Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
1550518
από sygeneis-filoi@espiv.net 25/10/2015 5:36 μμ.,
________________________________________
«Φίλοι και σύντροφοι, καλησπέρα!
Η σημερινή μας συνάντηση είναι μια στιγμή αλληλεγγύης. Μια στιγμή συνάντησης των απέξω με τους απομέσα. Μια στιγμή συντονισμού μα, όταν ενεργοποιούνται οι απέξω και γίνονται ενεργοί οι απομέσα, κομμάτια όλοι του ίδιου κινήματος.
Η αλληλεγγύη είναι η συνθήκη που καταλύει τα τείχη. Κι αν έχουμε σήμερα τείχη… Τείχη της φυλακής, τείχη της εξορίας, τείχη περιοριστικών όρων. Ο καπιταλισμός ξέρει να υψώνει τείχη εγκλεισμού και απομόνωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Όπως ξέρει να υψώνει τείχη αλλοτρίωσης και απομόνωσης μέσα στην κοινωνία, να κατακερματίζει τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Εμείς οφείλουμε να γκρεμίζουμε τείχη. Κάθε είδους.
Η αλληλεγγύη είναι η συνθήκη που καταλύει τείχη. Όμως για να λειτουργεί με όλο το νόημα και τον δυναμισμό της, προϋποθέτει την ενότητα, το άνοιγμα δρόμων ανάμεσα σε κάθε συλλογικότητα, σε κάθε τάση και έκφραση του κινήματος.
Ενότητα δεν θα πει ταυτοποίηση. Καθένας έχει την ιδιαίτερη πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, τη διεκδικεί και την υπερασπίζει – έτσι πρέπει – κι αυτό δεν είναι αδυναμία του κινήματος, είναι η δύναμη, το εύρος κι ο πλούτος του.
Ενότητα θα πει να πολεμάμε στον κοινό αγώνα, με κοινή στόχευση να αποσπάσουμε πόντο τον πόντο, ανάσα την ανάσα τη ζωή και την ελευθερία που μας κλέβουν, να υψώνουμε κοινά αναχώματα αντίστασης, να ετοιμάζουμε κοινές και συντονισμένες μικρές αντεπιθέσεις, προετοιμασία για τις μεγάλες και τις μεγαλύτερες…
Σήμερα δεν είναι μαζί μας η Αθηνά. Είναι πολύς καιρός που δεν κατεβαίνει τα σκαλιά της φυλακής μαζί με τους άλλους γονείς των πολιτικών κρατουμένων για το λειψό επισκεπτήριο.
Φρόντισαν όμως οι γονείς να μας φέρουν τη φωνή της. Μας συγκίνησε ο λόγος της, η τρυφερή και παρατηρητική της ματιά, η αισθαντική καρδιά, η βαθιά αγάπη που καθοδηγεί κάθε άνθρωπο που αξίζει να λέγεται άνθρωπος, αυτό το μεγάλο συναίσθημα που αναδίνεται από κάθε σελίδα του «Γέλιου του νερού».
Για τη λογοτεχνική αξία αυτού του βιβλίου θα μιλήσουν σήμερα άλλοι πιο αρμόδιοι από μένα. Εγώ θα πω μόνο ότι «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει».
Την Αθηνά την εξόρισαν στο νησί της Σαλαμίνας, μια πρακτική της εξουσίας που φέρνει στο νου άλλες εποχές, όταν οξυνόταν ο κοινωνικός πόλεμος και το καθεστώς εξάλειφε τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε εμπόλεμους και αμάχους.
Έμελε σε μια «αριστερή» κυβέρνηση να συνεχίζει αυτή την άγρια τακτική της εξουσίας. Δεν είναι ανεξήγητο. Γιατί μπορεί αυτή η τακτική να έρχεται από το παρελθόν αλλά αφορά το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Το ζοφερό μέλλον μιας νεοαποικίας θα περιλαμβάνει πολλή καταστολή.
Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε αυτά τα όνειρα των ισχυρών σε εφιάλτες για αυτούς και το προσωπικό τους.
Είναι στο χέρι μας να αντιτάξουμε την ενότητα, τον αγώνα, την αλληλεγγύη, τα δικά μας όνειρα. Και να παλέψουμε για να λάβουνε επιτέλους εκδίκηση.
Γεια σας!|