1546762
από Ν.Μ 09/07/2015 1:44 μμ.,
Ζητήματα Ευρωπαϊκής Ενωσης
Το δίλημμα του καιρού μας δεν είναι, ΝΑΙ Ή ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών, δεν είναι ανάμεσα σε ένα σκληρό ή λιγότερο σκληρό μνημόνιο, δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Είναι καπιταλισμός ή επανάσταση.
________________________________________
Δήλωση του Νίκου Μαζιώτη στο εφετείο της 1ης δίκης
του Επαναστατικού Αγώνα σχετικά με την χρεοκοπία της χώρας
Όπως είναι γνωστό, η κατασταλτική επίθεση του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα το 2010 καταγράφηκε ιστορικά ότι συνδέθηκε με την υπογραφή του Α’ μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου και την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ.
Όπως είχε δηλώσει τότε κυβερνητικός αξιωματούχος, οι συλλήψεις μας απέτρεψαν “ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που θα τελείωνε την οικονομία”, δήλωση που αποδείκνυε την επικινδυνότητα της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα μέσα σε μια κρίσιμη για το καθεστώς συγκυρία.
Η 1η δίκη εναντίον της οργάνωσης έγινε σε μια περίοδο που εφαρμόστηκε το Α’ μνημόνιο, μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας και επιβλήθηκε μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας τμημάτων του πληθυσμού που προκάλεσε μέχρι στιγμής χιλιάδες νεκρούς, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Όταν άρχισε η 1η δίκη τον Οκτώβριο του 2011, είχαμε δηλώσει ότι η δίκη αυτή διεξάγεται σε μια περίοδο που αναμένεται η επίσημη χρεοκοπία της χώρας, πράγμα που τότε δεν έγινε και παρατάθηκε έτσι ένα καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας με σκοπό τη σωτηρία των δανειστών, των τότε κατόχων των ελληνικών ομολόγων και την προστασία της Ευρωζώνης από τον κίνδυνο μετάδοσης της ελληνικής κρίσης.
Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι τελικά η χρεοκοπία της Ελλάδας συνδέεται με τις ημέρες της αριστερής κυβέρνησης Σύριζα σχεδόν 4 χρόνια μετά, η οποία προκήρυξε δημοψήφισμα με το ερώτημα, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών για το νέο μνημόνιο που θα υπέγραφε.
Μαζί με την χρεοκοπία της χώρας, χρεοκόπησαν και οι αριστερές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες που υπόσχονταν παρεμβάσεις του κράτους υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών εντός της ΕΕ μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον.
Ο Επαναστατικός Αγώνας στην τελευταία επίθεση του στις 10/4/2014 στο παράρτημα της ΕΚΤ στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, εκεί όπου στεγαζόταν και το γραφείο του μόνιμου αντιπρόσωπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, στην προκήρυξη με την οποία είχε αναλάβει την ευθύνη, είχε προγνώσει σχεδόν ένα χρόνο πριν ο Σύριζα πάρει την εξουσία, την πορεία της διακυβέρνησής του.
Είχε διαγνώσει το ανεδαφικό του προγράμματος και των διακηρύξεών του, είχε επισημάνει τη διγλωσσία των στελεχών του. Κάποιοι μίλαγαν για μη αναγνώριση του χρέους και άλλοι για αναδιάρθρωση ή κούρεμα του χρέους. Άλλοι υποστήριζαν την κατάργηση του μνημονίου και κατέληξαν τελικά στην επαναδιαπραγμάτευσή του.
Η πλειοψηφία των στελεχών του Σύριζα διακήρυσσαν την σταθερή πορεία της Ελλάδας εντός της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ, ενώ η αριστερή τάση του υποστήριζε την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την υιοθέτηση της δραχμής αλλά παραμονή της χώρας στην ΕΕ.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Σύριζα ακολούθησε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Σε αντίθεση με τις προεκλογικές διακηρύξεις του, αναγνώρισε το σύνολο του χρέους και την αποπληρωμή του, αναγνώρισε τις μνημονιακές συμβάσεις, αναγνώρισε την επιτήρηση και αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας από τα τεχνικά κλιμάκια της Τρόικα, των υπερεθνικών οργανισμών, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, και της ΕΕ που έχουν μετονομαστεί για επικοινωνιακούς λόγους από Τρόικα σε θεσμούς.
Στις 20 Φεβρουαρίου 2015, η κυβέρνηση Σύριζα επικύρωσε με την υπογραφή της την ολοκληρωτική αυτή υποχώρηση με τη συμφωνία παράτασης του ισχύοντος προγράμματος, του μνημονίου νο2 που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Σαμαρά τον Νοέμβριο του 2012.
Παράλληλα διεξήγαγε διαπραγματεύσεις για την επίτευξη συμφωνίας – νέου μνημονίου με τους δανειστές. Όμως οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις, οι αμφιταλαντεύσεις έκαναν την κυβέρνηση Σύριζα να φαίνεται στα μάτια των εταίρων-δανειστών ως αναξιόπιστοι στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης με αποτέλεσμα την οικονομική ασφυξία και την χρεοκοπία της χώρας.
Οι δανειστές γνώριζαν εκ των προτέρων ότι ο χρόνος δρούσε προς όφελός τους και ότι μπορούσαν να εκβιάσουν την κυβέρνηση Σύριζα να δεχτεί τους όρους τους με όπλο τον οικονομικό στραγγαλισμό και την απειλή της χρεοκοπίας.
Γνωρίζουν ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδος από την ευρωζώνη δεν αναιρεί τις υποχρεώσεις της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους που έχουν υπογράψει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 και μετά.
Η κυβέρνηση Σύριζα κατέληξε να αυτοεξευτελιστεί γιατί ενώ προκήρυξε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι των προτάσεων των δανειστών αφού αποχώρησε πρώτα από τις διαπραγματεύσεις, μετά την προκήρυξη δημοψηφίσματος υπαναχωρώντας ικέτευε για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αποδεχόμενη στο μεγαλύτερο μέρος τις προτάσεις των δανειστών. Το δημοψήφισμα ήταν μια επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης Σύριζα να διαχειριστεί τη πολιτική χρεοκοπία της, άσχετα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Η πορεία της κυβέρνησης Σύριζα αποδεικνύει αυτό που ο Επαναστατικός Αγώνας ισχυριζόταν στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβε τη βομβιστική επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, ότι “ο Σύριζα μέσα από μια μακρά πορεία πολιτικών παλινδρομήσεων, αντιφάσεων και μεταστροφών προς τον “πολιτικό ρεαλισμό” που υποδεικνύουν το ίδιο το ανέφικτο μιας σταθερής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής στην εποχή μας, καταλήγει όλο και πιο φανερά σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας για το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο με προδιαγεγραμμένη την ολοκληρωτική οπισθοχώρησή του σε όλα τα ζητήματα διαχείρισης της κρίσης.
Η αποδοχή όλων των κυρίαρχων δομών, μηχανισμών και συμμαχιών, η αποδοχή της ΟΝΕ, του Ευρώ, της ΕΕ, η απομάκρυνση από θέσεις για κατάργηση του μνημονίου και για μονομερή διαγραφή του χρέους δείχνουν ότι η εξέλιξή του σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα με σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο γίνεται πριν ακόμα πάρει την εξουσία -αν την πάρει- και για να διασφαλίσει την έγκριση και τη στήριξη των οικονομικών μπλογκ της εξουσίας”.
Ένα χρόνο και πλέον μετά, ο Επαναστατικός Αγώνας επιβεβαιώνεται για την πολιτική χρεοκοπία του Σύριζα. Η πολιτική χρεοκοπία του Σύριζα και η αναμενόμενη πτώση της κυβέρνησης αργά ή γρήγορα αποδεικνύουν το ανέφικτο της επίλυσης των προβλημάτων που ανέδειξε η καπιταλιστική κρίση μέσα από μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και του αστικού κοινοβουλευτισμού. Απέδειξε αυτό που υποστηρίζει εδώ και χρόνια ο Επαναστατικός Αγώνας, ότι “η μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι στην κρίση είναι η κοινωνική επανάσταση” και η προσφυγή τμημάτων της κοινωνίας και του πληθυσμού σε μια ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους στην Ελλάδα.
Η κοινωνική επανάσταση είναι η πραγματική ρήξη. Γιατί αιτία της κρίσης είναι η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, η ύπαρξη των ταξικών και κοινωνικών διαιρέσεων, ο αέναος κύκλος του κεφαλαίου για επενδύσεις με σκοπό το κέρδος και η επανεπένδυση του κέδρους για ακόμα μεγαλύτερο κέρδος, διαδικασία της οποίας η απρόσκοπτη συνέχιση είναι δείγμα της καπιταλιστικής ευημερίας ενώ το σταμάτημά της σηματοδοτεί τη κρίση.
Απατώντας ο Επαναστατικό Αγώνας στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή, έχουμε υποστηρίξει ότι, η υιοθέτηση της δραχμής στην Ελλάδα εντός του πλαισίου της ΕΕ και με άθικτες τις μνημονιακές συμβάσεις που απαγορεύουν την αθέτηση πληρωμής του χρέους από τη μεριά του οφειλέτη και την μετατροπή του από ευρώ σε ένα οποιοδήποτε εθνικό νόμισμα, όχι μόνο δεν θα μείωνε το χρέος αλλά θα το αύξανε, ενώ θα μείωνε την αγοραστική δύναμη των μισθών των εργαζομένων, γεγονός που θα σήμαινε υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και αύξηση της φτώχειας.
Το ζήτημα του νομίσματος δεν λύνει από μόνο του κανένα πρόβλημα. Δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της πείνας, των θανάτων από τις κακουχίες, τις αρρώστιες, τις αυτοκτονίες.
Καμιά λύση δεν βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Καμιά λύση δεν βρίσκεται στις προτάσεις των κομμάτων, καμιά λύση δεν προκύπτει από τις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο ή από τα δημοψηφίσματα της εξουσίας.
Ως Επαναστατικός Αγώνας, απέναντι στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής που επιβάλλει η υπερεθνική οικονομική ελίτ, δηλαδή τον φασισμό των αγορών πολιτική της οποίας εκφραστές είναι τα περισσότερα κόμματα συμπεριλαμβανομένου και της κυβέρνησης Σύριζα και σε αντίθεση με την πρόταση για πλήρη κρατικοποίηση των οικονομικών λειτουργιών και κεντρικό έλεγχο, πρόταση που απέτυχε ιστορικά, προτείνουμε την επαναστατική λύση της συντριβής του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και του κράτους.
Είναι πιο ρεαλιστική λύση ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που αρνείται να πληρώσει το χρέος που του έχουν φορτώσει, που δεν αναγνωρίζει δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, που δεν αναγνωρίζει και αποδέχεται το ευρώ και τις δομές όπως της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να τον κάνουν δουλοπάροικο των αγορών.
Είναι πιο ρεαλιστική λύση, ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που θα απαλλοτριώσει την περιουσία των καπιταλιστών, την ακίνητη και κινητή περιουσία, τα μέσα παραγωγής τους είτε των πολυεθνικών, είτε των τραπεζών, είτε των ντόπιων κεφαλαιοκρατών, όλων όσων έχουν αγοράσει κρατική περιουσία, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και ότι έχει απομείνει στα χέρια του κράτους.
Είναι πιο ρεαλιστική λύση η κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου και του κράτους και η διαχείρισή της από τα συμβούλια των εργαζομένων και τις λαϊκές συνελεύσεις. Το ίδιο ισχύει για όλους τους κοινωνικού τομείς εντός της παραγωγής, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, όπου την διαχείριση την αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι και οι συμμετέχοντες σε αυτούς.
Είναι πιο ρεαλιστική λύση η επιβολή από μια κοινωνική επανάσταση της άμεσης δημοκρατίας που θα καταργήσει άμεσα το κράτος και το αστικό κοινοβούλιο των επαγγελματιών πολιτικών που αναλαμβάνουν τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων αντί του λαού και των εργαζομένων, και που στη θέση του θα βάλει ένα συνομοσπονδιακό σύστημα εργατικών συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων, που όλοι θα συμμετέχουν, θα μιλούν και θα συναποφασίζουν για όλες τις κοινωνικές υποθέσεις που τους αφορούν στο χώρο εργασίας, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τις γειτονιές, το χωριό ή την πόλη.
Το δίλημμα του καιρού μας δεν είναι, ΝΑΙ Ή ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών, δεν είναι ανάμεσα σε ένα σκληρό ή λιγότερο σκληρό μνημόνιο, δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Είναι καπιταλισμός ή επανάσταση.
Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Κορυδαλλού