Η 5η δίκη κατά του ΕΑ, η σημασία της απόπειρας απόδρασης και ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη
https://athens.indymedia.org/post/1592230/
18/10/2018 4:32 μμ.
Η απόπειρα απόδρασης που επιχειρήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2016 από την Πόλα Ρούπα πρόκειται για μια κορυφαία πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης, που συνοδεύεται από τον αξιακά διδακτικό της χαρακτήρα. Τα νοήματα, οι συμβολισμοί και η σπουδαιότητα της δράσης δεν αναλύθηκαν και πιστεύουμε δεν κατανοήθηκαν ποτέ απ’την πλειοψηφία του κινήματος.
Η 5η δίκη κατά του ΕΑ, η σημασία της απόπειρας απόδρασης και ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη
Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου ξεκίνησε μια ακόμα δίκη κατά του επαναστατικού αγώνα. Συγκεκριμένα εκδικάζεται η υπόθεση που αφορά την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές του Κορυδαλλού, για την οποία και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα. Κατηγορούμενος για την ίδια υπόθεση είναι και ο σύντροφος του ΕΑ Νίκος Μαζιώτης (ηθική αυτουργία), καθώς και κρατούμενοι που θα έκαναν χρήση της ευκαιρίας να αποδράσουν. Στην ίδια δίκη εκδικάζονται απαλλοτριώσεις τραπεζών που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο δράσης του ΕΑ, κατηγορίες που αφορούν την κατοχή όπλων και εκρηκτικών, ενώ κατηγορούμενοι επίσης είναι η αναρχική Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου που συνελήφθη στις 5 Ιανουαρίου 2016 στα πλαίσια της κρατικής εκστρατείας κατά του Επαναστατικού Αγώνα και ένα ακόμα άτομο.
Η απόπειρα απόδρασης που επιχειρήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2016 από την Πόλα Ρούπα πρόκειται για μια κορυφαία πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης, που συνοδεύεται από τον αξιακά διδακτικό της χαρακτήρα. Τα νοήματα, οι συμβολισμοί και η σπουδαιότητα της δράσης δεν αναλύθηκαν και πιστεύουμε δεν κατανοήθηκαν ποτέ απ’την πλειοψηφία του κινήματος. Η βαθύτερη κατανόηση της σημασίας της συγκεκριμένης απόπειρας απόδρασης, δεν μπορεί να υπάρξει από την καταγραφική και μόνο αναφορά του γεγονότος, ούτε από την μονολεκτική υπογράμμιση των αξιών που εκπέμπει. Αντίθετα είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε τα συνολικότερα δεδομένα, όπως το γεγονός ότι η επιχείρηση σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε ώστε να αποδράσουν και μέλη διαφορετικής οργάνωσης, με εντελώς ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά και ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία και βέβαια να ερμηνεύσουμε τι συνέβη μετά, ποια στάση κρατήθηκε από όλες τις πλευρές, πως η πολιτική και αξιακή διαχείριση των αντιπαραθέσεων, η προϊστορία και οι προεκτάσεις τους, αντανακλούν μια πολύ γενικότερη συνθήκη μέσα στο κίνημα.
Την εποχή λοιπόν που επιχειρήθηκε η απόδραση, είχε αρχίσει ήδη να παγιώνεται μια συνθήκη ήττας και οπισθοχώρησης στο κίνημα και ταυτόχρονα να ενσαρκώνεται σταδιακά η κυριαρχία συγκεκριμένων τάσεων στο εσωτερικό του με την παράλληλη γέννηση νέων, ως αποτέλεσμα των ανακατατάξεων που έφερε η άνοδος της σοσιαλδημοκρατίας στην πολιτική διαχείριση. Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων την άνοιξη του 15’ είχε αναδείξει με έντονο και αποκαλυπτικό τρόπο τις διαφορετικές οπτικές και τις αντιθέσεις για τον ρόλο της κυβέρνησης του σύριζα, παράλληλα με μια σειρά δηλώσεων εκείνης της εποχής όπως “δεν θα κάνουμε πορείες ενάντια στον σύριζα”[1] ή “δε θεωρούμε ότι ο Πανούσης έδωσε εντολή την Παρασκεύη να επιτεθούν στο ΒΟΞ αλλά ούτε καν οι ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας. Η χακί φασιστική πλέμπα ξαμολύθηκε και πήρε την πρωτοβουλία”[2].
Όλες αυτές οι δηλώσεις είχαν διαμορφώσει ένα κλίμα αντιπαράθεσης που τροφοδοτούνταν με κάθε ευκαιρία. Οι αυταπάτες για την “κυβέρνηση της αριστεράς” δεν αντανακλούσαν μόνο στο πεδίο της αλησμόνητης διαπραγμάτευσης “Βαρουφάκη” όπου οι δράσεις συλλογικοτήτων αποσιωπούσαν προκλητικά τον χαρακτήρα της ελληνικής κυβέρνησης και τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης, στοχοποιόντας το “γερμανικό κεφάλαιο” ως αποκλειστικά υπαίτιο των μνημονιακών προγραμμάτων[3]. Οι αυταπάτες είχαν εισχωρήσει σε κάθε διεκδικητικό πλαίσιο και κάθε ζήτημα. Ενδεικτική είναι η αντίληψη του ΔΑΚ (δίκτυο αγωνιστών κρατουμένων) στο απολογιστικό κείμενο που δημοσίευσε για την απεργία πείνας: “ο σχεδιασμός μας λοιπόν βασίστηκε στην αλλαγή κυβέρνησης, αλλά παράλληλα ενυπήρχε ο «κίνδυνος» σύντομης «στροφής» του ΣΥΡΙΖΑ προς το συντηρητικότερο.”[4]
Τότε, η ξεκάθαρη θέση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη απέναντι στον σύριζα, τις παραφυάδες του και τις αυταπάτες των ημερών, ήταν η αρχή για την πολιτική του απομόνωση. Ήταν η αρχή για να χαρακτηριστεί δόλια ως “γραφικός”, αφού η “γραφικότητά” του δεν άφηνε περιθώρια για συμβιβασμούς και συνδιαλλαγές. Είναι περίπου η ίδια περίοδος που το πρώην μέλος του ΕΑ Κώστας Γουρνάς, δηλώνει πως ο σύριζα “έχει αυθεντικές αγωνίες για έναν δίκαιο κόσμο” και ότι “δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση σύριζα θα ήθελε να αποφύγει ένα νέο μνημόνιο, ότι θέλει να ελαφρύνει τους φτωχούς και τους αδύναμους”.[5] Απέναντι σε τέτοιες λογικές, η άκαμπτη στάση του Μαζιώτη ήταν αυτονόητο να μην μπορεί να συνυπάρξει με αυτά τα κομμάτια του “χώρου”, τα οποία στην πλειοψηφία και όχι τυχαία, δεν επέλεξαν ποτέ να απαντήσουν πολιτικά ούτε στον ΕΑ ούτε σε άλλα κομμάτια του κινήματος για την στάση τους απέναντι στον σύριζα, ούτε την περίοδο της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης, ούτε του δημοψηφίσματος. Επέλεξαν να σιωπήσουν, να περιορίσουν την έκφραση των διαφωνιών στα καφενεία, τα κουτσομπολιά. Και συνακόλουθα, δεν άργησαν να ξεκινήσουν την διασπορά λάσπης και την εξαπόλυση ενός ανήθικου πολέμου.
Την περίοδο της μαζικής απεργίας πείνας, τα κύρια ερωτήματα που απασχολούσαν κομμάτια του αναρχικού χώρου αφορούσαν κυρίως την κυβέρνηση του σύριζα, αλλά και τα ξεχωριστά διεκδικητικά πλαίσια των πολιτικών κρατουμένων. Ιδιαίτερο προβληματισμό είχε προκαλέσει η απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ. Τότε ακόμα η ΣΠΦ εξακολουθούσε να θεωρείτε μια ένοπλη οργάνωση με αναρχοατομικιστικά και μηδενιστικά χαρακτηριστικά, που είχε ως αδιαπραγμάτευτη θέση το “ούτε χιλιοστό βήμα πίσω”. Και αν για το πρώτο σκέλος υπήρχε δίκαια η διαφωνία και η διαπάλη, το δεύτερο ήταν αιτία να σταθούμε αλληλέγγυα, όχι με όχημα απλουστευτικές απόψεις του τύπου “μας ενώνει το ένοπλο και οι βίαιες πρακτικές αγώνα” που είναι απόψεις απολίτικες και καταστροφικές, ούτε στο όνομα μιας κακοχωνεμένης “πολυμορφίας” και “πολυτασικότητας”. Ήταν αιτία να σταθούμε αλληλέγγυα γιατί η μέχρι τότε στάση της ΣΠΦ απέναντι στους διωκτικούς μηχανισμούς ήταν ή τουλάχιστον φάνταζε ως αξιοπρεπής και έμοιαζε να είχε σφυρηλατηθεί μέσα από απεργίες πείνας και μάχες, που αναντίρρητα καμία σχέση και αντιστοιχία δεν έχουν π.χ. με τα πεπραγμένα της σημερινής επιτροπής “αγώνα”.
Παρόλα αυτά, η φαινομενικά ορθή αξιακά στάση των μελών της σπφ απέναντι στους διωκτικούς μηχανισμούς δεν ήταν και καύσιμο συμπαράστασης την περίοδο της απεργίας, η οποία δεν κινητοποίησε το σύνολο του κινήματος. Το μούδιασμα και η αμηχανία απέναντι στην σπφ έκρυβε επιφυλάξεις για τις πιο “προωθημένες” μορφές πάλης, συμπύκνωνε την ρεφορμιστική εναντίωση στις ένοπλες οργανώσεις και δεν ήταν απλά και μόνο μια απαξίωση του μηδενισμού και του αναρχοατομικισμού, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πλασαριζόταν ως τέτοια. Μάλιστα αυτοί που απαξίωναν τότε την σπφ (σήμερα κάποιοι από αυτούς έγιναν πολιτικοί “φίλοι” με μέλη της) κατηγορούσαν ως “φιλομηδενιστές” και “ασόβαρους” όσους της συμπαραστέκονταν.
Επειδή όμως ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη είναι ανεκτίμητος για ένα κίνημα, υπενθυμίζουμε ποιος ήταν αυτός που με ανιδιοτέλεια υπερασπίστηκε τα μέλη της σπφ απέναντι στην απαξίωση της απεργίας πείνας που πραγματοποιούσαν για την αποφυλάκιση των συγγενών τους. Σε ανοιχτή εκδήλωση στην κατάληψη της πρυτανείας, ο Νίκος Μαζιώτης ήταν αυτός που ωρυόταν απέναντι στους φορείς που ήθελαν την αποσιώπηση της απεργίας ή εκείνους που ενδεχομένως να χαίρονταν αν πέθαινε κάποιο μέλος της σπφ. Τα ηχητικά υπάρχουν και μπορεί να ανατρέξει σε αυτά ο καθένας. Ο τρόπος με τον οποίο το μέλος του ΕΑ τους υπερασπίζεται, είναι ο ορισμός της ανιδιοτέλειας ή για να το θέσουμε διαφορετικά, μόνο να “χάσει” είχε. Άραγε τα μέλη της ΣΠΦ θα έπρατταν το ίδιο; Το ερώτημα αυτό αν είχε διατυπωθεί νωρίτερα, ίσως να είχαν αποφευχθεί και οι επιζήμιες συνεργασίες.
Για τα ζητήματα που ανέκυψαν στην μαζική απεργία πείνας είχε τοποθετηθεί εκτενώς και η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, με επίκαιρο κείμενο που δημοσίευσε μέσα σε συνθήκες παρανομίας. Και όσον αφορά τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του κινήματος σχετικά με τον σύριζα και σχετικά με την σπφ. Συγκεκριμένα έγραφε: “Και όποια διαφωνία ή κριτική να προβάλλει κανείς ενάντια στις επιλογές ενός απεργού πείνας ή της ομάδας που ανήκει, το γεγονός ότι αυτός φτάνει το κατώφλι του θανάτου και δεν συγκινεί αυτούς οι οποίοι θεωρούν εαυτούς ότι διαθέτουν «τα υγιή αντανακλαστικά που οφείλει να έχει η κοινωνία» και ισχυρίζονται ότι είναι οι «τιμητές της υγιούς, αμφίδρομης αλληλεγγύης», δείχνει τουλάχιστον υποκρισία.”[6] Η συντρόφισσα ορθά τα έλεγε, η ιστορία δυστυχώς απέδειξε πως οι πεποιθήσεις αυτές δεν ήταν αμφίδρομες. Με την Πόλα και τον Νίκο σε θέση απεργών πείνας τα πρόσωπα αυτά όχι μόνο δεν υιοθέτησαν την θέση αυτή, αντίθετα τους σαμπόταραν με κάθε τρόπο και ευκαιρία. Έφτασαν στο σημείο σε δημόσιες τηλεφωνικές επικοινωνίες, μέλη της σπφ (η Όλγα Οικονομίδου συγκεκριμένα) να αμφισβητούν το αν ο Μαζιώτης βρισκόταν σε απομόνωση (!) παρουσιάζοντας ως “απόδειξη” τους ισχυρισμούς και την “φιλαλήθεια” του συντρόφου Κώστα Γουρνά! [7].
Όσο παράλογο, εξωπραγματικό και προφανώς ανήθικο κι αν είναι, δύο χρόνια μετά παρατηρούμε ότι αυτοί που οι σύντροφοι του ΕΑ υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια την άνοιξη του 15’ και αργότερα βοήθησαν προκειμένου να αποδράσουν, οργανώνουν μαφιόζικες ενέδρες εναντίων τους. Και αν το αρνήθηκαν για την επίθεση στον Μαζιώτη, δεν δίστασαν να αναλάβουν την ευθύνη για τις επιθέσεις στις γυναικείες και κατά της Ρούπα. Αντιγράφουμε από κείμενο της επιτροπής “αγώνα”: “φαίνεται πως οι πολλές «συναντήσεις» του κεφαλιού της με τον τοίχο, θόλωσαν (για άλλη μια φορά) την κρίση της, μπερδεύοντας την αλήθεια με αυτά που ΘΑ ΗΘΕΛΕ να είναι αλήθεια”.
Το παραπάνω απόσπασμα από την κατάπτυστη ανακοίνωση της επιτροπής “αγώνα” είναι μια έκφραση χυδαίου αμοραλισμού και σίγουρα δεν είναι μια “πολιτική” ανακοίνωση που αφορά μια πολιτική σύγκρουση. Είναι η απόλυτη παρακμή. Αυτά τα “ήθη” και αυτά τα “υφάκια” βρήκαν ευνοϊκό έδαφος να εκδηλωθούν από την απουσία ομόφωνης καταδίκης του κινήματος. Οι συντάκτες του παραπάνω λιβελογραφήματος εκμεταλλεύτηκαν τις απόψεις που αναδύθηκαν στο κίνημα την περίοδο που η αντιπαράθεση είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της (κατά την απεργία πείνας των Μαζιώτη και Ρούπα τον Νοέμβρη 17’), με κορυφαία “δεν παίρνουμε θέση σε αντιπαραθέσεις μεταξύ κρατουμένων” ή τις στάσεις ορισμένων μέσων αντιπληροφόρησης όπως του 98fm, που κατέβαζαν ηχητικά για να αποκρύψουν τα γεγονότα του εφετείου του Ιουνίου του 2017 κατόπιν εντολής. Αδιαμφισβήτητα, οι σιωπές και η “ουδετερότητα” είχαν ως αποτέλεσμα την τόνωση της αυτοπεποίθησης των θρασύδειλων που οργάνωσαν την ενέδρα κατά του Μαζιώτη και την επίθεση στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών. Αν ο αναρχικός χώρος είχε πάρει θέση εξαρχής, τότε που δημιουργούνταν το κλίμα με το “ανεπιθύμητος σε όλες τις πτέρυγες”, πιθανά να είχαν αποφευχθεί τα όσα ακολούθησαν, για τα οποία ευθύνες έχουν και οι πολιτικοί κρατούμενοι που δεν καταδίκασαν τα συμβάντα και μέχρι σήμερα δεν έχουν πει κουβέντα, είτε για λόγους δημοσίων σχέσεων και “για να τα έχουνε καλά” με κάποιους/ες, είτε εξαιτίας της έλλειψης εκείνων των ηθικών αξιών που συνάδουν σε αναρχικούς/ες.
Στον αντίποδα της ηθικής παρακμής, η επιχείρηση απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη και των υπόλοιπων κρατουμένων που σχεδιάστηκε και εκπονήθηκε από την συντρόφισσα Ρούπα το 2016, απορρέει όλες εκείνες τις αξίες που μας καθιστούν αναρχικούς, πολέμιους της βαρβαρότητας και των “αξιών” της καπιταλιστικής κοινωνίας και του κράτους. Ήταν μεταξύ άλλων η απόδειξη ότι η αλληλεγγύη του ΕΑ προς τους πολιτικούς κρατουμένους δεν ήταν υποκριτική, δεν είχε “πίσω σκέψεις” και δεν σκόπευε σε κάτι περισσότερο από την έκφραση των πιο αυθεντικών αναρχικών αξιών της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Η Ρούπα ρίσκαρε την ζωή της για να δραπετεύσουν και αυτοί που τώρα την αναφέρουν ως “άτομο” στα απολιτίκ κείμενά τους για την ίδια υπόθεση. Ρίσκαρε την ζωή της λειτουργώντας βάση αυστηρών ηθικών κανόνων για να απελευθερώσει άτομα που είναι φυλακισμένα για την πολιτική τους δράση, αδιαφορώντας για τις τεράστιες και αγεφύρωτες διαφορές με τις μηδενιστικές τους απόψεις. Αυτά έχουν γραφτεί στην ιστορία και δεν αλλάζουν.
Εάν είχε πετύχει η απόδραση, σήμερα θα μιλούσαμε με τελείως διαφορετικούς όρους. Η δράση αυτή θα είχε μεγάλο αντίκτυπο στο κίνημα και την τροφοδότηση της επαναστατικής προοπτικής. Δεν θα άνοιγε μόνο τον δρόμο για την συνέχιση και ανανέωση της επαναστατικής δράσης, αλλά θα ωθούσε την αυτοπεποίθηση όλων των αγωνιστών, θα είχε σημαντική επίδραση στο πτοημένο ηθικό του κινήματος σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και ταξικής ήττας, οπισθοχώρησης και νηνεμίας. Η επιτυχία του σχεδίου απόδρασης θα ήταν μια βαθιά στρατιωτική και επικοινωνιακή ήττα για το καθεστώς. Θα αμφισβητούσε στην πράξη την παντοδυναμία και το “πάνω χέρι” του κράτους στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, σε βαθμό που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλους τριγμούς και ανακατατάξεις στην κυβερνητική εξουσία. Αναμφίβολα η θητεία του συριζα δεν θα ήταν ίδια, ενδεχομένως το ξεφτίλισμα του κρατικού μηχανισμού σε αυτή την πολιτική συγκυρία να ήταν τέτοιο που θα οδηγούσε σε μαζικές παραιτήσεις, καθαιρέσεις και αλλαγές στρατηγικής, καθώς o σύριζα θα έχανε σημαντικά ερείσματα στην αστική τάξη.
Σε κάθε περίπτωση γνωρίζουμε ότι η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε με το “αν”, το “ενδεχομένως”, το “θα έπρεπε”. Το παρελθόν είναι παρελθόν και δεν πρέπει ο εγκλωβισμός σε αυτό να οπισθοδρομεί την επαναστατική σκέψη, να νεκρώνει τα αισθητήρια και να μπλοκάρει την εξέλιξη του αγώνα, ούτε και η διαγραφή του να αγνοεί την ιστορία και τα διδάγματα της. Η κριτική εξέταση του παρελθόντος, η ερμηνεία των λαθών, η άντληση συμπερασμάτων για το ξεπέρασμα τους, η δυνατότητα του απολογισμού και της αυτοκριτικής είναι πολύτιμα και απαραίτητα εργαλεία για τους αγωνιστές και τους επαναστάτες. Το ίδιο πολύτιμη είναι και η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, το πλεονέκτημα να θυμόμαστε τον λόγο και τα πεπραγμένα του καθενός, γιατί αυτά είναι αδιάσπαστα στοιχεία της διαδρομής του.
Η νέα δίκη κατά του ΕΑ που ξεκίνησε την Παρασκευή, έχει την ιδιαίτερη πολιτική σημασία της όχι μόνο για τους λόγους που προαναφέραμε. Κάθε δίκη κατά του Επαναστατικού Αγώνα έχει μεγάλα πολιτικά διακυβεύματα, τόσο για το κράτος, τους μηχανισμούς του και την άρχουσα τάξη, όσο και για εμάς. Ξέρουμε ότι για ακόμα μια φορά θα ορθωθεί η αδιάλλακτη στάση των συντρόφων, η σθεναρή υπεράσπιση της πολιτικής δράσης της οργάνωσης απέναντι στην προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να την υποβαθμίσει και να την αποπολιτικοποιήση, συμψηφίζοντας την με το κοινό ποινικό δίκαιο. Η τακτική του κρατικού μηχανισμού να αποκόβει τα πολιτικά κίνητρα απ’ την επαναστατική δράση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια της αστικής δημοκρατίας να ξεφορτωθεί τους πολιτικούς της αντιπάλους, να διαχύσει ως θέσφατο πως “δεν έχει αντιπάλους” και ότι οι φυλακίσεις, οι μακροχρόνιες ποινές, η συνέχιση του πολέμου κατά των αγωνιστών και μετά την αιχμαλωσία τους, θα είναι η νομοτελειακή συνέπεια της επιλογής τους να αμφισβητήσουν τα καθεστωτικά θέσφατα.
Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, οι θέσεις και οι εκτιμήσεις του για την καπιταλιστική κρίση και τα αδιέξοδά της, η επιμονή του για την οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος, η θέση του για την αναγκαιότητα δημιουργίας αναρχικού επαναστατικού προγράμματος για την αυριανή κοινωνία είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα ζητήματα που έχει ανοίξει ο Επαναστατικός Αγώνας σε αυτή την μακρόχρονη, αδιαχώριστη και ενιαία διαδρομή του, αποτελούν μια ανεκτίμητη συμβολή στο αναρχικό κίνημα και θα πρέπει κάποτε να τεθούν στην ημερήσια διάταξη, να συζητηθούν, να ανοίξουν τον δρόμο για την σύνθεση και συνδιαμόρφωση ενός επαναστατικού σχεδίου για την καθεστωτική ανατροπή και την επίτευξη της αταξικής/αναρχικής κοινωνίας.
Οι ισχυροί δεν έχουν νικήσει τον πόλεμο, η ήττα και η απάθεια είναι συνθήκες ιστορικά προσωρινές και οι αγωνιστές επιτάσσεται να προετοιμάσουν τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Η κρίση του συστήματος ολοένα και οξύνεται, η κοινωνική βάση εξακολουθεί μαζικά να εξαθλιώνεται για την σωτηρία της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η κρίση προχωράει σε κάθε σημείο του πλανήτη, ο καπιταλισμός φανερώνει το πιο αληθινό του πρόσωπο που είναι αιμοσταγές και αδηφάγο, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε νέους και πιο γενικευμένους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η οργάνωση και ο αγώνας για την επανάσταση είναι η μόνη προοπτική να τους σταματήσει, να τους ανατρέψει και να τους συντρίψει.
ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ, ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ/ΑΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Αναρχικοί/ες με μνήμη
Παραπομπές
[1] Οι 50 αποχρώσεις του Σύριζα (ανακοίνωση Κ*ΒΟΞ): https://athens.indymedia.org/post/1539831/
[2] Κείμενο συντρόφων του Κ*ΒΟΞ για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φλεβάρη: https://athens.indymedia.org/post/1539574/
[3] Ενδεικτικό είναι το κάλεσμα ομάδων σε πορεία προς την γερμανική πρεσβεία, όπου σε κανένα σημείο δεν υπάρχει αναφορά στον ρόλο της κυβέρνησης του σύριζα, ενώ παραμερίζεται και ο κερδοσκοπικός και εκμεταλλευτικός χαρακτήρας της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία σύμφωνα με τους διοργανωτές έχει προσδεθεί στα ευρωπαϊκά μονοπώλια με σκοπό “να εξυπηρετήσει πρώτα τα δικά τους συμφέροντα επιδιώκοντας παράπλευρα δικά της οφέλη”(sic) https://athens.indymedia.org/post/1543329/
[4] Κείμενο απολογισμού της απεργίας πείνας από το Δ.Α.Κ. https://athens.indymedia.org/post/1544233/
[5] Κώστας Γουρνάς: Το στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης της Αριστεράς και η μεγάλη ευκαιρία της Αναρχίας. https://athens.indymedia.org/post/1543393/
[6] Επίκαιρη ανάλυση της καταζητούμενης συντρόφισσας Πόλας Ρούπα , μέλους του Επαναστατικού Αγώνα: https://athens.indymedia.org/post/1549196/
[7] Τοποθέτηση της Όλγας Οικονομίδου, μέλος της Σ.Π.Φ. ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, στην Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, Παρασκευή 24 Νοέμβρη 2017: https://www.youtube.com/watch?v=j_QcdoUR3eA