Hasta Siempre! Διεθνής Αλληλεγγύη στο Δημήτρη Κουφοντίνα
https:/athens.indymedia.org/post/1610532/
20/02/2021 10:33 πμ.
Αυτό το γράγμμα γράφτηκε απο το Δημήτρη το Σάββατο, 9 Απριλίου, 2011, μετά από μία συνάντηση με την Ίρμα Λέιτες (Τουπαμάρος), τον Αντρέας Φόγκελ (Κίνημα 2 Ιούνη) και τον Γκάμπριελ Σάεθ (ΕΤΑ). Με το γράμμα δημοσιεύουμε επίσης την απάντηση της Ίρμα. Τα δύο αυτά γράμματα δείχνουν την σημαντικότητα της διεθνούς αλληλεγγύης, που πρέπει να δείξουμε ξανά σήμερα. Ο Δημήτρης είναι σε απεργία πείνας για πάνω από 39 ημέρες. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ/ΕΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ/ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ/ΟΙ.
Το γράμμα της Ίρμα Λέιτες
Μία ελληνίδα σύντροφισσα, μία διεθνίστρια, μου είπε πως ένας Κολομβιανός σύντροφορς, ο “Ελ Τούρκο”, που δολοφονήθηκε στην Κολομβία από παραστρατιωτικούς έλεγε πως: “υπάρχει για όλους μια θάλασσα για να καθαρίσουν την ψυχή τους…”. Αυτή η φράση έχει ταξιδέψει σεθάλασσες και ουρανούς. Λατρεύει τη φράση αυτή, στη μνήμη του “Ελ Τούρκο”, επειδή νοιώθει πως το να βλέπει τη θάλασσα την ανακουφίζει, όταν ο αγώνας γίνεται ιδιαίτερα σκληρός. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μέρες που χρειάζομαι πολλές θάλασσες.
Στην οδύσσεια της μετάφρασης από τα ισπανικά στα ελληνικά ο σύντροφος Νίκος παρανόησε ένα σύνθημα που είπα, αλλά δημιούργησε ένα ίσως καλύτερο. Είπα πως στην Ουρουγουάη τραγουδάμε: “Λευτεριά, λευτεριά, σε όσους φυλακίστηκαν επειδή αγωνίζονται”. Μετέφρασε”Λευτεριά, λευτεριά σε όλους τους φυλακισμένους/ες για να βγουν και να πολεμήσουν!” *Μικρά, σπουδαία πράγματα των διεθνιστών/ριων
Ο σύντροφος Δημήτρης κάλεσε από τη φυλακή, για να διαβάσει σε όλες/ους παρόντες/ούσες στο Πολυτεχνείο της Αθήνας αυτό το γράμμα, που επίσης μας έστειλε στα ισπανικά, μετά από μια συγκινητική και πολύ δυνατή συνάντηση που είχαμε στις φυλακές, μερικές ώρες πριν.
Για 9 χρόνια, του είχαν επιτραπεί επισκέψεις μόνο από το γιό και τη σύντροφο του. Σχεδόν πάντα μέσω τηλεφώνου.
Αιτηθήκαμε στο ελληνικό υπουργείο άμυνας, να επισκεφτούμε τον σύντροφο μας, που είναι σε απομόνωση σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, σε ένα υπόγειο κελί, από το 2002. Αφού ξεπεράσαμε την πολιτική γραφειοκρατία των φρουρών, ενέκριναν την επίσκεψη. Ο Δημήτρης είναι δάσκαλος μαθηματικών, μελισσοκόμος και μεταφραστής ισπανικών. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νοιώθεις όλη τη μνήμη της φυλακής στο δέρμα σου. Της κλειδαριές που κλείνουν πίσω από την πλάτη σου, το χρόνο που σταματάει και ένα διάστημα στο οποίο, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεις ότι νοιώθεις και ότι έχεις μια γλώσσα και ένα βλέμμα χωρίς κάγκελα, χωρίς σύνορα, μαζί με όσες/ους δεν πιστεύουν στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.
Αλλά αν πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε (όπου και αν είμαστε) να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο, κάτι από μας παραμένει εκεί, μέσα στους τοίχους, με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, και κάτι βγαίνει έξω πιο ελεύθερο, να συνεχίσει να προσπαθεί να ξαναφτιάξει τον αγώνα στους δρόμους. Επίσης για αυτές και αυτούς. Επίσης για την Έλενα, τη μητέρα του Σαράντου, ενός νεαρού που φυλακίστηκε για ένα χρόνο και ο οποίος αποφυλακίστηκε εκείνο το απόγευμα και τα λόγια του οποίου έφεραν κραυγές και χειροκροτήματα στο Πολυτεχνείο (της Αθήνας) για άλλη μια φορά.
Ένα κομμάτι μου έφερε αυτές τις απαιτήσεις και ένα κομμάτι μου παρέμεινε ανάμεσα στους στενούς ελληνικούς δρόμους, συνοδεύοντας τους συγγενείς που σήμερα πηγαίναν στις φυλακές, τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τους γονείς τους. Σε όσα άτομα γεννιούνται σήμερα στις φυλακές, όπως συνέβαινε σε μας δεκαετίες πριν.
Ο σύντροφος Δημήτρης ήταν μέλος της 17 Νοέμβρη, (στις 17 Νοεμβρίου 1973 ο ελληνικός λαός ανέτρεψε τη δικτατορία. Αυτή η μέρα, είναι η μέρα της εξέγερσης τους Πολυτεχνείου της Αθήνας, όπου τα τάνκς και οι σφαίρες των κατασταλτικών δυνάμεων θέλησαν να σωπάσουν την κραυγή ελευθερίας του λαού). Γκρέμισαν τους μεταλλικούς φράχτες του πανεπιστημίου, δολοφόνησαν, αλλά δε νίκησαν. Μια μακρά λίστα από αντάρτικες ενέργειες και δράσεις θα λάβουν χώρα την επόμενη δεκαετία. Μια μακρά λίστα από αντάρτικες διαμαρτυρίες και δράσεις θα σημαδέψει την επόμενη δεκαετία. Ιμπεριαλιστικά σύμβολα των ΗΠΑ και της Βρετανικής αυτοκρατορίας, τράπεζες, πολυεθνικές βάσεις και βασανιστές είναι ο στόχος των συντρόφων. Ένας δικαστικός μύθος εκτείνεται σε όλη την Ελλάδα. Μια αντεπαναστατική επίθεση – συντονισμένη και υπό την απαίτηση όλων των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων – θα πέσει πάνω στους συντρόφους. Με 9 χρόνια στη φυλακή και ισόβια ποινή μπροστά του, ο Δημήτρης συνεχίζει να ονειρεύεται, ακόμα και αν η φριχτή φυλακή καταπνίγει τα βήματα του, ακόμα και οι παντοδύναμοι του σήμερα τον εμποδίζουν να βαδίσει στους δρόμους, είναι σήμερα ένα σύμβολο αγώνα και αντίστασης, ηθικής και αποφασιστικότητας για πολύ κόσμο στην Ελλάδα.
Για την ελευθερία όλων των φυλακισμένων του κόσμου και ειδικά στην Αθήνα, μοιράζομαι τα λόγια του Δημήτρη, το καθαρό του μήνυμα και την επαναστατική του αφοσίωση, που ίσως μπορεί να μας διαφωτίσει σε αυτή τη σκοτεινή ιστορική συγκυρία. Οι Τουπαμάρος ήταν για αυτούς τους συντρόφους μια έμπνευση και ένα μάθημα για το τι να κάνουμε – ακόμα και αν δεν αρέσει σε πολλούς/ες σήμερα – όπως θα δείτε στα λόγια του Δημήτρη.
Πόσο μακριά φτάνουν οι δράσεις μας, όταν χτυπούν την καρδιά του συστήματος!
Στο αντίο μας με το Δημήτρη, πέρα από μια μεγάλη αγκαλιά, είπαμε ο ένας στην άλλο: Θα τα λέμε για πάντα – Hasta siempre!
Ίρμα
Το γράμμα του Δημήτρη Κουφοντίνα
Η συνάντηση μας σήμερα είναι μία γιορτή μνήμης και αντίστασης. Είναι μία στιγμή αυτού του παλιού αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, του παμπάλαιου αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές.
Θέλω να ξεκινήσω με τον ίδιο τρόπο που συνηθίζεται στις παλιές λαϊκές γιορτές, που όλα ξεκινούσαν με ένα τραγούδι φόρο-τιμής, σε όσες/ους έχουν φύγει από κοντά μας. Οπότε, πρώτα απ’ όλα, θέλω να θυμηθώ του νεκρούς/ες των παλιών, νέων και σημερινών αγώνων. Πρέπει να ανακτήσουμε τη μνήμη όσων πέθαναν στις φυλακές, σε τόπους βασανιστηρίων. Όσων εξαφανίστηκαν, αυτούς/ες που βρέθηκαν σε οδομαχίες, στην μάχη ενάντια στην καταστολή.
Από όποια ιδεολογική σκοπιά και αν πολέμησαν, οι νεκροί/ες δεν έχουν εμβλήματα. Είναι εμβλήματα. Είναι η κοινή μας παρακαταθήκη, τα κοινά σημεία αναφοράς μας, η πνοή για τη συνέχιση του αγώνα.
Αφού αναφέρθηκα στους/στις νεκρούς/ες, θέλω να στείλω χαιρετισμούς στη ζωντανή μας ιστορία: τα συντρόφια που ήρθαν από πολύ μακριά, την Ίρμα Λέιτες των Τουπαμάρος, τον Αντρέας Φόγκελ του κινήματος 2 Ιούνη και τον Γκάμπριελ Σάεθ των ΕΤΑ.
Είναι συντρόφισσες και σύντροφοι από οργανώσεις και κινήματα που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εμάς. Είναι συντρόφισσες και σύντροφοι που επιβίωσαν τα καρφιά του κράτους, τους παρακρατικούς, the GAL, τις ομάδες θανάτου, τα βασανιστήρια, the modules και τα κελιά απομόνωσης. Παρά όλα αυτά, επιβίωσαν με αξιοπρέπεια. Δεν πρόδωσαν, δεν αποκήρυξαν αυτό που ήταν, δεν ξεπουλήθηκαν, δεν έγιναν “κοινωνικοί αποσοβητές” των παλμών της ελευθερίας.
Ακολουθούν τον αγώνα, σε όποια μορφή επιβάλλεται από τη σημερινή κοινωνικο-ιστορική στιγμή. Συνεχίζουν “πεισματάρικα” να κοιτάνε προς μια νέα πραγματικότητα “με τα παλιά γυαλιά των Τουπαμάρος, με τα αιώνια χρώματα του κόκκινου και του μαύρου” – σύμφωνα με τον Ταμπερο*.
Σας καλωσορίζουμε σε ένα μέρος που η συλλογική μνήμη φυλάει ένα νεκρό χώρο για τους/τις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες. Τους/τις ακούμε και θα τους/τις ακούμε να μιλάνε για θετικές και αρνητικές εμπειρίες, τις νίκες και τις ήττες τους. Γιατί οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι εγγενές κομμάτι της ιστορίας μας. Και γιατί κάνουμε το ίδιο λάθος, όταν μόνο δοξάζουμε ή όταν μόνο μετανιώνουμε. Εν συντομία, είναι το ίδιο λάθος γιατί και στις δυο περιπτώσεις, αποτυγχάνουμε στην ανάλυση της πραγματικότητας, βάζουμε στην άκρη ή υποκρύπτουμε μία από τις πλευρές της. Είναι αναγκαίο να βγάζουμε καίρια συμπεράσματα και μαθαίνουμε στους εαυτούς μας, όχι μόνο από τις νίκες αλλά επίσης από τις ήττες, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος ενίσχυσης των επαναστατικών δυνάμεων.
Οι συντρόφισσες και σύντροφοι από το κίνημα 2 Ιούνη, την ΕΤΑ και τους Τούπας**, έχουν πολλά να πούνε γιαυτό. Είμαι κομμάτι όσων πιστεύουν ότι βρισκόμαστε σε κοινωνικό πόλεμο: ότι η αδικία, η οικονομική βία και η αυξημένη καταστολή κυριαρχούν.
Πιστεύω ότι η λαϊκή αντιβία σε όλες της τις μορφές, πάντα διαφορετικής ποιότητας από τη βία της εξουσίας, παραμένει στο κίνημα. Και όπως λέει Jean-Marc Rouillan: “η ένοπλη πάλη παραμένει αναγκαία σε κάποιο σημείο της επαναστατικής διαδικασίας”.
Μια συνεισφορά των ένοπλων ανταρτών/ισων, είναι να καταδείξουν στον απλό κόσμο, ότι με απλά μέσα, μπορούμε να πολεμήσουμε αποτελεσματικά και ότι ο παντοδύναμος εχθρός δεν είναι τελικά ανίκητος. Συμφωνώ με το Jorge Zabalza:
α) με την παρατήρηση του κινδύνου να μετατραπεί η επαναστατική δράση σε μια μορφή “διαμάχης” μεταξύ επαναστατών/ριων και κατασταλτικών δυνάμεων, με την απουσία των λαϊκών δυνάμεων.
β) στην έμφαση της διπλής λειτουργίας του ένοπλου αγώνα, ως εργαλείο που προκαλεί στρατηγική φθορά, (και) σαν μέσο ιδεολογικής πάλης, για την ανάπτυξη του επαναστατικού πολιτικού κινήματος. Ωστόσο, στη δεύτερη περίσταση, πρέπει επίσης να τονιστεί ο κίνδυνος παρέκκλισης από το στόχο, όταν οι δράσεις χάνουν τη δυνατότητα να λειτουργούν ιδεολογικά.
γ) Τέλος, συμφωνώ με το Zabalza στην αναγνώριση ως αιτία της ήττας, την πτωτική κατεύθυνση που υιοθέτησε το MLN, σε σχέση με την ηγεσία του λαϊκού κινήματος, και το γεγονός ότι οι Τούπας απέκτησαν μεγαλύτερη ταχύτητα στο ρυθμό εξέλιξης του μαζικού κινήματος.
Σήμερα, υπάρχουν 51 άτομα σε αιχμαλωσία στις ελληνικές φυλακές, γυναίκες και άντρες πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες, που έχουν πάρει την πολιτική ευθύνη των δράσεων τους, είτε υπερασπιζόμενοι/ες τις οργανώσεις τους, είτε μέσω της υπεράσπισης προσωπικής τους ταυτότητας και πολιτικής δράσης. Μια σειρά από πολιτικές διώξεις έχει ήδη ξεκινήσει εναντίων τους. Οι αρχές διεξάγουν τις πρώτες δίκες εναντίων τους, με ξεκάθαρα εξουσιαστικό και εκδικητικό τρόπο.
Είναι μια πιλοτική δίκη, μια πρώτη εφαρμογή των δικών που θα έρθουν. Η δίκη θα λάβει χώρα σε ένα κλίμα “εκκωφαντικής” σιωπής, και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως νίκη για το κίνημα.
Στην Ελλάδα, μια σειρά μεταβλητών, όπως η δράση των παλιότερων ένοπλων οργανώσεων, η δράση των κινημάτων αλληλεγγύης του παρελθόντος και επίσης, η ιστορική σύμπτωση της σημερινής κρίσης, έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικο-ιδεολογικό κεφάλαιο συμπάθειας προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Θεωρώ ότι αυτό το κεφάλαιο είναι η βάση για την εξέλιξη του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατουμένους. Αυτό το πολιτικό-ιδεολογικό κεφάλαιο δεν πρέπει να χτυπηθεί, καταναλωθεί και καταστραφεί, είτε από ανεύθυνους εξωτερικούς, είτε από κρατούμενους, είτε, κάποιες φορές, με ευθύνη όσων κινούνται και στις δύο πλευρές των τειχών και μιλάμε στο όνομα των κρατουμένων. Αντίθετα το πολιτικό-ιδεολογικό αυτό κεφάλαιο πρέπει να συνδεθεί και διοχετευτεί, όσο περισσότερο γίνεται, στα ζωντανά κομμάτια του κοινωνικού κινήματος.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αιχμάλωτοι του κοινωνικού πολέμου, όμηροι της σύγκρουσης κοινωνικών συνόρων, προωθημένοι/ες αγωνιστές/ριες για τα συμφέροντα του λαού. Οπότε, ως πολιτικοί κρατούμενοι υποφέρουν, με παραδειγματικό τρόπο, τον υψηλότερο βαθμό καταστολής. Δικάζονται υπό ειδικές συνθήκες, από ειδικά, επείγοντα δικαστήρια και δεν αναγνωρίζονται καν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Οι πολιτικοί κρατούμενοι πρέπει να παλέψουν μαζί με το κίνημα αλληλεγγύης, για διαλύσουν τα ιδεολογικά τείχη της εξουσίας, και να καταδείξουν ότι οι φυλακισμένοι είναι αδιαχώριστο κομμάτι της κοινωνίας, ότι ο αγώνας τους είναι κομμάτι του αγώνα του κινήματος, και ότι τα χτυπήματα εναντίων τους είναι χτυπήματα ενάντια σε όλο το κίνημα.
Το σημείο αναφοράς, για το κίνημα αλληλεγγύης και τους φυλακισμένους, πρέπει να είναι η κοινωνία ως σύνολο και όχι μόνο κάποιες “κοντινές”, κοινωνικές σφαίρες και χώροι. Η πολιτική σύνδεση με το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα είναι αναγκαία.
Σήμερα, μια τέτοια πολιτική σύνδεση μπορεί να επιτευχθεί μόνο στο όνομα της απαξίωσης ή της κατάσχεση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, λόγω της επίθεση της εξουσίας. Με αυτό τον τρόπο, το πολιτικο-ιδεολογικό κεφάλαιο μπορεί να αναπτυχθεί και να διευρυνθεί, και να επιτευχθούν οι άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι όπως τέθηκαν από την “Action for Freedom” και το κίνημα αλληλεγγύης.
Σύντροφοι, και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Συντρόφισσα Ίρμα
Σύντροφε Γκάμπριελ
Σύντροφε Αντρέας
Συγκεντρωθήκαμε εδώ, σε ένα μέρος που ζει τις σκοτεινότερες στιγμές της ιστορίας του, λόγω της κυρίαρχης τάξης που μας οδηγεί σε μια νέα εποχή υποταγής, μιζέριας και λεηλασίας. Και αυτό δεν θα σταματήσει μέχρι να συναντήσει αποτελεσματική αντίσταση, μέχρι να στηθούνε παντού οδοφράγματα.
Συγκεντρωνόμαστε εδώ να μιλήσουμε, να μοιραστούμε εμπειρίες, να αναστοχαστούμε. Όνειρα και ουτοπίες. Χρόνια της φωτιάς, της πυρίτιδας, της ελπίδας, της βιασύνης για να μη χάσουμε το ραντεβού με την επανάσταση, για να μην καθυστερήσουμε την έφοδο στον ουρανό. Και μετά, χρόνια του μολυβιού, της σκληρής σύγκρουσης, των υπολογισμών…
Ένα ταξίδι στη συλλογική μνήμη, το οποίο θα μας βοηθήσει να οργανώσουμε την αντίσταση, να καταλάβουμε τις σύγχρονες μάχες, τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία τις διεξάγουμε.
Γιατί δε θα σταματήσουμε να μισούμε αυτό το σύστημα της βίας, της αδικίας και των σφαγών. Γιατί δε θα σταματήσουμε να αγαπάμε, δε θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού
181 22 Αθήνα-Πειραιάς, Ελλάδα
*Ταμπερο είναι το ψευδώνυμο του Jorge Zabalza, πρώην ηγέτη των Τουπαμάρος, πρώην πολιτικού κρατούμενου και πολιτικού αιχμαλώτου κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ουρουγουάη.
.**Τούπας είναι η δημοφιλής συντόμευση των Τουπαμάρος.
Μετάφραση απο: https://de.indymedia.org/node/140858