Σιωπή.μοναξιά.Επίθεση. Κείμενο Στέφανου Αμίλητου

 

1537835

από Σ.Α. Ιαν. 3, 2015, 6:46 μμ.,

Σιωπή. Μοναξία. Επίθεση.

Είμαι ήδη κρατούμενος σχεδόν δύο χρόνια εντός των τοιχών. Όλο αυτό το διάστημα της κράτησής μου διάλεξα να ακολουθήσω το δρόμο της σιωπής. Τα μόνα κείμενα που επέλεξα ήταν ενημερωτικά και αφορούσαν την σύλληψή μου. Ήταν συνειδητή επιλογή. Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν (εκτός από το γιό μου) και ούτε να στηρίζω τα πιστεύω μου βάζοντας μια ταμπέλα. Μια φορά το έκανα αυτό, στο παρελθόν, σχετικά με τον οπαδισμό, έχοντας στο μυαλό μου μια σαφή έννοια του οπαδισμού και όχι του μισθωτού στρατού και του κωλοπαιδισμού.

Βάζοντας ταμπέλες δεν αναδεικνύει κανείς έτσι την πολιτική του ταυτότητα, ούτε τα πιστεύω του. Εξάλλου αν δεν κάνω λάθος στο καιρό μου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος το απεχθανόταν αυτό. Ο καθένας/μια αναδείκνυε τα πιστεύω του με την πολιτική του δράση, δράση που είχε συνέπεια σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Αυτά τα δύο χρόνια συνέβησαν και κάποια γεγονότα… Δεν είμαι αυτός που θα συμμετείχα σε μια ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗαντιπαράθεση κειμένων, για οποιοδήποτε λόγο, κειμένων ΛΑΘΟΣ ή ΣΩΣΤΟΥ με πολιτικές αναλύσεις, κειμένων που θα διαβάζονται όχι μόνο από τους συντρόφους/ισσες, αλλά και από μπάτσους, φασίστες και τα Μ. Μ. Ε.

Στις 22-4-2013 προφυλακίζομαι στις φυλακές Κορυδαλλού με απόφαση της ανακρίτριας. Η αντιεξουσιαστική και αντιφασιστική μου δράση, το ποινικό μου μητρώο, η μη δήλωση κατοικίας μου και οι μαρτυρίες τριών μπατσολαπάδων κρίθηκαν επαρκή στοιχεία για να με καταστήσουν επικίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια.

Στο διάστημα της παραμονής μου εντός των τοιχών έχω αποφασίσει να συμμετέχω σε κάθε πολιτική κίνηση, ακόμη και αν χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις συνέπειες του σωφρονιστικού κώδικα. Κάτι που είχα ξεκαθαρίσει εξαρχής στους συντρόφους που συναναστρεφόμουνα. Μετά τον μεγάλο καλοκαιρινό αγώνα της αποχής συσσιτίου και της 8ήμερης απεργίας πείνας για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, ήρθε ο αλληλεγγύος αγώνας με 3ήμερο αποχής μεσημεριανού κλεισίματος για τον σύντροφο και συγκρατούμενο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση μου από τα ευεργετικά μεροκάματα για δεύτερη φόρα, με την επαχθή συνέπεια παράτασης της φυλάκισης μου.

Δεν πτοούμαι, ούτε απογοητεύμαι όμως, ίσα ίσα όλα αυτά με κάνουν πιο δυνατό και μου δείχνουν ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εχθροί μου. Ο εξεγερμένος κόσμος ακολουθεί μόνο τον εαυτό του και τους συντρόφους του. Δεν αποδέχεται τις ιεραρχίες, προσδιορίζει την δράση του και επιτίθεται. Είσαι ότι πράττεις, δεν αρκεί να λες θεωρητικά πράγματα χωρίς να δεσμεύεσαι επί της ουσίας στην πράξη. Ελεύθεροι άνθρωποι είναι αυτοί που ρισκάρουν για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης, είναι αναμμένα φυτίλια που, ανά πάσα στιγμή, προκαλούν εκρήξεις παρασέρνοντας στην καταστροφή το κόσμο της εξουσίας.

Πάντα ήμουν από τους λίγους που προσπαθούσαν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, να καθορίζουν την ζωή τους από τα θέλω τους και από τα όνειρα τους, να δράσουν δημιουργικά, συλλογικά, μοναχικά, να προσπαθήσουν να αλλάξουν την ροή της ιστορίας, να ζήσουν το τώρα και όχι απλώς να επιβιώσουν. Εξάλλου πάντα έτρεφα μια ηδονή για τις μάχες του δρόμου είτε ήταν αντιφαστιστικές είτε ήταν κοινωνικές.

Ένα είναι σίγουρο πως πίσω δεν γυρνάμε. «Mπροστά, μπροστά.Oύτε βήμα πίσω», που λέγανε οι φίλοι μου οι BAL ,οι Λιβουρνέζοι.

ΣΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ

«Πως βλέπεις την εξοδό σου από εδώ;

-Μμμ, δεν τη βλέπω, δεν με εμπνέει πλέον, όπως και να ‘χει… Λένε ότι η «η ελπίδα σε κάνει να ζείς,» αλλά η ελπίδα είναι που κάνει το μεγαλύτερο κακό σε αυτή τη περίπτωση. Σε αφήνουν να ελπίζεις, με αφήνουν να ελπίζω για 3 μήνες, μετά με άφησαν να ελπίζω για 6 μήνες. Έκανα 9 μήνες, δεν ελπίζω πια. Αν βγώ σε 3 μήνες είναι καλά, αν βγώ αργότερα, τόσο το χειρότερο. Μέσα μου θα ήθελα πολύ να φύγω πιο γρήγορα αλλά αν δεν θέλουν δεν με νοιάζει, γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτοί που θα με αλλάξουν.

Αυτό δεν θα το καταλάβουν ποτέ.»

ΕΜΠΡΟΣ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ

Υ. Γ.1 : Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 ακουγόταν στα αμφιθέατρα «ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΣΤΡΑΤΟ, ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΜΕ»

Υ.Γ.2 : Θα ήθελα να τονίσω πόσο ουσιαστική και πόσο σημαντική είναι για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους η συμβολή του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών για μια αξιοπρεπή διαβίωση μέσα στα μπουντρούμια.

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΗΧΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΟΜΟΚΟΥ ενόψει των επικείμενων κωλοεκλογών

Στέφανος Αμίλητος

Ε’ πτέρυγα Κορυδαλλού