Η μόνη τιμή που αρμόζει στον Λάμπρο Φούντα και στον κάθε ένοπλο αντάρτη είναι η διαρκής εξέγερση.
Αυτό που τόλμησαν να κάνουν όλοι τους, θυσιάζοντας την ζωή τους και την καθημερινότητα τους για να ανοίξουν τον δρόμο για εμας.
Στο δρόμο, στην αντίσταση ενάντια σε κάθε σύστημα, στο ένοπλο αντάρτικο, εκεί που είναι η θέση του κάθε πραγματικού επαναστάτη.
Όχι πίσω από πληκτρολόγια ποστάροντας τραγουδάκια, φωτογραφίες και αφίσες, κρυμμένοι στην ασφάλεια όταν 20 σύντροφοι του ένοπλου αντάρτικου καταδικασμένοι σε εκατοντάδες χρόνια φυλάκισης, κάνουν απεργία πείνας – κάποιοι μέχρι θανάτου.
Αυτό δεν θα το δεχόταν κανείς από όσους συμμετείχαν ή συμμετέχουν στις ένοπλες ομάδες. Αντίθετα θα σχεδίαζαν τα χτυπήματα στον ιστό του αστικού κράτους για να το τραντάξουν και να κοινοποιήσουν παντού τον αγώνα των συντρόφων απεργών πείνας.
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τον Φούντα, τον Μαρίνο, τον Τσουτσουβή, τον Κασσίμη, τον Πρέκα, τον Καλτεζά, τον Αλέξη, τους έγκλειστους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους υπόδικους και φυλακισμένους συντρόφους, τους βασανισμένους αντιφασίστες τα θύματα της κρατικής και φασιστικής βίας και τόσους άλλους συντρόφους αλλά και καθημερινους ανθρώπους που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται, ξέρουμε που πρέπει να είμαστε :
Στο δρόμο.
Με καθημερινή δράση, με πορείες, με καταλήψεις με σαμποτάζ, με κάθε τρόπο να γκρεμίσουμε κάθε σύστημα μέχρι την αναρχία.
Γιατί αυτός είναι ο σκοπός του κάθε επαναστάτη. Όχι η προσωπική προβολή ή τα ηλεκτρονικά μνημόσυνα.
Αλλά ο συνεχής και αδιάλλειπτος αγώνας. Γιατί μόνο με την εξέγερση μπορείς να τιμήσεις τους ένοπλους ανάρτες.
Καλή αντάμωση στα οδοφράγματα
ΥΓ. Και για όσους φαίνεται σκληρό το ένοπλο και φοβούνται, ας δοκιμάσουν να χτίσουν τις αυτοδιαχειριζόμενες δομές που θα χρειαστεί ο καινούργιος κόσμος της Αναρχίας….
Δουλεία για το μέλλον υπάρχει…. είτε στην πρώτη γραμμή, είτε στην δημιουργία και την υποστήριξη….
Θέληση υπάρχει?
«Το κράτος τρομοκρατεί, …λασπολογεί, κοροϊδεύει, αποχαυνώνει, υποκρίνεται.
Η παντοδυναμία του είναι πια μύθος.
Η οργή μας, μας δυναμώνει, η αλλοτρίωσή του δεν μας αγγίζει,
τις βιτρίνες της εξουσίας τις σπάμε με τις πέτρες,
τις αλυσίδες της υποταγής τις λιώνουμε με την εξεγερτική φλόγα που καίει μέσα σε κάθε καρδιά καταπιεσμένου.
Τα μάτια μας είναι ανοικτά,
τα αυτιά μας συλλαμβάνουν κάθε ήχο,
η σκέψη μας είναι κρυστάλλινη,
η λύσσα μας αδιανόητη.
Η επιλογή μας μία:
βίαιο, ανεξέλεγκτο, συνεχή αγώνα για την καταστροφή κράτους και εξουσίας.
Είμαστε οργισμένοι, είμαστε εξεγερμένοι, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΣΑΣ.».
* Συγγραφέας του κειμένου είναι ο Λάμπρος Φούντας. Το κείμενο το έγραψε και το μοίρασε με συντρόφους μετά την σύλληψή του, στο Πολυτεχνείο το 1995.
