https://athens.indymedia.org/post/1583838/
από @
11/02/2018 11:39 μμ.
10 Φλεβάρη 2018
Όνομα: M.S.A.S. Ηλικία: 16 Ημερομηνία: 21 Οκτωβρίου 2017 Τοποθεσία: Tuqu, Δυτική Όχθη Κατηγορία: Ρίψη πετρών
Το αγόρι απήχθη από το κρεβάτι του στις 2:30 το βράδυ, τον έψαξαν από πάνω μέχρι κάτω και του έκαναν ανάκριση χωρίς να του επιτρέψουν να δει δικηγόρο.
Στις 21 Οκτωβρίου του 2017, ένα 16χρονο αγόρι από το Tuqu απήχθη από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής με την κατηγορία ότι πέταγε πέτρες.
Στο κείμενο που ακολουθεί αφηγείται τι συνέβη από τη στιγμή της σύλληψής του μέχρι την απελευθέρωση του και τη βίαιη μεταχείρισή του από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής:
Διάβαζα μέχρι αργά το βράδυ, όταν άκουσα φασαρία έξω από το σπίτι. Ήταν γύρω στις 2:30 πμ. Τότε άκουσα ένα δυνατό χτύπημα στη μπροστινή πόρτα. Ο πατέρας μου απάντησε και τέσσερις ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλλαν στο σπίτι μας ενώ καμιά δεκαριά ακόμη το περιτριγύριζαν. Μαζί με τους στρατιώτες μπήκε και ο θείος μου.
Ένας στρατιώτης ζήτησε την ταυτότητα του πατέρα μου και το πιστοποιητικό όπου καταγράφονταν τα παιδιά του. Όταν διάβασε το όνομά μου ο διοικητής είπε στον πατέρα μου ότι ήθελε να με πάρουν μόνο για 15 λεπτά για να μου κάνουν μερικές ερωτήσεις κι ότι θα με επέστρεφαν. Ο διοικητής δεν είπε τι ήθελε να με ρωτήσει και δεν έδωσε στους γονείς μου κανένα έγγραφο.
Φόρεσα μερικά ρούχα, αποχαιρέτισα τους γονείς μου και οι στρατιώτες με πήραν έξω όπου μου πέρασαν μεταλλικές χειροπέδες από μπροστά. Δεν με πόνεσαν.
Μετά από 50 μέτρα με πήγαν σε ένα τζιπ που περίμενε και εκεί μου έδεσαν τα μάτια. Στην αρχή, με έβαλαν να καθίσω σε μια θέση αλλά μετά μου είπαν να κάτσω στο μεταλλικό πάτωμα. Μόλις μπήκα στο τζιπ ένας στρατιώτης με χαστούκισε στο πρόσωπο, αλλά όχι τόσο δυνατά. Το τζιπ με πήγε μέχρι την κοντινότερη στρατιωτική βάση.
Όταν φτάσαμε στη βάση με πήγαν σε ένα δωμάτιο όπου κάθισα σε μια καρέκλα μέχρι τις 8:00 πμ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τότε με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα στον εποικισμό του Etzion για ανάκριση.
Μέσα στο Ισραηλινό αστυνομικό τμήμα
Μόλις έφτασα στο αστυνομικό τμήμα ένας στρατιώτης μού συστήθηκε και είπε ότι ήταν ο Διοικητής Περιοχής. Ανέφερε ένα όνομα και είπε ότι αυτό το άτομο είχε ομολογήσει εναντίον μου ισχυριζόμενο ότι είχαμε πετάξει μαζί πέτρες σε τέσσερις περιπτώσεις. Αρνήθηκα την κατηγορία και με πήγαν στην αίθουσα ανακρίσεων. Ο Διοικητής της Περιοχής δεν μου ανέφερε αν είχα κάποιο δικαίωμα.
Ο ανακριτής φορούσε αστυνομική στολή και είχε κάμερα και μαγνητόφωνο στο δωμάτιο. Μου έβγαλε το μαντήλι από τα μάτια και τις χειροπέδες και με ρώτησε αν χρειαζόμουν οτιδήποτε. Με ρώτησε αν πετούσα πέτρες στους στρατιώτες και είπα όχι. Συνέχισε να με ρωτάει ξανά και ξανά και εξακολούθησα να αρνούμαι την κατηγορία.
Στα μισά της ανάκρισης φώναξε έναν δικηγόρο και μου επέτρεψε να μιλήσω μαζί του. Ο δικηγόρος μού είπε να μην ομολογήσω. Ο ανακριτής είπε ότι έχω δικαίωμα να πω ό,τι θέλω. Μου είπε επίσης ότι έπρεπε να του πω ό,τι είχα κάνει γιατί έτσι κι αλλιώς τα ήξερε όλα. Δεν μου είπε ότι είχα δικαίωμα να μη μιλήσω.
Ο ανακριτής της αστυνομίας με ρωτούσε για περίπου τρεις ώρες. Μετά από λίγη ώρα κουράστηκα και ήθελα να ξεμπερδεύω με αυτό οπότε ομολόγησα ότι πέταξα μια πέτρα από απόσταση 500 μέτρων. Ήμουν πολύ κουρασμένος και ένιωσα ότι δεν πρόκειται να με άφηνε μέχρι να ομολογούσα.
Ομολογία κατόπιν πιέσεως
Αφού ομολόγησα, ο ανακριτής εκτύπωσε ένα έγγραφο στα εβραϊκά και μου ζήτησε να το υπογράψω. Αρνήθηκα να το κάνω και του ζήτησα να μου δώσει ένα μεταφρασμένο στα αραβικά, το οποίο και έκανε. Το υπέγραψα, με ρώτησε αν είχα τίποτα να προσθέσω και απάντησα όχι.
Μετά με πήγαν σε άλλο δωμάτιο όπου με τράβηξαν φωτογραφίες και μου πήραν αποτυπώματα. Μετά με πήγαν σε άλλον ανακριτή.
Ο δεύτερος ανακριτής δεν με ενημέρωσε για οποιοδήποτε δικαίωμα είχα και μου έδειξε μερικές φωτογραφίες. Ήθελε να ομολογήσω εναντίον των αγοριών στις φωτογραφίες. Του απάντησα ότι δεν τους ξέρω. Με προειδοποίησε ότι αν έλεγα ψέμματα θα με έστελνε σε τρίτο ανακριτή. Μου έδειξε άλμπουμ με πολλές φωτογραφίες και μετά με πήγε σε τρίτο ανακριτή.
Ο τρίτος ανακριτής δεν με ενημέρωσε για τα δικαιώματά μου και ήθελε να του δώσω τα ονόματα των αγοριών στις φωτογραφίες. Του απάντησα ότι δεν ξέρω κανέναν. Μετά ήθελε να του πω ποιος έχει όπλα στο χωριό.
Ύστερα, μου έδειξε μια δορυφορική εικόνα του χωριού, έδειξε σπίτια στον χάρτη και ήθελε να του πω ποιος έμενε σε αυτά τα σπίτια και ποιος είχε όπλα. Μετά ισχυρίστηκε ότι είχα σχεδιάσει να μαχαιρώσω έναν στρατιώτη και ήθελε να ξέρει τι σκεφτόμουν την στιγμή που κρατούσα μαχαίρι πάνω μου. Του είπα ότι ποτέ δεν είχα μαχαίρι πάνω μου κι ότι ποτέ δεν σκόπευα να μαχαιρώσω κανέναν. Του είπα ότι αυτή ήταν η απόλυτα ειλικρινής απάντησή μου.
Μετά, μου έδειξε ακόμα περισσότερες φωτογραφίες και μου είπε ότι αν πραγματικά ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου να πάει σπίτι έπρεπε να του δώσω ονόματα. Του απάντησα ότι δεν είχα κανένα όνομα να δώσω. Σε αυτό το σημείο νευρίασε, κοπάνησε το τραπέζι, έβαλε το χέρι στο πιστόλι του και μου είπε ότι η μόνη επιλογή που του απέμενε ήταν να με πυροβολήσει στο κεφάλι. Με χαστούκισε στο πρόσωπο και έβρισε. Τότε φώναξε έναν στρατιώτη και του είπε να με βγάλει έξω.
Οι τρεις ανακρίσεις κράτησαν περίπου έξι ώρες συνολικά και όλη αυτή την ώρα ήμουν χωρίς φαγητό και νερό.
Ψάξιμο από πάνω μέχρι κάτω
Μετά την τελευταία ανάκριση με έψαξαν από πάνω μέχρι κάτω και μου ζήτησαν να σκύψω και να ξανασηκωθώ γυμνός. Έπειτα με πήγαν σε ένα δωμάτιο στο οποίο έμεινα για 30 λεπτά. Εκείνη τη στιγμή ζήτησα να φάω κάτι και μου έφεραν λίγο φαγητό. Μετά από 30 λεπτά ήμουν δεμένος με χειροπέδες και με πήγαν με ένα όχημα στην φυλακή Όφερ.
Κατά την άφιξη στη φυλακή Όφερ μού έψαξαν τα ρούχα και μου έδωσαν να φορέσω στολή φυλακής. Μετά, με πήγαν στην Πτέρυγα 13.
Μετά από τρεις μέρες με πήγαν στο στρατιωτικό δικαστήριο της Όφερ. Ο δικηγόρος μου ήταν εκεί και η ακρόαση αναβλήθηκε. Στη δεύτερη ακρόαση ο δικηγόρος μου μου είπε ότι θα έβγαινα αν πλήρωνα 2.000 σεκέλ πρόστιμο. Αν δεν πλήρωνα το πρόστιμο, θα έπρεπε να μείνω τέσσερις μήνες στη φυλακή. Οι γονείς μου πλήρωσαν το πρόστιμο και βγήκα την 1η Νοεμβρίου του 2017.
Ο δικηγόρος μου μου είπε ότι οι αρχές θα παρακολουθούσαν τις δραστηριότητές μου για έξι μήνες και ότι μπορεί να έρχονταν να με συλλάβουν πάλι. Όταν έφευγα από τη φυλακή, ένας στρατιώτης με έβρισε και είπε ότι ήμουν «πουτάνας γιος» κι ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί μπροστά του. Με έσπρωξε και με χτύπησε στο θώρακα, στα πόδια και στην πλάτη.
Ήταν δύσκολη εμπειρία και ακόμα ζω με τον φόβο επειδή η εξάμηνη αναστολή υπό επιτήρηση ισχύει ακόμα. Όποτε ακούω ήχους τα βράδια φοβάμαι ότι στρατιώτες μπορεί να βρίσκονται στη γειτονιά και να έρθουν να με συλλάβουν.
militarycourtwatch.org (απόδοση Μαρίνα Λάντα)