https://athens.indymedia.org/post/1603225/
από Voices of Freedom: Open assembly of people with or without papers
23/02/2020 1:14 μμ.
“Voices of freedom” is an assembly of “people with or without papers” who interact on an equal basis. We are all living in the island of Lesvos in Greece as prisoners, locals and activists. We speak different languages and we have different cultural backgrounds, but we share the desire to find a common ground that will create a world without class divisions, without exploitation, without war and slavery. We reject hierarchies and we promote self-organized structures from people to people. The following text is an attempt to inform about the situation in Lesvos the last month.
Τα όρια σε αυτό το νησί έγιναν πιο ασφυκτικά για όλους. Περισσότεροι από 21000 άνθρωποι είναι παγιδευμένοι και στοιβαγμένοι γύρω από το στρατόπεδο της Μόριας στη Λέσβο. Οι άθλιες συνθήκες που διαβιούν επηρεάζουν όλες. Από την πρώτη μέρα του 2020 που εφαρμόστηκε ο νέος νόμος του ελληνικού κράτους για την μετανάστευση, η ζωή των ανθρώπων έγινε πολύ πιο δύσκολη και οι αρνητικές αποφάσεις ασύλου, μαζί με τις απελάσεις, έγιναν πολύ πιο εύκολες. Υπό αυτές τις συνθήκες η κοινωνική πόλωση αυξάνεται. Δυστυχώς, οι ακροδεξιές ρητορικές κατάφεραν να εισχωρήσουν σε ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Την ίδια στιγμή οι άνθρωποι που ζουν στο στρατόπεδο της Μόριας προσπαθούν να αντιδράσουν, αλλά αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα, όπως ο ρατσισμός και οι ιεραρχίες που δεν αφήνουν τον αγώνα τους να είναι ενωμένος. Ο ρατσισμός βρίσκεται παντού. Οι ντόπιοι εναντίων των μεταναστριών, οι Αφγανές εναντίων των Αφρικανών, οι “ξένοι” εναντίων των ντόπιων κτλ. Σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μεταξύ 16 Ιανουαρίου και 9 Φεβρουαρίου, βιώσαμε πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις.
16 Ιανουαρίου – “Οι φυλακές σκοτώνουν”
Στις 6 Ιανουαρίου ένας νεαρός άνθρωπος βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στην φυλακή της Μόριας (ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α.). Περίπου 100 άνθρωποι είναι φυλακισμένοι εκεί με μοναδικό κριτήριο την καταγωγή τους, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα. Πρώην κρατούμενοι του ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α., αλληλέγγυες ακτιβίστριες και άλλοι άνθρωποι από το στρατόπεδο της Μόριας διαδήλωσαν στη Μυτιλήνη. Περίπου 300 άνθρωποι φώναξαν συνθήματα, μοίρασαν κείμενα σε πολλές γλώσσες και πορεύτηκαν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η διαδήλωση καλούσε για μια ανεξάρτητη έρευνα ως προς τις συνθήκες γύρω από τον θάνατο στις 6 Ιανουαρίου, το κλείσιμο της φυλακής μέσα στο στρατόπεδο της Μόριας (ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α.) και την άμεση απελευθέρωση όλων όσων κρατούνται. Ο αγώνας θα πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την ισοπέδωση του στρατοπέδου της Μόριας και την ελευθερία όλων των ανθρώπων
17 Ιανουαρίου – Διαδήλωση στο στρατόπεδο της Μόριας
Την ίδια μέρα ένας νεαρός άνθρωπος πέφτει νεκρός από μαχαιριά, έξω από το στρατόπεδο της Μόριας. Δύο μέρες πριν, ένας ακόμη Αφρικανός, που βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση, μετά από επίθεση που δέχτηκε στο στρατόπεδο της Μόριας, πέθανε μέσα στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο υπήρχε έλλειψη αίματος γιατί οι γιατροί δεν δέχονται αίμα από μετανάστες. Ο πληθυσμός του στρατοπέδου της Μόριας ζει κάτω από τον φόβο, χωρίς καμία προστασία, σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, οπού η βία και η εκμετάλλευση γίνονται το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν εγκληματικές δομές. Η αστυνομία και η μαφία εργάζονται για την διάκριση των ανθρώπων προωθώντας τον ρατσισμό. Την επόμενη μέρα, 17 Ιανουαρίου, άνθρωποι από την Αφρική και άλλες περιοχές οργάνωσαν μια διαμαρτυρία για να αντιδράσουν απέναντι στο κράτος βίας που ελέγχει το στρατόπεδο της Μόριας, αλλά και να ενημερώσουν τον κόσμο για την κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Η διαδήλωση ήταν ειρηνική. Οι άνθρωποι τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήματα. Η αστυνομία όμως τους επιτέθηκε χωρίς λόγο και συνέλαβε στην τύχη τρείς ανθρώπους από την Σομαλία. Πρόκειται για την συνέχιση της πολιτικής των αυθαίρετων συλλήψεων – ιδιαίτερα ανθρώπων από την Αφρική – που παρατηρούμε συχνά να προβαίνει η αστυνομία κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών. Οι άνθρωποι αυτοί κρατήθηκαν για μερικές μέρες, μέχρι που το δικαστήριο αποφάσισε την άρση της προφυλάκισης τους. Παρόλη την απόφαση του δικαστηρίου, οι τρείς αυτοί άνθρωποι κρατήθηκαν στη φυλακή του ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. μέχρι την διεξαγωγή της δίκης στις 27 Φεβρουαρίου.
22 Ιανουαρίου – Η αντίδραση των ντόπιων
Το επόμενο κεφάλαιο γράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου μετά από ένα κάλεσμα των τοπικών αρχών. Το αίσθημα της εξαπάτησης και της απομόνωσης κυριαρχούσε ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό. Οι νέες αρχές, τους υποσχέθηκαν ότι το νησί θα γύρναγε πίσω στην “κανονικότητα”, αλλά αντιθέτως ο μεταναστευτικός πληθυσμός αυξήθηκε από 7000 σε 21000. Αφίσες και πανό είχαν κολληθεί παντού στους δρόμους της Μυτιλήνης προωθώντας το σύνθημα “θέλουμε τις ζωές μας πίσω”. Όλα τα εκλεγμένα κόμματα και πολλές οργανώσεις υποστήριξαν το κάλεσμα, ακόμη κι αν είχαν διαφορετικά συνθήματα. Η περιφέρεια Β.Α. Αιγαίου επέβαλε απεργία εκβιάζοντας όλες να συμμετέχουν. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ έντονη τις ημέρες που προηγήθηκαν της απεργίας. Οι Μ.Κ.Ο. ζητούσαν από τους μετανάστες να μην κατέβουν στους δρόμους της Μυτιλήνης εκείνη την ημέρα. Τα αιτήματα που προωθούνταν από τις αρχές αναπαρήγαγαν την διάκριση και την πόλωση μεταξύ των ανθρώπων. Η διαδήλωση ήταν μαζική και ειρηνική, ενώ ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν ένα τυπικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας. Παρόλα αυτά δόθηκε χώρος σε ακροδεξιές ομάδες να σπείρουν τα δικά τους προτάγματα. Ανάμεσα τους και η ακροδεξιά οργάνωση “ελεύθεροι πολίτες”, η οποία σήκωσε ένα πανό δίπλα στο δημοτικό θέατρο με το σύνθημα “Λέσβος γη ελληνική”. Η ίδια οργάνωση βρίσκεται πίσω από το πογκρόμ στις 22 Απριλίου του 2018. Κάποιοι τοπικοί άρχοντες παρήγαγαν επίσης ρητορική μίσους, ενώ μια μικρή φασιστική ομάδα προσπαθούσε να βρει ευκαιρία ώστε να επιτεθεί σε μετανάστες. Παρόλη την πίεση για υιοθέτηση του ακροδεξιού λόγου υπήρξαν και κοινωνικές ομάδες που αντιστάθηκαν. Για παράδειγμα, μια ομάδα γιατρών τοποθετήθηκε, λέγοντας πως δεν θα συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες μίσους, ενώ η πλειοψηφία των μαθητικών συμβουλίων δεν ακολούθησε τις εντολές για συνάντηση με τις τοπικές αρχές λίγες ημέρες πριν.
30 Ιανουαρίου – Διαδήλωση γυναικών
Μία εβδομάδα μετά, στις 30 Φεβρουαρίου, 300 περίπου γυναίκες κινητοποιήθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της Μυτιλήνης σε μια ιστορική διαδήλωση. Γυναίκες όλων των ηλικιών με τα παιδιά τους, αδερφές ή μητέρες, συγκεντρώθηκαν έξω από το Δημοτικό Θέατρο φωνάζοντας “Ελευθερία”, διεκδικώντας το τέλος της κράτησής τους και το τέλος των απάνθρωπων συμπεριφορών απέναντί τους. Τα πλακάτ τους ήταν γραμμένα στα Φαρσί, Αγγλικά, Γαλλικά, Αραβικά και Σομαλικά, προβάλλοντας την ενότητα μεταξύ των γυναικών, απέναντι στο καθεστώς βίας που επικρατεί στο στρατόπεδο της Μόριας. Τα Μ.Μ.Ε. και η αστυνομία αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι οι γυναίκες οργανώθηκαν μόνες τους και κατηγόρησαν το διεθνιστικό κίνημα αλληλεγγύης ως ενορχηστρωτή της διαμαρτυρίας. Η αστυνομία εγκλώβισε ευρωπαίες αλληλέγγυες που βρέθηκαν εκεί και τις προσήγαγε στο αστυνομικό τμήμα καταγράφοντας τα στοιχεία τους. Τις επόμενες ημέρες πολλά Μ.Μ.Ε. αναρωτιόντουσαν ποιες είναι αυτές που έγραψαν τα συνθήματα των μεταναστριών στα αγγλικά.
3 Φεβρουαρίου – Μαζική πορεία μεταναστ(ρι)ών προσπαθεί να προσεγγίσει την Μυτιλήνη
Τέσσερις μέρες μετά την διαδήλωση των γυναικών ακολούθησε μία μεγάλη πορεία από τους ανθρώπους που ζουν στο στρατόπεδο της Μόριας. Οι αφίσες που κολλήθηκαν στο στρατόπεδο καλούσαν σε πορεία από την Μόρια έως την Μυτιλήνη, απαιτώντας το τέλος των απάνθρωπων συνθηκών και των απελάσεων που πλέον αφορούν όλους και όλες. Η συνέλευση Voices of Freedom συστάθηκε μετά από μία θανατηφόρα πυρκαγιά τον Σεπτέμβριο του 2019. Από τότε η ανάγκη για διαμαρτυρία των ανθρώπων που διαβιούν στο στρατόπεδο, έχει αυξηθεί. Πολλές από τις διαμαρτυρίες τους έχουν αποσιωπηθεί. Η πάγια πρακτική της αστυνομίας είναι να μπλοκάρει τις πύλες του στρατοπέδου όταν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάποια κινητοποίηση. Οι απειλές της αστυνομίας ότι όσες θα συμμετέχουν θα απελαθούν, είναι ικανές να σταματήσουν τις διαμαρτυρίες προτού καν γίνουν. Το ιστορικό διώξεων εναντίων μεταναστών στη Λέσβο είναι ένας ακόμη αποτρεπτικός παράγοντας για την οργάνωση αντίστασης των ανθρώπων.
Στις 3 Φεβρουαρίου όμως ο πληθυσμός του στρατοπέδου της Μόριας δεν μπορούσε πια να εκφοβιστεί. Η σύλληψη και η απέλαση, που εμφανιζόταν ως τιμωρία για τη συμμετοχή σε διαμαρτυρίες, δεν είναι πλέον χειρότερη προοπτική από το να ζεις σε αυτή την κόλαση. Περίπου 2-3000 γυναίκες, άντρες και παιδιά, πορεύτηκαν από το στρατόπεδο της Μόριας προς το κέντρο της Μυτιλήνης. Συμμετείχαν κυρίως φαρσόφωνοι και αραβόφωνοι πληθυσμοί. Δεν παραβρέθηκαν άνθρωποι από την Αφρική, λόγω των δυναμικών εξουσίας που επικρατούν στο στρατόπεδο, στο οποίο αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές. Ελικόπτερα πετούσαν διαρκώς πάνω από την περιοχή και η αστυνομία έκλεισε το δρόμο λίγο μετά το ύψος του Καρά Τεπέ. Συνολικά 22 μετανάστριες και αλληλέγγυες προσήχθησαν στο αστυνομικό τμήμα. Τα Μ.Μ.Ε. αναπαρήγαγαν εικόνες από φωτιές ώστε να νομιμοποιήσουν την αστυνομική καταστολή, ενώ η πραγματικότητα είναι πως οι διαδηλώτριες καίγανε λάστιχα ώστε να μειώσουν την δράση των δακρυγόνων.
Μία ομάδα 200 διαδηλωτών κατάφερε να αποφύγει τα μπλόκα της αστυνομίας, και μέσω μονοπατιών, να φτάσει στην Μυτιλήνη όπου και συγκεντρώθηκαν έξω από το δημοτικό θέατρο. Οι αστυνομικοί τους περικύκλωσαν προσπαθώντας να τις περιορίσουν στο πεζοδρόμιο. Οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν τεράστιες, με πολλές ειδικές δυνάμεις, ενώ ο συνολικός τους αριθμός ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των διαδηλωτριών. Ένας μικρός αριθμός ντόπιων κατοίκων εμφανίστηκε φωνάζοντας πως πρέπει να τους ρίξουνε στην θάλασσα. Καθώς η αστυνομία ετοιμάστηκε για μαζικές συλλήψεις, η ομάδα των διαδηλωτών ξεκίνησε την επιστροφή της, υπό την μορφή πορείας, προς το στρατόπεδο της Μόριας. Στο δρόμο της επιστροφής πέρασαν μέσα από το χωριό της Μόριας, όπου κάποιοι κάτοικοι μαζί με την αστυνομία γίνανε πολύ επιθετικοί ωθώντας τους να αλλάξουν δρόμο.
Το ίδιο απόγευμα ο περιφερειάρχης Κ. Μουτζούρης επισκέφτηκε την περιοχή ώστε να ακούσει τις κατοίκους του χωριού που βρισκόταν σε κατάσταση οργής. Παράλληλα γραφεία Μ.Κ.Ο. και σπίτια εργαζομένων δέχτηκαν επίθεση. Μια ομάδα μασκοφορεμένων ντόπιων περιπολούσε τους δρόμους, με αποτέλεσμα να χτυπηθεί με πέτρες ένα βαν που μετέφερε μετανάστες και εργαζόμενες.
4 Φεβρουαρίου – Διαδήλωση μεταναστ(ρι)ών, αστυνομική βία, φασιστικές περιπολίες και αντιφασιστική απάντηση
Την επόμενη ημέρα 200 άνθρωποι από το στρατόπεδο της Μόριας κατάφεραν να φτάσουν ξανά στο κέντρο της πόλης. Αυτή την φορά η αστυνομία δεν τους επέτρεψε να διαδηλώσουν, αποτρέποντας την απόπειρα να κλείσει ο δρόμος, εφαρμόζοντας πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα από την προηγούμενη μέρα. Για άλλη μια φορά προσήχθησαν στο αστυνομικό τμήμα ευρωπαίες. Μια Αφγανή γυναίκα λιποθύμησε και κάποιοι έλληνες προσπάθησαν να την ρίξουνε στην θάλασσα. Την ίδια στιγμή Ιταλοί δημοσιογράφοι που κατέγραφαν την σκηνή δέχθηκαν επίθεση από εχθρικούς ντόπιους. Μία γυναίκα από την Ελλάδα, γνωστή για τη συμμετοχή της στο κίνημα αλληλεγγύης, κυνηγήθηκε από μια ακροδεξιά συμμορία, η οποία και την απείλησε με μαχαίρι. Αργότερα, η αστυνομία αρνιόταν να καταγράψει καταγγελίες μαρτύρων ενάντια στην δράση των ακροδεξιών. Η αστυνομία κυνήγησε τις διαμαρτυρόμενες μέσω της κεντρικής αγοράς, έξω από την πόλη.
Το απόγευμα, κάποιοι ντόπιοι έκλεισαν τον δρόμο προς το χωριό της Μόριας με την συνέργεια της αστυνομίας. Μια γυναίκα δέχτηκε επίθεση στο αυτοκίνητό της. Οι αστυνομικοί βρισκόντουσαν λίγα μέτρα μακριά αλλά προτίμησαν να κλείσουν τα μάτια τους στις επιθέσεις. Το ίδιο απόγευμα μια ομάδα αντιφασιστριών συγκεντρώθηκε, ώστε να πάρει πίσω τους δρόμους, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Αζαντί, Λευτεριά σε όσες είναι στα κελιά», «Λέσβος γη αντιφασιστική», «Ούτε έθνος, ούτε σύνορα, πολέμα το νόμο και την τάξη», «Με τους μετανάστες είμαστε μαζί, επαναπροώθηση σε μπάτσους και ναζί». Στο ύψος του Καρά Τεπέ η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο εμποδίζοντας την πορεία να προχωρήσει. Στον γυρισμό, κατέβηκε το πανό της ακροδεξιάς ομάδας από την συγκέντρωση που κάλεσαν οι τοπικές αρχές στις 22 Ιανουαρίου. Μια ομάδα 40-50 φασιστών περίμεναν την διαδήλωση να επιστρέψει στην επάνω σκάλα Μυτιλήνης. Αποθαρρημένοι από τον μεγάλο αριθμό αντιφασιστών, η ομάδα τους διασκορπίστηκε στους δρόμους της Μυτιλήνης. Οι φασίστες οπλισμένοι με ξύλα και πέτρες παρενόχλησαν μια μικρή ομάδα ανθρώπων κυνηγώντας τους προς την παλιά αγορά.
5-9 Φεβρουαρίου – Κράτος και οργανώσεις προσπαθούν να μειώσουν την ένταση
Την επόμενη ημέρα, η αστυνομία έκανε έφοδο σε μια οργάνωση που εδρεύει μεταξύ του στρατοπέδου της Μοριας και του Καρά Τεπέ (O.H.F.), κάνοντας έλεγχο στοιχείων στους εθελοντές με την πρόθεση να ανακαλύψει τις συνωμότριες πίσω από τις διαδηλώσεις στη Μόρια. Την ίδια μέρα, μια έρευνα της αστυνομίας κατέληξε στην απόδοση κατηγοριών σε 7 ανθρώπους από το χωριό της Μόριας για παράνομη χρήση όπλων. Δεν τους προφυλάκισαν, παρόλο που η αστυνομία ήταν μάρτυρας της δράσης τους. Στο μηνιαίο inter agency meeting της U.N.H.C.R., στο οποίο συγκεντρώνονται όλες οι οργανώσεις, η U.N.H.C.R. παρότρυνε τις Μ.Κ.Ο. να προσπαθήσουν να ηρεμίσουν τους ηγέτες των διαδηλώσεων. Η αστυνομία επίσης ανακοίνωσε ότι ταυτοποίησε 14 ανθρώπους από το Αφγανιστάν και το Ιράν για την διαδήλωση στις 3 Φεβρουαρίου. Οι κατηγορίες που τους αποδόθηκαν ήταν η διατάραξη ειρήνης, η καταστροφή περιουσίας και άλλες που συνηθίζουν να βάζουν σε διαδηλώτριες. Αυτές οι συλλήψεις μας θυμίζουν την υπόθεση των τυχαίων συλλήψεων 35 ανθρώπων, μετά από διαμαρτυρία στο στρατόπεδο της Μόριας, πριν 2 χρόνια. Τέλος, τα παράνομα μπλόκα συνεχίζονται μέχρι σήμερα στο χωριό της Μόριας με την συνέργεια της αστυνομίας.
Συμπεράσματα
Το προηγούμενο διάστημα, οι άνθρωποι που ήταν κρατούμενοι στη Λέσβο διεκδικούσαν το δικαίωμα στην μετακίνηση. Πλέον ακούγεται πολύ πιο έντονα το δικαίωμα στην ύπαρξη. Η λέξη ελευθερία αποκτά ευρύτερο νόημα. Δυστυχώς, μέσα στα στρατόπεδο της Μόριας οι πληθυσμοί εναντιώνονται συχνά μεταξύ τους. Η διάκριση και η βία είναι ένας τρόπος να έχεις μια καλύτερη θέση σε αυτή την ζωντανή κόλαση.
Η Ευρώπη και το ελληνικό κράτος έστειλε μαζικές δυνάμεις καταστολής, μετατρέποντας το νησί σε φυλακή, εμπεδώνοντας την κυριαρχία και επιβάλλοντας την ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από την υπακοή.
Η πολιτική της αστυνομίας είναι να επιτίθεται σε μετανάστες και αλληλέγγυες για συμμετοχή σε διαμαρτυρίες, τροφοδοτώντας τις θεωρίες συνομωσίας ακροδεξιών ότι οι μετανάστριες και οι σύμμαχοί τους προωθούν την κοινωνική απορύθμιση.
Οι ντόπιοι νιώθουν απομονωμένες από την Αθήνα και την Ευρώπη. Ένα κομμάτι του ντόπιου πληθυσμού κατηγορεί τις μετανάστριες αντί να κατηγορεί τα κράτη και την Ε.Ε. Οι κάτοικοι του χωριού Μόρια αισθάνονται ότι ο τόπος τους έχει ταυτιστεί με ότι χειρότερο. Οι Μ.Κ.Ο. έπαιξαν τον ρόλο τους σε αυτό, χρησιμοποιώντας την θεαματική οπτική της καταστροφής. Με την άφιξη των Μ.Κ.Ο. μια νέα τάξη εμφανίστηκε στο νησί. Είναι η μετακινούμενη επιχειρηματικότητα του επαγγελματικού ανθρωπισμού που πηγαίνει εκεί όπου οι χρηματοδότες τους εξαπλώνουν την καταπίεση, την φτώχεια και την απελπισία. Συμμεριζόμαστε την οργή των ντόπιων για τις Μ.Κ.Ο., γιατί στη τελική είναι μέρος του προβλήματος. Αλλά εάν υπάρχει ένας δράκος στο παραμύθι αυτός είναι το κράτος και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι Μ.Κ.Ο. δεν θέλουν να αλλάξουν την κατάσταση δομικά, απλά θέλουν να την κάνουν διαχειρίσιμη.
Μετά το 2015 η κοινωνική επαφή μεταξύ ελληνίδων και μεταναστών χάθηκε. Το κράτος επιτέθηκε στις αυτοοργανωμένες δομές. Μόνο στις επαγγελματικές Μ.Κ.Ο. επιτράπηκε η δραστηριοποίηση μέσα σε στρατόπεδα. Αυτό έγινε γιατί η Ευρώπη και η ελληνική κυβέρνηση θέλει τα πάντα να είναι υπό τον έλεγχό της. Η αλληλεγγύη είναι για αυτούς ένα προϊόν προς αγορά και κατανάλωση, το οποίο απαιτεί ιεραρχικοποιημένες εταιρίες και ασφυκτικά στρατόπεδα με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Από την άλλη μεριά, εμείς, οι άνθρωποι του αγώνα, από οπουδήποτε στον κόσμο, με την δύναμη της διαφορετικότητας, προσπαθούμε να φτιάξουμε συνδέσμους μεταξύ των καταπιεσμένων. Τα όπλα μας είναι οι κοινοί αγώνες, οι συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις, η εμπλοκή, ο λόγος μας και η πράξη μας. Χαιρετίζουμε τους αγώνες των συντρόφων/ισσών μας στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε όλο τον κόσμο. Χαιρετίζουμε την κατάληψη του ελληνικού προξενείου στην Βιέννη.
Καλούμε σε διαδήλωση στις 22 Ιανουαρίου για ένα κόσμο χωρίς όρια.
Παλεύουμε για έναν κόσμο ισότητας με σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Voicesoffreedom.noblogs.org
Lesvos migration Moria refugees
Στην ίδια κατηγορία και θεματική:
ΑΝΤΙGYPSYISM. Ο εκτοπισμός των Ρομά στα Βαλκάνια
Αναμεταδόσεις πορειών από Σόφια και Θεσσαλονίκη
από Voices of Freedom 23/02/2020 9:50 μμ.
The limits of this island have become tighter for everyone. More than 21,000 people are settled around Moria, trapped in Lesvos. The awful conditions affect everyone. From the beginning of this year new Greek migration law was implemented, making the lives of people much more difficult, making it much easier to issue negative asylum decisions and to increase deportations. Social polarization is rising. Extreme-right ideology has found space among a section of local society. People inside Moria camp are trying to react. Likewise they face similar problems of racism and hierarchy that prevent the unity of their struggle. Racism is everywhere. Locals are against migrants, Afghans against Africans, Greeks against foreigners. In a very short period, between 16th January and 9th February, we saw several reactions.
16th January – “Prisons Kill” demonstration
On 6th January a young man was found dead, hanged inside Moria prison (PRO.KE.K.A.). Around 100 more people are detained there based only on their nationality, without having committed any crime. Ex-prisoners, solidarity activists and others from Moria camp protested the death in Mytilene. Around 300 people shouted slogans, distributed leaflets in many languages and walked the main streets of Mytilene centre. The demonstration called for an independent investigation into the circumstances surrounding the death, the closure of PRO.KE.KA. prison, and the immediate release of all those detained. They demanded that the struggle continue until Moria camp is demolished and all inside are free.
17th January – Demonstration in Moria camp
The same day a young man fell down dead after being stabbed outside Moria camp. Two days before another man from Africa, who was in a critical situation after a fight in Moria camp, died in hospital. Hospitals do not accept blood donations from migrants, and so there was a lack of blood available. The camp population had almost tripled since New Democracy took power, forcing people to live in a place without any protection, in which violence and exploitation escalates, establishing the ground for criminal structures. Tension between the communities was the result of mafia groups promoting racist discrimination. The next day, on 17th January, people from Africa and other regions organized a demonstration against the system of violence controlling Moria camp in order to inform people about the situation that they are facing. The demonstration was peaceful. People were singing and chanting slogans. Police attacked, randomly arresting three Somali men, another link in the chain of arbitrary arrests of migrant – especially black – protesters. They were detained and some days later a preliminary court hearing decided to they should not be held in pre-trial detention. Despite the decision of the court the three people were held in administrative detention inside Moria prison. One of them remains in prison and will be held until the end of the trial on 27th February.
22nd January – The local reaction
On 22nd January, local authorities called for a demonstration in Lesvos. Local people felt deceived and isolated by the EU and the Greek state. The new authorities had promised them that the island would go back to normality, but the migrant population increased within 6 months from 7,000 to 21,000. Posters were all over the streets in Mytilene proclaiming the motto: “we want our island back, we want our lives back”. All the elected parties and many organizations supported the call, sometimes with different slogans. A strike was ordered by the Chamber of Commerce, which blackmailed all businesses into joining. In the days leading up to the strike, the atmosphere was tense. NGOs issued warnings to migrants asking them not to go on the streets, for fear of attack. The message spread by the strike reinforced social division and polarized Mytilene. The demonstration was massive but peaceful, and the people gathered were a typical representation of Greek society. But the demonstration laid the foundations for extreme-right groups to spread their own message. The Free Citizens bloc of the Municipal government, a group associated with the 22 April 2018 pogrom, hung a banner outside the theatre declaring “Lesvos land of the Greeks”. Some among the authorities read hate speeches and a small number of young fascists looked for an opportunity to fight with migrants. Yet despite huge pressure to unite behind the Right’s message, there was some resistance. A group of doctors declared “We won’t participate in demonstrations of hate”, while students’ councils rejected a call from the Vice Regional Governor to participate in the mobilization.
30th January – Women Demonstration
Just over a week later, on 30th January, around 300 migrant women mobilized and marched through Mytilene in a historic demonstration. They gathered outside the Municipal Theatre with their sons and daughters, sisters and mothers, to demand freedom, the end of imprisonment and the end of being treated as inhuman. Their banners were written in Farsi, French, English, Arabic and Somali, displaying female unity in the face of the violence of Moria camp. Yet the rightwing press and the police refused to believe the women could organize themselves, and saw the internationalism of their message as a sign that the international solidarity movement had orchestrated events. Police rounded up European women at the demonstration and took them to Mytilene police station for questioning and ID checks. In the following days, the rightwing press asked who had taught the women to write their banners in English.
3rd February – Massive migrant’s demonstration is trying to reach Mytilene
The momentum from the women’s march carried forward into a mass demonstration the following Monday. Posters in Moria declared a march from the camp towards Mytilene, demanding an end to inhuman camp conditions and protesting increased deportations, which were now targeting families. The Open Assembly of People With and Without Papers began meeting after the deadly September 2019 fire. Since then, in Moria camp, the urge to protest has grown. Yet protest has been silenced. Many demonstrations were hidden from view, blocked by riot police at the camp gates; police misinformation campaigns extinguished many more before they could happen, by telling potential demonstrators that they would be deported. The notorious history of prosecution against migrant protestors in Lesvos was another deterrent against resistance.
On 3rd February, the population of Moria was no longer intimidated – if the punishment for protest was arrest and deportation, it was no worse than living quietly in fear, only to be deported anyway. Around 2,000 men, women and children marched from Moria camp to Mytilene. The demonstration was mostly made up of Afghans and Arabs. People from African states did not attend due to the power dynamics of the camp, in which they have faced racism. Helicopters hovered over the scene and police blocked their way around Kara Tepe camp, rounding up at least 22 migrants and European solidarity activists and taking them to the police station. While police would later use images in the media of burning tyres to their clampdown, protesters burned tyres in order to reduce the effect of tear gas attacks.
A group of around 200 protesters outmaneuvered the blockade and took mountain trails to reach Mytilene, where they gathered outside the Municipal Theatre. Police attempted to surround the group and limit them to the pavement, but the group moved onto the road. The police presence was huge, with many special-forces units outnumbering the number of demonstrators. Some hostile local people made aggressive comments toward the group, saying they should be ‘thrown into the sea’. As police appeared to prepare for mass arrests, the group began to march back towards Moria camp. On their way, they tried to pass through Moria village, the most direct route back to the camp, where both villagers and police aggressively blockaded the road and forced the march to turn back.
In the same evening the Regional Governor Kostas Mujuris went to the area to listen to villagers, who expressed their anger. That evening the houses and offices of NGO workers were attacked. A band of masked men patrolled the streets and a van carrying migrants and NGO workers was stopped and stoned.
4th February – Migrants demonstration, police brutality, fascist patrols and antifascist reaction
The next day 200 people from Moria camp returned to the centre of Mytilene. This time police did not allow them to protest, breaking up an attempted road block with much more aggression than the previous day. Again, Europeans were taken to the police station and questioned. An Afghan woman fainted and some Greek people tried to push her in the sea. Some Italian journalists filming the scene were attacked by hostile locals. A Greek woman known to be in the solidarity movement was chased down the street by a group of far-right assailants, and threatened with what she believes was a knife. Witnesses state later that police rejected attempts to report far-right violence at the station. Police chased the demonstrators down the town’s main shopping street and out of town.
That evening locals blocked the road into Moria village with the complicity of the police. A Moroccan Italian woman was attacked in her car, and attackers attempted to beat her. During this time, police were present a few feet away but they reportedly turned a blind eye to attacks that took place during this time. After this a huge assembly took place in immediate response. The same evening a group of antifascists marched in order to take back the streets, shouting slogans such as “Azadi, Λευτεριά, for all detained”, “Lesvos is an antifascist land”, “No Nation, No Border, Fight Law and Order”, “With migrants we fight together, push back Nazis and police”. At Kara Tepe, police formed a road block preventing the group from marching forwards. On the way back the banner of the extreme-right Free Citizens Party, hung outside the theatre by locals on the 22 January demonstration, was taken down. Around 40-50 fascists were waiting for the demonstration to arrive back at Epano Scala in Mytilene. Discouraged by the big number of antifascists, the group scattered into the streets and patrolled Mytilene. Fascists armed with sticks and rocks picked off a small group of people in the streets, chasing them into Palia Agora, where they attempted to force their way into the bar.
5-9th February – the State and NGOs attempt to restore order
The next day, police officers raided One Happy Family, a community centre based between Moria camp and Kara Tepe. They checked volunteers ID cards with the intention of finding the conspirators behind the Moria demonstrations. The same day, an investigation was launched into 7 people from Moria village for illegal use of weapons. Although police witnessed far-right attacks as they happened, they failed to intervene until the following day. At the UNHCR’s monthly Inter-Agency meeting, where representatives of organizations and NGOs gather, UNHCR told NGOs to attempt to calm the leaders of the demonstrations.
Police also announced that they had identified 14 people from Afghanistan and Iran responsible for the demonstration of 3rd February, and that they had opened an investigation into violence, disturbance of the peace, property damage and other charges used to clamp down on migrant protest in Lesvos. Those arrests remind us of random arrests of the Moria 35 after a demonstration in the camp. Finally, up to now vigilante checkpoints are in operation around Moria village, with the complicity of the police.
Conclusion
In previous years people who were detained in Lesvos were demanding their right to move on. Now, people demand the right to exist. The meaning of the word “Freedom” is becoming broader. Unfortunately inside Moria camp populations are against each other. Discrimination and violence have become a way to find a better position in this living hell.
Europe and the Greek state send massive police forces, turning the island into a prison, sending the message that there is no alternative than to obey. The policies of the police, prosecuting migrants and solidarity activists for participating in protests, add fuel to far-right conspiracy theories that migrants and their allies are up to no good.
Local people have a feeling of abandonment from Athens and Europe. A section of local society accuses migrants instead of accusing the EU and the nation states responsible. Local people in Moria feel that their village is associated with the very worst. Some NGOs have contributed to this by playing into the imagery of disaster. With the arrival of the NGOs a new class appeared on the island. The business of professional humanitarians is transferred to wherever their financiers expand oppression, poverty and despair. We share the anger of the local people at NGOs. They are part of the problem. But if there is a dragon in this tale, it is the state and the interests of capital. NGOs don’t want to change this situation structurally; they just try to manage it.
After 2015, social contact was lost between Greeks and migrants. The state attacked self-organized structures. Only professional NGOs were allowed to operate inside the camps, allowing Europe and the Greek government to maintain their control. Solidarity, for them, is a product to be sold and consumed. On the other hand, we, the people of the struggle from any region of this world, with the power of our diversity, are trying to create links between oppressed people. Our weapons are the common struggles, the assemblies, the demonstrations, active solidarity, our speech, and our action. We welcome the struggle of our comrades in Athens, Thessaloniki and whole world. We welcome the occupation of the Greek consulate in Venice. We call for a march on 22nd February for a world without borders. We fight for a world of equality, free of racism and with respect for diversity.
από Voices of freedom 23/02/2020 9:55 μμ.
لیسبوس 2020صدای آزادی: مجمع آزاد مردم با برگه و بدون برگه
محدودیت های این جزیره برای همه سخت تر شده است. بیش از 21000 نفر در اطراف موریا مستقر شده اند که در لیسبوس به دام افتاده اند. شرایط وحشتناک همه را تحت تأثیر قرار می دهد. از ابتدای امسال قانون جدید مهاجرت یونان به اجرا درآمد و زندگی مردم را سخت تر کرد و صدور تصمیمات منفی در مورد پناهندگی و افزایش آوارگان را بسیار آسان تر کرد. تضاد اجتماعی در حال افزایش است. ایدئولوژی راست افراطی در میان بخشی از جامعه محلی فضا پیدا کرده است. افراد داخل اردوگاه موریا در تلاش هستند تا واکنش نشان دهند. به همین ترتیب آنها با مشکلات مشابه نژادپرستی و سلسله مراتب روبرو هستند که مانع از وحدت مبارزه آنها می شود. نژاد پرستی همه جا است. مردم محلی علیه مهاجران ، افغانها علیه آفریقایی ها ، یونانی ها علیه بیگانگان هستند. در یک دوره بسیار کوتاه ، بین شانزدهم ژانویه و نهم فوریه ، واکنش های بسیاری را شاهد بودیم.
شانزدهم ژانویه – تظاهرات “کشتن زندانها”
در ششم ژانویه ، جسد مرد جوانی یافت شد که در زندان موریا به دار آویخته شده بود. نزدیک به 100 نفر فقط بر اساس ملیت خود ، بدون اینکه مرتکب جرم شده باشند ، در آنجا بازداشت می شوند. زندانیان سابق ، فعالان همبستگی و دیگران برای مرگ در اردوگاه موریا در میتیلنی اعتراض کردند. حدود 300 نفر شعارهایی سر دادند ، بروشورهایی را به زبانهای مختلف توزیع کردند و در خیابانهای اصلی مرکز میتیلنی قدم زدند. این تظاهرات خواستار تحقیقات مستقل در مورد شرایط پیرامون این مرگ ، بسته شدن PRO.KE.KA. زندان و آزادی فوری همه دستگیرشدگان بود. آنها خواستار ادامه مبارزه تا تخریب اردوگاه موریا و آزادی برای همه افراد بودند.
17 ژانویه – تظاهرات در اردوگاه موریا
در همان روز ، یک مرد جوان پس از ضربت خوردن در اردوگاه موریا ، کشته شد. دو روز قبل از این حادثه مرد دیگری از آفریقا که پس از درگیری در اردوگاه موریا در یک وضعیت بحرانی قرار داشت ، در بیمارستان درگذشت. بیمارستان ها اهدای خون از مهاجران را نمی پذیرند ، بنابراین کمبود خون در دسترس بود. از زمان به قدرت رسیدن دموکراسی جدید ، جمعیت اردوگاه تقریباً سه برابر شده بود و مردم را مجبور میکنند در جایی زندگی کنند و هیچ گونه محافظتی نداشته باشند. نتیجه تنش بین جوامع گروه های مافیایی بود که تبعیض نژادپرستی را ترویج می کردند. روز بعد ، در هفدهم ژانویه ، مردم آفریقا و مناطق دیگر تظاهرات هایی را علیه سیستم خشونت کنترل اردوگاه موریا ترتیب دادند تا مردم از وضعیتی که با آن روبرو هستند آگاه شوند. این تظاهرات مسالمت آمیز بود. مردم آواز می خواندند و شعار می دادند. پلیس حمله کرد و سه مرد سومالی را به طور تصادفی دستگیر کرد ، و یکی دیگر از پیوندهای زنجیره ای دستگیری خودسرانه ازمعترضین به ویژه سیاه پوستان. آنها بازداشت شدند و چند روز بعد جلسه دادگاه مقدماتی تصمیم گرفت که آنها نباید در بازداشت قبل از بازداشتگاه نگه داشته شوند. علیرغم تصمیم دادگاه ، این سه نفر در بازداشت اداری در داخل زندان موریا نگهداری شدند. یکی از آنها در زندان است و آخرین دادگاه در تاریخ 27 فوریه برگزار خواهد شد.
22 ژانویه – واکنش محلی
در 22 ژانویه ، مقامات محلی خواستار تظاهرات در لیسبوس شدند. مردم محلی احساس فریب و انزوای اتحادیه اروپا و دولت یونان را کردند. مقامات جدید به آنها قول داده بودند كه این جزیره به حالت عادی برمیگردد ، اما جمعیت مهاجران طی 6 ماه از 7000 به 21000 افزایش یافت. پوسترها در خیابان های میتیلنی بودند و این شعار را اعلام می کردند: “ما می خواهیم جزیره خود را برگردانیم ، زندگی خود را می خواهیم برگردانیم” همه احزاب منتخب و بسیاری از سازمان ها از دید گاه های مختلف با شعارهای مختلف حمایت کردند. اعتصاب توسط اتاق بازرگانی صورت گرفت كه همه کسبه کاران را برای باج خواهی پیوست كرد. در روزهای منتهی به اعتصاب ، فضای شهر پرتنش بود. سازمان های غیردولتی هشدارهایی را به مهاجران صادر کردند که از آنها می خواستند در خیابان نروند ، از ترس از حمله به پیام منتشر شده توسط اعتصاب گران ، تقسیم اجتماعی را تقویت کرده و میتیلنی را تضادی کرد. اما این تظاهرات گسترده مسالمت آمیز بود و افراد جمع شده نمایانگر نمونه ای از جامعه یونان بودند. اما این تظاهرات پایه و اساس گروه های راست افراطی را برای انتشار پیام خود قرار داد. طبقه شهروندان آزاد دولت شهرداری ، گروهی که در ارتباط با دزدان دریایی 22 آوریل 2018 است ، بنری را بیرون از تئاتر آویزان کردند و اعلام کردند “سرزمین لیسبوس یونانیان”. برخی از مقامات سخنرانی های نفرت را می خوانند و تعداد کمی از جوانان فاشیست به دنبال فرصتی برای جنگ با مهاجران بودند. با وجود فشارهای زیاد برای متحد شدن در پشت پیام راست ، برخی از مقاومت ها وجود داشت. گروهی از پزشکان اعلام کردند “ما در تظاهرات نفرت شرکت نخواهیم کرد” ، در حالی که شوراهای دانشجویی درخواست معاون استاندار منطقه را برای شرکت در بسیج رد کردند.
30 ژانویه – تظاهرات زنان
فقط یک هفته بعد ، در 30 ژانویه ، حدود 300 زن مهاجر در یک تظاهرات تاریخی از طریق میتیلنی بسیج شدند و راهپیمایی کردند. آنها به همراه پسران و دختران ، خواهران و مادران خود در خارج از تئاتر شهرداری تجمع کردند تا خواستار آزادی ، پایان حبس و پایان یافتن به عنوان رفتارهای غیرانسانی شوند. بنرهای آنها به زبانهای فارسی ، فرانسوی ، انگلیسی ، عربی و سومالی نوشته شده و وحدت زنان را در مواجهه با خشونت اردوگاه موریا به نمایش می گذاشت. با این حال ، مطبوعات راست گرای و پلیس از این باور كه زنان می توانند خودشان را سازماندهی كنند ، امتناع ورزیدند وپیام بین المللی بودن آنها را نشانه ای از اینكه جنبش همبستگی بین المللی دارای حوادثی میباشد ، می دید. پلیس در این تظاهرات زنان اروپایی را دور زد و آنها را برای بازجویی و بازرسی شناسایی به مرکز پلیس میتیلنی برد. در روزهای بعد ، مطبوعات راست گرای از این سؤال كردند كه چه كسی به زنان آموزش داده است كه بنرهای خود را به زبان انگلیسی بنویسند.
3 فوریه – تظاهرات گسترده مهاجران در تلاش است تا به میتیلنی برسد
حرکت روز گذشته در راهپیمایی زنان به تظاهرات گسترده منجر شد. پوسترها در موریا با اعلام راهپیمایی از اردوگاه به سمت میتیلنی ، خواستار پایان دادن به شرایط غیرانسانی اردوگاه و اعتراض به افزایش آوارگان شدند ، که اکنون خانواده ها را مورد هدف قرار دادند. جلسه مجمع آزاد افراد با برگه و بدون برگه پس از آتش سوزی مهلک سپتامبر 2019 آغاز شد. از آن زمان ، در اردوگاه موریا ، اشتیاق به اعتراض افزایش یافته بود. با این حال اعتراض خاموش شده بود. بسیاری از تظاهراتها از دید پنهان شده بودند که توسط پلیس ضد شورش در دروازه اردوگاه مسدود شد. کمپین های اطلاعات غلط پلیس با گفتن تظاهرکنندگان بالقوه مبنی بر این که آنها را تبعید می کنند ، قبل از آنکه اتفاقی بیفتد بسیاری دیگر خاموش شدند. تاریخ مشهور پیگرد قانونی علیه معترضین مهاجر در لیسبوس بازدارنده دیگری در برابر مقاومت بود.در سوم فوریه ، جمعیت موریا دیگر مورد تهدید قرار نگرفت – اگر مجازات اعتراض دستگیر و تبعید باشد ، بدتر از زندگی ساکت و ترس نبود ، فقط به هر حال تبعید می باشد. حدود 2000 زن ، زن و کودک از اردوگاه موریا به میتیلنی راهپیمایی کردند. این تظاهرات عمدتاً از افغان ها و عرب ها تشکیل شده بود. مردم ایالت های آفریقایی به دلیل پویایی قدرت این اردو که در آن با نژادپرستی روبرو شده اند ، شرکت نکردند. هلیکوپترها از صحنه غافلگیر شدند و پلیس راه خود را در اطراف اردوگاه کارا تپه مسدود کرد و حداقل 22 مهاجر و فعال همبستگی اروپایی را گرد آوردی و آنها را به کلانتری برد. در حالی که پلیس بعداً در رسانه ها از تصاویر سوزاندن لاستیک ها برای توجیه برخورد خود استفاده کردند ، معترضین برای کاهش اثرات حملات گاز اشک آور ، لاستیک ها را می سوزاندند.
گروهی از حدود 200 معترض از محاصره خارج شدند و مسیرهای کوهستانی را برای رسیدن به میتیلنی ، جایی که خارج از تئاتر شهرداری جمع شده بودند ، برسانند. پلیس تلاش کرد این گروه را محاصره کند و آنها را به آسفالت محدود کند ، اما این گروه به سمت جاده حرکت کردند. حضور پلیس بسیار زیاد بود ، به طوری که بسیاری از یگان های نیروهای ویژه تعداد تظاهرکنندگان را پشت سر گذاشتند. برخی از افراد محلی متخاصم اظهارات تهاجمی نسبت به این گروه کردند و گفتند که آنها را باید به دریا انداخت. به نظر می رسید که پلیس در حال آماده سازی برای دستگیری گسترده است ، این گروه شروع به راهپیمایی به سمت اردوگاه موریا کردند. در مسیر خود ، آنها سعی کردند از روستای موریا ، مستقیم ترین مسیر بازگشت به اردوگاه عبور کنند ، جایی که هم روستائیان و هم پلیس به طرز تهاجمی جاده را مسدود کرده و راهپیمایی را وادار کردند که به عقب برگردد.در همان عصر ، كوستاس مژوریس ، فرماندار منطقه ، برای گوش دادن به اهالی روستا ، كه ابراز خشم خود كرده بودند ، به منطقه رفت. آن شب به خانه ها و دفاتر کارگران سازمان های غیر دولتی حمله شد. گروهی از مردان نقاب دار در خیابان ها گشت زدند و یک ون که مهاجران و کارگران سازمان های غیردولتی را منتقل می کرد متوقف و سنگسار شد.
4 فوریه – تظاهرات مهاجران ، بیرحمی پلیس ، گشت های فاشیستی و واکنش ضد فاشیستی
روز بعد 200 نفر از اردوگاه موریا به مرکز میتیلنی بازگشتند. این بار پلیس به آنها اجازه اعتراض نداد و یک طرف جاده را که با تجاوز بسیار بیشتر از روز گذشته انجام داد ، شکسته شد. باز هم اروپایی ها را به کلانتری بردند و از آنها سؤال کردند. یک زن افغان غش کرد و برخی از یونانیان سعی کردند او را در دریا هل دهند. برخی روزنامه نگاران ایتالیایی در حال فیلمبرداری از صحنه مورد حمله خصمانه افراد محلی قرار گرفتند. یک زن یونانی که به جنبش همبستگی مشهور است توسط گروهی از مهاجمین راست افراطی در خیابان تعقیب شد و آنچه را که معتقد است چاقو است تهدید کرد. شاهدان بعداً اظهار داشتند كه پلیس تلاش برای گزارش خشونت افراطی در ایستگاه را رد كرد. پلیس تظاهرکنندگان را در خیابان اصلی شهر و خارج از شهر تعقیب کرد.
آن شب محلی ها با همدستی پلیس راه روستای موریا را مسدود کردند. یک زن ایتالیایی مراکشی در اتومبیل خود مورد حمله قرار گرفت و مهاجمان تلاش کردند او را مورد ضرب و شتم قرار دهند. در این مدت ، پلیس چند قدم دورتر حضور داشت اما طبق گزارش ها ، آنها چشم بسته به حملات رخ داده در این مدت انداختند. پس از این جلسه مجمع عظیمی در پاسخ فوری برگزار شد. در همان عصر گروهی از ضد انتهائیست ها برای بازگرداندن خیابان ها راهپیمایی کردند و با شعارهایی از جمله “آزادی ، Λευτεριά ، برای همه بازداشت شدگان” ، “لیسبوس سرزمین ضد فاشیستی” ، “نه ملت ، بدون مرز ، مبارزه با قانون و نظم” بودند. ، “با مهاجران با هم می جنگیم ، نازی ها و پلیس را عقب می کشیم”. در کارا تپه ، پلیس جاده ای تشکیل داد که مانع از پیشروی این گروه شود. در راه بازگشت پرچم حزب راست گرای افراطی و راست افراطی ، که در تظاهرات 22 ژانویه توسط افراد محلی در خارج از تئاتر آویزان شده بود ، برچیده شد. حدود 40-50 فاشیست منتظر بازگشت این تظاهرات به Epano Scala در میتیلنی بودند. این گروه با دلسردی از تعداد زیادی از ضد شهرها ، در خیابانها پراکنده شدند و میتیلنی را گشت زدند. فاشیستهای مسلح با چوب و سنگ گروه کوچکی از مردم را در خیابانها گشودند و آنها را به پالیا آگورا راندند ، جایی که آنها تلاش کردند راه خود را به داخل میله بکشند.
5-9فوریه – دولت و سازمان های مردم نهاد تلاش می کنند تا نظم را احیا کنند
روز بعد ، مأموران پلیس به یك مركزخانوادگی و اجتماع مستقر در میان اردوگاه موریا و كارا تپه حمله كردند. آنها شناسنامه های رضاکاران را با هدف پیدا کردن توطئه کنندگان در پشت تظاهرات موریا بررسی کردند. در همان روز ، تحقیقات برای 7 نفر از اهالی روستای موریا به دلیل استفاده غیرقانونی از سلاح آغاز شد. اگرچه پلیس همانطور که اتفاق افتاد شاهد حملات راست گرایانه بود ، اما آنها تا روز بعد مداخله نکردند. در جلسه ماهانه سازمان بین المللی پناهندگان ، که نمایندگان سازمان ها و سازمان های غیردولتی جمع می شوند ، سازمان بین المللی پناهندگان به سازمان های غیر دولتی گفت که تلاش کنند تا رهبران تظاهرات را آرام کنند. پلیس همچنین اعلام کرد که 14 نفر از مردم افغانستان و ایران را که مسئول تظاهرات 3 فوریه بودند ، شناسایی کرده اند و تحقیقات در مورد خشونت ، اخلال در صلح ، خسارت به دارایی و سایر اتهامات را برای سرکوب اعتراض مهاجران در لیسبوس باز کرده اند. . این بازداشتها ما را به یاد دستگیریهای تصادفی 35 نفر از موریا پس از تظاهرات در اردوگاه می اندازد. سرانجام ، با همدستی پلیس تاکنون پاسگاه های هوشیار در اطراف روستای موریا در حال کار هستند.
نتیجه
در سالهای گذشته افرادی که در لیسبوس بازداشت شده بودند خواستار حق حرکت خود بودند. اکنون مردم خواستار حق وجود هستند. معنی کلمه “آزادی” گسترده تر می شود. متأسفانه در داخل اردوگاه موریا جمعیت مقابل یکدیگر قرار دارند. تبعیض و خشونت راهی برای یافتن موقعیت بهتر در این جهنم زنده شده است. اروپا و دولت یونان با تبدیل این جزیره به زندان نیروهای پلیس عظیمی را می فرستند و این پیام را ارسال می کنند که چاره ای جز فرمانبرداری نیست. سیاست های پلیس ، پیگرد قانونی برای مهاجران و فعالان همبستگی برای مشارکت در اعتراضات ، باعث افزایش سوخت به نظریه های توطئه گرای راست افراطی مبنی بر اینکه مهاجران و متحدان آنها از هیچ چیز خوبی برخوردار نیستند.مردم محلی از آتن و اروپا احساس ترك دارند. بخشی از جامعه محلی ، مهاجران را به جای متهم کردن اتحادیه اروپا و کشورهای عضو مسئول ، متهم می کند. مردم محلی در موریا احساس می کنند که روستای آنها با بدترین وضعیت همراه است. برخی از سازمان های مردم نهاد با بازی در تصاویر فاجعه در این امر سهیم بوده اند. با ورود سازمان های مردم نهاد ، طبقه جدیدی در این جزیره ظاهر شد. مشاغل انسان دوستداران حرفه ای به هر جایی منتقل می شود که سرمایه داران آنها ظلم ، فقر و ناامیدی را گسترش دهند. ما عصبانیت مردم محلی را از سازمان های مردم نهاد در میان می گذاریم. آنها بخشی از مشکل هستند. اما اگر اژدها در این داستان وجود داشته باشد ، دولت و منافع سرمایه است. سازمان های غیردولتی نمی خواهند این وضعیت را از لحاظ ساختاری تغییر دهند. آنها فقط سعی در مدیریت آن دارند. پس از سال 2015 ، ارتباط اجتماعی بین یونانیان و مهاجران از بین رفت. دولت به ساختارهای خود سازمان یافته حمله کرد. فقط سازمان های غیردولتی حرفه ای مجاز به فعالیت در داخل اردوگاه ها بودند و به اروپا و دولت یونان اجازه می دهند کنترل خود را حفظ کنند. همبستگی ، برای آنها محصولی است که باید فروخته و مصرف شود. از طرف دیگر ، ما مردم مبارز از هر منطقه ای از این جهان با تنوع قدرت خود سعی در ایجاد ارتباط بین افراد مظلوم داریم. سلاح های ما مبارزات مشترک ، مجامع ، تظاهرات ها ، همبستگی فعال ، گفتار و عمل ماست. ما از مبارزات همراهان خود در آتن ، تسالونیکی و کل جهان استقبال می کنیم. ما از اشغال کنسولگری یونان در ونیز استقبال می کنیم. ما خواهان راهپیمایی در 22 فوریه برای جهانی بدون مرز هستیم. ما برای دنیای برابری ، عاری از نژادپرستی و با احترام به تنوع می جنگیم.
από Voices of Freedom 23/02/2020 10:50 μμ.
Les limites de cette île se sont resserrées pour tout le monde. Plus de 21 000 personnes sont installées autour de Moria, prises au piège à Lesbos. Les conditions horribles affectent tout le monde. Depuis le début de cette année, une nouvelle loi grecque sur les migrations a été mise en oeuvre, ce qui rend la vie des personnes beaucoup plus difficile, ce qui facilite considérablement les décisions négatives en matière d’asile et augmente les expulsions. La polarisation sociale augmente. L’idéologie d’extrême droite a trouvé sa place parmi une partie de la société locale. Les gens à l’intérieur du camp de Moria essaient de réagir. De même, ils sont confrontés à des problèmes similaires de racisme et de hiérarchie qui empêchent l’unité de leur lutte. Le racisme est partout. Les locaux sont contre les migrants, les Afghans contre les Africains, les Grecs contre les étrangers. En très peu de temps, entre le 16 Janvier et le 9 Février, nous avons vu plusieurs réactions.16 Janvier – Manifestation «Prisons Kill»Le 6 Janvier, un jeune homme a été retrouvé mort, pendu à l’intérieur de la prison de Moria (PRO.KE.K.A.). Une centaine de personnes supplémentaires y sont détenues uniquement en raison de leur nationalité, sans avoir commis de délit. D’anciens prisonniers, des militants solidaires et d’autres du camp de Moria ont manifesté contre la mort à Mytilène. Environ 300 personnes ont crié des slogans, distribué des brochures dans de nombreuses langues et parcouru les rues principales du centre de Mytilène. La manifestation a appelé à une enquête indépendante sur les circonstances entourant le décès, la fermeture de PRO.KE.KA. prison et la libération immédiate de tous les détenus. Ils ont exigé que la lutte se poursuive jusqu’à ce que le camp de Moria soit démoli et que tout l’intérieur soit libre.17 Janvier – Manifestation au camp de MoriaLe même jour, un jeune homme est tombé mort après avoir été poignardé à l’extérieur du camp de Moria. Deux jours avant qu’un autre homme d’Afrique, qui se trouvait dans une situation critique après une bagarre au camp de Moria, soit décédé à l’hôpital. Les hôpitaux n’acceptent pas les dons de sang des migrants et il y avait donc un manque de sang disponible. La population du camp a presque triplé depuis l’arrivée au pouvoir de la Nouvelle Démocratie, forçant les gens à vivre dans un endroit sans aucune protection, où la violence et l’exploitation s’intensifient, ouvrant la voie à des structures criminelles. La tension entre les communautés était le résultat de groupes mafieux promouvant la discrimination raciste. Le lendemain, le 17 Janvier, des Africains et d’autres régions ont organisé une manifestation contre le système de violence contrôlant le camp de Moria afin d’informer les gens de la situation à laquelle ils sont confrontés. La manifestation a été pacifique. Les gens chantaient et scandaient des slogans. La police a attaqué, arrêtant au hasard trois Somaliens, un autre maillon de la chaîne d’arrestations arbitraires de manifestants migrants – en particulier noirs -. Ils ont été détenus et quelques jours plus tard, une audience préliminaire a décidé qu’ils ne devraient pas être placés en détention provisoire. Malgré la décision du tribunal, les trois personnes ont été maintenues en détention administrative dans la prison de Moria. L’un d’eux est toujours en prison et sera détenu jusqu’à la fin du procès le 27 février.22 Janvier – La réaction localeLe 22 Janvier, les autorités locales ont appelé à une manifestation à Lesbos. La populationlocale s’est sentie trompée et isolée par l’UE et l’État grec. Les nouvelles autorités leur avaient promis que l’île reviendrait à la normalité, mais la population migrante est passée en 7 mois de 7 000 à 21 000 personnes. Des affiches étaient partout dans les rues de Mytilène proclamant la devise: «nous voulons que notre île revienne, nous voulons que nos vies reviennent». Tous les partis élus et de nombreuses organisations ont soutenu l’appel, parfois avec des slogans différents. Une grève a été ordonnée par la Chambre de Commerce, qui a fait chanter toutes les entreprises pour qu’elles y adhèrent. Dans les jours qui ont précédé la grève, l’atmosphère était tendue. Des ONG ont lancé des avertissements aux migrants leur demandant de ne pas descendre dans la rue, de peur d’être agressés. Le message diffusé par la grève a renforcé la division sociale et polarisé Mytilène. La manifestation a été massive mais pacifique, et les personnes rassemblées étaient une représentation typique de la société grecque. Mais la manifestation a jeté les bases permettant à des groupes d’extrême droite de diffuser leur propre message. Le bloc des citoyens libres du gouvernement municipal, un groupe associé au pogrom du 22 Avril 2018, a accroché une bannière devant le théâtre déclarant «Lesbos, terre des Grecs». Certains parmi les autorités ont lu des discours de haine et un petit nombre de jeunes fascistes ont cherché une occasion de se battre avec les migrants. Pourtant, malgré une énorme pression pour s’unir derrière le message de la droite, il y a eu une certaine résistance. Un groupe de médecins a déclaré: «Nous ne participerons pas aux manifestations de haine», tandis que les conseils d’étudiants ont rejeté un appel du vice-gouverneur régional à participer à la mobilisation.30 Janvier – Manifestation des femmesUn peu plus d’une semaine plus tard, le 30 Janvier, environ 300 femmes migrantes se sont mobilisées et ont traversé Mytilène lors d’une manifestation historique. ElIes se sont réunies devant le théâtre municipal avec leurs fils et leurs filles, leurs soeurs et leurs mères, pour exiger la liberté, la fin de l’emprisonnement et la fin du traitement comme inhumain. Leurs banderoles ont été écrites en farsi, français, anglais, arabe et somali, montrant l’unité des femmes face à la violence du camp de Moria. Pourtant, la presse de droite et la police ont refusé de croire que les femmes pouvaient s’organiser et ont vu l’internationalisme de leur message comme un signe que le mouvement de solidarité internationale avait orchestré des événements. La police a arrêté des femmes européennes lors de la manifestation et les a emmenées au poste de police de Mytilène pour des interrogatoires et des contrôles d’identité. Les jours suivants, la presse de droite a demandé qui avait appris aux femmes à écrire leurs bannières en anglais.3 Février – Une manifestation massive de migrants tente d’atteindre MytilèneL’élan de la marche des femmes s’est poursuivi dans une manifestation de masse le lundi suivant. Des affiches à Moria ont déclaré une marche du camp vers Mytilène, exigeant la fin des conditions de camp inhumaines et protestant contre l’augmentation des expulsions, qui ciblaient désormais les familles. L’Assemblée Ouverte des personnes avec et sans papiers a commencé à se réunir après l’incendie meurtrier de septembre 2019. Depuis lors, dans le camp de Moria, l’envie de protester s’est accrue. Pourtant, la protestation a été réduite au silence. De nombreuses manifestations ont été cachées, bloquées par la police anti-émeute aux portes du camp; les campagnes de désinformation de la police ont éteint bien plus avant qu’elles ne se produisent, en disant aux manifestants potentiels qu’ils seraient expulsés. L’histoire notoire des poursuites contre les manifestants migrants à Lesbos a été un autre moyen de dissuasion contre la résistance.
Le 3 février, la population de la Moria n’était plus intimidée – si la punition pour protestation était l’arrestation et l’expulsion, ce n’était pas pire que de vivre tranquillement dans la peur, pour être de toute façon expulsé. Environ 2000 hommes, femmes et enfants ont marché du camp de Moria à Mytilène. La manifestation était principalement composée d’Afghans et d’Arabes. Les gens des États africains n’étaient pas présents en raison de la dynamique du pouvoir du camp, dans lequel ils ont été confrontés au racisme. Des hélicoptères ont survolé la scène et la police a bloqué leur chemin autour du camp de Kara Tepe, rassemblant au moins 22 migrants et militants de la solidarité européenne et les emmenant au poste de police. Alors que la police utiliserait plus tard dans les médias des images de pneus en flammes pour justifier leur répression, les manifestants ont brûlé des pneus afin de réduire les effets des attaques aux gaz lacrymogènes.
Un groupe d’environ 200 manifestants a déjoué le blocus et emprunté des sentiers de montagne pour atteindre Mytilène, où ils se sont rassemblés devant le théâtre municipal. La police a tenté d’entourer le groupe et de le limiter au trottoir, mais le groupe a pris la route. La présence policière était énorme, de nombreuses unités des forces spéciales étant plus nombreuses que le nombre de manifestants. Certains habitants hostiles ont fait des commentaires agressifs envers le groupe, disant qu’ils devraient être «jetés à la mer». Alors que la police semblait se préparer à des arrestations massives, le groupe a commencé à regagner le camp de Moria. Sur leur chemin, ils ont tenté de traverser le village de Moria, l’itinéraire le plus direct pour retourner au camp, où les villageois et la police ont agressivement bloqué la route et ont forcé la marche à faire demi-tour.
Le même soir, le gouverneur régional Kostas Mujuris s’est rendu dans la région pour écouter les villageois, qui ont exprimé leur colère. Ce soir-là, les maisons et les bureaux des employés des ONG ont été attaqués. Une bande d’hommes masqués a patrouillé dans les rues et une camionnette transportant des migrants et des travailleurs d’ONG a été arrêtée et lapidée.4 Février – Manifestation de migrants, brutalités policières, patrouilles fascistes et réaction antifascisteLe lendemain, 200 personnes du camp de Moria sont retournées au centre de Mytilène. Cette fois, la police ne leur a pas permis de manifester, brisant une tentative de barrage routier avec beaucoup plus d’agressivité que la veille. Encore une fois, des Européens ont été emmenés au poste de police et interrogés. Une femme afghane s’est évanouie et des Grecs ont essayé de la pousser dans la mer. Certains journalistes italiens filmant la scène ont été attaqués par des habitants hostiles. Une Grecque connue pour faire partie du mouvement de solidarité a été poursuivie dans la rue par un groupe d’agresseurs d’extrême droite et menacée de ce qu’elle pense être avec un couteau. Des témoins déclarent plus tard que la police a rejeté les tentatives de dénoncer des violences d’extrême droite au poste. La police a pourchassé les manifestants dans la principale rue commerçante de la ville et hors de la ville.
Ce soir, les habitants ont bloqué la route menant au village de Moria avec la complicité de la police. Une Italienne marocaine a été attaquée dans sa voiture et des agresseurs ont tenté de la battre. Pendant ce temps, la police était présente à quelques mètres de là mais aurait fermé les yeux sur les attaques qui ont eu lieu pendant cette période. Après cela, une énorme assemblée a eu lieu en réponse immédiate. Le même soir, un groupe d’antifascistes a défilé pour reprendre les rues, criant des slogans tels que «Azadi, Λευτερι for, pour tous les détenus», «Lesbos est une terre antifasciste», «Aucune nation, aucune frontière, lutte contre la loi et l’ordre» , «Avec les migrants, nous combattons ensemble, repoussons les nazis et la police». À Kara Tepe, la police a formé un barrage routier empêchant le groupe de marcher en avant. Sur le chemin du retour, la bannière du parti des citoyens libres d’extrême droite, accrochée à l’extérieur du théâtre par les habitants lors de la manifestation du 22 Janvier, a été enlevée. Environ 40 à 50 fascistes attendaient que la manifestation revienne à Epano Scala à Mytilène. Découragé par le grand nombre d’antifascistes, le groupe s’est dispersé dans les rues et a patrouillé Mytilène. Des fascistes armés de bâtons et de pierres ont enlevé un petit groupe de personnes dans les rues, les poursuivant à Palia Agora, où ils ont tenté de se frayer un chemin dans le bar.5-9 Février – l’Etat et les ONG tentent de rétablir l’ordreLe lendemain, des policiers ont fait une descente dans One Happy Family, un centre communautaire situé entre le camp de Moria et Kara Tepe. Ils ont vérifié les cartes d’identité des volontaires dans l’intention de trouver les conspirateurs derrière les manifestations de Moria. Le même jour, une enquête a été ouverte sur 7 personnes du village de Moria pour usage illégal d’armes. Bien que la police ait été témoin d’attaques d’extrême droite au moment où elles se sont produites, elle n’est intervenue que le lendemain. Lors de la réunion mensuelle interinstitutions du HCR, où des représentants d’organisations et d’ONG se réunissent, le HCR a tenter de calmer les dirigeants des manifestations.
La police a également annoncé qu’elle avait identifié 14 personnes d’Afghanistan et d’Iran responsables de la manifestation du 3 Février et qu’elle avait ouvert une enquête sur les violences, les troubles à l’ordre public, les dommages matériels et autres charges utilisées pour réprimer les protestations des migrants à Lesbos. Ces arrestations nous rappellent des arrestations aléatoires de Moria 35 après une manifestation dans le camp. Enfin, jusqu’à présent, des postes de contrôle sont en place autour du village de Moria, avec la complicité de la police.ConclusionLes années précédentes, les personnes détenues à Lesbos réclamaient leur droit de continuer. Maintenant, les gens exigent le droit d’exister. Le sens du mot «liberté» s’élargit. Malheureusement, à l’intérieur du camp de Moria, les populations sont opposées. La discrimination et la violence sont devenues un moyen de trouver une meilleure position dans cet enfer vivant.
L’Europe et l’État grec envoient des forces de police massives, transformant l’île en prison, envoyant le message qu’il n’y a pas d’autre alternative que d’obéir. Les politiques de la police, de la poursuite des migrants et des militants solidaires pour avoir participé à des manifestations, alimentent les théories du complot d’extrême droite selon lesquelles les migrants et leurs alliés ne sont pas bons.
Les populations locales ont un sentiment d’abandon d’Athènes et d’Europe. Une partie de la société locale accuse les migrants au lieu d’accuser l’UE et les États-nations responsables. Les habitants de Moria estiment que leur village est associé au pire. Certaines ONG y ont contribué en jouant sur l’imagerie de la catastrophe. Avec l’arrivée des ONG, une nouvelle classe est apparue sur l’île. Les affaires des humanitaires professionnels sont transférées partout où leurs financiers développent l’oppression, la pauvreté et le désespoir. Nous partageons la colère de la population locale des ONG. Ils font partie du problème. Mais s’il y a un dragon dans ce conte, c’est l’État et les intérêts du capital. Les ONG ne veulent pas changer structurellement cette situation; ils essaient juste de la gérer.
Après 2015, les contacts sociaux ont été perdus entre les Grecs et les migrants. L’État a attaqué des structures auto-organisées. Seules les ONG professionnelles ont été autorisées à opérer à l’intérieur des camps, permettant à l’Europe et au gouvernement grec de maintenir leur contrôle. La solidarité, pour eux, est un produit à vendre et à consommer. D’un autre côté, nous, les gens de la lutte de n’importe quelle région du monde, avec la puissance de notre diversité, essayons de créer des liens entre les peuples opprimés. Nos armes sont les luttes communes, les assemblées, les manifestations, la solidarité active, notre discours et notre action. Nous soutenons la lutte de nos camarades à Athènes, à Thessalonique et dans le monde entier. Nous soutenons l’occupation du consulat grec à Venise. Nous appelons à une marche le 22 Février pour un monde sans frontières. Nous nous battons pour un monde d’égalité, sans racisme et dans le respect de la diversité.
https://voicesoffreedom.noblogs.org/