τοποθετηση του συντρόφου Γιάννη Δημητράκη

 

https://athens.indymedia.org/post/1608706/

 

από α

22/11/2020 7:47 μμ.

Τοποθέτηση του Γ. Δημητράκη στην εκδήλωση του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών στις 30/10/2020 στη Νομική, η οποία δεν ολοκληρώθηκε λόγω ωραρίου φυλακής.

Καλησπέρα σύντροφοι/ισσες, σας στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς από την πτέρυγα Δ2 της φυλακής Δομοκού, η οποία δυστυχώς συνορεύει με την ακτίνα όπου κρατούνται οι 27 φασίστες της ΧΑ, και διαχωρίζεται από αυτήν με έναν ψηλό τοίχο από τσιμέντο και σύρματα, αποκλείοντας κάθε είδους επαφή, ακόμα και οπτική, όχι όμως ακουστική. Να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά μια από τις μακροβιότερες -στη σύγχρονη εποχή- δομές αλληλεγγύης, όπως αυτή του ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, για την πρόσκληση που μου απηύθυνε στη σημερινή εκδήλωση.

Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όσες/ους έχουν -στη διάρκεια των χρόνων- κρατήσει όρθια αυτή τη δομή, και πόσο μάλλον στο σήμερα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, όπως αυτές που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας τόσο της πανδημίας και των απαγορεύσεων που έχουν τεθεί σε ισχύ όσο και της αρνητικής πολιτικής συγκυρίας που διαμορφώνεται από τις αλλεπάλληλές επιθέσεις του καθεστώτος εναντίον του αναρχικού κινήματος. Σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο οικονομικής κρίσης που βαθαίνει ακόμα πιο πολύ εξαιτίας της πανδημίας και των κρατικών –κυβερνητικών επιλογών που ασκούνται για τη διαχείριση της, η ηθική, υλική-οικονομική στήριξη των φυλακισμένων συντρόφων/ισσών αποκτά βαρύνουσα σημασία, καθώς ως αιχμάλωτοι/ες της αστικής ψευδοδημοκρατίας βρίσκονται σε ιδιαίτερα ευάλωτη θέση. Και προφανώς η αλληλεγγύη με κάθε μέσο προς αυτούς/ες τους/τις συντρόφους/ισσες αποτελεί, με βάση την ποιότητα και την ένταση που αυτή παρέχεται, ένα ακόμα κρίσιμο σημείο ανάδειξης του πολιτικού χαρακτήρα, μνήμης και συνεκτικότητας που διαθέτει ένα κίνημα. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι παρά τις αρκετές συλλήψεις που είχαμε σε αυτόν το ένα χρόνο διακυβέρνησης της ΝΔ, οι οικονομικές απαιτήσεις για εγγυήσεις, δικηγόρους, δικαστικά έξοδα και βασικές ανάγκες των κατηγορουμένων συντρόφων/ισσων καλύφθηκαν -κυρίως- από την οικονομική συνδρομή/στήριξη του κινήματος. Σε έναν κόσμο που διαρκώς πιέζεται, σπρώχνεται προς την εξατομίκευση, τη σιωπή, τον συμβιβασμό και την παραίτηση, δεν βρίσκω κάτι πολυτιμότερο από την πολιτική στράτευση στον αγώνα εναντίον αυτής της εξουσιαστικής και καπιταλιστικής δυστοπίας, και της αλληλεγγύης που συνενώνει και κρατά ζωντανές τις ανθρώπινες αξίες και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που τον νοηματοδοτούν. Ίσως μάλιστα το αίσθημα της αλληλεγγύης να αποτελεί -πολύ περισσότερο- τη μήτρα της πολιτικής στράτευσης- παρά το αντίστροφο- κι αυτό την καθιστά ανεκτίμητο ανθρώπινο ιδανικό αλλά και όπλο μάχης απέναντι στις στρατιές των ισχυρών.

Ας κρατήσουμε πιο ψηλά αυτό το ιδανικό και ας το αναπτύξουμε ακόμα πιο πολύ, τώρα, που η εποχή και οι δυσκολίες που εμπεριέχει επιζητά τη συσπείρωση, τη συγκέντρωση των κινηματικών δυνάμεων για να ανταπεξέλθουμε της αδιάκοπης και λυσσαλέας επίθεσης που δεχόμαστε. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

Είναι αλήθεια ότι στον κοινωνικό ορίζοντα τα σύννεφα πυκνώνουν, τα σημάδια είναι ανησυχητικά για το μέλλον των καταπιεσμένων. Καθημερινά, συντονισμένα εξαπολύεται ένας φοβερός επικοινωνιακός πόλεμος από κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, ο οποίος επιχειρεί να ωραιοποιήσει τη νεοφιλελεύθερη και δηλητηριώδη λαίλαπα της ανάπτυξης, δηλαδή του του ξεπουλήματος των πάντων με κάθε κόστος. Μια τρομακτική επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που με γελοία φτιασιδώματα (βλ. μεγάλος περίπατος, φωταγώγηση του βράχου της Ακρόπολης, μπουλντόζες παντού, ειδήσεις για έλευση μεγάλων επενδυτών-αρπακτικών όπως της Microsoft ή άλλων για την εξαγορά λιμανιών και άλλων δημόσιων υποδομών) προσπαθεί να πείσει για την ανασυγκρότηση και είσοδο της χώρας στη νέα μεγάλη εποχή του εκσυγχρονιστικού και πράσινου καπιταλισμού. Παράλληλα ξεδιπλώνεται και το επιχειρησιακό σχέδιο της ΝΔ του δόγματος ‘’νόμος και τάξη’’, όπου η εφαρμογή του στοχεύει οποιονδήποτε αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη χούντα. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, διαδηλωτές, νεολαίοι, γιατροί, νοσηλευτές και οποιαδήποτε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας επέλεξαν το δρόμο του αγώνα έχουν ήδη νοιώσει τη σιδερένια γροθιά της καταστολής. Και φυσικά ο έλεγχος και η αποδυνάμωση του αναρχικού χώρου έχει μπει πάλι σε πρώτη προτεραιότητα, αφού η ανάπτυξη της καπιταλιστικής και κρατικής εξουσίας επιτάσσει τη διαμόρφωση κατάλληλου περιβάλλοντος με κύριο χαρακτηριστικό την ‘’ασφάλεια’’. Όλοι οι παράγοντες που μπορούν να σταθούν εμπόδιο σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να περιοριστούν. Άρα απονεύρωση κάθε εστίας αντίστασης. Για το ευρύτερο ανταγωνιστικό-ριζοσπαστικό κίνημα αυτό υλοποιείται με την ισοπέδωση των απεργιακών δυνατοτήτων και την περιστολή του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, ενώ για το αναρχικό κίνημα με ξήλωμα των κινηματικών δομών (κλείσιμο καταλήψεων), αστυνομική επανακατάληψη των Εξαρχείων, τον έλεγχο και την παρακολούθηση πολλών συντρόφων/ισσών και φυσικά συλλήψεις, προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια, διάχυση κλίματος φόβου και τρομοκρατίας.

Το κράτος λοιπόν εξοπλίζεται νομικά, υλικά, τεχνολογικά, με ανθρώπινο δυναμικό. Και φαίνεται παντοδύναμο πάνω στα δικά μας λάθη. Όμως εγώ αφουγκράζομαι από την άλλη πλευρά και έναν παλμό αγωνιστικό που είτε στο φως της μέρας είτε στο σκοτάδι της νύχτας εξακολουθεί να μάχεται, και είναι αυτές οι ελπιδοφόρες δυνάμεις που συνεχίζουν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, είναι οι σύντροφοι/ισσες που απέναντι στην παραίτηση, την απογοήτευση και τη ματαιότητα αντιπροτάσσουν τη δράση, τη διάθεση για σύγκρουση με κάθε τρόπο και μέσο, χωρίς να υποτιμούν ότι η στοχοθεσία, η θεωρητική ανάλυση, άρα και ο δημόσιος λόγος που αναπτύσσουν πρέπει να μην επιδέχονται παρερμηνειών ή να είναι ευάλωτος σε κάθε είδους κριτική. Αν αυτοπραγματωνόμαστε μέσα στον αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, τότε αυτή είναι έξοδος διαφυγής από έναν αργό, βασανιστικό, καταθλιπτικό και αποσυνθετικό θάνατο που κρύβει η ακινησία, η συνθηκολόγηση και η εξατομίκευση. Απέναντι στην κυρίαρχη προσταγή προς το άτομο να βρει το ‘’δρόμο’’ του, μόνο του και αποξενωμένο από τους άλλους, η δικής μας απάντηση είναι η αλληλεγγύη, είναι η συνέχιση του αγώνα, είναι η φροντίδα των ποιοτικών διαπροσωπικών επαφών που συγκροτούνται στη βάση της πολιτικής εγγύτητας και συγγένειας με όσους/ες οχυρώνουν τη συνείδηση τους με τα ελευθεριακά ιδανικά της αναρχίας και του κομμουνισμού, όσο και με όσους/ες διατηρούν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους.

Σύντροφοι/ισσες ανήκουμε στην εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας που εξακολουθεί να μάχεται ενάντια στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου. Και παρακολουθώντας το αστικοδημοκρατικό πανηγυράκι της δίκης και δικαστικής απόφασης της ΧΑ θυμήθηκα ξανά και είδα πόσα έτη φωτός απέχουμε από αυτά τα σιχάματα, που πολλές φορές έχουν σταθεί με εχθρικές και ανθρωποκτόνες διαθέσεις απέναντι μας. Απέναντι σε μετανάστες, εργάτες, συνδικαλιστές, άντρες και γυναίκες, νεολαίους και σε κάθε είδους άλλη διαφορετικότητα.

Πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στους συντρόφους/ισσες που έχουν συρθεί σε δίκες με περηφάνεια απέναντι στην αστική και ταξική δικαιοσύνη, και στα φοβισμένα ανδρείκελα της ΧΑ που γονυπετείς επικαλέστηκαν χωρίς να ντρέπονται κάθε είδους γελοία δικαιολογία για να αποφύγουν την πιθανότητα της μικρής και σύντομης φυλάκισης τους. Μιας φυλάκισης που οι νεοδημοκράτες πολιτικοί συγγενείς τους είχαν φροντίσει να κυμανθεί σε χαμηλά επίπεδα, κατασκευάζοντας με τέτοιο τρόπο τη δικογραφία ώστε τα σκουλήκια που επί χρόνια ευθύνονται -συνήθως με την κάλυψη των μπάτσων- για δεκάδες και βαρύτατες επιθέσεις εναντίον ατόμων, ομάδων και συλλογικοτήτων, να κυμαίνεται από ελεύθεροι υπό όρους έως και 3-4 χρόνια στέρησης της ελευθερίας.

Ξαναείδα πως μετάγονταν οι φασίστες στη ΓΑΔΑ ή στα δικαστήρια από την αντιτρομοκρατική και τους ΕΚΑΜίτες την εποχή των συλλήψεων τους, πως τους αφήνουν να φωνάζουν, να βρίζουν, να περπατούν με κανονικό ρυθμό, και πως αντίστοιχα οι δικοί μας σύντροφοι/ισσες ξυλοκοπημένοι, με ταχύτητα, βιαιότητα και πολεμική ατμόσφαιρα μεταφέρονταν από υπερδιεγερμένους ένστολους σε παρόμοιες διαδικασίες.

Ανάμεσα σε θρασύδειλα ακροδεξιά σκουλήκια, νεοφιλελέδες οπαδούς της υποταγής και του πλιάτσικου, αριστερούς σε κυβίστηση ή σε ύπνωση και διαλυμένα παλιά κόμματα, έχουμε μείνει μαζί με τη βάση της συστημικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς οι μοναδικοί που διατηρούν το όποιο ηθικό πλεονέκτημα υπάρχει στην πολιτική αρένα των ιδεολογιών. Ας μην υποτιμάμε τον εαυτό μας, ούτε τις δυνάμεις μας και κυρίως να μην χαμηλώνουμε τις σκέψεις και τα όνειρα μας. Όπως λέει και ένας ήρωας μέσα σ’ ένα από τα διηγήματα του βιβλίου ο μεγάλος κοινωνικός εγκλεισμός, ‘’ελάχιστοι είναι αυτοί που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα, χάσαμε τη μάχη, ηττηθήκαμε θα πει κάποιος. Εγώ επιλέγω να του απαντάω ότι τώρα ξεκινάει ο πόλεμος’’.

Κλείνοντας, και με αφορμή το θάνατο του αγωνιστή και συντρόφου Βαγγέλη Πάλλη θα ήθελα να πω δύο λόγια. Λέει ο ιστορικός νόμος που προσπαθεί μέσα στο ρευστό κοινωνικό γίγνεσθαι να ανιχνεύσει τη χρονική στιγμή που πιθανόν θα ξεσπάσουν εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, ότι, όταν συνδυάζονται και είναι ώριμες οι υποκειμενικές και οι αντικειμενικές συνθήκες τότε είναι γόνιμη και ευνοϊκή συγκυρία να γεννηθούν τέτοια γεγονότα. Βέβαια σε αυτή την εξίσωση όπου οι δύο αυτές συνθήκες είναι απαραίτητες κανείς δεν αποκλείει ότι η μία εκ των δύο μπορεί να υστερεί της άλλης, αλλά παρόλα αυτά να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ή και όχι.

Μπορεί να υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες αλλά τα άτομα, η σκέψη, η βούληση τους να μην είναι στο επίπεδο που να μπορούν να ανταποκριθούν στον καιρό τους, ή ανάποδα να υπάρχουν άτομα που η θέληση τους να διαμορφώσει ένα ισχυρό υποκειμενικό παράγοντα που όμως να σκοντάφτει ή να βρίσκει εμπόδιο στις αντικειμενικές συνθήκες που δεν διευκολύνουν το επίδικο. Μπορεί επίσης να συμβεί και το εξής σε αυτήν την εξίσωση, οι αντικειμενικές συνθήκες να επηρεάζουν και να επιταχύνουν τη διαμόρφωση του υποκειμενικού-απαραίτητου παράγοντα ή αντίθετα το ισχυρό φορτίο μιας συλλογικής συνείδησης κάποιων ατόμων να μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στην ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών.

Ο Βαγγέλης Πάλλης ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου που στην έγκλειστη πραγματικότητα της φυλακής ήταν αυτό το μέρος του υποκειμενικού παράγοντα που μπορούσε με την αποφασιστικότητα και την ενέργεια του να διαμορφώσει την κατάλληλη ισορροπία στην εξίσωση των απαραίτητων προϋποθέσεων που το άθροισμα τους καταλήγει σε αγωνιστικές εκρήξεις.

Τώρα, αυτήν την εποχή όπου οι κατακτήσεις των κρατούμενων, όπως το δικαίωμα στις τακτικές άδειες, στη διαβίωση σε ανθρώπινες συνθήκες κράτησης ενάντια σε πειθαρχικές ή τύπου Γ φυλακές, διαφαίνεται ότι θα περισταλούν με δεδομένο ότι οι αντιδράσεις των φυλακισμένων -προς το παρόν- δεν εμφανίζουν ιδιαίτερη δυναμική, γίνεται ακόμα πιο έντονη η έλλειψη αντίστοιχων φυσιογνωμιών όπως του Βαγγέλη Πάλλη που θα βγουν μπροστά, χωρίς να υπολογίζουν προσωπικό κόστος, και θα ασκήσουν τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά για την προώθηση του συλλογικού αγώνα εντός των τειχών με καθαρότητα και ειλικρίνεια.

Ότι και εάν συμβεί όμως, όσα βήματα και αν γίνουν, εντός και εκτός των τειχών προς τη βαρβαρότητα, η απάντηση έρχεται από μια φράση από το βιβλίο ενός ερυθροταξιαρχίτη και ηγετικό στέλεχος των ΝΑΡ, τον Πασκουάλε Αμπαντάτζελο, ο οποίος μιλώντας για την κόλαση που βίωνε ο ίδιος και άλλοι κρατούμενοι υπό τις τρομακτικές συνθήκες κράτησης στη φυλακή Αζινάρα τη δεκαετία του 1970, επαναλαμβάνει ‘’ να αντέξουμε, να έχουμε υπομονή, να αντέξουμε, να έχουμε υπομονή’’.

Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους και όλες.

Γιάννης Δημητράκης , φυλακές Δομοκού, 30/10/2020