στο κλίμα αντιτρομοκρατικής υστερίας, τον πόλεμο του Ιρακ κλπ μια αναδιοργάνωση του ποινικού συστήματος που προέβλεπε μεταξύ άλλων και μια αύξηση στο μέγιστο όριο φυλάκισης από τα 20 στα 40 χρόνια. Για πολλούς κρατουμένους αυτό σήμαινε ότι δε θα βγαιναν από τις φυλακές ζωντανοί: η λεγόμενη σιωπηλή θανατική ποινή… Στο εσωτερικό των φυλακών, τα χέρια των δεσμοφυλάκων λύνονταν, ενώ συνεχείς μεταγωγές, λογοκρισία, απαγόρευση επισκέψεων, εξευτελισμοί, καταχρήσεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, θάνατοι συνέθεταν το τοπίο. Στις 14 Φλεβάρη του 2002, ο Antonio Falces Casas πεθαίνει στο νοσοκομείο της Terrassa, μετά την μεταφορά του εκεί από τις φυλακές του Quatro Caminos, από καρκίνο που δε διαγνώστηκε έγκαιρα και δεν επιχειρήθηκε μια θεραπεία, λόγω της κράτησής του. Στις 4 Γενάρη 2003 ο Ruben Gonzales Carrío αυτοκτονεί στις φυλακές του Pontevedra. Στις 17 Ιουλίου 2003, ο Paco Ortiz γράφει το τελευταίο του γράμμα από τις φυλακές του Badajoz και αυτοκτονεί. Αρκετοί κρατούμενοι προχωρούν σε απεργία πείνας για να εκφράσουν την απογοήτευση και το θυμό τους για την απώλεια ενός αγαπημένου συντρόφου και να διαμαρτυρηθούν για τον βεβιασμένο θάνατό του: ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Από το 1991, 14 σύντροφοι έχουν βρεθεί νεκροί στα κελιά του ισπανικού κράτους. Και παρά την αποφυλάκιση του Eduardo με εγγύηση τον Νοέμβρη του 2001, μετά από 11 μήνες προφυλάκισης, η καταστολή ενάντια στο έξω κίνημα, γιγαντώνεται με γοργούς ρυθμούς.
Στις 15 Οκτώβρη 2002, 4 αναρχικοί στη Βαλένθια (Ivan, Isaac, Jordi, Pasky) που συμμετείχαν στο κίνημα των καταλήψεων συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ησυχίας και φθορά ιδιοκτησίας (σχετικά με μια αντιφασιστική διαδήλωση μιας εβδομάδας πριν) κι έπειτα μετά την παρέμβαση του Διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών της ισπανικής αστυνομίας, με “διασυνδέσεις με την τρομοκρατία”… Για τα παραπάνω απειλούνται με 10-15 χρόνια φυλάκισης. Τα μόνα στοιχεία που κατατέθηκαν αφορούν τις επαφές των 4 με κάποιους κρατουμένους. Στο τέλος του Νοέμβρη ένας από αυτούς, ο Isaac αφήνεται με εγγύηση. Στις 11 Μάρτη 2003, η κατηγορία των διασυνδέσεων με την τρομοκρατία δεν μπορεί να σταθεί στο δικαστήριο και τελικά οι Ivan, Jordi και Pasky αποφυλακίζονται με εγγύηση, ωστόσο καταδικάζονται για τις άλλες δυο κατηγορίες.
Στις 28 Φλεβάρη του 2003, 5 αναρχικοί συλλαμβάνονται, 4 στην περιοχή της Βαρκελώνης (3 στο Viladecans, 1 στο Besós) κι ένας στην Almeria. Κατηγορούνται από τον αρχιδικαστή Carzòn για “σχηματισμό τρομοκρατικού πυρήνα”. Τελικά τρεις από τους καταλανούς αποφυλακίζονται με εγγύηση, ο τέταρτος (Fernando) στις 10 Μάρτη 2003, κι ο Emilio από την Almeria στις 29 Μάρτη μετά την περιφορά του σε 8 φυλακές τον μήνα. Αντιμετωπίζουν δίκες με ποινές μέχρι 11 χρόνια κάθειρξης. Ξανά τον Μάρτη 2003, σε μια αγόρευση του Carzòn, στο Κεντρικό Δικαστήριο Νο 5, πάνω στο PCE(r)-GRAPO, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, αναφέρθηκε σαν “μηχανισμός στρατολόγησης της GRAPO”. Αυτό σημαίνει ότι ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός της Ιβηρικής χερσονήσου, έγγειται στην αρμοδιότητα του νόμου περί “κομμάτων και οργανώσεων” κι έτσι θα μπορούσε να ανακηρυχτεί παράνομος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Φράνκο που ποινικοποιείται μια ανοιχτή αναρχική οργάνωση. Πριν από αυτό, είχε ανακαλυφθεί ότι στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό της Μαδρίτης είχε διεισδύσει ένας πράκτορας της αστυνομίας που συμμετείχε στην ομάδα στήριξης των κρατουμένων του PCE(r)-GRAPO.
Νωρίτερα τον Ιούλη 2003, ακόμη 4 αναρχικοί συνελήφθησαν στην Βαλένθια: η Amanda, o Eduardo, o Jordi κι ο Miguel. Και οι τέσσερεις κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμδας στη φασιστική οργάνωση España 2000, που εξεράγη πρώωρα στο ταχυδρομείο, τραυματίζοντας ελαφρά 2 υπαλλήλους. Θεωρούνται επίσης ύποπτοι για 5 ακόμα επιθέσεις σε μεσιτικά γραφεία και τράπεζες, και για σαμποτάζ σε μηχανήματα μιας κατασκευαστικής εταιρίας. Οι Jordi και Miguel αφέθηκαν μετά από λίγες μέρες χωρίς να τους απαγγελθούν ποινές. Η Amanda εν τω μεταξύ, έχει αναλάβει την ευθύνη για κάποιες από τις επθέσεις, και δήλωσε ότι ήταν μια απάντηση ενάντια στον καπιταλισμό που καταστρέφει την γειτονιά El Cabany, και παραμένει προφυλακισμένη μαζί με τον 20χρονο συγκατηγορούμενο και σύντροφό της.
Τα χαράματα της Τρίτης 16 Σεπτέμβρη 2003, έξι άνθρωποι συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης αστυνομικής επιχείρησης ειδικών τμημάτων της Αστυνομίας Πόλεων. Είναι αναρχικοί και υπάγονται στον αντι”τρομοκρατικό” νόμο. Υποτίθεται ότι είναι μέλη μιας “παράνομης αναρχικής ομάδας” που οργάνωσε μια αντάρτικη καμπάνια στην Βαρκελώνη. Κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμβας στην ελληνική πρεσβεία στην Μαδρίτη, στις 8 Σεπτέμβρη 2003, σε αλληλεγγύη με τους 7 κρατουμένους της Θεσσαλονίκης, και για τη διεξαγωγή αρκετών επιθέσεων σε τράπεζες κι άλλα κρατικά ιδρύματα. Τα ονόματά τους είναι: Carolina Forné Roig και Rafael Tomás Gaspar (και οι δύο 25 ετών από τηνTarragona), Joaquin Garcés Villacampa (43χρονος πρώην δραπέτης από τις φυλακές), Igor Quevedo Aragay (25 χρονών από τη Guipuzcoa), Teodoro Hernández Martínez (26 ετών, από την περιοχή La Rioja) και ο Roger (21 ετών, από τη Barcelona). Μετά από 5 μέρες απομόνωσης, οι συλληφθέντες πέρασαν από δικαστήριο (Audiencia Nacional), προεδρευόντος του Garzón. Μόνο ο Teodoro αφέθηκε ελεύθερος, ενώ καταζητείται κι ένα έβδομο άτομο για το οποίο εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης.
Στις αρχές του Οκτώβρη 2003,ο Xosé Tarrío συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε στην Teixeira. Είχε αποφυλακιστεί μόλις 5 μήνες πριν, στις 16 Μάη μετά από 15 χρόνια φυλάκισης, αγώνων, αλληλεγγύης και έρωτα για την αναρχία. Μετά την απελευθέρωσή του είχε συνεχίσει τον αγώνα, και μέσα από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Του φόρτωσαν διάφορες ληστείες και καταδικάστηκε σε άλλα 11 χρόνια φυλάκισης… Στις 17 Νοέμβρη 2003, πάνω από 3 χρόνια μετά τη φυλάκισή του, ξεκίνησε η δίκη του Eduardo Garcia Macias. Κατηγορείται με απόπειρα φόνου εις διπλούν, για την αποστολή δυο πακέτων-βομβών, και για κατοχή εκκρηκτικών. Ο δημόσιος κατήγορος ζήτησε 22 χρόνια φυλάκισης. Τελικά στις 19 Γενάρη 2004 μετά μια δίκη-παρωδία, όπου δεν προσκομίστηκε κανένα στοιχείο, ενώ οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας υπέφεραν από αμνησία και έπεφταν σε σοβαρές αντιφάσεις, ο Eduardo απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες για απόπειρα φόνου, αλλά καταδικάστηκε για την κατοχή εκκρηκτικών σε 4 χρόνια. Ο Eduardo που δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες, αναμένεται να καταθέσει έφεση.
Η σύλληψη του Eduardo στο τέλος του 2000 σήμανε την αρχή της εκστρατείας ποινικοποίησης και καταστολής του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε το κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους. Αυτό το κίνημα αυξανόταν και ριζοσπαστικοποιούνταν γρήγορα, ξεσκίζονταν το δημοκρατικό προσωπείο του σύγχρονου ισπανικού Κράτους, και μετατρεπόταν σε μια απειλή για την κατεστημένη τάξη. Επίσης ο αγώνας γρήγορα μεταπήδησε από την υποστήριξη του αγώνα των φυλακισμένων στον αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία του ελέγχου και της καταστολής.
Αυτή η καταστολή και η ριζοσπαστικοποίηση, δεν είναι φυσικά διαχωρισμένες από το ευρύτερο πλαίσιο των γεγονότων στην Ισπανία και στον υπόλοιπο κόσμο. Με την εμφάνιση του λεγόμενου “αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος” στην ευρωπαϊκή ήπειρο (Πράγα, Γκέτεμποργκ, Γένουα, Βρυξέλες, Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη κλπ) τη δεύτερη Ιντιφάντα και την αιματηρή στρατιωτική καταστολή από το ισραηλινό κράτος (που κινητοποίησε και τις αραβικές και ισλαμικές κοινότητες της ευρώπης), τις λαϊκές εξεγέρσεις, την 11/9 στις ΗΠΑ, τον πόλεμο στο Ιράκ κλπ, φαίνεται ότι οι μέρες ευημερίας της παγκόσμιας κυρίαρχης τάξης έχουν τελειώσει, κι ότι αρχίζουν πραγματικά να ανησυχούν και να προετοιμάζονται για την επόμενη αντιδραστική επίθεσή τους. Οι νέοι αντι”τρομοκρατικοί” νόμοι υποδεικνύουν αναμφίβολα αυτόν τον “εκφασισμό” ολόκληρου του συμπλέγματος Κράτους/Κοινωνίας, και δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι ήταν η Ισπανία και η Ιταλία (και η Τουρκία) που πρόθυμα ακολούθησαν τις ΗΠΑ στον τομέα αυτόν, και πίεσαν την Ε.Ε. να αποδεχτεί τους νόμους, ώστε να νομιμοποιήσουν τον “βρώμικο πόλεμο” τον οποίο διεξήγαγαν για χρόνια ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό”. Την τελευταία διετία γίναμε μάρτυρες ενός κύματος συλλήψεων: δεκάδες μέλη, πρώην μέλη ή κατηγορούμενοι ώς μέλη των (παλιών) ένοπλων ομάδων (GRAPO, ETA, Ερυθρές Ταξιαρχίες, Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, DHKP-C…) έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. Πέρυσι, είδαμε επίσης την μεθοδική δίωξη των ομάδων υποστήριξης των κρατουμένων που αναφέρονταν στις ομάδες αυτές. Η ποινικοποίηση των πολιτικών ομάδων που σχετίζονται με την ΕΤΑ, είναι το πιο προφανές παράδειγμα, αλλά ακόμα και μέλη του AFAPP, της Κόκκινης Βοήθειας, του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού υπόκεινται σε έρευνες, παρακολουθήσεις, συλλήψεις και φυλακίσεις εξαιτίας της αναφοράς τους σε τέτοιες “τρομοκρατικές ομάδες”… Στο βάθος, ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία και το νέο νομικό δόγμα της “ασφάλειας” στοχεύουν στην εξόντωση κάθε αντίθεσης στο Κεφάλαιο και την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, όπου απαταίται η πλήρης συμμόρφωση και αποδοχή του κυρίαρχου συστήματος.
Στα πλαίσια αυτά, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στους κόλπους του κινήματος για το νόημα της αλληλεγγύης, για τους κρατούμενου και την εγκληματικότητα, τις φυλακές και την κοινωνία των φυλακών, την καταστολή και την παρανομία, τη βία, την ελευθερία, την εξέγερση και την επανάσταση… Αντιμέτωποι με την άμεση βία του Κράτους, την προοδεύουσα φασιστική αποχαύνωση της κοινωνίας, τις αυξανόμενες αντιφάσεις και τις διάφορες τάσεις παγκοσμίως, ένα κομμάτι του κινήματος εμφάνισε μια παράλυση πάνω στο ζήτημα, ενώ μικρές ομάδες αναρχικών πέρασαν στην παρανομία και την ένοπλη αντίσταση. Ενάντια στην παράλυση αυτή (που αυτο-εκφράζεται με διάφορους τρόπους: την αιώνια αναμονή των κατάλληλων συνθηκών, τη ψυχοπαθολογεία της θυματοποίησης και της νηπιακής αθωότητας, το βόλεμα στο γκέττο του “εναλλακτικού”, την προσωπική απόδραση των ναρκωτικών και του αλκοολισμού κλπ), ορισμένοι επιλέγουν την ατομική εξέγερση, τη συλλογικοποίηση και την επαναστατική αλληλεγγύη. Ενάντια σ’ αυτή τη θλιβερή παθητικότητα και τον παροπλισμό, διάλεξαν να οπλιστούν: με πέτρες, μολότοφ, αυτοσχέδιες βόμβες, όπλα, αλλά κυρίως με κριτική σκέψη και θεωρία. Αναζητώντας τρόπους απόδρασης από τον καθημερινό ψυχαναγκασμό της αδυναμίας και του ολοκληρωτικού ελέγχου του Κράτους, προσπάθησαν να συνδεθούν με περασμένες εμπειρίες αγώνα ενάντια στις φυλακές και με μια τάση της αναρχίας που είναι ξεχασμένη ή σβησμένη από τη σκέψη πολλών συντρόφων, ωστόσο πάντοτε ήταν ένα κρίσιμο μέρος της.
Έτσι το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το COPEL, το MIL, τους GARI, την Ομάδα 1 Μάη, τους αναρχικούς αντάρτες πόλης μετά το 1945 (όπως ο Sabate, o Facerias, o Massana και άλλοι) ο Durutti και η προεπαναστατική FAI, βρίσκουν το δρόμο τους. Πέραν αυτών, υπάρχει επίσης η επιρροή των εξεγερσιακών αναρχικών. Αυτοί σήμερα αποτελούν μια τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα που έγινε περισσότερο γνωστή από τα έργα του Alfredo Bonanno και άλλων, αλλά ιδιαίτερα μετά τη δίωξη Marini στην Ιταλία. Και με τις συλλήψεις στην Cordoba το 1996 των Claudio Lavazza, Michelle Pontollilo, Giovanni Barcia και Giorgio Rodriguez, ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότεροι οι δεσμοί με την Ιταλία (αλλά και με την Ελλάδα). Κάτω από την ονομασία 5C (Cellule Contro il Capitale, il Carcere, I Carcerieri e le lore Celle – Πυρήνες ενάντια στο Κεφάλαιο, τις φυλακές, τους δεσμοφύλακες και τα κελιά τους), διεξήχθησαν αρκετές επιθέσεις το Δεκέμβρη του 2002 και τον Ιούνη 2003 ενάντια σε ισπανικούς στόχους, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους στα FIES. Τον Οκτώβρη του 2003, γίνεται μια αποτυχημένη επίθεση στην Iberia στη Ρώμη, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους της Βαλένθια και της Βαρκελώνης και στην μνήμη του Paco Ortiz. Την περίοδο Οκτώβρη-Νοέμβρη 2003 γίνονται πάνω από μια ντουζίνα επιθέσεις στην Αθήνα, ως αντίθεση στους ολυμπιακούς αγώνες, αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους για συμμετοχή στην 17Ν και στον Ε.Λ.Α. Στις 23 Δεκέμβρη 2003 εκρήγνυνται 2 βόμβες στους κάδους έξω από το σπίτι του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) Ρομάνο Πρόντι. Αργότερα γίνεται ανάληψη ευθύνης από την FAI (’τυπη Αναρχική Ομοσπονδία) που περιλαμβάνει κάποιες από τις άλλες ομάδες που δρουν στην Ιταλία. Φαίνεται πως πρόκειται για το ξεκίνημα μιας πραγματικής αντι-ευρωπαϊκής εκστρατείας: στις αρχές του Γενάρη 2004, αρκετοί ευρωπαίοι πολιτικοί (ξανά ο Πρόντι, καθώς και κάποια αντιδραστικά μέλη του ευρω-κοινοβουλίου) και θεσμοί όπως η Eurojust και η Europol, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα κλπ γίνονται αποδέκτες δεμάτων-βομβών. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για χτυπήματα ελάχιστα εώς καθόλου θανατηφόρα, περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα, αποκτούν μεγάλη έκταση. Σύμφωνα με τις αρχές απο το 1999 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 70 χτυπήματα εναντίον τραπεζών, πολιτικών κομμάτων, εταιριών security κλπ που αποδίδονται σε αυτό που η Europol προσδιορίζει ώς “αναρχικό μεσογειακό τρίγωνο”. Ο βαθμός που οι “εξεγερσιακοί” αναρχικοί σηματοδοτούν μια προοπτική για την αναρχία και την επανάσταση, εξαρτάται από την ικανότητά τους να μάθουν από τα λάθη των αγώνων του παρελθόντος, και να τα αποφύγουν, για παράδειγμα τα λάθη που έγιναν στα 60s και 70s. Εξαρτάται επίσης από το βαθμό που το ευρύτερο αντιεξουσιαστικό κίνημα μπορεί να πετύχει την πραγματική αλληλεγγύη αυτών που έχουν αποφασίσει να μη σκύβουν το κεφάλι, αλλά να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Αυτή η αλληλεγγύη μπορεί να ξεκινήσει με την γνωριμία πρώτα, με τους ανθρώπους αυτούς, τα γραπτά τους, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους. Έπειτα μπορεί να ξεκινήσει ένας έντιμος διάλογος που θα προωθήσει το ίδιο το κίνημα σαν σύνολο, και θα αντιμετωπίσει την υποκρισία που κρύβεται στις αδυναμίες μας, τους κάθε λογής ηθικιστές, φιλελεύθερους αριστερούς, θιασώτες της “καλής αστυνομίας”, που σπέρνουν μονάχα τον φόβο, τους διαχωρισμούς και τη σύγχυση, και υπηρετούν την αντίδραση.
Τότε ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του. Αυτή είναι η μοίρα μας, κι αυτή είναι η ελευθερία μας.
(Πηγή: Wij vragen geen toestemming om vrij te zijn. Dossier over de gevangenisstrijd en de repressie tegen de anarchisten in Spanje, 1999-2003 του αναρχικού μαύρου σταυρού της Γάνδης, αγγλική μετάφραση: http://www.escapeintorebellion.info)
3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003
1977
Αναπτύσσεται ένας συλλογικός αγώνας ενάντια στις φυλακές ο οποίος καταστέλλεται.
Μάης – Ιούνης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο της Βαρκελώνης.
Δεκέμβρης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο του San Feliu και της Βαρκελώνης.
1978
Γενάρης: Έκρηξη στη “φυλακή-πρότυπο”, στο σωφρονιστικό κατάστημα Asilo Duran, και στο στο δικαστικό μέγαρο του Granollers στη Βαρκελώνη.
Μάρτης: Ο Agustin Rueda Sierra , αναρχικός κρατούμενος στη φυλακή του Carabanchel υπόκειται σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου μετά την άρνησή του να “δώσει” τους συγκρατουμένους του που έσκαψαν μια σήραγγα προκειμένου να δραπετεύσουν, αλλά ανακαλύφθηκε. Μια βδομάδα αργότερα ο Jesus Hadadd απάχθηκε. Ήταν ο γενικός διεθυντής των φυλακών, την ευθύνη για την ενέργεια ανέλαβε η GRAPO.
10 Απρίλη: 2 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τις “φυλακές-πρότυπο” της Βαρκελώνης.
24 Μάη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές του Dueso, στο Santender.
2 Ιούνη: 45 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις “φυλακές-πρότυπο” χάρις σε μια σήραγγα που έσκαψαν.
9 Ιούνη: Δολοφονείται στο Caranbachel ο Lucas Gomez Cañaveral.
10 Ιούνη: Η ανακάλυψη μιας σήραγγας απόδρασης από τους δεσμοφύλακες της Valencia, πυροδοτεί μια ανταρσία στις φυλακές.
11 Ιούνη: 5 κρατούμενοι αποπειράθηκαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της Alcala de Henares, όταν τους πήρε είδηση ένας φρουρός που πυροβόλησε εναντίον τους, τραυματίζοντας τον έναν.
10 Ιούλη: Ο Jose Manuel Gonzalez δολοφονείται ενώ προσπαθεί να δραπετεύσει από τη φυλακή Carabanchel.
28 Οκτώβρη: 15 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές της Murcia μέσω μιας σήραγγας.
2 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν, όμως αργότερα πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας, κι ένας δολοφονείται, ένας ακόμη τραυματίζεται και ο τρίτος συλλαμβάνεται εκ νέου.
1979
2 Μάρτη: 5 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.
9 Μάρτη: 1 κρατούμενος δραπετεύει από το Valladolid.
14 Μάρτη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.
2 Ιούλη: 24 κρατούμενοι επιχειρούν μια μαζική απόδραση, μόνο 3 ωστόσο καταφέρνουν να ξεφύγουν.
19 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Termini Imerese, στο Παλέρμο της Σικελίας.
18 décembre : 5 μαχητές της GRAPO δραπετεύουν από τις φυλακές της Zamora.
1980
Οκτώβρης: Ο Jean Marc Rouillan συλλαμβάνεται στο Παρίσι μετά από μια fusillade.
50 αναρχικοί βρίσκονται στα κελιά του ισπανικού κράτους, για συμμετοχή στις Αυτόνομες Ομάδες, στη FIGA και τη CNT.
1981
Ιούλης: Ο Pedro Vazquez Ayude δραπετεύει από το νοσοκομείο του Basurto, στο Bilbao.
9 Νοέμβρη: 3 αγωνιστές από το Ελευθεριακό Αθηναίο της Usera φυλακίζονται στην Μαδρίτη, επειδή συνέλεγαν υπογραφές για την αποφυλάκιση συντρόφων τους που κατηγορούνταν για τον εμπρησμό της ντισκοτέκ SCALA στη Βαρκελώνη (μια περίπτωση εξόφθαλμης αστυνομικής σκευωρίας εναντίον αναρχικών). Ο αντιτρομοκρατικός νόμος τίθεται σε λειτουργία για την περίπτωσή τους.
17 Δεκέμβρη: Ο Marco Camenish ή “Martino”, δραπετεύει από τις φυλακές τουs Regensdorf, στην Ελβετία.
1982
Τα Αυτόνομα Αντικαπιταλιστικά Κομμάντος κλέβουν τα σχέδια για την κατασκευή μιας νεοαναγειρόμενης φυλακής.
1984
Φλεβάρης: Ο Enrique Casas, βουλευτής του PSOE κι ένα άτομο από τους επικεφαλής της διωκτικής επιχείρισης ενάντια στις Αυτόνομες Ομάδες, απάγωνται από ένα Αυτόνομο Αντικαπιταλιστικό Κομμάντο.
Μάρτης: 4 αυτόνομοι σύντροφοι δολοφονούνται στο Euskadi (Χώρα των Βάσκων), από την αστυνομία πόλεων. Ο μόνος επιζών φυλακίζεται ισόβια.
1986
14 Αυγούστου: Ο Antonio Cortes Escobedo δραπετεύει από τις φυλακές του Alicante.
1990
Γενάρης: Ο Horst Fantazzani δραπετεύει στη διάρκεια μιας άδειας εξόδου.
Φλεβάρης: Αφοπλισμός των δεσμοφυλάκων στη Valencia.
Μάρτης: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca. Ακολουθούν αυτές της Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala Meco και Foncalent.
16 Οκτώβρη: Ο Ernesto Perez Barrot δραπετεύει από το δικαστήριο του Εlda αφού πρώτα εκτελεί έναν εισαγγελέα.
5 Νοέμβρη: Ο Marco Camenish συλλαμβάνεται μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών. Βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος.
12-15 Νοέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή Foncallent.
1991
5 Γενάρη: Ο Horst Fantazzani συλλαμβάνεται και φυλακίζεται εκ νέου. Γενάρης: Ο Juan José Garcia και ο José Romera Chulia δραπετεύουν στη διάρκεια μεταφοράς τους στο Valladolid. Ο Chulia συνελήφθη αμέσως ενώ ο José κατάφερε να ξεφύγει, αν και συνελήφθη μετά από λίγο καιρό.
18 Μάρτη: Εξέγερση στη φυλακή της Herrere de la Mancha στο Real.
23 Απρίλη: Η ETA (Βασκική Γη κι Ελευθερία) στέλνει δυο παγιδευμένα πακέτα-βόμβες σε επικεφαλής του σωφρονιστικού συστήματος.
25 Μάη: Ο κρατούμενος της GRAPO José Manuel Sevillano πεθαίνει στη διάρκεια μιας απεργίας πείνας στην οποία είχαν προβεί όλοι οι κρατούμενοι της GRAPO.
12 Ιούλη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.
23-24 Αυγούστου: Οι Juan Redondo και Xosé Tarrio στη διάρκεια μεταγωγής με πλοίο προς τις φυλακές των Καναρίων Νήσων. Νοέμβρης: Ο Carlos Estevez κι ακόμη ένας κρατούμενος δραπετεύουν από τις φυλακές της Huesca αφού αφοπλίσαν τους δεσμοφύλακες.
16 décembre : Εξέγερση στη φυλακή της Pontedra.
1992
16 Γενάρη : έκρηξη βόμβας έξω από τον τοίχο των φυλακών της Νίκαιας.
17 Γενάρη: 2 αναρχικοί προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις φυλακές του Verviers αλλά τους ρουφιανεύουν.
12 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca.
1993
15 Φλεβάρη: Ο José Vigo Vazquez δολοφονείται, ή σύμφωνα με το ανακοινωθέν, “βρέθηκε νεκρός κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες” στο Carabanchel. 2 Σεπτέμβρη: Ο Juan Miguel Lopez Montero δολοφονείται. Θα βρεθεί νεκρός από ασφυξία με μια πλαστική σακούλα περασμένη γύρω από τον λαιμό στο El Acebuche της Almeria.
1994
14 Οκτώβρη: Η Audry Maupin και η Florence Rey μετά από μια διάρρηξη, γίνονται αντιληπτές από δυο μπάτσους και στην ανταλλαγή πυροβολισμών τους εκτελούν. Κατά τη καταδίωξη η Audry θα σκοτωθεί ενώ η Florence συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 20 χρόνια κάθειρξης. Ήταν 19 και 20 ετών.
1995
29 Νοέμβρη: Ο Juan Luis Sanchez Gonzalez δολοφονείται, ωθούμενος στην αυτοκτονία μετά τα καθημερινά βασανιστήρια από δεσμοφύλακες σε καθεστώς FIES στις φυλακές Jaen II.
14 Ιούνη: Ο Santagio Cobos και ο Juan Redondo προσπαθούν να αποδράσουν από το δικαστήριο του Gijon. Στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν το όπλο ενός αστυνομικού, αυτό εκπυρσοκροτεί και ένας άνθρωπος τραυματίζεται θανάσιμα. Τους ξαναφέρνουν στο δικαστήριο με δεμένες σιδερένιες μπάλες στα πόδια.
1 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό κηρύσσουν στις φυλακές Jaen II και ακολουθούν στη Villabona, Villanubla, Picassent, Valdemoro…
1996
Στο ισπανικό κράτος περισσότεροι από 300 άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές επειδή αρνήθηκαν να καταταγούν στο στρατό, και πολλοί περισσότεροι βρίσκονται στην παρανομία ως λιποτάκτες. Η ποινή κάθειρξης για τους αρνητές στράτευσης φτάνει τα δυο χρόνια, τέσσερεις μήνες και μια μέρα.
4 Μάρτη: Οι κρατούμενοι στα κελιά FIES των Badajoz, Villanubla, Jaen II, Topas, Valdemoro, Picassent κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό με 5 αιτήματα γύρω από την αποφυλάκιση των ασθενών-στην-τελική-φάση κρατουμένων, και την αξιοπρεπή συμπεριφορά στους κρατούμενους.
8 Ιούλη: Ο Jose Miguel Iglesias Aranda φυλακίζεται στη Βαρκελώνη επειδή είχε τοποθετήσει 9 βόμβες σε ισάριθμες τράπεζες και γραφεία του PSOE.
4 Δεκέμβρη: Μια επαναστατική αναρχική ομάδα επιτέθηκε στον αντιπρόεδρο της Ιταλίας στη Malaga σε αλληλεγγύη με τους ιταλούς συντρόφους που βρίσκονταν αιχμάλωτοι του κράτους (παραπάνω από 15 άτομα) κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε μια τρομοκρατική αναρχική οργάνωση, η οποία δεν υπήρχε καν (πρόκειται προφανώς για την ORAI, δημιούργημα των ιταλικών αρχών προκειμένου να παγιδεύσουν αναρχικούς αγωνιστές).
18 Δεκέμβρη: Κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης στη τράπεζα του Santander στο Cordoue η αστυνομία συλλαμβάνει τον αναρχικό Giovanni Barcia, τον Giorgio Eduardo Rodrigez Dip, τον αναρχικό Claudio Lavazza, και την αναρχική Michelle Pontolillo.
1997
Μάης: Πορεία προς τις φυλακές του Burgos.
1, 2 Σεπτέμβρη: Ο Enrique Mur Zubillaga, φυλακισμένος αρνητής στράτευσης στη φυλακή του Torrero (Σαραγόσα), πεθαίνει περιμένοντας για περισσότερο από μια ώρα το ασθενοφόρο που θα τον μετέφερε στο νοσοκομείο καθώς έπασχε από καρδιο-πνευμονική ανεπάρκεια.
20 Σεπτέμβρη: Μετά το τέλος μιας διαδήλωσης για τον θάνατο του Enrique στη συνοικία της Malasana στην Μαδρίτη, ξεσπούν οδομαχίες στη περιοχή της Chucca. Το πρωί, πυρπολείται ένα υποκατάστημα της τράπεζας Cajamadrid στην πλατεία της Extremadura.
Νοέμβρης: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στις φυλακές FIES του Jaen II. Οι σύντροφοι που βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές αυτές και άλλοι κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή από τον προαυλισμό που κήρυξαν 2 χρόνια πριν.
Δεκέμβρης: Διάφορες συλλογικότητες (κυρίως ενάντια στα ναρκωτικά, ενάντια στα βασανιστήρια, ομάδες γειτονιάς) διαδήλωναν για αρκετές μέρες συνεχόμενα στον καθεδρικό ναό της Almudena στην Μαδρίτη, ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα και ιδιαίτερα ενάντια στο καθεστώς FIES.
14 Δεκέμβρη: Ο David Jimenez δημοσιεύει ένα τρισέλιδο άρθρο στην εφημερίδα El Mundo με τίτλο “Οι δέκα ισπανοί Hannibals” (Aναφορά στον κινηματογραφικό χαρακτήρα της ταινίας “η σιωπή των αμνών” που κρατούνταν σε κελί υψίστης ασφαλείας λόγω της συνήθειάς του να κανιβαλίζει τα θύματά του). Το άρθρο αυτό συκοφαντεί τους φυλακισμένους συντρόφους των FIES και ιδιαίτερα 10 εξ’ αυτών.
31 Δεκέμβρη: πορεία από την Μαδρίτη στις φυλακές του Carabanchel και στη Βαρκελώνη στη φυλακή Modelo. Οι πορείες έγιναν ετήσιες.
1998
6 Γενάρη: Ένας κρατούμενος δολοφονείται σε φυλακές της χώρας των Βάσκων.
28 Μάρτη: Ο Edoardo Massari (Baleno), δολοφονείται στις φυλακές Vallete του Τορίνο στην Ιταλία. Ο Edoardo είχε συλληφθεί μαζί με δυο άλλους συντρόφους τη Soledad και τον Silvano Pelisero. Η Soledad βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Κατηγορούνταν για τις δολιοφθορές στο TGV στα βόρεια του Τορίνο. Έγιναν πολυάριθμες εκδηλώσεις στην Ιταλία και την Ισπανία καταγγέλοντας τις δολοφονίες αυτές και στη διάρκεια του έτους 6 παγιδευμένα πακέτα-βόμβες στάλθηκαν σε έναν δημοσιογράφο, μια φυλακή, και 4 πολιτικούς.
20-27 Απρίλη: Δίκη των 3 συντρόφων για τη ληστεία του Cordou. Καταδικάζονται σε πάνω από 150 έτη φυλάκισης.
27 Απρίλη: Δολοφονείται ένας κρατούμενος στο Naval Carnero, στην Μαδρίτη.
2 Μάη: Ένας ακόμη κρατούμενος νεκρός από αδιαφορία των ιατρών στην Castille.
6-9 Νοέμβρη: Έκθεση ενάντια στις φυλακής στην Μαδρίτη.
1 Δεκέμβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μεταφορά των ασθενών κρατουμένων στην Μαδρίτη.
5 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στο Cadiz.
1999
Γενάρης: Ο Santiago Cobos πραγατοποιεί μια απόδραση από τη φυλακή Val de Moro.
18 Φλεβάρη: Στη διάρκεια μιας εκδήλωσης ενάντια στην καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων που προωθούν κάποιες εταιρίες σπάζονται οι βιτρίνες του καταστήματος El Corte Ingles στο Carabanche, στην Μαδρίτη.
24 Φλεβάρη: Παρόμοια δράση στην Puerta del Angel και στο Campamento, στην Μαδρίτη.
1 Απρίλη: Απεργία Πείνας του Sampedro Lindon και του Gislain στο Soto del Real.
6 Μάη: Απόδραση του Carlos Estevez που είχε συλληφθή πριν 3 βδομάδες.
7-8 Ιούνη: Η αστυνομία απενεργοποιεί 3 δέματα-βόμβες που είχαν σταλεί στο ιταλικό προξενείο του Burgos της Σαραγόσα και της Βαρκελώνης σε αλληλεγγύη με τους Claudio, Giovanni et Michelle, που κατηγορούνταν για την επίθεση ενάντια στο ιταλικό προξενείο της Μάλαγα το 1997. Οι δύο εξ’ αυτών κρατούνταν σε καθεστώς FIES.
9 Ιούνη: Μια αντιπροσωπεία της FIAT πυρπολείται με κοκτέιλ μολότοφ, και ένα ταξιδιωτικό γραφείο του ομίλου EROSKI (εμπλεκόμενου με την εργασία τω φυλακισμένων) δέχεται επίθεση, και τα δύο στην Μαδρίτη, ενώ δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης για καμμία ενέργεια. Ιούλης: Ο Cergio Sampedro βασανίζεται στη φυλακή Texario.
7 Ιούλη: Ο αναρχικός Νίκος Μαζιώτης δικάζεται στην Αθήνα για την κατασκευή και τοποθέτηση μιας βόμβας που δεν εξερράγη στο υπουργείο βιομηχανίας και ανάπτυξης, σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους κατοίκους των χωριών του στρυμονικού. Καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης.
12 Ιούλη: Ο Sebastian Moréno Cotèz πεθαίνει στις φυλακές του Picassent.
15 Αυγούστου: Ο Antonio Rubiales Puerto κηρύσσει αποχή από τον προαυλισμό στη φυλακή Villa Nubla
15 Σεπτέμβρη: Ο Antonio Rubiales Puerto κάνει απεργία πείνας ενάντια στη διασπορά των φυλακισμένων συντρόφων.
5 Οκτώβρη: Ο Fransisco Ravier Rodrigez Gantes και ο Gabriel Bea San Pedro κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό στο Texero, λόγω των βασανιστηρίων όπου τους υπέβαλλαν μια μέρα πριν.
11 Οκτώβρη: Η αποχή από τον προαυλισμό στο Texero γενικεύεται και προβάλλονται 12 αιτήματα.
Οκτώβρης: 2 δέματα-βόμβες στέλνονται στην πρεσβεία και στο εμπορικό επιμελητήριο της Ελλάδας στην Μαδρίτη, μια βόμβα στη City Bank της Βαρκελώνης, ένα καλάθι με λουλούδια-βόμβα αφήνεται στο γραφείο ελληνικού τουρισμού στο Μιλάνο, ένα πακέτο–βόμβα στέλνεται σε έναν αστυνομικό στο Μιλάνο. Όλα ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο Μαζιώτη και όλους τους κρατουμένους, σύμφωνα με την ανάληψη ευθύνης της Διεθνούς Αλληλεγγύης.
28 Νοέμβρη: 3 σύντροφοι προσπαθούν να δραπετεύσουν από τη Jaen II.
3 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό επ’ αόριστον στη φυλακή Jaen II σαν απάντηση στα βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα απόδρασης.
25 Δεκέμβρη: Βασανιστήρια του Santiago Cobos στη φυλακή Jaen II.
[Απόσπασμα από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Απρίλη 2001, σελίδες 40-41]
2000
Νέες συλλογικότητες δημιουργούνται στις φυλακές.
6 Αυγούστου: Δολιοφθορές στις εισόδους του Μετρό και στις σκάλες, σε αλληλεγγύη με τους νέους κρατούμενους.
19 Αυγούστου: Ένας κρατούμενος με προβλήματα υγείας δραπετεύει από το νοσοκομείο και μαζί με έναν ακόμη άνθρωπο επιτίθενται σε μια τραπεζική χρηματαποστολή. Μετά από λίγο πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας και συλλαμβάνονται.
21 Αυγούστου: Επίθεση στην επιχείριση Stroppiana στο Τορίνο που πλουτίζει από την εργασία των κρατουμένων.
24 Αυγούστου: ο Mohammed Lakhdar βασανίζεται στο κέντρο εξόντωσης της Moraleja στη Palencia.
9 Σεπτέμβρη: ο Laudelino Iglesias ξεκινά στην Moraleja απεργία πείνας επ’ αόριστον (θα τερματιστεί στις 21 Οκτώβρη) διεκδικώντας την άμεση αποφυλάκισή του μετά από 20 χρόνια που πέρασε κρατούμενος, όλοι οι σύντροφοί του, που βρίσκονταν στην απομόνωση, απείχαν από τον προαυλισμό σε αλληλεγγύη με αυτόν και τον F. Brotons (23 χρόνια στη φυλακή).
9-10 Σεπτέμβρη: Νέες συλλογικότητες οργανώνονται σε διάφορες φυλακές.
24 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξυλοκοπείται από 3 δεσμοφύλακες, την 15 μέρα της απεργίας πείνας του, κι έπειτα φυλάσσεται δεμένος στο κρεβάτι του για 19 ώρες. Συνολικά έκανε 43 μέρες απεργία πείνας.
7-8 Οκτώβρη: Νέες συλλογικότητες συντονίζονται σε διάφορες φυλακές.
16 Οκτώβρη: Αποστολή πακέτου-βόμβας στον Raul del Pozo, δημοσιογράφο της El Mundo.
18 Οκτώβρη: Αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήγνυται σε υποκατάστημα τράπεζας της Βαρκελώνης.
19 Οκτώβρη: Πακέτο-βόμβα στον Alfredo Semprun, δημοσιογράφο της La Razon.
22 Οκτώβρη: Πορεία στις φυλακές της Moraleja, από το Duenas.
27 Οκτώβρη: Μια ομάδα κλείνει κατά το μεσημέρι κεντρικούς δρόμους του Valladolid και ζωγραφίζει για υποστήριξη του αγώνα των κρατουμένων. Σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας κολλούνται αφίσσες και αυτοκόλλητα αλληλεγγύης με τους αγωνιστές κρατουμένους του ισπανικού κράτους, ενώ κυκλοφορούν κάποιες μπροσούρες. Οργανώνονται ομιλίες στις πολεις: Dijon, Lyon, Marseille, Lille, Genève και Lausanne. Στο Παρίσι, γίνονται επιπλέον γκράφιτι ενάντια στο καθεστώς FIES, πάνω στα τρένα που κατευθύνονται προς ισπανικές πόλεις.
4 Νοέμβρη: Εκδήλωση στην Μαδρίτη με θέμα “Ούτε FIES, ούτε διασπορά των κρατουμένων, ούτε φυλάκιση των ασθενών”.
8 Νοέμβρη: Οι Eduardo Garcia και Stéfania Maurette συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη και κατηγορούνται για την αποστολή των πακέτων-βομβών στους δημοσιογράφους. ο Jose Manuel Rodriguez, επίσης κατηγορούμενος, διαφεύγει τη σύλληψη. Για την υπόθεση αυτή κατηγορούνται και 3 φυλακισμένοι σύντροφοι, οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain, και Santiago Cobos.
11 Νοέμβρη: Μετά την κατασυκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., η αίτηση αποφυλάκισης του Edoardo έναντι 5.000.000 πεσέτας απορρίπτεται, και μπαίνει στη φυλακή. Η Stefania δεν προφυλακίζεται, παραμένουν όμως οι κατηγορίες εις βάρος της. Στη διάρκεια της νύχτας μια τράπεζα πυρπολείται, στην οδό Fuencarral της Μαδριτης. Στο Gijon, ο εμπορικός διευθυντής της RTVE δέχεται παγιδευμένα δέματα-φάρσες.
18 Νοέμβρη: Στο Jerez της Frontera, γίνονται εκδηλώσεις και εκθέσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων.
19 Νοέμβρη: Βανδαλισμοί και γκράφιτι σε μια σχολή αστυνομικών και δεσμοφυλάκων στη Fuenlabra.
24 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις και συναυλία αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές του ισπανικού κράτους στο Λονδίνο.
25 Νοέμβρη: Εκδήλωση στη Βαρκελώνη για υποστήριξη των αγώνων των κρατουμένων. Διακόπτεται ένα συνέδριο των συνδικάτων UGT και CCOO. Μπογιές και γράφιτι σε πανεπιστήμια και στα γραφεία της εφημερίδας La Vanguardia.
25-27 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους κρατουμένους στη Σαραγόσα. Διανυκτέρευση έξω από τις φυλακές του Torrero, μπογιές και γράφιτι στους τοίχους των φυλακών, κολλούνται αφίσσες, οργανώνεται κουζίνα και συζητήσεις. Το τριήμερο κλείνει με διαδήλωση γύρω από τις φυλακές.
1 Δεκέμβρη: Περίπου 50 κρατούμενοι ξεκινούν απεργία πείνας επ’ αόριστον, αποχή από τον προαυλισμό είτε απεργία πείνας κατά τις 9 πρώτες μέρες του μήνα, ανάλογα με την υγεία του καθενός, με συντονισμό σε 12 φυλακές. Εκδηλώση αλληλεγγύης γίνεται έξω από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης.
4 Δεκέμβρη: Ο Jorge Bleda ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στην Moraleja.
5 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις υποστήριξης των απεργών πείνας σε χωριά της χώρας των Βάσκων. Στη Σαραγόσα σπάζεται η βιτρίνα μιας επιχείρισης και γράφονται συνθήματα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους.
9 Δεκέμβρη: Γκράφιτι σε διάφορες σχολές δεσμοφυλάκων. Στην Μαδρίτη σπάζονται οι βιτρίνες ενός γραφείου Corte Inglés.
11 Δεκέμβρη: Επίθεση με κοκτέιλ μολότοφ σε γραφεία της El Mundo στο Saint-Jacques de Compostelle.
15 Δεκέμβρη: Βασανισμοί των Reinaldo Gomez, Antonio Villar και Μanuel Torres, τη στιγμή που σταματούσαν την απεργία πείνας τους.
16 Δεκέμβρη: Πορεία στις φυλακές της Τενερίφης. Πορεία στις φυλακές Duenas. Πορεία στη φυλακή του Can Brians στην Καταλωνία.
16-17 Δεκέμβρη: 4 πακέτα-βόμβες στέλνονται στους: Alfredo Semprun (δημοσιογράφος της la Razon), Antonio San José (της Interviu), Agustin Yanel (της el Mundo) και στη γενική διεύθυνση των σωφρονιστικών καταστημάτων. Την ευθύνη ανέλαβε η Αντικαπιταλιστική Επαναστατική Δράση.
17 Δεκέμβρη: Στην Μαδρίτη οργανώνεται κουζίνα και συζήτηση πάνω στην καταπίεση, το σωφρονιστικό σύστημα κλπ. Γίνεται επίσης έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον αγώνα στις φυλακές.
20 Δεκέμβρη: Μια ομάδα επιτίθεται στα γραφεία του κόμματος CDC, διακοσμεί το εσωτερικό τους με γράφιτι και μπογιές και φεύγοντας αλλάζει την κλειδαριά, παγιδεύοντας μέσα τα στελέχη του κόμματος που βρίσκονταν στα γραφεία. Πετάχτηκαν τρικάκια αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κρατουμένους.
23 Δεκέμβρη: Συνεντεύξεις τύπου πάνω στον αγώνα των κρατουμένων στο Bilbao.
24 Δεκέμβρη: Συνεντέυξεις τύπου και στις πόλεις Durango και Donosita.
26 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα αλληλεγγύης σε χωριά της χώρας των Βάσκων.
31 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις μπροστά από τις φυλακές του Soto del Real στην Μαδρίτη. Πορεία στις φυλακές της Palma στην Μαγιόρκα. Πορεία στις φυλακές του Picassent. Εκδηλώσεις στη Βαρκελώνη στις φυλακές του Wad Ras κι έπειτα στη Modelo. Στη φυλακή της Martunete πετάγονται τρικάκια και γίνεται πορεία στο Senideak.
Ολόκληρο τον μήνα, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής, μοίρασμα προκηρύξεων και τρικ, συνελεύσεις και ομιλίες σε διάφορα σημεία της Ιβηρικής χερσονήσου και σε ευρωπαϊκές χώρες, για την υποστήριξη των απεργών πείνας επ’ αόριστον, που τερματίστηκε στις 31.
2001
13 Γενάρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στην καταπίεση των φυλακών Can Brians και σε υποστήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων. Μετά από λίγες μέρες μεταφέρεται στη φυλακή της Lleida. Τερματίζει την απεργία μετά έναν μήνα. Τίθεται σε ισχύ ο νέος νόμος αναφορικά με την ποινική υπευθυνότητα των ανηλίκων.
16 Γενάρη: Στο Villaverde μια δράση σαμποτάζ προκαλεί τη διακοπή 180.000 τηλεφωνικών γραμμών, σε 5 επαρχίες.
18 Γενάρη: Ο Igor Solana, μέλος της ΕΤΑ, αποπειράται να δραπετεύσει από τη φυλακή της Nanclares de la Oca.
23 Γενάρη: Ο Santiago Cobos μεταγάγεται στο Teixeiro. Ολόκληρο τον μήνα στο Picassent, τα καταπιεστικά μέτρα διπλασιάστηκαν ενάντια στους 3 συντρόφους που βρίσκονταν σε απεργία πείνας τον Δεκέμβρη, και οι σύντροφοι οδηγούνται στην απομόνωση. Ως απάντηση οι σύντροφοι κατέστρεψαν τα κελιά τους και αντιμετώπισαν τους δεσμοφύλακες. Οι Juan και Bernardo χρειάστηκε να οδηγηθούν στο νοσοκομείο ενώ ο Paco Ortiz έπαθε ρήξη στον πνεύμονα από τα χτυπήματα. Επιστρέφοντας στη φυλακή, οι σύντροφοι αχρήστευσαν τα κελιά τους, καταστρέφοντάς τα. Οδηγήθηκαν σε διαφορετικά κελιά, που τα αχρήστευσαν επίσης και τελικά σε διαφορετικές φυλακές.
1 Φλεβάρη: Ο Santiago Suarez ξεκινά απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον Amadeu Casellas και υποστηρίζοντας τις συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων του Alcalameco, και την τερματίζει μετά από 20 μέρες.
3 Φλεβάρη: Το “αντιτρομοκρατικό” συνέδριο της Europol στην Μαδρίτη, υιοθετεί μια κοινή πρόταση των κυβερνήσεων της Ισπανίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας για τον προσδιορισμό και την αντιμετώπιση ενός ιδιαίτερου είδους “τρομοκρατίας” που συνοψίζεται στην “διεθνή αναρχική τρομοκρατική δράση”. Στο Carabanchel, σε μια συμπλοκή ένας αστυνομικός πόλεων σκοτώνεται κι άλλος ένας τραυματίζεται.
5 Φλεβάρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα διαμαρτυρίας για τους 10 κρατουμένους σε καθεστώς FIES.
7 Φλεβάρη: Μια ομάδα κρατουμένων ετοιμάζει μια διαμαρτυρία στις φυλακές της Lleida. Οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν ένα σκοινί 20 μέτρων και χρίζουν υπεύθυνο τον Mateo Hidalgo, που οδηγείται στην απομόνωση. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι θεωρούνται συνυπεύθυνοι και βασανίζονται.
9 Φλεβάρη: Ένας μπάτσος σκοτώνει έναν άνθρωπο στο Alcorcon.
10 Φλεβάρη: Ημέρα υποστήριξης των κρατουμένων στο Donosti και στην Iruna.
12 Φλεβάρη: Ο Francisco Maduro Delgado δέχεται επίθεση μέσα στο κελί του στη φυλακή Puerto I (Cadiz) από 3 οπλισμένους δεσμοφύλακες.
16 Φλεβάρη: Ο Antonio Berbel Torres βασανίζεται στη Puerto I, καθώς και ο βάσκος κρατούμενος Jesus Maria Uribechebarria.
17 Φλεβάρη: Στη φυλακή Alcala-Meco, o Shamir Malouch ξεκινά απεργία πείνας 2 μέρες ανά εβδομάδα, υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων.
19 Φλεβάρη: Στην φυλακή Puerto I, ο Antonio Berbel και ο Jesus Maria ξεκινούν απεργία πείνας ενάντια σταγεγονότα της 16ης Φλεβάρη και απαιτούν ιατρική περίθαλψη. Μέσα στη βδομάδα ακολουθούν και κάποιοι αλληλέγγυοι σύντροφοι, που βρίσκονταν στην απομόνωση. Ένας 14χρονος δραπετεύει από το σωφρονιστήριο της Guadarrama, βρήκε την συντονίστρια της συνοικίας San Fermin και έφερε στο φώς καταχρήσεις που λάβαιναν χώρα στο κέντρο αυτό.
22 Φλεβάρη: Στη χώρα των βάσκων, η ΕΤΑ ανατινάσσει μια φυλακή με 8 εκρηκτικούς μηχανισμούς, λίγο πριν εγκαινιαστεί.
2 Μάρτη: 3 Φυλακές του ιδρύματος Diagramma κλείνουν εξ’ αιτίας των στοιχειών που έφερε στο φως η μαρτυρία του 14 χρονου.
3 Μάρτη: Ένας κρατούμενος προσπαθεί να αποδράσει από την Alcala-Meco. Η αστυνομία πόλεων τον σταματά και τον πυροβολεί στο πόδι.
6 Μάρτη: Οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain και Santiago Cobos συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για τα δέματα-βόμβες.
9 Μάρτη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά εκ νέου απεργία πείνας. Στη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης, εξαιτίας μιας συμπλοκής, οι δεσμοφύλακες εγκαταλείπουν τα πόστα τους, κι εξελίσσεται μια ανταρσία των κρατουμένων. 25 Δεσμοφύλακες επιστρέφουν οπλισμένοι με ρόπαλα και κάποιος φωνάζει “πάνω τους!”. Τελικά 12 κρατούμενοι οδηγούνται στην απομόνωση για απόπειρα εξέγερσης.
15 Μάρτη: Στο Puerto I, 4 καινούριοι σύντροφοι απέχουν από τον προαυλισμό, που μέχρι τις 20 Ιούλη ακολουθήθηκε από όλους τους κρατουμένους σε απομόνωση. Ανταρσία στις φυλακές της Τενερίφης (Καναρίες Νήσοι). Ακούγονται φωνές “Ενωμένους, δεν μπορούν να μας νικήσουν”. Καταφθάνουν μισθοφορικά σώματα καταστολής. Οι περισσότεροι ανήλικοι στέλνονται σε άλλες φυλακές.
11-13 Μάρτη: Αποχή συσσιτίου στην Alcala-Meco, από 28 κρατουμένους ΄β βαθμού, ως διαμαρτυρία για την κακή ποιότητα του φαγητού.
21 Μάρτη: 2 άνθρωποι δραπετεύουν από το σωφρονιστήριο El Pinar στην Μαδρίτη. Πορεία στη φυλακή της Villanubla σε αλληλεγγύη με τον Laudelino Iglesias. Ξεκινούν συλλογικές αποχές προαυλισμού κατά την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, μέχρι τον Δεκέμβρη, καθώς και αποχές συσσιτίου κάθε πρώτο σαββατοκύριακο.
1 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων των Gabriel Pombo και Gabriel Bea.
2 Μάη: Μετά από ενέδρα σε χρηματαποστολή στο Valladolid, ένας ληστής δολοφονείται κι ο άλλος τραυματίζεται σε ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς. Την ίδια μέρα, χρηματαποστολή της ίδιας τράπεζας δέχεται επίθεση στη Palencia.
5-6 Μάη: Δημιουργία νέων συλλογικοτήτων σε φυλακές.
9 Μάη: Στις φυλακές της Alcala-Meco, ο Alberto Jiménez βασανίζεται από μια ομάδα φρουρών. Ξεκινά απεργία πείνας. Το επόμενο σαββατοκύριακο μοιράζονται φυλλάδια στην αίθουσα των συνομιλιών της Alcala-Meco που κατήγγειλαν τα γεγονότα αυτά, όσο και την καταπίεση των κρατουμένων.
13 Μάη: Βασανισμοί του Miquel Vazquez στη φυλακή Quatro Caminos της Βαρκελώνης.
16 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων και τον καθαρισμό των κελιών κηρύσσουν οι κρατούμενοι στην απομόνωση των φυλακών Puerto I. Ως αντίποινα η διεύθυνση απαγορεύει την επικοινωνία με συντρόφους. Μέσα στον μήνα, στη Βαρκελώνη, όσοι βρίσκονταν στα γραφεία των Σωφρονιστικών Ινστιτούτων, κλειδώθηκαν μέσα από μια ομάδα που κόλλησε αυτοκόλλητα και πέταξε σκατά ζώων, ενώ άφησε πίσω μια προκήρυξη με τις διεκδικήσεις των φυλακισμένων.
18 Μάη: Διαδήλωση στις φυλακές Modelo της Βαρκελώνης. Γκράφιτι και βόμβες χρώματος πετάγονται στους τοίχους.
19 Μάη: Ημέρα διαμαρτυρίας ενάντια στις φυλακές της Βαρκελώνης. Γίνεται κατάληψη μιας πλατείας όπου διοργανώνονται μια συζήτηση, κουζίνα και συναυλία υποστήριξης του αγώνα των κρατουμένων.
22 Μάη: Ένας κρατούμενος από την Γουινέα 34 ετών, μεταφέρεται στη Soto del Real στην Μαδρίτη 10 ώρες μετά την είσοδό του στη χώρα.
9 Ιούνη: Ο Carlos Gomez ακρωτηριάζεται απαιτώντας την αποφυλάκισή του μετά από 21 χρόνια φυλακής. Είναι η τρίτη φορά που κάνει ανάλογη ενέργεια. Γίνονται πορείες στις φυλακές Soto del Real και Aranjuez για την απελευθέρωση των Eduardo Garcia, Zigor Larredonda και Diego Sanchez.
10 Ιούνη: Μπάτσοι των σωμάτων καταστολής εισβάλλουν στη φυλακή ανηλίκων στην Μαδρίτη όταν ξεσπά εξέγερση για την οποία τα Μ.Μ.Ε. κατηγορούν τους νεαρούς βάσκους κρατουμένους. Στο Παρίσι 4.000 άνθρωποι διαδηλώνουν υποστηρίζοντας τους βάσκους, κορσικανούς και βρετόνους κρατουμένους.
23 Ιούνη: Ένας δημοτικός αστυνομικός δολοφονεί έναν άνθρωπο που υπέθεσε ότι πρόκειται για κλέφτη στη συνοικία Chamartin στην Μαδρίτη.
25 Ιούνη: 10 φυλακισμένοι εξεγείρονται στη φυλακή Tenerife II (στα κανάρια) ενάντια στη συνήθη πρακτική των βασανιστηρίων. Πιάνουν ομήρους 6 δεσμοφύλακες και 2 μάγειρες και έχουν υπό τον έλεγχό τους 3 τομείς. Μπρος στην μη-συμμετοχή των άλλων κρατουμένων, αποφασίζουν να ανέβουν στην ταράτσα. Αργότερα και χωρίς κάποια ανταπόκριση τα παρατούν και γυρνούν στα κελιά τους. Ο Roberto Guijarro απάγεται από δεσμοφύλακες από την ταράτσα και ξυλοκοπείται, χωρίς να το καταλάβουν οι υπόλοιποι κρατούμενοι που έχουν γυρίσει στα κελιά τους. Θα μείνει για 15 μέρες στο νοσοκομείο. Μερικοί από τους συμμετέχοντες βασανίστηκαν και άλλοι μεταφέρθηκαν σε διαφορετικές φυλακές.
29 Ιούνη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας.
5 Ιούλη: Ο José Caval Perez ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στη φυλακή Puerto I.
6 Ιούλη: Το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει την ενσωμάτωση στο γενικό καθεστώς υψίστης ασφαλείας όλων των κρατουμένων που εργάζονται στα εργαστήρια των φυλακών.
6-7 Ιούλη: 30 άτομα συγκεντρώνονται μπροστά από τα δικαστήρια του Puerto και της Santa Maria στο Cadiz σε αλληλεγγύη με τους κρατούμενους που βρίσκονται σε αποχή συσσιτίου, ξεδιπλώνουν πανώ και μοιράζουν φυλλάδια για το καθεστώς FIES.
20 Ιούλη: Ο Amadeu Casellas μπαίνει στην απομόνωση και ξεκινά νέα απεργία πείνας και δίψας.
1 Αυγούστου: Ο Roberto Catrino ξεκινά απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας την μεταφορά του στην Καταλωνία.
8 Αυγούστου: 4 άνθρωποι προσπαθούν να δραπετεύσουν από το σωφρονιστήριο El Pinar της Μαδρίτης, τα καταφέρνει μόνον ο ένας. Αμέσως ξεσπούν ταραχές στο εσωτερικό και επεμβαίνουν μονάδες καταστολής. Το συγκεκριμένο ίδρυμα φημίζεται για τις βάρβαρες συνθήκες κράτησης.
29 Αυγούστου: Ο Laudelino Iglesias μεταφέρεται στο Picassent (Valencia). Παρά το γεγονός ότι ήδη βρισκόταν σε καθεστώς ΄β βαθμού (κρατείται σε καθεστώς FIES) Οι συνθήκες κράτησής του χειροτερεύουν στο Picassent.
1 Σεπτέμβρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας που κρατάει 27 μέρες.
2 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας τις συνθήκες του καθεστώτος ΄β βαθμού, που αποκτά στις 17, μέρα που σταματά την απεργία.
9 Σεπτέμβρη: 5 προφυλακισμένοι δραπετεύουν από κέντρο προσωρινής κράτησης μεταναστών, και ξεφεύγουν από τα μπλόκα της αστυνομίας.
10-11 Σεπτέμβρη: Στην Cordoue οι Claudio, Giovanni, Giorgio και Michelle δικάζονται για παραποίηση στοιχείων, παράνομη κατοχή όπλων, πρόκληση φθορών κ.α. αναφορικά με τη ληστεία της τράπεζας Santander της Cordoue το 1996. Κάποιος κόσμος προσπαθεί να προσεγγίσει το δικαστήριο για να μοιράσει προκηρύξεις αλληλεγγύης στους διωκώμενους. Η αστυνομία τους απωθεί, τους κρατά σε αιχμαλωσία για μισή ώρα και τους απειλεί ότι θα τους ξαποστείλει αν δεν φύγουν από την πόλη.
30 Σεπτέμβρη: 4 κρατούμενοι του Puerto I, και 3 του Valdemoro ξεκινούν απεργία πείνας υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων. Στο Valdemoro 7 ακόμη κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή συσσιτίου και προαυλισμού κάθε σαββατοκύριακο.
3 Οκτώβρη: 2 άτομα συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη, κι ένας στο Oviedo, κατηγορούμενοι για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών τον προηγούμενο χειμώνα στην Μαδρίτη και μεταφέρονται στη φυλακή του Soto del Real. Στις 10 Οκτώβρη, αποφυλακίζονται καταβάλλοντας 100.000 πεσέτας εγγύηση ο καθένας.
20 Οκτώβρη: Διαδήλωση στις φυλακές της Lleida σε αλληλεγγύη με τους αγώνες των κρατουμένων.
23 Οκτώβρη: Ο Edoardo Garcia Macia αποφυλακίζεται έναντι 5.000.000 πεσέτας.
[Απόσπασμα από το Cette Semaine #84, Φλεβάρης-Μάρτης 2002, σελίδες 28-32]
2002
5 Δεκέμβρη: Η αστυνομία της Σαραγόσα δολοφονεί τον Moisés Basanta. Σύμφωνα με τους μπάτσους, ο Moisés αναζητούνταν από την αστυνομία για να διερευνηθεί η συμμετοχή του σε ένοπλες επιθέσεις. Απάχθηκε καθώς επισκεπτόταν την μητέρα του και δολοφονήθηκε επι τόπου.
23 Δεκέμβρη: Στη φυλακή της Villanubla στο Valladolid, οι κρατούμενοι στην απομόνωση δέχτηκαν άγριες επιθέσεις από δεσμοφύλακες. Τουλάχιστον 10 ανάμεσά τους εισήχθηκαν στο νοσοκομείο, κι αρκετοί έμειναν γυμνοί με τα χέρια δεμένα.
2003
6 Γενάρη: Ο Santiago Botana μέλος της συνέλευσης Nodo50 από το 1998, καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης. Στις 17 Νοέμβρη 1995, ο Santiago είχε εισηχθεί σε νοσοκομείο μετά από έκρηξη στο σπίτι του, βαριά τραυματισμένος. Είχε μείνει στο νοσοκομείο 1,5 μήνα και αφέθηκε ελεύθερος έναντι 500.000 πεσέτας. Η έκρηξη προήλθε από υλικά που είχε στο σπίτι του για τη διάνοιξη σηρραγγών, που ήταν και το επάγγελμα του Santiago από το 1987. Λόγω της εγγύτητας της 20 Οκτώβρη, ημέρα που οργανώνονται αντιφασιστικές εκδηλώσεις, τα Μ.Μ.Ε. ξεκίνησαν μια εκστρατεία εναντίον του κάνοντας λόγο για εξτρεμιστές των δυο άκρων (φασίστες και αντι-φασίστες) που δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση. Καταδικάστηκε τελικά σε 4 χρόνια φυλάκισης.
8 Γενάρη: Το κοινοβούλιο της Καταλωνίας ψηφίζει την κατασκευή, μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2003, ενός νέου σωφρονιστικού κέντρου στην περιοχή του Con Margarit, δίπλα στην φυλακή της Brians με μέγιστη χωρητικότητα 1.500 θέσεις.
11 Γενάρη: Ο σύντροφος Oscar Diaz Manso δέχτηκε επίθεση με ρόπαλα από δεσμοφύλακες, στην τρίτη πτέρυγα των FIES της Σαραγόσα (το αποκαλούμενο “στρατόπεδο εξόντωσης”). Τέτοια περιστατικά είναι σχεδόν καθημερινά στις φυλακές αυτές.
13 Μάρτη: Θέτοντας την οργάνωση PCE(r)-GRAPO παράνομη, ο δικαστής Garzon αξιολόγησε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό ώς “εργαλείο στρατολόγησης αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης”.
[Απόσπασμα από το τέταρτο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Μάη 2003, σελίδα 30]