ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ NO PASARAN,25/10

https://athens.indymedia.org/post/1601269/

από ΝΟ PASARAN

22/11/2019 12:55 μμ.

Καλησπέρα σύντροφοι και συντρόφισσες, αρχικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης για την πρόσκληση και να πω ότι η σημερινή συνάντηση πολιτικών ομάδων, καταλήψεων και σωματείων που αντιλαμβάνονται τον ανοιχτό διάλογο ως απαραίτητο για να αντιμετωπιστεί η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και οι συνέπειες αυτής, είναι σημάδι ωριμότητας, συναντίληψης της πραγματικότητας και ένα ακόμη βήμα για το ξεπέρασμα αρνητικών πτυχών του κινήματος.

Πέρα από κάθε αμφιβολία, βρισκόμαστε μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση μίας ακραιφνώς συντηρητικής στον κοινωνικό – πολιτικό τομέα, και φονταμενταλιστικά νεοφιλελεύθερης στα οικονομικά ζητήματα κυβέρνησης, που θέτει στο στόχαστρο όλες τις εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις. Χωρίς αιδώ και με μεγάλες ταχύτητες εφαρμόζει το γνωστό πλέον ως δόγμα του Σοκ, που έχουμε ξανασυναντήσει ιστορικά σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνο. Ένα δόγμα που εκφράζεται με μία στρατηγική σαρωτικών, γρήγορων και πολύπλευρων μεταρρυθμίσεων, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το εύρος κίνησης της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» και συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.

Ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους κρατικούς τομείς κοινωνικής ωφέλειας και πρόνοιας, περιστολή εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ενίσχυση του καπιταλιστικού μηχανισμού και αυστηροποίηση του νομικού – ποινικού πλαισίου. Η αύξηση των ποινικών ορίων στον 187Α και η επαπειλούμενη επαναφορά των φυλακών τύπου Γ, συνδέονται με την προσπάθεια απάλειψης από το κοινωνικό γίγνεσθαι μιας ακόμα έκφρασης της ταξικής πάλης: τη βίαιη (ένοπλη η μη) επαναστατική δράση ως φορέα της κοινωνικής αντί-βίας. Ενώ παράλληλα η εισαγωγή διώξεων για διέγερση σε ανυπακοή και προτροπή άλλων σε βία, στοχεύουν ευρύτερα τα ριζοσπαστικά κινήματα.

Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ότι: “ανάπτυξη χωρίς αίσθημα ασφάλειας δεν επιτυγχάνεται”, είναι ενδεικτική της πρόθεσης των φιλελευθέρων συντηρητικών να χτυπήσουν όσες εστίες αντίστασης εγκυμονούν κίνδυνο για την απρόσκοπτη επιτάχυνση και εντατικοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Έτσι, οι νομοθετικές αλλαγές που δυσχεραίνουν την ανάπτυξη συλλογικών εργατικών αγώνων, μειώνουν στο ελάχιστο την προστασία του εργαζόμενου απέναντι στην εργοδοσία και προωθούν την επέλαση των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Η γονυκλισία του νέου καθεστώτος στο εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο που συνοδεύεται από μία αηδιαστική δουλικότητα μπροστά τους, εκδηλώνεται με την παραχώρηση στις ακόρεστες ορέξεις τους, έναντι πινακίου φακής, της δημόσιας περιουσίας, του φυσικού περιβάλλοντος και του κοινωνικού πλούτου στις μαύρες τρύπες του κέρδους. Η αστική ψευδοδημοκρατία σε μία χώρα αποσαθρωμένη και διαλυμένη σε όλους τους τομείς, ανήμπορη να αυτοσυντηρηθεί, διολισθαίνει σε μία ολιγαρχία ιδιωτικών φέουδων – μονοπωλίων, κατρακυλώντας σε σκοτεινά ιστορικά βάθη μακρινών εποχών.

Μετατρεπόμαστε σε υπηρέτες της εξωτικής και ηλιόλουστης αυλής της πρωτοκοσμικής Ευρώπης, όπου καλούμαστε από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ( πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ) να υπερασπιστούμε τον ”ευρωπαϊκό τρόπο ζωής” ως μονόδρομο, αποδεχόμενοι έτσι την μοίρα μας ως χαμηλόμισθοι ιθαγενείς .

Μετατρεπόμαστε σε μία μικρή Ταϊλάνδη, ένα φτηνό, κοντινό, υπάκουο και ασφαλή τόπο παροχής διασκέδασης και χαλάρωσης των πλούσιων και μικρομεσαίων Ευρωπαίων, Κινέζων, Ρώσων, κ.α. Και αυτό είναι αποτέλεσμα μιας εγχώριας παρασιτικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που εδώ και δεκαετίες γαντζώνεται με τα νύχια και τα δόντια των εργατών στο ”υπέρλαμπρο” όχημα των ισχυρών και ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, για να διαιωνίζει την ύπαρξη της.

Eνταγμένοι σε ένα αιμοβόρικο, ληστρικό και ρατσιστικό ευρωπαϊκό συνασπισμό κρατών, γινόμαστε η παραμεθόριος κόλαση, το αποκρουστικό οχυρό για ανθρώπους κατατρεγμένους. Θύματα των αμοραλιστικών πολεμικών παιχνιδιών των παγκόσμιων παικτών στη σκακιέρα της δύναμης και του κέρδους, όπου «αδυνατεί» να αντέξει 80.000 πρόσφυγες αλλά μπορεί με υποτακτικά χαμόγελα για έξι μήνες, όσο διαρκεί η βασική τουριστική περίοδος, να φορτώνεται επί πληρωμής 20.000.000 τουρίστες.

Ακροατές στο διαχρονικό παραμύθι της αδύναμης Ελλαδίτσας που είναι υποχείριο ξένων δυνάμεων, όπου οι πολιτική της ταγοί θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα αλλά δεν μπορούν. Ένα αποκρουστικό κακέκτυπο της θεωρίας της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης εντός των διεθνών κρατικών ανταγωνισμών που έφτυναν στους ψηφοφόρους τους, τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και η ”πρώτη φορά αριστερά”.

Ένα δεκανίκι πολιτικής δειλίας μπροστά στον καθρέφτη, που ειρωνικά αντανακλούσε μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια σε πείσμα δεξιών, κέντρων και συστημικών αριστερών κομμάτων. Την αλήθεια που δικαιώνει όσους και όσες παραμένουν ρομαντικοί ρεαλιστές και πιστεύουν στις ριζοσπαστικές αλλαγές, στην ανατροπή, στην επανάσταση, ενώ κατακεραυνώνει όσους πούλαγαν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο μέσα από το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Ανθρώπων που κάποτε κοιμόντουσαν ”με τον Μαρξ στο προσκεφάλι τους” και ξύπνησαν με έναν «πολιτικό ρεαλισμό» που έφερε τους πιο ταπεινωτικούς συμβιβασμούς. Αριστεροί και τώρα δεξιοί «εξευρωπαϊστές» των άξεστων ιθαγενών που θα μας εκσυγχρονίσουν, θα μας ρυθμίσουν και θα μας εκπολιτίσουν στα πρότυπα των ανεπτυγμένων δολοφόνων και μακελάρηδων της παγκόσμιας ιστορίας.

Τα «εργατικά άλογα» να μαστιγωθούν πιο άγρια, πιο δυνατά σε μία αυτοκαταστροφική κούρσα να προλάβουμε τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ολλανδούς και τους Άγγλους στο όνομα της «ανάπτυξης», την ίδια ώρα που η κοινωνική βάση θα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανέχεια. Σύμφωνα με μελέτες της ευρωπαϊκής ένωσης και του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα φτάσει σε προ κρίσης επίπεδα το 2031 ή το 2034 αντίστοιχα, ενώ προβλέψεις διεθνών τραπεζών τοποθετούν την επιστροφή στη ”σύγκλιση” που είχε ”πετύχει” η Ελλάδα το 2007 με την ευρωζώνη το 2037.

Η τετραετία που πέρασε επέφερε αγωνιστικό μούδιασμα τόσο σε εμάς όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία. Η διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ με αριστερίζοντα χαρακτηριστικά, οι βαλβίδες εκτόνωσης που άνοιξε με τα επιδόματα-ψίχουλα προς τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, τον περιορισμό των απόχαλιναγωγημένων -την περίοδο ΝΔ και Αντώνη Σαμαρά 2012-2015 – κατασταλτικών μηχανισμών, την χαλάρωση του ασφυκτικού κλοιού γύρω από τα Εξάρχεια, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ (αν και χωρίς την πίεση της απεργίας πεινάς των πολιτικών κρατουμένων είναι άγνωστο αν θα πραγματοποιούνταν, παρά το γεγονός ότι ήταν προεκλογική εξαγγελία για την οποία κονταροχτυπιόταν με τη ΝΔ), λειτούργησαν σαν γλυκό ναρκωτικό πάνω στις καταπονημένες κοινωνικές δυνάμεις.

Είναι γεγονός σύντροφοι και συντρόφισσες, πως η ταυτόχρονη κίνηση της ανατρεπτικής μας δράσης την περίοδο 2007-2012 με αυτές μιας κοινωνίας που ξυπνούσε από τις ψευδαισθήσεις της επίπλαστης ευμάρειας βασισμένης σε χρηματοπιστωτικές φούσκες, έφερε αισιοδοξία, πλάτυνε το ριζοσπαστικό όραμα διαμέσου μεγάλων και μαζικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τις καθεστωτικές ένοπλες και ένστολες ορδές. Όμως τελικά, η ανυπαρξία ενός οργανωμένου επαναστατικού φορέα που θα μετουσίωνε τις ενστικτώδεις αντιδράσεις σε απαρχή της ανατροπής, έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε ο σεισμός που απείλησε τη δομή του κράτους και του πολιτεύματος, προκαλώντας επικίνδυνους τριγμούς στο εποικοδόμημα, να μην το γκρεμίσει.

Η εναπόθεση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο μετατοπίστηκε και πάλι στην ανάθεση και σε ένα φαινομενικά ριζοσπαστικό κόμμα, που αφομοίωσε σε επίπεδο λόγου πολλά από τα αιτήματα της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Όλοι μας οι κόποι υφαρπάχτηκαν και κεφαλαιοποιήθηκαν από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε η ιδεολογική σύγχυση και η αδυναμία ανάπτυξης πραγματικά εύστοχου και ριζοσπαστικού λόγου.

Η αποχώρηση από τις οικονομικές αναλύσεις και τα εργατικά ζητήματα σε κεντρικό επίπεδο, η αναζήτηση και ανάδειξη ”νέων” καταπιέσεων και εμποδίων στον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό των πολλαπλών ταυτοτήτων του ατόμου και την κατάργηση των μικροεξουσιών, διαχωρισμών και τοξικών αντιλήψεων που εμφανίζουν οι διαπροσωπικές σχέσεις όπως αυτές αυτορυθμίζονται ή ρυθμίζονται από την κυριαρχία, διέγραψαν μία αποσυνθετική τροχιά που μας απομάκρυνε από μία εκ των κυριότερων πηγών της κοινωνικής εντροπίας: την αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας, την οποία ιστορικά εντοπίζει και αναγνωρίζει η πολιτική σκέψη των αναρχικών από την Α’ διεθνή των εργατών έως και σήμερα, ως βασικό μοχλό αφύπνισης συνειδήσεων και πυροκροτητή εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

Επιπρόσθετα, στην αδυναμία αυτορρύθμισης της κοινωνικής ζωής σε περιοχές όπου συγκεντρώνονταν αρκετές δομές, ομάδες και άτομα του αναρχικού – και όχι μόνο – χώρου, όπως για παράδειγμα στη γειτονιά των Εξαρχείων, τώρα επεμβαίνει το κράτος με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το αισθητικό και ρυθμιστικό πλαίσιο «κανονικότητας» σε μία αστική περιοχή, έχοντας βρει ανοιχτές ρωγμές και συναινέσεις από τους κατοίκους της. Στην αποτυχία χτισίματος μιας συναντίληψης της πραγματικότητας σχετικά με τα προβλήματα που ταλανίζουν τα Εξάρχεια, στην απουσία συλλογικής συνεκτίμησης της σημασίας και του θετικού αντίκτυπου που θα είχε δημιουργηθεί για τα αντιεξουσιαστικά προτάγματα και το ρίζωμά τους σε μία αστική περιοχή, εάν κατάφερναν να τα αντιμετωπίσουν ή να τα επιλύσουν, συνέδραμε μία προσχηματική και πολλές φορές κακοπροαίρετη ιδεοληπτική βέργα πολιτικής ορθότητας, χωρίς μάλιστα να δείχνει κάποιο διαφορετικό δρόμο.

Η (έμμεση) παροχή πολιτικής κάλυψης στην εδραίωση κάποιων αντικοινωνικών-αντικινηματικών συμπεριφορών (πχ ναρκέμποροι) και η απόπειρα να δοθεί πολιτικό περιεχόμενο για την αδιαφορία ή την αποδοχή αυτής της βίαιης κανιβαλιστικής και δυστοπικής καθημερινότητας, έχει ως αφετηρία, είτε ένα κοσμοπολιτισμό που δέχεται ότι ”κάπως έτσι είναι παντού στις σύγχρονες μητροπόλεις”, είτε την εμμονική ανίχνευση σε (αν όχι εχθρικά) τουλάχιστον θολά νερά για τα «εξεγερμένα υποκείμενα», επιχειρώντας την απεγνωσμένη ενσάρκωση των ανεδαφικών πολιτικών ονειρώξεών ορισμένων.

Στο ίδιο μοτίβο, κάνοντας έναν ακροβατικό παραλληλισμό, όταν το συλλογικό εκτόπισμα της αυτοδιεύθυνσης στα ζητήματα της δύσκολης καθημερινότητας του έγκλειστου πληθυσμού στη βάση συμφωνημένων αξιών και κανόνων χάνει βάρος, τότε κερδίζουν έδαφος οι οργανωμένες συμμορίες που συγκροτούνται με κίνητρο την εκμετάλλευση, το κέρδος και την εξουσία, σπρώχνοντας τον καθένα στην εξατομίκευση, στην αναζήτηση καταφυγίου και προάσπισης μιας υποφερτής διαβίωσης στη δύναμη της σωφρονιστικής υπηρεσίας και κατ’ επέκταση στην κρατική εξουσία. Έτσι εύκολα εμφιλοχωρεί στη συνείδηση ορισμένων κρατουμένων η συναίνεση για αυστηρότερα μέτρα από τους κρατικούς ”θεματοφύλακες” της δημόσιας ασφάλειας εντός και εκτός των τειχών. Με απλά λόγια, όταν η αλληλεγγύη και η αίσθηση του ανήκειν σε μία κοινότητα διαρρηγνύεται και μάλιστα με βίαιους και επικίνδυνους όρους, τότε η καταφυγή του ατόμου στο κράτος, στον ισχυρό ιδιώτη, σε αυτόν που έχει τη δύναμη να τον προστατεύσει είναι αναπόφευκτη.

Μιλώντας για τις φυλακές πρέπει να πω ότι επικρατεί σχετική νηνεμία όχι γιατί λείπουν τα προβλήματα (ιδίοις όμμασι είδα το στρατόπεδο συγκέντρωσης – «κατάστημα κράτησης» Κομοτηνής και παρόμοια θα υπάρχουν και αλλού), αλλά γιατί οι συνθήκες τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι και πρότινος διαμέσου αγωνιστικών κινητοποιήσεων των κρατουμένων, είχαν σταθεροποιηθεί στα όρια του ανέφικτου.

Τώρα η ΝΔ πετσοκόβοντας το νέο ποινικό κώδικα, πετώντας στην πυρά τον νόμο Παρασκευοπούλου, ανεβάζοντας πάλι τα όρια έκτισης ποινών και σφυγμομετρώντας την κατάλληλη στιγμή για να εγκαινιάσει πειθαρχικές ή τύπου Γ’ φυλακές, διαταράσσει σιγά – σιγά τις όποιες ισορροπίες υπάρχουν. Και φυσικά, ποτέ τα γεγονότα δεν προκαλούνται επειδή οι αντικειμενικές συνθήκες φαίνονται γόνιμες. Χρειάζεται να συντρέξουν πολλαπλοί παράγοντες.

Η υπαγωγή των φυλακών και του Υπουργείου Μεταναστευτικής πολιτικής στο Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ προφανώς σηματοδοτεί στροφή προς αυταρχικότερες καπιταλιστικές στρατηγικές. Η μόνιμη επωδός της ΝΔ για τον γενικότερο «εξευρωπαϊσμό της χώρας», συμπεριλαμβάνει φυσικά και τις φυλακές. Αιχμή του «σωφρονιστικού εξευρωπαϊσμού» είναι η αυστηροποίηση των ποινών και η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος, εισάγοντας μεταξύ άλλων και την πρόθεση για επαναφορά φυλακών τύπου Γ’, που υπάρχουν ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. (Τι υποκρισία να μιλάνε για εξευρωπαϊσμό, όταν κρατούμενοι σε κάποιες φυλακές ακόμα κοιμούνται στο πάτωμα!).

Πρωτεύων στόχος φυσικά η εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων, η δημιουργία ενός μόνιμου τρομακτικότερου μπαμπούλα για τους αγωνιστές, που προπαγανδίζεται με «εκσυγχρονιστική ρητορική» και μία δήθεν ανάγκη να τελειώσουν με τα κατάλοιπα της ανομίας και της ανοχής στις μορφές πάλης του κοινωνικού- ταξικού κινήματος. Κατάργηση ασύλου, εκκενώσεις καταλήψεων, αναβάθμιση ποινών για κατοχή και χρήση μολότοφ και ειδικό καθεστώς κράτησης, αύξηση ορίων έκτισης ποινής και αφαίρεση του δικαιώματος αδειών σε «τρομοκράτες».

Παρακολούθησα πρόσφατα τον εισηγητή της ΝΔ στη διακομματική επιτροπή για το σωφρονιστικό σύστημα να εξαγγέλλει τη σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για την ανέγερση της νέας φυλακής εντός της Αττικής, ο οποίος «διαβεβαίωνε» – όσους τον κατηγόρησαν ότι ανοίγουν σιγά – σιγά την πόρτα στους ιδιώτες και στον τομέα φύλαξης και ”σωφρονισμού” κρατουμένων – ότι είναι εκτός σχεδίων τους η ιδιωτικοποίηση των φυλακών, την ίδια στιγμή που ανακοίνωνε την πρόθεση για δημιουργία της πρώτης βιομηχανικής φυλακής σε ευρωπαϊκά ή αμερικανικά πρότυπα. Βάσει αυτών, θα εικάσω ότι έρχεται η περίφημη ανάπτυξη και για τους έγκλειστους… Μάλλον δεν είναι και πολύ μακριά η εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος, με τους δουλοπάροικους δεμένους σε μηχανές και ηλεκτρονικά βραχιόλια, πάμφθηνο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.

Στο εύλογο ερώτημα πώς αντιμετωπίζουμε τον ζόφο που πλησιάζει με ολοένα και μεγαλύτερες δρασκελιές, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Ας συνεχίζουμε να μαζευόμαστε σύντροφοι και συντρόφισσες και να συζητάμε και να πράττουμε συλλογικά, όχι μόνο εντός των ομάδων που ανήκει ο καθένας/μια, αλλά όπως σήμερα, προσπαθώντας να επανακτήσουμε τη συνεργασία, τη συλλογική και ατομική ευθύνη για ότι συμβαίνει γύρω μας.

Οι συλλογικοί αγώνες και η αλληλεγγύη είναι τα αντίβαρα σ’ ένα περιβάλλον εξατομίκευσης και παραίτησης. Η φροντίδα, η υπεράσπιση και η ανάπτυξη αυτών που έχουμε χτίσει μέχρι σήμερα, όπως και η ανάδειξη νέων δομών που θα αποτελούν εργαστήρια ανατροπής, μικρογραφίες ενός κόσμου που θα αντικαταστήσει τον παλιό όταν καταρρεύσει, είναι ζητούμενο της εποχής.

Η προοπτική γεννιέται μέσα στην κίνηση του αγώνα και η κοινωνική- ταξική πάλη σύντροφοι και συντρόφισσες δεν είναι μία σύγκρουση που αφορά μία ή δύο γενιές αγωνιστών. Ανήκουμε σε μία αγωνιστική πυρά που στο διάβα της για να παραμείνει ζωντανή, ακόμη και σήμερα, τώρα που μιλάμε, έχοντας διανύσει αιώνες καπιταλισμού και ακόμα περισσότερους ανθρώπινης καταπίεσης, έχει απαιτήσει το αίμα, την αξιοπρέπεια, την ψυχική δύναμη, το μυαλό και τα όνειρα αμέτρητων αγωνιστών και αγωνιστριών ως καύσιμα για να συνεχίσει τη φωτεινή πορεία της στα σκοτάδια της ιστορίας.

Να μη φοβηθούμε τις διώξεις, τις δίκες, τη βαρβαρότητα και τον τρόμο που θα εξαπολύσουν. Να μη φοβηθούμε τις φυλακές τους, όπως τόσοι και τόσες πριν από εμάς δεν φοβήθηκαν. Καμία σπιθαμή στον ιδεολογικό αναχωρητισμό, καμία «εμμονική» οχύρωση γύρω από όσα «αποκλειστικά» ή στενά μας αφορούν, αλλά απεναντίας ανίχνευση των χτύπων αντίστασης της κοινωνίας και συμπόρευση με τους αδύναμους, τους εκμεταλλευόμενους, αυτούς που δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στον αγώνα και παλεύουν για περισσότερο ουρανό.

Ας τιμήσουμε αυτή τη μοναδική ζωή που μας δόθηκε με το δίκαιο αυτών που μας κληροδότησαν τη φλόγα, το όραμα για την ανθρώπινη ουτοπία. Ας το κρατήσουμε ζωντανό για εμάς, για τις επόμενες γενιές που κυοφορούνται, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε αυτή τη γη.

Γιάννης Δημητράκης Φυλακές Δομοκού 25/10/19