https://athens.indymedia.org/post/1619162/
08/06/2022 3:06 μμ.
Για την Πόλα Ρούπα
«…. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»
Μετά τη 2η κατασταλτική επιχείρηση εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα το 2017, όσα συντρόφια παρακολουθήσαμε από κοντά τη σθεναρή πολιτική της παρουσία μέσα στα δικαστήρια και το σπάσιμο των ισοβίων στο εφετείο (όπου δικαζόταν μόνη της) για την επίθεση στην ΤτΕ, είχαμε υποψιαστεί ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του πιθανόν να επιχειρούσαν να πάρουν την πολιτική ‘‘ρεβάνς’’.
Η πολιτική της υπεράσπιση –όπως και του συν. Μαζιώτη– στις δικαστικές αίθουσες, εφόσον ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον Επαναστατικό Αγώνα, ήταν να επιλέξουν, όπως ήταν φυσικό, ως πολιτική υπεράσπιση διαφορετικά πολιτικά επιχειρήματα από τα συνήθη όχι μόνο του α/α χώρου αλλά και γενικότερα. Και η στάση αυτή σηματοδοτεί/νοηματοδοτεί την –σε πραγματικό χρόνο– πολιτική υπεράσπιση των επιλογών και της δράσης των ίδιων των αγωνιστών και της ιστορίας τους.
Έτσι στα πλαίσια αυτά, με μια πρωτόγνωρη πολιτική κίνηση, η Πόλα Ρούπα κατέθεσε πολιτικό κείμενο για τον διαχρονικό ρόλο του κράτους, μίλησε για το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’, τις κομμούνες, τις εξεγέρσεις και τις κοινωνικές επαναστάσεις μέσα στους αιώνες. Και είναι πρωτόγνωρο γιατί η πολιτική αυτή υπεράσπιση ήταν η πρώτη φορά που έγινε, τουλάχιστον, στον ελλαδικό χώρο σε δίκες ένοπλων αγωνιστών και οργανώσεων: να καταθέτουν, δηλαδή, πολιτικά ντοκουμέντα όπως αυτά που στη συνέχεια, αναλυτικά έγραψε στο βιβλίο της «Κράτος εναντίον Κομμούνας»-Δίκαιο, επαναστάσεις και πολιτικά ‘‘εγκλήματα’’ μέσα στους αιώνες.
Ταυτόχρονα, υποστήριζε τις επιλογές αγώνα, τη δράση της και τον Επαναστατικό Αγώνα. Τόσο ο Ν. Μαζιώτης πολέμησε με τα δικά τους ποινικά ‘‘όπλα’’ και έσπασε τα ισόβια όσο και Π. Ρούπα στη συνέχεια, –και που εν τω μεταξύ είχαν επέλθει και αλλαγές στον ποινικό κώδικα– έσπασε επίσης, τα ισόβια που της είχαν επιβληθεί πρωτόδικα. Αυτό ακριβώς είναι που ξένισε αλλά και ‘‘ενόχλησε’’ την εξουσία. Ότι υπερασπίστηκε δημόσια το δικαίωμα της αντίστασης, το δικαίωμα της εξέγερσης και της επανάστασης όπως αποτυπώνεται ιστορικά μέσα από τα επαναστατικά γεγονότα περασμένων αλλά αξεπέραστων ιστορικών στιγμών. Όπως για παράδειγμα, αυτό της Παρισινής Κομμούνας και της παρακαταθήκης που άφησε στους αγωνιζόμενους/ες των μετέπειτα χρόνων και ιδίως, του αναρχικού χώρου και που αναλυτικά έγραψε στο βιβλίο της που πρόσφατα εκδόθηκε (και θα επανεκδοθεί σε λίγες εβδομάδες). Έκανε αναφορά στις κοινότητες των ανθρώπων του ελλαδικού χώρου, στις επανειλημμένες εξεγέρσεις και στις επαναστατικές απόπειρες των αγωνιστών και των κοινοτήτων τους μετά το 1821, όπως αυτά καταγράφηκαν ιστορικά στον ελλαδικό χώρο.
Ήταν και είναι μια παρακαταθήκη που δεν πρέπει να την προσπεράσουμε, που αξίζει να την εξελίξουμε. Να πιάσουμε το ιστορικό νήμα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, να αγωνιστούμε για να σπάσουμε τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού σε ένα αγωνιστικό συνεχές, να ανασυνταχτούμε, να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας και τον αγώνα μας ενάντια στο υπάρχον.
Όσον αφορά στο περιεχόμενο των πρόσφατων απορριπτικών αποφάσεων του συμβουλίου της φυλακής Ελαιώνα Θήβας σχετικά με την άδεια της συντρόφισσας Ρούπα, αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι ξεπερνάει το ήδη υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων, καθώς και όλες τις προσχηματικές αιτιάσεις που συχνά αποτυπώνονται σε ανάλογες περιπτώσεις. Έχουν περάσει οι κρατικοί μηχανισμοί πλέον σε άλλο επίπεδο ως προς την αντιμετώπιση της Πόλα Ρούπα. Στοχεύουν στον πυρήνα της προσωπικότητάς της, στις πολιτικοϊδεολογικές της απόψεις, στον πυρήνα της σκέψης, των πολιτικών της θέσεων και απόψεων. Ακόμα και των προτάσεών της για την κοινωνική οργάνωση που πρεσβεύει. Ποινικοποιούν εντέλει, στο σύνολό της την πολιτική της οντότητα και οτιδήποτε σηματοδοτεί η ίδια σαν αγωνίστρια και σαν άνθρωπος.
Το ζήτημα του ‘‘καθεστώτος εξαίρεσης’’ που μέχρι πρόσφατα ίσχυε για τους πολιτικούς αντιπάλους της καθεστηκυίας τάξης –τους καταδικασμένους με τον 187Α και που έχουν αναλάβει πολιτική ευθύνη–με τις συγκεκριμένες αποφάσεις και το περιεχόμενο τους, όπως αυτό αποτυπώθηκε και από τα 2 συμβούλια της φυλακής Ελαιώνα Θήβας, ήδη αναβαθμίστηκε. Ποινικοποιούν το δικαίωμά της να μιλάει, να ερευνά ιστορικά γεγονότα, πόσο μάλλον, να τα διατυπώνει και να τα δημοσιοποιεί. Αν οι αποφάσεις των συμβουλίων της φυλακής δεν είναι ιδιώνυμο, τι είναι ιδιώνυμο, τελικά;
Όσον αφορά στο ζήτημα που η ίδια έθετε για το παιδί της, σκόπιμα αγνοούνταν από τα συμβούλια. Παρόλα αυτά βίωσε το περιστατικό να λοιδωρείται με προσβλητικό τρόπο η ιδιότητά της όχι μόνον ως αγωνίστρια, αλλά και ως μητέρα και αυτό αποτυπώνεται στις ερωτήσεις που της έκανε η εισαγγελέας ενός συμβουλίου.
Στο μυαλό είναι ο στόχος…
Επανερχόμαστε στην 1η απορριπτική απόφαση του συμβουλίου της φυλακής (17/02/2022) για έναν πρόσθετο, αλλά πολύ σημαντικό λόγο: γιατί με σαφέστατο τρόπο ποινικοποιούνται οι πολιτικές σχέσεις της συντρόφισσας Πόλα με τον α/α χώρο. Εξαρχής όμως, ποινικοποιείται ως παράνομη η ίδια η ιδεολογία και η πρακτική αγώνα του α/α. Η απόφαση αναφέρει επί λέξει: ‘‘Έχει υιοθετήσει πρακτικές και συμπεριφορές (η Π. Ρούπα) και έχει ταυτιστεί με τον αναρχικό χώρο που αναπτύσσει δράση εκτός νομιμότητας’’. Δεν είναι μόνο η συν. Πόλα Ρούπα αλλά συνολικά a priori ο α/α χώρος, παράνομος! Είναι δηλαδή, οι ίδιες οι πολιτικές μας απόψεις, η ιδεολογία μας σαν αναρχικές/αναρχικοί εντέλει, παράνομες. Αυτό το σκεπτικό δεν έχει καταγραφεί ή αποτυπωθεί ποτέ άλλοτε σε δημόσιο έγγραφο και σε καμία άλλη περίπτωση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, τα τελευταία πολλά χρόνια. Παρά μόνο στις σκοτεινές εποχές της μετεμφυλιακής περιόδου με τις διώξεις των κομμουνιστών και τα ιδιώνυμα αλλά και κατά τη διάρκεια της χούντας του 1967, σε εκείνα τα άγρια χρόνια που γέμιζαν οι φυλακές και τα ξερονήσια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος…
Όσον αφορά στη 2η απορριπτική απόφαση (19/5/2022) ο μοναδικός λόγος της απόρριψης της άδειας της συντρόφισσας είναι το βιβλίο της «Κράτος εναντίον Κομμούνας»-Δίκαιο, επαναστάσεις και πολιτικά ‘‘εγκλήματα’’ μέσα στους αιώνες, που με πολλές δυσκολίες λόγω των συνθηκών κράτησης έγινε κατορθωτό να εκδοθεί (και αναμένεται, όπως προείπατε, να επανεκδοθεί). Είναι η αποκλειστική αιτία που απορρίφθηκε η άδεια της Πόλας Ρούπα. Είναι το ίδιο περιεχόμενό του που ποινικοποιείται αφού ποινικοποιούνται όλα όσα πρεσβεύει, όλα όσα κατέθεσε στα δικαστήριά της, όλα όσα ούτε οι δικαστές δεν τόλμησαν –δημόσια τουλάχιστον– να επικρίνουν. Και όταν αυτό επιχειρήθηκε από εισαγγελέα να γίνει στο εφετείο της για την απόπειρα απόδρασης του Ν. Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων με ελικόπτερο, υπήρξε άμεσα η αναγκαία πολιτική αντιπαράθεση/απάντηση με επιχειρήματα μέσα στο δικαστήριο από τη Πόλα Ρούπα. Η οποία πολιτική της απάντηση είναι καταγεγραμμένη και δημοσιοποιημένη ως ηχητικό ντοκουμέντο.
Στο μυαλό είναι ο στόχος…
Η πολιτική σκέψη, η αταλάντευτη πολιτική στάση είναι η κορυφαία στιγμή ενός αγωνιζόμενου ανθρώπου μέσα και έξω από τα κελιά της δημοκρατίας τους. Είναι αυτή η κορυφαία στιγμή/παρακαταθήκη για τον αγώνα και το κίνημα γενικότερα που σπάει στην πράξη κάθε συμβιβασμό, αναθεωρητισμό, παρέκκλιση και παραίτηση. Είναι αυτή η στιβαρή και αταλάντευτη πολιτική στάση της συντρόφισσας Πόλας μέσα ή έξω από τη φυλακή, στα τρομοδικεία της δημοκρατίας τους που με τον πολιτικό της λόγο ενώπιον του εχθρού σπάει έμπρακτα τις κοινωνικές/πολιτικές συμβάσεις, χωρίς παρεκκλίσεις ή ‘‘political correct’’ συμβιβασμούς. Είναι αυτές οι στιγμές που η πολιτική στάση και πίστη στο δίκαιο του αγώνα αντιμάχεται τις κυρίαρχες θέσεις και απόψεις ότι ‘‘ο αγώνας σήμερα είναι μια χίμαιρα και ένας ιστορικός αναχρονισμός…’’. Ότι μπορούμε να σπάσουμε μια για πάντα τις αλυσίδες μας, ότι εμείς μέσα από τον αγώνα μας θα πάψουμε να ζούμε για πάντα δούλοι ενός οικονομικοπολιτικού συστήματος εξουσίας που μας πνίγει, μας ποδηγετεί και μας εξουσιάζει.
Αλληλεγγύη στην συντρόφισσα Πόλα Ρούπα
και στον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη
ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Αλληλέγγυες/οι στον Επαναστατικό Αγώνα
Υ.Γ. Νίκη στον απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη και στον αγώνα του μέχρι τη λευτεριά
«…. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»