https://athens.indymedia.org/post/1610530/
20/02/2021 10:32 πμ.
Αν είμαστε ανέτοιμοι και για όσο είμαστε ανέτοιμοι για το αδιανόητο, θα υποκύπτουμε σε όλο και χειρότερες συνθήκες τυραννίας. Η μεταγωγή του κομμουνιστή επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα, μέλους της αντάρτικης οργάνωσης 17 Νοέμβρη, στη φυλακή Δομοκού, αποτελεί την καταληκτική πράξη της δια των νόμων εξουσίας για το ελληνικό κράτος. Η θρασσεία κυβερνητική παραβίαση ενός νόμου που μόλις έχει επικυρωθεί κι ειδικά νόμου που θεσπίζει μια απολύτως αντισυνταγματική εξαίρεση, δεν είναι ένας παραλογισμός. Αντιθέτως, αυτή η τόσο μεθοδευμένη κι αδιαμφισβήτητη εκμηδένιση της γενικής ισχύος του νόμου βροντοφωνάζει τον σκοπό της, μια προσταγή: δεν ισχύει πλέον καμία σύμβαση, θα υπακούτε και θα προσαρμόζεσται κάθε μέρα σε ad hoc εντολές. Για να πάμε ένα βήμα μπροστά, απαιτείται ν’ αναγνωρίσουμε το ιστορικό νόημα της στιγμής. Μια εποχή οκτώ αιώνων έχει ήδη παρέλθει. Η εποχή της συνδιαλλαγής της εξουσίας με τον λόγο, που ξεκίνησε με τη Magna Carta, τελείωσε. Παγκοσμίως. Το γεγονός ότι ετούτη η σαρωτική πολιτισμική αλλαγή βρίσκει τις πιο ωμές εκφράσεις της στον ελλαδικό χώρο, όπου δημιουργήθηκαν οι έννοιες πολιτεία και δημοκρατία, υποδηλώνει απλά ότι η αλλαγή είναι ριζική, ολοκληρωτική κι αμετάστρεπτη.
Αν είμαστε ανέτοιμοι και για όσο είμαστε ανέτοιμοι για το αδιανόητο, θα υποκύπτουμε σε όλο και χειρότερες συνθήκες τυραννίας. Η μεταγωγή του κομμουνιστή επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα, μέλους της αντάρτικης οργάνωσης 17 Νοέμβρη, στη φυλακή Δομοκού, αποτελεί την καταληκτική πράξη της δια των νόμων εξουσίας για το ελληνικό κράτος. Η θρασσεία κυβερνητική παραβίαση ενός νόμου που μόλις έχει επικυρωθεί κι ειδικά νόμου που θεσπίζει μια απολύτως αντισυνταγματική εξαίρεση, δεν είναι ένας παραλογισμός. Αντιθέτως, αυτή η τόσο μεθοδευμένη κι αδιαμφισβήτητη εκμηδένιση της γενικής ισχύος του νόμου βροντοφωνάζει τον σκοπό της, μια προσταγή: δεν ισχύει πλέον καμία σύμβαση, θα υπακούτε και θα προσαρμόζεσται κάθε μέρα σε ad hoc εντολές.
Για να πάμε ένα βήμα μπροστά, απαιτείται ν’ αναγνωρίσουμε το ιστορικό νόημα της στιγμής. Μια εποχή οκτώ αιώνων έχει ήδη παρέλθει. Η εποχή της συνδιαλλαγής της εξουσίας με τον λόγο, που ξεκίνησε με τη Magna Carta, τελείωσε. Παγκοσμίως. Το γεγονός ότι ετούτη η σαρωτική πολιτισμική αλλαγή βρίσκει τις πιο ωμές εκφράσεις της στον ελλαδικό χώρο, όπου δημιουργήθηκαν οι έννοιες πολιτεία και δημοκρατία, υποδηλώνει απλά ότι η αλλαγή είναι ριζική, ολοκληρωτική κι αμετάστρεπτη. Η πλανητική πρωτοκαθεδρία του ελληνικού κράτους στην αξιοποίηση μιας επιδημικής ασθένειας, για τη συνδιαστική μετάπτωση στην αχαλίνωτη δικτατορική διακυβέρνηση, στην οριστική κατάργηση όσης πρόνοιας υγείας είχε απομείνει, στην καταδίκη των αποκλεισμένων (μεταναστών, φυλακισμένων, γέρων, δυναστευόμενων γυναικών και φτωχών) σε εξοντωτικές συνθήκες και στην εκμηδένιση των ελάχιστων εργατικών εγγυήσεων, είναι ενδεικτική. Η αποτυχημένη απόπειρα μεταχείρισης του αμετανόητου αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα σαν σκουπίδι, δεν είναι το άξαφνο συμβάν που εισάγει την καινοτομία του κακού. Ο δρόμος έχει στρωθεί καιρό τώρα. Άλλωστε, κάθε εποχή έχει το τέλος της. Ο αγώνας του συντρόφου είναι ένα σημείο οριστικής καμπής, η στιγμή που ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται σε μια κρίση κλασματικού βάθους και εύρους στο απότατο πολιτισμικό όριο.
Παρότι η εξώθηση ενός επαναστάτη απεργού πείνας στον θάνατο δεν είναι πρωτόγνωρη, ετούτη η μάχη έχει την ιδιαιτερότητά της. Οι Ιρλανδοί ήρωες, αν και βρετανοί πολίτες, παρέμεναν άνθρωποι ενός κατακτημένου έθνους. Οι πολλές εκατοντάδες Κούρδοι, Τούρκοι και Παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι που έχουν θυσιαστεί στον αγώνα, είχαν την ταξική μοίρα να γεννηθούν στην πολεμική μεθόριο του ιμπεριαλισμού. Μέσα στην καπιταλιστική μητρόπολη, οι αντάρτες της RAF και της GRAPO συγκρούστηκαν με τα ειδικά καθεστώτα για τους πολιτικούς εχθρούς του κράτους. Αν η ύστατη μάχη του Δημήτρη Κουφοντίνα αφορούσε στη μη επικύρωση ενός νέου καθεστώτος πολιτικής εξαίρεσης (τον αποκλεισμό από τις αγροτικές φυλακές), θα είχε νόημα να εστιάζουμε στη συνέχεια του ιστορικού κι ακατάπαυστου αγώνα ενάντια στην πολιτική καταστολή. Όμως σ’ ετούτη την απεργία πείνας, στην ελάχιστη διεκδίκησή της με τα μέγιστα μέσα, διακυβεύεται κάτι πιο ριζικό: η οριστική πολιτική οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας μια χιλιετία πίσω ή το άλμα της σε μια πράγματι νέα εποχή. Η φυσική εξέλιξη είναι αμείλικτη, κανένα είδος δεν μπορεί να επιβιώσει πηγαίνοντας ανάποδα την ιστορία του. Η επικυριαρχία του νέου κανόνα θα είναι το τέλος του ανθρώπου. Ή η νίκη της ελευθερίας θα είναι ένας κόσμος πιο αδιανόητος από το αδιανόητο της εξουσίας. Στο σύμπαν οι επιστροφές γίνονται μόνο για να κλείσουν οι ιστορικοί λογαριασμοί.
Είναι τραγικά γελοίο, ένα υποκριτικό μοιρολόι βαριεστημένων κομπάρσων, να μιλάμε ακόμα για δικαιώματα που καταστρατηγούνται και καταργούνται. Αν βαφτίζουμε δικαίωμα τη μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα στον υπόγειο τάφο των φυλακών Κορυδαλλού, που φτιάχτηκε για να θάψει τα κορμιά, την ψυχή και το πρόταγμα των ανταρτών, έχουμε ήδη εγκατασταθεί αντιληπτικά, με πρακτικές συνέπειες βέβαια, στον φαινομενικά νέο πολιτισμό της εξουσίας, της προσαρμογής σε αυτοκρατορικές προσταγές που διατηρούν το όνομα κανόνας μόνο και μόνο προκειμένου να διατηρείται η υπακοή. Μια σύμβαση έχει μείνει μονάχα, η θεμελιακή για την εξουσία, η απόλυτη υποταγή στην τρομοκρατία της. Αν με την εξευτελιστική βία, την τρομοκρατία, τις διώξεις και τη συκοφάντηση του Δημήτρη Ινδαρέ και της οικεγένειάς του, που επικυρώθηκαν με επινίκεια από υπουργούς κι εισαγγελείς, το κράτος επιχείρησε να εγγράψει καθολικά το μήνυμα ότι όποιος δεν εκτελεί τις στρατιωτικές προσταγές θα ισοπεδώνεται, με την εξώθηση στον θάνατο εκείνου που σήκωσε τ’ άρματα αποτελεσματικά ενάντια στους τυράννους, αφού απέτυχε η απόπειρα πολιτικής, ηθικής και κοινωνικής εκμηδένισής του, το κράτος επιχειρεί να εγγράψει ως κανόνα το δίλλημα, «ολοκληρωτική παθητική ισοπέδωση για τους ταξικά υποτελείς ή θάνατος για την ελάχιστη αντίσταση». Ποιά «δικαιώματα» μπορούν να λυτρώσουν έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τον βίο του στην επανάσταση, έζησε δεκαεφτά χρόνια θαμμένος στο τσιμέντο και τώρα τον σακατεύουν κομμάτι κομμάτι μέρα με τη μέρα; Ποιός έχει την αφέλεια ή τις δόλιες παρωπίδες να πιστεύει ότι ένας τέτοιος αγωνιστής, αυτό το απέραντο κουράγιο, μια ελπίδα αρκετή να πλημμυρήσει όλη τη Γη στην πιο σκοτεινή στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας της, ενσαρκώνονται στο απερίγραπτο βάσανο, μόνο για να είναι πιο κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα; Η ταύτιση μιας ελάχιστης διεκδίκησης, με τον αστικό νόμο, τον οποίον ο επαναστάτης Δημήτρης Κουφοντίνας πολέμησε χωρίς πισογύρισμα, κάνει έκπτωση στον αγώνα του απεργού πείνας, τέτοια που αναιρεί το αναγκαίο υλικό υπόβαθρο για τη νίκη του. Ο μπαρουτοκαπνισμένος αντάρτης που κράτησε αλώβητη τη στράτευσή του επί δυο δεκαετίες ακατάπαστου βασανισμού, είχε την λεπτεπαισθησία να δει αμέσως στη λεπτομέρεια, στην αλλαγή δρομολογίου μιας κλούβας, ότι εδώ, τώρα παίζονται όλα, αιώνες επαναστάσεων. Έτσι ήταν πάντα, η ιστορία κάνει άλματα τη στιγμή που την εκλαμβάνουμε ως μια απολύτως προσωπική προσβολή κι ευθύνη. Τη στιγμή που το κράτος διατρανώνει ότι θα μας ξεκάνει δίχως όρια, το μόνο που μπορεί να σταματήσει τους δήμιους είναι οι εφιάλτες τους για το δικό τους άγριο τέλος. Χρειάζεται να οραματιστούμε εμείς, οι ταξικά καταπιεζόμενοι, τους τύραννους να γονατίζουν και να εκλιπαρούν, ώστε να θρυμματιστεί η τερατώδης αλαζονία τους. Ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας μας έδωσε χέρι με χέρι το όπλο που θα κινήσει εκ’ νέου την ιστορία.
Στον επερχόμενο πολιτισμό, προπλάσματα του οποίου έχουν ήδη καρποφορήσει στ’ αντάρτικα βουνά και τις επαναστατημένες κοινότητες της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής, δεν θα υπάρχουν άρχοντες να υπογράφουν χάρτες στο όνομα του λαού, η άρνηση δεν θα εξαφανίζεται πίσω από τοίχους απομόνωσης που χτίζει η αδιαφορία -βασανιστήριο ασύλληπτο για όσους δεν το έχουν βιώσει-, οπότε, δεν θα υπάρχουν ούτε οι χάριτες που ακολουθούν και επιβεβαιώνουν την τρομοκρατία˙ τα πάντα θα επαναθεμελιωθούν στην αμοιβαία υπόσχεση κι εμπιστοσύνη δέσμευσης στην κοινή ανάγκη. Μοιραζόμαστε τα πάντα εδώ και τώρα, πρώτα απ’ όλα τους πόνους μας και τους παίρνουμε τα κεφάλια. Το επαναστατικό πρόγραμμα είναι τόσο αρχέγονο όσο κι η εξουσία.
Η αντάρτικη οργάνωση 17 Νοέμβρη, όπως κι άλλες οργανώσεις την ίδια περίοδο και μέχρι σήμερα, αγωνιζόταν διακηρυγμένα για την άμεση δημοκρατία των λαϊκών συνελεύσεων, που κατοχυρώνεται με την παλλαϊκή αυτοάμυνα. Η σημερινή μάχη του αμετανόητου αντάρτη αποτελεί συνέχεια του ίδιου αγώνα˙ του κοινού αγώνα. Η στράτα γράφει την ιστορία. Το κράτος εκδικείται την ανικανότητά του, παρά την απροσμέτρητη βία που ασκεί πάνω στους αιχμάλωτους εχθρούς του, να εκβιάσει μια μετάνοια. Το κράτος έχει αρκετή συσσωρευμένη λογιστική ευφυία ώστε να θυμάται την αχρηστία της εμμονής στο παρελθόν. Δεν εκδικούνται το παρελθόν, βασανίζουν κι εξοντώνουν το διαρκές παρόν, το αδιαπραγμάτευτο της αντίστασης, για να τρομοκρατήσουν το μέλλον. Ο λογαριασμός που προσπαθούν ματαίως δυο δεκαετίες να κλείσουν, στοχεύει στην ύπαρξή μας και στο μέλλον του κόσμου.Η απάντηση στον κανόνα της αχαλίνωτης τρομοκρατίας των εκμεταλλευτών, για τον οποίον προσδοκούν με την εξόντωση του δια βίου αιχμάλωτου αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα να βάλουν την τελευταία υπογραφή, είναι μια: θα πραγματώσουμε τον εφιάλτη τους επιτόπου, θα κάνουμε το πέρασμα αμέσως. Εξάλλου, δεν υπάρχει πια αύριο στον αστικό πολιτισμό. Η μάχη του επαναστάτη απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα και συνολικά οι αγώνες των αιχμάλωτων ανταρτών, θα δικαιωθούν τη στιγμή που τα υποκείμενα του ταξικού-κοινωνικού κινήματος θα σηκώσουν τα όπλα για ν’ ανακηρύξουν την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Ο αμετανόητος αντάρτης, δηλαδή το αντάρτικο, όπως πάντα, όπως είναι φυσικό, υψώνοντας τη σημαία της πάλης κατέδειξε το ιστορικό επίδικο, αφού διέλυσε με τις σάρκες του το πάγωμα. Τέτοιο ακριβώς είναι το νόημα της επαναστατικής ηγεσίας, της μόνης πολιτικής στράτευσης που μπορεί αληθώς να χαρακτηριστεί επαναστατική και της μόνης συνθήκης οπου η έννοια ηγεσία είναι εξισωτική, είναι δώσιμο, άνοιγμα, ακλόνητη εμπιστοσύνη στις κοινωνικές δυνάμεις, χωρίς αντάλλαγμα. Κατά συνέπεια της απλούστατα διατυπωμένης, αλλά πληρέστατης έκφρασης της αιχμάλωτης αντάρτισσας της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, Πόλας Ρούπα, «η επανάσταση είναι ο θρίαμβος της αλληλεγγύης», η αυτοδιάθεση στο αντάρτικο αποτελεί τη ρίζα του θριάμβου.Αγωνιστές που δεν έχουν πιάσει ποτέ όπλο, όπως ίσως οι δικηγόροι κι οι καλλιτέχνες μάρτυρες απεργοί πείνας του Λαϊκού Μετώπου της Τουρκίας, καταφέρνουν να νικάνε τέτοιες μάχες που απαιτούν την ίδια τη ζωή σου εδώ και τώρα, ακριβώς επειδή ανοίγουν τα κύτταρά τους στη διαπνοή του αντάρτικου. Διόλου τυχαία, η ανακοίνωση των Τούρκων συντρόφων για τον δολοφονημένο αγωνιστή Βασίλη Μάγγο, ήταν η μοναδική που μιλώντας απερίφραστα για τον θάνατό του ως δολοφονία, επειδή η αντάρτικη σκέψη κατανοεί τα πάντα ως αποτελέσματα ταξικών συνθηκών και πολιτικών συγκρούσεων, είχε το θάρρος να μεταστρέψει την αφήγηση του νεκρού συντρόφου, τονίζοντας ότι «θα νικήσουμε». Αυτή η μεταστροφή, όχι μόνο δεν προσέβαλε τον νεκρό αγωνιστή, αλλά αντιθέτως, ήταν, μπορούμε να συναισθανθούμε, αυτό πουκαρτερούσε ν’ ακούσει ο ίδιος ώστε να λυτρωθεί, πριν τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του.Εκείνοι που έχουν δώσει τη ζωή τους στην επανάσταση, καλλιεργούν την αρετή αυτής της μαγείας που έχουμε ανάγκη όλοι οι καταπιεζόμενοι: το βίωμα της δυνατότητας ν’ αλλάξουμε τον κόσμο από κοινού. Έτσι και σήμερα, η σύγκρουση του αιχμάλωτου αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα, που έχει ήδη περάσει κάθε σύνορο αυτοσυντήρησης, μας βγάζει ραγδαία από το σαρωτικό αδιέξοδο της αποσπασματικότητας, την υποκρισία της μικροπολιτικής λογιστικής, τους ατέρμονους καιροσκοπισμούς και την ηττοπάθεια που αναπαράγουν.Η στράτα γράφει την ιστορία.
Ο αιχμάλωτος δίνει τη μάχη του σήμερα. Κάθε μέρα είναι μια μάχη, για κάθε αιχμάλωτο αγωνιστή. Ορισμένες μάχες απαιτούν μετωπική σύμπραξη. Είτε ο αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας δολοφονηθεί, είτε λυγίσει τους βασανιστές του, κουβαλώντας τα επικαθήμενα τραύματά του, αν η γενική μάχη που σηματοδοτεί η απεργία του δεν γίνει θρίαμβος της αλληλεγγύης, ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε για τους δήμιους που ανεχτήκαμε. Δεν υπάρχει πια χώρος για τους συνειδητούς επενδυτές του σφαγείου που ποντάρουν σε μια ηπιότερη διαχείρισή του. Οι κάθε είδους ψηφοφόροι προετοίμασαν την εξόντωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, όπως και την ισοπέδωση των αντιστάσεων, την μαζική «υγειονομική» εξόντωση, την οικονομική εξαθλίωση κτλ κτλ. Είναι απαραίτητο να το ομολογήσουν, προκειμένου να εξιλεωθούν κοινωνικά. Τίποτα λιγότερο δεν αρμόζει σ’ ετούτη την ύστατη αντίσταση στην αυτοκρατορική επέλαση -μα σε ποιά μάχη άρμοζε κάτι λιγότερο;- από την έμπρακτη εφαρμογή των βασικών κοινωνικών προταγμάτων της αντάρτικης οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Όχι ένα μερίδιο του μονοπωλίου της κρατικής βίας, όχι κι άλλη δράση για την προπαγάνδα της προπαγάνδας, όχι πάλι απολογίες στη γλώσσα της αστικής τυραννίας, όχι συμψηφισμοί της βίας που γεννάει τον νέο, ελεύθερο κι αλληλέγγυο κόσμο, με την απροσμέτρητη βία της ιστορίας της τυραννίας. Η δικαίωση του αντάρτη είναι η ανάληψη της επαναστατικής βίας από την ταξική βάση, για να φτιάξει εδώ και τώρα τον πολιτισμό της.
Εφόσον τα κοινωνικά συμβόλαια εκφράζουν τη δυναμική του υλικού υποβάθρου της πολιτισμικής εξέλιξης, σήμερα που βιώνουμε την κατάρρευση του συνόλου των συμβολαίων που δεν είναι σύγχρονο κεφάλαιο, δηλαδή επενδύσεις συσσωρευόμενης κυριαρχίας με άμεσο κέρδος, η βούλα του νέου κοινωνικού συμβολαίου ανήκει εξολοκλήρου στην επαναστατική πρωτοβουλία. Καμία επανάσταση δεν είναι εφικτό να γεννηθεί μέσα από νέα πολιτικά συμβόλαια, διότι δεν μπορεί να ξαναϋπάρξει κάτι τέτοιο δίχως την εκδηλωμένη ισχύ των όπλων. Και καμία συναίνεση δεν θα μπορέσει να ξαναπάρει τον τίτλο του κοινωνικού, πριν τον θρίαμβο της επανάστασης. Τέλος εποχής. Αυτή η αδυνατότητα του ταξικού-κοινωνικού κινήματος να συνεχίσει να υπάρχει δίχως ανάληψη επαναστατικής πρωτοβουλίας, το καθιστά άκρως επικίνδυνο, εφόσον αντί να εξαφανιστούν τα κινήματα, τις προηγούμενες δυο δεκαετίες έγινε παγκόσμια καθημερινότητα η εξέγερση. Ένα μικρό βήμα μπροστά μπορεί και συμπαρασύρει δυνάμεις που πλέον γίνονται ανεξέλεγκτες. Εξαυτού, η γενική καταστολή απέχει όλο και λιγότερο από τον ειδικό πόλεμο που εφαρμόζεται διαχρονικά ενάντια στους ένοπλους επαναστάτες. Το κράτος δολοφονεί τον αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα για να μας θάψει όλους. Ο απεργός πείνας δεν χρειάζεται τη συμπαράσταση κάποιων περιχαρακωμένων στο «προνόμιο» του να μην εξοντώνεσαι σαν αντάρτης. Σίγουρα δεν υπολόγισε σε μια τέτοια οπτασία. Ό,τι ονειρεύτηκε είναι εκείνο που μπορεί να λυγίσει τους δήμιους: ο τρόμος τους απέναντι στο φάντασμα της επανάστασης. Η ηγεσία της ιστορίας κρίνεται στη συλλογική αναμέτρηση της ζωής με τον θάνατο.
Το κράτος εκδικείται τη δική του αναπόφευκτη ανικανότηταεκμηδένισης της επαναστατικής πάλης. Η εκδίκηση ενάντια στις αδυναμίες του ίδιου του υποκειμένου όμως, είναι σίγουρα καταδικασμένη σε μια ταχύτερη αυτοκαταστροφή. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι τέλος θα έχει η αμετροεπής εξουσίας που πίστεψε ότι μπορεί μια ωραία μέρα να εξευτελίσει έναν άνθρωπο που άντεξε είκοσι χρόνια κι επιπλέον να λάβει την παθητική ανοχή του στο πιο άγριο ιστορικό πισογύρισμα;
Τρεις δεκαετίες και κάτι νωρίτερα, όταν ήμουν δεκατριών χρονών, ζωγράφιζα μ’ έναν χοντρό κόκκινο μαρκαδόρο στα θρανία και τους τοίχους του σχολείου ένα κόκκινο αστέρι με το «17Ν» στο κέντρο. Θα το ξαναπώ, ό,τι κι αν έχει κάνει έκαστος, έχουμε αργήσει. Είναι ντροπή για τον λαό να τον κυβερνούν με τον βούρδουλα τα κωλόπαιδα του ταγματασφαλίτη και ν’ αλωνίζουν οι επιτήδειοι σπέρνοντας θάνατο κι εξαθλίωση.
Ο Δημήτρης έχει ήδη νικήσει για όλους μας. Τον σπόρο του οφείλουμε να τον ποτίσουμε με πολύ αίμα ακόμα, για να γίνει άγριο δάσος.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης