https://athens.indymedia.org/post/1585816/
από Κάποιες/κάποιοι από τους 92 συλληφθέντες της ανακατάληψης
23/03/2018 1:28 μμ.
Η δίκη αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά άλλος ένας σταθμός στη διαδρομή της υπεράσπισης των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων ως αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, εν μέσω μάλιστα ενός νέου κύκλου κρατικής (υπό την αριστερή πολιτική διαχείριση) και φασιστικής επίθεσης απέναντι σε αυτούς τους χώρους που εξελίσσεται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι καταλήψεις αποτελούν αναχώματα απέναντι στην κοινωνική και ταξική λεηλασία, την κοινωνική απονέκρωση και τον εκφασισμό, που υπόσχεται και προωθεί η κυριαρχία.
Μια σύντομη ενημέρωση για το δικαστήριο των 91 συντρόφων και συντροφισσών από την ανακατάληψη της villas amalias (ο 92ος παραπέμθηκε σε άλλη δίκη ως ανήλικος)
Την Πέμπτη 22 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η δίκη για την ανακατάληψη της villa amalias που έγινε στις 9/1/2013. Εκείνο το πρωινό 92 συντρόφισσες και σύντροφοι αιφνιδίασαν τις αστυνομικές δυνάμεις που φρουρούσαν το εκκενωμένο (από τις 20/12/12) κτίριο της κατάληψης και ανακατέλαβαν την villa amalias, που για πάνω από 20 χρόνια αποτελούσε ένα εργαστήρι απελευθερωτικών δυναμικών, ένα χώρο έκφρασης και δημιουργίας, ένα ανάχωμα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα καθώς και ένα σταθερό εμπόδιο απέναντι στους φασίστες στην ευρύτερη περιοχή της πλ. Βικτωρίας και του Αγ. Παντελέημονα. Η ανακατάληψη της villas έγινε την ίδια ώρα με την κατάληψη των κεντρικών γραφείων του τότε αριστερού κυβερνητικού εταίρου, της ΔΗΜΑΡ. Ακολούθησαν συγκέντρωση στο υπουργείο Οικονομικών που βρισκόταν ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς, πορεία στο κέντρο της Αθήνας καθώς και πολύμορφες κινήσεις αλληλεγγύης σε όλο τον ελλαδικό χώρο, που κορυφώθηκαν με την μεγάλη πορεία αλληλεγγύης των 10.000 αγωνιζόμενων ανθρώπων προς τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όταν οι συλληφθέντες/είσες αντιμετώπιζαν τον ανακριτή.
Το δικαστήριο των 91 έκλεισε έναν κύκλο σχεδόν 5 χρόνων, όπου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες βρίσκονταν όμηροι των κρατικών πολιτικών καταστολής, έχοντας αρχικά κατηγορηθεί με κακουργήματα, ενώ τους είχαν επιβληθεί και περιοριστικοί όροι (οι οποίοι έπεσαν σε προηγούμενη δικάσιμο που είχε υπάρξει αναβολή, ενώ αρκετοί από τους 91 είχαν μονομερώς αμφισβητήσει τους περιοριστικούς όρους). Έτσι φτάσαμε στη δίκη, όπου είχαν πέσει 2 κατηγορίες (το κακούργημα λόγω της επιβαρυντικής διάταξης του «κουκουλονόμου» και η εξύβριση) και οι κατηγορούμενοι/ες παραπέμφθηκαν με αυτές της διατάραξης κοινής ειρήνης και της απείθειας (για άρνηση του φακελώματος μέσω της δακτυλοσκόπησης).
Από την εξέταση του πρώτου μπάτσου μάρτυρα κατηγορίας φάνηκε ότι το προεδρείο ήθελε να προχωρήσει σε μια fast-track εκδίκαση της υπόθεσης, αντιλαμβανόμενο ότι δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με ποινή το σαθρό και ανυπόστατο κατηγορητήριο. Αυτή η προσπάθεια για διεκπεραίωση της δίκης κορυφώθηκε όταν ξεκίνησαν οι«απολογίες» και η πρόεδρος αποπειράθηκε να μην αφήσει τους/τις κατηγορούμενους/-ες να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, ώστε το κράτος να βάλει την τελευταία λέξη στην υπόθεση. Το προεδρείο του δικαστηρίου είχε σαφή στόχο να τελειώσει γρήγορα η διαδικασία ώστε να αποπολιτικοποιηθεί η κίνηση της ανακατάληψης με μια -πιθανότατα- αθωωτική απόφαση. Αυτή η προσπάθεια απαντήθηκε και αποκρούστηκε από την αποφασιστικότητα των κατηγορούμενων που απαίτησαν να τοποθετηθούν πολιτικά τόσο για τη σύλληψή τους όσο και για τη δίκη και τις σημασίες της. Το προεδρείο έφτασε στο σημείο να διακόψει 2 φορές τη διαδικασία για να εξομαλυνθεί η κατάσταση και όταν επέστρεψε, αναγκάστηκε να «επιτρέψει» στους κατηγορούμενους να τοποθετηθούν.
Μέσα από τις «απολογίες» των συντροφισσών και των συντρόφων αναδείχθηκε η ιστορικότητα της villas amalias και η σημασία της παρουσίας της τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και οι πολύπλευρες σημασίες της για το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αντιστράφηκαν οι όροι και βρέθηκαν ως κατηγορούμενοι το κράτος, η δημοτική αρχή και οι πολιτικές κοινωνικής και οικονομικής λεηλασίας και ταυτόχρονα παρουσιάστηκε η σπουδαία πολιτική παρακαταθήκη που άφησε η κίνηση της ανακατάληψης. Παράλληλα στοχοποιήθηκε πολιτικά η κατασταλτική πολιτική απέναντι στις καταλήψεις εκείνη την εποχή αλλά και αργότερα, με την εκδικητική εκκένωση -ως η κρατική απάντηση στην ανακατάληψη της villas- της κατάληψης Σκαραμαγκά, την εισβολή στη Λέλας Καραγιάννη, τον κύκλο των εκκενώσεων των καταλήψεων σε επαρχιακές πόλεις που ακολούθησε καθώς και τις πολύ πρόσφατες επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που δικάστηκαν απέκρουσαν πολιτικά τις κατηγορίες και τις επέστρεψαν στο προεδρείο και τους πολιτικούς του προϊσταμένους. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν μπορούσε να είναι άλλη από την απαλλαγή των κατηγοριών για τους/τις 91 κατηγορούμενες/κατηγορούμενους.
Η δίκη αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά άλλος ένας σταθμός στη διαδρομή της υπεράσπισης των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων ως αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, εν μέσω μάλιστα ενός νέου κύκλου κρατικής (υπό την αριστερή πολιτική διαχείριση) και φασιστικής επίθεσης απέναντι σε αυτούς τους χώρους που εξελίσσεται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι καταλήψεις αποτελούν αναχώματα απέναντι στην κοινωνική και ταξική λεηλασία, την κοινωνική απονέκρωση και τον εκφασισμό, που υπόσχεται και προωθεί η κυριαρχία. Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι είναι εδάφη στα οποία ζυμώνονται οι ιδέες και οι θεωρήσεις για την κοινωνική ανατροπή. Είναι χώροι στους οποίους εδαφικοποιούνται ανταγωνιστικές προς το υπάρχον σχέσεις συντροφικότητας, συλλογικότητας και αλληλεγγύης, οριζόντια, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα, χωρίς κοινωνικούς, ταξικούς, έμφυλους και κάθε είδους διαχωρισμούς.
Villa Amalias κατάληψη για πάντα
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Κάποιες/κάποιοι από τους 92 συλληφθέντες της ανακατάληψης