https://athens.indymedia.org/post/1616976/
από Ragnarok
10/02/2022 3:56 μμ.
Ολοκληρώνουμε την μετάφραση μιας σειράς συνεντεύξεων του αναρχικού αιχμάλωτου συντρόφου Alfredo Cospito στο περιοδικό Vertiolo με θέμα την κατανόηση και συγκρότηση μιας νέας σύγχρονης αναρχικής διεθνούς, αναρτώντας και το πρώτο μέρος το οποίο ήταν και το τελευταίο που δημοσιεύθηκε στα αγγλικά από το συντροφικό εγχείρημα Dark Nights.
Οι διαδοχικές αυτές συνεντεύξεις αναφορικά με το πως μία σύγχρονη επιθετική διεθνής μπορεί να πατήσει πάνω σε μία πλούσια ριζοσπαστική ανατρεπτική παράδοση ώστε να χαράξει καταστροφικούς ελιγμούς μέσα σε ένα περιβάλλουν καθολικού ελέγχου υπό την ολοκλήρωση ενός τεχνολογικά προηγμένου όψιμου καπιταλισμού και να αντιστρέψει τον ρου της ιστορίας, έγινε αφορμή για μία ακόμη κατασταλτική επιχείρηση στην γείτονα χώρα Ιταλία. Η επιχείρησε Sibilla αποτέλεσε αφορμή για την έφοδο των εγχώριων μπάτσων σε δεκάδες συντροφικά σπίτια, την κατάσχεση άφθονου υλικού, την επιβάρυνση συντρόφων με περιοριστικούς όρους, την στοχοποίηση εγχειρημάτων αναρχικής προπαγάνδας όπως το Malacoda και το Roundrobin, την περαιτέρω προσπάθεια απομόνωσης του αγέρωχου, αμετανόητου μαχητή Alfredo Cospito και φυσικά την ενίσχυση των κατασταλτικών επιθυμιών της κυριαρχίας να κατακρημνιστεί η γέφυρα μεταξύ νόμιμων και παράνομων πρακτικών.
Οφείλουμε από μεριάς μας σεβόμενοι όσους συντρόφους ανά τον κόσμο υποβάλλονται σε πλείστες δοκιμασίες και ενσυνείδητες σχετικά με ποιες κρατικές στρατηγικές αυτές αποκαλύπτουν, να προετοιμάσουμε τις προσήκουσες απαντήσεις αν δεν θέλουμε να σβήσουμε σιωπηρά όσο ο εμπορευματικός ολοκληρωτισμός προελαύνει ισοπεδώνοντας οτιδήποτε τολμάει να ορθωθεί στο διάβα του. Οι πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία του κόσμου ( με τα παραδείγματα να μην απουσιάζουν και στην Ελληνική πραγματικότητα ) εναντίον εγχειρημάτων και ατόμων ενεργών στην απόπειρα δημιουργίας περασμάτων μεταξύ της ανεκτής πολιτικής συμμετοχής και της ριζοσπαστικοποίησης της αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης, αποδεικνύουν πόσο φρούδες είναι οι ελπίδες όσων βαυκαλίζονται πως η δραστηριοποίηση τους είναι ασφαλής οριοθετημένη μέσα στα ”ακατάλυτα” πλαίσια του δημοκρατικού σεβασμού της ελεύθερης γνώμης. Ο κρατικός λεβιάθαν είναι ένα αιμοβόρο αρπακτικό που προτιμάει να καταβροχθίζει το θύμα του από το κεφάλι πριν φτάσει στην ουρά. Μην νομίσει ούτε στιγμή η τελευταία πως είναι σώα και αβλαβής επειδή δύναται ακόμα να ασπαίρει.
Τα κράτη, οργανωμένα συμπλέγματα παραγωγής βίας και καταπίεσης, δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε όσες τα αμφισβητούν έμπρακτα ή θεωρητικά. Τακτικά μόνο αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα αντιμετώπισης των πιο επιτακτικών και άμεσων κινδύνων για την εύρυθμη λειτουργία τους στην βάση μιας ολικής αξιολόγησης για το πως θα ευοδωθεί η απαράλλακτη στόχευση τους: να εξυπηρετήσουν την καθολική εξάπλωση του κεφαλαίου διαιωνίζοντας και ισχυροποιώντας το υπάρχον. Γι’ αυτό μόλις αισθάνονται ότι ξεμπέρδεψαν με το αντάρτικο πόλης πάντα προχωρούν στην επόμενη αποδυναμωμένη μπουκιά. Για να αναχαιτίσουμε αποτελεσματικά αυτήν την προαναγγελμένη σφαγή επιβάλλεται να συλλάβουμε αμφότεροι την αγωνιστική μας υπόσταση με συνολικούς όρους, σχηματίζοντας μία σύγχρονη επιθετική αναρχική διεθνή. Δίχως φετιχισμούς και μερικότητες. Ενάντια στην παθητικότητα, στο θέαμα και στην αποσπασματικότητα. Τι πιο προωθητικό και πολύτιμο προς αυτήν την κατεύθυνση από τα λόγια ενός ακατάβλητου συντρόφου με μία ζωή αφιερωμένη στον αναρχικό πόλεμο ενάντια σε κάθε εξουσία;
Την αμέριστη αλληλεγγύη μας και μία συνένοχη αγκαλιά σε όσες και όσους βρέθηκαν στο στόχαστρο της κατασταλτικής επιχείρησης Sibilla.
Μέχρι η Αναρχική Διεθνής να γίνει ο τάφος κάθε κυριαρχίας.
Για την Αναρχία και τον νέο Νιχιλισμό.
Δ.ο Ragnarok
Ποια Διεθνής; Συνέντευξη και διάλογος με τον Alfredo Cospito από τις φυλακές της Ferrara
Ο διεθνισμός αποτελούσε ανέκαθεν θεμέλιο έμπνευσης της δράσης και του ορίζοντα όσων καταπιεσμένων απεκδύονταν τον κοινωνικά επιβεβλημένο ρόλο τους. Πάντα συνιστούσε ένα φάρμακο απέναντι στον εκάστοτε καιροσκοπισμό, μία εγγύηση πως όσοι τον εφαρμόζουν δεν είναι υπηρέτες του αφεντικού τους ή ενός ξένου αφεντικού αλλά αυθεντικοί εχθροί πάσας εξουσίας και εκμετάλλευσης. Ο διεθνισμός ως τάση, με το εγγενές πνεύμα του, δεν αλλοιώνεται με το πέρασμα των εποχών. Ωστόσο, ο τρόπος υλοποίησης τους ιστορικά διαφέρει. Ρεφορμιστές, μίσθαρνοι και εξουσιαστές εξάπαντος επιχειρούσαν να τον διαστρεβλώσουν προς όφελος των συμφερόντων τους. Το ζήτημα των ζητημάτων, ο μοχλός αφύπνισης της εξεγερμένης δύναμης του κόσμου είναι ως εκ τούτου η Διεθνισμός. Πως, ή τι, θα όφειλε η Διεθνής να είναι σήμερα. Θα έπρεπε να είναι μία πραγματική ”οργάνωση”, ένας συνασπισμός ομαδοποιήσεων, ένα παγκόσμιο ”κόμμα”; Ή μπορεί να επιλέγονται όργανα και ”δομές” πιο συμβατά με το Αναρχικό Όραμα και αποτελεσματικότερα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Όπως και ο επιστημονικός Σοσιαλισμός, ο αναρχισμός επινοήθηκε για να αντιταχθεί σε μία παγκόσμια διαδικασία, στον καπιταλισμό και στην άνοδο της Μπουρζουαζίας. Είναι παραπάνω από φυσικό το γεγονός ότι Μαρξιστές και Αναρχικοί εκ γεννησιμιού επιδίωξαν, με αποκλίνοντα αποτελέσματα, μία διεθνή οργανωτική διάσταση. Στον 19ο αιώνα μαζί με τον Μπακούνιν, η αναρχία εγκατέλειψε τον φιλοσοφικό ιδεαλισμό, πραγματοποιώντας τα πρώτα της δειλά βήματα στον πραγματικό κόσμο. Πρώτα συγκρουόμενη με τον μεσσιανικό φιλελευθερισμό του Ματσίνι κι έπειτα με τον Κρατικό Σοσιαλισμό του Μαρξ, δίνοντας ζωή στις αυτόνομες φεντεραλιστικές τάσεις στο εσωτερικό της πρώτης Διεθνούς.
Αυτά τα πρώτα συμπαγή βήματα τους αναρχισμού πάρθηκαν με την αρωγή 2 διεθνών οργανώσεων που σήμερα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ” λαθρόβιες ” καθώς έδρασαν στην σκιά του ”πραγματικού κινήματος” των εργατών και των προλετάριων. Η Διεθνής Συμμαχία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, ενεργή από το 1868 έως το 1872 και η Διεθνής Συμμαχία των Επαναστατών Σοσιαλιστών που έδρασε μετά το 1872. Όσο παράδοξο κι αν ηχεί, ακόμα και σήμερα πιστεύω πως η προσπάθεια να δημιουργηθούν ”υπόγειες” οργανώσεις, δρώντας κάτω από τα φώτα εντός των μαζικών κινημάτων μπορεί να είναι εξαιρετικά αποτελεσματική τοπικά.
Η ”επιστημονική” προσέγγιση του Μαρξ δεν μπορούσε να το ανεχθεί, θεωρώντας το ανωριμότητα, σπασμωδικότητα, κατάλοιπο συνωμοτικότητας του 18ου αιώνα. Κάπως παρόμοια με το πως η συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού αναρχικού κινήματος αδυνατεί να κατανοήσει τις μυστικές μηχανορραφίες ενάντια σε κράτος και νόμους. Ο Έγκελς ήταν ο πρώτος ο οποίος διέβλεψε ένα διττό επίπεδο στην ”συνωμοτικότητα”, μία ευκαιρία να ηγεμονεύσει την Διεθνή. Ανά τα χρόνια, οι αναρχικοί έκαναν ατελείωτες προσπάθειες να οργανωθούν σε διεθνές επίπεδο: Στο Saint Imier το 1872, στο Άμστερνταμ το 1907, στο Βερολίνο το 1921, στο Παρίσι το 1949, στο Λονδίνο το 1958, στην Καρράρα το 1968 με την δημιουργία της Διεθνούς των Αναρχικών Ομοσπονδιών ( IFA )… αλλά σταδιακά η συνωμοτική προοπτική εξασθένησε μέχρι που σχεδόν εξαφανίστηκε. Αυτό το ”σχεδόν” διατηρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες κυρίως από τις Ομοσπονδίες των Νεολαίων Αναρχικών εν ονόματι ” Πρώτη Μάη ” ενεργή αρχές της δεκαετίας του 60, στην προσπάθεια τους να δείξουν αλληλεγγύη στην κατεχόμενη από το καθεστώς του Φράνκο Ισπανία διαμέσου καταστροφικών δράσεων και ένοπλης πάλης και μετέπειτα από την αναγέννηση της εξεγερσιακής τάσης εμπλουτισμένης από την επαναφορά των ομάδων συγγένειας και των άτυπων συντονισμών. Μέχρι σήμερα, με την γέννηση της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο ( FAI – IRF ) και με όλες τις πραγματοποιημένες δράσεις παγκοσμίως που επικοινωνούν μέσω των αναλήψεων ευθύνης και συγκροτούν τρόπον τινά μίας ”Μαύρη Διεθνή”. Πριν απαντήσω στην ερώτηση σου σχετικά με την μορφή της Διεθνούς σήμερα και πως ενδείκνυται να δομηθεί, ας προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε απέναντι σε τι θα όφειλε αυτή η Διεθνής να πολεμήσει. Ας σταθούμε προσωρινά στην έννοια του καπιταλισμού.
Όταν συζητάμε για τον καπιταλισμό δεν μπορούμε να αποφύγουμε να θίξουμε την τεχνολογία και την επιστήμη. Μέχρι το κλείσιμο του 16ου αιώνα, τεχνολογία και επιστήμη αποτελούσαν διακριτά πεδία, τότε μία προϊούσα όσμωση ξεκίνησε να συντελείται μεταξύ των δύο έως την ανάδειξη του πιο προωθημένου καπιταλισμού όταν και στον 19ο αιώνα τεχνολογία και επιστήμη γίνανε αδιαχώριστες. Ορισμένες θα ισχυριστούν ( ορθώς κρίνω ) πως ο καπιταλισμός είναι ουσιαστικά το αποκύημα της ενοποίησης τεχνολογίας και επιστήμης. Όταν κάνουμε λόγο για ιμπεριαλισμό σήμερα, στην ουσία αναφερόμαστε σε μία επιστημονική-τεχνολογική επανάσταση. Και αυτή η επανάσταση οδηγεί σε έναν αύξοντα αριθμό εκμεταλλευομένων, στην αραίωση της μπουρζουαζίας και στην αύξηση των πλεοναζόντων πληθυσμών.
Ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι κατέχουν γνώση και κατ’ επέκταση πλούτο στον πλανήτη μας. Αυτός ο ”καινούριος” ιμπεριαλισμός διευρύνει εκθετικά το χάσμα μεταξύ εσώκλειστων και αποκλεισμένων. Ένα ελάχιστο τμήμα της ανθρωπότητας είναι υπεύθυνο για την διαμορφωμένη κατάσταση και βρίσκεται στην υπηρεσία των σύγχρονων κρατών και του κεφαλαίου. Τα τελευταία έχουν δημιουργήσει συνθήκες ικανές να οδηγήσουν στην ανατολή ενός νέου κόσμου που θα καθαιρέσει την ανθρωπότητα με την γνωστή της μορφή, εξολοθρεύοντας κάθε ψήγμα ζωής στον πλανήτη. Επιστήμονες, μαθηματικοί, βιολόγοι, ειδικοί υπολογιστών, χημικοί, ερευνητές όλων των επιστημονικών κλάδων, τεχνοκράτες, σύνολη η αριστοκρατία της ανθρώπινης διανόησης, δίχως τις τεράστιες επενδύσεις και τις προμήθειες που μόνο ο καπιταλισμός και τα κράτη θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μέσω της εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού στον πλανήτη, δεν θα μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό. Πόσο μάλλον να επιτελέσουν την ”επανάσταση” η οποία διαδραματίζεται εδώ και κάποιο καιρό και η ενδεχόμενη τελεσφόρηση της θα επιφέρει μία τόσο ριζική μεταμόρφωση της φύσης μας που θα ισοδυναμεί, αν δεν εμποδιστεί, με την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους, τουλάχιστον όπως το γνωρίζουμε σήμερα και η εν λόγω αλλαγή σίγουρα δεν θα είναι προς το καλύτερο. Η ”ταξική πάλη” παραμένει η κινητήρια δύναμη των πάντων, το σημαντικότερο απόθεμα μας, όμως μόνο εφόσον κατευθύνει την δυναμική της εξίσου ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Μόνο ο καπιταλισμός με το σύγχρονο κράτος δύνανται να τροφοδοτήσουν επαρκώς την τεχνολογική πρόοδο, αρκετά ώστε να μας οδηγήσει ανεπιστρεπτί στην άβυσσο. Συνεπώς, πιστεύω πως αυτή η Διεθνής θα έπρεπε να παλέψει ενάντια σε κράτη και κεφάλαιο τρέφοντας το ταξικό μίσος, το μίσος των εκμεταλλευομένων, των φτωχών, των προλετάριων, διοχετεύοντας τις βίαιες ενέργειες τους κατευθείαν στους λομπίστες, στους στρατιωτικούς, στους βιομηχάνους, στους πλούσιους, στους τεχνοκράτες, στους πολιτικούς, στους κρατικοδίαιτους, στους τεχνικούς και τους επιστήμονες. Εναντίον όλων των εντός των τειχών, τους έχοντες γνώση και κεφάλαιο δηλαδή εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή. Η τεχνολογία δεν είναι πλέον στην υπηρεσία του κεφαλαίου, αντ’ αυτού το κεφάλαιο βρίσκεται στην υπηρεσία της τεχνολογίας, προς αυτήν την κατεύθυνση βαδίζουμε. Η κυρίαρχη λογική σήμερα προστάζει ολοένα και λιγότερο καθαρό κέρδος αλλά την ολοένα και πιο ανελέητη εφαρμογή της επιστημονικής λογικής. Μόλις μία επιστημονική ανακάλυψη έχει ευοδωθεί η επιστροφή γίνεται ανέφικτη, ακόμα κι αν η παρεπόμενη τεχνολογική καινοτομία μας οδηγεί μαθηματικά στην αυτοκαταστροφή. Το έχουμε δει να συμβαίνει με τα πυρηνικά όπλα, θα το διαπιστώσουμε επίσης με την πολύ πιο καταστροφική και ανεξέλεγκτη τεχνητή νοημοσύνη, προχωράμε αυτομάτως δίχως πιθανότητα επιστροφής ανοιχτή. ”Είμαστε καταδικασμένοι σε όλα όσα έχουν εφευρεθεί μια για πάντα”. Παρομοίως καταδικασμένοι είμαστε να κάνουμε πάντα το επόμενο βήμα μέχρι την στιγμή της συντριβής. Όπως ο πρωταγωνιστής στην ταινία ”το μίσος” ο οποίος κατά την καταβαράθρωση του στο κενό ανακουφίζει τον εαυτό του σκεπτόμενος: ” έως εδώ καλά, έως εδώ καλά…” Δεν γνωρίζω το κατά πόσο ο διεθνισμός θα μας αποτρέψει από αυτήν την κάθοδο στην ανυπαρξία, ή αν όπως το θέτετε θα αποτελέσει τον μοχλό ανύψωσης και ανατροπής του υπάρχοντος κόσμου. Ένα πράγμα είναι πάντως σίγουρο: Προκειμένου να αντιταχθούμε σε αυτόν τον νέο Καπιταλισμό αποφασιστικά, η κατάρρευση του συστήματος απαιτείται να είναι παγκόσμια. Οι πόλεμοι παρατάξεων οδηγούν στην ήττα τόσο όσο και η αναμονή της κατάλληλης στιγμής ωρίμανσης των συνθηκών από τους αναρχικούς.
Και εδώ καθίσταται επίκαιρο το αναρχικό πρότυπο δράσης. Πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε επαναστατικά γυμνάσια ή τις απλές προετοιμασίες προ της κατάρρευσης του συστήματος. Είναι εντός της δράσης που οι αναρχικοί καταλαβαίνουν τους εαυτούς τους καθώς και την ύπαρξη τους. Μέσα στις χειρονομίες καταστροφής, τις εστίες εξέγερσης και ανυποταξίας, οι αναρχικοί βιώνουν την αναρχία στο τώρα, στο σήμερα, διακόπτοντας κάθε μορφή αναμονής. Αυτή η θαλερή ”μηδενιστική” σύλληψη της αναρχίας συνοδεύεται από την επανασύνδεση πράξης και θεωρίας. Προκειμένου να είναι εύστοχη η θεωρία οφείλει να αναδύεται διαμέσου την πράξης, όχι το αντίστροφο. Μόνο συγκρουόμενοι ιδιοχείρως με τα επιτετραμμένα χέρια του συστήματος δυνάμεθα να εκπονήσουμε τρόπους δράσης ικανούς να μας παρέχουν τα ”οργανωτικά”, ”άτυπα” εργαλεία που θα μας επιτρέψουν να συνεισφέρουμε δυναμικά στην ”διεθνή” ( ένα όργανο χρήσιμο για την επιτυχή αναδιαμόρφωση της πραγματικότητας ) κάτι το οποίος εμείς ως αναρχικοί έχουμε τόσο πολύ ανάγκη. Και πράγματι όντας αναρχικοί νιώθουμε αυτήν την διεθνή να ρέει στο αίμα μας. Όλα μας τα αντικρατικά οράματα, η εναντίωση μας στα σύνορα, η απόρριψη πάσας μορφής εθνικισμού, μας οδηγούν αναμφίβολα προς αυτήν την προοπτική, χρειάζεται απλά να προτάξουμε συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτήν την ανάγκη. Ο παραπάνω διάλογος μεταξύ αναρχικών ανέκαθεν αιωρούταν πάνω από την υφήλιο, πάντα επηρεάζαμε ο ένας την άλλη από την μία στην άλλη γωνιά του κόσμου. Πολλές, πάρα πολλές ήταν οι απόπειρες να δοθεί σταθερότητα, μία οιονεί συμπαγής δομή σε αυτό το διεθνιστικό όραμα του κινήματος. Όμως αλλότριες θεωρίες προερχόμενες θύραθεν, η απαξίωση της δράσης και η απομείωση της στο ελάχιστο επιτρεπτό, η αστικοποίηση, η σταδιακότητα ( μια μορφή καχεκτικού ρεφορμισμού ) όλα τα παραπάνω στιγμάτισαν αυτές τις προθέσεις που παρότι ευσεβείς, υποβαθμίστηκαν ( υπερβολικά συχνά τα τελευταία 40 χρόνια ) σε μία στείρα αναπόληση κάποιου ένδοξου παρελθόντος. Σήμερα, τα παραδείγματα άτυπου συντονισμού ( ερειδόμενα στην επικοινωνία δίχως μεσάζοντες μέσω των αναλήψεων καταστροφικών ενεργειών τελεσμένων από ρευστά και χαοτικά υποκείμενα και ομάδες συγγένειας διάσπαρτες ανά τον κόσμο ) μας χαρίζουν την ευκαιρία να επανεκκινήσουμε συγκεκριμένα μία ”διεθνή” ικανή να εξαπολύσει μία ασταμάτητη αλυσίδα αντιδράσεων απειλητικών προς το υπάρχον σύστημα. Ασφαλώς μιλάμε περί απειροελάχιστων μειοψηφιών, γιατί όμως να τις αποκλείουμε εκ των προτέρων αφού καταπώς συμβαίνει συχνά στην φύση, ένας αδιόρατος ιός παρεισφρύοντας από το τσίμπημα ενός ασήμαντου κουνουπιού δύναται να σκοτώσει έναν επιβλητικό ελέφαντα; Θα ήταν απερίσκεπτο να αποκηρύξουμε αυτήν την πιθανότητα. Φανταστείτε αν οι αναρχικοί της πράξης, παρά τις πολυπληθείς διαφορές τους, ένωναν τις δυνάμεις τους επιτυχώς ενώ παράλληλα κατόρθωναν να προφυλάξουν την αυτονομία και την μοναδικότητα τους. Εξάλλου, διαθέτουμε την μόνη εναλλακτική στον καπιταλισμό η οποία δεν έχει προδώσει τις αρχές της. Πιθανώς επειδή ανέκαθεν ”αποτυγχάναμε”. Περισσότερο από μία φορά στην ιστορία εμφανίστηκαν εκλάμψεις συγκεκριμένης εφαρμογής της αναρχίας όμως θνησιγενείς καθώς προτιμούσαμε να υποκύψουμε παρά να αποδεχτούμε μία οιονεί ”επαναστατική” δικτατορία. Το κληροδότημα αυτών των αποτυχιών είναι η ουτοπική μας δύναμη, η πρωτοταγής ορμή του μύθου μας. Εντός των αγώνων μας προς το κυνήγι του οι δράσεις μας μετατρέπονται σε πραγματικότητα, ζωντανή ύλη, δράση, οραματισμός, πράξη – θεωρία. Αν παρατηρήσουμε ποιες δυνάμεις μας ωθούν προς την διεθνή θα συμπεράνουμε ότι όλες οι συμπαγείς απόπειρες διεθνοποίησης των αγώνων ενέχουν την ”αλληλεγγύη” εν είδει κατευθυντήριας αρχής, αλληλεγγύη με έναν αγωνιζόμενο πληθυσμό, αλληλεγγύη με τους μετανάστες, αλληλεγγύη με χτυπημένους από την καταστολή αδερφούς και αδερφές… Η ”αλληλεγγύη” αποτελεί την πρώτη ώθηση, τον από μηχανής θεό κάθε αγώνα έμπλεο από την αξία της αλληλοβοήθειας, επειδή εκπηγάζει από μία μύχια ανάγκη, βαρυσήμαντη για κάθε ανθρώπινο ον. Με ρωτάς τι θα όφειλε η διεθνής να είναι και ποια τα προσήκοντα εργαλεία της, οι πλέον αναρχικές και αποτελεσματικές δομές μέσω των οποίων οι ενστικτώδεις τάσεις μας για διεθνισμό θα μπορέσουν να εκφρασθούν. Μία αμφιλεγόμενη ερώτηση με ενδεχομένως ποικίλα σημεία ερμηνείας. Στην ιστορία του κινήματος μας συγκεκριμένες οργανώσεις, ομοσπονδίες, ακόμα και κόμματα, ας θυμηθούμε το UAI το οποίο ο Μαλατέστα χαρακτήριζε ως αναρχικό κόμμα, τέθηκαν υπό δοκιμασία ακόμα και σε διεθνές επίπεδο με διαφορετικές καταλήξεις και κοινές αποτυχίες. Εξάλλου, μακριά από μένα η όποια ”ηθική” κρίση αναφορικά με το ποια οργανωτική μέθοδος θα έπρεπε να υιοθετηθεί ή όχι. Ειδάλλως, περιπλεκόμαστε σε χριστιανικά αφηγήματα αναφορικά με το τι είναι αναρχικό και τι όχι, αφορίζοντας προς πάσα κατεύθυνση. Ξόδεψα την ζωή μου πράττοντας το και μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο μεγάλη σπατάλη χρόνου και ενέργειας πράγματι είναι. Αυτό στο οποίο μπορώ να προσπαθήσω να προσφέρω μια απάντηση είναι τι κατ’ εμέ αποτελεί την πιο αποτελεσματική ”δομή” ή εργαλείο ούτως ώστε να συγκροτηθεί μια ισχυρή, επιθετική, επικίνδυνη αναρχική διεθνής. Μία διεθνής αρκετή για να κάνει την κυριαρχία να αιμορραγήσει, πλήττοντας την στα αδύναμα σημεία της, διεξάγοντας εύστοχα πόλεμο εναντίον της. Θα είμαι σαφής και λιτός: Πιστεύω πως η εν λόγω ”διεθνής” διαθέτει ήδη την μορφή και τις δυναμικές της ακόμα κι αν πρόκειται μόνο για ένα περίγραμμα. Με τα πάνω και τα κάτω της, με την ευτέλεια και το κλέος της, χαλκεύεται από όλους τους αδερφούς και τις αδερφές ανά τον κόσμο, οι οποίοι μέσω των αναλήψεων τους, με ή χωρίς ακρωνύμια, επικοινωνούν μεταξύ τους, μοιράζονται αμφίδρομα υποστήριξη και αλληλεγγύη καλώντας σε καμπάνιες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Κάτι ασήμαντο με μία πρώτη ματιά, το οποίο όμως εμπεριέχει αυτούσιο τεράστια ελπίδα, μία πραγματική πιθανότητα πως κατόπιν των αποτυχιών του επιστημονικού μαρξιστικού ντετερμινισμού, θα καταφέρει να επαναφέρει την ελπίδα στις καρδιές των καταπιεσμένων της γης, χαρίζοντας νέα πνοή σε μία αναρχία απειλούμενη να αναιρέσει τον εαυτό της εντός μιας μετά-αναρχικής θεωρίας σταδίων, η οποία πίσω από τις επιφάσεις ”ρεαλισμού” μας παραδίδει ολοκληρωτικά στις πολιτικές των σταδιακών βελτιώσεων, στον ίδιο τον ρεφορμισμό. Μονάχα απορρίπτοντας την μετάθεση της επανάστασης σε ένα ακαθόριστο αύριο, βιώνοντας την στο σήμερα, βίαια, απαλλαγμένοι από συμβιβασμούς και μετριοπάθειες θα επιτύχουμε να δραπετεύσουμε από αυτό το αδιέξοδο. Γνωρίζω πως τείνω να επαναλαμβάνομαι στις συνεισφορές και τα γράμματα μου από την φυλακή. Δεν προσπαθώ να πρωτοτυπήσω πάση θυσία όμως τις λίγες σταθερές μου αντιλήψεις θα τις λέω και ξαναλέω ad nauseam ( μέχρι ναυτίας ) υπό την ελπίδα να συζητηθούν. Είμαι ακλόνητα πεπεισμένος πως ο κόμπος που ζητείται να λύσουμε προκειμένου να γίνουμε πιο αιχμηροί και να προξενήσουμε την μεγαλύτερη δυνατή ζημιά σε αυτό το θεμελιωμένο σε δύο βάσεις υπερ-τεχνολογικό σύστημα, τον καπιταλισμό και το κράτος, είναι το πως θα ”οργανωθούμε” δίχως να εκποιήσουμε τους εαυτούς μας, δίχως να παραδώσουμε καθόλου την ατομική μας ελευθερία όπως συμβαίνει τώρα. Η προσχώρηση μου στο εγχείρημα της FAI-IRF λέει από μόνη της πολλά πάνω στο πως θεωρώ ότι θα έπρεπε να κινηθούμε από δω και μπρος και τι είδους μορφή θα όφειλε αυτή η ”διεθνής” να λάβει. Θα βρούμε τρόπο να αναφερθούμε σε αυτό στην συνέχεια, είναι ένας απλός και ταυτόχρονα περίπλοκος διάλογος, ο οποίος, όπως κάθε ζωτικό ζήτημα, διαχωρίζει το κίνημα , προκαλεί εντάσεις και τελευταίο εξίσου όμως σημαντικό, καταπίεση, και είμαστε μόνο στην αρχή…
Τα μέσα ενημέρωσης προαναγγέλλουν την άφιξη των ρομπότ με ξέχειλη αμετροέπεια. Αναμένουμε να δούμε. Ο ρόλος της επιστήμης στον κόσμο της εκμετάλλευσης, ωστόσο, έχει καταστεί ευκρινής χιλιετίες τώρα. Πως να σταματήσουμε αυτό το τέρας ενόσω απειλεί να διαταράξει την ζωή σε αυτόν τον πλανήτη μια για πάντα; Ποια έποψη θα όφειλε να εμπνεύσει τις δράσεις μιας διεθνούς απέναντι στους επιστήμονες; Θα μπορούσε η ατομική άμεση δράση να ακολουθηθεί από μαζικές εκρήξεις αντίστασης, όπως συνέβη στο παρελθόν με το κίνημα των λουδιτών ( για παράδειγμα από ανθρώπους οργισμένους απέναντι στα ρομπότ ως αιτία να στερηθούν τις δουλειές τους ή να γίνουν οι όροι της μισθωτής τους σκλαβιάς χειρότεροι ); Επιπλέον, πως αξιολογείς κινήματα όπως το ELF, το ALF και τα συναφή;
Είναι αλήθεια πως τα μίντια ανακοινώνουν την άφιξη των ρομπότ με υπέρμετρη αδολεσχία. Και όταν το κάνουν αυτό, συνυφαίνουν σχεδόν πάντα το φαινόμενο με τον κίνδυνο της ανεργίας, ενώ κάποια πιο επινοητικά μέσα το πάνε ακόμα μακρύτερα, βλέποντας την άφιξη των ρομπότ ως μία υπέρβαση του ανθρώπου, ως μια δικτατορία των μηχανών εναντίον της οποίας ένας γενικευμένος ανθρωπισμός απαιτείται να υψωθεί. Για δεκαετίες μας βομβαρδίζουν με τον κίνδυνο επικείμενης οικολογικής καταστροφής, αντιπροτείνοντας στο καλύτερο σενάριο, μία εύπεπτη οικολογική τεχνολογία και στο χειρότερο ( οι πλέον ”ριζοσπάστες” οικολόγοι ) μία αυθόρμητη κατάρρευση του συστήματος. Γιατί τα μέσα το κάνουν αυτό; Μας παρέχουν μία αστείρευτη ποσότητα πληροφοριών καναλιζάροντας μας σε χιμαιρικές λύσεις, ένας ”γενικευμένος ανθρωπισμός” ο οποίος δρα ως παραπλήρωμα μιας εξίσου αόριστης έννοιας, αυτής του ”λαού”, υποστηρίζοντας την υποτιθέμενη αφευκτότητα μιας καταστροφής από την οποία μοναχά η ”μοίρα”, ένας μετεωρίτης, ένας πυρηνικός πόλεμος, ή η άφιξη των πράσινων ανθρώπων μπορεί να μας γλιτώσει. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο υποσκάπτουν την θέληση μας πείθοντας μας πως το εφικτό είναι ανέφικτο. Εγκαταλείποντας μας με μοναχά δύο ”εναλλακτικές”, την ψευδή ελπίδα επαναφοράς της τεχνολογίας σε ένα ανθρώπινο επίπεδο ή την παράδοση μας στο αναπότρεπτο με την μάταιη προσδοκία πως ο ”θεός”, ή η ”μοίρα” θα μας γλιτώσει από τον εφιάλτη. Τι μπορούμε να αντιπροτείνουμε σε όλες αυτές τις μαλακίες; Πλήρη επίγνωση των δυνάμεων μας, πλήρη συνείδηση των υπευθύνων για την εκμετάλλευση, τους πολέμους και την επικείμενη καταστροφή. Μία μοναδική τάξη ελέγχει την υπερ-τεχνολογική κοινωνία. Μία τάξη μόνη της καρπώνεται τα οφέλη του, όλες οι άλλες μένουν να απολαμβάνουν τα σκουπίδια, τα απομεινάρια, την εκμετάλλευση. Ο εχθρός μας δεν εντοπίζεται στα ρομπότ αλλά σε όσους τα σχεδιάζουν, στον καπιταλισμό και το κράτος ως χορηγούς των παραπάνω εγχειρημάτων, σε άντρες και γυναίκες με σάρκα και οστά. Είμαι σίγουρος πως διατυπώνω κάτι προφανές όταν διατείνομαι ότι μια ”απελευθερωμένη κοινωνία” που υπάγεται σε ένα υπερ-τεχνολογικό μοντέλο είναι μία αντίφαση εν τοις όροις. Πρέπει να βρούμε το θάρρος να αποκηρύξουμε την ”πρόοδο”, πρέπει να αποκτήσουμε το κουράγιο να της αντιταχθούμε με οπλισμένα χέρια, ριψοκινδυνεύοντας τις ζωές μας ώστε να διακόψουμε την αυτοκαταστροφική αυτή διαδικασία η οποία κάθε άλλο από αναπόδραστη είναι. Ο νεωτερισμός διαιωνίζεται συντηρείται αποκλειστικά λόγω της συστηματικής εκμετάλλευσης δισεκατομμυρίων γυναικών και αντρών, δεν υφίσταται κομμουνιστική κρατική ”ουτοπία” ικανή να σταθεί. Αυτό θα ισχύει τουλάχιστον όσο τα ηνία βρίσκονται στα χέρια ατελών ανθρώπων όπως εμείς, μέχρι η κυρίαρχη τάξη να αναγκαστεί στην εκχώρηση ( παράδοση ) της διοίκησης ( μιας μέγα-μηχανής ήδη υπερβολικά περίπλοκης για να διαχειριστεί ) σε μία ”ύπερ-ευφυία”, τότε μόνο ναι, θα μπορούμε να προσδοκούμε μία καταραμένη ευζωία δίχως καμία ελευθερία, την οποία δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ας γίνουμε όμως πιο ευκρινείς γύρω από το θέμα σχολιασμού μας: όσο ”επιστημονικά φανταστικό” και φαντασιόπληκτο κι αν ακούγεται εκ πρώτης όψεως, κάνουμε λόγο για μία ”επανάσταση”, η επιτυχία της οποίας θα διαταράξει ριζικά την ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αν ο καπιταλισμός είναι το αλλοτριωτικό και αλλοτριωμένο παράγωγο της κατίσχυσης της τεχνολογίας επί της επιστήμης, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε πως το υποπροϊόν αυτής της σχέσης είναι η ύπερ-μηχανή, εντός της οποίας ζούμε βουλιάζοντας όλες μας σήμερα. Το επόμενη βήμα θα είναι ο εμπλουτισμός αυτής της ύπερ-μηχανής με αυτοσυνείδηση διαμέσου της Τ.Μ ( Τεχνητής Νοημοσύνης). Ας το προσεγγίσουμε βήμα βήμα: Παντού στον κόσμο, οι επενδύσεις στην Τεχνητή Νοημοσύνη είναι υψίστης σημασίας και πολλαπλασιάζονται χρόνο με τον χρόνο. Το 2016 η Ευρώπη επένδυσε σε αυτόν τον τομέα 3.2 δισεκατομμύρια ευρώ, 20 δισεκατομμύρια προβλέπονται για το 2020. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη επενδύσει 18 και 37 δις προβλέπονται για το 2020. Δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ επενδύθηκαν παγκοσμίως αποκλειστικά για την μελέτη αλγορίθμων ικανών να μαθαίνουν από τα λάθη τους, αυτόματα. Σε ένα προχωρημένο στάδιο, η δημιουργία νευρομορφικών υπολογιστών, οι οποίοι αντί να κάνουν υπολογισμούς βασισμένοι σε δυαδικούς κώδικες ( εννεργό – ανενεργό ) χρησιμοποιούν επεξεργαστές σχεδιασμένους να εκπέμπουν σήματα όπως οι νευρώνες μας. Αναπτύσσοντας έτσι, απείρως υψηλότερες ταχύτητες, ολοένα πιο μειωμένες διαστάσεις και τρόπους να λειτουργούν ”εγγύτερα” στον εγκέφαλο μας. Οι επιπτώσεις της αγοράς, μολονότι αποσπασματικές, παρατάσσονται ήδη ενώπιον μας: – αυτοκινούμενα αμάξια – φάρμακα ( ανάλυση ιατρικών ιστορικών, ακτίνες χ, αρρώστιες, ιοί ) – ρομποτική ( όλα τα διαχειριζόμενα από μποτάκια συστήματα ) βιομηχανικός αυτοματισμός – ανάλυση και διαχείριση σύνθετων συστημάτων όπως το οδικό δίκτυο εντός μιας μητρόπολης – αυτόματα συστήματα διακυβέρνησης – ανάλυση και πρόβλεψη των καταναλωτικών τάσεων – ανάλυση και πρόβλεψη των μετεορολογικών και αγροτικών πεδίων – ανάλυση βίντεο, κειμένων και φωτογραφιών δημοσιευμένων στο διαδίκτυο – διαχείριση υλικοτεχνικού εξοπλισμού. Οι ιθύνοντες της σημερινής ”επανάστασης” βρίσκονται σε έναν περιορισμένο αριθμό επιστημόνων, υπερ-εξειδικευμένων τεχνικών σε μερικά κέντρα διάσπαρτα ανά τον κόσμο. Βρίσκονται όλοι στην εμβέλεια της αναρχικής διεθνούς, μιας οντότητας μαχητικής, παρότι περιορισμένης δύναμης. Τα πιο αξιόπιστα όπλα της; Θέληση και αποφασιστικότητα, αυτές οι ιδιότητες αρκούν ώστε να αντεπιτεθούμε, να επιβραδύνουμε αυτήν την τεχνολογική ”πρόοδο” που θέλουν να μας πείσουν πως είναι ασταμάτητη. Έχουμε ακόμα χρόνο στην διάθεση μας όπως και χώρο για αναστροφή, ειδικά καθώς το σύστημα δεν έχει ακόμα πλήρη επίγνωση του μεταβατικού αυτού σημείου και οι επενδύσεις, παρότι ογκώδεις, είναι μόνο η αρχή. Είναι πολύ πιθανό πως οι κυβερνητικοί γραφειοκράτες και οι υπηρεσίες πληροφοριών διεπόμενοι από μία χαρακτηριστική αδυναμία και ακαμψία αρκετή για να τους αποτρέψει από την συνολική κατανόηση της σημασίας ορισμένων εξελίξεων, οι οποίες προς εμάς εφόσον βρισκόμαστε θύραθεν των παραπάνω λογικών και εξειδικεύσεων, είναι ανάγλυφες. Ας πούμε πως η τοποθέτηση μας εκτός και εναντίον του συστήματος μας διανοίγει μία ευρύτερη έποψη, μία μεγαλύτερη πνευματική ελαστικότητα. Τα προσκόμματα για την κατανόηση μιας αντίστοιχης ”επανάστασης, ενός ομόλογου σημείου καμπής, θα ήταν ιδιαιτέρως απαιτητικό για κυβερνήσεις, κράτη και καπιταλιστές.
Αλλά τι θα ήταν αυτό το σημείο καμπής; αυτή η τεχνολογική ”επανάσταση”; Η αγροτική επανάσταση εξαπλώθηκε ανά τον κόσμο εδώ και χιλιάδες χρόνια, η βιομηχανική εδώ και εκατοντάδες, η επανάσταση της πληροφορικής τεχνολογίας εδώ και λίγες δεκαετίες και αναμένεται η αποκορύφωση, το ”σημείο δίχως επιστροφή” με ότι οι τεχνικοί και οι επιστήμονες προσφωνούν ως ”έκρηξη ευφυίας”. Το “Human Brain Project”, ιδρύθηκε το 2005 ελπίζοντας πως εντός 20 χρόνων θα καταφέρει να αναδημιουργήσει έναν ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό θα πυροδοτήσει την περίφημη ”έκρηξη”, την μετάβαση από την ανθρώπινη στην (υπάνθρωπη) υπερευφυία. Οι επιστήμονες διατείνονται πως μόλις η ανθρώπινη νοητική ικανότητα επιτευχθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ( ακόμα και μήνες ) η έκρηξη ευφυίας θα πυροδοτηθεί, περιλαμβάνοντας μία εκθετική και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των νοητικών δυνάμεων της Τεχνιτής Νοημοσύνης. Έκτοτε, ο κίνδυνος απεμπόλησης των ηνίων του πεπρωμένου μας θα γίνει πολύ υψηλός, προς ευχαρίστηση των μετανθρωπιστών, ο homo sapiens θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, κάτι ακαθόριστο, ένα έκτρωμα της φύσης, ένας καρκίνος στο σώμα του πλανήτη μεγαλύτερος απ’ ότι ήδη είναι. Ευτυχώς για μας, οι επιστήμονες είναι εκ φύσεως συχνά υπερβολικά ”αισιόδοξοι” με το χρονοδιάγραμμα και ”αιθεροβάμονες” στις εικασίες τους. Μπορούμε να είμαστε εξίσου πεπεισμένοι για την δυνατότητα μας να αντισταθούμε αν όχι να αντιστρέψουμε τούτη την διαδικασία. Εξαρτάται από εμάς, από την διαύγεια μας, από τις δυνάμεις που αντέχουμε να μετερχόμαστε, από τα όπλα που αξιοποιούμε. Θαρρώ πως το σημαντικότερο στοίχημα είναι να μην καταποντιστούμε από την καταστροφολογία, η οποία αντί να μας ενδυναμώνει μας καναλιζάρει στην παραίτηση ενώπιον του αναπότρεπτου. Ούτως ώστε να αποκτήσουμε μία αντιπροσωπευτικότερη ιδέα του τεχνολογικού άλματος όπου ο προοδευτισμός μας υπόσχεται διαμέσου της υπερευφυίας, ας προχωρήσουμε στην ανάγνωση ορισμένων από τους κοινά αναγνωρισμένους ορισμούς των τεχνικών για την προαναφερθέν έννοια: «οιαδήποτε διάνοια ικανή για αγεφύρωτη υπέρβαση των συνειδητών αποδόσεων των ανθρώπινων όντων σε σχεδόν όλα τα πεδία ενδιαφέροντος», ήτοι, μια υπερευφυιής μηχανή είναι: «μία μηχανή ικανή να ξεπεράσει κατά πολύ όλες τις διανοητικές διεργασίες οποιουδήποτε ανθρώπινου όντως, όσο ευφυιές κι αν είναι». Σύμφωνα με όσους εργάζονται πάνω στο εγχείρημα, η υπερ-ευφυία θα αποτελέσει πανάκια απέναντι σε κάθε κακό, το λυχνάρι του Αλαντίν δόκιμο για την επίλυση όλων των ενεργειακών, μολυσματικών και οικονομικών προβλημάτων μας, θα ανακαλύψει την θεραπεία για κάθε αρρώστια, υπόσχεται ακόμα, αν όχι την αθανασία, μία μη-θνητότητα. Όμως, οι ίδιο τεχνικοί και επιστήμονες που ονειρεύονται τα μελλοντικά αυτά προοδευτικά άλματα ( τα οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, αναπόφευκτα θα ευνοήσουν μόνο την τάξη των εσώκλειστων ) τα τρέμουν θεωρώντας την άφιξη τους αφάνταστα επικίνδυνη, αρκετά ώστε να κάνει τους κινδύνους της ατομικής εποχής, του πυρηνικού πολέμου, να φαίνονται ευτράπελοι. Επιστήμονες και τεχνικοί, μολονότι απέχουν πολύ από το να το πετύχουν, απεγνωσμένα αναζητούν εφικτές παγίδες ψηφιακής πραγματικότητας ώστε να το περιορίσουν, να το εξαπατήσουν, να το συγκρατήσουν μόλις φτάσουν σε αυτό το σημείο. Παρά τους φόβους ή τις ελπίδες, ο σιδερένιος νόμος της επιστήμης μας καταδικάζει στην ”πρόοδο”, να συνεχίσουμε προς τα εμπρός με κάθε κόστος, ακόμα και διακινδυνεύοντας την επιβίωση μας ως είδος. Ποια όμως αποτελεί χειρότερη καταδίκη για έναν σκλάβο από μία αθανασία που παρατείνει το άλγος μιας ζωής δίχως ελευθερία. Εμείς οι αναρχικοί διαθέτουμε ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω σε αυτά τα θέματα επειδή τίποτα δεν απείλησε την ελευθερία μας τα προηγούμενα χρόνια περισσότερο από την ”πρόοδο”, την τεχνολογία. Δεν περιορίσαμε τους εαυτούς μας σε αναλύσεις κοινωνιολογικού περιεχομένου αναφορικά με την τεχνική και την τεχνολογία ανά τα χρόνια. Όσες από μας έρεπαν στην δράση, όσοι αναρχικοί εφάρμοσαν καταστρεπτικές άμεσες δράσεις διαμέσου άτυπων συντονισμών και ομάδων συγγένειας, έχουν αναπτύξει ένα θεωρητικό και πρακτικό οπλοστάσιο πάνω στους ευάλωτους και περιφεριακούς στόχους προς αξιοποίηση, οπτικές ίνες, καλώδια ρεύματος, πυλώνες… Η τάση έγκειται στην πρόταση να μετακινηθούμε από το κέντρο στην περιφέρεια του συστήματος οπού ο έλεγχος είναι μειωμένος και οι ζωτικές γραμμές, αν διακοπούν με πρόσφορα για αναπαραγωγή μέσα ( φωτιά, μπουλονοκόφτες ) θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αξιοσημείωτο κόστος. Διεξάγεται εξάλλου αρκετός διάλογος πρόσφατα περί της παρεμπόδισης της ροής των προϊόντων. Η εν λόγω τάση, κυρίαρχη σήμερα μεταξύ πολλών εξεγερσιακών οφείλει την γέννηση της ( κατά την γνώμη μου ) στην αντιπαράθεση των αναρχικών της πράξης στo παραδοσιακό αντάρτικο πόλης των Ερυθρών Ταξιαρχιών ( Red Brigades ), όταν και η φράση κλειδί για τους αναρχικούς έγινε ο ισχυρισμός πως το κράτος στερείται καρδιάς ή κέντρου. Εντωμεταξύ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες αναμασούσαν την επιτακτικότητα της επίθεσης στην ”καρδιά του κράτους” μέσω της στοχοποίησης των πιο επιφανών φιγούρων του. Πολλές δεκαετίες κύλησαν έκτοτε, τα πάντα άλλαξαν, όμως αυτή η ”φόρμουλα” με άλλοτε αδιαμφισβήτητη σημασία κατέντησε ένα ”συναξάρι”, ένα ”δόγμα” διαιονίζοντας τον εαυτό της αναλόγως, χάνοντας ολοένα και περισσότερο το νόημα της και καταλήγοντας ένας προάγγελος αμβλύνοιας, πνευματικής αυχμηρότητας, μία δικαίωση για ανείπωτες ανησυχίες. Η παραπάνω μεθοδολογία, τουλάχιστον όσον αφορά την χώρα που κατοικώ, έχει υποβαθμιστεί σε μία άρνηση ( ποτέ ανοιχτά αναγνωρισμένη αλλά στην πραγματικότητα καιρό εγκατεστημένη ) να πληχθούν ανθρώπινοι στόχοι, οι άμεσα υπεύθυνοι για την συστημική αχρειότητα. Για πολλές αναρχικές υπάρχει αποκλειστικά το ”σαμποτάζ” και η καταστρεπτική δράση ( να χτυπάς και να καταστρέφεις πράγματα ). Η αποκλειστικότητα αυτής της πρακτικής είναι επίσης διαδεδομένη στον οικοαναρχικό περίγυρω, με ελάχιστες εμβριθείς εξαιρέσεις, όπως αυτή του Tedd Kaczynski. Τα ALF και ELF υιοθετούν εξίσου αυτήν την ροπή να αποκλείουν τις βίαιες δράσεις εναντίον ανθρώπων ( ωσαύτως με λιγοστές σποραδικές εξαιρέσεις ). Αυτές οι ”οργανώσεις” παραμένουν τιμαλφείς για περαιτέρω λόγους όπως ένεκα ότι αποτελούν έξοχο παράδειγμα (όντας καλοσυγκροτημένα) του πως μπορεί κάποια να ”οργανωθεί” υπό έναν άτυπο τρόπο. Όπως αρέσκονται κάποιοι σύντροφοι να το θέτουν ” η οργάνωση δίχως να έχει ή να αναζητά οργάνωση”. Κατά την άποψη μου, η επίδραση τους στις μετέπειτα πρακτικές της FAI-FRI είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αρκεί να λάβεις υπόψιν την επικοινωνία τους μέσω δράσεων και συντονισμένων διεθνών εκστρατειών τους. Ευελπιστώ να ευκαιρίσουμε μιλώντας πιο καταλεπτώς σε σχέση με αυτό αργότερα…Εδώ στην Ιταλία, στον χώρο των αναρχικών, μόνο μερικές δράσεις κινήθηκαν ενάντια σε αυτό το ρεύμα τα τελευταία χρόνια. Τα χιλιοαπαξιωμένα ”παγιδευμένα δέματα”, μία αρχαία πρακτική η οποία ότι κι αν πείτε αποτελεί κληρονομιά της αναρχικής ”παράδοσης”. Απλά θυμηθείτε τους ”Γκαλλεανιστές” στην Αμερική, ή τα εκρηκτικά μπαούλα αποσταλμένα εναντίον των μεγαλύτερων Ιταλικών εκδοτικών οίκων, από [Ιταλούς] αναρχικούς που διέφυγαν κατά την διάρκεια του φασιστικού καθεστώτος καταφεύγοντας στην Γαλλία, για να αναφερθώ επιγραμματικά σε κάποια. Όπως έχω ήδη ισχυριστεί στο παρελθόν, η διαστρεβλωση της ”ιστορίας”, η κάθαρση άβολων γεγονότων, δεν συνιστά αποκλειστικό ιδίωμα του Σταλινισμού, ακόμα και εμείς ως αναρχικοί το αναπαράγουμε στην μικρή μας κλίμακα, συνήθως ασυνείδητα. Αναφέρεσαι στο κίνημα των Λουδιτών, αναρχικοί, και όχι μόνο, υπερβολικά συχνά επικαλούνται το εν λόγω κίνημα εν είδει χαρακτηριστικού παραδείγματος της πρακτικής του ”σαμποτάζ”, παραγράφοντας οιοδήποτε ιστορικό δεδομένο κρίνεται δύσπεπτο για ένα συγκεκριμένο φάσμα δράσεων. Οι φόνοι αποτελούσαν εξίσου ένα αναπόσπαστο σύνεργο των Λουδιτών, δεν περιοριζόντουσαν στην καταστροφή αργαλειών. Το 1812, ο William Horsfall, ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου υφασμάτων, πυροβολήθηκε ( πέφτοντας νεκρός ) σε μία ενέδρα. Λίγες μέρες πριν είχε υποσχεθεί στους εργαζόμενους του πως θα έπνιγε οποιαδήποτε εξέγερση και ότι αίμα λουδιτών θα κυλούσε μέχρι και στο σαμάρι του. Όμως αυτός στο τέλος βρέθηκε πνιγμένος στο ξέχειλο αίμα του. Τρις λουδίτες κρεμάστηκαν για αυτήν την χειρονομία ανταρσίας. Δεν επρόκειτο περί μεμονωμένης περίπτωσης, διαβάζοντας εντούτοις τις ακριβοδίκαιες εξιδανικεύσεις του Λουδισμού, σπανίως ακούμε να αναφέρονται αυτού του είδους οι δράσεις. Γιατί; Είναι το ”σαμποτάζ” ενδεχομένως πιο ανατρεπτικό, πιο επικίνδυνο για το σύστημα από την φυσική εξόντωση ενός αφεντικού; Σαφώς σήμερα συμπεριλαμβάνει μια πιο δραστική αντίδραση του κατεστημένου με περισσότερη καταστολή. Ο ”φόβος” όμως δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος, μας αποκόπτει από την λογική μας, μας στερεί την επαφή με την πραγματικότητα. Πιθανώς, η εντύπωση της απομάκρυνσης από την πραγματικότητα να απορρέει από τους τόμους επί τόμων, από τις αμέτρητες ”κοινωνιολογικές” αποκρίσεις των αναρχικών σχετικά με τον όρο τρομοκρατία, του πως αυτός ο όρος δύναται να μας περιθωριοποιήσει όντας αποκλειστικά ένα εξουσιαστικό προϊόν. Η τρομοκρατία είναι μία πρακτική κοινή μεταξύ των αναρχικών ( όπως και μεταξύ σχεδόν όλων των επαναστατικών και λαϊκών κινημάτων ανά την ιστορία ) που ανέκαθεν επιστράτευαν. Δεν θα κουραστώ ποτέ να το επαναλαμβάνω παρά του πόσο δυσάρεστο ακούγεται ή αφορμή για καταστολή μπορεί να γίνεται, επειδή πιστεύω πως η διανοητική ειλικρίνεια και η συνέπεια πηγαίνουν χέρι χέρι, και προκειμένου να είναι αξιόπιστες, δηλαδή αποτελεσματικές, στην πράξη, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τους άλλους, όχι αποζητώντας την άμεση ευκολία αλλά την διορατική προοπτική. Η τρομοκρατία, προοριζόμενη ως πρακτική να διαχύσει τον τρόμο στα ενδότερα των κυρίαρχων τάξεων, όπως έκανε ο Emile Henry, όπως κάνανε οι Αλγερινοί χτυπώντας Γαλλικά μπαρ, ( τα παραδείγματα αφθονούν ) ανεξαρτήτως του πόσο αμφιλεγόμενη μπορεί να είναι σε ”ηθικό” επίπεδο, ποτέ δεν αποξένωσε καμία και η ιστορία μας το αποδεικνύει. Η τρομοκρατία προερχόμενη από τα κάτω και στοχεύοντας τους από πάνω διαθέτει υπέρ της όλες τις δικαιολογήσεις του κόσμου. Συγχώρεσαι με για την ενδεχόμενη παρέκβαση μου από το θέμα, όφειλα όμως να θίξω ορισμένα ζητήματα, ακόμα κι αν είναι άβολα. Ας συνεχίσουμε στην επόμενη ερώτηση…
[Δημοσιεύθυκε στο Αναρχικό περιοδικό “Βιτριόλι”, n. 2, Φθινόπωρο 2018]
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok
Για το Δεύτερο Μέρος: Ποια Διεθνής; 2 Για το Τρίτο Μέρος: Ποια Διεθνης; 3