https://asteritiko.wordpress.com/2014/05/15/%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%BA%CF%8D%CE%B6%CE%B7-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9/
Μπάτσοι του Γκύζη κάτι σας θυμίζει…
May15 by Άλφα Στερητικό
Σήμερα κλείνουν 29 χρόνια απο τη δολοφονία του Χρήστου Τσουτσουβή στο Γκύζη. Ο Τσουτσουβής ήταν ο δεύτερος νεκρός αντάρτης πόλεως που έπεσε στην Ελλάδα, ύστερα απο καταδίωξη και σκληρή μάχη παίρνοντας μαζί του και τα τρία ένστολα γουρούνια που τον καταδίωκαν. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες με τον Τσουτσουβή στο μυαλό μου, τόσες που πλέον μου είναι αδύνατων να διαχωρίσω την πραγματικότητα απο την ψευδαίσθηση. Τον γνώρισα ποτέ, η όχι; Κάναμε ποτέ παρέα, η όχι;; Ξενυχτήσαμε τελικά βράδια ολόκληρα συζητώντας…η όχι;; Το μόνο σίγουρο είναι πως το Γκύζη η περιοχή που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζώ, έχει τον δικό της “άγιο”…και όσο οξύμωρος κι αν είναι αυτός ο χαρακτηρισμός για έναν αναρχικό και δη αντάρτη πόλης, είναι απλά ένα λογοπαίγνιο του σήμερα, που τιμάει ένα έθιμο του χθές. Γιατί κάποτε στα χωριά μέσα απο τέτοιους θανάτους, “γεννούσαν” τους αγίους…
Ο Τσουτσουβής έγινε ιδιαίτερα αγαπητός σε πολλούς κυρίως λόγο της μαχητικότητας του, της γενικότερης άμεσης και παθιασμένης αντιεξουσιαστικής του στάσης, αλλά και δράσης. Το όνομα του είναι συνώνυμο του θάρρους και αν κάποιος αντιληφθεί πραγματικά το πότε έδρασε και το τι επικρατούσε κοινωνικά εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα, τότε μιλάμε ξεκάθαρα για έναν ήρωα.
Για την ιστορία: εκείνη την περίοδο το “σοσια-λιστικό” ΠΑΣΟΚ είχε ανέβει στην εξουσία και χάριζε λεφτά με την σέσουλα, χρήμα αέρα κοπανιστό και διορισμούς ρουτίνας στο δημόσιο με αίτηση απο το”περίπτερο”. (που λέει ο λόγος). Όλη η Ελλάδα είχε μπεί στον φαύλο κύκλο του “Δανείζομαι χρήματα που δεν μου ανήκουν, για να αγοράσω πράγματα που δεν χρειάζομαι, με σκοπό να εντυπωσιάσω ανθρώπους που δεν συμπαθώ”. Ο πεσιμισμός και η ματαιοδοξία ήταν λέξεις σχεδόν άγνωστες σε μία χώρα άξεστων που ξαφνικά είχαν όλοι φράγκα, γεμάτες τσέπες και όνειρα. Μικροαστικά όνειρα και προοπτικές ανάπτυξης που σήμαιναν το ξεκίνημα ενός εφιάλτη όπως τελικά αποδείχτηκε, του εφιάλτη αυτού, που σήμερα βιώνουμε τον επίλογο του.
Εκτός του χρήματος που έρεε άφθονο αλλά και της ανάπτυξης που γνώριζαν τα πάντα τριγύρω, δύο στοιχεία που αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους της σημερινής ολοκληρωτικής εξαθλίωσης για το τερατογεννές αυτό εξάμβλωμα που ονομάζετε “ελληνική κοινωνία”…στον “Ευρωπαίο” πλέον ελληναρά, η ενασχόληση με την πολιτική φάνταζε μπανάλ και ντεμοντέ. Το ΚΚΕ (το πάλαι άλλοτε αντιστασιακό τέρας) είχε ήδη εκπνεύσει τον επιθανάτιο ρόγχο του…και αναπαυμένο εν ειρήνη στην συστημική του πολυθρόνα φτιασιδωνόταν πυρετωδώς για τα “εγκαίνια” της συγκυβέρνησης με τη δεξιά, που θα έκανε μερικά χρονάκια αργότερα.
Εκείνη την περίοδο λοιπόν όχι “αναρχικός” (ΑΝΑΡΧΟ…τι;), ούτε κάν “αριστερός”, οπως και γενικότερα ο χαρακτηρισμός “πολιτικοποιημένος” ήταν λεξεις απο μπανάλ και ντεμοντέ εως και άγνωστες…
Αυτό είναι το μεγαλείο όλων όσων διάλεξαν να χαράξουν αντίθετη ρώτα στο τότε, και αυτό πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε, χωρίς να μειώνετε φυσικά κανένας αγώνας, όποτε και όπου κι αν έγινε. Όλοι οι αγώνες είναι για κάποιον λόγο ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί, όμως δεν θα μπορούσαν να είναι τίποτα άλλο εκτός απο “ίσοι”…γι’αυτό δεν γίνονται εξάλλου; Για την ισότητα και το “όλα για όλους”. Ο Τσέ είχε πεί οτι “Κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγάλο αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατο να σκεφτώ κάποιον πραγματικό επαναστάτη χωρίς αυτό το ιδανικό”. Ο Χρήστος Τσουτσουβής δεν μπορούσε παρά να φερθεί ρεαλιστικά και να επιδιώξει το αδύνατο: Οπλίστηκε και βγήκε στην παρανομία σε μία εποχή που όλος ο κόσμος κοιτούσε να καβατζωθεί στη σιγουράτζα του “ζεστού και νόμιμου” χρήματος…
Φυσικά, όντας αθεράπευτα ρομαντικός ως επαναστάτης, όταν έφτασε η ώρα να επιλέξει, εκείνος μετέβη απο τον κόσμο των “ζωντανών νεκρών” σε εκείνο της “αθανασίας”!
Ο Χρήστος Τσουτσουβής δεν έφυγε ποτέ, αρκεί να ψάξει κάποιος πίσω απο λέξεις και θα τον συναντήσει σε φράσεις, όπως αυτή: “Η συνείδηση καθορίζει την ύπαρξη”
ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗ. ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΥ ΓΚΥΖΗ ΚΑΤΙ ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ. ΕΝΑΣ, ΤΡΕΙΣ!
Άλφα Στερητικό
Για την ιστορία
Ο Χρήστος Τσουτσουβής υπήρξε ο δεύτερος νεκρός αντάρτης πόλης με τον Κασσίμη. Ισως ο Χ. Τσουτσουβής είναι το πρόσωπο που τιμήθηκε περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
Ενοπλες ομάδες όπως η “Επαναστατική Φράξια για την Ανατροπή – Χρήστος Τσουτσουβής” έκαναν χτυπήματα σε καπιταλιστικούς στόχους για να τιμήσουν την μνήμη του.
Συνθήματα σε τοίχους και πορείες με αναφορά στο όνομα του, τραγούδια αφιερωμένα σ’ αυτόν, αφιερώματα σε αναρχικά έντυπα δείχνουν ότι ο θάνατος του Τσουτσουβή δεν πέρασε απαρατήρητος από ένα μεγάλο μέρος του αντικαπιταλιστικού κινήματος.
Mόλις τελείωσε το σχολείο στην Kόρινθο ο Xρήστος χάθηκε από συγγενείς και φίλους. Kάπου κάπου τηλεφωνούσε στους γονείς του και τους έλεγε ότι είναι καλά, να μην ανησυχούν και ότι σπουδάζει αρχιτεκτονικό σχέδιο στην Aυστρία και παράλληλα δουλεύει σε μια μεγάλη πολυεθνική.
Ο ίδιος ζούσε στην βαθειά παρανομία στην Αθήνα και εκτός απ’ τους συντρόφους του κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό γ’ αυτόν.
Mέλος του Eπαναστατικού Λαϊκού Aγώνα από το 1976 έως το 1980, αποχώρησε λόγω ιδεολογικών αλλά και επιχειρησιακών διαφωνιών. Ηταν θιασώτης της σκληρής ένοπλης αντιπαράθεσης κι όχι των συμβολικών χτυπημάτων με βόμβες.
Έφτιαξε την Aντικρατική Πάλη.
.
Ο επίλογος
Ήταν περίπου τέσσερις και τέταρτο, απόγευμα της Τετάρτης 15 Μάη του 1985, όταν ο Τσουτσουβής και ένα ακόμη άτομο πλησίασαν μία παρκαρισμένη μοτοσικλέτα στην περιοχή του Γκύζη. Τρεις μπάτσοι με πολιτικά, που είχαν στήσει ενέδρα σε κοντινό σημείο κρυμμένοι σ’ ένα αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορίας, επιχείρησαν να τον ακινητοποιήσουν και να τον συλλάβουν.
Tίποτα.
Kαταδίωξη.
Kαι μετά μίλησαν τα όπλα. Tρεις μπάτσοι νεκροί (Μπούρας, Δουγενής, Γεωργίου), αλλά και ο Xρήστος Tσουτσουβής.
Ο επίλογος για τους μπάτσους ήταν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Χ. Τσουτσουβή που έδωσαν στις εφημερίδες, ξέπνοο με τα μάτια ανοιχτά και τα βλέφαρα στερεωμένα με σελοτέιπ.
Για κάποιους άλλους όμως ο Χ. Τσουτσουβής είναι το σημείο ηρωικής αναφοράς.
.
“Ο Ανέστης (σ.σ. το “κωδικό” όνομα του Τσουτσουβή) είχε έρθει για κάλυψη. Κοιταχτήκαμε. Πρώτα έκανε τον αδιάφορο, ύστερα, σαν να το ξανασκέφτηκε, μισογέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Εκείνα τα μάτια που ήξεραν να αστράφτουν θα τα δω παγωμένα λίγα χρόνια αργότερα να με κοιτάζουν μέσα από μια εφημερίδα.
Το δίκιο του Ανέστη χανόταν και η (σωστή) κριτική του αδυνάτιζε από τον ορμητικό και ριψοκίνδυνο τρόπο του. Ήταν παλικάρι, όμως αρκετές φορές χρειάστηκε να τον φρενάρουμε στην πρακτική δουλειά, να ψάχνουμε πώς να διακινδυνεύουμε όσο το δυνατόν λιγότερο”.
Απο το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα
“Για το Χρήστο Τσουτσουβή ισχύει η φράση του Θουκυδίδη – του αρχαίου ιστορικού που κατέγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου -, ότι “ο θάνατος στη μάχη είναι τίτλος τιμής και συνοδεύεται από τις επευφημίες των πολιτών”. Σκοτώθηκε μεν από τους αστυνομικούς, αλλά πήρε και δυο-τρεις μαζί του. Για μένα, ήταν ένας πολεμιστής, ένας μαχητής. Πιστεύω ότι η κοινωνία χρειάζεται κι άλλους τέτοιους.”
Απ’ την απολογία του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη.
.
.
.
Το κείμενο αυτό ας μην εκτιμηθεί σαν συμβατική επιμνημόσυνη ρητορική «κατάθεση».
Όσοι έχουν τέτοια (ανεγκέφαλη…) προδιάθεση, ας γυρίσουν σελίδα. Ο Τσουτσουβής δεν σκοτώθηκε για να τον βαλσαμώσουν στα ανέξοδα ουρλιαχτά τους (θρηνητικά ή ψευτο«απειλητικά»…) οι άκαπνοι ζωντανοί των «επαναστατικών» γυμναστήριων. Το πρόταγμα που αναδεικνύεται αφορά την όξυνση της σύγκρουσης. Ο συμβιβαστικός κοινωνισμός, η φολκλορική ελευθεριακότητα, ο ηττοπαθής ταχτικισμός, η συναινετική πολιτικότητα: είναι οι πρακτικές καταγραφές του ρεφορμιστικού εκφυλισμού που «φιλοδοξεί», σήμερα, να απαλλοτριώσει την εξεγερτική διάσταση του αναρχικού λόγου. Το κείμενο αυτό «προτείνει» έναν προσδιορισμό της «μνήμης» στη βάση της σύγκρουσης με το Κράτος και τ’ αφεντικά. Το δικό μας «τιμή στον Τσουτσουβή» δεν απευθύνεται στους ποικιλώνυμους αναρχίζοντες καταναλωτές του νεοαριστερίστικου κρετινισμού…
Αν οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί, οι δρόμοι της επανάστασης τί είναι; Και πώς συνδέονται αυτά τα δύο; Ποιο ένστικτο ακατανίκητο προσδιορίζει την ένωση τους στη Πράξη της ανατροπής; Η ενέργεια της ζωής. Είναι αφελείς όσοι αντιλαμβάνονται τη ζωή έξω από τα ανθρώπινα μέτρα της μέσα στην κοινωνία. Λοιπόν, θέλετε να επέμβετε στην ζωή; Καταστρέψτε τους κοινωνικούς θανάτους που την αφυδατώνουν. Αφού δεν μπορείτε ή δεν θέλετε, ασχοληθείτε καλύτερα με τα παιδάκια και τη δουλίτσα σας.
Στις 15/5/85, σε ένοπλη συμπλοκή με μπάτσους στου Γκύζη, σκοτώνεται ο αγωνιστής της «Αντικρατικής Πάλης», Χρήστος Τσουτσουβής. Οι βρικόλακες της Εξουσίας στήνουν τον χορό του μίσους, του ρεβανσισμού αλλά και του φόβου τους, γύρω από το πτώμα του επαναστατημένου ανθρώπου· ο εισαγγελέας Θεοφανόπουλος και οι τρεις νεκροί αστυνομικοί εκείνης της νύχτας, επιβεβαιώνουν την αυτοφυή δυνατότητα της ζωής να ανακαλύπτει και να πραγματώνει τη διαλεκτική της εξέλιξης της.
Η πολιτική είναι η αλλοτριωτική υπαγωγή της ανθρώπινης ύπαρξης στη σφαίρα των μεγεθών και των μετρήσεων. Ξεπερνώντας το τεχνοκρατικό τέλμα των στατιστικών υπολογισμών και της μπακαλίστικής ταχτικολογίας, θα συναντήσουμε την επανάσταση. Η επανάσταση είναι βαθύτατα αντιπολιτική και η βία της επανάστασης είναι η δικαίωση της ανθρώπινης διαμαρτυρίας για τους όρους και τα δεδομένα της αθλιότητας.
Όταν οι μπάτσοι, σε συνεργασία με τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, αποκρύψανε τη μέρα της κηδείας του Χρήστου (δηλώθηκε η 22/5, ενώ έγινε στις 21/5) και στη συνέχεια αποδύθηκαν σε μια βρώμικη προσπάθεια κατασυκοφάντησης του νεκρού επαναστάτη, η αδελφή του χρησιμοποίησε τη λέξη «σκουλήκια» για να χαρακτηρίσει το ήθος τους. Την ίδια ακριβώς λέξη, φορτισμένη με τη μεγαλύτερη απέχθεια, αποδίδουμε σήμερα και στους «συντρόφους» που έχουν μετατρέψει σε επωδό των τσιριχτών τους το πρόστυχο σλόγκαν «καραγκιόζηδες κουμπουροφόροι». Ας μη πετάνε λάσπη στην ομορφιά και την εντιμότητα του αγώνα, που είναι έτη φωτός μακριά από το κομματίστικα μαγαζάκια τους και τις μίζερες μικροΐντριγκες του σαχλού και βαλτωμένου μπλα-μπλα τους.
Η ταχτική της προβοκατόρικης παραπληροφόρησης στα πέριξ των Εξαρχείων και η μπατσίστικη νοοτροπία των ανώνυμων επιστολών, δεν έχει καμία σχέση με το ήθος του ανθρώπου που ήταν αφιερωμένος στον επαναστατικό ταξικό αγώνα από τα 19 του χρόνια ενώ σήμερα οι φορείς της πιο χυδαίας κριτικής εναντίον του είτε γκομενίζουν, είτε συγκροτούν μέτωπο με τους κλαψουρίζοντες κατοικίδιους «αμφισβητίες».
Η ζωή δεν είναι μια απατηλή λάμψη. Αυτή την αίσθηση προσπαθεί να επιβάλλει το καθεστώς των εμπόρων και των κρατιστών. Η ζωή ορίζεται με τη δύναμη και τη διάρκεια της επιθυμίας για ελεύθερη έκφραση και ανάπτυξη. Ό,τι επεμβαίνει ανασταλτικά πρέπει να τσακίζεται. Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να συγκρουστούμε; Πόσο μαλάκας είναι ο «αναρχικός» που εκφυλίζει το βίωμα της υποτέλειας σε παιχνιδιάρικη διάθεση για ανώδυνους …εναλλακτισμούς; Εναλλακτισμούς που μετατρέπουν τις ριζικές ανάγκες και τα επαναστατικά αιτήματα σε μπαλαντέρ για την οργανωμένη επινοητικότητα των αφεντικών. Η μακαριότητα, ο εφησυχασμός και η βιντεόπληκτη μιζέρια των μικροαστών πρέπει να τινάζονται κάθε φορά στον αέρα. Οι τσαρλατάνοι της μικρομεσαίας χυδαιότητας ουρλιάζουν αφιονισμένοι κάθε φορά «καλά κάνατε στο κάθαρμα».
Αμέτρητα «καθάρματα» θα κουρελιάσουν τη βαρβαρότητα των εξουσιαστικών μύθων. Ο επαναστατικός ανθρωπισμός δεν είναι αφηρημένο καλολογικό στοιχείο στη πληκτική ποίηση αυτής της καθημερινότητας. Η ηθική και η ευαισθησία που περιέχονται στην επαναστατική βία δεν γίνεται να συγκρίνονται με τα συνώνυμα τους στον σημερινό κόσμο: όσοι το κάνουν παίζουν το παιχνίδι της επιβεβλημένης κουλτούρας. Φούντωσαν πάλι οι έριδες. Τι νόημα έχουν; Το μπιστόλι στο αμειβόμενο χέρι του μπάτσου κόβει τον γόρδιο.
Αν η Θεωρία επιθυμεί να μας κάνει καλοκάγαθους αμνούς, ας την αφήσουμε να ρέψει στα συρτάρια και τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Το φάντασμα του Χρήστου, του κάθε Τσουτσουβή σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη, στοιχειώνει τον ύπνο των βαστάζων της Εξουσίας. Δημιουργώντας παντού εστίες έντασης. Δεν είναι εύκολο. Ανακαλύπτοντας συνεχώς τις ανατρεπτικές δυσκολίες, παρατάμε στη νωθρότητα και τη πλήξη τους τις λογικές της αδράνειας και του πασιφισμού. Το μεμονωμένο να γενικευτεί. Και η γενίκευση να μη βρει ποτέ τελικά όρια, αντλώντας διαρκώς από το μίσος και την επιθυμία.
Δεν χρειάζεται, ούτε και πρόκειται να κατασκευάσουμε ήρωες. Ο επαναστάτης δεν είναι ιδιότητα, και πολύ περισσότερο δεν είναι εμπορεύσιμο είδος. Όταν οι ένστολοι έμμισθοι δούλοι του Κράτους σκότωναν τον Χρήστο, ασκούσαν το δικό τους εκβιασμό στη συνείδηση των καταπιεσμένων. Όμως ο θάνατος από τα πυρά της Εξουσίας είναι ένας τρόπος να της αντισταθείς. Ποια δύναμη γεννά και ωθεί τους επαναστάτες; Η ακύρωση της ζωής μέσα στους θεσμούς και τις αξίες πολιτισμού του Κράτους. Πώς θα ορίσουμε αυτό που γίνεται;
Θα οριστεί μόνο του. Το πρόβλημα δεν είναι το χάσιμο των αλυσίδων. Είμαστε όλοι απόκληροι και περιθωριοποιημένοι. Γι αυτό ακριβώς σαρκώνουμε το κέντρο της ιστορικής κοινωνικής δημιουργίας. Τα επαναστατικά υποκείμενα αυτοαποκαλύπτονται χωρίς προλόγους. Βία στη βία της εξουσίας. Σαν αντίδραση, σαν απάντηση, σαν θέση, σαν διαρκή πράξη. Αυτός ο διεστραμμένος και εγκληματικός κόσμος δεν αφήνει περιθώρια για νεκρώσιμες ρητορείες. Το μνημόσυνο των νεκρών συντρόφων θα τελεστεί στα αποκαΐδια των ανακτόρων της Κυριαρχίας. Είναι σαν παραμύθι γεμάτο δράκους. Η λογική του είναι βασισμένη στο έγκλημα.
Από τη σκοτωμένη ευαισθησία του εξουσιαζόμενου μαθητή μέχρι τη σκοτωμένη ζωή του Τσουτσουβή -όλα τα πράγματα σε τούτον το κωλόκοσμο κρύβουν έναν φόνο. Αν το αίμα είναι το νέκταρ και η αμβροσία των αφεντικών, ας πιουν και να χορτάσουν το δικό τους. Τα νεροπίστολα της ρητορικής έξαρσης δεν αρκούν. Το πρόβλημα της βίας το θέτει η ίδια η διαλεκτική της δόμησης του εξουσιαστή πολιτισμού. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του κοινωνικού επαναστάτη Χρήστου Τσουτσουβή …και η επαναστατική μνήμη συνεισφέρει την ενέργειά της στην συγκρότηση των επαναστατικών προοπτικών.
(Δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα ENANTIA, αριθμός φύλλου 8, Ιούνης – Ιούλης 1990)
