https://athens.indymedia.org/post/1560239/

από Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές 15/06/2016 4:27 μμ.

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15 Ιουνίου η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές επέλεξε να προχωρήσει συντονισμένα σε 3 συμβολικές δράσεις με αφορμή τις πολιτικές δίκες αυτής της περιόδου.

 

ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15 Ιουνίου η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές επέλεξε να προχωρήσει συντονισμένα σε 3 συμβολικές δράσεις με αφορμή τις πολιτικές δίκες αυτής της περιόδου. Πιο συγκεκριμένα «διακοσμήσαμε» με χρώματα και συνθήματα το Συμβούλιο της Επικρατείας στην οδό Πανεπιστημίου και την Νομική Βιβλιοθήκη στην οδό Μαυρομιχάλη, επίσης αναρτήθηκε 10μετρο πανό στην πεζογέφυρα της Πέτρου Ράλλη όπου αναγραφόταν το σύνθημα «Α. ΥΦΑΝΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΗΣΥΧΗ», το πανό έμεινε για κάποιες ώρες και μετά ανέλαβαν δράση οι ασφαλίτες.

Επιλέξαμε αυτές τις δράσεις γιατί το Συμβούλιο της Επικρατείας, ισοδύναμο όργανο με τον Άρειο Πάγο, έχει επικυρώσει με μια σειρά αποφάσεις την επιβολή των μνημονιακών μέτρων υπεύθυνων για την γενοκτονία που υφίσταται τα λαϊκά στρώματα σήμερα. Επίσης  επιλέξαμε την Νομική Βιβλιοθήκη, μια επιχείρηση βραβευμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την επιχειρηματικότητά της και καλυπτόμενη κάτω από έναν «εκπαιδευτικό» μανδύα, προτεραιότητά της έχει να προετοιμάσει τα μελλοντικά στελέχη του δικαστικού σώματος. Αυτή η προσπάθεια υλοποιείται μέσω προγραμμάτων για την εισαγωγή τους στην Εθνική Σχολή Δικαστών και Εισαγγελέων, ενώ παράλληλα κάθε χρόνο προχωράει στην παροχή υποτροφιών σε κάποια από τα εκκολαπτόμενα αυτά στελέχη.

Mε τις μαζικές συλλήψεις του 2009 – 2011 (ΕΑ – ΣΠΦ – Ν. Σμύρνη – Βύρωνας) , αρκετοί σύντροφοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή τους στις οργανώσεις που συμμετείχαν, ενώ αρκετοί σύντροφοι/ισσες, που κατηγορήθηκαν ως μέλη αυτών των οργανώσεων, υπερασπίζονται την αναρχική τους δράση και ταυτότητα. Επακόλουθο αυτής της εξέλιξης είναι η αναβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης με το κράτος στις δίκες αυτές, γεγονός που εγείρει ακόμα περισσότερο τα αντανακλαστικά του κράτους. Πλέον, εντείνεται η προσπάθεια απονοηματοδότησης και αποπολιτικοποίησης των ένοπλων οργανώσεων και της αναρχικής δράσης, δημιουργώντας παράλληλα ένα πέπλο σιωπής γύρω από τις δίκες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Σε αυτή τη κατεύθυνση πιστός σύμμαχος παραμένουν τα ΜΜΕ, που αποσιωπούν καθολικά αυτές τις δίκες. Η κοινωνική νομιμοποίηση ενεργειών του αντάρτικου προκαλεί τρόμο στην εξουσία. Εδώ έρχεται η «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία να εξαιρέσει τους ενόρκους από αυτές τις δίκες, να μεγιστοποιήσει τις ποινές που επιβάλλονται, να αναγάγει σε αδίκημα την ανάληψη πολιτικής ευθύνης πέραν της ίδιας της πράξης, ενώ ταυτόχρονα προωθεί το δόγμα της συλλογικής ευθύνης. Το κράτος ποτέ δεν αναγνώρισε ότι διεξάγει πολιτικές δίκες.

Ο δικαστικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους το τελευταίο διάστημα, περνάει σε μια αναβαθμισμένη επίθεση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι τελευταίες δίκες (ΕΑ, ΣΠΦ, υπερεφετείο υποθέσεων ΣΠΦ, η προσπάθεια ένταξης της υπόθεσης του Βελβεντού σε αυτό, υπόθεση Γρ. Τσιρώνη).

Στην προμετωπίδα αυτής της επίθεσης βρίσκονται μια σειρά εντεταλμένων δικαστικών, οι οποίοι διατίθενται να υπερβούν οποιαδήποτε εναπομείναντα προσχήματα του «νομικού πολιτισμού». Οι δικαστές που επιλέγονται γι’ αυτές τις υποθέσεις, προέρχονται από «ειδική λίστα» και ένα από τα κριτήρια επιλογής τους είναι το κατά πόσο είναι «συνεργάσιμοι» με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την αντιτρομοκρατική ως προς την υλοποίηση των εντολών που τους έρχονται από «ψηλά». Εν προκειμένω, μιλάμε για τις πολιτικές εντολές που δίνει η κυβέρνηση Σύριζα μέσω του υπουργού δικαιοσύνης Παρασκευόπουλου.

Πειθήνια όργανα λοιπόν της αντιτρομοκρατικής και της εκάστοτε κυβερνητικής διαχείρισης, επιχειρούν να δικάσουν χωρίς την παρουσία των κατηγορουμένων, συνηγόρων, δημοσιογράφων, παίρνοντας έτσι μέτρα περιορισμού της «δημόσιας δίκης», αποβάλλοντας ακόμα και το ακροατήριο και λειτουργώντας ενισχυτικά σε μια σειρά ειδικών μέτρων, όπως η παρακράτηση ταυτοτήτων, η απαγόρευση μαγνητοφωνήσεων, η διεξαγωγή δικών εντός του Κορυδαλλού. Φάνηκε ξεκάθαρα για άλλη μια φορά ότι οι αποφάσεις των εν λόγω «ειδικών δικαστηρίων» είναι προειλημμένες και η «διαδικασία» αυθαίρετη: οι δικονομικές αρχές που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει για να προασπίσουν, δήθεν, «το κύρος» και «την αμεροληψία» του συστήματος αίρονται με βάση τις πολιτικές προτεραιότητες του κράτους.

Συγκεκριμένα, παρ’ όλο που τους τελευταίους μήνες η εκδίκαση του συνόλου των υποθέσεων  αναβάλλεται, λόγω της αποχής των δικηγόρων που αντιδρούν στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, κάποια «ειδικά» δικαστήρια πραγματοποιούνται. Τι «ειδικά» θα ήταν, άλλωστε, αν δεν μπορούσαν να παρακάμψουν αυτό που ορίζει η δική τους δικονομία;

Έτσι σε μια πρώτη φάση, έχουμε την αξιότιμη κα Κλάπα, πρόεδρο στην 2η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, που κατάφερε να την ολοκληρώσει χωρίς την παρουσία συνηγόρων υπεράσπισης, επιβάλλοντας ισόβια στον Νίκο Μαζιώτη για την έκρηξη στο «κοινωφελές» ίδρυμα – Τράπεζα της Ελλάδας, καταδίκη με πολλούς αποδέκτες. Απ’ την μια, καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη η επιμονή και η συνέπεια του συντρόφου στην συνέχιση του ένοπλου αγώνα και από την άλλη η καταδίκη προσπαθεί να λειτουργήσει παραδειγματικά τόσο για τους ενεργούς αντάρτες πόλης, όσο και για συντρόφους που σκέφτονται την συμμετοχή τους στις ένοπλες οργανώσεις.

Μια δεύτερη δίκη σε αυτό το μοτίβο καταστολής, που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτήν την περίοδο, είναι η δίκη για την απόπειρα απόδρασης της ΣΠΦ. Μέσω των συλλήψεων και διώξεων των συγγενών τους επιχειρούν να θέσουν σε ομηρία τα μέλη της οργάνωσης και  να σπείρουν τον φόβο σε όσους θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι με έμπρακτο τρόπο. Συγκεκριμένα, επιχειρείται η δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» απομόνωσης γύρω από τους ένοπλους αντάρτες.

Έτσι την σκυτάλη από την «αξιότιμη» κα Κλάπα, παρέλαβε η Α. Υφαντή με τις ίδιες εντολές από τους πολιτικούς της προϊστάμενους και την αντιτρομοκρατική.

«Εκδικάστε με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτές τις δίκες που αφορούν ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις». Με αυτή την εντολή η Α. Υφαντή επιχείρησε να καταργήσει τους συνήγορους υπεράσπισης των κατηγορούμενων για την υπόθεση της απόπειρας απόδρασης των μελών της ΣΠΦ και να διορίσει άλλους που επέλεξε η ίδια. Με αυτή την απόφαση η έδρα του συγκεκριμένου δικαστηρίου επιβεβαίωσε ότι έχει ήδη εκδώσει καταδικαστική απόφαση πριν καν ξεκινήσει η δίκη, ότι τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων και όσοι κατηγορούνται για μέλη, είναι «ξεχωριστή κατηγορία» που για λόγους «εθνικού» συμφέροντος τους έχουν ανασταλεί ακόμα και αυτά τα δικαιώματα που αναγνωρίζει η αστική δικαιοσύνη.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια νέα διαχείριση των πολιτικών δικών, καθώς και την προσπάθεια διεξαγωγής δικών express σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης. Διαπιστώσεις που αποδεικνύουν την πολιτική βαρύτητα των ίδιων των δικών ως ένα πεδίο όξυνσης του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Το κίνημα αλληλεγγύης και το σύνολο του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου καλείται να απαντήσει με όλα τα μέσα, ώστε να αποτελέσει ανάχωμα τόσο στις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις όσο και στη γενικότερη προσπάθεια του κράτους να αποπολιτικοποιήσει και να απονοηματοδοτήσει τον αγώνα των συντρόφων μας. Πρόσφατο παράδειγμα, η προσπάθεια της «αντιτρομοκρατικής» σε συνεργασία με τις ανακριτικές αρχές να εντάξουν μια σειρά ληστειών, που έχουν διαπραχθεί από το 2010 έως πρόσφατα, στο πλαίσιο δράσης της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα, επινοώντας ομάδα με την συμμετοχή του αντιεξουσιαστή  Γρ. Τσιρώνη, του Γ. Πετρακάκου καταδικασμένου πρόσφατα ως μέλος του ΕΑ, του Σπ. Χριστοδούλου καθώς και της συντρόφισσας του Γ.Πετρακάκου,  Μαρία Θεοφίλου.

Ως Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές θεωρούμε ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε την αλληλεγγύη, όχι από την σκοπιά της δική μας άμυνας απέναντι στην επίθεση του κράτους, αλλά σαν τη δική μας αντεπίθεση που στόχο θα έχει την όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένα κίνημα οφείλει να έχει τη συνείδηση πως η υπεράσπιση των αιχμαλώτων του, των πολιτικών κρατούμενων, είναι πρωταρχικό καθήκον ζωτικής σημασίας για την ίδια του την ύπαρξη και την εξέλιξή του.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΎΜΕΝΟΥΣ

ΑΜΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ «ΤΡΟΜΟΝΌΜΩΝ»

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ

Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,

 τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές