Πολιτική Κατάθεση της Πόλας Ρούπα στο εφετείο του Επαναστατικού Αγώνα (για την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών)
24/5/2021
Κατ’ αρχήν να πω ότι ζητάω την κατανόησή σας γιατί οι συνθήκες στη φυλακή είναι επιεικώς απαράδεκτες για να κάνεις δίκη. Υπάρχουν διάφορα προβλήματα, οπότε θέλω λίγο το χρόνο μου γιατί είναι πολλά τα ζητήματα και από τη θέση μου είμαι υποχρεωμένη να τα αναπτύξω σιγά-σιγά όλα.
Θα ξεκινήσω από το κατηγορητήριο. Οι υποθέσεις που εκδικάζονται σε αυτή τη δίκη είναι τρείς στην ουσία, αλλά στην πραγματικότητα είναι μία. Είναι η απόπειρα απόδρασης, οι 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών και είναι και η σύλληψή μου.
Θα ξεκινήσω με την υπόθεση της απόπειρας απόδρασης. Όπως αποδείχτηκε και μέσα από την ακροαματική διαδικασία, οι περισσότερες από τις κατηγορίες που εγώ δικάζομαι, είναι ανυπόστατες. Η απόπειρα ανθρωποκτονίας που είχα για τον πιλότο, έπεσε στο πρώτο δικαστήριο. Υπάρχουν τώρα διάφορες κατηγορίες για τη διακινδύνευση που είχε όλο αυτό το εγχείρημα. Δεν υπήρχε κάποια άλλη διακινδύνευση πλην αυτής που προκλήθηκε εξαιτίας της αντίδρασης του πιλότου, του Κουμπαρίτσα, ο οποίος όντως έθεσε σε κίνδυνο σε κίνδυνο και το ελικόπτερο, και τη ζωή του και τη ζωή μου. Άλλες εικασίες τώρα ‘‘τι θα γινόταν αν συνεχιζόταν απρόσκοπτα το εγχείρημα και κατέληγε στις φυλακές και αν κινδύνευαν άλλοι, κλπ, κλπ’’, αυτά είναι εικασίες και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί αν κυλούσε ομαλά η ιστορία, δεν θα κινδύνευε κανένας από τίποτα. Δεν έχω να πω περισσότερα σε σχέση με το κατηγορητήριο. Επίσης, θέλω να σημειώσω και κάτι άλλο για το ζήτημα του ελικοπτέρου. Γιατί έγινε ένας διάλογος και στο πρώτο δικαστήριο, εν ολίγοις και σε αυτό, αν υπήρξε κίνδυνος κατάρριψης του ελικοπτέρου από τον πυροβολισμό μέσα που έγινε από εμένα. Τον οποίο και αποδέχτηκα με κείμενο, πριν καν μου ασκηθεί καμία δίωξη. Δεν υπήρχε κάποιος κίνδυνος. Αυτό αποδείχτηκε και στη προηγούμενη διαδικασία. Είχα καταθέσει φωτογραφίες, τις οποίες δεν τις είδα πουθενά στα αναγνωστέα. Φωτογραφίες από το ελικόπτερο, από τις βολές, τη κατεύθυνση που είχαν οι βολές, κλπ. Αυτό μάλιστα, το είχε αποδεχτεί και στο πρωτόδικο και ο Κουμπαρίτσας.
Το κατηγορητήριο με απασχολεί περισσότερο στο ηθικό επίπεδο. Μια βασική κατηγορία που με απασχολεί και έχει και μια ηθική και πολιτική βαρύτητα για μένα, είναι αυτή της διεύθυνσης. Για τη διεύθυνση έχω απαλλαγεί στα προηγούμενα δικαστήρια.
Δύο δικαστήρια έχουν ήδη γίνει για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα μέχρι το 2010 όπου εκεί είχαμε την κατηγορία της διεύθυνσης. Θα σας διαβάσω τις αποφάσεις και των 2 δικαστηρίων που αναφέρω, και θα τις καταθέσουμε. Και τις αποφάσεις από το δικαστήριο που εξέτασε την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα το 2014 στην ΤτΕ -παράρτημα της ΕΚΤ- και το γραφείο του ΔΝΤ που ήταν στο ίδιο κτίριο, όπου επίσης είχα την κατηγορία της διεύθυνσης. Τα σκεπτικά για την απαλλαγή απ’ αυτήν τη κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’, πέρα απ’ ότι δεν υπήρχαν στοιχεία που να την αποδεικνύουν, ήταν το γεγονός ότι έκαναν αποδεκτό και τα δύο δικαστήρια το σκεπτικό, τη δικιά μας θέση δηλαδή, για τον τρόπο που οργανώνουμε τις ομάδες μας. Δηλαδή, ότι ομάδες μας οποιασδήποτε μορφής δράσης και αν έχουν, είναι οριζόντιες, χωρίς ιεραρχική μορφή, χωρίς κάποιον διευθυντή και κάποιους διευθυνόμενους. Η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ αφορά συγκεκριμένα οργανωτικά μορφώματα. Είχε πει μάλιστα, στη πρότασή του ο εισαγγελέας στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο για την ΤτΕ που δικαζόταν ως βασικός κατηγορούμενος ο Νίκος Μαζιώτης –εγώ τότε δικαζόμουν για τα πλημμελήματα– ότι οφείλει να αποδειχτεί αν κάποιος έχει την εξουσία να επιβάλλει τη δικιά του θέση και να κατευθύνει τους άλλους. Χρησιμοποίησε πρώτη φορά αυτή την έννοια (την εξουσία), σ’ αυτό τον προσδιορισμό. Θα σας πω κιόλας τι ακριβώς είχαν πει, γιατί σας είπα, αυτή η κατηγορία με απασχολεί για πολιτικούς, για προσωπικούς λόγους και για ηθικούς λόγους.
Το πρώτο 5μελές Εφετείο για την ΤτΕ, αυτό που σας είπα πριν, αναφέρει: ‘‘ως προς την πράξη διεύθυνσης τρομοκρατικής οργάνωσης για την οποία ο πρώτος κατηγορούμενος Νικόλαος Μαζιώτης κηρύχτηκε ένοχος και καταδικάστηκε από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο για την οποία προβάλλει ένσταση εκκρεμοδικίας, κλπ…’’ –δεν την δέχτηκαν την ένσταση εκκρεμοδικίας– ‘‘….με την άνω απόφαση κηρύχτηκε αθώος ο Νικόλαος Μαζιώτης για την πράξη διεύθυνσης τρομοκρατικής οργάνωσης κατά το χρονικό διάστημα από 1η Ιουλίου 2003 έως 10/4/2010. Στην παρούσα υπόθεση η πράξη της διεύθυνσης φέρεται ότι τελέστηκε κατά το χρονικό διάστημα από το τέλος Ιουνίου 2012 έως 16 Ιουλίου 2014. Κατά συνέπεια δεν υφίσταται ταυτότητα της πράξεως εφόσον δεν συμπίπτει ο χρόνος’’ –λέει– ‘‘τέλεσης αυτής και η άνω ένσταση τυγχάνει απορριπτέα. Όπως αναπτύσσεται στη μείζονα σκέψη ως διεύθυνση νοείται η καθοδηγητική θέση του δράστη στη δομή της οργάνωσης, αρκεί δε εν τοις πράγμασι διεύθυνση της οργάνωσης. Από την άλλη από την αποδεικτική διαδικασία δεν προέκυψε καθοδηγητική θέση του Νικολάου Μαζιώτη στη δομή της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα που προϋποθέτει αποφασιστικές αρμοδιότητες, δεσμευτικές για τα λοιπά μέλη. Αντίθετα, προέκυψε ότι ως άνω οργάνωση είχε μέλη της πρόσωπα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου που εκ πεποιθήσεως απεχθάνονται κάθε μορφής ιεραρχική εξάρτηση. Η έλλειψη ιεραρχικής δομής στον Επαναστατικό Αγώνα δεν σημαίνει ότι όλα τα μέλη είναι ίδια. Κάθε μέλος έχει τη δική του προσωπικότητα, τις δικές του δεξιότητες, τη δική του εμπειρία, τα δικά του προσόντα και βάσει αυτών συμμετέχει ανάλογα στην οργάνωση. Οι διαφορές όμως αυτές μεταξύ των μελών της οργάνωσης δεν μπορούν να καταστήσουν ένα μέλος αρχηγό και άλλο υφιστάμενο.’’
Με βάση αυτό το σκεπτικό κηρύχτηκε αθώος. Ανάλογο σκεπτικό θα υπάρχει και στην απόφαση τη δική μου, στο εφετείο της ΤτΕ όπου δικαζόμουν εγώ, γιατί πάνω στο ίδιο σκεπτικό κινήθηκε και η πρόταση της κ. εισαγγελέως που έκανε, όπου ανέφερε και άλλα παραδείγματα οργανώσεων που υπήρξε καταδικαστική απόφαση και στην οποία μεν υπήρξαν στοιχεία.
Κάνω μια παρένθεση εδώ. Στο πρώτο δικαστήριο για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα μέχρι το 2010 φαινόταν καθαρά ότι η κατηγορία της διεύθυνσης αφορούσε μόνο αυτούς οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη. Δεν υπήρχε κάποιο άλλο στοιχείο. Δηλαδή, για το σκεπτικό της όλης διαδικασίας όπως κινήθηκε ήταν ότι αυτοί που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη, έχουν μια επιπλέον βαρύτητα απέναντι στις κατηγορίες και εμμέσως πλην σαφώς, μπορεί να αναλαμβάνουν και την ποινική ευθύνη. Μα δεν είναι έτσι! Δηλαδή, το να αναλαμβάνει κάποιος την πολιτική ευθύνη και να υπερασπίζεται τη δράση της οργάνωσης, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι την ενέργεια την οποία υπερασπίζεται, μπορεί να την έκανε και προσωπικά. Από την άλλη, εμείς δεν μπορούμε να πούμε ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν, είναι αδύνατον αυτό. Οπότε η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι η πολιτική υπεράσπιση της δράσης μιας οργάνωσης. Τώρα, στο συγκεκριμένο δικαστήριο υπάρχουν ενέργειες τις οποίες έχω αποδεχτεί ο ίδιος προσωπικά. Γιατί, εντάξει, θα ήταν πολύ αστείο –να το πω έτσι– να μην το κάνω εφόσον υπήρχαν όχι τόσα αποδεικτικά στοιχεία, ήμουν εγώ προσωπικά. Δηλαδή, πήγα ‘‘με το πρόσωπό μου’’. Οπότε θα κορόιδευα τη κοινωνία. Ε, δεν θέλω να κοροϊδεύω και τον κόσμο. Στην απόπειρα απόδρασης, ναι εγώ το έκανα, αναλαμβάνω την ευθύνη με κείμενο. Την απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς που ήταν στο προαύλιο του νοσοκομείου Σωτηρία, την ανέλαβα με το ίδιο κείμενο που το διαβάσατε και γι’ αυτό είπα να διαβαστεί κιόλας. Με το ίδιο κείμενο που ανέλαβα την απόπειρα απόδρασης ανέλαβα και εκείνη την ενέργεια, χωρίς να μου έχει ασκηθεί δίωξη. Δεν μου είχε ασκηθεί δίωξη και το έκανα για λόγους συνείδησης και για πολιτικούς λόγους. Ήθελα να εξηγήσω για ποιο λόγο έκανα αυτή την ενέργεια, αυτή την απαλλοτρίωση, γιατί ήθελα να οργανωθεί αυτή η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο. Και επίσης, ως απάντηση –όπως είπα και σε μία προηγούμενη δικάσιμο– σε μια μεγάλη διαδικασία ‘‘αιχμαλώτισης’’, να το πω έτσι, του Επαναστατικού Αγώνα μέσα σε ένα σκεπτικό ότι ‘‘είναι οργάνωση που κάνει ληστείες τραπεζών’’. Γιατί είχε ασκηθεί μια δίωξη με πάρα πολλές τέτοιες ενέργειες που καμία σχέση δεν είχε ο Επαναστατικός Αγώνας. Είχε βρεθεί κατηγορούμενος ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης και παρουσιαζόταν η οργάνωση ως ‘‘ομπρέλα’’ σε κάποιες απ’ αυτές, χωρίς στοιχεία, χωρίς τίποτα. Και είχε βρεθεί τότε κατηγορούμενος ο σύντροφός μου, ο Ν. Μαζιώτης, που εν τω μεταξύ αθωώθηκε και απεγκλωβίστηκε, να το πω έτσι, ο Επαναστατικός Αγώνας από αυτή τη δίωξη και κατά συνέπεια από αυτή τη λογική. Γιατί ήταν σημαντικό και να το αναφέρω κιόλας; Για πολιτικούς λόγους το έκανα. Δηλαδή δεν με ένοιαζε το γεγονός ότι εγώ φορτωνόμουν μια τέτοια ενέργεια, ειλικρινά. Για ηθικούς και πολιτικούς λόγους το έκανα. Γιατί; Γιατί την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά, δικαζόταν ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης για την ΤτΕ και μέσα στη δικαστική αίθουσα –επειδή δημοσιοποιούνται όλα αυτά, τα μάθαινα και εγώ–, που έλεγαν: ‘‘ποια πολιτική οργάνωση, ποια επαναστατική δράση, άσχετα τι μας λέτε κ. Μαζιώτη, εδώ ληστείες τραπεζών κάνετε’’. Δεν είναι έτσι! Οπότε ήθελα να σας πω ότι τα κίνητρά μου σε ό, τι κάνω και σε ό, τι αναλαμβάνω έχουν ένα πολιτικό υπόβαθρο, ένα πολιτικό κίνητρο και έναν πολιτικό στόχο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση προχώρησα σε αυτή την ανάληψη ευθύνης, παρ’ όλο που έθετα τον εαυτό μου σε ένα καθεστώς επιπλέον δίωξης και ποινής απ’ αυτήν που είχα και είπα θα το κάνω για αυτούς και γι’ αυτούς τους λόγους, αυτούς που ήδη σας ανέλυσα. Δεν ήταν ένα σκεπτικό δηλαδή το οποίο το είχα καταθέσει μέσα στο κείμενο αυτό καθ’ αυτό, αλλά το λέω σε αυτό το δικαστήριο.
Παρόμοιο σκεπτικό είχαν και τα άλλα δικαστήρια, έτσι; Ο κ. Λιόγας που ήταν εισαγγελέας στο πρώτο δικαστήριο, είχε αναπτύξει ένα ανάλογο σκεπτικό για τον Επαναστατικό Αγώνα. Ότι ήταν δηλαδή, οριζόντια η οργάνωση ομάδων όπως οι δικιές μας και μάλιστα, είχε χρησιμοποιήσει και το επιχείρημα ότι ‘‘απεχθάνονται την ιεραρχία’’. Αυτό φάνηκε όχι μόνο από τις δικιές μας τοποθετήσεις για το πολιτικό ή ηθικό ασυμβίβαστο, να το πω έτσι, των οργανώσεων και της δικής μας δράσης με διευθυντές και διευθυνόμενους, αλλά και από τις τοποθετήσεις μας για το είδος της κοινωνίας για την οποία αγωνιζόμαστε. Το ίδιο θα κάνω και εγώ, είμαι υποχρεωμένη να το κάνω.
Γιατί το να υποθηκεύεις μια ολόκληρη ζωή, να περνάς τόσα χρόνια στη φυλακή, τόσα χρόνια ως καταζητούμενος και επικηρυγμένος, άμα δεν έχεις ένα πολύ ισχυρό πολιτικό κίνητρο το οποίο υπερβαίνει αυτό καθ’ εαυτό τις ενέργειες που κάνεις και έχει μια μακροπολιτική, να το πω έτσι, οπτική, ένα όραμα –παρόλο που δεν μου αρέσει σαν λέξη– μια προοπτική θα έλεγα καλύτερα για όλη τη κοινωνία, μια διάθεση αγώνα για να αλλάξει αυτή η συνθήκη, δεν μπορείς να σταθείς. Δηλαδή και η ανάληψη πολιτικής ευθύνης θέλει αυτό το κίνητρο, Και όχι μόνο να τα αναλάβεις και να τα ‘‘σηκώσεις’’ όλα αυτά, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις ως και να καταδικαστείς μάλιστα για πράγματα που προσωπικά δεν έκανες, αλλά να τα στηρίζεις πολιτικά όλα αυτά. Για να φθάσεις σε αυτό το σημείο, να έχουν περάσει τόσα χρόνια και να είσαι μέσα στις φυλακές, να έχεις χάσει τόσα πολλά, να έχεις ζήσει τόσα με τις συλλήψεις –θα σας πω μετά με το παιδί μου τι συνέβη κατά τη σύλληψή μου, γιατί κι αυτό είναι μέσα στην υπόθεση– να είσαι κυνηγημένος και επικηρυγμένος, δεν αντέχεις –πώς το λένε;– αν δεν έχεις ένα πολιτικό υπόβαθρο. Στην αρχή λες, άντε να αναλάβω κάποια πράγματα· στη πορεία όμως, είναι τέτοια η δοκιμασία που πραγματικά θέλει πολύ ισχυρό πολιτικό υπόβαθρο και έδαφος για να πατάς, για να μπορέσεις να συνεχίσεις και να φθάνεις μετά από τόσα πολλά χρόνια, 11χρόνια δικαστηρίων, φυλακών και διώξεων (γιατί από το 2010 έως το 2021 είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα) και να επιμένεις σε αυτές τις θέσεις. Και να συνεχίζεις ακούραστα να τις υπερασπίζεσαι.
Αυτό το λέω και σε σχέση με αυτό που είπε ο κ. εισαγγελέας για το κείμενο που διαβάστηκε για την απόπειρα απόδρασης. ‘‘Ωραία όλα αυτά τα πολιτικά και εγώ εν μέρει συμφωνώ ή μπορεί και σε όλα, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις’’. Δεν θα υπήρχε καμία απ’ αυτές τις ενέργειες, δεν θα γινόταν καμία απ’ αυτές, αν δεν υπήρχε πολιτικό κίνητρο και πολιτικός σκοπός. Ούτε αυτές οι ενέργειες που φαινομενικά –φαινομενικά λέω– μπορεί κάποιος να δυσκολεύεται να τις συνδέσει με μια πολιτική δράση. Και το λέω αυτό γιατί είναι συνέχεια της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003 μέχρι τη στιγμή που με συλλάβανε. Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι μη πολιτικό, να μην είναι μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής στρατηγικής –να το πω;– της πολιτικής κατεύθυνσης που υπήρχε μέσα από όλες αυτές τις ενέργειες.
Ο Επαναστατικός Αγώνας όταν ξεκίνησε, τουλάχιστον η δικιά μου οπτική μέσα στα χρόνια αυτά, είναι ότι χρειαζόταν μια τέτοια μορφή δράσης γιατί ήταν απαραίτητη να ανατρέψει κάποιες κοινωνικές συνθήκες. Ένα πράγμα καθοριστικό για μένα ήταν, είναι και παραμένει ότι η έννοια της επανάστασης και η προοπτική της επανάστασης τείνει να εξαφανιστεί όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά γενικότερα. Μας διαψεύδουν βέβαια, κάποια γεγονότα, θα αναφερθώ μετά σε αυτά. Την περίοδο που ξεκίνησε ο Επαναστατικός Αγώνας υπήρχε μια κοινωνική συνθήκη ευμάρειας…, ότι είμαστε σε έναν καλό δρόμο. Μια ευμάρεια βέβαια με δανεικά, πλασματική, και φαινόταν ότι δεν υπάρχει αντίσταση στην ουσία. Όμως, μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον υπήρχε και ένα ισχυρό κατασταλτικό πλαίσιο που διαμορφωνόταν και αφορούσε και τις διώξεις ενάντια στους δυναμικούς αντιπάλους του καθεστώτος αφού από το 2001 και μετά, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ εξαπολύθηκε ως γνωστό, μια παγκόσμια κατασταλτική και στρατιωτική επίθεση με επίκεντρο το κράτος των ΗΠΑ όπου σάρωσε όλο τον κόσμο. Αυτό επηρέασε και τον ελληνικό χώρο και πιο συγκεκριμένα το χώρο του αγώνα στην Ελλάδα. Δηλαδή, υπήρχαν κοινωνικοί παράγοντες οι οποίοι λειτουργούσαν ανασταλτικά στο να υπάρχει ένα ριζοσπαστικό –να το πω έτσι– επαναστατικό ρεύμα αλλαγής στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, υπήρχε συνείδηση, πολιτική συνείδηση ότι όλο αυτό είναι τελείως επιφανειακό. Δηλαδή η συνθήκη της ευμάρειας και της ευημερίας ήταν διάχυτη στην ελληνική κοινωνία τότε, παρόλο που υπήρχαν μεγάλα ποσοστά φτώχειας, δεν το συζητάμε. Η εικόνα όμως που παρουσιαζόταν, για τον Επαναστατικό Αγώνα και για μένα προσωπικά, ήταν ότι δεν είναι πραγματικά όλα αυτά και υπήρχε και η γνώση από την παγκόσμια ιστορία ότι προοπτικά το σύστημα δεν είναι σε καλή κατάσταση, ότι βασιζόταν η ανάπτυξη σε ένα χρέος που φούσκωνε, που διογκωνόταν διαρκώς. Και το ελληνικό χρέος επίσης ήταν σε αυτή τη κατεύθυνση.
Καταρρεύσεις σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή ή στις χώρες της νοτιανατολικής Ασίας που είχαν συμβεί, με αποτέλεσμα η υπερεθνική οικονομική ελίτ να είναι έντρομη μη τυχόν όλοι αυτοί οι κραδασμοί φθάσουν στον καπιταλιστικό κέντρο και αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση και για τις αναπτυγμένες χώρες. Όλα αυτά ήταν εν γνώσει μας, εγώ τα έβλεπα ότι κάποια στιγμή αυτή η κρίση θα χτυπήσει και την Ελλάδα. Οπότε ο Επαναστατικός Αγώνας ήθελε να προλάβει κάποια πράγματα. Γράφαμε τότε, το 2004 και ’05 με τις επιθέσεις στο υπουργείο Εργασίας-Απασχόλησης και στο υπουργείο Οικονομίας-Οικονομικών ότι όλα αυτά με αυτήν την οικονομική πολιτική που ακολουθείται αυτή η οικονομία δεν έχει προοπτική, ότι η κρίση θα χτυπήσει και αυτή τη χώρα. Εντάξει δεν θέλω τώρα να κάτσω να σας τα διαβάσω, σας διάβασε κάποια αποσπάσματα και ο σύντροφος ο Νίκος ο Μαζιώτης. Γράφαμε τότε, ότι το χρέος ήταν ο πυρήνας του προβλήματος και ότι ως απάντηση σε όλα αυτά θα έρθει μια έντονη νεοφιλελεύθερη επίθεση που θα σαρώσει ό, τι έχει απομείνει από τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις που είχαν εξαπολύσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 1990 και μετά.
Όλα αυτά ήταν κίνητρα, αυτό εξηγώ. Τα λέω γιατί θέλω να σας δώσω να καταλάβετε ότι όλα αυτά ήταν μέσα στα κίνητρα. Ότι δεν μπορείς να στέκεσαι μπροστά σε επερχόμενα δεινά τα οποία ακόμα συμβαίνουν και συνέβαιναν και εκείνη τη περίοδο, αλλά πολύ περισσότερο σε αυτά που περιμένει ότι θα έρθουν, και να μένεις απαθής. Ναι, αν θέλετε το δεχόσαστε. Αλλά βλέπαμε ήδη τι θα γίνει το 2010 από το 2004 και το 2005 Δεν ήταν δύσκολο, αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό και να μην παραμυθιάζεσαι, να το πω έτσι, από τη κυρίαρχη αφήγηση και προπαγάνδα της εκτελεστικής εξουσίας ότι όλα πάνε καλά και ότι είμαστε σε μια κατάσταση ευημερίας, ότι όλοι κάποια στιγμή ‘‘θα καταφέρουμε την πλήρη απασχόληση’’, κλπ, κλπ.
Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν μια κατ’ εξοχήν πολιτική δράση. Δεν υπήρχε τίποτα που να είχε κάνει το οποίο να μην είναι πολιτικός στόχος. Παρόλα αυτά δεν αναγνωριζόμαστε ως πολιτικά υποκείμενα μέσα στις διαδικασίες αυτές. Και κάναμε και τις ενστάσεις για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου και για το πολιτικό έγκλημα. Όμως δεν έχει υπάρξει κάτι νέο μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια παρόλο που δεν κουραζόμαστε να τα λέμε και να τα ξαναλέμε. Όμως εγώ σήμερα θέλω να πω –και είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα– ότι τόσα χρόνια παλεύω να ανταπεξέλθω και νομίζω το καταφέρνω καλά. Ότι έχω κουραστεί, έχω βαρεθεί να ακούω αυτόν τον χαρακτηρισμό του ‘‘τρομοκράτη’’. Έχω βαρεθεί να ακούω την οργάνωσή μου να την αποκαλούν τρομοκρατική’’, έχω βαρεθεί να αποκαλούν τη δράση της ‘‘τρομοκρατική’’ και τις πράξεις αυτές ‘‘τρομοκρατία’’. Έχω βαρεθεί! Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και δεν είναι μόνο γιατί το λέω εγώ. Θα σας διαβάσω και ένα απόσπασμα από τον Μανωλεδάκη για να μην λέτε ότι είμαστε οι μόνοι στον κόσμο, έτσι; Βέβαια αυτός, ο Μανωλεδάκης, έχει πεθάνει –και πολύ που τον ακούγανε κιόλας– τι είχε πει για το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’: ‘‘Τα εγκλήματα –λέει– τρομοκρατίας αποτελούν πολιτικά αδικήματα; (θέτει το ερώτημα) Από τον ίδιο τον ορισμό που προτείνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή’’ –είναι από το «Ασφάλεια και ελευθερία» σελ. 203– ‘‘για την έκδοση της απόφασης πλαισίου σχετικά με τη καταπολέμηση της τρομοκρατίας όπου ο σκοπός του δράστη τρομοκρατικών πράξεων ορίζεται διαζευκτικά για αποσταθεροποίηση ή για καταστροφή πολιτικών, συνταγματικών, οικονομικών δομών μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού αλλά και ο αδικαιολόγητος εξαναγκασμός δημόσιων αρχών ή διεθνούς οργανισμού «να εκτελέσουν οποιαδήποτε αρχή ή να απόσχουν από την εκτέλεση αυτή»’’ –περιγράφει δηλαδή τον 187Α,–ο οποίος πραγματικά είναι αμιγώς ένας νόμος δίωξης του πολιτικού εγκλήματος, παρόλο που δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιος– ‘‘συνάγεται ότι τόσο κατά την αντικειμενική εκτίμηση (καταστροφή, αλλοίωση, αποσταθεροποίηση των συνταγματικών δομών), όσο και κατά την υποκειμενική θεώρηση του πολιτικού εγκλήματος (επιδίωξη, στόχοι του δράστη), ο χαρακτήρας των τρομοκρατικών πράξεων ως πολιτικών εγκλημάτων δεν μπορεί κατ’ αρχήν να αποκλειστεί. Ο διαχωρισμός μεταξύ «πολιτεύματος» και «δημόσιας τάξης»’’ –τώρα να κάνω εγώ μια παρένθεση και να αναφέρω ότι σε αποφάσεις άλλων δικαστηρίων αναφέρεται ότι δεν στρέφεται αυτή η δράση κατά της πολιτικής εξουσίας, αλλά είναι δράσεις ενάντια στην δημόσια τάξη· και λέει τώρα ο Μανωλεδάκης ‘‘και το επιχείρημα ότι η προσβολή του πρώτου μόνο, συνιστά αντικειμενικά πολιτικό έγκλημα ενώ η προσβολή κατά της δεύτερης (όπου εντάσσεται και οι τρομοκρατικές πράξεις) όχι, είναι εντελώς αβάσιμες εννοιοκρατικά τυπολατρικός και εκτός πραγματικότητας. Όπως και άλλοτε είχα τονίσει, προσβολή του πολιτεύματος με σκοπό τη βίαιη μεταβολή, αλλοίωση ή ανατροπή του χωρίς προηγούμενη ή παράλληλη προσβολή της «δημόσιας τάξης» και της «πολιτειακής εξουσίας» ως αυτοτελώς προσβαλλόμενων μεγεθών στο ποινικό δίκαιο δεν νοείται στην ιστορική πραγματικότητα’’. Αυτά τα είχε πει στο Ποινικό Δίκαιο τη Γενική Θεωρία.
Kαι συνεχίζει: ‘‘Τα δύο πρώτα μεγέθη αποτελούν τον προθάλαμο του έννομου αγαθού πολίτευμα και τον προστατευτικό περίγυρό του. Για να προσβάλλει κανείς το ‘‘πολίτευμα’’ πρέπει να περάσει αναγκαία μέσα ή πάνω από αυτούς που το προστατεύουν και από το ειρηνικό status μέσα στο οποίο διασφαλίζεται τούτο. Στις μέρες μας ένα μεγάλο τουλάχιστον μέρος της τρομοκρατίας, συνιστά αναμφίβολα ανορθόδοξη (εγκληματική με το ισχύον δίκαιο) πολιτική έκφραση, δηλαδή πολιτικό έγκλημα’’. Και ποιες οργανώσεις αναφέρει; Προσέξτε ποιες αναφέρει και τι λέει: ‘‘Οι αποσχιστικές βλέψεις των ΕΤΑ και ΙRΑ, οι επαναστατικές οργανώσεις’’ –επαναστατικές τις λέει χωρίς εισαγωγικά– ‘‘της Φράξιας Κόκκινος Στρατός’’ –της RAF δηλαδή– ‘‘και των Ερυθρών Ταξιαρχιών’’ αλλά και ο θρησκευτικός ‘‘Ισλαμικός Ιερός Πόλεμος’’ –δηλαδή, ακόμα και τους τζιχαντιστές αναφέρει ως πολιτικούς και ότι δεν μπορείς να τους αποκλείσεις ούτε καν αυτούς, από το πολιτικό έγκλημα και συνεχίζει– ‘‘δεν είναι λογικό να κριθούν, κατ’ αρχήν τουλάχιστον, ως εγκληματικές οργανώσεις χωρίς πολιτικές επιδιώξεις και πολιτικό σκεπτικό και (αντικειμενικά) με δραστηριότητες που, αν πετύχαιναν το στόχο τους, δεν θα συνεπάγονταν πολιτειακές και συνταγματικές μεταβολές. Και όμως εκ προοιμίου η θέση του διεθνούς νομοθέτη είναι να αποκλείσει γενικά, εκ των προτέρων και χωρίς εξαίρεση τον χαρακτηρισμό του πολιτικού εγκλήματος απ’ οποιαδήποτε πράξη τρομοκρατικής δραστηριότητας. Έτσι ορίζεται ότι (ως τρομοκρατικά) αναφερόμενα εγκλήματα ‘‘δεν θα θεωρούνται πολιτικά ή εγκλήματα που εμπνέονται από πολιτικά κίνητρα’’ (άρθρο 1 του ν.1789 του 1978 απ’ τη κύρωση της ευρωπαϊκής σύμβασης για τη καταπολέμηση και καταστολή της τρομοκρατίας) – έστω και για τις ανάγκες απλώς του θεσμού της έκδοσης μεταξύ των συμβαλλόμενων κρατών–, ρήτρα που επαναλαμβάνεται στο προοίμιο της Απόφασης-πλαίσιο, όπως προτείνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Είναι βέβαια, σοβαρά υποστηρίξιμη η άποψη πως για τη θεμελίωση του χαρακτηρισμού ‘‘πολιτικού εγκλήματος’’ (που συνεπάγεται την ευμενέστερη μεταχείριση του δράστη σε σχέση με εκείνο του κοινού εγκληματία) θα πρέπει να μην ανατρέπεται η αναλογία μεταξύ σκοπού και μέσου’’. Παρακάτω λέει: ‘‘Προσωπικά πιστεύω πως το ‘‘πολιτικό έγκλημα’’ εξακολουθεί να αποτελεί ζωντανή και χρήσιμη έννοια του ποινικού δικαίου. Όσο υπάρχουν πολιτικοί αγώνες, θα υπάρχουν και πολιτικές πράξεις που θα υπερβαίνουν τα υφιστάμενα όρια νομιμότητας, χαρακτηριζόμενες ως εγκλήματα με τους όρους του θετικού δικαίου. Στους δράστες αυτών των πράξεων αρμόζει η ιδιότητα του ‘‘πολιτικού εγκληματία’’ και η αντίστοιχη ευμενέστερη γι’ αυτόν μεταχείριση που προβλέπει η συνταγματική και ποινική νομοθεσία των φιλελεύθερων έννομων τάξεων’’. Πιο πάνω λέει κάτι που έχει μεγάλη σημασία: ‘‘Επομένως ή θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το ενδεχόμενο μερικής ταύτισης της τρομοκρατίας πριν απ’ αυτό, με το πολιτικό έγκλημα (κάποιες δηλαδή πράξεις της να έχουν αυτόν το χαρακτήρα) ή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε (και να τελειώνουμε με) την έννοια του ‘‘πολιτικού εγκλήματος’’ θέτοντάς την (ως ιστορικά ξεπερασμένη έννοια) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας’’. Και αυτό έχει γίνει στην πραγματικότητα.
Όπως έλεγε και ο κος εισαγγελέας στην πρόταση απόρριψης της ένστασής μας για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου και το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’, αυτό (‘‘το πολιτικό έγκλημα’’) αφορά σε άλλες εποχές, πιο ρομαντικές κλπ, κλπ. Όχι, δεν είναι έτσι! Έχει φθάσει σε κάποιο ‘‘απόλυτο βαθμό’’ αυτό το πολίτευμα δηλαδή, σε μια ‘‘απόλυτη κατάκτηση των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της κοινωνικής ευμάρειας;’’ Δεν υπάρχει κανένας που να αντιστέκεται; Μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν τέτοια οπτική για τον εαυτό τους. Ότι δηλαδή, υπάρχουν, χωρίς να υπάρχει κανένας που να είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί δυναμικά απέναντι σε αυτά και να τα χαρακτηρίζει ως πολιτικά υποκείμενα. Μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα! Αναιρεί τον εαυτό του αυτό το πολίτευμα, αναιρεί τον εαυτό του ως ‘‘δημοκρατία’’. Όχι ότι είναι, εντάξει. Εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι είναι δημοκρατία και ένας λόγος που αγωνίζομαι, είναι αυτός. Για την ιστορική και την κοινωνική αποκατάσταση της πραγματικής έννοιας της δημοκρατίας. Αυτή είναι η επανάσταση την οποία οραματιζόμαστε. Αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία, είναι ένα ψευδεπίγραφο πράγμα, κατ’ επίφαση ονομάζεται έτσι, ‘‘δημοκρατία’’. Και θα εξηγήσω αργότερα γιατί.
Αυτά έλεγε ο Μανωλεδάκης, μην σας τα επαναλαμβάνω. Δεν είχα βέβαια το βιβλίο του Μανωλεδάκη όταν είχα κάνει την ένσταση. Ερχόμουν και πηγαινοερχόμουν από τη Θήβα αυθημερόν. Και σας το είχα πει κιόλας ότι δεν είναι συνθήκες για να κάνεις δίκη αυτές. Προσπαθώ τουλάχιστον. Οπότε σας είπα, έχω βαρεθεί αυτή την ιστορία τα περί ‘‘τρομοκρατίας’’, κλπ.
Τώρα να έρθω στο ζήτημα της απόπειρας απόδρασης. Παρόλο που (φαινομενικά) μπορεί κάποιος να πει ‘‘εντάξει, να το συζητήσουμε αν είναι πολιτική πράξη η επίθεση σε ένα υπουργείο, να το συζητήσουμε αν είναι πολιτική πράξη η επίθεση στο παράρτημα της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αλλά τι να συζητήσουμε τώρα για μια απόπειρα απόδρασης;’’ Μια ελικοπειρατεία που είπε και ο κος εισαγγελέας. Ε, όχι δεν είναι έτσι. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα πάλι ιστορικό στο οποίο είχε αναφερθεί ο Λοβέρδος στο βιβλίο του «για το πολιτικό έγκλημα κα την τρομοκρατία», την υπόθεση του Polhe to 1977. Ο Pohle ήταν μέλος τη RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός). Την οποία RAF ο Μανωλεδάκης αναφέρει ως μια επαναστατική οργάνωση, έτσι; Αυτόν τον είχανε συλλάβει στην Ελλάδα. Ήταν καταζητούμενος, είχε φύγει από τη φυλακή μετά την απαγωγή κάποιου ηγετικού στελέχους του γερμανικού κράτους. Τον είχαν απαγάγει για να απελευθερώσουν κάποιους πολιτικούς κρατούμενους, όπου ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Polhe που ήταν μέλος της RAF. Πίστευαν ότι εδώ στην Ελλάδα μάλλον δεν θα τον εκδώσουν γιατί δεν ήταν ίδια η κοινωνική και πολιτική συνθήκη. Τελικά τον συλλαμβάνουν και ζητούσε να μην εκδοθεί στην Γερμανία με βάση το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος, ότι είναι πολιτική η δράση του, αφού όποιος βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κράτους απαγορεύεται η έκδοσή του αν διώκεται για την υπέρ της ελευθερίας δράση του.
Αυτό τώρα γιατί δεν το έχουνε καταργήσει ακόμα, απορώ. Και το 120 του Συντάγματος, πώς δεν το έχουν καταργήσει; Τελοσπάντων.
Το θέμα είναι ότι αν αποδεικνυόταν ότι ο Polhe δρούσε και διωκόταν για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας, ότι δεν θα μπορούσε να απελαθεί. Το δικαστήριο τότε, τον είχε αναγνωρίσει ως πολιτικό δράστη και είχε πει ότι όντως δεν πρέπει να απελαθεί. Οι πράξεις δηλαδή, που του αποδίδονταν, πέρα από τη συμμετοχή στη RAF, θα λέγαμε ότι είναι πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου. Γιατί η RAF δεν είχε κάνει ληστείες τραπεζών; Δεν θυμάμαι γιατί κατηγορίες ακριβώς διωκόταν, αλλά με βάση τη μικτή περί του πολιτικού εγκλήματος θεωρία που είχαν επικαλεστεί οι δικαστές, είχαν πει τότε, ότι εντάξει αυτός ήταν μέσα σε μια πολιτική οργάνωση η οποία είχε πολιτικά κίνητρα, πολιτικούς στόχους, είχε πολιτική δράση και ότι ο Πόλε ήταν μέλος της οπότε δεν πρέπει να απελαθεί.
Ο Άρειος Πάγος ανέτρεψε αυτή την απόφαση επικαλούμενος τη στενή περί του πολιτικού εγκλήματος αντικειμενική θεωρία και είπε ότι εφόσον δεν στρέφεται άμεσα κατά του πολιτειακού συστήματος, μπορεί να εκδοθεί. Το λέω αυτό γιατί με βάση αυτό, υπάρχει προηγούμενο και δεν είναι το μόνο. Εντάξει, υπάρχουν και πιο παλιά. Τι να πούμε τώρα για τη δεκαετία του ’20; Ο Άρειος Πάγος στο πλαίσιο της κοινωνικής ειρήνευσης, με τον κοινωνικό διχασμό και τη κοινωνική ένταση που υπήρχε τότε, είχε ανάγει σε πολιτικά εγκλήματα και πλήθος ποινικών πράξεων προκειμένου να εξισορροπηθεί η κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, ωραία; Αναλόγως την πολιτική συγκυρία, με δύο λόγια, και την πολιτική συνθήκη που βρίσκεται η εκάστοτε δικαστική εξουσία, παίρνει και μια αντίστοιχη θέση απέναντι σε αυτό το ζήτημα. Εντάξει, αυτά τα ανέπτυξα λίγο ως πολύ. Ή μάλλον πολύ περιληπτικά στην ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου. Αλλά επανέρχομαι γιατί είναι το τελευταίο δικαστήριο που κάνω, και σας είπα, έχω ένα σοβαρό θέμα με το ζήτημα ‘‘τρομοκρατία’’. Πώς το λένε; Δεν το δέχομαι! Απεχθάνομαι αυτή τη λέξη, απεχθάνομαι να αποκαλούν τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα ‘‘τρομοκρατική’’.
Η απόπειρα απόδρασης έγινε μέσα στα πλαίσια της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και είχε διττό στόχο. Ο πρώτος στόχος ήταν να απαντήσει σε μια ευρύτερη κατασταλτική προσπάθεια του κράτους από το 2010 και μετά, μια περίοδο ορόσημο για τον Επαναστατικό Αγώνα και για μένα. Αφορούσε τα ‘‘μνημόνια’’, θα αναφερθώ σε λίγο σ’ αυτά, δημιουργώντας παράλληλα μια συνθήκη αρνητική στον ίδιο τον αγώνα. Ήταν πολλοί στη φυλακή, υπήρχε μια ματαίωση –να το πω έτσι– της δυναμικής αντίστασης στο καθεστώς, άσχετα με τις πολιτικές πεποιθήσεις που έχει ο καθένας και το τι έκανε. Η απόφαση λοιπόν αυτή για την οργάνωση της απόπειρας απόδρασης που εγώ εκτέλεσα, είχε και αυτό το χαρακτήρα. Παρόλο που δεν ήθελα να πάρω μόνο το σύντροφό μου το Νίκο τον Μαζιώτη, ήθελα να πάρω όλους όσους ήθελαν να φύγουν, στην ουσία. Εντάξει; Και αυτό δείχνει ότι δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Δηλαδή να έχεις προσωπικά κίνητρα και να πας να πάρεις όλους όσοι θέλουν να φύγουν, ε, δε νομίζω ότι έχει καμιά βάση. Επέλεξα να μην πάω μόνο για το σύντροφο το Νίκο τον Μαζιώτη που δεν ήταν σύντροφος μόνο στη ζωή, ήταν και σύντροφος στον αγώνα, παρόλο που θα ήταν πολύ πιο εύκολο να τα καταφέρω. Δηλαδή, αν είχα πάει μόνο για το σύντροφό μου, θα τα είχα καταφέρει. Σίγουρα! Ήταν πολύ πιο απλό το σχέδιο. Γίνεται πολύ πιο περίπλοκο εφόσον πας για περισσότερους! Ήθελε άλλα ελικόπτερα, άλλα σχέδια, άλλες διαδρομές. Τελοσπάντων, ήταν πιο περίπλοκο. Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να πω όχι, γιατί πολιτικά μου ήταν αδύνατο να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν απ’ τη φυλακή –οι οποίοι υποτίθεται είναι ενταγμένοι σε ένα κοινωνικό και πολιτικό χώρο– και να πω ότι δεν το κάνω. Ρίσκαρα και το εγχείρημα και τη ζωή μου προκειμένου να πάει παραπέρα από μια προσωπική επιλογή. Και αυτό σας το λέω, άσχετα με την πολιτική κατεύθυνση που είχε ο καθένας απ’ αυτούς. Δεν είμαστε στην ίδια οργάνωση και ούτε επρόκειτο να ήμασταν. Το ζήτημα είναι –σας είπα– ότι είχα μια πιο ‘‘αφαιρετική’’ να το πω έτσι, μια ‘‘από τα πάνω’’ προσέγγιση για τη συνθήκη του αγώνα τότε και καταλάβαινα, αντιλαμβανόμουν πόσο μεγάλο ‘‘βαρίδι’’ ήταν η καταστολή για τη ψυχολογία αυτών που ήθελαν να αγωνιστούν, μέσα σε όλο αυτό το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ηττοπάθειας που είχε φέρει η καταστολή ενάντια στις κινητοποιήσεις οι οποίες γίνονταν για τα ‘‘μνημόνια’’.
Ναι, θα αναφερθώ στην αντισυνταγματικότητά τους, θα αναφερθώ και στο δικαίωμα αντίστασης, θα αναφερθώ σε όλα αυτά. Χάσαμε τότε μια ιστορική ευκαιρία, όχι εμείς σαν χώρος, η κοινωνία την περίοδο εκείνη να ανατρέψουμε ένα παράνομο καθεστώς. Γιατί το καθεστώς τότε ήταν παράνομο και παραμένει ως σήμερα. Ήταν αντισυνταγματικές οι ‘‘μνημονιακές’’ πολιτικές, επιβλήθηκαν με το ‘‘έτσι θέλω’’ και καταλύθηκε το Σύνταγμα σε πολλές διαστάσεις του. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε συνταγματολόγοι, και το λένε μέχρι σήμερα. Συνεπώς, κατάλυση του Συντάγματος σημαίνει παράνομο πολίτευμα, παράνομο καθεστώς και τότε ενεργοποιείται το δικαίωμα αντίστασης με βάση το 120 Σ. Που σημαίνει ότι ο ίδιος ο λαός πλέον έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, το καθήκον –έτσι αναφέρεται το 120 παρ. 4– να ανατρέψει με κάθε μέσο αυτόν που επιβάλλει την βίαιη κατάλυση του Συντάγματος.
Υπήρχε βέβαια, ένας ‘‘διάλογος’’ για το αν ήταν κατάλυση ή για το αν πρέπει να το θεωρήσουμε αυτό ‘‘βίαιη κατάλυση’’. Αυτές τις απαντήσεις τις δίνει ο Φ. Σπυρόπουλος στο «Δικαίωμα αντίστασης κατ’ άρθρο 120 παρ. 4», ο οποίος λέει ότι: βίαιη κατάλυση του Συντάγματος δεν νοείται μόνο αυτή που γίνεται με τανκς, ωραία; Εξάλλου στην παράγραφο 3 του άρθρου 120 αναφέρει ότι είναι παράνομος οποιοσδήποτε σφετερίζεται τη λαϊκή κυριαρχία με κάθε μέσο. Δεν αναφέρει τίποτα για βία. Η βία με την έννοια όπως αναφέρεται στο 120 Σ, έχει αναλυθεί από τον Σπυρόπουλο. Και μπορώ να σας διαβάσω αποσπάσματα, άμα θέλετε, που λέει ότι η βία νοείται με την ευρύτερη έννοια –την αναφέρει εδώ– όχι με την έννοια της απόλυτης βίας. Ότι βία είναι ο εξαναγκασμός, είναι ο πειθαναγκασμός, είναι ο εκβιασμός. Δηλαδή όλες αυτές οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε τότε η εκτελεστική εξουσία για να πείσει ένα λαό πόσο αναγκαία είναι τα ‘‘μνημόνια’’. Πως θα διαλυόταν η χώρα, δεν θα είχαμε μισθούς να δώσουμε, δεν θα είχαμε τίποτα, προκειμένου να σκύψουμε το κεφάλι και να πούμε ναι στους δανειστές, με όλους αυτούς τους λεόντειους και τους επονείδιστους όρους, όπως λέει και ο Κασιμάτης. Για όλους αυτούς τους όρους που επιβλήθηκαν, χωρίς εμείς να μπορούμε να πούμε τίποτα. Και μάλιστα, είχε κάνει εντύπωση στο ίδιο το ΔΝΤ τότε, ότι ο Παπανδρέου δεν έκανε την παραμικρή, όχι διαμαρτυρία, αλλά την παραμικρή ένσταση, να πει κάτι τελοσπάντων, για να διορθώσουν έστω κάτι. ‘‘Πρώτη φορά’’ –είχε πει το ίδιο το ΔΝΤ– ‘‘επιβάλλουμε σε χώρα τέτοιους όρους ‘‘μνημονίων’’, δανειακών συμβάσεων τόσο σκληρούς, και πρώτη φορά πολιτική εξουσία, εκτελεστική εξουσία μα μην αντιδρά στο ελάχιστο’’.
Βέβαια, όπως είπε και ο σύντροφος ο Νίκος ο Μαζιώτης, το ελληνικό κράτος πάντα έτσι ήταν. Αυτό είναι αλήθεια. Το ελληνικό κράτος μαζί με την Ονδούρα και τον Ισημερινό, είναι τα τρία κράτη παγκοσμίως που έχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε καθεστώς εποπτείας για το ζήτημα του χρέους. Τρία: Ονδούρα, Ισημερινός και Ελλάδα. Και το χρέος, το οποίο υποτίθεται, ότι εμείς πληρώνουμε από το 2010 με όλους αυτούς τους όρους, μια ανάλυση λέει ότι έχει εξοφληθεί από το 1992. Είχαμε 560 δις δραχμές, είχε ξεπληρωθεί και στη συνέχεια πληρώναμε τόκους, τόκους, τόκους. Και το 2010 το χρέος έφθασε στο 120% του ΑΕΠ και μπήκαμε στα ‘‘μνημόνια’’. Και αφού μπήκαμε στα ‘‘μνημόνια’’ και επιβλήθηκε ό, τι επιβλήθηκε, αφού πέρασε ο λαός ό, τι πέρασε, αφού έχουν επιβληθεί αυτοί οι όροι που έχουν επιβληθεί, οι οποίοι ισχύουν και θα ισχύουν μέχρι το 2060 και βλέπουμε –γιατί η πρώτη δανειακή σύμβαση λέει ότι άμα δεν ξεπληρώσετε όλο το δάνειο, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουν και οι όροι, θα αναφερθώ στους όρους–, αφού φθάσαμε σε αυτό το σημείο, έχουμε τώρα ένα χρέος το οποίο έχει πάει στο 210% του ΑΕΠ. Δηλαδή, πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Για ποιον λόγο γίνανε όλα αυτά; Αντίσταση δεν υπήρχε. Όταν έγινε η απόπειρα απόδρασης δεν υπήρχε αντίσταση. Είχε βγει και ο Σύριζα και είχε παραμυθιάσει το πανελλήνιο ότι θα σχίσει τις συμβάσεις δανεισμού τις οποίες βέβαια δεν θα έκανε, ούτως ή άλλως. Σαν Επαναστατικός Αγώνας το λέγαμε στην προκήρυξη για την επίθεση στην ΤτΕ. Το λέγαμε, ότι ναι, θα πάρει την εξουσία, θα βγει –ως ήττα των αγώνων, έτσι;– και δεν θα κάνει τίποτα. Δεν είναι μια ματαιότητα για τον αγώνα, αυτό. Δεν ήταν δηλαδή μια θέση που έλεγε ότι είναι μάταιο να αγωνίζεσαι. Είναι μια θέση που έλεγε ότι είναι μάταιο να εμπιστεύεσαι οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα παίρνει την εξουσία στα χέρια του και σε διαβεβαιώνει ότι θα τα αλλάξει όλα αυτά γιατί είναι αδύνατον μέσα σε αυτό το πλαίσιο να γίνει κάποια αλλαγή, έτσι; Ο Σύριζα δεν ήταν ποτέ ένα επαναστατικό κόμμα. Γιατί αυτή η πρακτική ανατροπής των ‘‘μνημονίων’’, προϋπέθετε την επανάσταση. Δεν μπορούσε κανένα κόμμα να ανέβει στην εξουσία και να πει ‘‘παιδιά θα το λύσω’’ και να παραμείνει στην εξουσία, έτσι; Δεν είχε καμία διάθεση εξαρχής, ‘‘κατέληξε με τη πλάτη στον τοίχο’’ και να πρότεινε το δημοψήφισμα, του οποίο το αποτέλεσμα ήταν «όχι» και το «όχι» στο τέλος το έκανε «ναι».
Μέσα σε αυτό το κλίμα έγινε η απόπειρα απόδρασης. Εγώ τότε ήμουν στην ‘‘παρανομία’’ –‘‘παρανομία’’ σε εισαγωγικά, ελεύθερη ήμουν– και επικηρυγμένη με 1.000.000 ευρώ, ωραία; Ήμουν και διωκόμενη, ήμουν και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, είχα αναλάβει την ευθύνη, είχα περάσει ό, τι είχα περάσει, είχα βρεθεί σε αυτή τη συνθήκη και παρακολουθούσα όλα αυτά, τα οποία πραγματικά –πώς να το πω;– δεν μπορούσα να τα δεχτώ ως πολιτικό όν. Άλλος στη θέση μου θα ‘‘έτρεχε’’. Με ένα παιδί; Θα έλεγε ‘‘παιδιά όπα, εντάξει τέλος· τελειώσαμε’’.
Η απόπειρα απόδρασης λοιπόν κινείται μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ήθελα να ανοίξει μια χαραμάδα αισιοδοξίας –πως το λένε;– στην ίδια την ψυχολογία των αγωνιστών και στην κοινωνία. Γιατί υπάρχει μια διαλεκτική, το έχω παρακολουθήσει και το έχω παρατηρήσει. Υπάρχει μια διαλεκτική άμα τα καταφέρνεις σε ένα επίπεδο, βοηθάει και στα άλλα. Μην τυχόν και μπορούσε να αναπτερωθεί το ηθικό αγώνα και στην ίδια την κοινωνία γιατί αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Όπως έλεγε και ο Μπούκτσιν –ένας αμερικανός καθηγητής ιστορίας είναι, αναρχικός βέβαια και έχει γράψει πολύ ωραία βιβλία–, οι κοινωνίες χωρίς επαναστατικό πνεύμα είναι νεκρές κοινωνίες. Αυτά έλεγε. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που επιβάλλονται όλα αυτά τα πράγματα. Μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας και να μην ‘‘κουνιέται’’ τίποτα!
Ε, εντάξει. Μπορεί να υπερέβαλα δυνατοτήτων; Εντάξει, μπορεί. Όλη μου τη ζωή την υποθήκευσα σε αυτόν τον αγώνα και κατέληξα να είμαι εδώ σήμερα –και σας είπα– ότι αν δεν υπήρχε αυτό το πολιτικό κίνητρο και αυτή η πολιτική βάση, κε εισαγγελέα, δεν θα μπορούσα να συνεχίζω να μιλάω για όλα αυτά με τον ίδιο τρόπο. Δεν θα μπορούσα να συνεχίζω να τα υπερασπίζομαι με τον ίδιο τρόπο. Θα κοιτούσα να απεμπλακώ και να σηκωθώ να φύγω, ωραία; Αλλά δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη σε όλα αυτά γιατί αυτά ήταν η ζωή μου όλη. Πώς το λένε; 20 σχεδόν χρόνια από τότε που υπάρχει η δράση του Επαναστατικού Αγώνα και πόσα ακόμα χρόνια στον αγώνα, δεν θυμάμαι πόσα ακριβώς. Έχω ξεχάσει και τον αριθμό!
Σας έδωσα και ένα βιβλίο να διαβάσετε για το ζήτημα του πολιτικού εγκλήματος μέσα στην ιστορία. Δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει, εντάξει ήθελε κάποιες διορθώσεις. Θα σας το δώσω και διορθωμένο με την πρώτη ευκαιρία. Αυτά όσο αφορά την απόπειρα απόδρασης, προς το παρόν. Εν κατακλείδει, ήταν μια ενέργεια η οποία είχε ένα πολιτικό κίνητρο και ένα πολιτικό στόχο. Μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο έγινε και δεν αφορούσε τίποτα λιγότερο από μια διάθεση ‘‘διάρρηξης’’ της ηττοπάθειας που έφερνε η καταστολή, και η ύφεση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων στη Ελλάδα με τα ‘‘μνημόνια’’. Τα ‘‘μνημόνια’’ ήταν σε ισχύ, ο Σύριζα ήταν στην εξουσία τότε και ήθελα με όλη μου τη ψυχή με κάποιο τρόπο, να ανατραπεί όλη αυτή η συνθήκη κοινωνικής ηττοπάθειας που είχε διαχυθεί παντού. Και στο δικό μας πολιτικό χώρο και στη κοινωνία.
Τώρα για το ζήτημα των ‘‘ληστειών’’, και αυτές μέσα στο ίδιο πλαίσιο έγιναν. Δηλαδή, έπρεπε να επιβιώσω στη ‘‘παρανομία’’. Τι να κάνω; Ούτε στην πρόνοια δεν μπορούσα να πάω να ζητήσω βοήθεια. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να επιβιώσω και με κάποιο τρόπο έπρεπε να συνεχίσω τη δράση μου. Ωραία; Οι τράπεζες ήταν ο μόνος χώρος στον οποίο εγώ μπορούσα να ‘‘απευθυνθώ’’, να πάω να πάρω τα λεφτά τους. Δεν πήγα σε κανένα σπίτι ούτε τα πήρα από κάποιον ιδιώτη, ωραία; Από τις τράπεζες τα πήρα. Και είναι πάλι εξωφρενικό εγώ να δικάζομαι σε τόσα χρόνια για ‘‘ληστεία’’ τη στιγμή μάλιστα, που οι ληστές είναι αυτοί, οι τραπεζίτες. Οι κυρίως ληστές. Μεγαλύτεροι ληστές από τις τράπεζες δεν υπάρχουν! Και τη μισή κοινωνία έξω να ρωτήσετε γι’ αυτούς, το ίδιο θα σας πει. Μέχρι και στο δικαστήριο τα έχουν πει αυτά. Θα σας διαβάσω κατάθεση μάρτυρα από μια τράπεζα που είχε βρεθεί ο σύντροφος ο Νίκος ο Μαζιώτης στην Κλειτορία όπου τους κυνηγούσαν οι αστυνομικοί, και θα σας το διαβάσω αυτό γιατί έχει ένα ενδιαφέρον. Αφορούν αυτά που συζητούσαμε εδώ με τους μάρτυρες και τους ρωτούσα ‘‘τι φοβηθήκατε;’’ Και απαντούσαν ‘‘φοβηθήκαμε μην έρθει η αστυνομία’’. Έτσι δεν είπαν; Ότι εφόσον χτύπησε ο συναγερμός μετρούσαν αντίστροφα, πότε θα έρθει; Θα έρθει τώρα; Τι θα γίνει άμα έρθει; Γιατί μπορεί να γινόταν συμπλοκή, έτσι; Και φοβηθήκαν την αστυνομία. Τι θα γίνει άμα έρθει η αστυνομία, αυτό φοβόντουσαν. Παρόλα αυτά, πατήσανε το κουμπί. Αυτό είναι λίγο… τι να πω τώρα; Δεν έχει και πολύ λογική. Και επίσης, θέλω να σας κάνω μια επισήμανση σε σχέση με τα χρήματα. Ρώτησε και η κα σύνεδρος για τα 50.000 ευρώ που έλειπαν. Τα πήρανε, εντάξει, καλά έκαναν και τα πήρανε για μένα. Αλλά μην έρχονται εδώ πέρα και μου λένε ‘‘αχ, φοβηθήκαμε, τρομοκρατηθήκαμε…’’ Εντάξει. Ας έχουν μια πιο σωστή στάση, πώς να το πω; Και πήρανε και τα χρήματά τους, ωραία; Και καλά κάνανε στο τέλος-τέλος, Έτσι και αλλιώς και αυτά που πήρα εγώ τα πήρε το κράτος όταν με συλλάβανε. Δεν έχει μείνει και τίποτα.
Τι έλεγε τώρα ένας μάρτυρας στο δικαστήριο για το Νίκο τον Μαζιώτη, που δικαζόταν για την Κλειτορία όπου είχε γίνει συμπλοκή εκεί. Ή μάλλον δεν είχε γίνει ακριβώς συμπλοκή. Είχε ενεργοποιηθεί ο συναγερμός και είχε έρθει ένας αστυνομικός, είχαν πιαστεί στα χέρια με τον έναν αστυνομικό που βρισκόταν μέσα, και ο Νικος ο Μαζιώτης το παραδέχτηκε. Είχε πει ‘‘ναι, το παραδέχομαι τον πυροβόλησα στο πόδι γιατί θα τον σκότωνε τον άλλον’’ – αυτόν που ήταν μαζί του– ‘‘για να τελειώνουμε από εδώ πέρα και να φύγουμε’’. Και σηκωθήκανε και φύγανε. Αφού βγήκανε λοιπόν έξω από την τράπεζα, ήταν ένας άλλος αστυνομικός έξω και άδειασε ένα γεμιστήρα πυροβολώντας παντού. Υπάρχουν και καταθέσεις μαρτύρων που έλεγαν τι γινόταν εκεί πέρα. Η Αλεξάνδρα Γεωργοσουπούλου, μια κάτοικος, είχε πει… Α, όχι αυτή ήταν στα Μέθανα. Ακούστε τι είχε πει αυτή: ‘‘ Όταν μπήκαν οι ληστές ήταν πολλοί ψύχραιμοι. Όταν μπήκαν οι πελάτες ήταν ήσυχα. Όταν χτύπησε ο συναγερμός μπλοκάρανε όλοι γιατί απέναντι ήταν η αστυνομία και αν ερχόταν η αστυνομία θα γινόταν μακελειό’’. Αυτό είναι από τα Μέθανα, δεν είχε γίνει εκεί συμπλοκή. Απλώς εκεί είχαν πατήσει το συναγερμό. Έλεγαν τα ίδια που είπαν και αυτοί εδώ, σε αυτό το δικαστήριο.
Ένας άλλος μάρτυρας, φοιτητής ήταν αυτός –δεν έχει σημασία να πω το όνομά του– ήταν σε ένα mini market όταν έγινε το γεγονός. Λέει λοιπόν αυτός: ‘‘Συζητούσα με τον αφεντικό του mini market, συνεχίσαμε τη συζήτηση και λίγο μετά ένας αστυνομικός άρχισε να πυροβολεί προς το αυτοκίνητό μου –το αυτοκίνητο το δικό του, δηλαδή– και στο μπροστινό αυτοκίνητο, ένα Nissan Sunny. Το δικό μου αυτοκίνητο δεν χτυπήθηκε από τις σφαίρες. Το Nissan Sunny ήταν κανονικά παρκαρισμένο. Όταν άκουσα τους πυροβολισμούς έπεσα κάτω γιατί φοβήθηκα. Ένας αστυνομικός που βγήκε από την τράπεζα ήταν τραυματισμένος. Ο άλλος αστυνομικός, αυτός που πυροβολούσε, ήταν έξω και κυνηγούσε το Nissan Sunny. Και όσο κυνηγούσε το Nissan Sunny, πυροβολούσε. Αυτό που έκανε ήταν επικίνδυνο, ήταν μεσημέρι και αυτή την ώρα σχολούσαν τα παιδιά από το σχολείο. Υπήρχαν στο δρόμο αυτή την ώρα γυναίκες και παιδιά. Οι δυο που μπήκαν στο αυτοκίνητο που τους κυνηγούσε ο αστυνομικός, δεν πυροβόλησαν. Αυτός συνέχισε να πυροβολεί. Αυτό το είπε αυτός, ότι δεν πυροβόλησαν. ‘‘Δεν ακούστηκε ότι κινδύνευσε κάποιος, απλά κινδύνευσαν από τους πυροβολισμούς του αστυνομικού. Ο αστυνομικός πυροβολούσε από απόσταση 25 μέτρων και εκείνη την ώρα σχολούσαν παιδιά’’. Τέτοιες καταθέσεις είχανε. Και επίσης ένας μάρτυρας είπε και για τις τράπεζες ότι του πήραν τελοσπάντων το αυτοκίνητο, το κτήμα επειδή είχε δάνεια στην τράπεζα, ότι δεν βρέθηκε κανένας αστυνομικός ή συγχωριανός του να το αποτρέψει αυτό, κλπ, κλπ. Αυτές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων με τις τράπεζες και αυτές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων και με την αστυνομία άμα κάνει τέτοια πράγματα.
Επειδή εγώ το έθετα και το ξαναέθετα, τι θα γινόταν άμα έρθει η αστυνομία. Υπάρχουν γεγονότα, δεν το λέω έτσι. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, ο άλλος που είναι μέσα καταλαβαίνει ότι αν τυχόν και έρθει η αστυνομία, περισσότερο θα κινδυνεύουν απ’ ότι αν δεν έρθουν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πολιτικά υποκείμενα όπως εμείς που ενώ πάτησαν συναγερμό, ενώ γίνεται αυτή η αναστάτωση, κανένας δεν απείλησε κανένα και κανένας δεν έπαθε τίποτα. Σ’ άλλες περιπτώσεις τους παίρνουν ομήρους, τους πετάνε κάτω, έτσι; Γίνονται δηλαδή διάφορα πράγματα.
Πραγματικά, επειδή εντάσσεται στο πλαίσιο του 187Α η δράση αυτή, στα πλαίσια ‘‘τρομοκρατικής’’ οργάνωσης, κλπ, κλπ εγώ θα πρέπει να καταδικαστώ στη μεγαλύτερη δυνατή ποινή που μπορούσε να καταδικαστεί οποιοσδήποτε άλλος, που μπορεί να ήταν και άγριος μέσα στη τράπεζα, στο τέλος-τέλος;
Τελοσπάντων, αυτά όσον αφορά τις τράπεζες και τις κατηγορίες επ’ αυτού. Αλλά και αυτές εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο αγώνα που σας είπα στην αρχή, γιατί θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξοικονομήσω κάποια χρήματα να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω. Αν δεν ήμουν σε αυτή τη συνθήκη, δεν θα μου ήταν αναγκαίες αυτές οι δουλειές. Και στο κάτω-κάτω, να σας πω και κάτι άλλο. Εγώ είχα τη δυνατότητα να ζήσω πολύ καλά αν δεν ήμουν εκτός του πλαισίου αυτού του αγώνα, ωραία; Και επίσης, αν ήθελα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σ’ αυτή τη συνθήκη που βρέθηκα της ‘‘παρανομίας’’ και αν δεν ήμουν και καταζητούμενη, αν ήθελα να εκμεταλλευτώ τη κατάσταση και να βγάλω λεφτά –και να κάνω δηλαδή, πολλά τέτοια–, θα μπορούσα. Θα μπορούσα να ασχολούμαι μόνο με τέτοια, να έχω φτιάξει κι ένα ‘‘κομπόδεμα’’ και τελοσπάντων να έχω εξασφαλίσει και το παιδί μου. Αμ, δεν το έκανα! Και όταν με συνέλαβαν, δεν έμεινε τίποτα. Τα βρήκαν όλα και τελείωσε η ιστορία. Από τη Μαλεσίνα τα βρήκανε.
Αυτά για το κατηγορητήριο, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Τις αποφάσεις για τη διεύθυνση θα σας τις καταθέσω, μπορείτε να τις διαβάσετε κι εσείς. Θεωρώ τελείως αναντίστοιχο τώρα να καταδικαστώ εγώ για τη διεύθυνση. Σας είπα– δεν είναι θέμα ότι έχω μια ποινή λίγο υψηλότερη, αλλά είναι πολιτικό και ηθικό το ζήτημα, σας λέω πάλι.
Τώρα για το ζήτημα με τις τράπεζες. Ένας συνάδελφός σας, ο Νικολούδης, εισαγγελέας είναι αυτός, στις 15 Μαρτίου 2014 –ήταν κοντά όλα αυτά τα γεγονότα– έλεγε: ‘‘Οι τράπεζες είναι εγκληματίες χωρίς καλάσνικοφ και μάσκες, αλλά με δικά τους κανάλια και εφημερίδες’’. Αυτά έγραφε! Και αυτά δεν τα έλεγε έτσι γενικώς και αορίστως, τα έλεγε μέσα στη βουλή. Γράφει το άρθρο ότι τα λόγια αυτά δεν τα είπε ο εισαγγελέας σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ ή σε πηγαδάκια, τα είπε μέσα στη βουλή. Και αυτό από μόνο του δίνει τεράστια σημασία και στα λεγόμενά του. Αυτός, ο Νικολούδης τώρα, έλεγε ‘‘ότι όλες οι ληστείες που έχουν γίνει, όσα χρόνια είναι ο ίδιος εισαγγελέας δεν φθάνουν το αντικείμενο του εγκλήματος σε μία και μόνο τράπεζα.’’ Δεν είχε ξαναδεί τέτοιου μεγέθους σκάνδαλο τόσα χρόνια που είναι εισαγγελέας. Και στη συνέχεια είπε ότι οι τράπεζες αυτές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Λέει ότι ‘‘αυτοί οι εγκληματίες δεν έχουν καλάσνικοφ και μάσκες αλλά έχουν μέσα ενημέρωσης για να χειρίζονται’’. Έτσι; Αναφέρθηκε στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στόχευε την Proton Bank του Λαυρεντιάδη, στην FBB του Βίκτορα Ρέστη, η τράπεζα Χαλκίδας είναι η άλλη, το τότε Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τη τράπεζα Πελοποννήσου. Και έλεγε ότι χρησιμοποιώντας ως ‘‘φερετζέ’’ τα δάνεια, τα οποία έπαιρναν οι τράπεζες, κάλυπτε τα περιουσιακά τους στοιχεία αυτός που τα έπαιρνε και τεχνηέντως μετά, παρουσιαζόταν ως κακός δανειολήπτης και όλα αυτά τα χρήματα που έπαιρνε ως δάνεια εξαϋλώνονταν. Πολλές απ’ αυτές τις τράπεζες το ελληνικό δημόσιο καλέστηκε να τις στηρίξει. Και έτσι έπαιρναν λεφτά και εξαφανίζονταν. Δημιουργήθηκε έτσι μια τεράστια μαύρη τρύπα στο τραπεζικό σύστημα το οποίο κατέρρευσε και καλέστηκε ο ηλίθιος ο λαός το 2010 να το καλύψει, ωραία; Αυτές οι πρακτικές δεν ήταν μόνο από την Proton bank ή την FBB και τους άλλους, αλλά πίσω από αυτούς υπήρχαν ο Σάλλας, υπήρχαν η τράπεζα Πειραιώς υπήρχαν άλλες μεγάλες τράπεζες οι οποίες έτσι κέρδιζαν χρήματα. Έβαζαν πιο μικρές, κάποιοι τελικά έμπαιναν στη φυλακή ως εξιλαστήρια θύματα και τα μεγάλα κεφάλια τη γλιτώνανε. Έτσι; Και όλοι νομίζω ότι θυμούνται την περίπτωση των τόσων διώξεων που είχε υποστεί ο Σάλλας και πάντα τα κατάφερνε να εξαφανίζονται εισαγγελείς, να μην συνεχίζονται οι διώξεις, κλπ, κλπ. Και κανένα κανάλι τηλεοπτικό –καλά έλεγε ο Νικολούδης– δεν έβγαινε να μιλήσει για όλα αυτά. Δεν είδαμε πουθενά στις ειδήσεις τον Σάλλα να καταλαμβάνει τα τηλεοπτικά παράθυρα, παρά κυνηγάνε τους δανειολήπτες, τους Έλληνες που έλεγαν το ’10 ότι ήταν τεμπέληδες και γι’ αυτό έλεγαν ότι έχουμε τόσο μεγάλο χρέος, κλπ, κλπ. Το χρέος, το χρέος το ελληνικό, το χρέος των τραπεζών και οι ‘‘μαύρες τρύπες’’ της οικονομίας. Γιατί είναι μια ‘‘μαύρη τρύπα’’ οι τράπεζες, ένα βαρίδι όπως πάντα είναι το τραπεζικό σύστημα. Είναι χρεοκοπημένο από το 2010 και δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ. Γιατί; Είναι μέθοδος άντλησης κοινωνικού πλούτου ‘‘από κάτω προς τα πάνω’’. Είναι εγκληματίες και ληστές, είναι οι μεγαλύτεροι ληστές, ωραία; Και θα συνεχίσουμε εμείς να καλούμαστε να τα πληρώνουμε όλα αυτά, όπως θα γίνει τώρα με την επόμενη ανακεφαλαιοποίηση.
Όταν έγινε η απόπειρα απόδρασης και οι δύο αυτές απαλλοτριώσεις, είχε ήδη γίνει η 3η ανακεφαλαιοποίηση. Τα οποία εγώ τα πληροφορούμουν, τα διάβαζα και έβλεπα πόσο μεγάλο έγκλημα ήταν η 3η ανακεφαλαιοποίηση. 40 δις τους χάρισαν, 40 δις χάρισαν σε υπερεθνικά hedges funds, επενδυτικά κεφάλαια, σε τέτοιους κερδοσκόπους! Πούλησαν τις ελληνικές τράπεζες στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, έτσι; Το οποίο έχει ελληνικό-δημόσιο χρήμα στα χέρια του. Το παραχώρησε στις τράπεζες για να κάνει την ανακεφαλαιοποίηση. Και αφού πήρε τις μετοχές και έγινε ο βασικός μέτοχος, μετά έκαναν την 3η ανακεφαλαιοποίηση, πούλησαν τις τράπεζες για 5 δις, όλο το τραπεζικό σύστημα δηλαδή. Όλες τις τράπεζες τις πήρανε ξένοι και το Τ.Χ.Σ δεν έμεινε πλέον με τίποτα. Δηλαδή, πήραν λεφτά, χρήμα του ελληνικού δημοσίου από δάνεια, απ’ ό, τι είχε, αγοράζουν όλες τις μετοχές τους για να τις στηρίξουν και μετά τις πουλάνε και αυτοί με τον τρόπο που το κάνουν, παραιτούνται από τις μετοχές που είχαν. Και μένουν χωρίς τίποτα. Και όλο αυτό γίνεται και ξαναγίνεται. Και τώρα πάμε για την επόμενη ανακεφαλαιοποίηση που πάλι το ίδιο θα γίνει, και συνεχίζεται. Δηλαδή αυτό που ξεκίνησε το 2010 συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εσαεί. Μέσα στις συνθήκες της πανδημίας που τόσος κόσμος πεινάει, το χρέος να διογκώνεται και αυτοί να συνεχίζουν να στηρίζουν ένα σύστημα τραπεζών, το οποίο είναι χρεοκοπημένο και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθει. Και γιατί να συνέλθει; Μέσα σε όλη αυτή τη πορεία, τι είναι πιο δίκαιο; Τι είναι πιο δίκαιο; Να συνεχίσεις έτσι; Να τους αφήνουμε δηλαδή να συνεχίζουν έτσι ή να τους ‘‘ρίξεις’’; Εννοείται. Εννοείται ότι αυτό το σύστημα έχει χρεοκοπήσει και οικονομικά και τον πλανήτη έχει ξεζουμίσει, και πανδημίες δημιουργεί αυτό το οικονομικό σύστημα –γιατί παιδί του συστήματος είναι οι πανδημίες, μην κοροϊδευόμαστε τώρα–, του καπιταλισμού δηλαδή. Τι είναι πιο υγιές για την κοινωνία, τι είναι πιο δίκαιο; Να συνεχίζεις μια ζωή έτσι, να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, μετά να πεθαίνουν από τις λοιμώξεις, να πεθαίνουν από τις αρρώστιες, να τους ξεφράζουν νεκρούς τα ποτάμια όπως γίνεται σε άλλες χώρες, και που μπορεί αργότερα να γίνει και στη χώρα μας;. Και εδώ δεν έχουν πεθάνει και λίγοι άνθρωποι. Νοσοκομεία να μην έχεις, στις τράπεζες να δίνεις, χρέη καινούρια να κάνεις, νέα ‘‘μνημόνια’’ να κάνεις, έτσι; Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τώρα, έφτιαξαν το Ταμείο Ανάκαμψης ως προϋπόθεση για άλλα ‘‘μνημόνια’’, που δεν τα λένε όμως τώρα ‘‘μνημόνια’’. Γιατί; Για να πάρουν κάποια ψίχουλα. Άλλα ‘‘μνημόνια’’ επιβάλλουν. Και το οκτάωρο είναι μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Συνεχίζουν. Αυτό είναι δίκαιο;
Θα επιμείνω λίγο στην περίοδο που έγιναν όλα αυτά, γιατί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, όπως σας είπα, σε ό, τι αποφάσισα να συμμετάσχω και να κάνω. Πριν όμως μπω σε αυτό, ήθελα να πω κάτι ακόμα για την κατηγορία της διεύθυνσης που ξέχασα να το πω. Επειδή μια επιχειρηματολογία, μπορεί να είναι, ότι επειδή είχα ενεργό ρόλο, ‘‘ήμουν μπροστά σε όλα’’. Θα πρέπει να αναλογιστείτε, ποιος διευθυντής αναλαμβάνει όλο αυτό το κόστος, δηλαδή να μπαίνει σε όλα μπροστά και μόνος του κιόλας. Δηλαδή και διευθυντής και εκτελεστικό μέλος. Έτσι; Και για την απόπειρα απόδρασης και για τη τράπεζα Πειραιώς! Ε, δεν νομίζω ότι θα βρείτε πάρα πολλούς. Συνήθως αυτά τα διευθυντικά στελέχη που περιγράφουν μέσα στο νόμο θα πρέπει να είναι και λίγο στο παρασκήνιο, να προφυλάσσουν και τον εαυτό τους προκειμένου να διαφυλαχτεί και η ύπαρξη της οργάνωσης που έχει αυτή την κάθετη δομή. Δεν εκτίθεται ο διευθυντής. Αν είσαι διευθυντής στην ουσία δεν εκτίθεσαι. Και μάλιστα, όταν είσαι και μόνος σου, όπως εγώ. Δεν θέλω να πω περισσότερα αλλά αναλογιστείτε λίγο και όλο αυτό. Δηλαδή, μόνη της στο ελικόπτερο, μόνη της σε μια τράπεζα, εντάξει;
Σας είπα ότι το υπόβαθρο για όλα αυτά ήταν τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο, έτσι; Εκείνη, την ίδια περίοδο που γίνονταν όλα αυτά για τα οποία δικάζομαι, 2014-’15-’16, υπήρχαν γεγονότα καθοριστικά. Γεγονότα καθοριστικά που λειτουργούσαν προωθητικά στο να πω ότι θέλω να συνεχίσω αυτή τη δράση.
Ένα χαρακτηριστικό ήταν ότι πρώτη φορά υπήρχε μια παραδοχή από Γερμανούς οικονομολόγους ότι τα χρήματα που δόθηκαν για τα ‘‘μνημόνια’’ στην Ελλάδα, δεν ήταν για τη στήριξη κανενός λαού, όπως έλεγαν. Αλλά ήταν για τις τράπεζες. Αυτό είχε δημοσιευτεί το 2016 από μια ομάδα Γερμανών οικονομολόγων που έγραφε: «Γερμανική παραδοχή. Τα μνημόνια έσωσαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, όχι την Ελλάδα». Γιατί τις ευρωπαϊκές τράπεζες; Γιατί οι ελληνικές τράπεζες και το ελληνικό κράτος χρωστούσε στις ευρωπαϊκές. Και επειδή ως γνωστόν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα ήταν υπό κατάρρευση και τότε είχε –και έχει– μεγάλο πρόβλημα, και επειδή είναι μια μεγάλη μεγάλη τρύπα οι ευρωπαϊκές τράπεζες, υπήρχε η πίεση για να δοθεί το πακέτο των χρημάτων με τους όρους των ‘‘μνημονίων’’, προκειμένου να ξεχρεώσουν ό, τι χρωστούσαν οι τράπεζες και το δημόσιο στις τράπεζες ευρωπαϊκές. Αυτό είχε δημοσιευτεί αρχικά στην Handelsblatt σε μια κρίσιμη καμπή της διαπραγμάτευσης. Ευνοήθηκαν τότε οι ευρωπαϊκές τράπεζες και οι ιδιώτες πιστωτές. Και έλεγε τώρα, ότι από τα δύο μνημόνια –γιατί πήραμε και 62,9 από το 3ο ‘‘μνημόνιο’’ του ’15– το 95%, η μερίδα του λέοντος, πήγαν για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Απ’ αυτά ένα 5% –έλεγε αυτό το δημοσίευμα από αυτή την ομάδα των Γερμανών οικονομολόγων– δεν είχε πάει για τις τράπεζες. Και αυτοί δημοσίευαν αυτή την έκθεση για να αναδείξουν το απαράδεκτο να βάζουν χρήματα –το γερμανικό κράτος μεταξύ άλλων, γιατί το πρώτο πακέτο στήριξης ήταν από χρήματα των ευρωπαϊκών χωρών–, για να στηριχτεί το ελληνικό κράτος το οποίο ήταν χρεοκοπημένο καθώς και οι ελληνικές τράπεζες που ήταν επίσης χρεοκοπημένες, προκειμένου να καλυφθεί το χρέος τους προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Μέσα σε αυτό το σκεπτικό είχαν βγάλει αυτό το δημοσίευμα τότε. Την ίδια περίοδο, σας είπα, έγινε και η 3η ανακεφαλαιοποίηση για την οποία διάβαζα τότε, σε μια ηλεκτρονική εφημερίδα: ‘‘Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης’’, έλεγε. Έλεγε για το 2014 για τη 2η ανακεφαλαιοποίηση που έγινε ότι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είχε δώσει 25 δις δανεικά στο ελληνικό κράτος για να αγοράσει τραπεζικές μετοχές, να αυξήσει τη συμμετοχή του σε αυτές και μετά να τις παραχωρήσει στην ουσία σε ξένα funds. Και από τα 25 δις που ήταν η αρχική επένδυση, η αξία των μετοχών που κατείχε το ΤΧΣ μετά την 3η ανακεφαλαιοποίηση, –στην ουσία το ελληνικό κράτος γιατί το ΤΧΣ είχε τα λεφτά του ελληνικού δημοσίου–, είπαμε, έπεσαν κάτω από 500 εκατομμύρια. Δηλαδή είχε 98% απώλεια Αυτό το διάβαζα το 2015. Οι ξένοι επενδυτές, έλεγαν τα δημοσιεύματα, ελέγχουν τη πλειοψηφία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για μόλις 5 δις. Και μάλιστα, έλεγαν τότε ότι οι επενδυτές που αγόραζαν τις ελληνικές τράπεζες τότε, δεν το έκαναν ως πρ0οϋπόθεση για επένδυση. Ήταν τα γνωστά αρπακτικά των αγορών, τα κερδοσκοπικά distress funds. Και τα οποία τι κάνανε; Αγοράζανε μετοχές χαμηλά και τις πουλούσανε υψηλότερα, ωραία;
Άλλο δημοσίευμα τώρα: ‘‘Οικονομικό έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών’’, στην «Ελευθερία». ‘‘Άρπαξαν τζάμπα τις τράπεζες’’, έγραφαν, γίνονταν πολιτικοί εκβιασμοί, 19, 5 δις, έλεγε, η απώλεια από το ΤΧΣ. ‘‘ Έχει δίκιο ο κόσμος’’ –έλεγε αυτό το δημοσίευμα– ‘‘να μην εμπιστεύεται καθόλου τους τραπεζίτες. Χειρότεροι άρπαγες από αυτούς δεν υπάρχουν’’. Άλλο δημοσίευμα: ‘‘Μεγάλη τραπεζική ληστεία’’. Αυτό τώρα, το γράφουν διάφοροι οικονομολόγοι αναλυτές. Άλλο δημοσίευμα: ‘‘Ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα. Άψογος εγκληματικός σχεδιασμός’’! Όλα αυτά τα δημοσιοποιούσαν τότε. ‘‘Distress funds’’ –έλεγε– ‘‘και ανακεφαλαιοποίηση’’ Ήταν δηλαδή, ένα οικονομικό περιβάλλον, τόσο άθλιο και ήταν τόσο εγκληματικά όλα αυτά που γίνόνταν, –που εντάξει, να σας πω την αλήθεια– να πάω εγώ τώρα να πάρω 100 ή 150.000 από την τράπεζα, για να επιβιώσω και να συνεχίσω και τον αγώνα μου, ε, ναι, δεν ήταν έγκλημα κε πρόεδρε! Δηλαδή να συγκρίνουμε τώρα ποια αδικία; Το να πάρεις από τις τράπεζες 100 και 150 χιλιάρικα; Τα οποία άλλωστε είναι ασφαλισμένα και δεν τα στερείς από κανένα, έτσι; Κανένας καταθέτης δεν χάνει τα λεφτά του από τις τράπεζες, ωραία; Και εγώ να καταδικάζομαι σε τόσα χρόνια φυλακή και άνθρωποι σαν τον Σάλλα να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να συνεχίζουν τις χρηματοπιστωτικές τους δραστηριότητες, να πλουτίζουν αυτοί και τα παιδιά τους, και τα εγγόνια τους, και τα δισέγγονά τους. Και όλο αυτό εις βάρος ενός ολόκληρου λαού. Εντάξει, αυτό είναι άδικο. Βγάζουμε τόσα χρόνια φυλακή, για ποιο λόγο; Γιατί σας είπα, μόνη μου ήμουνα.
Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα από την απόφαση του εφετείου που είχε δικάσει το Νίκο τον Μαζιώτη, που σας έλεγα. Ότι με βάση το α. 120 Σ. και με βάση την εξέλιξη με τα ‘‘μνημόνια’’ και με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις πολλών συνταγματολόγων –όχι για την αντισυνταγματικότητα– για τη συνταγματική κατάλυση που είχαν επιφέρει τα ‘‘μνημόνια’’, ενεργοποιείται το α.120 Σ. Με βάση το α.120 Σ, ναι, είμαστε νόμιμοι. Θα μου πείτε τι σχέση έχει η δράση ενάντια στα ‘‘μνημόνια’’; Ναι, είχε. Γιατί; Γιατί θα μπορούσες να τις εντάξεις ως προπαρασκευαστικές αυτές τις πράξεις που εξετάζει αυτό το δικαστήριο. Επιπλέον, ως δράση που στόχευε ενάντια σε μια πολιτική συνθήκη η οποία ήταν και παράνομη, με το δικό σας πλαίσιο το νομοθετικό. Με βάση το ίδιο το Σύνταγμα. Οπότε είχαμε υπερασπιστεί αυτή τη θέση και στα δικαστήρια για την ΤτΕ. Γιατί η επίθεση ενάντια στη ΤτΕ -ως παράρτημα της ΕΚΤ- και στο ΔΝΤ που ήταν δύο από τους τρεις θεσμούς που απαρτίζανε τότε την τρόικα και οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τα ‘‘μνημόνια’’, ήταν αυτοί που τα είχαν επιβάλει, ήταν ο κατ’ εξοχήν στόχος για την επίθεση αυτή και στόχευε άμεσα τους υπευθύνους των ‘‘μνημονίων’’. Δεν είχε γίνει άλλη ενέργεια που να στόχευε άμεσα εναντίον της τρόικας και διεκδικήσαμε τη θέση μας ως νόμιμοι πλέον, με το ίδιο το Σύνταγμα στα 4 δικαστήρια που έγιναν για την επίθεση αυτή. Και η απόφαση του εφετείου που εκδίκαζε ως βασικό κατηγορούμενο το σύντροφο Ν. Μαζιώτη για την επίθεση στην ΤτΕ έλεγε. Εντάξει, δεν το δέχτηκε αυτό που λέγαμε βέβαια, το δικαστήριο. Γιατί ποιο δικαστήριο θα το δεχόταν; Μετά θα βρισκόταν…. στο Κογκό; Ή δεν ξέρω και εγώ πού αλλού. Θα τους έδιωχναν, δεν υπήρχε περίπτωση! Αλλά μέσα από μια διαδικασία αποδέχτηκε, και αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα, ότι:
‘‘Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκ των κατηγορουμένων Νικόλαος Μαζιώτης και Παναγιώτα Ρούπα ισχυρίζονται ότι οι ενέργειές τους και εν γένει η δράση τους είναι νόμιμες βάσει του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος κατά το οποίο: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία, ήτοι, ότι είχαν δικαίωμα και υποχρέωση, ως μέλη της κοινωνίας, να στραφούν κατά της κρατικής εξουσίας, η οποία με την πολιτική που εφήρμοσε από το 2009 και μετά (μνημόνια κλπ), παραβίασε πολλές συνταγματικές διατάξεις. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η δράση των κατηγορουμένων δεν εμπίπτει στην προαναφερθείσα συνταγματική διάταξη, η οποία προϋποθέτει παλλαϊκή αντίσταση και λαϊκή υποστήριξη’’. Δηλαδή η απόφαση λέει ότι αν ήσασταν πολλοί θα ήσασταν νόμιμοι, όμως επειδή ήσαστε λίγοι, δεν ήσαστε. Είναι λίγο αντιφατικό αυτό.
Επειδή έχω διαβάσει για το 120 –βρήκα το βιβλίο του Φ. Σπυρόπουλου θα το δούμε και μαζί–, δεν υπάρχει πουθενά καμία αναφορά για τη μαζικότητα που πρέπει να έχει η αντίσταση με βάση το 120. Αν πρέπει δηλαδή να είναι μαζική ή όχι. Και μάλιστα ο Σπυρόπουλος λέει, ότι ‘‘ο καθένας και όλοι μαζί’’ –και ο καθένας ατομικά– δηλαδή, ‘‘όλοι οι Έλληνες έχουν καθήκον να αντισταθούν με κάθε μέσο’’. Και μάλιστα, ο ίδιος αναφέρει ότι, αντίσταση μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας, απ’ τη στιγμή που έχει καταλυθεί η νομιμότητα από την ίδια τη κυβερνητική πολιτική, δεν νοείται. Δηλαδή, με νόμιμα μέσα, πορείες, διαδηλώσεις, κλπ, δεν μπορεί αυτό να θεωρείται αντίσταση. Θα σας το διαβάσω.
Τώρα για να συνεχίσω, η απόφαση αυτή έχει κάνει ένα άλμα. Δεν αναφέρει ούτε ότι αυτές οι πράξεις, αυτές οι ‘‘τρομοκρατικές’’ πρακτικές, δεν εμπίπτουν στο 120 ούτε ότι δεν είχαμε κατάλυση του Συντάγματος –παραδέχεται δηλαδή, ότι είχαμε– ούτε ότι εμείς δεν είχαμε δικαίωμα να αντισταθούμε με αυτό τον τρόπο, κλπ, κλπ. Και το μόνο που αναφέρει είναι ότι’’ ήσασταν μόνοι σας’’, στη ουσία! Αυτό λέει. Μα αν ήμασταν πολλοί, θα ήμασταν νόμιμοι με βάση το ίδιο το Σύνταγμα. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει ένα άλμα εκείνο το δικαστήριο, σοβαρό άλμα. Και εγώ εμμένω σε αυτό. Δηλαδή, ότι όντως, η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν νόμιμη. Εμμένω επίσης και στο γεγονός, ότι όντως, αυτό το καθεστώς είναι εντελώς παράνομο και εξακολουθεί να είναι. Γιατί δεν έχει αλλάξει από το 2010 τίποτα. Δεν έχει ανατραπεί η προηγούμενη συνθήκη, δεν έχουμε βγει από τα ‘‘μνημόνια’’. Είναι απάτη ότι τελειώσαμε με τα ‘‘μνημόνια’’.
Τα ‘‘μνημόνια’’ υπάρχουν ως προς τους βασικούς όρους, τους πρώτους όρους που είχαν μπει και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εφόσον το χρέος δεν διαγράφεται. Και ο μόνος που μπορεί να κάνει αθέτηση του χρέους –γιατί εκεί είναι ο πυρήνας του προβλήματος, θα πρέπει να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα χρέη αυτά που μας επιβάλλουν– θα ήταν μόνο ένας επαναστατημένος λαός. Καμία κυβέρνηση δεν θα το έκανε όλο αυτό, καμία κυβέρνηση δεν θα στρεφόταν ενάντια στα αφεντικά της. Γιατί όπως λέει και ο Μανωλεδάκης, δεν έχουμε δημοκρατία. Αυτό που λέγεται δημοκρατία, είναι μια υπερεθνική εξουσία –αυτός στοχεύει στην Αμερική, στο κράτος των ΗΠΑ κυρίως, γιατί το βλέπει και μέσα από το πρίσμα και του ‘‘αντιτρομοκρατικού’’ που είχε επιβληθεί τότε. Υπάρχει μια συγκεντρωτική υπερεθνική εξουσία η οποία επιβάλλει τη θέλησή της στην εκτελεστική εξουσία κάθε χώρας και αυτή κάνει ό, τι πρέπει να κάνει. Ούτε οικονομική πολιτική μπορεί να χαράξει μια ελληνική κυβέρνηση από μόνη της ούτε να δαπανήσει όπου θέλει τα χρήματα που παίρνει από τον ελληνικό λαό μπορεί ούτε τίποτε δεν μπορεί να κάνει. Ούτε φυσικά, κοινωνική πολιτική μπορεί να εφαρμόσει ούτε τίποτα. Και αυτό συνέβαινε από την αρχή. Απλά τώρα έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο μεγάλο βαθμό η κατάσταση που πλέον καθιστά κουρελόχαρτο, όπως έλεγε και ο Κασιμάτης, και κενό γράμμα το ίδιο το Σύνταγμα.
Και επειδή αναφέρθηκα στον Κασιμάτη, θέλω να πω δυο λόγια, τι διαβάζαμε τότε και τι διαβάσαμε και στο δικαστήριο. Σας είπα, δεν το λέγαμε εμείς ότι ήταν αντισυνταγματικά τα ‘‘μνημόνια’’ ή ότι έγινε κατάλυση του Συντάγματος, ωραία; Το έλεγαν άλλοι, καθηγητές του ποινικού δικαίου και συνταγματολόγοι: Ο Κασιμάτης, o Δημητρόπουλος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Κατρούγκαλος ο οποίος έγινε μετά υπουργός και τα ξέχασε, ο καθηγητής Πανεπιστημίου Θράκης, Νικολόπουλος ο οποίος ήταν εξαφανισμένος μετά, ο καθηγητής της Παντείου Χρυσόγονος ο οποίος μετά έγινε ευρωβουλευτής του Σύριζα. Έβγαζαν κείμενα τα οποία τα κατέθεσαν στην βουλή για το ‘‘μνημόνιο’’ και έλεγαν: ‘‘το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία, παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν….’’. Αυτά τα έλεγαν ο Χρυσόγονος και οι λοιποί.
Ο Μαριάς τώρα είχε βγάλει και βιβλίο για την ασυλία εκτελέσεως, έναν επονείδιστο όρο που είχαν τα ‘‘μνημόνια’’, που στην ουσία είναι σε ισχύ ακόμα και τίποτα δεν ανήκει στο ελληνικό δημόσιο. Ούτε ο αέρας ούτε η θάλασσα ούτε ο φυσικός πλούτος της χώρας ούτε αυτά που παίρνει –δηλαδή ό, τι εισπράττει– ούτε αυτά που έχει ως ακίνητα και αυτά που δεν έχει πια ως επιχειρήσεις… Τίποτα! Όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει απολύτως τίποτα, αν δεν έχει την έγκριση από τους δανειστές.
Ωραία; Και να μην μας φαίνεται περίεργο που έρχονται και παίρνουν ‘‘φιλέτα’’ της ελληνικής γης και των θαλασσών για να τα εκμεταλλευτούν διάφοροι μεγαλο-επιχειρηματίες ανά τον κόσμο. Όλα αυτά έχουν αφετηρία τα ίδια τα ‘‘μνημόνια’’ κι αυτό θα συνεχίζεται. Αυτά τα έλεγε ο Μαριάς, είχε βγάλει και ένα ωραίο βιβλίο στο οποίο έγραφε για την αντισυνταγματικότητα των ‘‘μνημονίων’’.
Τότε κιόλας, την περίοδο που γίνονταν αυτές οι ενέργειες, ακουγόταν ο Μπαρόζο να απειλεί: ‘‘Μνημόνια ή τανκς’’. ‘‘Διαλέξτε μνημόνια ή χούντα. Έβγαινε ο Πιερ Μοσκοβισί και έλεγε: ‘‘Το ευρωπαϊκό δίκαιο δεν ισχύει για την Ελλάδα’’. Το ευρωπαϊκό δίκαιο. δηλαδή ό, τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ. Ο Σόιμπλε που έλεγε ‘‘καπούτ κυριαρχία’’! Ε, δεν νομίζω να τα έχετε ξεχάσει, έτσι; ‘‘Καπούτ κυριαρχία’’, έλεγε. Στα ‘‘μνημόνια’’ είχαν βάλει ως όρο ότι το ελληνικό κράτος παραιτείται από κάθε κυριαρχικό του δικαίωμα. Δεν μπορούσε να στραφεί ενάντια στους δανειστές σε τίποτα απ’ ό, τι του ζητούσαν. Όλα αυτά τα έλεγαν τότε. Και κανονικά δεν θα έπρεπε να ήμαστε μόνοι, αυτό ήταν το λάθος. Εντάξει, δεν ήταν δικό μας το λάθος, αλλά ότι βρεθήκαμε μόνοι, ναι, ήταν ένα πρόβλημα. Θα έπρεπε να είναι όλος ο κόσμος απέναντι σε όλα αυτά, γιατί ήταν φανερά όλα αυτά από την αρχή, το 2010. Και ο Επαναστατικός Αγώνας μάλιστα, τα έγραφε πολύ πριν γίνουν όλα αυτά. Τα ‘‘μνημόνια’’ τα είχε περιγράψει χωρίς ήδη από το ’08 και το ’09. Τα διάβασε ο σύντροφος ο Νίκος ο Μαζιώτης, μην σας ξαναδιαβάσω τι λέγαμε από τότε. Και γι’ αυτό κιόλας, η απόφαση του εφετείου που σας διάβασα πριν, αναφέρεται στη δράση της οργάνωσης από το 2009. Δηλαδή, το έχουν ‘‘πιάσει’’ αυτοί ότι όλες αυτές οι δράσεις που έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας, ήταν προπαρασκευαστικές στο να αποτραπεί αυτό που θα επερχόταν και που συνιστούσε κατάλυση του Συντάγματος. Γιατί μέσα σε αυτό το πλαίσιο όντως, ήταν η δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Δηλαδή, αποτροπής αυτής της εξέλιξης. Και αυτό μπορείς να πεις ότι δεν ίσχυε από το ’09, ίσχυε από πιο πριν, γιατί από πιο πριν αναφερόταν στις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα τι πρόκειται να έρθει. Και όταν ήρθε τελικά, τι θα έλεγες; ‘‘Α, μας χτύπησε μια κατασταλτική επιχείρηση, και τελείωσε παιδιά τώρα, να κοιτάξουμε να την «κάνουμε»’’. Όχι! Άμα το πιστεύεις αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι, έ, δεν τα παρατάς. Αυτή είναι η θέση μου. Και σας είπα, ότι άμα δεν έχεις αυτό το πολιτικό κίνητρο, δεν θα γινόταν τίποτα απ’ όλα αυτά –και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό– όποιος έκανε ό, τι έκανε.
Ο Μαριάς λοιπόν, τα έλεγε όλα αυτά και μάλιστα, είχε ταχθεί και υπέρ μιας πολιτικής αλλαγής η οποία θα βασιζόταν πλέον στην άμεση δημοκρατία. Εντάξει, πολιτικές σκοπιμότητες ήταν όλα αυτά βέβαια, το γνωρίζουμε. Αλλά έχει σημασία να τα λες, υπό ποιο καθεστώς λέγονταν, επειδή υπήρχε μια κοινωνική πίεση τότε και με τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις συνελεύσεις και με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, και με τις επιθέσεις που γίνονταν τότε με εκείνα τα εξεγερτικά γεγονότα. Υπήρχε μια κοινωνική πίεση! Και αυτή η κοινωνική πίεση ήταν αυτή που δεν επέτρεπε σε καμία κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της για περισσότερο από λίγους μήνες και κατέρρεε. Ήταν η περίοδος στην οποία ήταν πιο ευάλωτο από ποτέ το πολιτειακό σύστημα της χώρας. Γιατί; Γιατί ήξεραν ότι ήταν παράνομοι. Αλλά ήταν υποχρεωμένοι, ως καλά γιουσουφάκια –να το πω λαϊκά–, να τα επιβάλλουν όλα αυτά. Έκαναν την προπαγάνδα που έπρεπε να κάνουν, που τους έλεγαν, τα ΜΜΕ εκβίαζαν, αντιδρούσαν στις κινητοποιήσεις όλοι μαζί. Και κάποια στιγμή η προπαγάνδα και η καταστολή, –που άνοιγαν με πυροσβεστήρες τα κεφάλια των ανθρώπων στους δρόμους οι αστυνομικοί τότε (τα ΜΑΤ) και κατέληγαν τότε άνθρωποι στην εντατική– και σε συνδυασμό με αυτό, προπαγάνδα-καταστολή, κάποια στιγμή ο κόσμος δεν άντεχε πλέον. Επίσης δεν άντεχε από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να το ανατρέψει όλο αυτό. Αλλά ναι, έπρεπε να επιμείνει. Έπρεπε να επιμείνει.
Αλλά αυτό που δεν υπήρχε το ’10 ήταν ένα ισχυρό κίνημα το οποίο να καταφέρει να μετατρέψει αυτές τις κινητοποιήσεις σε κινητοποιήσεις ανατροπής αυτής της πολιτικής εξουσίας. Της πολιτικής εξουσίας που στο κάτω-κάτω ήταν και παράνομη και το ήξεραν όλοι ότι ήταν παράνομη, έτσι; Και ο λαός το ήξερε και αυτοί το ήξεραν για τον εαυτό τους. Ο Σπυρόπουλος αναφέρει με κάθε μέσο, βίαιο μέσο, όλα τα μέσα είναι θεμιτά δηλαδή, προκειμένου να ανατρέψεις αυτόν ο οποίος παρανομεί και καταλύει το Σύνταγμα. Αυτά λέει ο Σπυρόπουλος. Πού σημαίνει σε ‘‘μετάφραση’’ στα ελληνικά δεδομένα στο ιστορικό παράδειγμα που μιλάμε, θα μπορούσε να γίνει ένοπλη επανάσταση προκειμένου να αποφευχθεί –έτσι;– η κατάλυση του Συντάγματος. Δεν έγινε. Και σας λέω εγώ το άλλο, ότι δεν χρειαζόταν να χυθεί αίμα τότε. Γιατί; Γιατί η πολιτική εξουσία τότε, ήταν πραγματικά στον ‘‘αέρα’’, ήταν ‘‘φύλλο και φτερό’’! Άμα κατάφερνε αυτός ο κόσμος να μπει στη βουλή, θα τελείωνε η ιστορία τότε. Και δεν ήθελε και πολύ. Απλά αυτό που απουσίαζε και αυτό για το οποίο αγωνιζόταν ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν ένα συγκροτημένο επαναστατικό κίνημα, να δίνει μια κατεύθυνση. Και σας λέω ότι με βάση το πνεύμα του νόμου που λέτε και εσείς, έπρεπε να γίνει!
Ο Μαριάς λοιπόν, ανέφερε τη δυαδική εξουσία που υπήρχε τότε. Αναγνώριζε ως δυαδική εξουσία δηλαδή, τις λαϊκές συνελεύσεις, κλπ. Και έλεγε: ‘‘…Όπως είχαμε επισημάνει και παλιότερα κυβέρνηση και τρόικα με τις αποφάσεις τους υπονομεύουν καθημερινά τη δημοκρατία στη χώρα μας. Έτσι, έχει πλέον συντελεστεί μια ραγδαία κρίση πολιτικής υποαντιπροσώπευσης που είναι άμεσα συνυφασμένη με την αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικής ικανότητας των πολιτικών κομμάτων του δικομματισμού. Για το λόγο αυτό, οι πολίτες αντιδρούν και απαιτούν πραγματική δημοκρατία και ριζοσπαστική αναδιανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου’’ –ο Μαριάς τα λέει αυτά, που είχαμε φθάσει… έτσι;– ‘‘αφού έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να λυθεί ο γόρδιος δεσμός της κρίσης χρέους που μαστίζει τη χώρα…..’’ Τα ίδια λέμε. Αναδιανομή του πλούτου και άμεση δημοκρατία! Να τελειώνουμε με ένα παράνομο καθεστώς το οποίο μόνο να υπηρετεί τα μεγάλα αφεντικά του διεθνούς κεφαλαίου υπάρχει και να δούμε πώς θα φτιάξουμε μια κατάσταση ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τα ίδια έλεγε αυτός. Αλλά τα έλεγε ο Μαριάς για δημαγωγικούς λόγους. Θα σας διαβάσω κάτι ακόμα. Για ένα αντιμνημονιακό κοινωνικό μέτωπο εξουσίας, έλεγε. ‘‘Όπως είχαμε την ευκαιρία να τονίσουμε στις ομιλίες μας στα Προπύλαια και στην Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη…’’ –τότε έβγαινε ο κόσμος στις πλατείες– ‘‘ένα ιδιαίτερα ισχυρό αντιμνημονιακό πολύχρωμο κίνημα πολιτών έχει αρχίσει να γεννιέται εδώ και αρκετές εβδομάδες στις πλατείες της χώρας, στους δρόμους, στις….. γειτονιές και στους κοινωνικούς χώρους. Ένα κίνημα που παλεύει ενάντια στη νέα εξάρτηση, για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας. Ένα κίνημα που απαιτεί να φύγει αμέσως η τρόικα’’. Και παρακάτω λέει ότι το κίνημα αυτό έχει ήδη πετύχει νίκες, αλλά το κυριότερο ήταν ότι το κίνημα αυτό ήταν δυναμικό, έκανε συνελεύσεις και εκφραζόταν αυτή η δυναμική στα εξεγερσιακά γεγονότα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας τότε. Αναφέρει την προσωρινή δυαδική εξουσία, αυτό που σας είπα πριν. Επίσης αναφέρεται στο ‘‘συνταγματικό πατριωτισμό’’ ο Μαριάς, και συνεχίζει παρακάτω: ‘‘Ο δικομματισμός, αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, έχουν χάσει πλέον κάθε πολιτική νομιμοποίηση. Η κρίση αντιπροσώπευσης είναι έκδηλη και έχει μετατραπεί σε κρίση νομιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού. Ταυτόχρονα οι πολίτες βιώνουν μια συνεχή βάναυση παραβίαση του Συντάγματος από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία της Βουλής σε σχέση με την εφαρμογή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης Ελλάδας-κρατών Ευρωζώνης, η οποία δεν έχει καν κυρωθεί από το κοινοβούλιο. Επομένως μοναδικός πραγματικός εγγυητής της τήρησης του Συντάγματος είναι ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο οποίος οφείλει να δράσει με βάση τις αρχές ενός σύγχρονου συνταγματικού πατριωτισμού στο πλαίσιο των επιταγών του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος. Κατά την έννοια αυτή, οι πολίτες θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα νέο συλλογικό, ευέλικτο πολιτικό υποκείμενο, το οποίο να μπορεί να εκδηλώνεται στις πλατείες και στους δρόμους. Να μπορεί να αξιοποιεί μορφές άμεσης δημοκρατίας και αποτελεσματικής δράσης. Τέλος να μπορεί να διαμορφώσει μαζί με τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας’’. Τι είναι αριστερά τώρα…; Εντάξει, είναι άλλη ιστορία. Αυτά έλεγε ο Μαριάς.
Ο Χρυσόγονος πάλι αναφέρει –είχε κάνει μια ολόκληρη ανάλυση για τα μνημόνια αυτός – με τίτλο ‘‘Η χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας-Ο μηχανισμός «στήριξης της ελληνικής οικονομίας» από την οπτική της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής’’. Αναλύει όλο το μνημόνιο και τις συμβάσεις δανεισμού κομμάτι-κομμάτι και επιχειρηματολογεί πάνω στο γεγονός ότι είναι αντισυνταγματικά και συνιστούν κατάλυση του Συντάγματος. Σε ένα σημείο λέει; ‘‘από πραγματική άποψη ωστόσο τα μνημόνια ισοδυναμούν με εκχώρηση της αρμοδιότητας χάραξης και εφαρμογής της οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας στην «τρόικα». Η ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο τίθενται υπό τον άμεσο έλεγχό της στα θέματα αυτά, αφού κάθε σοβαρή άρνηση συμμόρφωσης στις υποδείξεις της θα συνεπάγεται τη μη εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου και άρα την παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Πρόκειται επομένως για defacto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας της χώρας’’. Σε άλλο σημείο αναφέρει: ‘‘Στην τριγωνική σχέση μεταξύ «τρόικας», ελληνικής κυβέρνησης και (υποτίθεται) «κυρίαρχου» λαού-καταναλωτή, η δεύτερη μοιάζει στην πράξη λιγότερο με κυβέρνηση και περισσότερο με μεταπράτη, ο οποίος επιχειρεί να πείσει τον τελικό καταναλωτή για την αναγκαιότητα της συμμόρφωσής του’’. Αυτά τα λέει ο Χρυσόγονος. ‘‘Ο μηχανισμός «στήριξης της ελληνικής οικονομίας, όπως τον ονομάζει ο τίτλος του ν. 3845/2010» –είναι η πρώτη δανειακή σύμβαση του ’10 αυτή– είναι ψευδεπίγραφος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μηχανισμό στήριξης των αλλοδαπών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών, που δάνειζαν αλόγιστα το ελληνικό δημόσιο στο παρελθόν και τώρα βλέπουν τους ισολογισμούς τους να κινδυνεύουν να κλονισθούν για τον λόγο αυτόν’’.
Έχει πάρα πολλές αναφορές αλλά έχει ένα σημείο που πρέπει να σας το διαβάσω. Κάνει ανάλυση σε όλο το ‘‘μνημόνιο’’ τώρα. Λέει: ‘‘Το κυριότερο συμπέρασμα από την εντυπωσιακή πλήρη μετεκλογική αναστροφή του κυβερνώντος κόμματος είναι ότι στα σοβαρά ζητήματα η κυβερνητική πολιτική δεν προσδιορίζεται ούτε σύμφωνα με το αποτέλεσμα των εκλογών..’’ Εντάξει, αν αυτό δεν είναι συνταγματική κατάλυση, τι είναι; Δηλαδή να προτείνεις κάποια πράγματα και να λες ψηφίστε με και όταν γίνεις κυβέρνηση να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα. Στην αρχαία Αθήνα θα τους κρεμάγανε κάτι τέτοιους μόνο και μόνο γιατί έλεγαν ψέματα σε έναν λαό. ‘‘Ούτε και με βάση καταστατικά κατοχυρωμένες συλλογικές διαδικασίες του κυβερνώντος κόμματος’’, και συνεχίζει: ‘‘Η οικονομική ιδίως πολιτική μιας μικρής και υπερχρεωμένης χώρας, όπως η Ελλάδα, είναι προδιαγεγραμμένη με βάση τις αποφάσεις υπερεθνικών αρχών και τις ανισορροπίες των κεφαλαιαγορών. Έτσι η δημοκρατία καταντά να υφίσταται κατ’ επίφαση. Η υπέρβαση της κρίσης είναι ανέφικτη μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού μας συστήματος’’.
Αυτός βέβαια δεν αναφέρει για επαναστάσεις κλπ, γιατί είναι με τον Σύριζα και θέλουν την εξουσία. Ο Κασιμάτης είναι ο πιο κάθετος σε σχέση με τα ‘‘μνημόνια’’, έχει κάνει πολλές διαλέξεις, έχει βγάλει και πάρα πολλά κείμενα και έχει γράψει πολλά άρθρα, δεν θα τα διαβάσω, μπορείτε να τα βρείτε και να τα διαβάσετε. Είχε βγάλει και βιβλίο «Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού στην Ελλάδα». Τελοσπάντων, θα καταλήξω με το δια ταύτα του Κασιμάτη. Λέει: ‘‘……Καταλήγω με μια έκκληση. Να φροντίσει η κυβέρνηση να απαλλαγούν οι συμβάσεις δανεισμού από τους επονείδιστους και άνομους όρους που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και την Ευρώπη’’ –και λέει– ‘‘αν δεν γίνουν αυτά η Ελλάδα οδηγείται με ευθύνη της πολιτικής της ηγεσίας σε αγώνα των πολιτών της σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος’’. Οι περισσότεροι δηλαδή έλεγαν ‘‘παιδιά ότι τελείωσαν οι δυνατότητες αντιστροφής αυτής της συνθήκης και το μόνο που απομένει είναι το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Δηλαδή, ‘‘ανάτρεψέ τους’’. Αυτά τα έλεγε όταν είχαν ήδη επιβληθεί, ωραία; Το α.120 Σ λέει όποιος επιχειρεί να καταλύσει βίαια το Σύνταγμα, γι’ αυτό στη πραγματικότητα πρέπει να προλάβεις υποτίθεται, αυτές τις εξελίξεις γιατί όταν έχει επιβληθεί κάτι, δεν μπορείς να το διορθώσεις. Σε αυτή την περίπτωση που η κατάλυση είναι τετελεσμένο, αυτό λέει το 120 Σ. Έβγαιναν τότε, πάρα πολλοί και μιλούσαν για την καταπάτηση των δικαιωμάτων στο πλαίσιο εφαρμογής των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, για το δίκιο της ευρωπαϊκής ένωσης που καταπατάται. Για την έκθεση του ΟΗΕ που έλεγε για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα το 2014. Αναφέρει όλα τα άρθρα που έχουν παραβιαστεί με τα ‘‘μνημόνια’’, αναφέρει όλες τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν παραβιαστεί με τα ‘‘μνημόνια’’. Άμα τα διαβάσω όλα αυτά, θα φθάσουμε απόγευμα, οπότε –εντάξει–, δεν θα το κάνω.
‘‘Σε καθεστώς εξαίρεσης από το ευρωπαϊκό κεκτημένο η Ελλάδα’’ από τον Μοσχοβισί, ένα δημοσίευμα το 2014. Δημοσιεύματα ένα σωρό, όπως ‘‘η κρίση χρέους στην Ελλάδα αφήνει τους Έλληνες να πεινάνε και τα παιδιά να υποσιτίζονται’’. Δημοσιεύματα: ‘‘Σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού πάνω από τον έναν στους τρείς Έλληνες’’, ‘‘το 1/3 της Ελλάδας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας’’ επίτροποι του ΟΗΕ που έρχονταν στην Ελλάδα και έκαναν καταγγελίες για τις διεθνείς συμβάσεις και για τις συνθήκες που ζούσε ο ελληνικός λαός. Τι καταφέρανε όλοι αυτοί; Τίποτα! Αυτό είναι το δια ταύτα.
Και αυτά λέγαμε και στα άλλα δικαστήρια. Ό, τι ήταν να γίνει μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος νομικού πλαισίου, έγινε. Και τι έγινε; Δεν άλλαξε απολύτως τίποτα και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Άρα, και άσχετα με το σύνταγμα, επιβάλλεται να κάνεις κάτι. Δηλαδή δεν γίνεται να συνεχίσεις σε αυτή την κατεύθυνση γιατί δεν βελτιώνεται η κατάσταση, αλλά χειροτερεύει συνεχώς. Ο δε Σπυρόπουλος στο «Δικαίωμα αντίστασης» κατ’ άρθρο 120 Σ. αναφέρεται σε κάποιο σημείο, στην υπέρβαση του αναγκαίου μέτρου –αν υπάρχει αναγκαίο μέτρο τελοσπάντων για τη δράση κατ’ άρθρο 120– και λέει ότι: ‘‘… Υπέρβαση του αναγκαίου μέτρου της αντίστασης θα αποτελούσε π.χ. η ανατίναξη ενός πυρηνικού εργοστασίου, όχι όμως η ανατίναξη ενός κυβερνητικού κτιρίου κατά τις ώρες απουσίας των υπαλλήλων’’. Που σημαίνει ότι αυτό που ορίζεται ως ‘‘τρομοκρατία’’, η ‘‘τρομοκρατική’’ δράση υπό ανώμαλες τελείως συνθήκες και υπό συνθήκες κατάλυσης του Συντάγματος και παράνομων κυβερνήσεων, είναι νόμιμη. Δηλαδή τι; Να βάζεις βόμβες σε κυβερνητικά κτίρια ή σε κτίρια όπως η ΤτΕ. Με βάση το τι έγινε στην Ελλάδα, νόμιμο είναι να πας να ανατινάξεις μια κεντρική τράπεζα ελληνική. Να ανατινάξεις μια ξένη τράπεζα ή κυβερνητικά κτίρια, εφόσον βέβαια μέσα δεν έχουν υπαλλήλους, ωραία; Δηλαδή τι ; Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι αυτή, κε πρόεδρε. Αυτή είναι η δράση του! Προειδοποιητικά τηλεφωνήματα για εκκενώσεις κτιρίων, όχι τραυματίες, ωραία; Η δράση του είναι ότι χτυπάς συγκεκριμένους πολιτικοοικονομικούς στόχους, οι οποίοι ευθύνονται για πολύ συγκεκριμένες πολιτικές και από το 2003 αυτή είναι. Και αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Σπυρόπουλος. Δηλαδή απ’ όπου και να το πιάσεις, ναι, δικαιωμένος είναι ο Επαναστατικός Αγώνας. Μόνο στα δικαστήρια δεν μπορεί να γίνει αυτό, να δικαιωθούμε δηλαδή.
Κάνει μια ανάλυση για τη λεγόμενη παθητική, αμυντική και επιθετική αντίσταση. Αυτός θεωρεί ότι ‘‘η παθητική αντίσταση ότι δεν είναι νοητή με βάση τη συνταγματική ρύθμιση του α. 120 Σ. παρ. 4, όχι γιατί δεν γίνεται κατά την παραδοσιακή διδασκαλία χωρίς χρήση βίας, αλλά γιατί δεν είναι σαφές αν αποτελεί καν αντίσταση…’’ ο Σπυρόπουλος λέει ότι αυτό δεν είναι καν αντίσταση. ‘‘Το Σύνταγμα επιβάλλοντας και επιτρέποντας ταυτόχρονα αντίσταση κατά της κατάλυσης του Συντάγματος με κάθε μέσο προβαίνει και σε αξιολόγηση του χρησιμοποιούμενου μέσου. Αντίσταση με κάθε μέσο από το πιο ήπιο μέχρι το πιο έντονο είναι θεμιτό. Υπάρχει δηλαδή ευχέρεια επιλογής του ανταποκρινόμενη βέβαια αφενός στην αρχή της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας, αφετέρου όμως σημαίνει αντίσταση με όλες τις δυνάμεις. Ως φορέα του δικαιώματος αντίσταση…’’ –ως απάντηση τώρα στο προηγούμενο δικαστήριο που έβγαλε αυτή την απόφαση ότι ήμασταν λίγοι γι’ αυτό δεν ήμασταν νόμιμοι, αν ήμασταν πολλοί θα ήμασταν νόμιμοι– ‘‘υποκείμενο του δικαιώματος και καθήκοντος αντίστασης ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία και άλλες επιμέρους ιδιότητες έχουν όλοι οι Έλληνες από κοινού και ο καθένας χωριστά. Το λέει σαφώς ‘‘και ο καθένας χωριστά’’! Αυτό το κάνεις με βάση την πολιτική σου συνείδηση. Και στο τέλος-τέλος το Σύνταγμα δεν είναι προάσπιση του πολιτικού μηχανισμού και της φόρμας, της δομής του πολιτεύματος, έτσι; Το Σύνταγμα στην ιστορία του εμπνέεται και δημιουργείται– απ’ όσο ξέρω όχι μόνο του ελληνικού, αλλά όλα τα συντάγματα– από μια διάθεση δημιουργίας ενός πλαισίου μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένη να ασκείται η κρατική εξουσία και να μην το υπερβαίνει. Κατοχυρώνει δηλαδή τα δικαιώματα των ανθρώπων απέναντι σε μια κρατική εξουσία και απέναντι σε μια οικονομική εξουσία, η οποία συνεχώς και πάντα, προσπαθεί να διαρρήξει αυτά τα πλαίσια. Καλά δεν τα λέω κε εισαγγελέα;
Οπότε η υπεράσπιση αυτού του συντάγματος δεν είναι ότι υπερασπίζεται τη βουλή των 300, οι οποίοι είναι παράνομοι πλέον. Η υπεράσπιση του συντάγματος σημαίνει στη συγκεκριμένη περίοδο να υπερασπίζεσαι ‘‘με νύχια και με δόντια’’ τα ελάχιστα δικαιώματα που σου έχουν μείνει και που καταγράφονται μέσα στο σύνταγμα. Ωραία; Τα ελάχιστα! Αλλά εφόσον είχαμε φτάσει σε αυτή την συνθήκη με τη συνταγματική κατάλυση, δεν γινόταν να ξαναγυρνούσαμε στο ίδιο καθεστώς. Τι νόημα έχει να ξαναγυρνούσαμε στο ίδιο καθεστώς, αφού πάλι στα ίδια θα ‘‘πέφταμε’’. Γι’ αυτό και ο Μαριάς αναφέρεται –και εμείς αναφερόμαστε– σε μια ανάγκη βαθιάς πολιτειακής αλλαγής, σε ένα νέο σύνταγμα και σε ένα νέο πολιτικό σύστημα εξουσίας οριζόντιο με βάση οριζόντιες μορφές οργάνωσης. Να υπάρχει άμεσος κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος όχι αντιπροσώπου, αλλά εκπροσώπου που αναλαμβάνει να εκτελέσει τις πολιτικές εντολές και αποφάσεις της κοινωνικής βάσης.
Για να μην αναφερθώ άλλο στο Σπυρόπουλο, αυτό, το βιβλίο «το δικαίωμα αντίστασης», είναι πάρα πολύ ‘‘πλούσιο’’ και κάνει μια μεγάλη αναφορά στο παρελθόν των συνταγμάτων και πώς καταλήξαμε στα σημερινά τα οποία, αν μη τι άλλο –παραδέχεται και αυτός– ότι περιορίζουν αρκετά το δικαίωμα αντίστασης. Γιατί παλιότερα αναφερόταν το δικαίωμα στην επανάσταση, το δικαίωμα στην εξέγερση. Π. χ. στο γαλλικό Σύνταγμα του 1793 αναφερόταν το δικαίωμα στην εξέγερση. Όπως και στο σύνταγμα του New Hampshire του 1784, των HΠΑ, αναφερόταν το δικαίωμα στην επανάσταση. Υπάρχουν διάφορες παρεκκλίσεις για να φθάσουμε τώρα στο δικαίωμα υπεράσπισης ενός συνταγματικού πλαισίου, το οποίο όπως σας είπα –και το λέει και ο ίδιος–, υπερβαίνει κατά πολύ τη δομή του πολιτειακού συστήματος της αντιπροσωπευτικής ‘‘φιλελεύθερης δημοκρατίας’’. Εφόσον τώρα αυτό το πολιτειακό σύστημα έχει χρεοκοπήσει και είναι παράνομο με το γράμμα του νόμου, πρέπει να φύγει. Είναι υποχρεωτικό.
Σε σχέση με τα ‘‘μνημόνια’’ η πρόταση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν παύση πληρωμών του χρέους. Δηλαδή, ένας λαός ο οποίος επαναστατεί, δεν δέχεται να πληρώσει άλλα χρήματα σε δανειστές, τέλος. Το παραμύθι ότι δεν έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις καταρρέει από το γεγονός ότι με τους φόρους που είχε το ελληνικό κράτος, τα χρήματα έφθαναν και περίσσευαν για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Απλά δεν πήγαιναν εκεί, πήγαιναν στους δανειστές. Αν δεν μας βάζουν μυαλό οι οικονομικές κρίσεις και η φτώχεια που προκαλούν οι κρίσεις και το σύστημα το ίδιο, θα πρέπει να μας βάλουν μυαλό και οι συνταγματικές καταλύσεις.
Προφανώς δεν χτυπάει κόκκινο το καμπανάκι στο λαό για να πει ‘‘εντάξει, φθάνει μέχρις εδώ μ’ αυτούς’’, θα πρέπει όμως να μας βάλει μυαλό και να είμαστε σε εγρήγορση η οικολογική καταστροφή, η καταστροφή του πλανήτη από το ίδιο το σύστημα. Ο καπιταλισμός καταστρέφει το περιβάλλον, καταστρέφει το οικοσύστημα, καταστρέφει τη φύση, καταστρέφει και την ίδια μας την ύπαρξη. Γιατί όπως είπα, η πανδημία –δεν το λέω εγώ, το λένε γιατροί, το λένε επιστήμονες– είναι παιδί της καταστροφής της βιοποικιλότητας, της καταστροφής των δασών, της καταστροφής των θαλασσών που γίνονται βούρκοι, της καταστροφής του περιβάλλοντος σε όλα τα επίπεδα, της έλλειψης οξυγόνου, του φαινομένου του θερμοκηπίου. Όλα αυτά δημιουργούν μια κατάσταση η οποία δεν είναι βιώσιμη πλέον για το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Αλλά ο άνθρωπος, στενόμυαλος όπως είναι από τη κυρίαρχη αντίληψη ότι είναι ανώτερο όν απ’ όλα τα υπόλοιπα, ότι μπορεί να εκμεταλλεύεται τα πάντα, και σε συνδυασμό με τη λογική ότι δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει αν δεν παράγει κέρδος –η λογική του κέρδους του καπιταλισμού και του κεφαλαίου– συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Έχουμε φθάσει οριακά σε οριακό σημείο.
Οι προτάσεις λοιπόν του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι μόνο αντίσταση σε ό, τι κακό συμβαίνει σήμερα. Είναι και πρόταση και αυτά τα γράφουμε μέσα στις προκηρύξεις και στα κείμενα και μέσα και έξω από τη φυλακή. Και τόσα χρόνια, ξανά και ξανά και δεν έχουμε κουραστεί, και εξακολουθούμε όλο και πιο αναλυτικά να τα καταθέτουμε αυτά. Ότι δηλαδή απαιτείται μια ριζοσπαστική αναδιοργάνωση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Σε οικονομικό, σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Σε όλα! Με βάση αρχές, όχι όπως του ανταγωνισμού και του ‘‘όλοι εναντίον όλων’’ για το κέρδος, αλλά με βάση τις αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το βιβλίο που σας έδωσα, που έγραψα και κατέθεσα εν είδει ένστασης, αναφέρει μέσα και προσπαθεί να εξηγήσει αυτή τη θέση. Ότι οι κοινωνίες δεν δομήθηκαν με βάση τον ανταγωνισμό, ότι το κράτος δεν ήταν πάντα η πρώτη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Υπήρχαν κοινωνίες οι οποίες βασίζονταν σε αυτές τις αρχές, της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ως εξελικτικός παράγοντας πιο σημαντικός είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια των ειδών και όχι ο ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός που είναι στον σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού, είναι αυτός που μας έχει φέρει σήμερα εδώ που μας έχει φέρει, στο χείλος της καταστροφής και ως ανθρώπινα όντα. Κάποιοι θα ψάχνουν για άλλον πλανήτη, αλλά όλοι εμείς θα κάτσουμε να πεθάνουμε εδώ πέρα, έτσι; Και να σας πω και τ’ άλλο; Εγώ έχω χρέος να αγωνιστώ για ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί μου. Ή είναι καλύτερο να σκύβω το κεφάλι και να προσπαθώ να μαζέψω πέντε ψωρόφραγκα για να του αφήσω; Kαι αυτό αν ήθελα, θα μπορούσα να το κάνω με τις τράπεζες, να του αφήσω ένα γερό κομπόδεμα. Αλλά πάντα θεωρούσα ότι για ν’ αφήσω ένα μέλλον στο παιδί μου, θα πρέπει τουλάχιστον, να μην φανώ υπόλογη απέναντί του.
Και να σας πω και κάτι; Μου το είπε, μου το ‘‘χτύπησε’’ ήδη. Μαθαίνοντας για την κλιματική αλλαγή –γιατί πληροφορείται από μόνος του– γυρνάει κάποια στιγμή και μου λέει στο τηλέφωνο: ‘‘Τι κάνετε εσείς οι μεγάλοι, με τις πανδημίες, με τις κλιματικές αλλαγές, με τη καταστροφή του πλανήτη; Το ξέρεις’’, μου λέει, ‘‘ότι με τη καταστροφή του πλανήτη, η Ελλάδα θα έχει ερημωθεί σε λίγα χρόνια από τη λειψυδρία; Τα ξέρετε όλα αυτά; Και τι κάνετε ως μεγάλοι; Τι κάνετε;’’ Ωραία, εγώ το ήξερα κάποια στιγμή θα μου ζητήσει ‘‘τα ρέστα’’, γιατί αυτός μπορεί να τα ζήσει ακόμα πιο έντονα από μας και τα παιδιά του ακόμα πιο έντονα. Και ίσως, μπορεί να μην προλάβουν καν να ζήσουν κάποιες επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε όμως εγωιστικά να καθόμαστε εδώ πέρα και να λέμε πώς θα σώσουμε την πάρτη μας. Να λέμε, ‘‘εντάξει μωρέ, εμείς δεν θα ζούμε τότε’’. Αλλά θα ζούνε αυτά! Και αν όχι αυτά, τα δικά τους παιδιά. Οπότε είχα χρέος κε πρόεδρε να αγωνιστώ προς αυτή την κατεύθυνση, ατομικά μιλώντας. Και πιστεύω ότι κάποια στιγμή η ιστορία θα μας δικαιώσει. Αυτά, δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Κε πρόεδρε, πριν λήξουμε τη συνεδρίαση θέλω να πω για τα κατασχεθέντα του παιδιού. Σας είχα αναφέρει την προηγούμενη φορά –είναι εδώ και η κα συνήγορος– ότι επ’ αφορμή αυτού του αιτήματος που θα κάνουμε τώρα, επειδή δεν αναφέρθηκα στο ζήτημα της σύλληψης καθόλου ότι αυτά τα αντικείμενα ήταν τα προσωπικά αντικείμενα –σας είπα και τις προάλλες– ήταν βίντεο και φωτογραφίες του παιδιού. Το είχα ανακοινώσει τελοσπάντων όταν έγινε η σύλληψη στους αστυνομικούς. Αναφέρθηκα στο ζήτημα του παιδιού κατά την εξέταση του αστυνομικού εδώ πέρα που ήταν επικεφαλής τότε, τι ακριβώς είχε γίνει. Γι’ αυτό είπα να μην ξαναναφερθώ αλλά όντως, η αντιμετώπιση που είχε το παιδί κατά τη σύλληψη ήταν όχι απλώς απαράδεκτη, ήταν εγκληματική! Το παιδί μου το αρπάξανε μέσα στη ΓΑΔΑ. Κατ’ αρχήν εισβάλανε ΕΚΑΜ. Θυμόσαστε που τον εξέταζα και του έλεγα ότι μπορούσατε να κάνετε τη σύλληψη με έναν άλλο τρόπο, εφόσον ξέρατε ότι είναι το παιδί μέσα και μπήκατε αυτή την ώρα για να με πιάσετε στον ύπνο και ενώ γνωρίζατε ότι το παιδί είναι μαζί μου μέσα; Παρ’ όλα αυτά, εισβάλατε με τα ΕΚΑΜ, κατεβάσατε την πόρτα. Εγώ ανέλαβα να ηρεμήσω το παιδί, να του πω ότι θα πάμε σε ένα κτίριο μεγάλο, ψηλό που θα έρθει η γιαγιά και η θεία να σε πάρουν. Ωραία; Του πήραν τα πράγματα αυτά που σας είπα, του πήραν μέχρι και το μπουφάν και το στείλανε με ένα μπλουζάκι στο ψυχιατρείο και ήταν αγνοούμενο για πάρα πολλές ώρες. Κανένας δεν ήξερε πού είναι. Η εισαγγελέας Ανηλίκων, η Νικολού, τότε που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει βασικά αυτή την ιστορία, γιατί ήταν προμελετημένο το έγκλημα και προπαρασκευασμένο και με εντολή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου τότε, γιατί είχε βάλει την υπογραφή της σε έγγραφο και δεν το είδα κιόλας μέσα στη δικογραφία –και είναι περίεργο, γιατί δεν το αναζητήσαμε κι εμείς –που ήταν η εντολή από την αντιτρομοκρατική να γίνει παράδοση του παιδιού. Από τη ΔΑΕΕΒ, έτσι; Η ΔΑΕΕΒ παραδίδει το παιδί στην εισαγγελέα Ανηλίκων για να επιληφθεί των υπολοίπων ζητημάτων του. Δηλαδή κατ’ αρχήν το παιδί βρέθηκε στη ΓΑΔΑ, κάτι που τότε αρνιόταν ο υπουργός δικαιοσύνης, ο Κοντονής, έτσι; Βρέθηκε στη ΓΑΔΑ ενώ απαγορεύεται τα ανήλικα να έρχονται σε επαφή με την αστυνομία. Και αυτό καλώς γίνεται με τις συλλήψεις μητέρων ανηλίκων. Στη προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά. Για μένα δηλαδή. Το παιδί έχει στόχος (!) βασικά για μένα, έτσι; Δηλαδή βάλανε στόχαστρο το παιδί για να πολεμήσουν εμένα. Γιατί ήξεραν ότι εμένα δεν μπορούν να με πολεμήσουν με άλλο τρόπο και περιμένανε να πέσω στα ‘‘γόνατα’’…(διακόπτεται από τον εισαγγελέα γιατί ισχυρίζεται ότι έχει αναφερθεί στα γεγονότα αυτά όταν ήρθε ο Παπαδημητρίου στο δικαστήριο)…. Όχι κε εισαγγελέα, μισό λεπτό, θα το πω. Είναι κάτι που στο τέλος-τέλος ήθελα να πω –το είπα βέβαια όταν ήρθε ο μάρτυρας ο αστυνομικός– αλλά δε νομίζω ότι σας είναι τόσο κουραστικό να ακούσετε την ιστορία αυτή γιατί είναι μέσα στα πλαίσια της υπόθεσης. Της σύλληψής μου, έτσι; Είναι μέσα στα πλαίσια της υπόθεσης! Έγινε ένα έγκλημα, ωραία; Βγάζει εντολή να μεταφερθεί το παιδί στο ψυχιατρείο υπό άκρα μυστικότητα και να μη το βλέπει κανένας, με αστυνομική φρουρά… (διακόπτεται εκ νέου από τον πρόεδρο της έδρας που επαναλαμβάνει όσα προηγουμένως ισχυρίστηκε ο εισαγγελέας) Μισό λεπτό, μισό λεπτό…. Ναι, τα έχω ξαναπεί κε πρόεδρε αλλά συγνώμη τώρα… είναι πράγματα τα οποία έχω ζήσει. Και σας είπα είναι γεγονότα που άλλος στη θέση μου θα γονάτιζε….(διακόπτεται) … ναι, ναι, θα γονάτιζε και θα ζητούσε έλεος (διακόπτεται συνεχώς)… Ναι, ναι… Τα έχω πει, θα τα λέω και θα τα ξαναλέω, έτσι; Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω το τι έγινε τότε με το παιδί. Δεν υπάρχει περίπτωση! Έχουν πάρει τώρα τα προσωπικά του αντικείμενα και τους είπα ότι είναι προσωπικά αντικείμενα και πρέπει να τα βρούμε. Είναι ό, τι έχει, ό, τι υπάρχει από το παρελθόν του. Ωραία; Αυτά τώρα υποτίθεται πρέπει να είναι μέσα στα κατασχεθέντα που υπάρχουν στην εισαγγελία στη Λουκάρεως. Ήρθε η συνήγορος πάνω να τα βρει, αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα να κάτσει να τα ψάξει. Εδώ, από τότε που βγήκε η απόφαση από το προηγούμενο δικαστήριο, το πρωτόδικο, μου είχαν πει να κάνω έφεση εξαιρώντας αυτά τα κατασχεθέντα –με δική τους συγκατάθεση–, ώστε να μπορέσω να τα πάρω. Δεν με ενδιαφέρει ούτε ο σκληρός δίσκος ούτε τίποτα άλλο ούτε η φωτογραφική μηχανή, με ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Τα αρχεία, τα βίντεο και οι φωτογραφίες του παιδιού που δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση. Και είχαν δώσει εντολή να μας πηγαίνουν ‘‘μπαλάκι’’ από την μία υπηρεσία στην άλλη για να καταλήξουμε στη Λουκάρεως και από εκεί λένε ότι δεν ξέρουν τίποτα. Λοιπόν θέλω, αυτό που αιτούμαστε τώρα, είναι αυτό που θα σας πει η συνήγορος… (διακόπτεται από τον πρόεδρο: μας το έχετε πει. Ακολουθεί παρέμβαση της συνηγόρου) …όχι, όχι να το κάνουμε συγκεκριμένο! Κε πρόεδρε για να καταλάβετε λίγο, αυτά δεν είναι εκτυπωμένα… (ο πρόεδρος διακόπτει λέγοντας ότι δεν έχει το δικαστήριο αυτές τις φωτογραφίες ή τα βίντεο του παιδιού) Μισό λεπτό, κατ’ αρχήν, θα ήταν σκάνδαλο για όποιον δικαστή τα έπαιρνε στα χέρια του να βλέπει φωτογραφίες ανηλίκου…(διακόπτεται) Μισό λεπτό, ήταν και βίντεο, τα βίντεο δεν εκτυπώνονται! Όμως, όλο το βιντεοληπτικό υλικό, από τράπεζες, από δρόμους, από σοκάκια, από στενά κλπ, κλπ, υπάρχουν μέσα στη δικογραφία, σε ψηφιακή μορφή. Ωραία; Πού είναι το περιεχόμενο, για το περιεχόμενο μιλάω, αυτού του σκληρού δίσκου; Ένας σκληρός δίσκος ήτανε. Πού είναι η ψηφιακή μορφή, εκτυπωμένο δηλαδή το περιεχόμενο της φωτογραφικής μηχανής του παιδιού; Αυτό αναζητώ, το περιεχόμενο αναζητώ, το οποίο είναι ανήκουστο να έχει εξαφανιστεί. Θα είναι δηλαδή –πώς να σας το πω;– το επόμενο χτύπημα γι’ αυτό αναφέρω και όλα τα προηγούμενα, καταλαβαίνετε; Από τον πρώτο βαθμό έχουν εξαιρεθεί από τα κατασχεθέντα και έχει διαταχθεί η απόδοσή τους. Εντάξει, μας λένε από τη ΓΑΔΑ ότι είναι στη Λουκάρεως, από τη Λουκάρεως ότι είναι στη ΓΑΔΑ, έ, τι θα γίνει τώρα; (προέδρος: αυτό το έγγραφο που έχετε λέει ότι παραδόθηκαν αυτά για επεξεργασία. Αν τώρα αυτά τα αντίγραφα είναι στη δικογραφία θα τα δούμε. Αν δεν είναι στη δικογραφία θα δούμε. Συνήγορος: Σε αυτό το σημείο μπορείτε με τη δική σας παραγγελία προς τη ΔΑΕΕΒ να μας επιδοθεί το περιεχόμενο. Μιλάμε για το περιεχόμενο, φωτογραφίες και βίντεο του παιδιού. Πρόεδρος: Αυτά έχουν εξαιρεθεί της κατασχέσεως…) Όχι, όχι κε πρόεδρε, δεν έχουν εξαιρεθεί της κατασχέσεως. Και μας ζητάνε εντολή του δικαστηρίου, μας ζητάνε δικιά σας εντολή τώρα.(διακόπτεται από τον εισαγγελέα) Ζητάνε δικιά σας εντολή! Ζητάνε από εισαγγελέα εντολή για όλα τώρα… (παρεμβαίνει ο πρόεδρος) Κε πρόεδρε εντάξει, βοηθήστε λίγο τώρα, σας παρακαλώ δηλαδή. Αν δεν δώσετε εσείς εντολή, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα. Πρέπει να τα βρω κε πρόεδρε, δεν γίνεται! (παρεμβαίνουν οι συνήγοροι και διαπληκτίζονται με πρόεδρο που ζητά να μην διακόπτεται στην προσπάθειά του να ολοκληρώσει τη σκέψη του – Πρόεδρος: Άρα υπάρχει διάταξη αποδόσεως. Αν υπάρχει διάταξη υπάρχει υπέρ του κατηγορουμένου θα εκτελεστεί. Και μόνο που υπάρχει διάταξη αποδόσεως, σημαίνει ούτως ή άλλως ότι δεν έρχεται εδώ στο εφετείο για νέα εντολή. Δεν προσβάλλεται ουσιαστικά. Άρα τι να πούμε εμείς τώρα;
Ρωτάω εγώ τώρα, ποιός έχει το δικαίωμα κε πρόεδρε, πείτε μου. Εγώ πώς θα τα πάρω αυτά πίσω; Πείτε μας τελικά τι θα κάνουμε; (Στη συνέχεια παρεμβαίνει ο εισαγγελέας εξηγώντας ότι όταν η απόφαση τελεσιδικήσει, όλα αυτά θα αποδοθούν. Αυτή τη στιγμή είναι ζήτημα της εισαγγελίας εκτελέσεως όλα αυτά και το εφετείο δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο αυτή τη στιγμή)