Ενημέρωση
Η θεματική της πρώτης μέρας ήταν “Η Επανάσταση στη Ροζάβα”, ενώ της δεύτερης “Η Επανάσταση στο χθες και στο σήμερα. Από την Παρισινή Κομμούνα, στην Ισπανική Επανάσταση έως την Επανάσταση στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία. Η προοπτική μιας διεθνούς Κοινωνικής Επανάστασης σήμερα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο”.
Στο διήμερο πέρα από την Πρωτοβουλία, τοποθετήθηκαν, Κούρδοι και Κούρδισες ακτιβιστές, η Διεθνής Κόκκινη Βοήθεια, ο Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης (RUIS), τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης. Αν και δεν κατάφεραν να παραβρίσκονται, χαιρετισμό απηύθυναν είτε με τη μορφή κειμένου είτε μέσω βίντεο, το Αναρχικό στέκι Utopia AD από Κομοτηνή, η Διεθνιστική Κομμούνα της Ροζάβα, και το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας. Στην εκδήλωση τέλος, παραβρέθηκαν και σύντροφοι από την Άπατρις, οι οποίοι και διέθεσαν βιβλία σχετικά με την Επανάσταση στη Ροζάβα και το κουρδικό επαναστατικό κίνημα.
Οι δύο θεματικές του διημέρου είναι αλληλένδετες. Έχει να κάνει με το τι παραδείγματα μπορούμε τα αντλήσουμε, τι εμπειρίες μπορούμε να πάρουμε από μία Επανάσταση ζωντανή, από μία Επανάσταση που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στη Ροζάβα, εάν θέλουμε ως αναρχικός χώρος να έχουμε μια επαναστατική προοπτική, μια ρεαλιστική επαναστατική στρατηγική και ως μακροπρόθεσμο στόχο, την ίδια την Κοινωνική Επανάσταση.
Η διήμερη εκδήλωση, ήταν αφιερωμένη στους συντρόφους που έδωσαν τη ζωή τους για την Επανάσταση, στους 11.000 μαχητές (Κούρδους, Άραβες, Ασσύριους, Διεθνιστές) καθώς και στο μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρο Φούντα.
(Ακολουθούν οι εισηγήσεις)
Εισήγηση 1ης μέρας: Η Επανάσταση στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία
Αραβική Άνοιξη και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία
Το 2011 είναι η χρονιά κατά την οποία πυροδοτήθηκαν μια σειρά εξεγέρσεων στα αραβικά κράτη της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, γεγονός το οποίο έμεινε στην Ιστορία ως Αραβική Άνοιξη. Παρά τα εξεγερτικά και αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά που είχαν τα κινήματα αυτά, η ριζοσπαστικοποίηση τους στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, εν μέσω των λαϊκών εξεγέρσεων, όχι μόνο δεν οδήγησε σε “δημοκρατικές επαναστάσεις”, αλλά αποτέλεσε το εφαλτήριο για την ανάδυση φονταμενταλιστικών και στρατιωτικών ομάδων και ακόλουθα σε στρατιωτικά πραξικοπήματα και εθνοτικές /θρησκευτικές συρράξεις.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ξέσπασαν και οι αντικαθεστωτικές συγκρούσεις και εν συνεχεία ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία το 2011. Από τη μια πλευρά ήταν το καθεστώς Ασαντ και από την άλλη μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση που περιελάμβανε φιλοδυτικές, επαναστατικές και τζιχαντιστικές ομάδες.
Η Συρία κατέστη το έδαφος της σύγκρουσης ανάμεσα στα κυρίαρχα μπλοκ εξουσίας καθώς και τους συμμάχους τους, οι οποίοι διεκδικούν κι αυτοί με τη σειρά τους, την διεύρυνση των σφαιρών επιρροής τους. Στη Συρία επί σειρά ετών διεξάγεται ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος συνθέτοντας ένα περίπλοκο κράμα συμμαχιών, με διαφορετικές επιδιώξεις για τον κάθε εμπλεκόμενο, κι έναν διαρκή αγώνα που θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.
Εν μέσω λοιπόν του συριακού εμφυλίου πολέμου, οι κουρδικές επαναστατικές οργανώσεις και οι ένοπλες λαϊκές μάζες με την σθεναρή αντίστασή τους στις επιθέσεις του ISIS, του αμερικανοκίνητου και του μετέπειτα υπό την προστασία της Τουρκίας FSA, των καθεστωτικών δυνάμεων του Άσαντ και την τελική τους επικράτησή στο βόρειο κομμάτι της Συρίας, έφεραν στο προσκήνιο ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο στις γεωπολιτικές συγκρούσεις της περιοχής.
Επωφελούμενοι της ευκαιρίας που άνοιξε με τον συριακό εμφύλιο πόλεμο, αρκετές πολιτικο-στρατιωτικές συγκρούσεις εξελίχθηκαν στην περιοχή, από τον Ιούλιο του 2012, μέχρι που οι κουρδικές λαϊκές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας ,το YPG και το YPJ, ελευθέρωσαν την περιοχή που είναι αναγνωρισμένη ως το συριακό κομμάτι του Κουρδιστάν και οργάνωσαν μια νέα πολιτική και οικονομική κουλτούρα.
Το κουρδικό επαναστατικό κίνημα και η Επανάσταση στη Ροζάβα/Βόρεια Συρία
Τα επαναστατικά κινήματα του αναδύθηκαν το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, υιοθέτησαν από την Δύση το έθνος-κράτος ως το μοντέλο “απελευθέρωσης” από τον αποικιοκρατικό ζυγό των βιομηχανικά ανεπτυγμένων δυνάμεων της Δύσης, ενώ μιμήθηκαν σε οικονομικό-πολιτικό επίπεδο το ολοκληρωτικό και αυταρχικό μοντέλο της ΕΣΣΔ, δηλαδή την πλήρη κρατικοποίηση της οικονομίας και των μέσων παραγωγής και τη δικτατορία της κρατικής γραφειοκρατίας που επανδρωνόταν από το κόμμα μπολσεβίκικου τύπου που ηγείτο του αντιαποικιακού απελευθερωτικού κινήματος.
Παρόμοια οπτική είχε και το κουρδικό επαναστατικό κίνημα, όπου το PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν) το οποίο διεξάγει από το 1984 ανταρτοπόλεμο κατά του τουρκικού κράτους στο Βόρειο Κουρδιστάν, είχε ως στόχο την δημιουργία ενός εθνικού κουρδικού σοσιαλιστικού κράτους. Όμως από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και κυρίως από την δεκαετία του 2000, ο στόχος της δημιουργίας ενός κουρδικού εθνικού κράτους απορρίφθηκε και προωθήθηκε η ιδέα ενός συνομοσπονδιακού κοινωνικού μοντέλου, το οποίο οι Κούρδοι ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό και το οποίο εφαρμόστηκε από το 2012, αρχικά στα εδάφη των Κούρδων στη Βόρεια Συρία, αφού κατέρρευσαν οι κρατικές δομές του καθεστώτος Άσαντ μετά την έναρξη του συριακού εμφύλιου.
Το μοντέλο αυτό απορρίπτει τον κρατικό συγκεντρωτισμό και βασίζεται στις Κομμούνες ως τα κύτταρα της νέας κοινωνικής οργάνωσης, στις Λαϊκές Συνελεύσεις και τα Συμβούλια που λειτουργούν με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και όχι στην αντιπροσωπευτική “δημοκρατία” που ανταποκρίνεται στο μοντέλο του κρατικού συγκεντρωτισμού. Επίσης το μοντέλο του Συνομοσπονδισμού δεν περιλαμβάνει μόνο τους Κούρδους αλλά και άλλες εθνότητες και λαούς περιοχής, όπως τους Άραβες, τους Τουρκμένους, τους Γιεζίντι και τους Ασσύριους. Σε αυτό το μοντέλο είναι σεβαστή η διαφορετική εθνική και θρησκευτική ταυτότητα των λαών της περιοχής και προάγει την ειρηνική συνύπαρξη τους εντός της Συνομοσπονδίας χωρίς σύνορα.
Ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός βασίζεται στην αυτοδιοίκηση των μαζών, μέσα από αποκεντρωμένες οργανώσεις βάσης οι οποίες συγκλίνουν από τα κάτω προς τα πάνω σχηματίζοντας την κεντρική οργάνωση. Η αυτονομία και η ισότητα στα δικαιώματα μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων και εθνοτικών και πολιτισμικών ομαδοποιήσεων συμπληρώνεται και από την θρησκευτική ελευθερία και την ισότητα των φύλων. Το σημαντικότερο είναι ότι η ισότητα τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στην πράξη, έχει φανεί πολύ πιο προχωρημένη σε αυτή τη γωνιά της Μέσης Ανατολής απ’ ότι σε οποιοδήποτε σύνταγμα, των δυτικών, «φιλελεύθερων» χωρών.
Αυτή η νέα πολιτικοστρατηγική γραμμή του κουρδικού επαναστατικού κινήματος είναι πάνω απ’ όλα μία αυτοκριτική της κρατικίστικης γραμμής του διεθνούς μαρξισμού, όπου το κλασσικό μοντέλο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα συγκλίνει στον σχηματισμό ενός ισχυρού και ανεξάρτητου έθνους-κράτους με στόχο την βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη με καπιταλιστικούς όρους, ως το ενδιάμεσο βήμα προς τον σοσιαλισμό.
Η ομόσπονδη και πολυεθνοτική αυτή επανάσταση, συνοδεύεται από ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο υπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και το οποίο αναπτύσσεται σε αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον, ανταγωνιστικά προς τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτή την κοινωνική επανάσταση δεν υπάρχει κάποιο στάδιο που καθορίζεται από τη δράση του κράτους/κόμματος, από τα πάνω προς τα κάτω. Εδώ έγκειται η ιστορική σημασία της εμπειρίας στην Ροζάβα και το επαναστατικό δυναμικό αυτού του αγώνα, με άλλα λόγια, η δυνατότητα που χαράζεται όχι για την δημιουργία ενός κουρδικού έθνους-κράτους αλλά για την υπέρβαση του κρατικιστικού μοντέλου, για την αυτοδιεύθυνση των λαών.
Γυναικεία απελευθέρωση
Στον πυρήνα του επαναστατικού εγχειρήματος βρίσκουμε την απελευθέρωση των γυναικών και την δομική κατάργηση της πατριαρχίας. Η γυναικεία απελευθέρωση αποτελεί κομβικό παράγοντα για την Επανάσταση στη Ροζάβα- Βόρεια Συρία. Η αυτονομία των γυναικών αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να απελευθερωθούν από το σύστημα το οποίο τις καταπιέζει. Όπως στην Παρισινή Κομμούνα το 1871 και την Ισπανική Επανάσταση το 1936,έτσι και στο επαναστατικό εγχείρημα στη Ροζάβα, οι γυναίκες διεκδικούν τη θέση τους στην κοινωνία, μέσω της οργάνωσης και της ίδρυσης γυναικείων ομάδων, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στους αγώνες. Ειδικότερα στη Ροζάβα οι γυναίκες καταφέρνουν μετά από επίμονους αγώνες, την ισότιμη συμμετοχή τους σε όλο το φάσμα της επανάστασης· δημιουργούν κοινωνικές και στεγαστικές δομές, σχηματίζουν τα δικά τους οικονομικά εγχειρήματα, ενώ προηγήθηκε η ίδρυση των Μονάδων Προστασίας Γυναικών(YPJ) τον Απρίλιο του 2013. Το γυναικείο τμήμα των λαϊκών πολιτοφυλακών, αποτελείται από χιλιάδες μέλη, τα οποία έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις μάχες που δόθηκαν για την απελευθέρωση των εδαφών από τζιχαντιστικές και αντιδραστικές ομάδες, κάτι το οποίο αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την έκβαση του πολέμου. Επιπρόσθετα, οι γυναίκες καταλαμβάνουν, ισότιμα στις δομές διαχείρισης των κοινωνικών και πολιτικών υποθέσεων και καταλαμβάνουν επίσης ισότιμα θέσεις ευθύνης στη διακυβέρνηση της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας.
Η γυναικεία “χειραφέτηση” μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία μεταφράζεται ως η επιλεκτική ανέλιξη μερίδας του γυναικείου πληθυσμού σε θέσεις εξουσίας (υπουργικές, βουλευτικές και δικαστικές θέσεις, στα Σώματα Ασφαλείας, σε ανώτερες θέσεις επιχειρήσεων κοκ) και ουδεμία σχέση έχει με την επαναστατική προοπτική, εφόσον γίνεται στη βάση μιας εξουσιαστικής κοινωνικής δομής που στηρίζεται στην ανισότητα. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος της αστικής τάξης, δηλαδή να υποβαθμίσει τη δυναμική των γυναικών όπως αυτή έχει εκφραστεί σε όλη την παγκόσμια επαναστατική ιστορία. Η συμμετοχή των γυναικών στην καθημερινή ταξική πάλη, στους αγώνες στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στα σχολεία και τις σχολές, στις λαϊκές συνελεύσεις, ανοίγει το δρόμο της χειραφέτησης των γυναικών. Η γυναικεία απελευθέρωση, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα του λαού, της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, για την ανατροπή του καθεστώτος, την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου για την Κοινωνική Επανάσταση.
Η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία, οι θέσεις μας ως αναρχικοί και η αλληλεγγύη.
Αναμφισβήτητα η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία χαρακτηρίζεται ως η επανάσταση της εποχής μας καθώς μετά από πολλά χρόνια και δεκαετίες έχει μπει σε πρακτική εφαρμογή ένα επαναστατικό κοινωνικό εγχείρημα και πείραμα που αμφισβητεί εμπράκτως το έθνος-κράτος ως τον μηχανισμό διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων, το πολιτικό σύστημα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας” αλλά και την οικονομία της αγοράς.
Μετά την Ισπανική αναρχική Επανάσταση του 1936-’39, την τελευταία επανάσταση που σφράγισε μια ιστορική περίοδο, αυτή του εργατικού κινήματος (1848-1939), ένα εγχείρημα που αγκάλιασε εκατομμύρια ανθρώπους στις περιοχές της ισπανικής επικράτειας, που είχε αποκρούσει το πραξικόπημα του Φράνκο, η Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία έρχεται να διαψεύσει τον μύθο των απολογητών του καπιταλισμού και του κρατισμού αλλά και τάσεων μέσα στα σύγχρονα κινήματα αντίστασης, ακόμα και αναρχικών συμπεριλαμβανομένων, ότι η εποχή των επαναστάσεων έχει παρέλθει και ανήκει στο παρελθόν.
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, το κουρδικό επαναστατικό κίνημα, ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, άρχισε να προωθεί ένα ομόσπονδο κοινωνικό μοντέλο απορρίπτοντας τις κρατικές, συγκεντρωτικές και ιεραρχικές λύσεις. Το ομοσπονδιακό – συνομοσπονδιακό μοντέλο είναι πολιτικά συγγενές με τις αρχές του αναρχισμού που αναπτύχθηκε από την περίοδο της Α’ Διεθνούς Ένωσης Εργατών. Όλοι οι κλασικοί αναρχικοί, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, απέρριπταν το Κράτος ως τον μηχανισμό διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων και προέτασσαν την Ομοσπονδία των Κομμούνων, των παραγωγών και των εργαζομένων που θα αντικαταστήσει το κράτος και το κεφάλαιο. Ο Μπακούνιν έξι μήνες πριν την Παρισινή Κομμούνα, μαζί με άλλους επαναστάτες αποπειράθηκε τον Σεπτέμβριο του 1870 να καταλάβει την Λυών, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας και να την μετατρέψει σε Κομμούνα. Καταλαμβάνοντας το δημαρχείο της πόλης εξέδωσαν μια διακήρυξη που πρότεινε την μετατροπή της Γαλλίας – η διακήρυξη κάνει λόγο για το Γαλλικό Έθνος και την Σωτηρία της Γαλλίας δεδομένου του Γαλλοπρωσικού πολέμου που είχε προηγηθεί – σε μια Επαναστατική Ομοσπονδία των Κομμούνων.
Ιστορικά η Κομμούνα δεν ήταν τίποτα άλλο από το αυτοδιοικούμενο, αυτοκυβερνώμενο και αυτοοργανωμένο Δήμο. Από τον καιρό του μεσαίωνα στην Ευρώπη αρκετές πόλεις είχαν αναπτύξει αυτοδιοικητικούς θεσμούς όπως τα δημοτικά συμβούλια και αποτελούσαν ελεύθερα εδάφη που ελέγχονταν από τους πολίτες-κατοίκους τους και αντιπαρατίθονταν στις τότε κρατικές οντότητες των μοναρχιών, των ευγενών-φεουδαρχών σε μια εποχή που επικρατούσε η δουλοπαροικία. Κάποιες από αυτές τις Κομμούνες αναδύθηκαν μετά από επαναστάσεις των λαϊκών τάξεων όπως η Κομμούνα του Μύντσερ στην Βεστφαλία σε μια περίοδο που είχε ξεσπάσει ο πόλεμος των χωρικών στην Γερμανία το 1535 εναντίον των φεουδαρχών και της Καθολικής Εκκλησίας και στην Θεσσαλονίκη το 1342 κατά την Επανάσταση των Ζηλωτών.
Στην Ισπανική Επανάσταση του 1936-’39, στις αγροτικές περιοχές όπου οι αναρχικοί είχαν κολλεκτιβοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα της γης και της αγροτικής παραγωγής, όπως π.χ. στην Ανατολική Αραγωνία όπου ο αριθμός των κολλεκτίβων ήταν γύρω στις 500 με μέλη γύρω στα 500.000, οι κολλεκτίβες των χωρικών ήταν οργανωμένες σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Υπήρχε π.χ. η Ομοσπονδία Αγροτικών Κολλεκτίβων της Αραγωνίας που ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1937. Οι αναρχικοί στην ύπαιθρο της “δημοκρατικής” ζώνης της Ισπανίας, στην Αραγωνία, την Ανδαλουσία, το Λεβάντε, την Καστίλη, την Καταλωνία, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα όπου το “δημοκρατικό” συγκεντρωτικό κράτος επιβίωνε, είχαν εγκαθιδρύσει ένα ελευθεριακό κομμουνιστικό σύστημα σε ομοσπονδιακό επίπεδο όπου την εξουσία την είχαν οι συνελεύσεις των χωριών που είχαν κολλεκτιβοποιήσει την γη και διαχειρίζονταν τα πάντα: την παραγωγή, την εκπαίδευση, την υγεία κλπ.
Άλλωστε ο φεντεραλισμός – συνομοσπονδισμός ήταν πάγια ο τρόπος οργάνωσης του αναρχικού κινήματος. Οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές όπου είχαν δύναμη και επιρροή οργανώθηκαν σε ομοσπονδίες, στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, την Αργεντινή, την Λατινική Αμερική.
Η CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) στην Ισπανία ήταν μια συνομοσπονδία εργατικών συνδικάτων. Το ίδιο και η CGT της Γαλλίας που ήταν η πρώτη αναρχοσυνδικαλιστική εργατική ομοσπονδία από το 1895 μέχρι τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, πριν περιέλθει στον έλεγχο του ΚΚΓ, η FORA της Αργεντινής κλπ.
Το ίδιο ισχύει και για τις αμιγώς αναρχικές ομοσπονδίες, την FAI της Ισπανίας και της Ιταλίας, την FA της Γαλλίας. Ο ομοσπονδιακός τρόπος οργάνωσης, ο φεντεραλισμός, έρχεται σε αντίθεση με το μαρξιστικό μοντέλο που προτάσσει το συγκεντρωτικό κόμμα ως το μοντέλο οργάνωσης της εργατικής τάξης και του “εργατικού κράτους” (δικτατορία του προλεταριάτου).
Ο ομοσπονδιακός χαρακτήρας οργάνωσης των αναρχικών αντανακλά και την πρότασή τους όσον αφορά τον ομοσπονδιακό – συνομοσπονδιακό χαρακτήρα της κοινωνίας που επιδιώκουν, την ακρατική αταξική κοινωνία. Αντίθετα ο συγκεντρωτικός χαρακτήρας των κομμουνιστικών κομμάτων αντανακλά τον κρατικιστικό – γραφειοκρατικό χαρακτήρα της κοινωνίας που επιδιώκουν και που επιβλήθηκε στην Σοβιετική Ένωση, την Ανατολική Ευρώπη, την Κίνα και σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου επικράτησαν αντιαποικιακά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και αντάρτικα.
Θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά κοινά σημεία ως αναρχικοί με τον Δημοκρατικό
Συνομοσπονδισμό της Επανάστασης στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία όπως η απόρριψη του έθνους-κράτους, η απόρριψη της πατριαρχίας και η χειραφέτηση των γυναικών, ο συνομοσπονδισμός, ο διεθνισμός, η αυτοοργάνωση, η αποκέντρωση, η πολιτική και οικονομική διαχείριση από την κοινωνική βάση, η απόρριψη της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας” και η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, η κοινωνική οικολογία, το συμβουλιακό σύστημα και οι Κομμούνες.
Ωστόσο αν και αρκετοί αναρχικοί έχουν πάει στη Ροζάβα, από την Αμερική, την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, να πολεμήσουν εθελοντικά στο πλευρό των Κούρδων αγωνιστών, ενάντια στους τζιχαντιστές του ISIS (Ισλαμικό Κράτος) και μάλιστα έχουν δώσει τη ζωή τους για την επανάσταση, το επαναστατικό εγχείρημα της Ροζάβα-Βόρειας Συρίας δεν είναι αρκετά γνωστό, ούτε έχει προσελκύσει την προσοχή και το ενδιαφέρον που θα άξιζε από τον α/α χώρο στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Παράλληλα υπάρχει και η διαστρεβλωμένη αντίληψη και η πολεμική κομματιών της αριστεράς, ότι η ιστορία αυτή εντάσσεται στα σχέδια του διεθνούς ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του φιλορωσικού και αντιαμερικανικού καθεστώτος Άσαντ που ως κράτος-παρίας αποτελεί στόχο της Δύσης ήδη από την δεκαετία του ’90, επειδή δεν είναι ενσωματωμένο στο διεθνές σύστημα της οικονομίας της αγοράς, άποψη η οποία ουσιαστικά δεν είναι αντιιμπεριαλιστική γιατί στηρίζει τον ρώσικο ιμπεριαλισμό έναντι του αμερικάνικου.
Αρκετοί στον α/α χώρο δείχνουν να τους ξενίζει το γεγονός ότι το εγχείρημα αυτό έχει αφετηρία τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων για την αυτοδιάθεση τους – πολλοί θεωρούν ότι η εθνότητα είναι μια εφεύρεση και αυτοπροσδιορίζονται ως “αεθνιστές” – όμως οι κλασικοί αναρχικοί (βλ. Μπακούνιν) δεν αρνούνταν την ύπαρξη των εθνοτήτων, όμως εναντιώνονταν στο έθνος-κράτος το οποίο ήταν εφεύρεση της αστικής τάξης και πίστευαν ότι η αυτοδιάθεση των λαών μπορεί να εκπληρωθεί μόνο μέσα από μια ακρατική διεθνή συνομοσπονδία που θα σέβεται την διαφορετικότητα των λαών όσον αφορά την εθνική ταυτότητα, τα ήθη και τα έθιμα, την γλώσσα.
Δεν έχουμε σκοπό να εξιδανικεύσουμε ούτε να παρουσιάσουμε ότι όλα είναι τέλεια στο επαναστατικό εγχείρημα στην Βόρεια Συρία.
Στα πλαίσια της γεωστρατηγικής σύγκρουσης που μαίνεται, όπως αναφέρθηκε, στο έδαφος της Συρίας ανάμεσα στις ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία που συνεπικουρούνται από το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία και από την άλλη μεριά η Ρωσία και το Ιράν που συνεπικουρούνται από τη Χεζμπολάχ, το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα είναι “σύμμαχος” με τη Δύση στον “κοινό” αγώνα κατά του ISIS. Τέτοιες ευκαιριακές λυκοσυμμαχίες όμως ιστορικά έχουν αποδειχθεί ότι δεν έχουν καλή κατάληξη για τα απελευθερωτικά κινήματα.
Να υπενθυμίσουμε ότι η αριστερά της δεκαετίας του ΄40 στην Ελλάδα που ήλεγχε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που δεν ήταν ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα αλλά ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο που στόχευε στην αβασίλευτη δημοκρατία , συνεργάστηκε στην κατοχή με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Αγγλία στον “κοινό” αγώνα κατά του Άξονα. Όμως αυτό δεν εμπόδισε την σύγκρουση των Δεκεμβριανών, ούτε την καταστολή του εαμικού κινήματος.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αναρχικοί στην Ισπανία έκαναν καταστροφικές επιλογές σε
τακτικό επίπεδο όπως το να διαχωρίσουν την επανάσταση από τον πόλεμο εναντίον
του Φράνκο. Δηλαδή στα πλαίσια του αντιφασισιστικού αγώνα συνεργάστηκαν με το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο, ανέχτηκαν την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης παρά την εκκαθάριση των αναρχικών από τους μπολσεβίκους, πράγμα που βοήθησε στην καταστολή της επανάστασης μετά το 1937 από την “δημοκρατία” πριν την επικράτηση του Φράνκο.
Αποδεικνύεται διαχρονικά επίκαιρη η φράση του Μπακούνιν για την Παρισινή Κομμούνα όπου απαντώντας στις επικρίσεις εκ μέρους κάποιων “καθαρόαιμων” επαναστατών ότι η Παρισινή Κομμούνα δεν ήταν αρκετά σοσιαλιστική, ότι “…ανάμεσα στις τελειότερες θεωρίες και την πρακτική τους εφαρμογή υπάρχει μια
τεράστια απόσταση που δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα σε λίγες μέρες…”.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Επανάστασης στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία είναι ότι υπάρχει και με τα επιτεύγματα της και με τις ατέλειες και ότι έχει ήδη αντέξει αρκετά χρόνια δίνοντας ένα ρεαλιστικό παράδειγμα στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.
Εν κατακλείδι, ο συριακός εμφύλιος δεν έφτασε ακόμα στο τέλος του και ο κίνδυνος συνεχίζει να ελοχεύει για το επαναστατικό εγχείρημα της Ροζάβα, παρά την ήττα του ISIS. Το επόμενο διάστημα αρχίζει η εποχή της ανοικοδόμησης της εναλλακτικής κοινωνίας που προτάσσουν, η κατοχύρωση των κεκτημένων της Επανάστασης καθώς και η πολιτική αλλά και φυσική, από μεριάς μας, υπεράσπισής της. Ο απολογισμός του αγώνα που διεξάγεται από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις και από τους διεθνιστές μαχητές είναι πάνω από 11.000 μάρτυρες. Το Άφριν παραμένει κατειλημμένο από τζιχαντιστές του FSΑ που υποστηρίζονται πολιτικά και υλικοτεχνικά από την Τουρκία. Ο αγώνας συνεχίζεται με τη διεξαγωγή ανταρτοπόλεμου ενάντια στα αποικιακά σχέδια του Ερντογάν, τη δημογραφική αλλαγή του καντονιού και με απώτερο σκοπό την ενσωμάτωσή του, στην τουρκική επικράτεια.
Το Κομπάνι έγινε το παγκόσμιο σύμβολο της κουρδικής αντίστασης
Το Άφριν είναι η Αντίσταση της εποχής μας
Η Επανάσταση στη Ροζάβα είναι η επανάσταση της εποχής μας
Το επαναστατικό εγχείρημα της Ροζάβα – Βόρειας Συρίας μπορεί να αποτελέσει ένα φωτεινό παράδειγμα προώθησης του αγώνα σε διεθνή εμβέλεια ενάντια σε ότι καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τους λαούς. Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί, πιστεύουμε πως μόνο ένα ένοπλο, ταξικό και διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί με την πολιτική και οικονομική ελίτ με σκοπό την εγκαθίδρυση της αταξικής και ακρατικής κοινωνίας θεμελιωμένο στις βάσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
στην Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία
Εισήγηση για την θεματική της 2ης ημέρας (5/4/2019) με θέμα:
Η Επανάσταση στο χθες και στο σήμερα. Από την Παρισινή Κομμούνα, στην Ισπανική Επανάσταση έως την Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία .Η προοπτική μιας διεθνούς Κοινωνικής Επανάστασης σήμερα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, είναι η ιστορία των Κοινωνικών Επαναστάσεων από τότε που η κοινωνία διαχωρίστηκε σε τάξεις, από τότε που εφευρέθηκε το Κράτος ως μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας.
Διαχρονικά οι κοινωνικο-ταξικοί αγώνες και οι επαναστάσεις έδιναν ως επί το πλείστον μια προοδευτική κατεύθυνση στην κοινωνική εξέλιξη.
Με βίαιους και αιματηρούς αγώνες με την προσφυγή στον ένοπλο αγώνα, οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι σε κάθε εποχή, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι δούλοι, οι χωρικοί, οι δουλοπάροικοι, οι μισθωτοί εργάτες, οι πληβείοι και οι προλετάριοι, οι κατακτημένοι λαοί προσπαθούσαν να αποτινάξουν την εξουσία των αφεντικών, των κυρίαρχων τάξεων, των δουλοκτητών, των ευγενών-φεουδαρχών ή των σύγχρονων καπιταλιστών.
Αρκετές φορές όπως έχει η ιστορία αποδείξει κέρδισαν δικαιώματα και αποσπούσαν κομμάτια από τον κοινωνικό πλούτο που οι ίδιοι παρήγαγαν και που τον ιδιοποιούνταν με την βία οι κυρίαρχες τάξεις και τα αφεντικά.
Από την πλευρά λοιπόν την δική μας, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευό-μενων, η επαναστατική βία είναι η μαμή της ιστορίας.
Μετά την βιομηχανική επανάσταση, την εμφάνιση του καπιταλισμού και την συνακόλουθη εμφάνιση του εργατικού κινήματος ως αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ καπιταλιστών και εργατών – αγροτών, το ζήτημα της κοινωνικής Επανάστασης, της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους, το ζήτημα των αντικειμενικών συνθηκών για το ξέσπασμα της επανάστασης, το ζήτημα της χρησιμοποίησης της αστικής κοινοβουλευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ από το εργατικό κίνημα, με ποιες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των δημόσιων υποθέσεων θα αντικατασταθεί το κράτος, όλα αυτά τέθηκαν στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος και απασχόλησαν όλες τις τάσεις του, μαρξιστές, σοσιαλδημοκράτες, αναρχικούς σοσιαλεπαναστάτες κλπ.
Η πρώτη επανάσταση της εργατικής τάξης, η Παρισινή Κομμούνα του 1871 που κατόρθωσε για ένα βραχύβιο διάστημα 2 μηνών να κυριαρχήσει στο Παρίσι, έγινε το εμβληματικό σύμβολο για το διεθνές εργατικό επαναστατικό κίνημα.
Η Κομμούνα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το ομοσπονδιακό μοντέλο της λαϊκής και εργατικής εξουσίας στον δήμο του Παρισιού που κατήργησε το συγκεντρωτικό κράτος.
Η Παρισινή Κομμούνα ήταν στην ουσία η πάλη του αυτοοργανωμένου Δήμου ενάντια στο Κράτος και ο ηρωισμός των αγωνιστών της όπως και η αιματηρή καταστολή της έμειναν στην ιστορία.
Το 1905 στην διάρκεια της ένοπλης εξέγερσης της ρώσικης εργατικής τάξης στην Πετρούπολη, εμφανίστηκε το σοβιέτ, ένα μοντέλο εργατικής και λαϊκής οργάνωσης και μοντέλο διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων που αποτέλεσε την βάση και το οργανωτικό παράδειγμα κοινωνικού μοντέλου αυτοδιεύθυνσης κατά την επανάσταση του 1917 – ’21.
Στην Γερμανική Επανάσταση του 1918 – ’19 εμφανίστηκαν τα συμβούλια εργατών και στρατιωτών.
Το 1936 στην Ισπανική Επανάσταση, σε ένα τμήμα της επικράτειας που ηττήθηκαν οι στασιαστές του Φράνκο, οι εργάτες και οι αγρότες – χωρικοί έφτιαξαν εργατικές και αγροτικές κολλεκτίβες που διαχειρίζονταν μέσω των συνελεύσεων των μελών τους ή μέσω των εργατικών και αγροτικών συμβουλίων και επιτροπών την παραγωγή, την διάθεση των προϊόντων, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες, την εκπαίδευση, την υγεία.
Ιδιαίτερα οι αγροτικές κολλεκτίβες συνδέονταν μεταξύ τους σε ένα ομοσπονδιακό επίπεδο όπως π.χ. στην Αραγωνία.
Η Κομμούνα (Δήμος), τα Σοβιέτ, οι Κολλεκτίβες ήταν μορφές λαϊκής και εργατικής αυτοδιεύθυνσης που βρίσκονταν σε μια θανάσιμη πάλη με το συγκεντρωτικό κράτος ως μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας.
Το πρόβλημα του Κράτους ήταν το βασικότερο ζήτημα που ήταν η αιτία της διαμάχης ανάμεσα στις δύο κύριες τάσεις του εργατικού κινήματος, τους μαρξιστές και τους αναρχικούς καθώς και η αιτία διάσπασης της Α΄ Διεθνούς.
Το πρόβλημα αυτό δεν ήταν άλλο από το δίλημμα της άμεσης κατάργησης του κράτους στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, άποψη που διατύπωναν οι αναρχικοί όπως ο Μ. Μπακούνιν ή της κατάληψης του κράτους και την χρησιμοποίησή του για ένα βραχύβιο υποτίθεται διάστημα και μεταβατικό στάδιο, από την εργατική τάξη (εργατικό κράτος – δικτατορία του προλεταριάτου) έτσι ώστε να συντρίψει την αστική τάξη και ακολούθως να αυτοκαταργηθεί, άποψη που διατύπωσαν οι Μαρξ και Έγκελς και υιοθέτησαν οι επίγονοί τους.
Και στις δύο περιπτώσεις το τελικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι μια ακρατική – αταξική κοινωνία (κομμουνιστική).
Η υιοθέτηση της άποψης του μεταβατικού σταδίου στην Ρώσικη Επανάσταση του 1917 αντί να οδηγήσει, στην υποτιθέμενη αυτοκατάργηση του κράτους μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και την συντριβή όχι μόνο των αντεπαναστατικών δυνάμεων αλλά και των αντίπαλων τάσεων εντός του εργατικού κινήματος (σοσιαλεπαναστάτες, αναρχικοί), είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του πιο ολοκληρωτικού κράτους στην ιστορία, της Σοβιετικής Ένωσης που δεν ήταν φυσικά η δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η δικτατορία επί του προλεταριάτου από την κρατική γραφειοκρατία που αποτελείται από τα μέλη του μπολσεβίκικου κόμματος.
Σε ένα άλλο παράδειγμα, στην Ισπανία του 1936, ενώ το αναρχικό κίνημα ήταν σε θέση ισχύος και ενώ είχε την εξουσία σε περιοχές όπως η Καταλωνία αλλά και σε άλλες περιοχές (π.χ. Ανδαλουσία, Αραγωνία), ενώ είχαν δημιουργηθεί χιλιάδες εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες από την κοινωνική βάση αντί να προχωρήσει στην τελειωτική διάλυση του υπό κατάρρευση κράτους, του Λαϊκού Μετώπου που είχε υπονομευτεί λόγω του φρανκικού πραξικοπήματος, συνεργάστηκε μαζί του έστω και πρόσκαιρα, στο όνομα του αντιφασιστικού αγώνα και έδωσε την ευκαιρία στην καταστολή της επανάστασης, στην καταστολή της εργατικής και αγροτικής αυτοδιεύθυνσης το 1937 – ’38 πριν την επικράτηση του Φράνκο.
Τα παραδείγματα της Ρώσικης και της Ισπανικής Επανάστασης αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει δυαδική εξουσία, από την μία η επανάσταση και από την άλλη το κράτος. Ή η επανάσταση θα θριαμβεύσει και θα καταστρέψει το κράτος ή το κράτος θα εξοντώσει την Επανάσταση.
Επίσης αποδείχτηκε ότι το κράτος δεν μπορεί να ‘‘χρησιμοποιηθεί’’ προς όφελος του λαού και των προλετάριων ως εργαλείο απελευθέρωσης, και ότι πρέπει να καταστραφεί άμεσα στο πρώτο στάδιο της επαναστατικής διαδικασίας και στην συνέχεια να αντικατασταθεί από άλλες μορφές διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων όπως είναι μια Συνομοσπονδία Κομμούνων. Ιδιαίτερα το παράδειγμα της Ισπανικής Επανάστασης αποδεικνύει την φράση του Σαιν – Ζυστ (πολιτικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης), που είπε ότι ‘‘όποιος κάνει μισές επαναστάσεις σκάβει τον λάκκο του’’.
Ο θρίαμβος του κρατισμού και η ήττα του εργατικού κινήματος της περιόδου 1848 – 1939, που ως ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στα λάθη του ίδιου του κινήματος το οποίο χρησιμοποίησε μέσα και τακτικές του ίδιου του εχθρού που ήθελε να καταστρέψει (γραφειοκρατία, ιεραρχία, κρατισμός), είχε ολέθριες συνέπειες ως προς την ιστορική εξέλιξη της πάλης των τάξεων και των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.
Γιατί το oλοκληρωτικό μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή η πλήρης κρατικοποίηση της οικονομίας και των μέσων παραγωγής και η μονοκομματική δικτατορία σε πολιτικό επίπεδο, έγινε παράδειγμα προς μίμηση σε όλα τα αντιαποικιακά, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και αντάρτικα του Τρίτου Κόσμου μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, στην Κίνα, το Βιετνάμ, την Αλγερία, την Κούβα, την Αφρική, την Λατινική Αμερική και αλλού.
Η συγκεντρωτική μορφή εξουσίας και το απολυταρχικό κράτος που κυριάρχησε ως η κατάληξη μιας ‘‘νικηφόρας’’ επανάστασης στον περασμένο αιώνα έγινε η βάση μιας σφοδρής ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης σε κάθε επαναστατικό εγχείρημα το οποίο ‘‘νομοτελειακά καταλήγει σε κάποια μορφή δικτατορίας μιας επαναστατικής μειοψηφίας επί της κοινωνικής πλειοψηφίας’’. Η δε κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αναδείχθηκε ως ‘‘το τέλος επαναστάσεων’’, οι διακηρύξεις για το τέλος της ιστορίας κυριαρχούσαν και ο καπιταλισμός, η οικονομία της αγοράς και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία προβαλλόταν ως μονόδρομος, το μόνο βιώσιμο σύστημα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Αυτή η άποψη έχει διαβρώσει ακόμα και συνειδήσεις μέσα στους πολιτικούς χώρους αγώνα και αντίστασης αφού αρκετοί πιστεύουν ότι η εποχή των επαναστάσεων ανήκει στο παρελθόν.
Το πρώτο μεγάλο γεγονός που αμφισβήτησε έμπρακτα το θεώρημα ‘‘του τέλους της ιστορίας’’ και δημιούργησε ρωγμή στη μονοκρατορία του καπιταλισμού και του ‘‘μονόδρομου’’ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ήταν η εξέγερση των Ζαπατίστας στο Μεξικό, με την οποία εφαρμόστηκε ο κοινοτισμός στις κοινότητες των ιθαγενών λαών στην Τσιάπας του Μεξικού και άνοιξε τον δρόμο για διεθνείς συναντήσεις αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Η καινοτομία της Επανάστασης της Ροζάβα – Βόρειας Συρίας είναι ότι ακολουθεί διαφορετική κατεύθυνση από άλλα επαναστατικά εγχειρήματα των τελευταίων δεκαετιών όπου ο στόχος ήταν η κατάληψη του κράτους από το επαναστατικό κίνημα και η μετατροπή του από έναν μηχανισμό κυριαρχίας της άρχουσας τάξης ή του ξένου αποικιακού κράτους σε ένα μηχανισμό – εργαλείο που θα αντιπροσώπευε τα συμφέροντα των λαών και των εργαζομένων, είτε των καταπιεσμένων εθνοτήτων. Μετά από πολλά χρόνια και δεκαετίες έχουμε το παράδειγμα μιας κοινωνικής Επανάστασης που απορρίπτει το έθνος – κράτος ως μηχανισμό που μονοπωλεί την διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, απορρίπτει το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας καθώς και το κυρίαρχο σύστημα της οικονομίας της αγοράς.
Αντίθετα εφαρμόζει ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που ονομάζεται Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του κράτους αφού βασίζεται στις Κομμούνες ως τα κύτταρα της νέας κοινωνικής οργάνωσης, στις Λαϊκές Συνελεύσεις και τα Συμβούλια που λειτουργούν με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τους Κούρδους αλλά και άλλες εθνότητες και λαούς της περιοχής, όπως τους Άραβες, Συροϊακωβίτες, Ασσύριους, Τουρκμένιους, Χαλδαίους, Γιεζίντι
Η Επανάσταση στην Ροζάβα – Βόρεια Συρία συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία που απασχολούν τα σύγχρονα κινήματα όπως η χειραφέτηση των γυναικών που είναι ίσως το βασικότερο επίτευγμά της, ο διεθνισμός, η αυτοοργάνωση, η αποκέντρωση, η κοινωνική οικολογία, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, η άμεση δημοκρατία και η πλατιά συμμετοχή της κοινωνίας.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι χωρίς την υιοθέτηση του ένοπλου αγώνα ως μέσου πάλης δεν θα μπορούσε να μπει σε εφαρμογή αυτό το επαναστατικό εγχείρημα.
Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύουμε ότι η Επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία αποτελεί μέρος της επαναστατικής παράδοσης προσαρμοσμένη στις σύγχρονες και τοπικές συνθήκες και συνδέει το νήμα της επαναστατικής παράδοσης, από την Παρισινή Κομμούνα του 1871, τις κοινότητες των Μεξικανών χωρικών στην επανάσταση των αδελφών Μαγκόν, του Ζαπάτα και του Βίγια, τα σοβιέτ στην Ρωσία το 1905 και του 1917 και της Ν.Α Ουκρανίας στην περιοχή της Μαχνοβτσίνα πριν καταστραφεί από την δικτατορία των μπολσεβίκων, την Κομμούνας της Κροστάνδης, τα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών στην Γερμανία το 1918 – 19, τα εργοστασιακά συμβούλια και τις αγροτικές κομμούνες στην Ισπανία του 1936 – ’39.
Είναι γεγονός ότι η Επανάσταση στην Ροζάβα – Βόρεια Ροζάβα πέρα από το ότι ξέσπασε μέσα στα πλαίσια του συριακού εμφυλίου πολέμου το 2012, – η οποία συνεχίζεται σήμερα εν μέσω έντονων ενδοκαπιταλιστικών και διακρατικών συγκρούσεων – συντέλεστηκε σε μια χώρα που δεν είναι αναπτυγμένη βιομηχανικά, όπως η Ευρώπη ή οι ΗΠΑ ούτε έχει αφομοιωθεί από το διεθνές σύστημα της οικονομίας της αγοράς, κάτι που οι ίδιοι οι Κούρδοι πιστεύουν ότι ήταν ένα στοιχείο προωθητικό για το επαναστατικό εγχείρημα.
Ένα ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μια επανάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.
Υπάρχουν εδώ οι αντικειμενικές συνθήκες για μια επανάσταση; Έχουμε κοινωνικές προτάσεις ως προς το τι προτείνουμε για να αντικαταστήσουμε το κεφάλαιο και το κράτος; Μπορούμε να προωθήσουμε ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπως είναι στην Ροζάβα – Β. Συρία προσαρμοσμένο στις εδώ συνθήκες;
Έχουμε πολιτικό – κοινωνικό πρόγραμμα; Ποιος είναι ο ρόλος του ένοπλου αγώνα για την προώθηση μιας κοινωνικής Επανάστασης; Ποια άλλα μέσα αγώνα μπορούμε
να χρησιμοποιήσουμε;
Το ζήτημα μιας κοινωνικής Επανάστασης στην Ελλάδα, για το αν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για μια επανάσταση, το ζήτημα της οργάνωσης ενός επαναστατικού κινήματος τα τελευταία χρόνια ήταν ζητήματα που μας τα έθετε η ίδια η ιστορική συγκυρία, η δυναμική των πραγμάτων τα τελευταία 10 χρόνια που υπαγορευόταν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, την κρίση χρέους και τις κοσμογονικές αλλαγές που ήταν αποτέλεσμα αυτών ιδιαίτερα στην Ελλάδα αλλά και
στην Ευρώπη.
Όμως ως αγωνιστικός χώρος δεν ανταποκριθήκαμε στις προκλήσεις των καιρών που χαρακτηρίζονταν από την ρευστότητα και την αβεβαιότητα.
Το ζήτημα μιας κοινωνικής Επανάστασης στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο ήταν κάτι που το φοβόταν η υπερεθνική οικονομική ελίτ, κυρίως στην Ευρώπη, στην Ε.Ε λόγω των πολιτικών αντιμετώπισης της κρίσης που είχαν ως αποτέλεσμα την απονομιμοποίηση του συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Όμως οι φόβοι τους μήπως ξεσπάσουν επαναστάσεις οι οποίες θα κατέστρεφαν το οικοδόμημα της Ε.Ε, μέχρι στιγμής διαψεύδονται.
Το 2010 το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομική και πολιτική ελίτ αποφάσισαν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει εξ’ ολοκλήρου αποικία των δανειστών, μία χώρα εξ’ ολοκλήρου κατεχόμενη από τους δανειστές και ότι ο λαός και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν εδώ πρέπει να μετατραπούν για πάντα σε δουλοπάροικους των δανειστών.
Κάτι ανάλογο αποφασίστηκε και σε άλλες χώρες που λόγω της κρίσης χρέους εφαρμόστηκαν παρόμοια προγράμματα με αυτά της Ελλάδας.
Όμως τόσο οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι κινητοποιήσεις που έγιναν τα 2 πρώτα χρόνια (2010-2012), όσο και οι αντιδράσεις πολιτικών χώρων αντίστασης του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού χώρου συμπεριλαμβανομένου και του α/α χώρου ήταν εντελώς αναντίστοιχες ως προς τις κοσμογονικές αλλαγές που επιβλήθηκαν και ήταν αποτέλεσμα της εφαρμογής των Δανειακών Συμβάσεων, τα γνωστά μνημόνια.
Η πλειοψηφία των κοινωνικών κομματιών που εξεγέρθηκαν το 2010 – 2012 αλλά και τα πολιτικά αγωνιστικά υποκείμενα δεν κατάφεραν να αντιληφθούν την σημασία της κρίσης αλλά και το βάθος των αλλαγών που επέφεραν τα μνημόνια και δεν ήταν μόνο τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Ήταν η ουσιαστική κατάργηση της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’, η ουσιαστική κατάργηση του ελληνικού έθνους – κράτους και η παραβίαση του θεσμικού νομικού πλαισίου και του Συντάγματος. Ήταν η επιβολή μιας χούντας των αγορών – δανειστών με μέσα οικονομικής και πολιτικής βίας που στηρίζεται σε ένα κοινοβούλιο – μαριονέτα, άσχετα ποιό κόμμα βρίσκεται στην εξουσία.
Αντίστοιχα και τα πολιτικά αγωνιστικά υποκείμενα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μην έχοντας καμία ανάλυση για την κρίση και την πολιτική αντιμετώπισής της δεν έκαναν καμία υπέρβαση ούτε σε πολιτικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο δράσης και απλώς ακολούθησαν τα γεγονότα χωρίς καμία παρέμβαση επενδύοντας στην πεπατημένη αγωνιστική τακτική που αντιστοιχούσε σε συνθήκες προ κρίσης.
Το να εκμεταλλευτούμε την συστημική κρίση, την γενικευμένη κοινωνική απο-νομιμοποίηση που αυτή προκάλεσε, και που δημιούργησε τις αντικειμενικές συνθήκες για μια ρήξη και ανατροπή και κατ’ επέκταση για μια κοινωνική Επανάσταση, δεν μπήκε καν ως προοπτική. Αντίθετα αρκετοί, και ιδιαίτερα σε μια εποχή από το 2009 και μετά, που ο αριθμός των αναρχικών κρατουμένων που βρίσκονταν στην φυλακή για ένοπλη δράση ή κατηγορούνταν για ένοπλη δράση αυξήθηκε επένδυσαν στην προοπτική στήριξης και διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012, προσδοκώντας αμυντικά σε μια άμβλυνση της καταστολής απέναντι στον χώρο και στους κρατούμενους που υπήρχαν στις φυλακές.
Και αυτό μεταφράστηκε με πολλούς τρόπους ιδιαίτερα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση μετά το 2015 όπως ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, ανοικτός δίαυλος επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, στήριξη του δημοψηφίσματος του 2015 και απουσία αντίδρασης όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το παραβίασε και ψήφισε το Γ΄ Μνημόνιο. Εν ολίγοις μια στάση απαράδεκτη πολιτικά που πατάει στην γενικευμένη κοινωνική ήττα μετά το 2012 και συνακόλουθα και την πολιτική ήττα και ηττοπάθεια των αγωνιστικών χώρων.
Όμως μην επιλέγοντας να χαϊδέψουμε αυτιά, πιστεύουμε πως οι αιτίες της κοινωνικής και πολιτικής ήττας οφείλονται σε μας, τις πολιτικές αδυναμίες μας έτσι ώστε να παίξουμε τον ρόλο που θα έπρεπε ως αγωνιστές μέσα στις συνθήκες κρίσης και των ταραχών τα πρώτα χρόνια.
Οι κοινωνικές επαναστάσεις χρειάζονται 2 προϋποθέσεις τις αντικειμενικές και τις υποκειμενικές συνθήκες. Κατά την εκτίμησή μας, τις αντικειμενικές συνθήκες που συνίστανται στην γενικευμένη κοινωνική απονομιμοποίηση του συστήματος τις έχουμε. Γιατί οι πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης οδήγησε σε μια πρωτοφανή κοινωνική ληστεία εις βάρος της κοινωνικής βάσης και υπέρ των πλουσίων και των δανειστών, οδήγησαν σε μια γενικευμένη φτωχοποίηση και εξαθλίωση, σε διάλυση του κοινωνικού ιστού ενώ παράλληλα χάθηκε και οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ αφού το σύνολο των κομμάτων και των κυβερνήσεων έχουν υποταχθεί στις βουλές των αγορών – δανειστών που έθεσαν την χώρα υπό την κατοχή και ιδιοκτησία τους, δηλαδή υπό την εξουσία τους. Ενώ λοιπόν είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε τις αντικειμενικές συνθήκες για επανάσταση, έλειψαν οι υποκειμενικές. Δηλαδή, η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα από την μεριά μας να παρέμβουμε στα γεγονότα του 2010 – 2012 προς μια ανατρεπτική κατεύθυνση. Δεν είχαμε επαναστατική πολιτική και κοινωνική αντιπρόταση απέναντι στο δίλημμα ‘‘μνημόνιο ή καταστροφή’’. Δεν είχαμε προτάσεις οικιοποιήσιμες όταν οι μάζες ήταν στους δρόμους και είχαν την διάθεση να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Δεν είχαμε πολιτικό πρόγραμμα, δεν ήμασταν και εξακολουθούμε να μην είμαστε επαναστατικό κίνημα.
Φυσικά η προοπτική δεν θα μπορούσε να είναι η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους πάνω στην επικράτεια η οποία έχει καταργηθεί από τους νόμους 3845 και 3847 των Δανειακών Συμβάσεων Διευκόλυνσης (τα μνημόνια), ούτε φυσικά η επιστροφή στην σοσιαλδημοκρατία.
Άλλωστε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε το τέλος των αυταπατών των εντός του συστήματος ‘‘λύσεων’’, το τέλος της μεταρρυθμιστικής αυταπάτης εντός του συστήματος. Αποδείχτηκε ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η ανατροπή του καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου που γεννά τις κρίσεις και τις πολιτικές αντιμετώπισής της, δηλαδή την καταστροφή και την ευθανασία μεγάλων κοινωνικών κομματιών που θυσιάζονται για να σωθεί το σύστημα. Η ΜΟΝΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όλες οι μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις ξέσπασαν σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης (π.χ. Γαλλική Επανάσταση) που σε κάποιες περιπτώσεις συνδυάζονταν με διακρατικούς πολέμους (π.χ. Παρισινή Κομμούνα – Ρώσικη Επανάσταση) ή συνδυάζονταν με τις απόπειρες αυταρχικοποίησης και ολοκληρωτισμού του καθεστώτος, π.χ. πραξικοπή-
ματα, κάτι που συνέβη στην Ισπανική Επανάσταση.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία προοπτική ξεπεράσματος της κρίσης δηλαδή το να
γίνει βιώσιμο το χρέος και να μπορεί να αποπληρωθεί. Τα παραμύθια της κυβέρνησης ΣΎΡΙΖΑ περί ανάπτυξης, επιστροφής στην ‘‘κανονικότητα’’, για μεταμνημονιακή εποχή, δεν πείθουν κανέναν. Η λήξη της οικονομικής στήριξης τον Αύγουστο του 2018 δεν σημαίνει λήξη των μνημονίων και των όρων των Δανειακών Συμβάσεων
Διευκόλυνσης.
Σημαίνει ότι ο φαύλος κύκλος του δανεισμού της χώρας με μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ ότι ίσχυε πριν τον Αύγουστο του 2018 θα συνεχιστεί. Το χρέος όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο αλλά θα μεγαλώνει διαρκώς. Και όσο υπάρχει χρέος θα υπάρχουν και τα μνημόνια. Ούτως ή άλλως με τα μνημόνια το χρέος αυξήθηκε από τα 299 δις ευρώ ή 129% του ΑΕΠ το 2009 σε 370 δις ευρώ ή 185% του ΑΕΠ σήμερα.
Η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους το 2070 για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα μεταθέτει το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης στο μέλλον και ταυτόχρονα με τους νόμους των μνημονίων και της δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας της χώρας από τους δανειστές να υφίστανται στο ακέραιο. Το ίδιο ισχύει και για τα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.
Άρα η πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα παραμείνει ένα προτεκτοράτο, μια αποικία του χρέους και η κοινωνική πλειοψηφία δεν πρόκειται να βγει από την κατάσταση του δουλοπάροικου. Αυτή η συνθήκη θα δεσμεύει και θα συνθλίβει τις επόμενες γενιές.
Το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο μιας εκ νέου χρεοκοπίας, όπως λέει η πολιτική εξουσία, όχι μόνο δεν έχει καταστεί το χρέος βιώσιμο, όχι μόνο δεν έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης η ελληνική οικονομία αλλά μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην κρίση.
Όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τη δεινή οικονομική θέση που βρίσκεται η οικονομία και η οικονομική κατάσταση του ελληνικού κράτους. Το χρέος φτάνει το 185% του ΑΕΠ και θα αυξηθεί κι άλλο. Το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένει πτωχευμένο με τα κόκκινα και επισφαλή δάνεια να το απειλούν με κατάρρευση. Η ‘‘λύση’’ για την επιβίωση των τραπεζών συμπεριλαμβάνει μια μεγάλη επίθεση στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας με κατασχέσεις σπιτιών και περιουσιακών στοιχείων κάθε είδους. Η επίλυση στην σταθεροποίηση του συστήματος για μια ακόμα φορά θα περάσει πάνω από τους πιο αδύναμους της κοινωνίας. Φόροι και χρέη στις τράπεζες που είναι αδύνατο να αποπληρωθούν, ανεργία, φτώχεια, περιθωριοποίηση διαμορφώνουν το ‘‘τοπίο’’ της ‘‘μεταμνημονιακής’’ Ελλάδας. Η κοινωνική κρίση βαθαίνει και η κοινωνική πλειοψηφία ήδη γονατισμένη από τα χτυπήματα των πολιτικών διάσωσης των τελευταίων 9 χρόνων, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην εξαθλίωση και την απελπισία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλά ό, τι υπάρχει ακόμα στα χέρια του δημοσίου για να αποπληρώνει κρατικά χρέη εκποιώντας κοινωνικό πλούτο στην υπηρεσία της συστημικής επιβίωσης. Η περιβόητη ανάπτυξη δεν φαίνεται να αφορά τίποτα περισσότερο από τις περιοδικές εφορμήσεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίου στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τις μετοχές τραπεζών και κάποιων (πρώην δημόσιων) επιχειρήσεων. Επενδύσεις που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπούν σε ‘‘στοιχήματα κατάρρευσης’’(τα λεγόμενα σορταρίσματα) που θα επισπεύσουν μια επαπειλούμενη χρεοκοπία είτε του ελληνικού κράτους είτε των τραπεζών. Και αυτό αφού η μόνη σίγουρα ‘‘αποδοτική επένδυση’’ στον ελληνικό επενδυτικό σκουπιδότοπο εξακολουθεί να είναι το …χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο.
Εξ’ άλλου, καμία εκτίμηση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της το διεθνές περιβάλλον όπου η κρίση είναι παρούσα.
Η ευρωπαϊκή οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
στην Ευρώπη εξακολουθούν να είναι χρεοκοπημένα ενώ η λιτότητα μαστίζει τους
λαούς που σε κάποιες χώρες, με πρώτη την Γαλλία, εξεγείρονται.
Το εξεγερσιακό ρεύμα των κίτρινων γιλέκων στην Γαλλία στέλνει το μήνυμα ενός λαού που δεν αντέχει άλλο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας του γαλλικού κράτους και της ευρωζώνης.
Όλος ο πλανήτης κάθεται σε μια βόμβα χρέους. Το παγκόσμιο χρέος που παραμένει έχει ξεπεράσει τα 324 τρις δολάρια και συνιστά το 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Είναι πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία. Παράλληλα το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς αντιμετωπίζει προβλήματα αναπαραγωγής του καθώς η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν δίνει αναπτυξιακό διέξοδο. Ο καπιταλισμός ‘‘στηρίζεται’’ σε πυραμίδες χρέους και φούσκες κάθε είδους, ακόμα μεγαλύτερες και πιο επισφαλείς από αυτή που υπήρχε το 2008.
Οι πολιτικές των κεντρικών τραπεζών για την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν εξαντληθεί χωρίς να έχει επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα και αδυνατούν να υποσχεθούν ότι μπροστά σε μια νέα έκρηξη χρέους ή το σκάσιμο μιας νέας φούσκας, θα μπορέσουν να στηρίξουν το σύστημα.
Τίποτα δεν προμηνύει το τέλος των προβλημάτων για το καπιταλιστικό σύστημα, το τέλος της κρίσης. Όλα τα προβλήματα και τα αδιέξοδα που βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία σε αυτή την χώρα, στην Ευρώπη, αλλά και αλλού αδυνατούν να βρουν την πολιτική και κοινωνική πρόταση για την επίλυσή τους μέσα από υγιείς, ριζοσπαστικούς αγώνες. Καθώς καμία διέξοδος από την κρίση δεν διαφαίνεται και καθώς κανένα επαναστατικό κίνημα στον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο δεν έχει διαμορφωθεί για να ανοίξει τον δρόμο προς μια ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης να την αγκαλιάζουν ευρύτερα τμήματα των κοινωνιών, ενώ την ίδια στιγμή ενδυναμώνονται οι ακροδεξιές τάσεις. Ο ρατσισμός, ο φασισμός στην κοινωνική βάση που τείνει να καταλάβει το πολιτικό κενό που δημιουργεί η απονομιμοποίηση των κυβερνήσεων, είτε αυτές είναι παραδοσιακά νεοφιλελεύθερες είτε αυτοαποκαλούνται σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές. Κάθε καθεστωτική πολιτική τάση που έχει πάρει την εξουσία, εμπλεκόμενη με την αδιέξοδη διαχείριση της οικονομικής κρίσης μέσω της συστημικής οδού, έχει συνθλιβεί και έχει χάσει τη νομιμοποίησή της στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Αποτέλεσμα της πολιτικής κρίσης που έχει διαμορφωθεί είναι η άνοδος της ακροδεξιάς που σε ορισμένες χώρες είτε έχει ήδη αναρριχηθεί στην εξουσία είτε τείνει να την πάρει.
Συνεπώς, ενώ η κρίση παραμένει και μάλιστα, ενισχύεται με μια νέα έκρηξη χρέους να βρίσκεται μπροστά μας, και με την δυναμική που θα απελευθερώσει να είναι μεγαλύτερη από αυτή του 2008, ενώ στην Ελλάδα αναμένεται είτε να εκδηλωθεί άμεσα μια νέα συστημική κρίση είτε ως αποτέλεσμα μιας νέας αποσταθεροποίησης προερχόμενης από την Ευρώπη ή τις ΗΠΑ και ενώ η κοινωνική πλειοψηφία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην φτώχεια και την ανέχεια, δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και δεν έχουμε κάνει αυτές τις πολιτικές υπερβάσεις που θα ήταν αναγκαίες ώστε να είμαστε πολιτικά και οργανωτικά έτοιμοι να ανατρέψουμε τις υποκειμενικές συνθήκες στην κοινωνία, αυτές που σήμερα προσδιορίζονται από την παραίτηση, την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και αναπτυσσόμενη τάση της ακροδεξιάς και τον φασισμό.
Επειδή στην πολιτική κενό δεν υπάρχει, δεδομένων και των ιδιαίτερων κοινωνικών χαρακτηριστικών που επικρατούν, βλέπουμε την Χ.Α να ‘‘παίρνει ξανά κεφάλι’’ 6 χρόνια μετά την δολοφονία το Παύλου Φύσσα και τον κοινωνικό φασισμό να ριζώνει στα μεγάλα κενά που αφήνει στην κοινωνική βάση η απουσία ενός επαναστατικού κινήματος.
Ένα επαναστατικό κίνημα σαφώς και δεν μπορεί να αναπτυχθεί στον αντίποδα
οποιουδήποτε ακραίου πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου, με μοναδικό στόχο την αντιμετώπισή του. Ένα επαναστατικό κίνημα επίσης, δεν νοείται ως η οργανωτική σύνδεση των ήδη υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών. Επίσης δεν μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνει ως απαίτηση για την δημιουργία του έναν βαθύ και ουσιαστικό απολογισμό για τα χρόνια που πέρασαν και ιδίως για την περίοδο ’10 –’12, καθώς και έναν απολογισμό για την τραγική πολιτική συστράτευση και υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Μια πολιτική που έπαιξε καίριο ρόλο στον πολιτικό αποπροσανατολισμό πολλών ανθρώπων στους αγωνιστικούς χώρους και επέτεινε την σύγχυση, όξυνε τις αντιθέσεις που κατέληξαν σε πολεμικές.
Αυτή η ‘‘τάση’’, μαζί με την δεδομένη πολιτική ηττοπάθεια που γέννησε το αδιέξοδο των αντιμνημονιακών αντιστάσεων και στις οποίες εμείς είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για την απουσία ενός συγκροτημένου πολιτικά, επαναστατικού κινήματος με σαφή στρατηγική κατεύθυνση, την καθεστωτική ανατροπή, διαμόρφωσαν τους όρους ανάπτυξης μιας πολιτικής κρίσης στον α/α χώρο και στον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό χώρο με την περιχαράκωση, την σύγχυση και την πολεμική να έχουν τον πρώτο λόγο.
Προϋπόθεση για να τεθούν υγιείς βάσεις για την διαμόρφωση ενός επαναστατικού κινήματος, είναι να έχει διαμορφωθεί αυτό τα σταθερό πολιτικό έδαφος που θα τις στηρίξει. Και βασικά συστατικά αυτού του εδάφους είναι η κοινή θέση για την αναγκαιότητα της κοινωνικής Επανάστασης, και η βεβαιότητα ότι εμείς, ως δρώντα αντικαθεστωτικά υποκείμενα, έχουμε το ιστορικό χρέος προς αυτή την επαναστατική κατεύθυνση. Αυτό πρώτα απ’ όλα προϋποθέτει την ανατροπή της ηττοπάθειας και επικίνδυνης θέσης ότι οι επαναστάσεις είναι εκτός της πολιτικής διάταξης της εποχής μας. Ισχυρότατη απόδειξη για το λάθος και την επικινδυνότητα αυτής της θέσης, είναι η Επανάσταση στη ΡΟΖΑΒΑ – Β. Συρία. Άσχετα με το πώς θα εξελιχθεί το επαναστατικό αυτό εγχείρημα, έχει ήδη δημιουργήσει ένα μεγάλο και αγεφύρωτο ρήγμα στη μονοκρατορία του καπιταλισμού, του κράτους, της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας. Αυτό το ρήγμα οφείλουμε να αξιοποιήσουμε, να το στηρίξουμε, και να το διευρύνουμε. Να το διευρύνουμε ως το σημείο που η σταθερότητα του συστήματος να καταστεί ακατόρθωτη.
Είναι στο χέρι μας να ανατρέψουμε τις υποκειμενικές συνθήκες της ηττοπάθειας, και της παραίτησης. Είναι στο χέρι μας να μεταλαμπαδεύσουμε την επαναστατική φλόγα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την ιστορία. Είναι στο χέρι μας να γίνουμε οι καταλύτες για να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κίνημα. Είναι στο χέρι μας να γίνει και στην Ελλάδα εφικτή η ανατροπή του καθεστώτος, η κοινωνική Επανάσταση.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
στην Επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία
4-4-2019_ΕΙΣΗΓΗΣΗ__1ης_ΜΕΡΑΣ._Η_ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ_ΣΤΗ_ΡΟΖΑΒΑ_-ΒΟΡΕΙΑ_ΣΥΡΙΑ__fajItQp
5-4-2019_ΕΙΣΗΓΗΣΗ__2ης_ΗΜΕΡΑΣ-converted_htSlj5D
———————————————————————————————————
https://athens.indymedia.org/post/1597141/
Χαιρετισμός από το Αναρχικό Στέκι UTOPΙΑ A.D. στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στην Επανάσταση στη Ροζάβα
από Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση στη Ροζάβα
13/04/2019 1:52 μμ.
Αλληλεγγύη Εκδηλώσεις/Party Οικονομικής Ενίσχυσης Συρία
Χαιρετισμός από το Αναρχικό Στέκι UTOPιΙΑ A.D.
Απρίλης 2019
Σύντροφοι και Συντρόφισσες καλησπέρα, λόγω του ότι δεν μπορέσαμε να παραβρεθούμε σε αυτήν την τόσο σημαντική εκδήλωση αποφασίσαμε να γράψουμε λίγα λόγια.
Κατ αρχήν χαιρετίζουμε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που συμμετέχουν στην οργάνωση αυτής της εκδήλωση, την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Επανάσταση στη Ροζάβα, τον Επαναστατικό Σύνδεσμο Διεθνιστικής Αλληλεγγύης, τους συντρόφους του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και όλα τα συντρόφια που παρευρίσκονται στην εκδήλωση.
Η Επανάσταση της Ροζάβα δεν ξεκίνησε με την έναρξη του συριακού πολέμου αλλά ήταν η εξέλιξη της συνεχιζόμενης Κουρδικής εξέγερσης, στο έδαφος του Τουρκικού κράτους. Από το 1984 οπότε και άρχισε ο Κουρδικός ένοπλος αγώνας χτίζεται μία κουλτούρα ως αναφορά την ένοπλη πάλη η οποία εξελισσόμενη πολιτικά, οργανωτικά και επιχειρησιακά, κατάφερε να φέρει την εξέγερση στο στάδιο της Επανάστασης.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι αυτή την στιγμή η επαναστάτες να ελέγχουν την περιοχή της Βόρειας Συρίας και να έχουν οργανώσει την κοινωνία με βάση αυτό που αποκαλούν, Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό, ένα μοντέλο πολύ κοντά στις αναρχικές ιδέες.
Η περιοχή της Συρίας και γενικότερα της Μέσης Ανατολής έχει πολλά κοινά με την περιοχή των Βαλκανίων σε γεωπολιτικά στρατηγικά και ενεργειακά ζητήματα, με την Ρωσία και τις ΗΠΑ να είναι οι δύο κύριοι παίχτες στην σκακιέρα. Κοινά στοιχεία, με την διαφορά όμως πως οι πολεμικές συρράξεις στα Βαλκάνια μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν γέννησαν κάποια επανάσταση αλλά αντίθετα ισχυροποίησαν και με τα χρόνια εδραίωσε τον εθνικισμό.
Για τον λόγο αυτό πιστεύουμε πως αν καταφέρουμε σαν κίνημα να βάλουμε στην κουλτούρα μας την ένοπλη πάλη, θα μπορέσουμε να χτίσουμε τις προϋποθέσεις μιας Επανάστασης. Άλλωστε αυτό το ενεργειακό παιχνίδι και ο ανταγωνισμός σε συνδυασμό με μια επερχόμενη κρίση θα φέρει κοινωνικές αναταραχές στην περιοχή των Βαλκανίων.
Τότε είναι που η Αναρχία πρέπει να είναι έτοιμη ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει μια Αναρχική ως αναφορά τα χαρακτηριστικά, εξέγερση η οποία θα μπορεί να έχει σοβαρή επαναστατική προοπτική. Κάτι για το οποίο πρέπει να βάζουμε από τώρα τα θεμέλια.
Η επανάσταση της Ροζάβα, είναι η επανάσταση της εποχής μας και δεν είναι μακριά μας. Μια επανάσταση όμως για να μπορέσει να συνεχίσει είναι σημαντικό να έχει διεθνή στήριξη και αλληλεγγύη με όλα τα μέσα. Από προπαγανδιστικές κινήσεις και ένοπλα χτυπήματα σε διεθνές επίπεδο, εκδηλώσεις όπως η συγκεκριμένη, μέχρι διεθνιστές μαχητές οι οποίοι πολεμάνε για την επανάσταση θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή τους.
Τιμή για πάντα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έπεσαν πολεμώντας για την Ουτοπία μας. Λάμπρος Φούντας Επαναστατικός Αγώνας (10/03/2010)
Oliver Francois/ S. Kendal Breeizh YPG (10/02/2018)
Samuel Prada Leon/ S. Baran Galicia YPG (10/02/2018)
Haukur Hilmarsson/ Sahin Huseyni ΕΣΔΑ (24/02/2018)
Sehid Sevger Makhno Tekosina Anarsist (04/03/2018)
Anna Campell/ S. Helin Qerecox YPJ (15/03/2018)
Lorenzo Orsetti Tekosina Anarsist (18/03/2018)
…και στους υπόλοιπους των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζουμε αλλά παραμένουν Αθάνατοι.