1534522
από Ταμείο Αθήνας Νοέμ. 21, 2014, 12:06 πμ.,
Κείμενο Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών ενάντια στην κρατική κατασταλτική βαρβαρότητα.
Το κράτος σε περίοδο βαθιάς συστημικής κρίσης λειτουργώντας ως κράτος διαρκούς έκτακτης ανάγκηςεξαπολύει μια γενικευμένη και εντεινόμενη επίθεση στο πλαίσιο του δόγματος «Νόμος και Τάξη», υπερβαίνοντας συχνά τα όρια της ίδιας της αστικής νομιμότητας. Η κατασταλτική του πολιτική στρέφεται ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, σε κάθε αγωνιζόμενο κοινωνικό κομμάτι αλλά και σε αυτούς που ορίζει ως περισσευούμενους. Από τις Σκουριές ως την Αμυγδαλέζα, από τους χώρους εργασίας ως τα προσφάτως κλειστά εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τις φυλακές ως τις συλλήψεις καταληψιών μαθητών. Σε αυτήν τη συνθήκη μεγάλο ρόλο παίζει η δικαιοσύνη που δεν είναι άλλωστε ούτε ανεξάρτητη ούτε και πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά ουδέτερη. Αντιθέτως, βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία πάντα με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και με το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα, αυτή η κατασταλτική πολιτική υποστηρίζεται από το τρομοϋστερικό παραλήρημα των Μ.Μ.Ε. που σε συνεργασία με την αστυνομία δικάζουν και απαξιώνουν ιδεολογικά και ηθικά οποιονδήποτε έρχεται σε αντιπαράθεση με το καθεστώς.
Και καθώς το κράτος δεν έχει να επιδείξει κανένα “Success Story” ούτε “ανάπτυξη”, όπως ευαγγελίζεται, σπέρνει σε ημερήσια διάταξη τον τρόμο, τον φόβο και την ανασφάλεια αποσαρθρώνοντας κάθε είδους ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κεκτημένων. Το τελευταίο διάστημα ένα σωρό από «μεμονωμένα περιστατικά» δηλώνουν περίτρανα έναν οργανωμένο σχεδιασμό του κράτους εναντίον όσων αντιστέκονται ενάντια στην καπιταλιστική-κρατική βαρβαρότητα κι ειδικά ενάντια σε όσους ξεκάθαρα έχουν επιλέξει στρατόπεδο.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του σχεδιασμού επιβάλλονται αφόρητοι περιοριστικοί όροι ( μεταξύ άλλων δυσβάστακτες εγγυήσεις, απαγόρευση προσέγγισης πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, απαγόρευση επικοινωνίας με συγκατηγορούμενους, απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις). Περιοριστικοί όροι που αυθαίρετα ερμηνεύονται από τους εισαγγελείς κατά το δοκούν, όπως στις περιπτώσεις του Πόλυ Γεωργιάδη και της Στέλλας Αντωνίου, όπου η έννοια “της μόνιμης κατοικίας” μεταβάλλεται σε έναν ιδιότυπο κατ΄οίκον περιορισμό. Διενεργούνται τρομοεισβολές σε σπίτια με κάθε “αφορμή” και ασκούνται κατηγορίες σε συντρόφους με ανώνυμα τηλεφωνήματα ή ανώνυμες μαρτυρίες (όπως οι εισβολές σε δεκάδες σπίτια συντρόφων τον περασμένο Φλεβάρη και προσφάτως οι κατηγορίες των τριών συντρόφων από τη Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων καθώς και η -με συνοπτικές διαδικασίες- προφυλάκιση του συντρόφου Γ.Σ. στο Μεσολόγγι μετά από την «μαρτυρία» γνωστού ασφαλίτη της περιοχής).
Οι “βιαστικές” μεταγωγές των συντρόφων Αντώνη Σταμπούλου, Νίκου Μαζιώτη, Π. Μιχαλάκογλου και Μ.Β. σε απομακρυσμένες φυλακές της χώρας, τα διαδοχικά 18μηνα προφυλακίσεων, η ψήφιση του νόμου εν μέσω καλοκαιριού στα θερινά τμήματα της Βουλής για τις φυλακές τύπου Γ και τις ειδικές συνθήκες κράτησης δεν είναι τίποτε άλλο από κομμάτια αυτής της κατασταλτικής μανίας του κράτους. Βέβαια, ειδικές συνθήκες ήδη εφαρμόζονταν και εφαρμόζονται ακόμη και πριν την επικυρωμένη εφαρμογή του νόμου αυτού και τα παραδείγματα δεν είναι λίγα: η διακριτικά δυσμενής μεταχείριση στους Τούρκους και Κούρδους φυλακισμένους αγωνιστές, η κράτηση μελών της 17 Νοέμβρη και του Κώστα Γουρνά στις ειδικές πτέρυγες στα υπόγεια του Κορυδαλλού, η περίπτωση παρεμπόδισης τηλεφωνικής παρέμβασης του Νίκου Μαζιώτη σε εκδήλωση του Κ*Βοξ στο Πολυτεχνείο, οι εκδικητικές αποφάσεις απόρριψης του αιτήματος του Σάββα Ξηρού για κατ΄οίκον νοσηλεία -παρά το γεγονός ότι είναι κατά 93% ανάπηρος, η μεταγωγή του Ηρακλή Κωστάρη πριν από εννιά μήνες από την Κ.Α.Υ.Φ στην ειδική πτέρυγα Κορυδαλλού και το κόψιμο των εκπαιδευτικών του αδειών -γεγονός για το οποίο ο Κωστάρης βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 29.10, το ζήτημα εκπαιδευτικών αδειών του Νίκου Ρωμανού που είχε γίνει “μπαλάκι” μεταξύ εισαγγελέα και διευθυντή φυλακών -αίτημα για το οποίο ο σύντροφος ξεκίνησε απεργία πείνας στις 10.11 (ενώ από τις 17.11. ξεκινούν κυλιόμενη απεργία πείνας κι οι υπόλοιποι σύντροφοί του που συνελήφθηκαν μαζί στο Βελβεντό σε ένδειξη αλληλεγγύης), και που ο ειδικός εφέτης ανακριτής, Ευτύχης Νικολόπουλος, απέρριψε αμέσως μόλις ο σύντροφος ξεκίνησε την απεργία.
Το κράτος επιδιώκει να έχει τους αγωνιστές σε διαρκή ομηρία και να τρομοκρατεί τα αντιστεκόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Το κίνημα οφείλει να βάζει αναχώματα στην καταστολή, να στηρίζει τις δομές αλληλεγγύης και να δημιουργεί εστίες αντίστασης και αυτοπροστασίας. Απέναντι στην επέλαση του κρατικού ολοκληρωτισμού ο αγώνας με κάθε μέσο είναι η αυτονόητη απάντηση του κινήματος.
Κανένας σύντροφος μόνος στα χέρια του κράτους
Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές και νίκη στους απεργούς πείνας
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας – Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης
Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών- Συνέλευση Αθήνας