Λίγες πρόχειρες σκέψεις με αφορμή την επιδημία – Γιάννης Δημητράκης
https://athens.indymedia.org/post/1604282/
07/04/2020
Δεν ξέρω αν είναι κοινότοπη η σκέψη που κάνω με αφορμή τους θανάτους λόγω κορωνοϊού, αλλά εν μέσω των απαγορεύσεων που έχουν επιβληθεί – και είναι συζητήσιμη η υπερβολή ή η χρησιμότητα τους, όσο και αν προβάλλονται αναγκαίες για το κοινό καλό όλων μας- για μένα κάτι μένει ξεκρέμαστο. Παρακολουθώντας γιατρούς και νοσηλευτές ειλικρινά συγκινημένους να καταθέτουν σε δημοσιογράφους την τραγική συνθήκη των νοσούντων ανθρώπων να πεθαίνουν μόνοι τους μέσα στις ΜΕΘ, γεννιούνται μερικά ερωτήματα. Γιατί οι ασθενείς που πεθαίνουν πρέπει να αφήνουν τούτο το «μάταιο» κόσμο μόνοι μεταξύ βέβαια γιατρών, νοσοκόμων και άλλων ασθενών, απουσία των οικείων τους; Στις ΜΕΘ άραγε γιατί δεν μπορούν να εισέρχονται, με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, άτομα του στενού κοινωνικού περιβάλλοντος τους; Κάποτε στις ΜΕΘ έμπαιναν συγγενείς για μισή ώρα, ώστε να δουν τον άνθρωπο τους που έδινε μάχη να κρατηθεί στη ζωή, με μάσκα, γάντια, στολή και ειδικές σακούλες στα πόδια, ώστε οι επισκέπτες να μην επιμολύνουν με εξωτερικά μικρόβια τους εύθραυστους ασθενείς. Τώρα άραγε μόνο λόγω μεταδοτικότητας του ιού οι νοσούντες άνθρωποι αποκλείονται από τη συντροφιά, τη ματιά, τα λόγια, την παρουσία των αγαπημένων τους;
Τα νοσοκομεία σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ως φυλακές απομόνωσης λοιπόν, λόγω έλλειψης στολών, μασκών, χώρου, φόρτου εργασίας και συνωστισμού. Λόγω ανεπάρκειας υλικών και υποδομών, ο ασθενής βαδίζει προς το θάνατο απελπιστικά μόνος. Και όσοι/ όσες χάνουν ή έχασαν τους δικούς τους, μουδιασμένα το δέχονται. Λογικό, όταν τέτοιες στιγμές το μυαλό δεν λειτουργεί και η ψυχή είναι βαριά. Εξάλλου, είναι καθολική συνθήκη για όλους/ όλες. Τελικά, άπαξ και αρρωστήσεις αυτόματα στερείσαι αυτονόητων δικαιωμάτων, καθώς χάριν της διασφάλισης της δημόσιας υγείας πρέπει να προστατευτούν οι άλλοι, οι υγιείς. Έτσι γίνεται και με τον κρατούμενο, άπαξ και παρανομήσεις σφραγίζεσαι σε κάτι άθλια κουτιά, με πετσοκομμένα δικαιώματα χάριν σωφρονισμού, αλλά κυρίως χάριν της δημόσιας τάξης και ασφάλειας των νόμιμων. Και οι δύο ανθρώπινες ομάδες χωρίς αξία χρήσης μέχρι να θεραπευτούν…
Αν γράφαμε με αφορμή εργατικά «ατυχήματα» ή άλλους άδικους θανάτους, ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, αν για τους υπό δίωξη αγωνιστές/ αγωνίστριες, ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ας γραφεί και για τους ανθρώπους στις ΜΕΘ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
ΥΓ 1. Κατά τη διάρκεια αυτής της στρέβλωσης της καπιταλιστικής «κανονικότητας», ας σκεφτούμε ξανά πώς και γιατί επαφίουμε τη διαχείριση των ζωών μας σε ανθρωποειδή, που για την πολιτική και οικονομική ανέλιξη τους, συνήθως πατούν, ή «πατούν», επί πτωμάτων.
ΥΓ 2. Ως πότε θα μας επιβάλλουν έναντι της ελευθερίας, υγείας , ελεύθερου χρόνου και δημιουργίας, ως προτεραιότητα το κέρδος, το χρήμα, την «ανάπτυξη», την ασφάλεια.
ΥΓ 3. «Από το παράλογο βγάζω τρία αποτελέσματα: την επανάσταση μου, την ελευθερία μου, το πάθος μου. Με τη βοήθεια της συνείδησης μου και μόνο, μεταμορφώνω σε κανόνα ζωής ότι ήταν πρόσκληση σε θάνατο». Α. Καμύ
Γιάννης Δημητράκης
Φυλακές Δομοκού