https://www.vice.com/gr/article/8xweap/o-8anatos-toy-lambroy-founta-den-ereynh8hke-apotelesmatika
Η απόφαση του ΕΔΔΑ που δικαιώνει τον πατέρα του θεωρούμενου μέλους του «Επαναστατικού Αγώνα».
Κείμενο Κώστας Κουκουμάκας
18 Οκτώβριος 2019, 12:07am
Ο Λάμπρος Φούντας.
Στις 4.35 τα ξημερώματα της 10ης Μαρτίου 2010, δύο αστυνομικοί προσπάθησαν να ελέγξουν τους επιβάτες ενός κόκκινου Seat Ibiza, που ήταν σταθμευμένο στην οδό Κουντουριώτου στη Δάφνη. Σημειώθηκε ένοπλη συμπλοκή, με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός ο Λάμπρος Φούντας, 35 ετών, βιολόγος στο επάγγελμα. Ο ίδιος φέρεται να συμμετείχε εκείνη τη νύχτα σε προπαρασκευαστική ενέργεια χτυπήματος του «Επαναστατικού Αγώνα». Ο δεύτερος ύποπτος διέφυγε, έτσι υπήρχε μόνο η εκδοχή των αστυνομικών.
Ο πατέρας του Φούντα αμφισβήτησε εξ αρχής την έρευνα της Αστυνομίας. Επίσης, κατήγγειλε επανειλημμένα ότι δεν του επιτράπηκε να έχει πρόσβαση στον φάκελο της υπόθεσης. Προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), το οποίο με μια πολυσέλιδη απόφαση προ ημέρων, τον δικαίωσε. Το σκεπτικό της απόφασης (Fountas v. Greece, 50283/13) είναι αποκαλυπτικό και φωτίζει άγνωστες έως σήμερα πτυχές της υπόθεσης.
Κατά τη διάρκεια της προανάκρισης εξετάστηκαν 32 μάρτυρες. Μεταξύ αυτών, ήταν η ιδιοκτήτρια του Seat, η οποία περιέγραψε ότι το είχε παρκάρει στη συμβολή της οδού Κουντουριώτου με την Κεφαλληνίας και ότι ζήτησε αυτοβούλως να καταθέσει, όταν είδε τι μετέδιδαν τα ΜΜΕ για τα σημάδια από τις σφαίρες των αστυνομικών στο αυτοκίνητο. Δύο εβδομάδες μετά, για κατάθεση κλήθηκε ο πατέρας του Φούντα. Ο ίδιος λέει ότι οι αστυνομικοί που έκαναν την προανάκριση, του είπαν ότι ο 35χρονος πριν βρεθεί στη Δάφνη, ήταν στο διαμέρισμά του, λεπτομέρεια που μπορεί να δείχνει ότι ο Φούντας βρισκόταν υπό παρακολούθηση.
Στην απόφαση του ΕΔΔΑ περιγράφεται αναλυτικά το αποτέλεσμα της βαλλιστικής εξέτασης και της αυτοψίας στο σημείο της συμπλοκής. Από το πιστόλι Zastava που βρέθηκε δίπλα στον Φούντα, είχαν πυροδοτηθεί δύο σφαίρες – η μία χτύπησε το περιπολικό και προήλθε «από άτομο που βρισκόταν στο 44 και όχι στο 33 της Κουντουριώτου», όπως ήταν η αρχική εκδοχή της Αστυνομίας. Στη βαλλιστική εξέταση αναφέρεται ότι από το πιστόλι Bereta του πρώτου αστυνομικού πυροδοτήθηκαν τρεις σφαίρες – μία κατέληξε στο μπαλκόνι πρώτου ορόφου, μία στην είσοδο της ίδια οικοδομής κι ένα θραύσμα της τρίτης σε διπλανό κτίριο. «Το Seat Ibiza είχε μία τρύπα στη δεξιά πίσω κολώνα και μία στο πίσω παρμπρίζ. Ήταν από την ίδια βολίδα που είχε ελαφρά καθοδική τροχιά», αναφέρεται στην απόφαση. Η σφαίρα δεν βρέθηκε, επομένως συνάγεται ότι πυροδοτήθηκε από το υπηρεσιακό USP του δεύτερου αστυνομικού.
Ο ιατροδικαστής υπηρεσίας έκανε, την ίδια μέρα, την αυτοψία στο σημείο και την εξέταση στο νεκροτομείο. Εντόπισε ένα τυφλό τραύμα αριστερά πλάγια και προς τα πίσω στο στήθος του Φούντα. Η ιατροδικαστική έκθεση δεν αναφέρει τι ώρα έγινε η εξέταση. Ο πατέρας του 35χρονου ενημερώθηκε για τον θάνατο του γιου του γύρω στη 1 το μεσημέρι. Ζήτησε να διορίσει δικό του τεχνικό πραγματογνώμονα, όμως ενημερώθηκε ότι η αυτοψία είχε ήδη ολοκληρωθεί σε ένα μη ταυτοποιημένο πτώμα, όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΕΔΔΑ.
Έναν μήνα μετά, στις 12 Απριλίου 2010, η Αντιτρομοκρατική διαβίβασε στην Εισαγγελία δικογραφία για έξι άτομα, που θεωρήθηκαν μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα». Στην οργάνωση φέρεται να συμμετείχε και ο Φούντας. Στον φάκελο αναφερόταν η συμπλοκή στη Δάφνη, όμως διαφορετικά από τη δικογραφία που είχε ήδη ανοιχτεί. Ενδεικτικά, αναφερόταν ότι το περιστατικό συνέβη στον αριθμό 48 της Κουντουριώτου και όχι στο 33, ότι μια χειροβομβίδα βρέθηκε δίπλα στον Φούντα και όχι στην τσάντα του. Επίσης, ένα εξάρτημα ενδοεπικοινωνίας ήταν στην αριστερή τσέπη του τζάκετ του και όχι στο αυτί του.
Στις 3 Ιουνίου, ο πατέρας και ο θείος του Φούντα κατέθεσαν μήνυση και ζήτησαν πρόσβαση στον φάκελο ως πολιτικώς ενάγοντες. Μέχρι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, δεν είχαν καμία ενημέρωση, αν και ο φάκελος πηγαινοερχόταν μεταξύ εισαγγελέα και ανακριτή. Ο Γιώργος Φούντας κλήθηκε για κατάθεση στον ανακριτή στις 12 Ιανουαρίου 2011. Δύο μέρες αργότερα, υπέβαλε υπόμνημα ζητώντας πρόσβαση στη δικογραφία και ενημέρωση για την ΕΔΕ που βρισκόταν παράλληλα σε εξέλιξη.
Ο Λάμπρος Φούντας.
Έναν χρόνο μετά, στις 27 Ιανουαρίου 2012, ο εισαγγελέας απέρριψε τη μήνυση λέγοντας ότι με βάση τρεις μαρτυρίες -της ιδιοκτήτριας του αυτοκινήτου, του ιατροδικαστή και ενός γείτονα- οι αστυνομικοί βρίσκονταν σε αυτοάμυνα και δεν μπορούσαν να επέμβουν με ηπιότερο τρόπο, καθώς δέχτηκαν αιφνιδιαστικές βολές από μικρή απόσταση, όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΕΔΔΑ. Ο εισαγγελέας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος αστυνομικός πυροβόλησε μία φορά στον αέρα και τρεις προς τους υπόπτους, και ο δεύτερος μια φορά στον αέρα. Επιπλέον έκρινε ότι η βολίδα (για την ακρίβεια, το θραύσμα αυτής) που σκότωσε τον Φούντα, προήλθε από το πιστόλι Bereta του πρώτου αστυνομικού. Όλα τα παραπάνω έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμπεράσματα της βαλλιστικής εξέτασης.
Τον Μάρτιο του 2012, ο πατέρας κατέθεσε προσφυγή κατά της εισαγγελικής διάταξης. Ζήτησε ξανά πρόσβαση στον φάκελο και επισήμαινε διαφορές μεταξύ της αρχικής δικογραφίας και του περιστατικού όπως περιγράφεται από την Αντιτρομοκρατική – πρόκειται για συνολικά 419 σελίδες, 93 φωτογραφίες και πέντε DVD με βίντεο. Στην αναφορά που κατέθεσε ο Γιώργος Φούντας, σημειώνεται ότι η σφαίρα από το πιστόλι Clock, που φέρεται να κρατούσε ο ύποπτος που διέφυγε, δεν βρέθηκε, κι επίσης ότι στο σημείο της συμπλοκής υπήρχαν ίχνη αίματος του γιου του σε απόσταση 40 μέτρων, στοιχείο που μπορεί να δείχνει ότι δεν πέθανε ακαριαία. Η απάντηση του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. ήταν ότι ο φάκελος είχε σταλεί στις δικαστικές Αρχές και ότι δεν υπήρχαν αντίγραφα.
Στο μεταξύ, ήδη από τον Μάρτιο του 2011 η ΕΔΕ είχε καταλήξει ότι οι αστυνομικοί είχαν δράσει εντός των ορίων των καθηκόντων τους. Ο πατέρας Φούντας ζήτησε τον φάκελο της εσωτερικής διοικητικής έρευνας, όμως αυτή τη φορά αντέδρασαν οι δύο αστυνομικοί της συμπλοκής, που επικαλέστηκαν προσωπικά δεδομένα. Ο Φούντας απευθύνθηκε στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και μόνο μετά από δική της παρέμβαση απέκτησε τελικά πρόσβαση στον φάκελο της ΕΔΕ. Αυτό συνέβη τον Νοέμβριο του 2016, δηλαδή μετά από εξίμιση χρόνια.
Το ΕΔΔΑ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η έρευνα για τον θάνατο του Λάμπρου Φούντα έγινε μεν από ανεξάρτητες δικαστικές Αρχές, όμως δεν ήταν αποτελεσματική με την έννοια ότι δεν υπήρξε μια βασική εγγύηση, η πρόσβαση της οικογένειας στο υλικό της δικογραφίας. Το ΕΔΔΑ «κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 2 της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο πλαίσιο του διαδικαστικού σκέλους της υπόθεσης, εξαιτίας της ανεπαρκούς συμμετοχής του προσφεύγοντος στη διεξαγωγή έρευνας για το θάνατο του γιου του», σημειώνεται στο διά ταύτα. Το Ευρωδικαστήριο έκρινε ότι το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να καταβάλει αποζημίωση 15.000 ευρώ στον Γιώργο Φούντα για ηθική βλάβη.