https://athens.indymedia.org/post/1624700/
από Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης με τον Alfredo Cospito
06/04/2023 2:58 πμ.
[GR] Αντικρατική Συγκέντρωση-Πορεία σε Αλληλεγγύη με τον αναρχικό απεργό πείνας (από 20/10/22 στην Ιταλία) Alfredo Cospito την Κυριακή 9 Απριλίου, στη 13:00, Σταθμός ΗΣΑΠ Θησείο // [EN] Anti-State Gathering-Demo in Solidarity with the anarchist hunger striker (since 10/20/22 in Italy) Alfredo Cospito on Sunday April 9th, at 13:00, Thiseio Metro Station
[GR] ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO
ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ 41 BIS ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
Ο AlfredoCospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία).
Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων/ισσών που επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Συνεισφέρει για πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική συζήτηση. Για τον λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Βρίσκεται αδιάκοπα στη φυλακή για 10 χρόνια (από το 2012), τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41bis τον Μάιο του 2022, οπότε μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι.
Το 41bis ως καθεστώς φυλακής συνεπάγεται 24/7 ηλεκτρονική επιτήρηση, 1 άτομο ανά κελί διαστάσεων 2×3 μέτρων, μία ώρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης εντός της φυλακής ανά ομάδες που αποτελούνται από τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους (ο διαχωρισμός σε αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τα γραφεία των γραφειοκρατών στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες), μια ώρα επίσκεψης το μήνα με γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και καταγραφή σε βίντεο (μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή), καμία φυσική επαφή, λογοκρισία κι έλεγχος γραπτού υλικού, παρουσία σε δικαστήρια μόνο μέσω τηλεδιάσκεψης.
Υπό το 41bis βρίσκονται σήμερα 750 άτομα. Μεταξύ των και τρεις αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για περισσότερα από 17 χρόνια (NadiaLioce, RobertoMorandi, MarcoMezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα DianaBlefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το σκληρό καθεστώς των φυλακών.
Ο Alfredo δεν υποτάχθηκε στις πολιτικές του ιταλικού κράτους για μια ακόμη φορά. Στις 20 Οκτωβρίου 2022 ξεκίνησε απεργία πείνας μέχρι τέλους, ως ύστατη μορφή αγώνα, με σκοπό την κατάργηση του καθεστώτος κράτησης 41 bis για όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες και οποιασδήποτε άλλης μορφής ισόβιας κάθειρξης. Ο αγώνας του αφορά κυριολεκτικά όλους/ες/α τους/ις/α κρατούμενους/ες/α.
Είναι ένας πολύμορφος αγώνας, ο όποιος δεν διαπραγματεύεται ρεφορμιστικές, θεσμικές, ειρηνιστικές συνδιαλλαγές, δεν προσκυνά νομοθεσίες, αμφισβητεί το υπάρχον προωθώντας την καταστροφή του. Στρέφεται εναντία στο κράτος και στο κεφάλαιο, στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό, στις δημοκρατίες και στις δικτατορίες, στην επιρροή της επιστήμης των ακαδημαϊκών του φόβου – ένστολων και μη -, στον σύγχρονο πολιτισμό και στη θρησκεία, στα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και στα πυρηνικά εργοστάσια, στα καθεστώτα ελέγχου, κράτησης, επιτήρησης και καταστολής.
Η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνική, η οικονομική, η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το ιδανικό πλαίσιο για τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές ανά τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, ο νέος σωφρονιστικός κώδικας αποτελεί ένα μέρος του συνόλου των πολιτικών που κατακρεουργούν κεκτημένα δεκαετιών και βρίσκεται σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το δόγμα της αυστηροποίησης των ποινών και της απανθρωποποίησης των έγκλειστων. Όσο κι αν εκσυγχρονίζονται τα κελιά, παραμένουν μνημεία βαρβαρότητας. Η μάχη ενάντια σε αυτή τη βαρβαρότητα ξεκινά από την ολική καταστροφή της κοινωνίας-φυλακής μέχρι το γκρέμισμα του τελευταίου κλουβιού.
Σε μια περαιτέρω προσπάθεια σύνδεσης του ιταλικού με το ελληνικό κράτος και τις απόρροιες των πολιτικών των ντόπιων και διεθνών κεφαλαίων, αξίζει να αναφέρουμε και το εξής: ο Alfredo Cospito κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για την ανάληψη από πλευράς του της ευθύνης του πυροβολισμού εναντίον του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρίας πυρηνικής ενέργειας Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, το 2012 στη Γένοβα.
Η πρώτη (από τις τρεις διαφορετικές αναδόχους για διαφορετικά τμήματα του κεντρικού άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Προμαχώνας) σύμβαση του 2007 αφορούσε τον εξοπλισμό των συρμών με το σύστημα του ETCS: ο εξοπλισμός ανατέθηκε στην ιταλική εταιρεία Ansaldo (εξαγοράστηκε κατόπιν από τον ιαπωνικό κολοσσό της Hitachi) με αρχικό προϋπολογισμό τα 25 εκατ. ευρώ. Το έργο μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις και παρατάσεις ολοκληρώθηκε τελικά στα μέσα του 2018 και αφού πρώτα είχαν επιβληθεί δύο απομειώσεις φυσικού αντικειμένου και χρημάτων στη σύμβαση, καθώς η Ansaldo δεν ανταποκρινόταν στις συμβατικές της υποχρεώσεις. Μετά κόπων και βασάνων, δηλαδή, η ιταλική εταιρεία εξοπλίζει 88 έναντι 114 συρμών που είχε αναλάβει αντί 21 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, τα συστήματα αυτά επίσης παραμένουν ανενεργά, καθώς συναρθρώνονται με την ολοκλήρωση της εγκατάστασης και στις γραμμές. Για να θρηνούμε σήμερα την εκατόμβη νεκρών μιας προμελετημένης δολοφονίας στα Τέμπη.
Πόσο τελικά κοστίζουν οι ζωές μας; Πόσο πρέπει να κραυγάσουμε για να πούμε το αυτονόητο: Πως δηλαδή, για τα κράτη και το κεφάλαιο είμαστε αναλώσιμα αντικείμενα είτε στις δομές εγκλεισμού είτε έξω από αυτές;
Οι αυταπάτες καταρρέουν. Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη, κατά την οποία θα πρέπει να παλέψουμε για τις ζωές μας βάζοντας τις ίδιες στη γραμμή για τη διεκδίκηση των ανατρεπτικών και επαναστατικών μας αξιών. Κάθε πεδίο αγώνα οφείλει να οξύνει τις αντιστάσεις ενάντια στους γδάρτες των ονείρων μας και στους μακελάρηδες των ζωών μας.
Ο αγώνας του αναρχικού Alfredo Cospito κι αυτοί όλων των ελεύθερων ανθρώπων ανά τον κόσμο καταδεικνύουν την υποκρισία των αρχόντων και διεκδικούν έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο, όπου ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη κι η ελευθερία δεν είναι λόγια σε σκονισμένες περγαμηνές αλλά τρόπος ζωής.
Συντασσόμαστε ανυποχώρητα στο πλευρό του,στο πλευρό όσων αγωνίζονται ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Συντασσόμαστε αδιαπραγμάτευτα στον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας κι εγκλεισμού. Ενάντια στο θάνατο, εμπρός για τη ζωή.
Όσο και να μην βαστούν οι ψυχές μας το χαμό ενός ακόμα συντρόφου θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως οι πιθανότητες ήταν, είναι και θα είναι εναντίον μας. Κι αυτό δε μας έκανε ούτε για μια στιγμή να αμφισβητήσουμε την στράτευσή μας στον αγώνα τούτον. Γιατί απλά δε θα μπορούσαμε να υπάρξουμε αλλιώς. Αυτός είναι ο υπερήφανος και αξιοθαύμαστος αγώνας που δίνει.
Αφού είναι οι απελπισμένοι και οι απογοητευμένοι ρομαντικοί που γίνονται τα μεγαλύτερα αγρίμια στον πόλεμο της άρνησης και της εκδίκησης, της επίθεσης. Εκεί που χάνουμε τα πάντα, όλες τις ψευδαισθήσεις του γυάλινου κόσμου, έχουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Κι οι τελευταίοι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα της ζωής του συντρόφου χτίζουν τη δική μας συνενοχή στον αγώνα του και κλονίζουν τα θεμέλια των παλατιών τους.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, λοιπόν…
Καμία υποχώρηση – Καμία εκεχειρία. Πρώτα και πάντα για την Αναρχία.
Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μη γίνει ποτέ ξανά δημιουργός.
Τίποτα δε χρειάζεται να οικοδομηθεί.
Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.
Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης με τον Alfredo Cospito
[EN] FREEDOM TO ALFREDO COSPITO
FIRE TO 41 BIS AND ALL FORMS OF INCARCERATION
Alfredo Cospito is an anarchist who has always been active in the frontline of struggles. He was never willing to compromise nor to give up. He is a comrade who has been fighting since the end of the 80’s, a period during which he was imprisoned as a total conscientious objector (for refusing to serve mandatory military services).
Alfredo has always been active in defending comrades affected by repression, in every corner of the world. He has been contributing for many years with articles, editorial projects and proposals to the international anarchist discussion/debate. For this reason, he has been censored many times and his communication with the “outside world” has been forbidden. He has been in prison for 10 years (since 2012), during which he was in High Security prison sectors until he was transferred to 41bis inMay 2022, from Terni prison to Bankali prison in Sassari.
The 41bis prison regime entails 24/7 electronic surveillance, 1 person per cell of 2×3 meters, 1 hour per day for socializing in a group of 4 people (the seperation into these groups is decided directly by the bureaucrats in Rome and is valid for several months), 1 visit per month of 1 hour with no physical contact, separation with glass divider, under electronic surveillance, with audio and video recording (only if the family members are unable to visit, a monthly 10-minute phone call is allowed as an alternative, but to do so, the prisoner’s family member must go to a police station or in some prison), no physical contact, censorship and control of written material, presence at court only through video-conferences.
Under the 41bis there are currently 750 people. Among them, three of the Red Brigades (BR-PCC) captive members for more than 17 years (NadiaLioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). In 2009, comrade Diana Blefari, from the same organization, committed suicide after living in this hard prison regime.
Alfredo, once again, has not been submitted to the policies of the Italian State. On October 20th, 2022, he began a hunger strike until the end, as an ultimate form of struggle, for the end of the 41bis prison regime for all prisoners and any other form of life imprisonment (‘ergastolo ostativo’). His struggle is literally for all those who fight from/against the prison complex system.
It is a polymorphic struggle that does not negotiate with reformistic, institutional, peaceful conciliations, that does not kneel before laws, that is doubting the ‘existing one’ and promotes its total destruction. This struggle is against the state and the capital, the capitalism and the socialism, the democracies and the dictatorships, the domination of science and the academics of fear – whether they were uniforms or not -, the modern civilization and the religion, the eco-compatible commodities and the nuclear industries, the improved technological tools for control, detention and surveillance.
The repressive decadence that is enforced by the Italian State affects everyone, since such a precedent in the heart of Europe could be a precursor to further repressive steps in other geographical territories. This is happening, while the social, economic, international military crisis is getting worse by day. We know that these are the ideal grounds for the governments to apply authoritarian practices around the world.
In Greece, the new Penal Code is only a part of all policies that are butchering achievements of decades’ fights and is fully aligned with the dogma of toughening up prison sentences and dehumanization of the imprisoned. Even if the cells are modernising, they still remain monuments of barbarism. The fight against this brutality starts from the total destruction of the prison-society until the destruction of the last cage.
In a further attempt to connect the Italian with the Greek state and the implications of the policies of local and international capital, it is worth mentioning the following: Alfredo Cospito was accused and convicted for claiming responsibility for the shooting of the company’s CEO of nuclear power industry AnsaldoNucleare, Roberto Adinolfi, in 2012 in Genoa.
The first (of the three different contractors for different sections of the central axis Athens-Thessaloniki-Promahonas) contract of 2007 concerned the equipping of the trains with the ETCS system: the equipment was assigned to the italian company Ansaldo (subsequently acquired by the japanese colossus Hitachi ) with an initial budget of 25 million euros. The project, after repeated delays and extensions, was finally completed in mid-2018 and after two impairments of physical object and money had been imposed on the contract, as Ansaldo did not meet its contractual obligations. After pains and sufferings, that is, the italian company equips 88 against 114 trains that it had undertaken for 21 million euros. However, these systems also remain inactive as they are assembled upon completion of the installation and on the lines. As a result, we mourn today dozens of dead people in the premeditated murder in Tempi.
How much our lives really worth? How much do we have to shout to say the obvious: That, for the states and the capital we are expendable objects either in the structures of confinement or outside of them?
Delusions are shattered. We are in a situation in which we must fight for our lives by putting ourselves on the line for claiming our subversive and revolutionary values. Every field of struggle must sharpen resistances against the extortionists of our dreams and the slaughterers of our lives. The struggle of the anarchist Alfredo Cospito and those of all free people around the world demonstrate the hypocrisy of the rulers and claim another world. A world where respect for dignity, solidarity and freedom are not words on dusty parchments but a way of life.
We stand adamantly on his side, on the side of those who struggle against the state and the capital. We are non-negotiable in the fight against every form of power and confinement. Against death, forward for life.
No matter how much our souls may bear the loss of yet another companion, we should always remember that the odds were, are and will be against us. And that has not for a moment made us question our commitment in this fight. Because we simply could not exist otherwise. This is the proud and admirable fight he is standing for.
Cause it is the desperate and the frustrated romantics who become the biggest savages in the war of denial and revenge, of attack. When we lose everything, all the illusions of the world of glass, we have our lives in our hands. And the last grains of sand in the hourglass of the partner’s life build our own complicity in his struggle and shake the foundations of their palaces.
For every possible reason in the world, well…
No retreat – No truce. First and always for Anarchy.
Let the will of destruction never again become a creator.
Nothing needs to be built.
Let the direct action speak, right now, immediately.
Open Assembly in Solidarity with Alfredo Cospito
