Τοποθέτηση του Γιάννη Δημητράκη για την εκδήλωση “Μία φυλακή μέσα στη φυλακή”, στην πλ.Εξαρχείων στις 10/06/2021

 

https://athens.indymedia.org/post/1614011/

 

από Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές

01/09/2021 4:16 μμ.

 

Τι μάθαμε σε έναν χρόνο κατά τη διάρκεια της πανδημίας; Ή, 13.000 φάπες και ακόμα παραπάνω στους εμπόρους της ζωής.

Είναι κάποιοι (και κάποιες βέβαια) που βλέποντας το ανοιχτό στόμα του τέρατος – συστήματος χαίρονται και βάζουν στόχο να πάρουν μία θέση εκεί· ιδίως όταν η γλώσσα της χοάνης κρέμεται προς τα έξω, καλώντας νέους «συγκατοίκους». Και φυσικά είναι καλύτερα να τη βγάζεις στον κορυφή της χοάνης από το να οδηγήσε κατευθείαν ως φαγώσιμο στα πεπτικά συστήματα του σαρκοβόρου οργανισμού. Όμως οι αφελείς «συγκάτοικοι» αγνοούν ότι πραγματικοί αρχηγοί του τέρατος διαμένουν στον εγκέφαλο του συστήματος, όπου πολύ επιλεγμένα γεννιούνται ή εισβάλουν εκεί μέσα οι επόμενοι διαχειριστές του. Και αυτοί είναι που ρυθμίζουν τον τρόπο επιβίωσης του τέρατος. Όσοι (και όσες) είναι καταδικασμένοι/ες να αποκλειστούν από τον εγκέφαλο, καταβροχθίζονται από τα υπόλοιπα οργανικά συστήματα προκειμένου να δώσουν ζωή τόσο στα ίδια όσο και στους αρχηγούς. Πολλοί/ές ή οι περισσότεροι/ες παιρνούν για λίγο απο τη χοάνη και σε ελάχιστο χρόνο καταναλώνοντας για το σκοπό της επιβίωσης.

Όταν ο οργανισμός είναι χορτάτος, κάποιοι (ες) τυγχάνουν μίας πρόσκαιρης «άνετης» διαβίωσης στο άνοιγμα της χοάνης, όπου η γλώσσα του τέρατος τους προσφέρεται ως τόπος διαμονής, ή ακόμα και το εσωτερικό του στόματος που παραμένει ήσυχο και ακίνητο.

Δυστυχώς οι ανόητοι (ες) δεν ξέρουν ότι αυτή η πρόσκαιρη «τύχη» τους κρατάει για λίγο. Όταν ο χρόνος διαβεί τα επόμενα στάδια, ο δρόμος προς την κατηφόρα θα ανοίξει πάλι και γρήγορα – γρήγορα θα βιώσουν το ταξίδι που οδηγεί στο οξινο- στομαχικό περιβάλλον – οπου δύσκολα επιβιώνεις- στη συνέχεια πηγαίνουν στο εντερικό σύστημα και ότι έχει απομείνει πετάγεται από τον πρωκτό στην «ελευθερία». Πώς και πού θα βρεθείς ελεύθερος, αν ζεις, παραμένει ακόμα αίνιγμα.

Από τις 12 Ιουνίου 2019 βρίσκομαι ακόμα φυλακισμένος στο «σώμα» ενός παρόμοιου «σωφρονιστικού» τέρατος και δυστυχώς στις 24 Μαίου, κάπου ανάμεσα στο στομάχι και το παχύ έντερό του «γλίστρησα» απροετοίμαστος – τη στιγμή που πήγα να προστατέψω κάποιον- από κάτι φυλακισμένα αποφάγια του συστήματος, που έχουν εκλάβει το κατόρθωμά τους να είναι ακόμη ζωντανοί και «δυνατοί» (με τραγικούς και βρώμικους τρόπους) ως δικαίωμα να επιτίθονται όπου νομίζουν ότι μπορούν, υπό – ή όχι – άνωθεν συμβουλές – εντολές .

Όμως επιστρέφω. Γι΄ αυτό γεμάτος χαρά οφείλω να αγκαλιάσω όσους και όσες στάθηκαν και στέκονται -τις μέρες που ακολουθούν την επιστροφή- με οποιονδήποτε τρόπο δίπλα μου και ενίσχυσαν ξανά τους δεσμούς που μας ενώνουν. Μέχρι να συναντηθούμε από κοντά εξακολουθούμε να κινούμαστε ή να χορεύουμε στον ρυθμό του Απείρου!

Αυτό το κείμενο γραφόταν αρκετούς μήνες πριν και διορθωνόταν για να το διαβάσω την ημέρα της εκδήλωσης που είχε οργανώσει η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές για τις φυλακές στις 10 Ιουνίου. Όμως δεν «εμφανίστηκα» γιατί μου προέκυψε ένα απρόσμενο «ταξίδι».

Ας ξεκινήσω με το βασικό συμπέρασμα. Η ζωή ενός ανθρώπου εν έτη 2021 κοστίζει ένα μάτσο χρωματισμένων χαρτιών ή αλλιώς χρημάτων, που δυστυχώς στην εποχή μας συνεχίζει να συμβολίζει δύναμη, εξουσία και εντολές για όποιους/ες «καταφέρνουν» να κουβαλούν ή να αποθηκεύουν πολλά από αυτά· ενώ για όλους/ες τους/τις υπόλοιπους/ες το καθημερινό κύνηγι απόκτησης μίας ελάχιστης απόκτησης αυτών – για την κάλυψη βασικών αναγκών επιβίωσής τους- σημαίνει ένα κουραστικό και πειθαρχημένο «χορό» στην υποταγή και την υπηρέτηση «καθηκόντων» και επιθυμιών.

Πώς προκύπτει αυτή η διαπίστωση; Απλή συλλογιστική με βάση τα πραγματικά γεγονότα που εκτιλύχθηκαν κατά τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, εξαιτίας του Covid – 19, από την πολιτική– οικονομική εξουσία της χώρας τη στιγμή της εμφάνισης των πρώτων κρουσμάτων στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Η λήξη της πρώτης περιόδου εκτάκτων μέτρων, ως αναγκαστικού τρόπου αντιμετώπισης της πανδημίας από την κυβέρνηση και σε συνεννόηση με ειδικούς επιστήμονες συνέβη σχεδόν στα μέσα του περσινού Ιούλη, καθώς από τις αρχές εκείνου του καλοκαιριού η καθοδική πορεία του αριθμού των κρουσμάτων κατέτεινε στον οριακό μηδενισμό της.

Ήταν μια ευχάριστη και θετική εξέλιξη, καθώς η αλήθεια είναι ότι γειτονικές και άλλες χώρες μετρούσαν χιλιάδες νεκρούς λόγω του ιού, ενώ η Ελλάδα με έγκαιρα και αποτελεσματικά μέτρα απέφυγε τις δραματικές εικόνες, που όλοι παρακολουθήσαμε μέσω των δικτύων ενημέρωσης. Φυσικά θεωρώντας a priori και χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής ότι το οικονομικό – πολιτικό σύμπλεγμα εξουσίας – με βάση τα δείγματα γραφής που έχει δώσει από τη γέννηση του ελληνικού κράτους – χωλαίνει ή ορθότερα αδιαφορεί στη θεωρητική αποστολή του με την οποία αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας, που διακηρυκτικά είναι η πραγματική ανάπτυξη της ανθρώπινης ζωής όλων ή τουλάχιστον των πολλών – καταλήγοντας στην προστασία του ζωτικού χώρου των λίγων και «εκλεκτών», ειδικά όταν διακυβεύονται τα κέρδη και τα συμφέροντα τους – δεν είναι παράλογο να εκτιμήσουμε ότι ο αρχικός φόβος που θα είχαν οι διαχειριστές της κρίσης σε περίπτωση που προέκυπταν εδώ παρόμοιες εικόνες με την Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και άλλες χώρες τους οδήγησε σε ταχεία μίμηση και υιοθέτηση μέτρων που ήδη αυτές εφάρμοζαν, αντίδραση που απέφερε καρπούς. Συγκριτικά με κράτη «πρότυπα» (Αμερική, Αγγλία, Γερμανία) για πολλές πλευρές του εγχώριου πολιτικού και κοινοβουλευτικού φάσματος η Ελλάδα κατάφερε να έχει πολύ μικρότερες απώλειες αναλογικά με τον πληθυσμό της.

Η κυβέρνηση των «αρίστων» υπό το φόβο μίας παταγώδους αποτυχίας που θα είχε ως αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών που ήδη οι «προηγμένοι» γείτονες «πλήρωναν» ως κόστος της αργής αντίδρασής τους, αλλά κυρίως με την οικειοθελή και πιστή τήρηση των σκληρών μέτρων και απαγορεύσεων για την αντιμετώπιση της πανδημίας από τον εγχώριο πληθυσμό, τερμάτισε στις αρχές του περσινού καλοκαιριού στις καλύτερες παγκόσμιες θέσεις αξιολόγησης στη βάση των ανθρώπινων απωλειών του κάθε κράτους – έθνους εξαιτίας της μετάδοσης του ιού covid – 19.

Ήταν πραγματικά επίτευγμα αν αναλογιστούμε τις σοβαρές και αμέτρητες λοβιτούρες των κατσαπλιάδων της πολιτικής εξουσίας για την εξυπηρέτηση ατομικών και αλλότριων συμφερόντων εις βάρος του σκληρά εργαζόμενου πληθυσμού, του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου που παράγεται, παραχωρώντας συνειδητά τη δυνατότητα αυτοκυριαρχίας και αυτοδιεύθυνσης της χώρας σε αποικιοκρατικά και σαρκοβόρα αρπακτικά. Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το ευχάριστο γεγονός θα ήταν η βάση πάνω στην οποία, πρώτα και κύρια ο εγχώριος πληθυσμός, με ασφάλεια και καλά προετοιμασμένος από την επιδημία, θα γιόρταζε και θα απολάμβανε – στο μέτρο του εφικτού – ένα ξεχωριστό καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα εκτόνωνε τις συνέπειες του υποχρεωτικού εγκλεισμού και χωρίς αυστηρούς και ανεπιθύμητους περιορισμούς, θα εξαργύρωνε στα βουνά και στις παραλίες τη συνεπή και συνετή στάση του απέναντι στον κίνδυνο εξάπλωσης του Covid – 19 και με αισιοδοξία θα έμπαινε στο φθινόπωρο έχοντας κρατήσει στο ελάχιστο πιθανά νέα κρούσματα.

Δυστυχώς, όταν επιτρέπεις στον κάθε τσανακογλύφτη να έχει την εξουσία και να αποφασίζει μαζί με τους υποτελείς του ότι κανοναρχεί ο νεοφιλελευθερισμός – που «σπούδασε» στα πανεπιστήμια των «πρότυπων» κρατών – υπό τη σκέπη της άτεχνης ή και βασιλικότερης του βασιλέως μίμησης των ιδεών και διαταγών που λαμβάνει προκειμένου να τίθεται προτεραιότητα η εξασφάλιση κερδών πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, η κατάληξη είναι δεδομένη και αρνητική για τις/τους πολλές/ πολλούς. Όταν έχεις αποδεχθεί τη μετατροπή της χώρας σε μία μεγάλη ταβέρνα και ξενοδοχείο – κυρίως – για εύπορους τουρίστες και κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις και πολλοί μικροί ξενοδόχοι που συνολικά απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενες/εργαζόμενους πιέζουν να ανοίξουν τα σύνορα στο δολάριο, στην αγγλική λίρα, στα ρούβλια και στα ευρώ από το εξωτερικό πώς να αντισταθείς…; Έτσι λοιπόν για 3,8 δισ. δολάρια από την περσινή και κουτσουρεμένη σεζόν του καλοκαιριού (η κίνηση σε προσεγγίσεις πλοίων το 2020 ήταν 204 και οι επιβάτες 66.874 έναντι 3.899 και 5.537.500 αντίστοιχα το 2019) και όσων επισκεπτών άφησαν τον οβολό τους στις επιχειρήσεις εστίασης, διασκέδασης, στέγασης, μεταφορών και άλλων υπηρεσιών, τα σύνορα άνοιξαν ώστε να επανεκκινηθεί η οικονομία… Το αποτέλεσμα; Μαζική εισροή, χωρίς ελέγχους, χιλιάδων ανθρώπων – τουριστών. Όταν αποκαλύφθηκε ότι ανάμεσά τους υπήρχαν πολλοί που ήταν φορείς του ιού ήταν πολύ αργά. Βέβαια επειδή τουρίστες και πολίτες αυτής της χώρας βρισκόντουσαν διασκορπισμένοι σε χωριά και εξοχικές τοποθεσίες, όπου αραιοκατοίκηση είναι πιθανή, ενώ οι καλές καιρικές συνθήκες δεν βοηθούσαν την εξάπλωση του ιού, τα νέα κρούσματα κρατήθηκαν σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Μέχρι να έρθει το φθινόπωρο, να επιστρέψουν όλοι/ες στις αστικές περιοχές και να μπει σε «κανονικούς» ρυθμούς η κυκλοφορία, η εργασία και εν γένει η κοινωνική – οικονομική ζωή.

Διανύσαμε τη διόγκωση του ρήγματος που υπερνίκησε τις διακηρρυγμένες, με αποδεδειγμένη υποκρισία, προθέσεις της κυβέρνησης να διασφαλίσει – πρώτα και κύρια – την υγεία και τη ζωή των πολιτών, για 3,8 δισ. ευρώ. Το κυνήγι χρημάτων που ακολούθησε, από τους πολιτικούς και οικονομικούς «προύχοντες», στο διάστημα Οκτωβρίου – Ιουλίου είχε αντίτιμο 13.000 ανθρώπινες ζωές. Στη βάση αυτής της ψυχρής, αμοραλιστικής πολιτικής διαχείρισης, βαμμένης με αίμα αθώων ανθρώπων, πήραμε κι άλλα μαθήματα από τη συμμορία των «αρίστων». Μάθαμε από την υπερσυντηρητική κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες ότι η νύχτα είναι πιο μολυσματική από τη μέρα. Όταν ο ήλιος δύει τα «δαιμόνια» βγαίνουν το βράδυ και σπέρνουν τον ιο στις πλατείες, στα νυχτερινά μαγαζιά, στα καφέ – μπαρ, στα εστιατόρια, στις πορείες και στις εορταστικές συνευρέσεις· όχι όμως στα εργοστάσια, στους μεγάλους και μαζικούς χώρους εργασίας, στο μετρό και στα λεωφορεία όπου κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες στριμώχνωνται σαν σαρδέλες οι άνθρωποι. Γι΄ αυτό απέτυχαν τα επαναλαμβανόμενα lockdown και οι απαγορεύσεις που εφαρμόστηκαν, καθώς άφησαν ανέγγιχτο το εργασιακό status σε «πολύτιμους» τομείς της οικονομίας, χωρίς να έχουν αξιολογηθεί ως ζωτικοί τομείς για την επιβίωση και προστασία του κοινωνικού συνόλου από την πανδημία. Μάθαμε καθυστερημένα, μετά από έναν χρόνο εγκληματικής απόκρυψης, ότι η ιατρική μάσκα που φοράμε συγκρατεί – περίπου – κατά 40% τα σταγονίδια που εκπνέουμε και αναπνέουμε. Και έτσι έπρεπε να γίνει. Αλλιώς πώς θα συνέχιζαν οι εργάτες/τριες να νομίζουν ότι είναι ασφαλείς κατά τη μαζική μεταφορά τους στα ΜΜΜ προς και από την εργασία τους;

Μάθαμε ότι διάφοροι εφοπλιστές στήριξαν το ΕΣΥ με δωρεές, αφού το κράτος «αδυνατεί» να το θωρακίσει με δικούς του πόρους. Όμως τάισε με 31.000.000 ευρώ την ΕΛΑΣ για τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού της, όταν αυτή την περίοδο και για ευνόητους λόγους η παραβατικότητα έχει ελαχιστοποιηθεί. Μπούκωσε με 30.000.000 ευρώ τα στομάχια των ΜΜΕ φίλων και ολιγαρχών για τις «υπηρεσίες» που προσφέρουν στη μάχη ενάντια του Covid – 19. Μάθαμε ότι πρέπει να μπει τάξη στις ολιγάριθμες πορείες και γενικά στις διαδηλώσεις που έχουν ρημάξει το κέντρο της Αθήνας, με περιορισμούς και ελέγχους που γυρνούν της πολιτική ιστορία δεκαετίες πίσω. Προφανώς η οικονομική καταβαράθρωση της χώρας από το χρόνια, συνεπές πλιάτσικο και την κακοδιαχείρηση του δημόσιου πλούτου, που άνοιξε την πόρτα στους στους διεθνείς τρομοκράτες – άρπαγες – με τεχνοκρατικά τεχνάσματα (μνημόνια, επιτροπείες, κόφτες, δημοσιονομικές προσαρμογές κτλ., ωχριά μπροστά στις πορείες των «δαιμόνων» που απομυζούσαν, μέσω της Πανεπιστημίου – Σταδίου – πλατεία Συντάγματος το Εθνικό Ακαθάριστο προιόν (το οποίο μειώθηκε κατά 18 μονάδες την περίοδο 2021-16 και τα νοικοκυριά από το 2010-17 έχασαν το 40% του πλούτου τους). Μάθαμε ότι η ΕΛΑΣ σέβεται την ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών και δεν τους παρακολουθεί, γι’ αυτό διέφυγε της σύλληψης το φασιστοειδές ανδρείκελο Παππάς. Και φυσικά κάτι ηλεκτρονικοί κοριοί που βρέθηκαν σε πανεπιστημιακό καθηγητή που επισκεπτόταν τον Δ. Κουφοντίνα – στην αγροτική φυλακή που κρατούταν – και σε οχήματα συντρόφων ήταν δική τους επινόηση και fake news. Μάθαμε ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και γι΄ αυτό η αστυνομία θα επαναφέρει τη νομιμότητα και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στη σπουδαστική και ακαδημαική κοινότητα…

Αποτέλεσε επίγουσα προτεραιότητα η ψήφιση της αντι – εκπαιδευτικής νομοθέτησης από τη ΝΔ, καθώς οι αόρατοι δαίμονες της ανομίας κινούν τα νήματα στους πανεπιστημιακούς χώρους και ειδικά όταν αυτοί εδώ και ένα χρόνο παραμένουν κλειστοί και μοιάζουν με σχολές – φαντάσματα. Μάθαμε, με αφορμή τη χιονόπτωση που βαφτίστηκε «Μήδεια» και προκάλεσε πολυήμερο κόψιμο ρεύματος σε περιοχές της Αθήνας, η οποία παραμένει πρωτεύουσα μεσογειακής χώρας, ότι είναι λογικό κάτι τέτοιο να συμβεί – όπως δήλωσε ο «υπερυπουργός» Μ. Χρυσοχοίδης. Κατά τα λεγόμενά του «στο Οχάιο και το Σικάγο την ίδια περίοδο αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα», άσχετα αν αυτές οι περιοχές εμφανίζουν θερμοκρασίες που αγγίζουν τους -40º C, καθώς βρίσκονται δίπλα στον Καναδά!

Μάθαμε ότι είναι προνομιακό το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα να μεταφερθεί ξανά πίσω στα υπόγεια κελιά της πτέρυγας – στα οποία παρέμενε για 16 χρόνια- που κατασκευάστηκαν αποκλειστικά για την επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, ισχυρισμός που προσκρούει με ότι προβλέπει η νέα νομοθετική ρύθμιση της ΝΔ, που απαγορεύει (!) τη δυνατότητα πολιτικών κρατουμένων να πηγαίνουν ή να παραμένουν σε αγροτικές φυλακές και επιβάλει την επιστροφή «όσων» βρίσκονταν εκεί στα «σωφρονιστικά» καταστήματα που κρατούνταν. Το ίδιο πολιτικό – επικοινωνιακό μπλοκ της υποκρισίας χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι οι φυλακές Κορυδαλλού είναι για υπόδικους μόνο (άλλο ένα ψέμα), όταν είναι γνωστό ότι η απομονωμένη πτέρυγα των πολιτικών κρατουμένων είναι φτιαγμένη δίπλα στις γυναικείες φυλακές και δεν επιτρέπει το συγχρωτισμό των «κατοίκων» της με τις κρατούμενες αλλά και τους κρατούμενους που βρίσκονται στην αντρική πλευρά. Εκτός κι αν υπάρχουν υπόγειες και ελεύθερες στοές που διαπερνούν από κάτω το δρόμο που χωρίζει τις δύο φυλακές…

Μάθαμε ότι επιλεγμένες εκτελέσεις εγκληματικών μελών της άρχουσας τάξης είναι μεγαλύτερο αμάρτημα από τις τυφλές, χιλιάδες, μαζικές δολοφονίες – με ή χωρίς όπλα – των αδύναμων – και όχι μόνο – ανθρώπων, για τις οποίες οι υπεύθυνοι σχεδόν ποτέ δεν πλήρωσαν το αντίστοιχο τίμημα. Η εξουσία γυμνή, χωρίς καρότα, με γκλοπ, προκλητικότητα, χυδαιότητα και ψεύδη, φαινομενικά ισχυρή και εκμεταλλευόμενη τους άδειους δρόμους των πόλεων, το υποχρεωτικό κλείδωμα των πολιτών στα σπίτια τους εξαιτίας της πανδημίας θεωρούσε ότι άνετα, χωρίς κόστος, θα δαμάσει τις κοινωνικές δυνάμεις του αγώνα μέχρι που σκόνταψε στην απεργία πείνας που ξεκίνησε ο Δ. Κουφοντίνας και στο κίνημα αλληλεγγύης που άμεσα συνδέθηκε και δραστηριοποιήθηκε γύρω από αυτόν. Σκόνταψε στο φοιτητικό κίνημα, σκόνταψε στους δρόμους της Ν. Σμύρνης. Προσέκρουσε πάνω στο πείσμα, την επιμονή και την αποφασιστικότητα συντρόφων/ισσών που αψηφώντας τους προπυλακισμούς, τους ξυλοδαρμούς, το κυνηγητό από τις ορδές ενστόλων κάφρων και την αρχική μικρή συμμετοχή κόσμου στις δράσεις αλληλεγγύης, κατάφεραν να παίξουν τον ρόλο αντίδοτου στο γενικό μούδιασμα των κοινωνικών – πολιτικών δυνάμεων. Οι μαζικές διαδηλώσεις, οι εκατοντάδες ενέργειες αλληλεγγύης – μέσα στο άδειο και ναρκοθετημένο αστικό τοπίο από σειρώνες και περιπολικά – που εντόπισαν και χτύπησαν πληθώρα στόχων, η επανασύνδεση που επετεύχθη με το φοιτητικό κίνημα – το οποίο και αυτό βγήκε στους δρόμους του αγώνα εν μέσω γενικών απαγορεύσεων με αφορμή το αντι – εκπαιδευτικό νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοίδη, η ανάρτηση πανό στήριξης στον Δ. Κουφοντίνα από φοιτητικές καταλήψεις είναι το δάσος που πρέπει να κοιτάμε.

Για μένα προσωπικά, όταν η νίκη, η ήττα ή ο συμβιβασμός που θα κατέληγε η μάχη του απεργού πείνας και των αλληλέγγυων ήταν ακόμα πιθανά ενδεχόμενα – παρατηρώντας εκείνες τις μέρες το αγωνιστικό ανάστημα που υψώθηκε μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες – αποτελούσαν το δέντρο το οποίο είχε προσπεραστεί από την εξέλιξη των γεγονότων. Σαφώς και η ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας θα δικαίωνε τους κόπους και την επιθυμία όλων, όμως η τελική προσμέτρηση όσων αγωνιστικών στιγμών αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης υπερβαίνει το αποτύπωμα της άρνησης της κυβέρνησης να υποχωρήσει.

Αν μάλιστα όλα αυτά συνδεθούν με τα γεγονότα της Ν. Σμύρνης και ειδωθεί ως μία ενιαία αλληλουχία γεγονότων, τότε σύντροφοι/ισσες μόνο τυχαίες δεν είναι οι δηλώσεις του Μητσοτάκη την επόμενη μέρα, που καλούσε σε ψυχραιμία τη νεολαία και διαβεβαιώνε ότι δεν τους θεωρεί κανείς εχθρούς, εμφανώς επηρεασμένος από την εικόνα της ελάχιστης επιστροφής της βίας που μήνες δεχόταν η νεολαία στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης.

Μία στιγμή, ένα εκκωφαντικό μήνυμα μέσα από μία μαζική διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία, με αφορμή τον ξυλοδαρμό ενός ανθρώπου στη Ν. Σμύρνη, που διέλυσε την εικόνα της παντοδυναμίας της κυβέρνησης και των ένστολων φρουρών της. Γι’ αυτό και λίγες βδομάδες μετά ο συνδικαλιστής μπάτσος Μπαλάσας δήλωνε με τη σειρά του ότι «δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να κυνηγάει τη νεολαία στις πλατείες, ούτε θέλει να έρθει σε σύγκρουση μαζί της, απαντώντας σε σχετική ερώτησηδημοσιογράφου που του ζητούσε τους λόγους για τους οποίους δεν επεμβαίνει η ΕΛ.ΑΣ. στα μολυσματικά πάρτι των πλατειών! Άρα Πύρρειος η νίκη, με απώλειες βαριές, του κυβερνητικού στρατοπέδου απέναντι στο αίτημα του Δ. Κουφοντίνα και ταυτόχρονα δυνατές, ποιοτικές ζυμώσεις και παρακαταθήκες για το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα. Νομίζω ότι μέσα σ' αυτό το πλούσιο πολιτικό δάσος, που απρόσμενα και χαρμόσυνα ξεπετάχτηκε αυτούς τους μήνες, βρίσκεται η άκρη του νήματος, που θα είναι οδηγός για τις επόμενες μάχες που θα δοθούν.

Η τωρινή συγκυρία βρίσκει το κοινωνικό σώμα γεμάτο ανοιχτές πληγές. Μέσα από τις εγκληματικές νομοθεσίες – ρυθμίσεις στα υγειονομικά, εργασιακά, φοιτητικά, οικολογικά θέματα και τα ζητήματα καταστολής και περιστολής ατομικών – συλλογικών ελευθεριών, η Ελλάδα ετοιμάζεται για το «update» από την κλίμακα 1 στη 2, όπου με εκσυγχρονισμένο κράτος – πριονοκορδέλα θα καρατομηθεί η χώρα από τη μία σε πολλαπλά κομμάτια ενεργειακής μπαταρίας για κερδοσκοπικούς ομίλους που για χάρη τους, χωρίς πολύ γραφειοκρατία, θα χαρίζονται βουνά, θάλασσες, λιβάδια και από την άλλη θα ενισχυθεί περαιτέρω η δυναμική της εγχώριας «βαριάς» βιομηχανίας του τουρισμού.

Σ’ αυτή τη «γαλάζια», νεοφιλελεύθερη στρατηγική που κινείται μεταξύ ταβέρνας – πορνείου και παραγωγής εξειδικευμένου υπηρετικού προσωπικού στις γραμμές εταιρειών που υφαρπάζουν εγχώριους πόρους και πλούτο και τα εξάγουν στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, σαφώς και δε χωράνε οι δήθεν ξεπερασμένες επαναστατικές και πολιτικές δεξαμενές που αμφισβητούν τις «σύγχρονες» νόρμες και ονειρεύονται την ανατροπή και καταστροφή των πλάνων τους. Το ακόνισμα του κρατικού και νομικού οπλοστασίου, η επικοινωνιακή ανάδειξη της σκληρής αντιμετώπισης των πολιτικών κρατουμένων, η αυστηροποίηση των συνθηκών κράτησης των φυλακισμένων, οι «ειδικές» φυλακές και ό,τι άλλο ψήφισαν οι πολιτικοί χαμάληδες του κεφαλαίου έχουν στόχο την επιβολή μίας βασικής συνθήκης. Αυτής που διατάζει τους/τις πολλούς/ές να γονατίσουν και να συνηθίσουν να ζουν με ψύχουλα. Αν λοιπόν υπάρχει ένα στοίχημα που πρέπει όλες και όλοι μας να κερδίσουμε απέναντι στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, τότε αυτό είναι να μη γονατίσουμε, να μη συνηθίσουμε να ζούμε με ψίχουλα. Στις ορέξεις της ολιγαρχίας και των πολιτικών λακέδων της να αντιτάξουμε την κοινωνική – πολιτική αλληλεγγύη. Καμία ανακωχή, καμία συνθηκολόγηση με τα εξουσιαστικά και καπιταλιστικά παράσιτα. «Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, απ΄ όλες τις μεριές σας θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε κυριολεκτικά πάνω σε μια φωτιά. Μπορείτε να την αγνοείτε, αλλά δεν θα την αποφύγετε» Αυγούστος Σπάις

ΥΓ2: Από τις 3 Αυγούστου οι πυρκαγιές της Αττικής, Εύβοιας και Πελοποννήσου έχουν δημιουργήσει μια θάλασσα πόνων και δακρύων, στο φόντο των καμμένων σπιτιών, δέντρων και φυσικών χώρων των ανθρώπων και ζώων που ζούσαν εκεί πριν όλα αυτά καταστραφούν. Στην τρύπια βάρκα που κουβαλάει τους υπεύθυνους αυτής της καταστροφής δεν έχουμε παρά να κουνήσουμε το μαντήλι και να ευχηθούμε «καλό» ταξίδι. Κάτω, στον πάτο της θάλασσας, όταν συναντηθούν με τους άστεγους και πυρόπληκτους «δαίμονες» και τους/τις φίλους/ες τους ακόμα και τα κλάμματα και οι γονυκλισίες απέναντί τους πιθανόν να μην τους σώσουν. C’ est la vie, όπως λένε και οι Γάλλοι.

ΥΓ3: Οι άνθρωποι αντιστάθηκαν στην εγκατάλειψη, στη φυγή που επέβαλαν για την «προστασία» της ζωής οι «άνωθεν» και πολέμησαν μαζί με συγκατοίκους των χωριών τους τις διψασμένες πυρκαγιές. Αν είδα, άκουσα ελπιδοφόρα μηνύματα, αυτά ήρθαν τόσο από τους ίδους εγχώριους «δαίμονες» – εθελοντές όσο και από τους Σέρβους, Σλοβάκους, Ρουμάνους, Πολωνούς και όσους άλλους ήρθαν να βοηθήσουν από πολλά μέρη του φλεγόμενου πλανήτη. Ας μην το ξεχνάμε·

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ι. Δημητράκης, 12/08/21

από τη φυλακή Δομοκού